“มาสักทีนะมึง” โจชัวเอ่ยทักคนที่เดินหน้าขรึมเข้ามาให้ห้อง

แต่คนที่เขาทักทายไม่ได้สนใจสักนิด เพราะสายตาคมเอาแต่จับจ้องอยู่ที่คนยกเหล้าขึ้นดื่ม ในมือก็กดโทรศัพท์ ไม่รู้เลยสักนิดว่ามีใครจับจ้องอยู่

“เออ คนของเราบอกว่าผู้หญิงที่จัดงานวันเกิดที่ผับเราคราวก่อน ถามหามึงทุกวันเลย” เจฟหันไปพูดกับคนมาใหม่ ไคล์เลิกคิ้ว

“กูไม่ได้สนใจ”

“เห็นว่าเรียนคณะอักษร” เป็นปกป้องที่เงยหน้าขึ้นมาพูด คิ้วเข้มเลิกขึ้นเป็นเชิงถาม

“มึงต้องการจะพูดอะไร” ไคล์ถามเสียงเรียบ คนที่รู้เรื่องของเขามากกว่าใครตอนนี้ก็คือปกป้อง เขาเองไม่ได้เล่าอะไรให้เพื่อนฟัง แต่เพราะความเสือกของมันเอง ไม่รู้มันเป็นคนนิสัยขี้เสือกตั้งแต่เมื่อไหร่

“เปล่า” ปกป้องยักไหล่ปฏิเสธเสียงสูง

ไคล์ขมวดคิ้วมองเพื่อนด้วยอารมณ์ขุ่นมัว เขารู้ว่าปกป้องต้องการสื่ออะไร

“มึงเป็นคนขี้เสือกพูดมากตั้งแต่เมื่อไหร่” คำพูดของไคล์ ทำให้โจชัวกับเจฟสะอึก แต่คนที่ถูกวาจาร้ายกาจของเพื่อนปรามาสกลับไม่สะทกสะท้าน

“เรื่องบางเรื่องมันก็คุ้มค่าต่อการเสือก มึงว่าไหม”

“สัส” ไคล์ยกเหล้ากรอกเข้าปาก ไม่มีคำไหนจะด่าเพื่อนได้ดีกว่าคำนี้

“พวกมึงสองคนกำลังพูดเรื่องอะไรกันวะ ช่วยชี้แจ้งให้พวกกูรู้ด้วย” เจฟทนความอยากรู้ไม่ไหว

“เสือก” เป็นปกป้องที่เอ่ยคำนี้ ทำให้สองหนุ่มที่อยากรู้ยิ่งกว่าสะอึก

“ไอ้สัส/สัส”

“ไม่ต้องชมกูสามคนรวดภายในวันเดียวขนาดนั้น”

“มึงสองตัวกำลังมีเรื่องอะไรปิดบังพวกกู” คำด่าของเพื่อนไม่ได้มีผลต่อความอยากรู้ของทั้งสองคน

“อย่าพูดมากไม่งั้นกูกลับ” ไคล์พูดตัดบท จ้องไปทางปกป้อง ไม่อยากให้เรื่องของตัวเองอยู่ในบทสนทนา

“ชิ” เจฟ ชิ ปากใส่เพื่อนอย่างไม่สบอารมณ์ แต่ก็ยังไม่ละความพยายาม หันมาสนใจปกป้องที่เอาแต่กดโทรศัพท์ เขาชะโงกหน้าเข้าไปมอง

“มึงคุยกับสาวที่ไหนวะไอ้ปก” ด้วยความปากไวเจฟจึงถามออกไปทันทีที่เห็น

“ชื่อคุ้นๆ วะ พราว อ่านว่าพราวฟ้าใช่ไหมวะ”

ชื่อที่เจฟพูดออกมาสะดุดหูใครบางคน เหล้าที่กำลังจะกระดกเข้าปากชะงัก หันไปจ้องไอ้คนที่มันยักไหล่ให้เพื่อนเบาๆ

“ใช่คนเดียวกันกับที่ไอ้ไคล์กินที่ผับวันนั้นไหมวะ” โจชัวถามด้วยความสงสัย

ไคล์จ้องหน้าปกป้องเขม็ง ไม่เข้าใจว่ามันทำแบบนี้ทำไม มันต้องการจะใช้ผู้หญิงคนเดียวกับเขางั้นเหรอ ทั้งๆ ที่กฎของกลุ่มคือ พวกเราจะไม่นอนกับผู้หญิงคนเดียวกัน

“จริงเหรอวะ มึงลืมกฎของเราไปแล้วเหรอวะไอ้ปก” เจฟถามอย่างใส่อารมณ์

“คนเลวๆ อย่างพวกมึงก็แหกกฎเป็นประจำอยู่แล้วไม่ใช่เหรอวะ”

คำพูดของปกป้องทำให้ไคล์กำแก้วเหล้าในมือแน่น ถ้ามันไม่แข็งแรงพอมันคงแตกไปแล้ว

“แสดงว่าจริงจัง”

“จริงจังแบบไหนล่ะ” ปกป้องเลิกคิ้วถาม

“จริงจังที่จะแดกน้องเขาต่อจากไอ้ไคล์ไงวะ”

“ไม่รู้สิ แต่กูรู้สึกว่าเขาน่า……สนใจดี” ปกป้องพูดกับเจฟในประโยคแรก ส่วนประโยคสุดท้ายหันไปเลิกคิ้วพูดกับไคล์ ยกยิ้มมุมปากเบาๆ

“แล้วมึงยอมเปล่าวะไคล์” โจชัวหันไปถาม

กฎที่พวกเขาตั้งขึ้นก็เพื่อตัวพวกเขาเอง การที่ตั้งกฎไว้ว่าจะไม่นอนกับผู้หญิงคนเดียวกันก็เพราะถ้าเกิดวันหนึ่ง ใครคนใดคนหนึ่งเกิดถูกใจใครสักคน จะได้ไม่มีปัญหาทีหลัง ถึงพวกเขาจะรู้ตัวว่ามันเป็นไปได้ยากก็เถอะ

ไคล์จ้องปกป้องเขม็ง ปาดลิ้นเลียริมฝีปาก

“อยากกินของเหลือแดนจากกูก็เชิญ” ไคล์หลุบตามองแก้วเหล้าในมือแล้วพูดออกไปในที่สุด

มุมปากของปกป้องยกขึ้นหัวเราะในลำคอเบาๆ

“เออ พวกมึงนี่ อย่าให้เสียเพื่อนเพราะผู้หญิงแล้วกัน” เมื่อได้คำตอบโจชัวก็พูดเตือนสติ

“แล้วนี่มึงถึงขนาดคุยไลน์กับเขาเลยเหรอวะ” เจฟยังไม่หายสงสัย ปกติพวกเขาจะไม่แลกเบอร์กับผู้หญิงที่นอนด้วยชั่วครั้งชั่วคราว นอกซะจากว่าจะเก็บไว้เกินยาวๆ แต่ยาวสุดก็ไม่เกินสองอาทิตย์

“กูบอกแล้วไงว่าเขามีอะไรน่าสนใจ”

“งั้นกูก็ขอให้มึงได้ให้มึงโดน” เจฟอวยพรเพื่อน

“อ้าวไคล์มึงจะไปไหนวะ”

อยู่ๆ ไคล์ก็ลุกขึ้นทำให้ทุกคนหันไปมอง โจชัวเป็นคนเอ่ยถาม

“กลับ”

“มึงพึ่งจะมา”

“ก็อยากกลับมีไรไหม”

“โอเคคร๊าฟ ไม่มีอะไรครับท่านเชิญตามสบาย วันนี้มันเวรกูหนิ” ไคล์เดินออกมาจากห้องโดยไม่หันกลับไปมองอีก

ปกป้องมองตามหลัง

“มันเป็นอะไรของมันวะ หรือเรื่องที่ไอ้ปกจะไปกินหญิงเก่ามัน” โจชัวพูดแล้วหันมาถามปกป้อง

“พวกมึงรอดูอะไรสนุกๆ ได้เลย”

โจชัวและเจฟหันไปมองปกป้องพร้อมกัน ทั้งสองคนตบขาตัวเองฉากใหญ่

“จริงเหรอวะ” โจชัว

“กูไม่อยากจะเชื่อ” เจฟพูดอย่างเหลือเชื่อ

สองหนุ่มรู้ความหมายนั้นทันทีที่เพื่อนพูดแบบนั้น พวกเขาอยู่ด้วยกันมานานหลายปี รู้ไส้รู้พุงกันจนหมด ถึงบางคนจะอ่านยาก พูดน้อยแค่ไหน แต่ถ้าแสดงอาการมากๆ เรื่องนั้นก็ไม่มีทางรอดพ้นสายตาของพวกเขาไปได้

การกลับมาที่ห้องของไคล์ในเวลาสี่ทุ่มทำให้พราวฟ้านึกแปลกใจ เธอมองหน้าตาถมึงทึงของเขาแล้วแอบหวั่นใจ เขาเป็นอะไรรึเปล่า

พราวฟ้าพยายามไม่สนใจเขา ถึงจะอยากรู้แค่ไหน แต่เธอรู้ว่าถ้าเธอเอ่ยปากถามเขาก็จะเอ่ยวาจาร้ายกาจใส่เธอ เธอเลยตัดใจที่จะไม่ยุ่งดีกว่า ต่างคนต่างอยู่

พราวฟ้าตัดสินใจหันกลับไปสนใจทีวีต่อ ซึ่งกำลังฉายรายการโปรดของเธอ

เวลานี้เป็นเวลาที่เธอไม่คิดว่าไคล์จะกลับมา เพราะปกติเขากลับดึกแทบทุกวันหรือบางวันก็ไม่กลับเลย มันจึงทำให้เธอมีเวลาส่วนตัว เธอจะดูทีวีตั้งแต่หนึ่งทุ่มจนถึงห้าทุ่มถ้าวันนั้นว่าง ไม่มีการบ้าน หรืองานอะไร

วันนี้ก็เช่นกัน

เงาถมึงทึงเคลื่อนมาหยุดอยู่ข้างๆ ทำให้พราวฟ้าแทบกลั้นหายใจ อดไม่ได้ที่จะเหลือบตาไปมองทางเขา

ไคล์มองหน้าคนที่ทำให้เขาอารมณ์เสียด้วยอารมณ์ขุ่นมัว มือเท้าสะเอวจ้องหน้าเธอเขม็ง ยิ่งเห็นเธอไม่สนใจเขายิ่งทำให้เขาหงุดหงิด

“มีอะไรรึเปล่า” เมื่อทนไม่ไหวพราวฟ้าจึงถามขึ้น

เขาเล่นยืนจ้องหน้ากันแบบนี้ทำให้เธอทำตัวไม่ถูก

คนทำหน้าหาเรื่องไม่ตอบแต่เลือกที่จะจับที่หัวเข็มขัดของตัวเอง แล้วค่อยๆ รูดมันออกจากกางเกง ม่านตาของพราวฟ้าขยายขึ้นกลืนน้ำลายลงคือเฮือกใหญ่

ไคล์มองภาพนั้นแล้วยกยิ้มที่มุมปาก แม่นี่เป็นนางบำเรอของเขา ยังไงก็ต้องเป็นของเล่นของเขาคนเดียว ตอนนี้เขายังไม่เบื่อใครคิดจะมาแย้งไปไม่ได้ แม้แต่เพื่อนสนิทก็เถอะ

ถึงปากจะบอกว่าไม่ห้าม ไม่สน แต่ใครจะยอม เขาไม่มีทางยอมใช้ผู้หญิงร่วมกับเพื่อนแน่ ไม่งั้นจะมีกฎไว้ทำไม

ในเวลาไม่ถึงนาทีกางเกงยีนสีเข้มก็ถูกสลัดออกจากเรียวขาแกร่งไปกองอยู่ที่ปลายเท้า เหลือแค่เพียงบ๊อกเซอร์

“รู้ใช่ไหมว่าต้องทำอะไร” ไคล์พูดเสียงเรียบ เดินมาอยู่ที่โซฟาข้างตัวหญิงสาว

ปากบางเม้มเข้าหากันมองเขาอย่างไม่เข้าใจ

“เร็วๆ อย่าทำให้ฉันต้องหงุดหงิด” ไคล์ทิ้งตัวลงบนโซฟาข้างหญิงสาว ก่อนจะหันไปสั่งเธอตาขวาง พราวฟ้าถอนหายใจออกมาเบาๆ ตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์อยากทำอะไรกับเขาสักนิด

“ฉัน เหนื่อยค่ะ” เธอบอกเขาตรงๆ และมันเป็นการขัดคำสั่งครั้งแรกของเธอ

ไคล์กัดฟันกรอด ยัยนี่ไม่เคยขัดคำสั่งเขา

“แต่ฉันอยาก”

พูดแค่นั้นก็ไม่รอให้หญิงสาวเข้าหา เขาเป็นฝ่ายเข้าหาเธอแทน ดึงร่างบางขึ้นมานั่งบนตัก บดปากสีเข้มเข้าหาปากบางอย่างจาบจ้วง

ไม่มีความอ่อนโยนเลยสักนิด พราวฟ้าดิ้นรนขัดขืนเขา แต่มันก็ไม่เป็นผล เพราะลำแขนแกร่งกอดรัดเธอไว้จนเจ็บ เธอไม่รู้ว่าเขาไปอารมณ์ไม่ดีมาจากที่ไหน หรืออาจจะเป็นเพราะวันนี้เขากลับบ้าน

พราวฟ้ายอมหยุดดิ้นปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจ เพราะรู้ว่าดิ้นไปก็เปล่าประโยชน์ยังไงเธอก็สู้เขาไม่ได้ เธอปล่อยให้เขารุกล้ำร่างกายของเธออย่างจาบจ้วง ดึงทึ่งเสื้อผ้าออกจากร่างกายโดยไม่มีความอ่อนโยนเลยสักนิด

ใบหน้าคมซุกไซร้ตามลำคอระหงผ่านราดไหล่ ลงมาที่หน้าอกอวบที่เขาเป็นเจ้าของ

“อือ” เสียงครางของหญิงสาวดังขึ้นทำให้เขารู้สึกพอใจ ก่อนจะจัดการป้อนสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเข้าปาก

ยัดสิ่งที่อยู่เบื้องล่างเข้าไปในร่างกายของเธอ

“เจ็บ” พราวฟ้าไม่คิดว่าเขาจะเข้ามาไวขนาดนี้

“เจ็บจะได้จำ” ไคล์พูดเสียเข้ม จับสะโพกมนดึงขึ้นแล้วกดลงมาใหม่ ร่างบางได้แต่เกาะบ่าเขาไว้แน่น กัดปากล่างของตัวเองเพื่อข่มความเจ็บเอาไว้

แต่ไม่นานความเจ็บปวดก็กลายเป็นความเสียวซ่าน และคนที่อยู่ด้านบนก็เป็นคนคุมเกมเอง เสียงครางแหบพร่าพร้อมกับเสียงครางหวานดังขึ้นระลอกแล้วระลอกเล่า

และไม่มีทางที่จะจบเพียงรอบเดียว คนตัวโตเอาแต่ใจพาร่างบางที่อ่อนปวกเปียกย้ายเข้าไปในห้องนอนของหญิงสาว จัดการร่างบางจนหมดแรง สาแก่ใจแล้วเขาก็ออกจากห้องไป แต่ก่อนที่จะเดินออกไปก็ทิ้งท้ายไว้ ทำให้พราวฟ้ารู้ว่าวันนี้ที่เขามาระบายใส่เธอเป็นเพราะเพื่อนของเขา

“เลิกคุยกับเพื่อนฉันซะ ไม่งั้นฉันจะทำให้เธอลงจากเตียงไม่ได้เลยคอยดู” ก่อนที่จะเดินออกไป ไคล์ก้มจะกระซิบข้างหูสวยน้ำเสียงข่มขู่

พราวฟ้าหลับตาแน่น ตอนนี้เธอไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าเขา

เขาทำแล้วไม่ใช่รึไง ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้เธอจะมีแรงลุกไปเรียนรึเปล่า