“เพคะ”

“ดี เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้เปิ่นหวางเดินทางเข้าวังหลวงในยามเฉิน (07.00-08.59) เช่นนั้นเจ้าต้องตื่นไปปรนนิบัติเปิ่นหวางตั้งแต่ยามเหม่า (05.00-06.59) ทุกวัน”

“เพคะ”

“มานี่ ยายชีอย่างเจ้าเปิ่นหวางไม่คิดพิศวาสหรอกนะ”

เสียงทุ้มติดจะหงุดหงิดเอ่ยเรียกร่างบางที่ถอยห่างราวพระองค์เป็นบุคคลอันตราย

“ไม่เพคะ เชิญพระองค์เสด็จกลับเถิดเพคะ”

“กล้าไล่สวามีงั้นหรือ”

“ถ้าพระองค์ไม่ออกไป หม่อมฉันออกไปเองเพคะ”

“ได้!! ”

จบคำตรัสร่างสูงก็ลุกขึ้นก่อนใช้วิชาตัวเบาออกไปทางหน้าต่างอย่างขัดพระทัย

เมื่อแน่ใจว่าทรงไปแล้วจึงรีบไปปิดหน้าต่างลงกลอนอย่างแน่นหนาก่อนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

อะไรของพระองค์กันคราวก่อนยังสั่งนางมิให้ไปยุ่งวุ่นวายในตำหนักใหญ่อยู่เลยมาวันนี้กลับบอกให้ไปทุกวันนางตามพระทัยพระองค์ไม่ทันแล้ว

“ช่างเป็นคนที่เอาใจยากจริงๆ ”

ยามเหม่า (05.00-06.59)

“เพคะ”

เมื่อร่างระหงเดินเข้ามาในห้องที่กว้างขวางมีการแบ่งแยกสัดส่วนอย่างลงตัว ดวงตาหวานมองหาเจ้าของห้องที่ตอนนี้มิรู้ว่าอยู่ที่ใดจึงเดินผ่านฉากกั้นบานใหญ่ที่วาดลวดลายมังกรสีดำเต็มพื้นที่ของฉากนั้นเข้ามาก็เจอห้องอีกห้องที่บานประตูเปิดไว้จึงเดินเข้าไปช้าๆ เห็นร่างสูงนอนพิงหัวเตียงหลังใหญ่กำลังมองมาที่นางอย่างเอาเรื่อง

“เปิ่นหวางบอกให้เจ้ารีบมามิใช่หรือ ชักช้าเช่นนี้เปิ่นหวางจะไปท้องพระโรงทันหรือไม่”

“ขออภัยเพคะ”

“แล้วยืนอยู่ทำไม ต้องรอให้เปิ่นหวางบอกเจ้าทุกอย่างงั้นหรือ”

“เพคะ”

ร่างบางที่ยังประหม่ากับการแต่งกายของพระองค์เอาแต่ก้มหน้ามิยอมมองพระพักตร์ทำให้ทรงอารมณ์ดียิ่งนัก ร่างระหงวันนี้แตกต่างจากภาพจำวันแรกที่ทรงพบนางสตรีที่ชื่นชอบสวมชุดขาวราวคนไว้ทุกข์แต่พออยู่บนร่างบอบบางรวมกับใบหน้างดงามนั้นกลับทำให้นางราวกับเซียนสาวที่ลงมายังแดนมนุษย์อย่างนั้น

ความคิดหยุดลงเมื่อคนร่างบางที่ยกอ่างน้ำพร้อมผ้าเช็ดหน้าและก้านต้นหลิวแช่น้ำในอ่างใบเล็ก น้ำชารสเฝื่อนเพื่อใช้บ้วนปากระหว่างที่ทรงเช็ดพระพักตร์นางก็ได้มาจัดเตรียมอาภรณ์และควบคุมขันทียกน้ำมาเติมในถังน้ำใบใหญ่ในห้องสรงไว้รอ

“สรงน้ำเลยหรือไม่เพคะ หม่อมฉันเตรียมน้ำไว้แล้ว”

นางเอ่ยถามหลังจากนางส่งอ่างล้างพระพักตร์และถาดน้ำชาให้นางกำนัลเอาออกไปเก็บ

“อืม”

ร่างสูงลุกขึ้นยืนเต็มความสูงชุดนอนผ้าไหมบางเบาสีขาวที่แทบจะไม่ปกปิดสิ่งใดทำให้นางได้แต่ก้มหน้าไม่กล้าสบสายพระเนตรคมนั้นทรงเห็นนางเสียอาการแก้มเนียนแดงก่ำเลยไปถึงใบหูเล็กนั้นมุมโอษฐ์หยักสวยยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“หากสรงน้ำเสร็จแล้วทรงเรียกหม่อมฉันนะเพคะหม่อมฉันจะนำฉลองพระองค์ไปให้”

“ผู้ใดบอกจะให้เจ้ารออยู่ข้างนอก”

“เพคะ? ”

“เจ้าต้องเข้ามาปรนนิบัติเปิ่นหวางอาบน้ำ”