“มาได้ไง ไม่ใช่สิ เธอขึ้นมาบนนี้ได้ยังไง” ไคล์สบถให้กับระบบความปลอดภัยของที่นี่ มันดีเยี่ยมมากไม่ใช่รึ แล้วแม่นี่ขึ้นมาข้างบนได้ไง นอกเสียจากว่าเธอจะมีคนรู้จักอยู่ที่นี่เลยขึ้นมาได้

“คือ…เอมม่าคิดถึงคุณค่ะ คุณไม่มาหาเอมม่าเลย ส่งข้อความมาก็ไม่ตอบ” เอมม่าพยายามทำตัวออดอ้อน ทั้งที่ในใจเธอเต้นระทึก เธอรู้ว่าไคล์เป็นผู้ชายที่น่ากลัวแค่ไหน ถ้าเขาลองปฏิเสธผู้หญิงครั้งหนึ่งแล้วเขาไม่มีวันสนใจอีก

แต่เธอก็อยากลองสักครั้งเพราะเธอรักเขาไปแล้ว เธอหลงรักผู้ชายร้ายกาจคนนี้อย่างถอนตัวไม่ขึ้น ถึงเขาจะร้ายแค่ไหนเธอก็อยากลองเสี่ยง ยังไงเธอก็ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียเขาแล้ว ผู้ชายเพอร์เฟคอย่างเขาใครๆ ก็อยากครอบครอง

ไคล์กลอกตาไปมา เขารู้ว่าผู้หญิงทุกคนมีนิสัยไม่เหมือนกัน แต่ผู้หญิงที่เขาเกลียดที่สุดคือ คนที่คิดว่าตัวเองสำคัญ

“เธอเลยมาที่นี่” เขาพลาดเป็นอย่างมากที่เคยพาผู้หญิงคนนี้มาที่นี่ เพราะปกติเขาจะไม่พาใครมาที่ห้อง หรือรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัว

ตอนนั้นมันแค่นึกสนุก อยากทำให้นางบำเรอของเขาปรี๊ดแตก แต่มันก็ไม่ได้ผล ยัยนั่นนิ่งยิ่งกว่าหุ่นยนต์

แถมคนที่พามายังเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันกับเธออีก

มันเป็นเรื่องที่นาบัดซบสิ้นดี

“เอมม่าคิดถึงคุณจริงๆ นะคะไคล์ เอมม่าอยากกอดคุณ” สาวเจ้าถลาตัวเข้าไปกอดเจ้าของห้อง ออดอ้อนให้เขาเห็นใจ

“ฉันไม่อนุญาตให้ใครมารุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวถ้าไม่ได้รับอนุญาต เธอกลับไปเถอะ ฉันว่างเมื่อไหร่จะติดต่อไปเอง” ไคล์ดันเธอออกจากตัว ตอนนี้เขาหงุดหงิดเป็นบ้า

“แต่..ยังไงตอนนี้เอมม่าก็มาถึงนี้แล้ว วันนี้ให้เอมม่าค้างกับคุณนะคะ” สาวเจ้ายังออดอ้อนต่อ

“อย่าพูดไม่รู้เรื่อง” น้ำเสียงห้วนๆ ปนหงุดหงิดทำให้เอมม่ารู้ว่าไคล์เริ่มจะระเบิดใส่เธอเต็มที ปากบางเม้มเข้าหากัน เธออุตส่าห์ทำถึงขนาดนี้ยังไม่ได้ผล

“งั้นก็ได้ค่ะ ถ้างั้นไคล์ไปส่งเอมม่าหน่อยได้ไหมคะ เอมม่าไม่ได้เอารถมา” แต่เธอยังใจกล้าขอให้เขาไปส่ง

ไคล์กลอกตาไปมา สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ผู้หญิงนี่มันเป็นตัวปัญหาจริงๆ ทำให้เขาหงุดหงิดได้ทุกคนสินะ

“ฉันจะเรียกแท็กซี่ให้” ไคล์หยิบโทรศัพท์ออกมา กดเรียกแท็กซี่ให้เธอ เอมม่าหัวใจหล่นวูบ อยากโต้แย้งเขาแต่เธอก็ไม่กล้าทำ การที่เขาแสดงออกแบบนี้ เท่ากับว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับเธอเลย

เขาไม่ห่วงเธอสักนิด ว่าตอนนี้มันดึกแค่ไหน เขาเป็นผู้ชายที่ใจร้ายมากจริงๆ

“ทะเบียน 2342 ไว้ใจได้ ลงไปรอด้านล่างกำลังมา ฉันไม่ส่งนะ”

ปัง

เสียงปิดประตูกระแทกหน้าทำให้เข่าหญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าห้องแทบทรุด เอมม่าสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จิกมือเข้าหากัน เธอยังไม่ยอมแพ้แค่นี้หรอก ไคล์ต้องเป็นของเธอ

“นี่ฉันรอเธอเป็นชาติแล้วเมื่อไหร่จะออกมา”

เสียงแววๆ มาจากข้างในทำให้ขาที่กำลังจะก้าวเดินออกไปชะงัก เอาหูแนบประตูแทบไม่ทัน หัวใจเต้นระทึก

“เขาอยู่กับใคร ทำไมเขาถึงมีคนอยู่ด้วย” เอมม่าพึมพำไปมา เริ่มกระวนกระวาย เพราะแบบนี้รึเปล่าเขาถึงไม่ยอมให้เธอเข้าห้อง

ใช่ ตอนที่เธอมาที่นี่ครั้งแรกเขาไปเอาเสื้อของผู้หญิงมาให้เธอใส่ เธอลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไง

เขาอยู่กับใคร หรือจะเป็นน้องสาว ไม่น่าจะใช่ ไคล์เป็นลูกคนเดียว

แฟน ไม่มีทาง ไคล์ไม่มีทางมีแฟนแน่ ถ้ามีแฟนเขาคงไม่ทำตัวลอยไปลอยมาแบบนี้แน่

เธอต้องรู้ให้ได้

เอมม่ายังแนบหูกับประตู แต่เพราะไม่ได้ยินอะไรอีกทำให้เธอต้องตัดใจ เดินออกมาจากตรงนั้นด้วยความหงุดหงิด ร้อนรนในใจ เธอต้องรู้ให้ได้ว่าใครอยู่กับเขา

ทางด้านของพราวฟ้า หัวใจเธอเต้นระทึกกลัวไปหมด เธอกำลังจะเปิดประตูห้องออกไป แต่ก็ได้ยินเสียงข้างนอกซะก่อน รับรู้ว่ามีคนมาหาไคล์ เธอจึงยืนนิ่งฟังอยู่หลังประตู

เสียงที่ดังขึ้นทำให้เธอแทบกลั้นหายใจ

นั่นมันเสียงของเอมม่า เอมม่ามาหาไคล์ พวกเขาคงไม่ได้นัดกันที่นี่หรอกใช่ไหม เอมม่าพูดเรื่องจริง

แต่ใจความที่ทั้งสองคนคุยกันทำให้เธอรู้ว่าไคล์ไม่ได้นัดเอมม่ามา เธอมาเอง

ทำให้เธอโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งไคล์ไล่เอมม่ากลับไปยิ่งทำให้เธอดีใจ

พอคิดอีกด้าน เอมม่าก็ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนของเธอ มันทำให้เธอรู้สึกรังเกียจตัวเอง ที่ใช้ผู้ชายคนเดียวกับเพื่อน ทำไมไคล์ถึงได้ทำแต่เรื่องร้ายกาจกับเธอนักนะ เขาจะให้เธอออกไปจากชีวิตเขาให้ได้เลยใช่ไหม

ก๊อกๆ

“นี่ฉันรอเธอเป็นชาติแล้วเมื่อไหร่จะออกมา” เสียงเคาะประตู พร้อมกับเสียงห้วนๆ ปนหงุดหงิดของคนเป็นเจ้าชีวิตเธอตอนนี้ดังขึ้น ทำให้สติของเธอกลับมา

ปากบางเม้มเข้าหากันแน่น ก่อนจะค่อยๆ เปิดประตูออกไป มองหน้าเขานิ่ง

ที่เธอต้องนิ่งและทำตัวเย็นชากับเขาทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน เพราะเธอไม่อยากเผลอแสดงด้านที่ทำให้เขาสมเพชเธอไปมากกว่าเธอ

ความจริงเธอก็อยากเป็นผู้หญิงธรรมคนหนึ่ง ที่อยู่กับคนที่ตัวเองรักอยากมีความสุข อยากออดอ้อนเขาทุกครั้งที่อยู่ใกล้กัน อยากพูดจาหวานๆ ด้วย

แต่ไคล์ไม่ใช่ เขาไม่เคยเปิดรับเธอเลย

นอกซะจากเรื่องบนเตียง