ชินอ๋องที่อยู่บนรถม้ามุ่งหน้าเข้าวังหลวงทรงคิดย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อชั่วยามที่ผ่านมาพระพักตร์คมแย้มสรวลบางๆ ทรงนึกถึงสตรีประหลาดที่เหมือนจะใจกล้าต่อปากต่อคำกับพระองค์แต่ยามเมื่อถูกพระองค์กลั่นแกล้ง กลับไปไม่เป็นเสียอย่างนั้นใบหน้างามท่าทางจริงจังยามตั้งใจปรนนิบัติพระองค์นั้นช่างน่าเอ็นดูและน่ากลั่นแกล้งอยู่มิน้อย นอกจากปั้นหน้านิ่งทรงอยากรู้นักว่าจะแสดงอาการเช่นใดได้อีกบ้าง ยิ่งคิดยิ่งแย้มสรวลกว้างขึ้นจนพระองค์ยังแปลกพระทัยองค์เองโดยปกติพระองค์มิใช่คนชอบกลั่นแกล้งผู้ใดแม้แต่กับอิงเออร์น่าแปลกที่ทรงทำเช่นนั้นกับนางทั้งเป็นไปโดยธรรมชาติอีกด้วย

ท้องพระโรงแคว้นฉิน

หลังจากว่าราชการเสร็จฮ่องเต้ฉินหย่งเหอที่เอ่ยรั้งพระอนุชาไว้เพื่อหารือราชกิจต่อก็เดินออกมาจากท้องพระโรงพร้อมกัน

“กระหม่อมกำลังจะไปรับสำรับร่วมกับพระมารดาฝ่าบาทจะเสด็จไปพร้อมกันหรือไม่พะยะค่ะ”

“ไปสิ หลางกงกง ไปแจ้งฮองเฮาว่าเช้านี้เจิ้นจะไปรับสำรับที่ตำหนักผิงอันบอกนางมิต้องรอ”

“พะยะค่ะฝ่าบาท”

ตำหนักผิงอัน

“ฝ่าบาทเสด็จจจจ”

“ชินอ๋องเสด็จจจจ”

“ถวายพระพรฝ่าบาทขอจงทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นหมื่นปีเพคะ/พะยะค่ะ”

“ถวายพระพรชินอ๋องของจงทรงพระเจริญเพคะ/พะยะค่ะ”

“ลุกขึ้นๆ ”

สุรเสียงอ่อนโยนเอ่ยอนุญาตให้เหล่านางกำนัลขันทีลุกขึ้น

วรกายสูงส่งแห่งบุตรมังกรทั้งสองพระองค์เดินเข้ามาในตำหนักเห็นพระมารดากำลังควบคุมนางกำนัลห้องเครื่องจัดการอาหารมากมายบนโต๊ะเสวย

“ลูกถวายพระพรเสด็จแม่พะยะค่ะ”

ตรัสล้อเลียนพระเชษฐาอย่างมิได้จริงจังนัก

“วังเสิ่นหยางกง คงเงียบเหงาอยู่ไม่น้อยพี่จะพระราชทานคุณหนูสักหลายนางไปยังวังอ๋องดีหรือไม่”

“หม่อมฉันล้อเล่นพะยะค่ะ แค่นี้ก็ปวดหัวจะแย่”

เมื่อฟังคำตรัสพร้อมพระพักตร์หล่อเหลานั้นแย้มสรวลบางๆ ผู้เป็นใหญ่ทั้งสองก็เข้าพระทัยทันที ไทเฮาแย้มสรวลอย่างสมพระทัย ก่อนฮ่องเต้จะเอ่ยถึงเรื่องราชกิจขึ้นมา

“ปัญหาคือนางหลบหนีออกจากเมืองหลวงไปแล้ว”

“ปัญหาแท้จริงมิใช่นางหนีไป แต่เป็นเหตุใดถึงได้มีการร้องเรียนแบบลับๆ เช่นนี้ขุนนางเหล่านั้นปกปิดสิ่งใดกันอยู่”

“ถูกแล้วหมิงเออร์ ฝ่าบาทผู้ใดเป็นผู้รับผิดชอบควบคุมเรื่องนี้”

“เสนาบดีกรมโยธา มอบหมาย หลานซ่ง ผู้ช่วยของเขาเดินทางไปพะยะค่ะ”

“หลานซ่ง”

คนตระกูลหลานงั้นหรือ

“หม่อมฉันควรไปเยือนเมืองอี้ถังสักครา”

จากนั้นทั้งสองพระองค์จึงกลับมายังห้องทรงพระอักษรตำหนักเฉียนชิงก่อนจะหารือกันจนเวลาล่วงเลยไปถึงยามโหย่ว (17.00-18.59)

“ท่านอ๋องจะเสด็จที่ใดต่อหรือไม่พะยะค่ะ”

หรงไจ้เอ่ยถามเมื่อเห็นผู้เป็นนายเดินออกมาจากตำหนักเฉียนชิง

“กลับวังเลย เปิ่นหวางบอกนางมารับสำรับยามซวี (19.00-20.59) นี่ก็ใกล้เวลาแล้ว”

“พะยะค่ะ”

หรงไจ้รับคำได้แต่ก้มหน้าลงเพื่อกลั้นรอยยิ้ม ไหนทรงบอกมิพึงใจแต่ทรงนึกถึงพระชายาก่อนเช่นนี้ ตามปกติพระองค์คงเสด็จไปจวนตระกูลหลาน แต่นี่ทรงมิได้เสด็จไปสามวันแล้ว เขาก็จะรอดูเช่นกันที่ทรงบอกว่ามิสนใจพระชายาจะทรงทนได้กี่มากน้อย