ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 58 :จะทำแบบนี้จริงหรือ ?
ตอนที่ 58 :จะทำแบบนี้จริงหรือ ?
ถ้าหลิวซือกั๋วอยู่คนเดียว การได้เห็นเจียงเสี่ยวไป๋ก็เหมือนหนูเจอแมว
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เจิ้งต้าเป่าอยู่กับเขาด้วย เขาจึงกล้าพูด
“มีธุระอะไรกับฉัน ? ”
เมื่อเห็นสีหน้าของเจียงเสี่ยวไป๋ดูไม่ดี หลิวซือกั๋วรู้สึกมีความสุขอย่างอธิบายไม่ถูก เขาจึงถามอย่างเย้าแหย่
เจียงเสี่ยวไป๋มองเขาอย่างเย็นชา
“นายจงใจขึ้นราคารับซื้อให้สูง เพราะต้องการขัดขวางกิจการของฉันใช่ไหม ? ”
หลิวซือกั๋วระเบิดหัวเราะ
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็หยุดและพูดว่า “ฉันตั้งราคาเอง มันจะไปเกี่ยวกับนายได้อย่างไร ? ”
ประโยคนี้ทำให้เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกโกรธมากขึ้น แต่ไร้คำพูดที่จะโต้แย้ง
หลังจากนั้นไม่นาน เจียงเสี่ยวไป๋ก็ระงับความโกรธในใจของเขาและพูดว่า “หลิวซือกั๋ว ต่างคนต่างทำธุรกิจของตัวเอง ไม่เห็นจำเป็นต้องขึ้นราคาเลย ไม่อย่างนั้นนายกับฉันถอยคนละก้าว รับซื้อราคาชั่งละ 4 เหมาเหมือนกันดีไหม ? ”
“เจียงเสี่ยวไป๋ นี่นายกำลังขอร้องฉันหรือ ? ”
หลิวซือกั๋วหัวเราะอีกครั้ง เขาโบกมือและพูดว่า “ต่างคนต่างมีแนวทางทำธุรกิจของตนเอง ฉันจะรับซื้อที่ราคา 4.5 เหมานี่แหละ”
หลังจากเขาหยุดไป เขาก็พูดต่อ “ฉันจะบอกนายให้นะ ฉันรับซื้อราคานี้ไม่ใช่แค่ในเจียงวาน เท่านั้น แต่ยังรวมไปถึงในถังซาน ไป๋หยาง ว่านไจ้ และแถบภูเขาชิงหลง ลูกพี่เฉินได้ส่งคนไปรับซื้อมันฝรั่งลูกเล็กแล้ว ดูท่าว่าตอนนี้นายคงไม่สามารถหาซื้อมันฝรั่งลูกเล็กได้แล้ว”
เจียงเสี่ยวไป๋ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง
“นาย…จะเอาแบบนี้จริง ๆ ใช่ไหม ? ”
แววตาของเจียงเสี่ยวไป๋ฉายให้เห็นความดุร้าย เขาถามด้วยความโกรธ
หลิวซือกั๋วกลัวสายตาของเจียงเสี่ยวไป๋ เขาถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว หลังจากตั้งสติได้ เขาก็พูดอย่างหนักแน่นว่า “ฉันจะทำแบบนี้แหละ นายจะทำไม ? ”
“จะทำยังไงงั้นหรือ ? ”
เจียงเสี่ยวไป๋ทำเป็นยิ้มเย้ยหยัน “แค่ฉันเห็นหน้านาย ผิวของฉันก็คันยุบยิบแล้ว เชื่อไหมล่ะว่าฉันเอานายถึงตายได้เลย”
ขณะที่เขาพูด เขาก็ถลกแขนเสื้อขึ้นแล้วก้าวไปข้างหน้า ทำท่าเหมือนจะลงไม้ลงมือ
เมื่อหลิวซือกั๋วเห็นแบบนั้นจึงรีบถอยและไปซ่อนตัวอยู่ข้างหลังเจิ้งต้าเป่า ปากก็ตะโกนเสียงดังว่า “เจียงเสี่ยวไป๋ นายอย่ามายุ่งกับฉัน ตอนนี้ฉันมีลูกพี่เฉินคุ้มกะลาหัวอยู่ ถ้านายกล้าก็ลองดู”
เท้าของเจียงเสี่ยวไป๋ชะงักไปเล็กน้อย พร้อมกับสีหน้าขัดแย้ง
“เจียงเสี่ยวไป๋ ทำธุรกิจก็ควรปฏิบัติตามกฎของการทำธุรกิจ ถ้านายเอาชนะคู่แข่งด้วยการทุบตี แบบนั้นมันเป็นธุรกิจประเภทไหนกัน ? ”
เจิ้งต้าเป่าชำเลืองมองหลิวซือกั๋วด้วยความไม่พอใจ เขาก้าวไปข้างหน้า แขนทั้งสองข้างกอดอกที่แข็งแกร่งของเขาไว้ และพูดเบา ๆ ว่า “ตอนนี้หลิวซือกั๋วอยู่ในความคุ้มครองของฉัน ถ้านายต้องการต่อสู้ ฉันยังพาลูกน้องมาด้วยอีกหลายสิบคน”
ดวงตาของเจียงเสี่ยวไป๋วูบไหวราวกับว่าเขาอยากจะลงมือ แต่ก็กังวลเช่นกัน
ในเวลานี้ หลายคนมาที่ลานบ้านของเจียงไห่โจว
“เสี่ยวไป๋ ทำธุรกิจอย่างสงบตั้งใจสร้างรายได้ อย่าก่อเรื่องอีกเลย”
“ใช่ เสี่ยวไป๋ อย่าโทษหลิวซือกั๋วเลย เขาจ่ายในราคาสูงกว่า เราต้องขายมันฝรั่งลูกเล็กให้เขาอยู่แล้ว”
“เสี่ยวไป๋ หลิวซือกั๋วก็เป็นคนในหมู่บ้านเช่นกัน นายเอาแต่รังแกเขาแบบนี้ หรืออยากให้พวกเราดูถูกนายอีก”
“……”
ทุกคนพยายามเกลี้ยกล่อมเขา ส่วนเจียงไห่หยางก็ด่าทอลูกชายด้วยความโมโห “ไอ้ลูกชายหัวรั้น ก่อนหน้านี้แกบอกกับพ่อยังไง หรือว่าจะพูดแล้วคืนคำตัวเอง ? ”
“กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะ อย่าทำอะไรที่น่าอายอีก”
เจียงเสี่ยวไป๋ถูกพ่อดุและไม่กล้าตอบโต้
ด้วยสายตาที่ดุร้าย เขามองไปที่เจิ้งต้าเป่าอย่างไม่เต็มใจ ก่อนจะกัดฟันพูดว่า “เอาล่ะ วันนี้ฉันจะไว้หน้านาย”
เขาหันไปแล้วพูดขู่ทิ้งท้ายไว้ “ฉันไม่เชื่อหรอกว่าฉันจะหาซื้อมันฝรั่งลูกเล็กไม่ได้”
หลังจากพูดจบ เขาก็เดินจากไปด้วยความโกรธ
ทันทีที่เจียงเสี่ยวไป๋เดินจากไป หลิวซือกั๋วก็ยืดอกอย่างภูมิใจอีกครั้งและพูดเสียงดังว่า “เพื่อนบ้านทุกคน ถ้ามีมันฝรั่งลูกเล็กที่บ้านก็รีบเอาใส่กระสอบและชั่งมาเลย ฉันรับซื้อทั้งหมดที่มีในราคาชั่งละ 4.5 เหมา”
“ฉันขาย ฉันขาย เดี๋ยวชั่งของลุงไห่โจวแล้วไปที่บ้านฉันต่อนะ”
“ไปที่บ้านของฉันด้วย ฉันเอาใส่กระสอบไว้หมดแล้ว เหลือเพียงแค่ชั่งน้ำหนักเท่านั้น”
“บ้านไหนยังไม่ได้เอามันฝรั่งใส่กระสอบไว้ทีหลัง ไปบ้านฉันก่อนเถอะ”
“พี่ซือกั๋ว บ้านผมมีมันฝรั่งลูกเล็กเยอะมาก น่าจะอย่างน้อย 600 ชั่ง”
“ซือกั๋ว โชคดีที่มันฝรั่งของฉันยังไม่ได้ขายให้เจียงเสี่ยวไป๋ เขาให้ราคาเพียงชั่งละ 5 หลี ถ้าฉันขายมันไป ฉันคงขาดทุนเยอะมากจริงไหม ? ”
“ใช่แล้ว ดีที่ซือกั๋วมีน้ำใจ ให้ราคาชั่งละตั้ง 4.5 เหมา เมื่อก่อนต่อให้ฝันไปก็ยังไม่คิดว่าจะขายได้ราคานี้เลย”
“ฮ่าฮ่า ขายได้ราคาสูงขนาดนี้ ดูเหมือนว่าต้องชวนซือกั๋วไปดื่มหน่อยแล้ว”
“ใช่ อย่างนั้นวันหลังก็เรียกซือกั๋วและเยี่ยนผิงไปดื่มฉลองที่บ้านกัน”
“……”
ทุกคนพูดคุยอย่างดีใจและประจบประแจงหลิวซือกั๋วให้ไปซื้อมันฝรั่งลูกเล็กที่บ้านพวกเขาก่อน และหลายคนต่างกำลังยกยอหลิวซือกั๋ว
หลังจากได้ยินแบบนี้ หลิวซือกั๋วรู้สึกอารมณ์ดีมากเป็นพิเศษ
เจียงไห่หยางคร้านจะสนใจเจ้าคนหลงตัวเองคนนี้แล้ว เขาตะคอกและโบกมือให้เจียงเสี่ยวเฟิงและเจียงเสี่ยวเหลย ออกไป
สุดท้าย เจียงเสี่ยวไป๋กลับบ้านและทำซอสสูตรลับของเขาต่อ
“ทำไมคุณถึงกลับมาแล้วนิ่งเงียบแบบนี้ล่ะ ? ”
หลินเจียอินกำลังฝึกทำซอสสูตรลับ ขณะมองเจียงเสี่ยวไป๋ด้วยดวงตาคู่งามและถามอย่างสงสัย
เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มและพูดอย่างสบาย ๆ ว่า “ผมดูนิ่งเงียบหรือ ? ปกติผมก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือ ? ”
“ผิดปกติ”
หลินเจียอินส่ายหัวและพูดอย่างหนักแน่นว่า “คุณดูใจเย็นมาก คุณต้องอดทนกับความรู้สึกไม่ดีอยู่ใช่ไหม ? ”
เจียงเสี่ยวไป๋หัวเราะ มองไปที่ใบหน้าสวยงามของหลินเจียอินแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “หรือคุณอยากให้ผมวู่วามล่ะ ? ”
เขาจ้องเธอด้วยสายตาแพรวพราว หลินเจียอินจึงรีบก้มหน้าลง
“พูดตามตรงนะ คุณทำตัวขี้เล่นตลอดเวลาได้ยังไง ? ”
หลินเจียอินกล่าวด้วยความโกรธ
เจียงเสี่ยวไป๋ปฏิเสธ และพูดว่า “ผมไม่จริงจังตรงไหน ? ”
หลินเจียอินพูดไม่ออก ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย ?
เธออดไม่ได้ที่จะจ้องมองเขาและมองเขาอย่างแข็งกร้าวราวกับจะบอกว่า ฉันจะโกรธถ้าคุณทำแบบนี้อีก
ไม่กลัวฟ้าดิน แต่กลัวเมียโกรธ
เจียงเสี่ยวไป๋ตกใจและรีบพูดว่า “คิดว่าผมจะไปสู้กับเขาจริง ๆ น่ะหรือ ? ”
เขาส่ายหัวและพูดว่า “มันไม่คุ้มหรอก”
หลินเจียอินผงะเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเจียงเสี่ยวไป๋ปฏิเสธที่จะไปมีเรื่องกับคนอื่น
สิ่งนี้ทำให้เธอมีความสุขมาก
ที่ผ่านมาไม่ว่าเจียงเสี่ยวไป๋จะร้ายกาจเพียงใด ไม่ว่าเขาจะชกต่อยเก่งแค่ไหน เธอก็ไม่เคยรู้สึกปลอดภัยเลย แต่ตอนนี้เขาทำงานทุกวันเพื่อหาเงิน และท่าทีที่สงบเรียบง่ายของเขาทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยมากขึ้น
“ต่อให้เราจะหาซื้อมันฝรั่งลูกเล็กไม่ได้ แต่เรายังมีฟักเขียว”
หลินเจียอินพูดเบา ๆ เพื่อปลอบเจียงเสี่ยวไป๋และตัวเธอเอง
แม้ว่ารายได้ส่วนใหญ่มาจากการขายผัดมันฝรั่ง แต่เธอจะไม่ยอมแพ้
แต่ยิ่งไปกว่านั้น เธอไม่ต้องการให้เจียงเสี่ยวไป๋ไปมีเรื่องชกต่อยกับใครเพียงเพื่อแย่งกันซื้อมันฝรั่งลูกเล็ก
เจียงเสี่ยวไป๋เข้าใจความคิดของหลินเจียอิน เขายิ้มและพูดว่า “เมียจ๋า ไม่ต้องกังวล ธุรกิจของเราจะไม่ได้รับผลกระทบแน่นอน”
หลินเจียอินตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเธอรู้สึกตัว เธอจึงรีบถามว่า “คุณแอบทำเรื่องไม่ดีจริงด้วย บอกฉันมาเร็ว ๆ ว่าคุณมีแผนอะไร ? ”
คือ……
ภรรยาของเขาฉลาดมากจนเขาไม่สามารถปิดบังได้
เจียงเสี่ยวไป๋ทำอะไรไม่ถูก และกำลังจะบอกหลินเจียอินถึงแผนของเขา แต่จู่ ๆ ก็มีเสียงเรียกดังมาจากข้างนอก
“เจียงเสี่ยวไป๋ อยู่ในบ้านหรือเปล่า ? ”
เจียงเสี่ยวไป๋และหลินเจียอินมองหน้ากัน แล้วถามกลับ “ใครน่ะ ? ”
พูดแล้ว เขาก็เดินออกไป
“ฉันเอง ถานชิงซาน”
เจียงเสี่ยวไป๋เปิดประตูและพูดด้วยรอยยิ้ม “พี่ชิงซาน เขามานั่งก่อนสิ ทำไมพี่ถึงมาที่บ้านผมในเวลานี้ได้ ? ”
ในขณะนี้ทุกครัวเรือนกำลังยุ่งอยู่กับการขายมันฝรั่งลูกเล็กให้กับหลิวซือกั๋ว เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยเมื่อถานชิงซานมาหาเขาในเวลานี้
YOU MAY ALSO LIKE
