ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 683 ชำระล้างจิตใจ

ตอนที่ 683 ชำระล้างจิตใจ

รถมินิบัสขับเข้ามาจอดที่ลานเล็กหน้าร้านดื่มชาสปาเท้าอย่างรวดเร็ว

หลินต้ากั๋วและพรรคพวกของเขาก็ได้ลงจากรถ

ภายใต้แสงแดดบางเบาในฤดูหนาว ตัวบ้านทรงโบราณ สวนไผ่หลังบ้าน บ่อน้ำใสหน้าบ้าน ต้นหลิวอายุเก่าแก่แล้วและศาลาไม้ล้วนดูเงียบสงบเป็นพิเศษ

“เป็นสถานที่ที่ดีในการค้นหาความสงบท่ามกลางความสับสนวุ่นวาย ! ” หลินต้ากั๋วมองดูและพูดด้วยรอยยิ้ม

เจียงเสี่ยวไป๋พูดว่า “ข้างนอกหนาว เข้าไปข้างในกันเถอะครับ ! ”

หลินต้ากั๋วโบกมือ “ไม่รีบร้อน ปล่อยให้ลมหนาวพัดพาจิตใจของเราให้ปลอดโปร่งก่อนเถอะ”

ในขณะที่พูด เขาก็หยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าของเขา ยื่นให้เจียงเสี่ยวไป๋ก่อน จากนั้นจึงแจกจ่ายให้กับเจิงเหลียงหยู เกาเทียนเยว่ และคนอื่นทีละคน

“ขอบคุณ ! ”

“ขอบคุณท่านผู้นำ ! ”

ฉีเย่ผิงและจางอี้เต๋อดีใจมากที่ได้บุหรี่มาจากหลินต้ากั๋ว และรีบกล่าวขอบคุณเขา

คลิก !

คลิก !

……

ทุกคนหยิบไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งออกมาและจุดบุหรี่อย่างมีความสุข

เมื่อเจียงเสี่ยวไป๋เห็นแบบนั้น เขาจึงพูดกับหลินเจียอินไปว่า “เมียจ๋า คุณเข้าไปข้างใน บอกให้พวกจางหงหยูเตรียมตัวก่อนได้เลย”

“ได้ ! ”

หลินเจียอินรับคำ ก่อนจะกล่าวลาหลินต้ากั๋วและคนอื่น ๆ เพื่อเข้าไปข้างในก่อน

หลินต้ากั๋วหยิบบุหรี่ขึ้นมา ยกไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งขึ้นมา มองดูและพูดด้วยรอยยิ้ม “นี่เป็นของใช้ทดแทนไม้ขีดไฟได้ดีจริง ๆ ”

เจิงเหลียงหยูกล่าวว่า “น่าเสียดายที่เราได้จัดสรรที่ดินหลายร้อยหมู่ให้กับโรงงานไม้ขีดเจียงเฉิง ซึ่งตอนนี้ก็ได้เริ่มก่อสร้างโรงงานแล้ว สิ่งเดียวที่ตอนนี้ยังขาดคือนำอุปกรณ์ขั้นสูงเข้ามาจากต่างประเทศ”

หลินต้ากั๋วสะบัดขี้เถ้าบุหรี่แล้วพูดว่า “หยุดตอนนี้ดีกว่าผลิตสินค้าที่ไม่สามารถขายได้ออกมา หลังจากลงทุนจำนวนมาก”

เกาเทียนเยว่ถอนหายใจ “ใช่ โชคดีที่ครั้งนี้ฉันมาที่ชิงโจว และได้รู้ถึงการมีอยู่ของไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งทันเวลา จึงหยุดการสูญเสียได้ทัน”

หลินต้ากั๋วพยักหน้า ยังไม่สายเกินไปที่จะแก้ไข

เขาหยิบไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งมาดูอีกครั้ง จากนั้นจึงหันไปหาเจียงเสี่ยวไป๋แล้วพูดว่า “ถ้าเราจะให้โรงงานไม้ขีดเจียงเฉิงเปลี่ยนมาผลิตไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้ง นายจะสนใจไหม ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋สะดุ้งเล็กน้อยและพูดว่า “ลุงรอง ผมได้มอบโครงการไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งให้กับเจี้ยนหยางแล้ว เกรงว่าจะไม่สามารถนำไปทำในเจียงเฉิงได้นะครับ”

หลินต้ากั๋วขมวดคิ้ว ส่วนเจิงเหลียงหยูก็รู้สึกประหลาดใจ เจียงเสี่ยวไป๋กำลังปฏิเสธพวกเขาจริง ๆ เหรอ ?

“ประเทศจีนมีอาณาเขตกว้างใหญ่และมีประชากรจำนวนมาก แม้ว่าจะมีโรงงานผลิตไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งแล้วหนึ่งแห่ง ก็คงไม่มีปัญหาอะไรที่จะมีแห่งที่สอง ! ” เจิงเหลียงหยูคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดขึ้นมา

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “รองเลขาธิการเจิง คุณไม่รู้อะไร เจี้ยนหยางไม่ได้มีโรงงานผลิตไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งเพียงแห่งเดียวเท่านั้น แต่จะมีโรงงานผลิตไฟแช็กนับหมื่นหรือมากกว่านั้นด้วยซ้ำ”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ หลินต้ากั๋ว เจิงเหลียงหยู เกาเทียนเยว่ และคนอื่น ๆ ต่างตกตะลึง

“มันอะไรกัน ? ”

หลินต้ากั๋วถามด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก

คงจะเป็นเรื่องเลวร้ายและไร้เหตุผลอย่างยิ่ง หากมีโรงงานเดียวกันหลายหมื่นแห่งที่ดำเนินงานในเขตเดียวและในเวลาเดียวกัน

เมื่อเห็นท่าทางของพวกเขา เจียงเสี่ยวไป๋ก็อธิบายรูปแบบการผลิตไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งให้พวกเขาฟัง

ที่แท้เป็นแบบนี้เอง !

หลินต้ากั๋ว เจิงเหลียงหยู และคนอื่นมองหน้ากัน หากเจี้ยนหยางผลิตไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งตามแบบที่เจียงเสี่ยวไป๋กล่าว การเปลี่ยนโรงงานไม้ขีดเจียงเฉิงให้เป็นโรงงานไฟแช็กแบบใช้แล้วทิ้งคงจะไม่เหมาะสมอีกต่อไป

“เจ้าเด็กคนนี้ ช่างคิดอะไรแหวกแนวจริง ๆ ! ” หลินต้ากั๋วมองไปที่เจียงเสี่ยวไป๋ด้วยดวงตาที่ลึกล้ำและอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้ม “เป็นเพียงการปรับตัวให้เข้ากับสภาพและใช้ประโยชน์จากสถานการณ์เท่านั้นครับ”

หลินต้ากั๋วหัวเราะอย่างเต็มที่ “เป็นความคิดที่ดีที่จะปรับมาตรการให้เข้ากับสภาพท้องถิ่นและใช้ประโยชน์จากสถานการณ์ ลืมมันซะเถอะ ฉันจะหาวิธีอื่นจัดการกับโรงงานไม้ขีดเจียงเฉิงเอง ฉันไม่ทำให้นายต้องหนักใจหรอก”

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้ม “ลุงรองไม่ต้องกังวล คราวหน้าถ้าผมได้ไปดูโรงงานไม้ขีดไฟเจียงเฉิง บางทีผมอาจจะมีแรงบันดาลใจใหม่ ๆ ในการคิดค้นผลิตภัณฑ์ใหม่ขึ้นมาก็ได้ครับ”

หลินต้ากั๋วพูดด้วยท่าทางสบาย ๆ “เอาล่ะ ครั้งต่อไปที่นายไปเจียงเฉิง ฉันจะให้คนพานายไปดู”

แม้ว่าเขาจะพูดแบบนี้ แต่เขาก็ไม่มีท่าทีจริงจังสักเท่าไหร่

จะสามารถคิดผลิตภัณฑ์ใหม่ได้ทันทีที่ไปเห็นได้อย่างไร ?

ถ้ามันง่ายขนาดนั้น การพัฒนาเศรษฐกิจในประเทศก็คงจะเป็นเรื่องไม่ยาก

แต่เขาไม่รู้ว่าแม้เจียงเสี่ยวไป๋จะเหมือนพูดไปแบบนั้น แต่ที่จริงแล้วเขาก็มีความคิดบางอย่างอยู่ในใจ

เพียงแต่ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าสถานการณ์ที่โรงงานไม้ขีดไฟเจียงเฉิงเป็นอย่างไรก็เท่านั้น ดังนั้นเขาจึงไม่ได้พูดมันออกมาสุ่มสี่สุ่มห้า

ในเวลานี้ หลินต้ากั๋วก็ได้สูบบุหรี่เสร็จแล้ว หลังจากดับบุหรี่แล้ว เขาก็เดินไปที่ลานเก่า

เมื่อเจิงเหลียงหยูและคนอื่นเห็นดังนั้น พวกเขาก็ดับบุหรี่และเดินตามเขาไป

“ยินดีต้อนรับลูกค้าทุกท่าน ! ”

ทันทีที่หลินต้ากั๋วและคนอื่นเข้ามาในห้อง พวกเขาก็เห็นสาวงามที่มีรูปร่างหน้าตาดีสวมชุดเครื่องแบบเดียวกันยืนเรียงเป็นสองแถว กำลังยิ้มและทักทายพวกเขา

นี่คืออะไร ?

การได้เห็นหญิงงามยืนเรียงรายรอต้อนรับพวกเขาอยู่นี้ ทำให้พวกเขาค่อนข้างอึดอัดใจไม่น้อย

หลินต้ากั๋วและคนอื่นเต็มไปด้วยความสงสัย และเดินเข้าไปอย่างเงียบ ๆ

หลังจากก้าวเข้ามาข้างใน ทุกคนก็พบว่าข้างในนี้คือห้องน้ำชา

“เสี่ยวเจียง ที่คุณพาพวกเรามาที่นี่ก็เพื่อมาดื่มชางั้นเหรอ ? ” เจิงเหลียงหยูพูดด้วยรอยยิ้ม

ตามสถานะของพวกเขา พวกเขาสามารถดื่มทั้งสุราและชาได้

แต่พวกเขาก็ไม่ใช่คนแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จักกัน ถึงต้องมาดื่มชา

เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้ม “ผมไม่ได้ชวนพวกคุณมาที่นี่เพื่อดื่มชา”

เจิงเหลียงหยูพูดอย่างมีความสุข “คุณพาเรามาที่ห้องน้ำชา แต่บอกว่าไม่ได้ชวนเรามาดื่มชา คุณจะให้เราจ่ายค่าน้ำชาเองเหรอ ? ”

เกาเทียนเยว่หัวเราะออกมาและพูดว่า “ถ้าฉันต้องจ่ายค่าน้ำชาเอง ฉันไม่มีเงินหรอกนะ เงินเพียงน้อยนิดที่ฉันนำติดตัวมาก็เอาให้เหล่าเจิงไปซื้อบัตรวีไอพีหมดแล้ว”

เมิ่งเหว่ยยังกล่าวอีกว่า “เช่นเดียวกับรัฐมนตรีเกา ตอนนี้ฉันไม่มีเงินติดตัวแล้ว”

เจียงเสี่ยวไป๋มองไปที่เจิงเหลียงหยูและพูดด้วยความประหลาดใจ “รองเลขาเจิง คุณซื้อบัตรวีไอพีด้วยเหรอ ? ”

เจิงเหลียงหยูกล่าวว่า “ที่นิทรรศการ หญิงสาวคนนั้นที่คอยอธิบายโมเดลจำลองให้เราฟัง เธอเป็นนักขายที่เก่งมาก ฉันก็เลยซื้อมาใบหนึ่ง”

เขาชี้ไปที่จางอี้เต๋อแล้วพูดว่า “อี้เต๋อก็ซื้อเหมือนกัน”

เจียงเสี่ยวไป๋อดที่จะยิ้มไม่ได้ “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ทำกำไรได้ ผมรับประกันว่าคุณจะไม่มีวันเสียใจเมื่อเห็นห้องตัวอย่าง”

เจิงเหลียงหยูโบกมือโดยไม่สนใจเรื่องการซื้อบัตรวีไอพี และพูดว่า “แล้วถ้าคุณไม่ได้พามาดื่มชา คุณพาพวกเรามาทำอะไรที่นี่ ? ”

เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “วันนี้ผมจะพาพวกคุณมานวดเท้าสักหน่อย”

นวด…เท้า ?

หลินต้ากั๋ว เจิงเหลียงหยู เกาเทียนเยว่ เมิ่งเหว่ย และฉีเย่ผิงต่างก็ตกตะลึงอ้าปากค้าง และมองไปที่เจียงเสี่ยวไป๋ด้วยสีหน้าแปลกใจอย่างบอกไม่ถูก

มีเพียงจางอี้เต๋อเท่านั้นที่มีความสุข โอ้ เขารอคอยโอกาสที่จะได้ผ่อนคลายกับการนวดเท้านี้มานานมากแล้ว ใจของเขาตอนนี้อยู่ที่โซฟานวดนุ่ม ๆ และมือเล็ก ๆ ที่นุ่มนวลยิ่งกว่าผ้าไหมเหล่านั้นแล้ว

แต่วันนี้เขาไม่รีบร้อน

ฉันทำได้เพียงระงับความกระตือรือร้นในใจ และรอคอยมันด้วยความอดทน

เจียงเสี่ยวไป๋เห็นสีหน้าประหลาดใจของทุกคนจึงยิ้มออกมา “ใช่ พวกคุณไม่จำเป็นต้องถามว่าต้องทำอย่างไร แค่ยอมทำตามที่ผมได้เตรียมไว้ให้ก็พอ”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด หลินต้ากั๋วและคนอื่นก็เงียบไป

เจียงเสี่ยวไป๋เรียกจางหงหยู หยวนหยวนและเฉินเจียมา “คุณทั้งสามคนพาประธานหลินและลุงรองของผมไปที่ห้อง 999 รอเลยนะ แล้วผมจะตามไป”

จางหงหยูพยักหน้าแล้วเดินไปหาหลินเจียอินและพูดด้วยความเคารพ “ท่านประธาน ท่านผู้นำ เชิญทางนี้ค่ะ ! ”

หลินเจียอินพยักหน้าและเชิญหลินต้ากั๋วให้เดินไปที่ลานด้านในด้วยกัน

จางหงหยู หยวนหยวน และเฉินเจียก็ได้เดินนำออกไปทันที