ช่วงนี้เป็นช่วงกีฬาสีของรุ่นพี่ชั้นปลาย ทำให้นักเรียนชั้นต้นทั้งหมด ว่าง ว่างแบบ ว่างเลย สองอาทิตย์ ทำอะไรก็ทำ

                เพราะสนามฝึกก็จะถูกแบ่งใช้เป็นสีๆ ผมไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ ก็เลยรู้แค่ว่าสนามฝึกมันไม่ว่าง เพราะอย่างนั้นพวกผมก็เลยว่างมากๆ

                ถามว่าพวกผมทำอะไรเวลาในเวลานี้อย่างนั้นสินะ

                ยืมหนังสือจากห้องสมุดมาคนละสี่เล่มมาแบ่งกันอ่านในหอ

                นั่นก็เพราะตอนนี้ในห้องมีผมคาเอลไคและไอร่า หลังจากที่ได้กินอาหารด้วยกันในวันนั้น สองคนนี้ก็มาที่ห้องของผมกับคาเอลค่อนข้างบ่อยเลยล่ะ แต่ไม่มีข้าวฟรีอีกแล้ว อย่างน้อยก็ต้องใช้แรงงานแลกล่ะนะ

                “เบื่อชะมัด เมื่อไหร่สนามฝึกจะว่าง ฉันอยากออกแรงใจจะขาดแล้ว”

                ไคบ่นพร้อมนอนอ่านหนังสือประวัติศาสตร์

                ก่อนหน้านี้เหมือนว่าจะอยากฝึกดาบมากจนไปฝึกในห้องนอนของตัวเองแล้วเผลอใส่แรงมากเกินไปจนไปทำให้ฉากกั้นของไอร่าขาด และจากนั้นก็โดนไอร่าทุบจนหัวโนแถมยังเดินมาให้คาเอลใช้เวทย์รักษาเลยล่ะ

                “หยุดใช้แต่กำลังแล้วใช้หัวคิดบ้างนะนายน่ะ”

                “โดนด่าอีกละ”

                แล้วทำไมต้องมาทะเลาะกันในห้องพวกผมด้วยล่ะเนี่ย

                “ใจเย็นค่ะทั้งสองคน จิบชาแล้วค่อยๆคุยกันนะคะ”

                “เชอะ”

                และเพราะว่าทั้งสองคนกำลังทะเลาะกันทำให้ตอนนี้คาเอลเลยไปนั่งข้างไคและไอร่านั่งข้างผม

                ไม่ใช่ว่าผมเรื่องมากหรืออะไรนะ แต่แค่มันไม่ชินน่ะ

                “จะโดนรัดคอตอนนอนไหมเนี่ย”

                “คิดมากไปแล้วครับไค”

                “นายเห็นชั้นเป็นคนอย่างนั้นหรือไง!”

                “ก็ฉันไม่ได้ตั้งใจทำเสียหน่อย แล้วทำไมต้องโกรธกันขนาดนั้นด้วยเล่า!”

                ไอร่าลุกขึ้นตะคอกใส่ไคพร้อมตบโต๊ะ

                ชักจะไปกันใหญ่แล้วแฮะ

                “ใจเย็นนะคะทั้งสองคน”

                ผมจับแขนไอร่าแล้วดึงลงเบาๆ

                “ชิ”

                ไอร่าเดาะลิ้นแล้วนั่งลงอย่างไม่สบอารมณ์

                เป็นตั้งขนาดนี้ แล้วเมื่อก่อนหน้านี้โดนแค่ทุบหัวโนได้ยังไงล่ะเนี่ย

                “เล่าให้ฟังหน่อยได้ไหมคะไอร่า ว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

                “ก็อย่างที่บอก หมอนี่ฟันฉากกั้นของชั้นขาด แถมยังไม่สำนึกอีก”

                “ไม่สำนึกอะไรล่ะ ก็ขอโทษแล้วไง”

                “หา?”

                “ใจเย็นก่อนนะครับไอร่า ส่วนไคก็รอให้ไอร่าเล่าก่อนนะครับ”

                “เออ”

                ไม่ใช่ว่าตอนแรกจะมานั่งอ่านหนังสือในห้องเฉยๆหรอกเหรอเนี่ย กลายเป็นแบบนี้ได้ยังไงนะ

                “ถ้าสำนึกล่ะก็ต้องนั่งหลังตรงและโค้งลงเอาหน้าแนบพื้นพร้อมเอามือวางไว้ด้านหน้าไม่ใช่หรือไง”

                เอ่อ…อ๋อ คล้ายๆการขอโทษของคนญี่ปุ่นอย่างนั้นสินะ

                “หา? ถ้าเป็นที่เผ่าฉันล่ะก็ การขอโทษที่จริงใจนั้นต้องขอโทษพร้อมหลับตาจากนั้นก็ก้มหน้าลงเล็กน้อยและหาของบางอย่างที่สำคัญให้เท่านั้นล่ะ แต่ฉันยังไม่ได้ออกไปซื้อของเลยยังไม่มีของให้เท่านั้นล่ะ”

                “มันมีการขอโทษอย่างนั้นอยู่ด้วยจริงๆเหรอ ที่เผ่าของชั้นไม่มีอย่างนั้นเลยสักนิด”

                “ถ้านั่นมันการขอโทษของเธอ นี่ก็การขอโทษเผ่าฉัน”

                “นายทำของของชั้นพัง ก็ต้องขอโทษในแบบของชั้น”

                “ฉันเป็นคนทำพัง ก็ต้องขอโทษในแบบของฉันสิ”

                จากนั้นไคกับไอร่าก็เถียงกันไม่จบไม่สิ้นจนผมกับคาเอลเริ่มทนไม่ไหว

                “ถ้าเธอจะโทษว่าฉันไม่ระวังล่ะก็ ก็ขอโทษแล้ว ก็ขอโทษแล้วไง อ่านปากฉันอีกทีนะฉันขอโทษ เข้าใจไหมยัยจิ้งจอก”

                “ถ้านายจะขอโทษก็ต้องก้มขอโทษเท่านั้นแหละชั้นถึงจะยอม นายจะหัวแข็งไปถึงไหนกันไอ้สมองกล้าม”

                “ทั้งสองคนคะ! พอได้แล้วค่ะ!”

                ผมตะโกนออกมาเสียงดังแทรกการทะเลาะของทั้งสองคน

                ไคและไอร่าเห็นผมตะโกนออกมาก็เงียบหันมองมาทางผมด้วยสีหน้าหงุดหงิด

                “หัวแข็งพอกันทั้งคู่นั่นแหละค่ะ ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็เถียงกันเป็นเดือนเป็นปีก็ไม่จบไม่สิ้นหรอกค่ะ เพราะอย่างนั้นเอาอย่างนี้ดีกว่า คาเอล นายบอกวิธีให้ทั้งสองคนเลย”

                “อืม…โยนให้ซะด้วย เอางี้นะครับทั้งสองคน ถ้าแต่ละคนก็มีจุดยืนของตัวเอง งั้นเรามาเจอกันครึ่งทางไหมครับ ตอนนี้ทั้งสองคนอยู่ในอาณาจักรมนุษย์ การขอโทษของพวกผมมันง่ายมากเลยครับ มองหน้าอีกฝ่ายและพูดขอโทษจากนั้นก็โค้งตัวลง”

                “แล้ววิธีนี้มันต่างจากของหมอนี่ตรงไหน”

                “เออ แล้วมันต่างจากของยัยนี่ตรงไหน”

                “ก็เจอกันครึ่งทางไงครับ ของไคก็มองหน้าของไอร่าก็โค้งลง แบบนี้ก็พอได้ใช่ไหมล่ะ”

                “อืม…ก็ได้ ไอร่าฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

                ไคกล่าวขอโทษขณะมองหน้าไอร่าอย่างจริงจังจากนั้นก็โค้งตัวลง

                ไอร่าที่เห็นอย่างนั้นก็ทำหน้าไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร

                “…ฮึ่ม… อืมไม่เป็นไร ชั้นให้อภัยนาย”

                “ขอบคุณ!”

                ไคที่เห็นอย่างนั้นก็หันไปแปะมือกับคาเอลด้วยความดีใจ

                “เยี่ยมครับ”

                “ให้ตายสิ…กลับมาไม่สำนึกผิดอีกแล้ว พวกผู้ชายเป็นอย่างนี้กันหมดเลยหรือเปล่านะ”

                ไอร่านั่งลงพร้อมทำหน้ามุ่ยหลังเห็นไคดีใจอย่างนั้น

                “ไม่หรอกค่ะไอร่า น่าจะเป็นเพราะไคน่ะดีใจที่ไม่ถูกไอร่าโกรธแล้วมากกว่านะคะ”

                “เฮ้อ…”

                “ถ้าอย่างนั้นเล่าให้ชั้นฟังหน่อยได้ไหมคะไอร่า ว่าที่โกรธขนาดนั้นมันเป็นเพราะอะไร”

                “อืม…มันเป็นเรื่องส่วนตัวน่ะ ตะ..แต่ถ้าเป็นเธอล่ะก็ ชะ..ชั้นจะยอมเล่าให้ฟังก็ได้ หึ!”

                “ค่าๆ ถ้าอย่างนั้นเราไปนั่งคุยกันในนั้นกันนะคะ”

                ผมชี้เข้าไปในห้องนอน ถ้าเป็นเรื่องส่วนตัวล่ะก็ ให้อีกสองคนไม่ได้ยินจะดีกว่า

                “พวกเราไปคุยกันก่อนนะคะ ห้ามแอบฟังล่ะทั้งสองคน”

                จากนั้นผมกับไอร่าก็เดินเข้าห้องไป

                ว่าแต่…ไอร่ากำลังทำอะไรเนี่ย!

                “ทำ..อะไร..คะไอร่า…”

                “ไหนๆก็ได้เข้าห้องเธอแล้วก็เลยมาเช็คพวกชุดของเธอยังไงล่ะ”

                เอ๊ะ ปกติเด็กผู้หญิงเขาทำกันแบบนี้เหรอ แตกต่างจากเด็กผู้หญิงในนิยายที่เคยอ่านชะมัด

                “ทำไมมีแค่ชุดนอนชุดนักเรียนกับกางเกงในล่ะ นอกจากชุดที่เธอใส่อยู่ก็ไม่มีตัวอื่นแล้วเหรอ”

                ไอร่าพูดเสร็จก็เดินมาจับหน้าอกของผม

                “อ๊ะ! ทะ..ทำอะไรคะไอร่า”

                “ชิ หน้าอก… เธอมีหน้าอกนิดหน่อยแบบนี้ก็น่าจะหาอะไรใส่ได้แล้วนะ”

                “อาฮะๆ…ไว้จะไปลองซื้อนะคะ ปีนี้คงยังไม่ได้ใช้หรอกค่ะ ชุดก็ยังพอปิดได้อยู่ เพราะอย่างนั้นไม่เป็นไรหรอกค่ะ”

                “อืม… ถะ..ถ้าวันไหนเธอว่างๆ… เราไปซื้อชุดด้วยกันนะ”

                เวลาไอร่าซึนแตกนี่น่ารักดีจริงๆ

                “ได้สิคะ ไว้เราไปซื้อชุดด้วยกันเนอะ”

                สงสัยผมจะได้เสียเงินในเร็ววันแล้วสินะ

                หลังจากนั้นผมกับไอร่านั่งบนเตียงแล้วไอร่าก็เริ่มเล่า

                “ฉากกั้นนั่นน่ะมันไม่ได้แพงหรือหรูหราอะไรหรอก แต่ว่าฉากกั้นนั่นชั้นเอามันมาจากไบฟรอสต์ด้วย แม่ของชั้นเป็นคนให้มาก่อนที่ชั้นจะเดินทางมาที่นี่คนเดียว เพราะอย่างนั้นมันก็เลยเป็นเหมือนกับของต่างหน้าของแม่ไม่กี่ชิ้นที่มีน่ะ…”

                “เพราะอย่างนี้ถึงได้โกรธมากอย่างนั้นสินะคะ”

                “อืม และพอมันเป็นของจากแม่ของชั้นก็เลยอยากให้ขอโทษในแบบแม่ของชั้นด้วย แต่บางทีมันอาจจะเป็นคำขอที่มากไปสำหรับคนจากเผ่าไคล่ะมั้ง”

                “บางทีอาจจะเป็นนิสัยเฉพาะของเผ่าเทพดาบล่ะมั้งคะ”

                “คงงั้น”

                “กินอะไรไหมคะ เผื่อจะยังมีขนมอยู่”

                “อือ”

                พอผมกับไอร่าออกจากห้องนอนมาก็เห็นคาเอลกำลังนั่งหลับอยู่

                “ทำไมหมอนั่นถึงหลับไปแล้วกันล่ะเนี่ย”

                “เจ้านี่มันบอกว่าหนังท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อน แล้วก็หลับไปในท่านี้เลย”

                แล้วไหนบอกว่าจะอ่านหนังสือ…

                “คาเอล ตื่น นายต้องอ่านหนังสือวิชามอนไม่ใช่เหรอ ตื่น”

                “คืนนี้ค่อยอ่าน…”

                “ชั้นจะช่วยนายแค่ตอนนี้เท่านั้นนะ จะอ่านไหม”

                “…ขอบคุณครับมากิ…แต่ไว้ก่อน…”

                ให้ตายสิ ไม่ไหวเลยแฮะ ถึงจะทำคะแนนวิชามอนได้ดีอยู่แล้วก็เถอะ แต่พวกผมก็ยังไม่รู้เกณฑ์คะแนนของนักเรียนพิเศษที่เข้าจากการเชิญของโรงเรียนอยู่ดี เพราะอย่างนั้นเลยต้องพยายามให้มากที่สุดเท่าที่ปีแรกจะทำได้ เพราะจะได้ประหยัดตัง แต่เหมือนตอนนี้คาเอลจะโดนความขี้เกียจครอบงำไปแล้ว

                เอาล่ะ

                “จะตื่นไม่ตื่น”

                “…”

                “ตื่นได้แล้ว ตื่นแล้วหรือยัง”

                “โอ๊ะๆๆ… โอ๊ยๆๆ โอ๊ยเจ็บครับมากิ เจ็บบบ ตื่นแล้วครับตื่นแล้ว”

                “ให้ตายสิ นายเนี่ยน้า ตั้งใจหน่อยสิให้เวลาพักไปเยอะแล้วแท้ๆ ยังจะหลับอีก”

                “ก็มันต้องจำเยอะนี่ครับ ใช้ความจำเยอะๆแล้วง่วงออก”

                “แล้วถ้านายไม่ได้ทุนต่อ ใครจะจ่ายให้นายเรียนล่ะ ไหนบอกจะเรียนด้วยกันไง ชั้นก็ไม่มีตังพอจะจ่ายค่าเทอมให้นายจนจบหรอกนะ”

                “นะ..นั่นสินะครับ ขอโทษครับมากิ! ผมจะตั้งใจแล้ว! ฮ่าา!”

                เต๊ะท่าเบ่งพลังไม่ทำให้นายจำได้ทั้งหมดหรอกนะคาเอล เอาเถอะ ถ้าทำแล้วตั้งใจเรียนก็โอเคแล้วล่ะ

                “มากิ เธอช่วยชั้นวิเคราะห์ตรงบทนี้หน่อย”

                “ได้ค่ะ คาเอลไปหยิบขนมมา แล้วเติมน้ำให้พวกชั้นด้วยล่ะ”

                หลังจากนั้นพวกผมก็นั่งอ่านหนังสือกันต่อจนเย็น

                “แล้วฉันที่ทำได้แค่ฝึกดาบต้องมานั่งหลับในนี้เนี่ยนะ”

 

 

                

                

                หลังจากนั้นที่ห้องของไอร่า

                “นี่ไอร่า ชั้นซ่อมให้เธอแล้วนะ เป็นไง”

                “นายให้ชั้นรอที่ห้องมากิเพื่อรอนายซ่อมให้เสร็จงั้นเหรอ…”

                “เอ้อ เหมือนใหม่ปะละ”

                “ก็ใช้ได้ ถึงหน้าตามันจะ…”

                ไอร่าพูดพร้อมมองหน้าผมเพื่อถามว่าควรจะทางที่ดีใช่ไหม

                ผมรีบก็หยักหน้ารับ

                อืม ก็ใช้ได้….”

                “ฟู่ว ถ้าเธอชอบฉันก็ดีใจ ได้เหงื่อเยอะเหมือนกันแฮะ เห้ย! เวรล่ะ!”

                ขณะที่ไคจะก้าวเท้าไปหาไอร่าก็ลื่นเหงื่อตัวเองล้มทับฉากกั้นของไอร่าอีกอันจนหัก

                “ฮึก…ฮึก! ฮื๊อออ ชั้นโคตรเกลียดนายเลย!!!”

                “โอ๋ๆไม่ร้องนะคะไอร่า ไปอยู่ที่ห้องของชั้นอีกสักพักเนอะ”

                รีบซ่อมด่วนเลยนะไค!

                “ซวยจริงเว้ย! ไอร่า! ฉันขอโทษษษ!!!”

                หลังจากนั้นไอร่าก็โกรธไคไปอีกสามวัน

 

 

 

 

—–
เนื้อเรื่องก็ค่อยๆไปนะ แต่ลงตอนละอาทิตย์สองอาทิตย์ มันจะจบตอนไหนวะเนี้ย