ร่างสูงพยักหน้าให้หรงไจ้ไปเปิดให้องครักษ์คนสนิทอีกคนที่ทรงมอบหมายให้ไปทำงานบางอย่างเข้ามาในห้อง

“คารวะท่านอ๋องพะยะค่ะ”

“ลุกขึ้น ว่ามา”

“ขอบพระทัยพะยะค่ะ หลังจากแม่สื่อส่งพระชายาเข้าหอแล้วก็กลับทันทีส่วนพระชายาก็ทรงเสวยและให้นางกำนัลปรนนิบัติในปลายยามเซินทรงออกมาเดินเล่นจนถึงตอนนี้พะยะค่ะ”

“มีคนไปแจ้งนางหรือยังว่าเปิ่นหวางจะไปพบ”

“แจ้งแล้วพะยะค่ะ ทรงรับรู้และ เอ่ออ..”

“มีอันใด”

“ทรงตรัสว่า อืม คำเดียวแล้วจิบชาต่อพะยะค่ะ”

ปั้งงงงง!!

หัตถ์หนาตบลงบนโต๊ะทรงงานเสียงดัง

“ดี พระชายาของข้าช่างอวดดียิ่ง”

“พระทัยเย็นก่อนเถิดพะยะค่ะ พระชายาเพิ่งเข้ามาอยู่ในวังอาจจะยังมิคุ้นชินธรรมเนียมอยู่บ้าง”

“เอาตามนี้แหละ เสี่ยวอวี้เอาผงแป้งมาเร็วเข้า”

อวี้หลิวยื่นตลับแป้งให้ร่างบางอย่าง งงๆ ทรงผัดแป้งไปแล้วมิใช่หรือ แต่ยิ่งตกใจเข้าไปอีกเมื่อมือบางทาแป้งไปอีกจนใบหน้าเนียนที่ขาวอยู่แล้วกลับขาวจนซีดไม่เว้นแม้ริมฝีปากอิ่มแดงเรื่อนั้นก็ทากลบจนซีดเซียวราวคนป่วย

“หวางเฟยเหตุใดถึง”

“ข้าชอบประทินโฉมเช่นนี้ เอาละ ไปเถอะใกล้เวลาท่านอ๋องเสด็จแล้ว”

ร่างระหงลุกขึ้นโดยมีนางกำนัลทั้งสองช่วยประคองก่อนเดินออกไปยังห้องโถงของตำหนักเพื่อรอรับเสด็จชินอ๋องผู้นั้น ยืนรอเพียงไม่นานขบวนเกี้ยวก็มาถึงพร้อมกับเสียงของเกากงกงขานการมาถึงของพระองค์เสียงดัง

“ชินอ๋อองเสด็จจจจจจ”

“ถวายพระพรชินอ๋องเพคะ/พะยะค่ะ”

ร่างบอบบางก้มหน้ายอบกายถวายพระพรพร้อมเหล่าข้ารับใช้ต่างหมอบลงถวายความเคารพเจ้าของวังเสิ่นหยางกง ร่างสูงใหญ่ปรายสายพระเนตรไปยังร่างบางที่ยอบกายอยู่ ก่อนเดินผ่านไปโดยมิได้เข้าไปประคองนางแต่อย่างใด

“ลุกขึ้น”

สิ้นเสียงทุ้มพร้อมหางตานางเหลือบเห็นเพียงชายอาภรณ์สีดำเดินเข้าตำหนักไปเท่านั้น

“ขอบพระทัยเพคะ/พะยะค่ะ”

ร่างบางลุกขึ้นเองโดยไม่รอนางกำนัลเข้ามาประคอง เหล่าข้ารับใช้ต่างหันมองชินหวางเฟยอย่างเห็นใจ ส่วนร่างระหงนั้นกลับรู้สึกเฉยๆเพียงเท่านั้น ก่อนเดินตามร่างสูงเข้าไปด้านใน

ภายในห้องอาหาร จุดตะเกียงไว้ทุกมุมห้องจนสว่างไสวราวกับเป็นตอนกลางวัน นางกำนัลนำถ้วยข้าวถวายแก่ผู้สูงศักดิ์ทั้งสองก่อนเกากงกงจะนำเข็มเงินออกมาตรวจพิษในอาหารทุกจานเมื่อเสร็จแล้วทั้งหมดถอยไปยืนอยู่มุมห้องเพื่อรอรับใช้