ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 5659 จัดแจงอย่างเหมาะสม(1)
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5659 จัดแจงอย่างเหมาะสม(1)
วินาทีที่ได้ยินเสียงของเย่เฉิน หงห้าเกิดความมึนงงขึ้นมาในทันใด
สมองของเขาไม่สามารถดึงสติกลับมาได้ในทันที ทำได้เพียงเงยหน้ามองท้องฟ้าอยู่นิ่งๆ พึมพำออกมา:“วันนี้ผม……ผมไม่ใช่ว่ากำลังฝันไปนะ? เบื้องบนศักดิ์สิทธิ์ขนาดนี้เลยเหรอ?”
เย่เฉินจากสายโทรศัพท์ด้านโน้นถามออกมา:“หงห้าตัวคุณเองกำลังบ่นงึมงำอะไรน่ะ?!”
เมื่อถูกเย่เฉินถาม หงห้าจึงได้สติกลับมา ถามออกมาอย่างประหลาดใจอย่างเหลือคณา:“อา……อาจารย์เย่?!ใช่คุณจริงๆเหรอ?!หรือว่าผมเกิดการจินตนาการอะไรแล้ว?!”
เมื่อคำนี้ของหงห้าพูดออกมา ทุกคนที่อยู่รอบด้านต่างฮือฮาในทันใดแล้ว!
ทุกๆคนต่างมองมาที่เขาอย่างสงสัย ถามออกมาอย่างสงสัยว่าที่โทรมาคือเย่เฉินจริงๆหรือเปล่า
ทว่าเย่เฉินถามหงห้าออกมาอีกครั้ง:“เสียงของผมคุณก็ฟังไม่ออกแล้วเหรอ?”
หงห้าจึงได้แน่ใจ ว่าที่สายโทรศัพท์ด้านโน้นพูดกับตัวเองเป็นใคร กระนั้นคือเย่เฉินจริงๆ
ทันใดนั้น หงห้าปีติจนน้ำตาไหลออกมา เขาร้องไห้ไปถามไป:“อาจารย์คุณอยู่ที่ไหนเหรอ?!พวกเราตามหาในหุบเขา เกือบจะหนึ่งชั่วโมงแล้ว ก็ยังตามหาคุณไม่เจอ พวกเราต่างร้อนรนจะแย่แล้ว……”
เย่เฉินถามเขา:“พวกคุณ? คุณกับใครเหรอ?”
หงห้ารีบพูดออกมา:“ผมกับเหล่าเฉิน พล.ต.ท.หลี่ ยังมีคุณรั่วหลีที่พาคนตระกูลเหอมา”
เย่เฉินถามอีกครั้ง:“ไม่มีคนอื่นแล้วใช่ไหม?”
“ไม่มีแล้ว”หงห้ารีบพูดออกมา:“คนอื่นทราบเข้ามีหลายสิ่งที่ไม่อาจควบคุมได้ ดังนั้นจึงไม่ได้ติดต่อใครมากมาย”
“ดี”เย่เฉินเอ่ยคำชมออกมา:“หงห้าคุณทำได้ดีอย่างมาก”
หงห้าไม่ได้ภาคภูมิในคำชม รีบถามออกมา:“อาจารย์เย่ คุณอยู่ที่ไหนกันแน่?”
เย่เฉินไอออกมาสองที:“แค่กๆ……สิ่งนี้เวลาเพียงแค่นิดเดียวไม่อาจจะอธิบายกับคุณได้ แต่ว่าพวกคุณวางใจได้ ตอนนี้ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก”
หงห้าเช็ดน้ำตาไปด้วย พร้อมทั้งพูดออกมาอย่างปีติเหลือคณา:“งั้นก็ดี งั้นก็ดี!ผมตายก็ไม่เป็นไร ขอเพียงอาจารย์เย่คุณไม่เป็นไรก็พอแล้ว!”
เย่เฉินฟังอย่างมึนงง กำลังอยากจะพูดออกมา จากสายโทรศัพท์ด้านโน้นก็มีเสียงของหลี่ญ่าหลินดังมา:“คุณเย่ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?!”
เย่เฉินยิ้มออกมาบางๆ:“ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงของพล.ต.ท.หลี่ ตอนนี้ผมไม่เป็นอะไร ใช่แล้ว คุณยายของผมพวกเขาเป็นอย่างไรแล้ว?”
หลี่ญ่าหลินรีบพูดออกมา:“คุณวางใจได้ พวกเขาต่างอยู่ที่วิลล่าเขา ตอนนี้ปลอดภัยดี ก็คือต่างเป็นห่วงคุณ”
“โอเค”เย่เฉินวางใจลงได้แล้ว จึงเอ่ยปากออกมา:“พล.ต.ท.หลี่ถ้ากลับไปแล้วช่วยปลอบใจพวกเขาด้วย บอกพวกเขาว่าผมไม่เป็นอะไร ให้พวกเขาพักผ่อนอยู่ที่วิลล่าเขาไปก่อน ผมจะไปเยี่ยมถึงที่เอง”
หลี่ญ่าหลินรับปากแล้ว:“ครับคุณเย่ ผมจะส่งข่าวแทนคุณ”
พูดไป หลี่ญ่าหลินก็ถามออกมา:“ใช่แล้วคุณเย่ ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน? มีอะไรให้พวกเราช่วยเหลือหรือเปล่า?”
เย่เฉินบอกกล่าวออกมา:“พล.ต.ท.หลี่ คุณเปิดลำโพงของโทรศัพท์ ผมมีเรื่องบางอย่างที่จะให้ทุกคนช่วยเหลือ”
หลี่ญ่าหลินก็รีบเปิดลำโพง พูดอย่างนอบน้อม:“อาจารย์เย่คุณพูดมาเถอะ ทุกคนต่างฟังอยู่!”
เย่เฉินอืมออกมาคำหนึ่ง บอกกล่าวออกมา:“พล.ต.ท.หลี่ คุณหลังจากกลับไปแล้วปลอบใจคุณตาคุณยายของผม อีกอย่างที่ต้องระวัง อีกสักครู่ถ้าได้ยินเสียงเฮลิคอปเตอร์โดยรอบ ให้พวกเขาอยู่ในบ้านอย่าได้ออกมา อีกอย่าง ให้รั่วหลีพาคนตระกูลเหอกลับไปที่โรงแรมน้ำพุร้อนก่อน เรื่องในวันนี้อย่าได้พูดออกไปกับคนอื่น ยังมีเหล่าเฉิน คุณกับหงห้าจับตามองรอบๆวิลล่าหลังนั้นเอาไว้ อย่าได้ให้ใครเข้าใกล้”
เฉินจื๋อข่ายรับปากออกมาอย่างไม่คิดพิจารณา:“ครับคุณชาย ผมจะไปจัดการทันที”
……
เย่เฉินวางสาายโทรศัพท์ นำโทรศัพท์คืนให้กับหลินหว่านเอ๋อร์ เอ่ยปากถามออกมา:“เมื่อสักครู่ผมจะบอกให้พวกเขาขับเฮลิคอปเตอร์มารับผม คุณยังจะพูดว่าไม่ต้อง ตอนนี้ผมเดินคงเหนื่อยน่าดู พวกเราจะไปที่วิลล่าช็องเซลีกันยังไง?”
หลินหว่านเอ๋อร์เผยรอยยิ้มเล็กน้อยพูดออกมา:“คุณชายคือถ้าให้พวกเขามารับคุณ คุณจะอธิบายกับพวกเขาอย่างไร คุณในตอนกลางดึกมาโผล่ในบ้านส่วนตัวของหญิงสาวที่อยู่ห่างออกมาสิบกว่ากิโลเมตรอย่างกะทันหันและอยู่กันสองต่อสอง? อีกทั้ง……”