—ผ่านไป8167ปีหลังจากเริ่มเกม

 

พลังเวทย์นั้นคือพลังงานคุณภาพสูงที่ถูกเก็บสะสมไว้บริเวณรอบสะดือที่อยู่ใกล้กับตับของมนุษย์ ดึงพลังเวทย์ออกจากบริเวณรอบสะดือซึ่งเปรียบเสมือนโกดังกักเก็บ แล้วทำการควบคุมมัน ในช่วงแรกแค่ดึงออกมาได้ก็เต็มกลืนแล้ว แต่ว่าหลังจากผ่านไป100ปี ฉันก็สามารถควบคุมมันได้อย่างอิสระ สามารถแผ่ขยายมันออกไปได้หลายสิบเมตรโดยใช้ตัวเองเป็นศูนย์กลางแถมยังสามารถใช้พลังเวทย์วาดภาพกลางอากาศได้อีกด้วย จะเหลือก็แค่การประยุคใช้ แล้วในความเป็นจริงจะทำยังไงให้ยกระดับประสิทธิภาพของเวทย์มนต์กันล่ะ

ฉันหมกมุ่นอยู่กับการพัฒนาเวทย์มนต์ใหม่โดยใช้ตำราเวทย์เป็นแหล่งอ้างอิง ผลที่ได้คือ ทำให้ค้นพบเวทย์อีกสี่อย่าง

-อย่างแรกคือ–เวทย์เสริมแกร่งร่างกาย【พลังมหาศาล】—คือการปล่อยพลังเวทย์เข้าไปในเซลล์ทีละนิดทำให้พลังเวทย์แปรเปลี่ยนส่งผลให้เซลล์ได้รับการเสริมแกร่ง

-อย่างที่สองคือ–เวทย์พื้นฟู【สุดยอดการฟื้นฟู】—เช่นกันเป็นเวทย์ที่สามารถฟื้นฟูในระดับเซลล์ได้ เป็นเวทย์ที่ได้รับจากการอ่านตำราการแพทย์

-ส่วนอย่างที่สามคือ เวทย์เสริมแกร่งอาวุธ【ปรับแต่งอาวุธ】—ก็ตามชื่อเป็นเวทย์ที่สามารถควบคุมพลังเวทย์ที่ละเอียดอ่อนเข้าไปปรับแต่งได้ยันระดับโมเลกุลของอาวุธ

-และอย่างที่สี่คือ เวทย์ค้นหา【เนตรสวรรค์】เวทย์ตรวจจับ โดยจะทำการกางพลังเวทย์เป็นรูปโดมโดยมีขอบข่ายรัศมี500เมตร

เวทย์มนต์เหล่านี้ฉันไม่ได้เป็นคนตั้งชื่อให้แต่อย่างใด ระหว่างที่กำลังฝึกอยู่หัวข้อเวทย์พวกนี้ก็ถูกเพิ่มเข้ามาในลิสต์เอง

เอาล่ะ เท่านี้พื้นฐานก็สมบูรณ์แล้ว เหลือก็แค่ พัฒนาวิธีการโจมตีระยะไกลให้ออกมาเป็นรูปธรรมและประยุกต์ใช้ 

ธนู—ไม่สิ อาวุธของฉันมีแค่ดาบเล่มนี้ไม่มีอย่างอื่นแล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้น ว่าแล้วเชียว…

พร้อมกับหยิบก้อนหินขึ้นมาด้วยมือขวาแล้วเริ่มปามันออกไป

 

—ผ่านไป11065ปีหลังจากเริ่มเกม

เดือนปีแสนยาวนานไหลผ่านไป  ตั้งแต่ตอนนั้น ด้วยการขว้างหินซ้ำไปซ้ำมา ทำให้ได้รับสกิล【วิชาขว้างปารูปแบบไคริว ขั้นพื้นฐาน】มา จากนั้นก็กลายเป็น ขั้นกลาง ขั้นแก่นแท้ จนในที่สูดก็ได้พัฒนาเป็น【วิชาขว้างปารูปแบบไคริว ขั้นสูงสุด】นี่คือพลังที่สามารถขว้างหรือปาได้ทุกอย่าง แน่นอนพลังเวทย์ก็ไม่เว้น 

ตอนนี้ ฉันสามารถเปลี่ยนคุณสมบัติของดาบให้กลายเป็นพลังเวทย์และปล่อยมันออกไปได้แล้ว เพราะงั้นก็เลยพยายามทดลองให้เจ้า【วิชาขว้างปารูปแบบไคริว ขั้นสูงสุด】ไปรวมเข้ากับวิชาดาบ ผลที่ได้คือ การรวมเป็นหนึ่งประสบผลสำเร็จและได้รับ 【วิชาดาบไคริวรูปแบบที่แท้จริง】มา ทำให้ ณ ปัจจุบันถ้ารวมกับท่าที่มีอยู่แล้วอย่าง【เส้นมรณะ】【รวดเร็วปานสายฟ้าแลบ】【กระจกจันทรา】จากสามได้กลายเป็นหกท่าแล้ว

จากนั้นก็ใช้ประโยชน์จากคุณลักษณะพิเศษของดันเจี้ยนที่ถ้าเวลาผ่านไปอสูรก็จะกลับมาเกิดใหม่ และบุกทะลวงฆ่ามังกรตั้งแต่ชั้น300จนถึง349 จนได้รับฉายา【ผู้สังหารมังกร】มา

ดูเหมือนสิ่งที่เรียกว่าฉายานั้นจะได้รับหลังจากเกิดความชำนาญกับการทำอะไรซักอย่าง ณ ที่นี้คือการสู้กับมังกรจะทำให้สเตตัสเพิ่มขึ้น ดังนั้นฆ่าพวกมันเหมาะสมที่สุดแล้ว 

และทำให้สเตตัสของฉันกลายเป็นดังนี้

——————————————————————————

★สเตตัส

【ชื่อ】 ไค ไฮเนมัน

【อายุ】15ปี (อายุหยุดการก้าวหน้าชั่วคราว)

【กิฟท์】ไร้ความสามารถที่สุดในโลก（ระดับพระเจ้า）

【HP】　9000　　

【MP】　8000　

【พลังกาย】　3214　

【ความทนทาน】2955　

【ความคล่องแคล่ว】3428　

【พลังเวท】3699　　　

【ต้านทานเวท】3026　

【โชค】　1020　　

★สกิลที่ครอบครอง ： 【 ไอเทมบ็อกส์】【ประเมินพิเศษ】【วิชาดาบไคริวรูปแบบดาบเดียวที่แท้จริง】【ปรับตัวเข้ากับพิษ】【ปรับตัวเข้ากับความร้อน】【ปรับตัวเข้ากับน้ำแข็ง】【ปรับตัวเข้ากับทราย】【ปรับตัวเข้ากับลม】【ปรับตัวเข้ากับน้ำ】【ปรับตัวเข้ากับสายฟ้า】【พิษเวทย์มนต์ไร้ผล】

★ฉายา:【ผู้สังหารมังกร】

★เวทย์มนต์:【พลังมหาศาล】【สุดยอดการพื้นฟู】【ปรับแต่งอาวุธ】【เนตรสวรรค์】

———————————————————

เป็นไปได้ว่าสเตตัสดั้งเดิมของเจ้านั่นยังสูงกว่า แถมยังไม่รู้ว่าจะต่อกรกับความสามารถนอกคอกอย่าง【กายภาพไร้ผล】ของเจ้านั้นได้มากแค่ไหน พยายามให้สุดความสามารถก็แล้วกัน ที่เหลือก็ให้โชคชะตาตัดสิน！

ฉันใช้วงแหวนเวทย์ เคลื่อนย้ายไปยังชั้น349และเดินลงบันได เหมือนเดิมมังกรทองยังคงนอนหมอบและจ้องมองมาทางนี้ด้วยสายตาเฉียบคม

ฉันดึง【ผ่าอัศนี】ออกจากฝักพร้อมกับระงับความตื่นเต้นที่เอ่อล้นออกมาและลดศูนย์ถ่วงลงและจ้องไปที่เจ้านั่น

『การทดสอบที่แปดที่ถูกระงับชั่วคราว—ปราบมังกรทองฟาฟเนียร์–จะเริ่มกลับมาดำเนินการต่ออีกครั้ง』

เสียงผู้หญิงที่เหมือนกับเครื่องจักรดังก้องในหัวเหมือนทุกที

อืมอืม！ชักรอไม่ไหวแล้วสิ！มันก็นั่นสินะ ความรักตลอด3500ปี รักเหลือเกิน รักจนจะบ้าตาย เพราะงั้นรีบมาฆ่ากันเถอะ

ฉันใส่พลังเวทย์ลงไปใน【ผ่าอัศนี】พร้อมกับใช้【ปรับแต่งอาวุธ】เพื่อเพิ่มอนุภาพของมันเข้าไปอีก แถมยังใช้【พลังมหาศาล】เพิ่มพลังกายให้สูงขึ้น

ทีแรกก็กะว่าจะทักทายด้วยการโจมตีทั้งร่างด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวอยู่หรอกแต่แบบนั้นคงจะเป็นการเสียมารยาทมากเกินไปหน่อย ถ้าเป็นฉันในตอนนี้ ที่สามารถควบคุมพลังเวทย์ได้อย่างอิสระแล้วล่ะก็ น่าจะดึงเอาความสามารถของ【ผ่าอัศนี】ออกมาใช้ได้อย่างเต็มที่

ฉันเล็งไปที่ส่วนหัวของเจ้านั่นและสะบัด【ผ่าอัศนี】ออกไป

เสียงคำรามราวกับฟ้าร้อง ดังก้องออกมาจาก【ผ่าอัศนี】โลกภายในห้องถูกย้อมไปด้วยสายฟ้าสีทอง ชั่วพริบตา ก็เกิดคลื่นความร้อนกับคลื่นกระแทกดังสนั่นจนแก้วหูแทบแตก ตามมาด้วยผนังด้านหลังของมังกรทองถูกเจาะเป็นรูใหญ่จนไม่เหลือเคร้าโครงเดิมพร้อมกับรอยหลอมละลายขนาดใหญ่ราวกับมีแม็กม่าจำนวนมากอยู่

ฟาฟเนียร์ หันคอกลับไปมองด้านหลัง ใบหน้ามังกรกระตุกอย่างคล่องแคล่วพร้อมกับส่งเสียงกรีดร้องเล็กๆออกมาและหมอบคอลงกับพื้นตัวสั่นไปด้วยความกลัว

“งั้นก็ มาเริ่มประลอง…”

ตอนที่ฉันกำลังเริ่มพูดประกาศสงคราม—–

『ยอมแพ้เจ้าค่ะ』

เสียงเด็กผู้หญิงลอยมากระแทกแก้วหู

『ยืนยันการประกาศยอมแพ้ของ มังกรทองฟาฟเนียร์ บททดสอบที่แปด”เคลียร์”

เนื่องจากเอาชนะศัตรูได้โดยไม่ได้รับบาดแผล สิทธิประโยชน์จากการเคลียร์แบบพิเศษจะปรากฏ』

เสียงผู้หญิงเหมือนเครื่องจักประกาศชัยชนะ ที่ไม่สมเหตุสมผล พรรณนั้นก้องในหัว

“นุ？”

ไม่ได้ล้อเล่นสินะ ครั้งนี้ ฉันไม่ได้รับแม้แต่รอยขีดข่วนเลยนะเฮ้ย เรื่องไม่สมเหตุสมผล พรรณนี้ดำเนินต่อ จนกระทั่งมีหน้าต่างโปร่งใสปรากฏขึ้นต่อหน้า และเขียนว่า…

『ดูเหมือนว่า มังกรทองฟาฟเนียร์ ที่ลุกขึ้นจะส่งสายตามองมาทางนี้ราวกับจะขอเป็นพวกพ้อง

รับเป็นพวกพ้องหรือไม่？

《รับ》or《ไม่รับ》』

ว่างั้นแหนะ…

อยากเป็นพวกพวกพ้องเนี้ย ตัวใหญ่ขนาดนั้นน่ะนะ เดิมทีก็ตามมาด้วยไม่ได้อยู่แล้วรึเปล่า

ไม่สิ เดียวก่อน ในดันเจี้ยนนี้ไม่มีสิ่งใดที่สูญเปล่า ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า ถ้าปล่อยให้ตามมาจะมีการเปลี่ยนแปลงเหรอ ควรคิดแบบนั้นรึเปล่า？

เอาเป็นว่า เจ้าจิ้งเหลนนี่พูดได้ ว่าก็ว่าเถอะฉันก็อยู่ตัวคนเดียวมามากกว่าหมื่นปีแล้ว บางทีก็ขอได้ยินอย่างอื่นที่ไม่ใช่เสียงของผู้หญิงไร้ชีวิตชีวา นั่นบ้างก็ดีเหมือนกัน จริงๆนะ ถ้าฉันฟังเสียงแบบนั้นต่อไปเรื่อยๆล่ะก็ได้ประสาทแดกแน่

“อืม คำตอบคือ《รับ》”

พร้อมกับกด《รับ》โดยไม่ลังเล มังกรทองเปล่งแสงจ้าออกมาแล้วจู่ๆร่างกายก็ค่อยๆหดลง

โอ้ ว่าแล้วยังไงก็ต้องแก้ไขขนาดที่ใหญ่โตนั้นก่อน ความรู้สึกที่เหมือนกับตัวเล็กลงเพิ่มขึ้นเรื่อย แต่จะดูยังไงก็…

“ไม่สิ–ไม่เล็กเกินไปหน่อยเหรอ？”

ในที่สุดขนาดก็ลดลงเหลือพอๆกับมนุษย์ ไม่สิ จะดูยังไงก็กลายเป็นมนุษย์ไปแล้ว

เด็กสาวตัวเล็กสวมเสื้อผ้าโทนสีขาวดำ ใบหน้าอ่อนเยาว์ราวกับเด็กอายุสิบต้นๆ ไม่สิ ไม่ว่าจะดูยังไงก็เด็ก ผมสีทองระยิบระยับยาวปิดหูแถมยังริบบิ้นที่ถูกแยกเป็นสองส่วนปกคลุมยาวถึงเอว ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้า

“นายท่าน ฟาฟเนียร์เจ้าค่ะ ฝากตัวด้วยเจ้าค่ะ”

มังกรตัวนั้นพูดออกมาพร้อมกับก้มหัวเล็กๆของตัวเองลง