ตอนที่ 28: ได้เงินเพิ่มแล้ว
ถึงแม่จะบอกว่าจะมาหาก็เถอะแต่จะมาหาตอนไหนกันนะ ก็หวังว่าจะไม่มาหาตอนพักเที่ยงอย่างตอนนี้หรอกนะ
“ไส้กรอกหั่นเป็นปลาหมึก ไข่หวาน แฮมเบิร์ก คาราอาเกะ ข้าวกล่องคู่รักเหรอพวกเธอน่ะ”
“แหม ก็แบบนี้มันได้กินหลายอย่างดีนี่คะ อะคาเอลเอาไส้กรอกชั้นไปสิ”
การได้กินข้าวกล่องแบบนี้มันได้สารอาหารครบดีนะ แค่ทำออกมาดูดีมันไม่จำเป็นต้องเป็นข้าวกล่องคู่รักเสียหน่อย
“ขอบคุณครับมากิ งั้นเอาไข่หวานผมไปนะครับ”
รู้ใจดีจริงๆเลย
“อาหารฝั่งนี้ไม่ค่อยอร่อยเลยแฮะ ฉันขอปลาชิ้นนึงได้ไหมไอร่า”
“เอ้านี่ ถือว่าติดหนี้ชั้นครั้งนึงนะ”
“ขอบใจ”
และพวกผมก็นั่งกินไปอย่างสงบอยู่ในห้องจนกระทั่งคุณฟิวรี่เปิดประตูห้องเรียนของพวกผมเข้ามา
“มาฮิโระ อิจิฮานะ กับคาเอเรี่ยน เอลเวนเทียร์ ทานข้าวเสร็จแล้วไปที่ห้องผู้อำนวยการด้วยนะ”
พูดเสร็จแล้วก็เดินออกไปพร้อมท่าทางหงุดหงิด
สงสัยเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่เลย
“พวกเธอไปก่อเรื่องอะไรมาหรือเปล่าเนี่ย”
“สงสัยเราจะแกล้งสวีทกันมากไปล่ะมั้งครับ”
“พวกที่ไม่ชอบชั้นหรือคาเอลต้องไปฟ้องแน่เลยค่ะ”
“อืม ถ้าเป็นเพราะเรื่องนี้จริงๆฉันก็เชื่อล่ะนะ”
แหม ทุกคนนี่ล่ะก็ เขินนะเนี่ย ล้อเล่นนะ
“มากิว่าเป็นเรื่องอะไรครับ”
“เอ นั่นสิน้า เรื่องอะไรกันนะ”
“มากิรู้อะไรสินะครับ บอกผมด้วยสิ”
“เรื่องนี้ชั้นก็ไม่ชัวร์หรอกนะ ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เองแหละ”
พอไปถึงหน้าห้องผู้อำนวยการผมเคาะประตูก่อนจะเปิดเข้าไปแล้วก็พบกับว่า…
“ทำไมเอาจดหมายให้กับลูกสาวชั้นช้าอย่างนี้ล่ะ แถมยังขโมยแอปเปิ้ลลูกสาวชั้นไปด้วย อธิบายมายัยองุ่น”
“กะ..ก็คนมันงานยุ่งนี่นา อีกอย่างแค่แอปเปิ้ลลูกเดียวเอง อย่าบีบหัวสิ อ๊ากก!”
เกินคาดเลยแฮะ อันที่จริงก็สงสัยอยู่แล้วว่าทำไมผู้อำนวยการถึงเป็นคนเอาจดหมายมาให้และทำไมถึงถูกเรียกมาที่ห้องผู้อำนวยการ นั่นหมายความว่าอาจจะรู้จักกันก็ได้ แต่ก็ไม่คิดว่าจะขนาดนี้
“อ้าวมากิ มาถึงแล้วเหรอ แปบนึงนะจ๊ะ ขอแม่สำเร็จโทษยัยองุ่นนี่ก่อน”
“ยะ..อย่าบีบหัว.. อย่าบีบหัวว! นี่ต่อหน้าลูกศิษย์ชั้นนะยัยจิ้งจอกก! อ๊ากกก! ฟิวรี่! ช่วยชั้นด้วยย!”
“ชั้นเตือนคุณแล้วนะคะผู้อำนวยการ แต่คุณก็นอนฟุบโต๊ะไม่ทำอะไรเลยจนถึงเมื่อวาน โชคดีนะคะ”
“หะ..เห้ย!”
ดูจากคำพูดและการกระทำแล้วก็คือสนิทกันแหละ ใช่ไหมนะ
“ไงคาเอล”
“พ่อครับ!”
พอคาเอลเห็นพ่อก็วิ่งเข้าไปกอดทันที ช่างเป็นภาพที่น่าเอ็นดูเสียจริง
“เป็นไงบ้างล่ะที่โรงเรียน สนุกไหม เพื่อนแกล้งหรือเปล่า”
“สนุกดีครับ ทุกคนใจดีกับผมมากเลย”
“สวัสดีค่ะน้าคาล ไม่ได้เจอกันนานเลยค่ะ”
ผมปล่อยให้แม่ตีกับผู้อำนวยการแล้วเข้าไปทักพ่อของคาเอล
“โอ้ หนูมากิ สวัสดีๆ หนูล่ะเป็นไงบ้าง”
“สบายดีค่ะ เพื่อนเองก็ใจดีกับหนู แต่อาจจะมีเรื่องงานบ้านหรือทำอาหารนิดหน่อยค่ะ ค่อนข้างเหนื่อยเลย”
“งั้นเหรอ อืม… ได้ข่าวว่านอนห้องเดียวกันกับคาเอลอย่างนั้นสินะ แสดงว่าไม่ทำงานบ้านเลยสิเราน่ะ”
“เอ่อ…ก็…ทำ…นะครับ?”
คาเอลพูดพร้อมส่งสายตาขอความช่วยเหลือมาทางผม
“ก็…ทำบ้าง..ค่ะ…”
ซักผ้า ตากผ้า ล้างจาน ล้างห้องน้ำ กวาดบ้าน ปัดฝุ่น ทำอาหาร ทำข้าวกล่อง รีดชุด
ทั้งหมดที่ว่ามาน่ะผมทำเองหมดเลย มีแค่เอาขยะไปทิ้งหรืองานยกของหนักๆเท่านั้นแหละที่ทำ ก็ถือว่าไม่โกหกล่ะนะ
“ตอบอย่างนี้แสดงว่าไม่ค่อยทำล่ะสิ ถึงพ่อจะว่าอะไรเราไม่ได้แต่ก็ช่วยๆหนูมากิหน่อยนะคาเอล อยู่ด้วยกันก็ต้องคอยช่วยเหลือกันนะ”
“ครับพ่อ”
“หน็อยแน่ จะเอาใช่ไหมจิฮะ”
“แน่ใจเหรอลิลลี่เธอแพ้ทางชั้นนะ?”
จนตอนนี้ก็ยังตีกันไม่เสร็จแฮะ
“ขอโทษค่ะเพื่อนรัก ขอโทษค่ะ”
“รับคำขอโทษเป็นเงินเท่านั้นแหละ”
“อะ สองเหรียญทอง พอใจยัง”
โห! สองเหรียญทอง! ให้กันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ นี่สินะคนรวย
“อืม ก็ใช้ได้ นี่จ้ะ ค่าขนมของลูก”
แม่เดินมาหาผมพร้อมหยิบเหรียญทองมาอีกสองเหรียญแล้วก็ยื่นให้ผม รวมเป็นทั้งหมดสี่เหรียญ
“เอ๊ะ…เอ๊ะ! สี่เหรียญทองเลยเหรอคะแม่!”
“ผอมลงไปเยอะเหมือนกันนะลูกน่ะ พยายามประหยัดเต็มที่เลยสิเนี่ย จากนี้ไปก็กินให้อิ่มนะลูก อีกอย่างนี่ก็แค่เศษเงินในห้องครัวเท่านั้นเอง”
แม่พูดพร้อมกับลูบหัวผมเบาๆ ฮื๊อรักแม่ที่สุดเลย
“แล้วแว่นเป็นไงบ้าง ยังใช้ได้อยู่เนอะ”
“ค่ะแม่ ทำไมเหรอคะ”
“แม่มาที่นี่ส่วนนึงก็เรื่องนี้ เอาไว้ค่อยคุยก็แล้วกันนะ ลูกกับคาเอลไปหาคุโระสิ เค้กส้มอยู่ที่รถม้าน่ะ ฝากด้วยนะคาล”
“โอ้ ตามมาเลยเด็กๆ”
“ค่า!”
“เพื่อของหวานล่ะว่าง่ายเลยนะครับ”
เงียบน่าคาเอล
“สวัสดีครับคุณหนู ยิ้มร่าเลยนะครับ”
“สวัสดีค่ะคุณคุโระ”
“สวัสดีครับคุณคุโระ”
หู!! เค้กส้มเต็มไปหมดเลย ใส่ตู้เย็นในห้องเอาไว้เก็บไว้กินหลังจากนี้ได้หลายวันเลย ต่อให้กินทุกมื้อก็อยู่ได้เกือบอาทิตย์ รักแม่ที่สุดเลยค่ะ!
“มากิสติหลุดไปแล้วครับ…”
“ผู้หญิงกับของกินก็งี้แหละเจ้าลูกชาย”
ข้างในเป็นเด็กผู้ชายนะคะ
อะแฮ่ม ต้องครับสิ
“ยังไงก็ตามค่ะ เดี๋ยวพวกหนูก็ต้องไปฝึกตอนคาบบ่าย ฝากคุณคุโระเอาของไปไว้ในห้องได้ไหมคะ”
“ไม่เป็นไรหรอกหนูมากิ ผู้อำนวยการลิลลี่เขาทำเรื่องลาให้ทั้งสองคนไว้แล้ว”
“เอ๋…”
“ถ้าอย่างนั้นผมก็ได้อยู่กับพ่อทั้งวันเลยสินะครับ! เยส!”
รู้สึกเหมือนเป็นเด็กเส้นยังไงก็ไม่รู้แฮะ
“อื้ม ถ้ายังไงแล้วลูกอยากจะลองสู้กับพ่อสักหน่อยไหมล่ะ”
“ได้เลยครับพ่อ!”
วันนี้คาเอลที่ติดพ่อก็น่ารักจริงๆเลยน้า ทำให้นึกถึงสมัยก่อนเลยนะเนี่ย น่าคิดถึงจริงๆ
“ถ้าอย่างนั้นผมเอาของไปไว้ในห้องของคุณหนูให้นะครับ ระหว่างนี้ก็เต็มที่เลยนะคาล เอาให้หายคิดถึงลูกจะได้เลิกบ่นให้ชั้นฟังสักที”
“เดี๋ยวพอเอ็งมีลูกเดี๋ยวก็เข้าใจเองแหละ ฮ่าๆ”
“ชั้นตายไปแล้วเฟ้ย เออๆ ไปละ”
พอคุณคุโระพูดอย่างนั้นก็หยิบเค้กส้มของผมไปไว้ในหอพัก
“ทำหน้าเสียดายทำไมล่ะครับนั่น…”
“เอ๊ หลายทีแล้วนะ”
“ฮะๆ ทั้งสองคนสนิทกันดีจริงๆเลยนะ ดีแล้วล่ะๆ ไหนคาเอล พาพ่อไปหน่อย”
“ครับ”
จากนั้นคาเอลกับน้าคาลก็ได้ลองสู้กัน
อาวุธของคาเอลก็คือดาบไม้ส่วนของน้าคาลคือโล่ไม้ใหญ่
“เอาเลยค่ะ”
ทันทีที่ผมให้สัญญาณคาเอลพุ่งตัวเข้าไปหาน้าคาลก่อนที่จะใช้เวทย์ไฟบอลแบบไม่ร่ายสร้างแรงระเบิดด้านข้างเพื่อเบี่ยงวิถีการพุ่งไปด้านข้าง ทันทีที่เท้าแตะพื้นคาเอลก็พุ่งไปด้านหลังน้าคาลด้วยความรวดเร็ว
ด้วยประสบการณ์ของน้าคาลจึงตัดสินใจกลับหลังหันด้วยความรวดเร็วก่อนที่จะใช้โล่พุ่งใส่คาเอลทำให้คาเอลเสียหลักแล้วล้มลงไป
“ลูกต้องลองสู้กับสำนักเทพโล่บ้างนะ”
“จะพยายามครับ”
สำนักเทพโล่อย่างนั้นเหรอ…มันไม่ใช่วิชาบังคับแถมคนเรียนก็แทบจะไม่มี อย่างในห้องของผมก็ไม่มีใครเรียนเลย
แต่จากที่เห็นน้าคาลแล้วมันก็สุดยอดเหมือนกันนี่นา อย่างคาเอลเองก็เป็นคนที่เก่งมากๆในรุ่น แต่ก็โดนพุ่งชาร์จจนเสียหลักและล้มลงไปเลย ถ้าหากเป็นมอนส์เตอร์น้าคาลคงเอาโล่ทุบหัวแหลกแล้ว
พอคิดดูแล้วก็น่าสนใจเหมือนกันนะ
แต่ผมขอเป็นคนสวยถือเรเปียร์ดีกว่า พอนึกสภาพว่าคุณชิโระที่ออกจะสวยน่ารักใจดีแต่พอถือโล่แล้วดูเป็นสาวแกร่งแสนเย็นชาอย่างไม่น่าเชื่อได้มันก็…ไม่น่าจะเข้ากับตัวผมเท่าไหร่
จากนั้นทั้งสองคนก็ใช้เวลาร่วมกันด้วยการลองสู้กันอีกหลายครั้ง และคาเอลก็แพ้หมดทุกรอบถึงจะไม่แพ้วิธีเดิมเลยสักครั้งก็เถอะนะ ไม่รู้ทำไมโล่ถึงได้ขัดกฎฟิสิกส์ได้ขนาดนั้น
“มากิ?”
ในตอนที่ผมกำลังนั่งว่างและเสพความน่ารักของคาเอลอยู่นั้นไอร่าก็เข้ามาทักผม
“ไอร่า? มาได้ไงคะเนี่ย”
“ถ้าเธอไม่อยู่ก็ไม่มีใครคู่ชั้นนี่นา อาจารย์ก็เลยปล่อยให้ทำอะไรก็ได้น่ะ ก็เลยเดินเล่นแล้วได้ยินเสียงคาเอลก็เลยมาดู”
“อ๋อ…เป็นอย่างนี้นี่เอง ดูสิคะไอร่าๆ คาเอลโหมดขี้อ้อนล่ะ น่ารักเนอะ”
“เอิ่ม…อืม เธอก็คงจะรู้ว่าชั้นจะตอบว่าอะไรนะ”
แหม ถึงคาเอลจะมีการอ้อนผมบ้างก็เถอะ แต่พอได้เห็นคาเอลโหมดเด็กดีของพ่อแล้วมันก็น่ารักดีเหมือนกันนี่นา
ถ้าคาเอลเป็นเด็กผู้หญิงล่ะก็ไอร่าต้องคิดเหมือนผมแน่นอน
แต่เป็นผู้ชายแบบนี้ก็ดีแล้วล่ะนะ
“แล้วเธอทำอะไรอยู่ล่ะถึงทิ้งชั้นไว้คนเดียว”
“ก็…พอดีว่าแม่กับผู้อำนวยการดูเหมือนว่าจะเป็นเพื่อนกัน แล้วพอดีว่าแม่ของชั้นมาทำธุระที่นี่พอดีก็เลยแวะมาหา ผู้อำนวยการก็เลยทำเรื่องลาให้เพราะแม่มาเยี่ยมน่ะค่ะ”
“อ้อ เป็นอย่างนี้นี่เอง แล้วนั่นใครเหรอ”
ไอร่าถามผมพร้อมชี้ไปที่พ่อของคาเอล
“นั่นคุณน้าคาลค่ะ เป็นพ่อของคาเอล”
“โห มิน่าล่ะสุดยอดทั้งพ่อทั้งลูกเลย”
แต่ถ้าผมจำไม่ผิด กว่าจะมาเป็นวันนี้ได้ทั้งน้าคาลกับคาเอลต่างก็พยายามหนักมากเลยนะ
โดยเฉพาะคาเอล จากเด็กชายอ่อนแอหน้าตาน่ารักกลายเป็นเด็กชายสุดฮอตแถมยังเก่งกีฬาสุดยอด
เรียกได้ว่าพัฒนาจากตอนแรกเจอไปเยอะมาก แต่ก็พยายามหนักมากเลยล่ะ ผมเห็นมากับตา
ถ้าเป็นผมเมื่อโลกที่แล้วคงจะไม่อยากยุ่งกับคนที่หน้าตาดีเรียนเก่งกีฬาเลิศอย่างนี้หรอก
แต่พอได้เห็นความพยายามของคาเอลที่ทำให้มาถึงจุดนี้ได้ผมก็เปลี่ยนความคิดในเรื่องนั้นทันที
“เอ… นี่ชั้นเป็นเพื่อนกับลูกขุนนางใหญ่ของเผ่ามนุษย์ถึงสองคนเลยนี่นา คิดไม่ถึงเลยจริงๆ”
“อะไรกันคะไอร่า เพิ่งรู้สึกตัวเหรอคะ พวกเราเป็นเพื่อนกันมาหลายปีแล้วนะคะ”
“พวกเธอสองคนประหยัดจนทำให้บางทีชั้นก็คิดว่าเป็นชาวบ้านธรรมดาเสียอีก”
“แฮะๆ”
แต่หลังจากนี้ผมจะไม่ถึงขั้นต้องประหยัดจนน้ำหนักลดอย่างนี้หรอกนะ อันที่จริงผมก็เพิ่งรู้เลยนะว่าผอมลงไปขนาดนั้น
“แต่ก็คงจะมีแค่ชั้นกับไคล่ะมั้งที่คิดแบบนั้น…ไม่สิ มีไลม์อีกคนที่คิดแบบนั้น เพราะคนอื่นๆเขาจะเกรงใจเธอกัน บางทีอาจจะเป็นเพราะเธอเรียบร้อยเกินไปล่ะมั้ง”
“อย่างชั้นเหรอคะเรียบร้อย…”
ผมว่าตัวเองดูจะเป็นคนห้าวๆกวนๆมากกว่านะ
“อืม…ก็นะ สำหรับชั้นกับไคโดยเฉพาะคาเอลก็คิดว่าเธอมันคนกวนๆแหละ แต่พอเป็นคนอื่นๆเขาจะคิดว่าเธอเรียบร้อยนะ พูดก็สุภาพแถมติดสำเนียงผู้ดีอีก ก็อะไรประมาณนั้นแหละนะ”
“ก็มันช่วยไม่ได้นี่คะ ที่บ้านชั้นเขาพูดกันแบบนั้นนี่นา อีกอย่างคือชั้นแค่คุยกับคนอื่นไม่ค่อยเก่ง แถมยังไม่รู้ว่าจะไปพูดอะไรให้เขาไม่ถูกใจหรือเปล่าต่างหากล่ะคะถึงได้พูดสุภาพตลอดเวลา”
“เอาเถอะ ชั้นไปก่อนแล้วกันไปนั่งดูคนอื่นๆซ้อมดีกว่า ส่วนเธอก็คอยเชียร์สุดที่รักของเธอต่อไปล่ะ”
แล้วไอร่าก็เดินไปทางสนามฝึกที่คนในห้องของผมฝึกกันอยู่
ไอร่านี่บ้าผู้ชายจริงๆเลยนะ ถึงจะไม่ได้ไปจีบหรือใครมาจีบเลยก็เถอะ
“เป็นไง ไหวไหมเจ้าลูกชาย”
“ไหวครับพ่อ”
“อืม พอแค่นี้แหละ การรู้จักพอก็เป็นเรื่องที่ดีเหมือนกัน อีกอย่างพ่อไม่ได้มาหาลูกเพื่อเรื่องนี้ ป่านนี้คุณจิฮิโระคงจะเสร็จแล้วล่ะมั้ง ไปกันเถอะ”
คาเอลปัดฝุ่นแล้วฮีลตัวเองจากนั้นพวกผมก็ตามน้าคาลไปที่ห้องผู้อำนวยการ
“ถ้าเธอไม่จำล่ะก็นะยัยองุ่น เธอ! โดน! แน่!”
“เธอมันโหดร้าย! ยัยขี้โกง! ยัยจิ้งจอกเจ้าเล่ห์! ยัยนมใหญ่! ยัยสูง!”
“เป็นเด็กเหรอเธอน่ะ”
ผมก็คิดว่าผู้อำนวยการน่ะเป็นคนกวนประสาทกับขี้เกียจ แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีมุมที่เป็นเด็กแบบนี้ด้วยแฮะ
“เสร็จแล้วล่ะมากิไปหาอะไรกินกันเถอะลูก”
พอแม่เห็นผมก็พาผมออกไปหาอะไรกิน
“เชอะ คราวหน้าถ้ามีโอกาสนะ…”
พอผู้อำนวยการพึมพำอะไรบางอย่างเมฆบนฟ้าก็เริ่มมารวมตัวกัน
“หา?”
จากนั้นพอมีเสียงฟ้าร้องผู้อำนวยการก็ตกใจก่อนที่หมู่เมฆจะกระจายออกไป
“เปล่าหรอกเปล่า ชั้นจะคอยดูแลลูกเธออย่างดีเลยจิฮะ”
“ให้มันได้อย่างนั้นจริงๆนะ เจอกันคราวหน้าก็หวังว่าเธอจะว่างนะลิลลี่ คอยดูแลฟิวรี่จังด้วยล่ะ”
“อันที่จริงเป็นทางชั้นนะคะคุณจิฮิโระที่ต้องคอยดูแลลิลลี่น่ะ”
แม่ผมส่งยิ้มให้ไม่พูดอะไรก่อนที่จะพาพวกผมออกไป
“หลังจากนี้ถ้าเกิดมีอุบัติเหตุอะไรเกี่ยวกับแว่นของลูกแล้วมันพังขึ้นมาให้ไปหาลิลลี่ได้เลยนะ”
“ทำไมเหรอคะ”
“ก็ถ้ามันพังผนึกก็จะถูกปลดยังไงล่ะ แม่สอนวิธีผนึกให้ลิลลี่เอาไว้แล้วถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นก็รีบไปหาลิลลี่ให้เร็วที่สุดนะ ไม่ก็ซ่อนตัวแล้วให้คาเอลเรียกยัยนั่นไปหา เข้าใจไหม”
“เข้าใจแล้วค่ะแม่”
นี่คือธุระที่แม่พูดถึงอย่างนั้นสินะ สำคัญจริงๆด้วยแฮะเรื่องนี้ บางทีผมก็เกือบลืมเหมือนกันนะว่าแว่นผมมันใช้ผนึกพลังเอาไว้อยู่
ว่าแต่ทำไมพาไปหาอะไรกินถึงได้กลับมาที่รถม้ากันนะ
“คุโระคุง ของที่ชั้นสั่งเอาไว้ได้มาหรือยัง”
“ได้มาแล้วครับ ว่าแต่…แบบนี้คุณหนูจะกินหมดเหรอครับเนี่ย…”
คุณคุโระพูดเสร็จก็เปิดประตูรถม้าให้เห็นกล่องเค้กส้มขนาดสามปอนด์สามกล่องให้เห็น
บะ..บ้าน่า…ที่นี่มันสวรรค์หรือยังไง…
“หุหุ ไม่ต้องห่วงไปหรอกคุโระ สำหรับมากิน่ะถ้าเป็นเค้กส้มจะเท่าไหร่ก็คงไม่พอหรอก ใช่ไหม”
แม่ถามพร้อมกับลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน
“ไม่ต้องห่วงค่ะแม่ หนูรับประกันเลยค่ะว่าหมดทุกชิ้นแน่นอน”
“จ้า แบ่งคาเอลเขาด้วยล่ะ”
“ค่ะแม่”
“แล้วก็นี่”
แม่เปิดเอากล่องในกระเป๋าก่อนจะยื่นให้ผม
“ข้างในกล่องเป็นแว่นสำหรับลูกตั้งแต่หลังสิบขวบขึ้นไป แม่เดาว่าน่าจะได้ใส่สักประมาณสิบสองขวบนะ เป็นของขวัญวันเกิดครบรอบสิบขวบล่วงหน้า ถ้าถึงตอนนั้นก็เอาไปให้ลิลลี่ช่วยเปลี่ยนให้ลูกนะ”
“ปีหน้าแม่จะไม่มาเหรอคะ…”
“อื้ม ปกติแล้วครบรอบสิบปีน่ะจะเป็นการฉลองกับเพื่อนๆ ลูกก็ควรจะใช้โอกาสนั้นกับเพื่อนๆนะ อีกอย่างปกติแล้วที่นี่เหมือนมีธรรมเนียมว่าผู้ปกครองไม่ควรจะมาเยี่ยมด้วยซ้ำไป แค่แม่มาวันนี้ก็รบกวนลิลลี่เอาไว้มากแล้ว”
แม่ย่อตัวลงก่อนจะดึงผมเข้าไปกอด
“ไม่ต้องห่วงนะ ถึงแม่จะไม่ได้มาหรือคนอื่นๆจะไม่ได้มา แต่ทุกคนก็รักลูกนะ เอาไว้ตอนนั้นแม่จะส่งจดหมายมาหาก็แล้วกันนะ อ้อใช่ๆอีกอย่างหนึ่ง…”
“อะไรเหรอคะ”
“พวกลูกเป็นแฟนกันหรือยังล่ะ ลูกกับคาเอลน่ะ”
อะไรกันเนี่ย! คำถามนี้! มันใช่คำถามที่แม่ควรจะถามลูกเหรอ! ปกติต้องหวงสิ! ผมกำลังจะซึ้งอยู่แล้วเชียว โถ่!
“พวกเราเป็นเพื่อนกันค่ะแม่! โถ่…”
“ฮ่าๆ งั้นเหรอๆ ได้แกล้งลูกก่อนจะไปทำธุระอย่างอื่นต่อก็สนุกดีเหมือนกันนะเนี่ย จริงๆแม่ก็อยากจะอยู่คุยไปดูห้องนอนลูกหรือฟังเรื่องที่โรงเรียนอยู่หรอกนะ แต่แม่มีธุระอื่นอยู่ พอเสร็จแล้วก็เดินทางกลับเลย เพราะอย่างนั้นแล้ว กินข้าวให้อิ่มพักผ่อนเยอะๆนะมากิ แม่ไปก่อนนะ”
ผมกอดแม่อีกครั้งหนึ่งก่อนที่แม่จะลุกขึ้นแล้วเข้าไปในรถม้า
“คาล”
“พ่อไปก่อนนะ เจอกันนะเจ้าลูกชาย ฝากดูแลคาเอลด้วยนะหนูมากิ”
“ดูแลมากิให้ป้าด้วยนะคาเอล”
“โถ่ แม่ล่ะก็ เดินทางปลอดภัยนะคะแม่ น้าคาล”
“ได้ครับป้าจิฮิโระ บายครับพ่อ เดินทางปลอดภัยนะครับ”
ผมกับคาเอลบอกลาแม่กับน้าคาลเสร็จคุณคุโระก็ปิดประตูก่อนจะเดินมาหาผม
“เอ่อ…คุณหนูครับ เรื่องนั้นมันไม่มีในหนังสือจริงๆด้วย ขอโทษนะครับคุณหนู”
หมายถึงเรื่องอะไรกันนะ…อ๋อ! วันที่เดินทางมาถึงที่นี่วันแรกเรื่องตระกูลของผมสินะ
“เห็นไหมคะคุณคุโระมันไม่มีจริงๆ หนูบอกแล้วก็ไม่เชื่อ”
“อะแฮ่ม ก็นั่นแหละครับคุณหนู เอ้าเจ้าหนูคาเอล ยกเค้กส้มให้คุณหนูด้วยล่ะ แล้วเจอกันนะครับคุณหนู เจ้าหนูคาเอล”
“เดินทางปลอดภัยค่ะ”
“โชคดีครับ”
พอบอกลากันเสร็จคุณคุโระก็คุมรถม้าให้วิ่งออกไป และเพราะไม่อยากให้มันเป็นจุดสนใจ ผมกับคาเอลเลยทำแค่ยืนโบกมือส่งเฉยๆ
พอได้เจอกับครอบครัวที่ไม่ได้เจอกันนานก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจเหมือนกันแฮะ
“มากิชอบเค้กส้มจริงๆเลยสินะครับเนี่ย อะไรทำให้ชอบขนาดนั้นเหรอครับ”
“นั่นก็เป็นเพราะว่ากลิ่นหอมของส้มที่ทำให้อยากกิน รสหวานทำให้รู้สึกผ่อนคลายและรสเปรี้ยวเล็กน้อยที่ทำให้รู้สึกสดชื่นจนหายเหนื่อย พอรวมทั้งหมดเข้าด้วยกันแล้วอร่อยมากเลยยังไงล่ะ นายเอาสักคำไหม”
“ถ้าผมกินแล้วมากิจะโดนแย่งนะครับ”
“ถ้าอย่างนั้นวันหลังก็ต้องทำข้าวกล่องกินเองนะ”
“เอ่อ…ถ้าอย่างนั้นแค่ชิมแล้วกันนะครับ…”
พอผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ก็รู้สึกเหมือนว่าน้ำหนักขึ้นมานิดหน่อยล่ะ…
—–
หลังจากนี้ผมจะไม่ลงนิยายที่ Nekopost สักพักใหญ่ๆเลยนะครับ เพราะมีปัญหาเรื่องผลงานโดนดูดไปลงเว็บอื่น จริงๆก็ไม่มีอะไรเท่าไหร่ แต่เป็นเพราะว่า ตอนที่โดนดูดไปมันมาจากที่นี่โดยเฉพาะ ถ้าท่านใดต้องการติดตามเรื่องนี้ต่อ สามารถติดตามต่อได้ในเว็บเด็กดีเลยนะครับ ไว้แก้ปัญหาเรื่องโดนดูดได้หรือถ้าผมทำจบบทใหญ่แล้วจะกลับมาลงที่นี่อีกครั้งครับ ต้องขอโทษทุกคนที่ติดตามนิยายเรื่อง ผมเกิดใหม่เป็นจิ้งจอกสาวเก้าหาง ผ่านทางเว็บนี้ด้วยครับ
Chapters
Comments
- ตอนที่ 28: ได้เงินเพิ่มแล้ว มีนาคม 5, 2022
- ตอนที่ 27: ผ่านไปอีกหนึ่งปี กุมภาพันธ์ 19, 2022
- ตอนที่ 26: ใจเย็น ๆ ก่อน กุมภาพันธ์ 5, 2022
- ตอนที่ 25: เบื่อยังไงให้เจอเรื่องสนุก มกราคม 19, 2022
- ตอนที่ 24: แต้มความสนิท Plus!! มกราคม 6, 2022
- ตอนที่ 23: เพื่อนห้องข้างๆ ธันวาคม 22, 2021
- ตอนที่ 22: ฝึกจริงวันแรก ธันวาคม 16, 2021
- ตอนที่ 21: ทุกคน อย่าทะเลาะกัน ธันวาคม 16, 2021
- ตอนที่ 20: เปิดเรียนวันแรกจะหาเพื่อนได้ไหมนะ ธันวาคม 16, 2021
- ตอนที่ 19: สู่โลกใบใหม่ ธันวาคม 16, 2021
- ตอนที่ 18: ซื้อของ ธันวาคม 16, 2021
- ตอนที่ 17: อากาศมันหนาว ธันวาคม 16, 2021
- ตอนที่ 16: มุ่งหน้าสู่พรอนเทเรีย ธันวาคม 16, 2021
- ตอนที่ 15: โล่วิเศษเอ๋ย บอกข้าทีเถิด โผล่มาจากไหน ธันวาคม 16, 2021
- ตอนที่ 14: ดอกไม้สีขาว ธันวาคม 16, 2021
- ตอนที่ 13: เกือบไม่รอด ธันวาคม 16, 2021
- ตอนที่ 12: พักผ่อนมากไป ใจเลยบาง ธันวาคม 16, 2021
- ตอนที่ 11: แล้วเจอกันค่ะ ธันวาคม 16, 2021
- ตอนที่ 10: สนับสนุนเพื่อนเพราะรักเพื่อน ธันวาคม 16, 2021
- ตอนที่ 9: ได้เพื่อนคนแรกแล้ว น่ารักน่ากอดน่าอุ้มสุดๆไปเลย ธันวาคม 16, 2021
- ตอนที่ 8: ประลองกับคุณยูริ ก็เลยเล่นคุณยูริ ธันวาคม 16, 2021
- ตอนที่ 7: ความจุพลังเวทย์นั้น ฉันงง แถม สอบนั้น ฉันตาย ธันวาคม 16, 2021
- ตอนที่ 6: ประลองสักนิด ชีวิตแจ่มแมว ธันวาคม 16, 2021
- ตอนที่ 5: เพราะทำกำแพงถล่มเลยได้เรียนกับอาจารย์สอนพิเศษเวทย์มนต์ ธันวาคม 16, 2021
- ตอนที่ 4: พาคุณพ่อบ้านไปแนะนำตัวอีกครั้ง... ธันวาคม 16, 2021
- ตอนที่ 3: นิทาน? หนังสือ? พ่อบ้าน? ปวดหัวจัง ธันวาคม 16, 2021
- ตอนที่ 2: ลืมตาครั้งแรกในโลกใบใหม่ ธันวาคม 16, 2021
- ตอนที่ 1: ไปเกิดใหม่ ธันวาคม 16, 2021
MANGA DISCUSSION