ผมคือนักบุญหญิงที่เป่ายิ้งฉุบมาเกิดใหม่ครับ - ตอนที่ 11
“อ๊า~ ปวดหัวชิบหาย”
ความทรงจำสุดท้ายของผมคือกระดกเหล้าแข่งกับคุณแบล็คอยู่ดีๆ จากนั้นภาพก็ตัดไปซะดื้อๆ สกสัยจะดื่มหนักเกินไปหน่อยแหะเรา
ว่าแต่เรากลับห้องกันมานอนบนพื้นห้องตอนไหนหว่า? แล้วนี้มันกลิ่นอะไรฟะคาวชิบหาย!! ใครมันเอาปลาตากแห้งมาไว้ในห้องเนี้ย
“อืม..ง่ำๆ..ฮาล..ฉันไม่ไหว..แล้ว”
ผมได้ยินเสียงของเนียร์พึมพำขึ้นมา ผมค่อยๆ ตั้งสติแล้วค่อยๆ ลุกขึ้นมา แม้ยังมีอาการปวดหัวจากการเมาค้างบ้างแต่ก็ยังพอไหวอยู่ บ้างทีละนะ
ผมลุกขึ้นมามองไปที่เตียงใหญ่ที่เป็นที่นอนผมกับฮาล ซึ่งตอนนี้ผมเจอสาเหตุของกลิ่นคาวแล้ว มันมีร่างของชายหญิงคู่หนึ่งในปาตี้ของผมซึ่งแน่นอนตอนนี้ทั้งสองเปลือยอยู่และนอนกอดกันอยู่ เตียงตอนนี้ก็เรียกได้ว่าเปียกไปหมดเลยก็คงไม่ผิดนัก
ไอ้สองตัวนี้มันสนุกกันสุดๆเลยนี้หว่าชักจะอิจฉาฮาลหน่อยๆแล้วสิ ได้เจอผู้หญิงหุ่นดีแบบนี้มาเป็นแฟนแม้หน้าอกจะเล็กแต่รูปร่างของเธอก็นับว่าดีพอสมควร ร่างเปลือยของทั้งสองแม้ผมจะเห็นมันบ่อยๆก็เถอะ แต่มาเห็นจะๆแบบนี้เป็นครั้งแรกแถมยังพร้อมกันสองคนอีก
อะไรนะ? ผมเห็นได้ยังไง? ก็แน่นอนผมกับฮาลอาบน้ำด้วยกันบ่อยๆไง ก็ที่อาบน้ำชายมันโล่งอะนะ แถมร่างกายนี้เองหน้าอกเองก็เรียกได้ว่าแบนราบเหมือนเด็กแถมหุ่นเองก็ไม่ได้โค้งเว้าอะไรมากมายแค่เอาผ้าขนหนูมาพันไว้ส่วนล่างก็พอไม่มีใครมันพิเรนทร์มาขอดูไข่ผมหรอกท่ามีสิแปลก และที่สำคัญตอนนี้ร่างกายผมก็เริ่มมีกล้ามเนื้อพอสมควรจากการฝึกฝนดาบและผจญภัคด้วยต่างจากตอนแรกที่ผอมแห้งแรงน้อยแถมร่างกายนี้ก็ยังไม่เคยมีประจำเดือนถึงจะไม่น่าเชื่อก็เถอะว่าร่างกายนี้ใกล้จะอายุ17
ด้วยเหตุผลประการนี้ความลับผมจึงไม่แตกง่ายๆหรอก ส่วนของเนียร์เนี้ยผมชอบแอบมาย่องๆดูตอนเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าบ่อยๆ แม้ทุกครั้งมันจะจบด้วยผลที่ผมโดนจับได้และถูกกระทืบก็เถอะ
“ว่าแต่จะเอาไงกับสถานะการณ์นี้ดีหว่า?”
ผมเองก็พูดเองด้วยสิว่าจะไม่กลับมาเพราะมั้นใจแน่ๆ ว่าจะไปเมาหลับที่กองขยะที่ไหนสักแห่งเหมือนทุกครั้ง
ทุกครั้งที่ผมเมาจนไม่ได้สติก็จะไปโผล่ที่กองขยะที่ไหนสักแห่งโดยไม่ซ้ำกันในแต่ละวันจนได้ชื่อว่า’เจ้าชายน้อยจอมนิทราแห่งกองขยะ’ แต่รอบนี้ดันมาโผล่ที่ห้องในสถานการณ์แบบนี้ด้วยสิ รีบออกไปก่อนที่ทั้งสองจะตื่นดีกว่า มาเจอกันในสถานะการณ์แบบนี้มองหน้ากันไม่ติดไปสักพักแหงๆ
“อืมมม~”
“!?”
แย่ละฮาลกับเนียร์กำลังจะตื่น แบบนี้มันแย่แหงๆ ตอนนี้วิ่งออกไปประตูไม่ทันแหงๆ รีบซ่อนก่อนดีกว่า
ผมรีบหมองลงและกลิ้งไปซ่อนใต้เตียงทันที
“อรุณสวัส เนียร์”
“อืมรุณสวัส ฮาล”
ทั้งสองกล่าวอรุณสวัสกัน โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าผมซ่อนอยู่ใต้เตียงแล้ว ที่เหลือจะก็รอให้ทั้งสองคนออกไปผมถึงจะออกไปได้
“เมื่อคืนสนุกสุดๆตามที่แกรนมันว่าเลยนะ”
“บ้า~ ทั้งที่เป็นครั้งแรกของฉันแท้ๆ แต่นายกลับเล่นทำไปตั้ง16ครั้ง..เลยนะ”
16ครั้ง!! ไอ้หอกนี้มันเป็นพระเอกโดจินจากไหนฟะ เอ็งไปเอาแรงจากไหนมาจัดตั้ง16ครั้งฟะ อีแบบนี้มันเลยขอบเขตคำว่าสนุกของผมไปไกลแล้ว!!!
“ก็เธอเล่นร้องซะน่ารักขนาดนั้นใครจะอดใจไหวละ จริงไหม?”
“ยะ..หยุดนะ..อย่าเล่นหน้าอกฉันสิ”
บรรยากาสสีชมพูเริ่มขึ้นอีกครั้ง ผมเผลอกลืนน้ำลายเอือกใหญ่โดยไม่รู้ตัว หัวใจเองก็เริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
“นี้..ขออีกสักครั้งได้ไหม..”
“เดี๋ยวแกรนก็กลับมาเห็นหรอก..”
“เรื่องแกรนไม่ต้องห่วงหรอกมันคงเมาหลับที่กองขยะที่ไหนสักแห่งเหมือนเดิมนะแหละ อีกอย่างพอมันเมาแล้วมันไม่ตื่นง่ายๆหรอก”
เอ่อ.. มันก็ควรจะเป็นแบบนี้นนะแหละ แต่รอบนี้ดันเผลอกลับมาเองโดยไม่รู้ตัวอะนะ ขอโทษด้วยจริงๆ ฮาลเอ๋ย
“ตะ..แต่เมื่อคืนฉันยังเผลอครางตั้งดังขนาดนั้นเลยนะ…ตอนนี้ก็เช้าแล้วนะ..ท่าฉันเผลอครางขนาดนั้นละก็..”
“ไม่เป็นไรผมจะปิดปากเธอเอง..ที่รัก”
“ฮาล…”
บทเพลงรักเริ่มบรรเลงอีกครั้ง เตียงที่ผมอยู่สั่นเป็นจังหวะมีเสียงของเตียงกระแทกและเสียงของเนื้อกระทบกัน ตามมาด้วยเสียง อื้ม~ งื้ม~ ของทั้งสองคนซึ่งพอจะเดาได้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่ต้องห่วงแม้ผมจะมีงานอดิเรกชอบแอบดูแต่รอบนี้ฉันไม่แอบดูพวกนายหรอก ไม่ต้องห่วงฉันขอแค่ฟังเสียงพวกนายอยู่ตรงนี้ก็พอใจแล้วละ ขอให้สนุกนะเพราะฉันเองก็จะสนุกในแบบของฉันเหมือนกัน
–
บทเพลงแห่งรักสิ้นสุดด้วยเสียง อร๊างงงงง!!! ทั้งสองคนก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำบ่อน้ำของโรงแรม ส่วนผมที่ซ่อนตัวอยู่ก็ออกมาได้แล้ว แล้วมองหันกลับมามองที่เตียงผมก็คิดได้ว่า แบบนี้จะโดนลุงด่าป่าววะ? เล่นทิ้งคราบไว้เต็มเลย แต่ช่างเถอะคนซักมันลุงนี้นะ
แต่ถึงกระนั้นผมก็ไม่ได้สนใจนักผมจึงค่อยๆแอบย่องออกไปจากห้องแล้ววิ่งไปที่ห้องอาหารทันที ก่อนที่ทั้งสองจะกลับมาเจอตัวผมเข้า
“อ๊ะ พี่ชายกลับมา- เหม็นกลิ่นเหล้าอะ!!”
เด็กผู้หญิงปิดจมูกอย่างรวดเร็วหลังจากที่ได้กลิ่นเหล้าที่โชยมาจากตัวผม เด็กคนนี้ชื่อเอมี่เป็นลูกของเจ้าโรงแรมที่ผมซุกหัวนอนอยู่
เธออายุเพียง10ขวบแต่ก็ทำงานอย่างขยัยข้นแข็ง ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าเศร้าที่ผมตัวสูงกว่าเธอเพียงเล็กน้อยเท่านั้นและในไม่ถึงอีก1ปี ชื่อของพี่ชายคงสั้นสะเทือนแน่นอน แต่ผมก็ทำใจได้แล้วละยังไงเธอก็ต้องโตขึ้นสักวันสินะ
“ฮ่าๆ โทษทีนะเอมี่พอดีพี่พึ่งกลับมาจากกองขยะนะ แล้วอาหารเช้าพร้อมแล้วรึยังละ”
“พร้อมแล้วคะ แต่พี่ชายไปนั้งแอบตรงมุมๆเลยนะคะ เดี๋ยวมันจะรบกวนแขกคนอื่นเขาเอา”
“ครับๆ เข้าใจแล้วครับ องค์หญิง”
ผมพูดพร้อมลูบหัวของเอมี่ด้วยความเอ็นดู สำหรับผมนั้นเธอเหมือนน้องสาวของผมคนหนึ่งเลยละ
“อย่าเอามือที่จับขยะ!! มาจับหัวหนูน้า~”
เธอบัดมือผมออก เออเนอะ เราพึ่งบอกว่ากลับมาจากกองขยะนี้นะ ใครมันจะอยากให้คนที่ไปนอนในกองขยะมาลูบหัวละจริงไหม? เพราะงั้นผมไม่เสียใจที่โดนเธอปัดมือทิ้งอย่างไร้เยื่อใยหรอก..จริงๆนะ
“จะว่าไปห้องพี่เนี้ย..เมื่อวานเอาพวกวิญญากลับห้องมารึเปล่าคะ”
“ก็ไม่นี้เมื่อวานพวกพี่ไปจับกระต่ายของท่านบารอนกันอย่างเดียวไม่ได้ไปปราบพวกโกสซักหน่อยที่สำคัญพี่จะเอาวิญญาณกลับมาทำไมละ”
มอนสเตอร์พวโกสเองผมก็สู้ไม่ไหวหรอกนะพวกนั้นนะมันให้พวกแร๊งDสู้โน้น ของที่เตรียมสู้ก็ยุ่งยากอีกแถมตีไปก็ไม่มีศพมาแยกส่วนขายไม่ได้ด้วย ท่าไม่มีภารกิจจ้างปราบก็ไม่มีใครอยากไปยุ่งกับพวกนั้นหรอกนะ
“คือเมื่อคืนนี้หนูได้ยินเสียงร้องของผู้หญิงนะคะ”
เสียงร้อง? เมื่อคืน? อย่าบอกนะว่า..
“มันเป็นเสียงที่น่ากลัวมากๆเลย มีเสียงผู้เสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดแถมยังมีเสียงเหมือนถูกตีแรงๆ เมื่อคืนหนูพยามจะแอบดูในห้องพี่เลยเอากุญแจจากห้องพี่มาไขเพื่อเปิดแต่พอกำลังจะเปิดคุณแม่ก็มาพาหนูออกมาก่อน”
คุณเชลลี่Good Job มากครับ ท่าเด็กอย่างเธอมาเห็นคงติดตาน่าดู
“แถมตอนเช้ายังมีเสียงเหมือนคนลากของอีก.. สรุปมันมีอะไรเกิดขึ้นเหรอคะ? พี่ชาย”
อ่าเสียงเตียงขยับสินะ ไอ้พวกนั้นไม่หัดเอาหมอนไปคั้นไว้ตรงหัวเตียงฟะ จะโจ้งแจ้งไปแล้วนะเฟ้ย ที่นี้มีเด็กน่ารักและใสซื่ออย่างเอมี่อยู่นะ!!
“ท่าพี่เงียบแบบนี้พี่คงรู้แน่ๆ ว่าเป็นเสียงอะไร บอกหนูมาเดี๋ยวนี้เลยนะคะ!!”
เอมี่มองผมด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็นตามประสาเด็กๆ อย่ามองผมด้วยสายตาใสซื่อแบบนั้นนะ!!
จะให้ฉันบอกเรื่องสกปรกพันธ์นั้นกับเด็กดีแบบนี้นะเหรอ? แน่นอนว่าผมจะไม่บอก ในฐานะผู้ใหญ่คนหนึ่งผมจะปกป้องเธอเอง!! เพราะงั้นอย่าโกรธพี่ชายคนนี้เลยนะเอมี่ แต่พี่ต้องทำจริงๆ
“คุณเชลลี่คร้าบบบ!! เอมี่แอบโดดงานมาเล่นคร้าบบ!!”
“เดี๋ยวสิ!! พี่ชาย!!”
“เอมี่กลับมาที่ห้องครัวเดี๋ยวนี้นะ!!”
เสียงผู้หญิงดังขึ้นจากภายในครัว เธอเป็นผู้หญิงที่มีอำนาจที่สุดในโรงแรมนี้ นายหญิงแห่งโรงเตี๋ยมสีชาลคุณเชลลี่ยังไงละ!!
“ฝากไว้ก่อนเถอะ!! พี่ชาย!!”
“จ๊ะ ไว้จะรอน้องมาถอนคืนนะ”
ผมพูดตอบกลับไปอย่างสบายๆ พร้อมกับโบกมือบายๆ เอาละหมดปัญหาไปอีกเรื่องแล้วสินะ ไปนั้งรอข้าวสบายๆดีกว่า
ผมเดินไปโต๊ะที่อยู่มุมสุดที่จริงๆเอาไว้สำหรับรับแขกที่มาคุยธุระ ท่าจริงๆจะกินข้าวก็ต้องไปนั้งที่เคาร์เตอร์โน้น แต่กลิ่นตัวตอนนี้ผมมันจะไปรบกวนลูกค้าคนอื่นซะเปล่าๆ ก็เลยโดนไล่ให้มามานั้งกินตรงนี้ประจำอะนะ ก็ชินแล้วละเพราะยังไงก็อยู่ที่นี้มาตั้งเกือบปีกว่าๆแล้วนี้นะ
“เอ้า นี้อาหารสำหรับเธอจ๊ะ แกรน”
ดึ๋งงง!!
คุณนายนำซุปอ่อนๆมาเสิอฟพร้อมกับขนมปังและก็สิ่งที่คล้ายๆแยม แต่สิ่งที่ผมสนใจคือหน้าอกของเธอมากกว่ามันมีขนาดเรียกได้ว่าใหญ่โคตรๆ ทุกครั้งที่เธอขยับมันจะมีเสียง’ดึ๋งเ’เกิดขึ้นในสมองทันที
ด้วยหน้าอกที่ใหญ่และเขาที่หัวทำให้รู้ได้ทันทีว่าในครั้งแรกว่าเธอเป็นหนึ่งในเผ่าที่มีพละเป็นอับดับต้นๆในโลกแห่งนี้.. ใช่แล้วละเธอเป็นมิโนทอรัสยังไงละ
“วันนี้ยังยิ่งใหญ่เหมือนเดิมเลยนะครับ คุณเชลลี่”
“ก็ปกติขอเผ่ามิโนทอรัสนี้จ๊ะ ฉันเองก็มีลูกแล้วจะมีขนาดใหญ่ขนาดนี้ก็ไม่แปลกหรอก”
เธอพูดพร้อมจับไปที่หน้าอกตัวเอง พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงลำบากใจเล็กน้อย
“แล้วจะรับอะไรอีกไหมจ๊ะ? แ-ก-ร-น”
ดึ๋ง!!
คุณเชลลี่ด้วยน้ำเสียงเย้ายวน พร้อมกับปล่อยมือจากหน้าอกของตัวเองที่จับเมื่อกี้ทำให้เกิดแรงกระเพื่อมค่อนข้างรุนแรง
“นมของคุณเชลลี่ครับ!! จัดมาแก้วใหญ่สุดเลย!!”
“รับทราบจ้า~ นมแก้วใหญ่30เหรียญทองแดงนะจ๊ะ”
“หลงกลอีกแล้ว!!! บ้าเอ๊ย!!”
ผมทุบโต๊ะด้วยความเจ็บใจ นี้คือแผนการของคุณเชลลี่เธอจะชอบพูดด้วยน้ำเสียงเย้ายวนพร้อมกับส่ายหน้าอกไปเล็กน้อย เพื่อให้คนบ้านมอย่างผมซื้อนมหนึ่งแก้ว แต่น้ำนมนั้นมีความพิเศษตรงที่เต็มไปด้วยสารอาหารมากมายแถมยังช่วยแก้เมาค้างได้ดีอีกรสชาติหวานหน่อยๆไม่เหมือนนมวัวทั้วไปของที่นี้ปที่ค่อนข้างคาว
ที่สำคัญผมของที่นี้มันพิเศษกว่าที่อื่นมากเพราะมันเป็นน้ำนมพิเศษที่ส่งตรงมาจากเต้าของคุณเชลลี่นั้นเอง ซึ่งด้วยเหตุผลทั้งหลายทำให้ผมซื้อกินเกือบทุกวันแม้จะแทบไม่มีจะแดกก็ตาม
บ้าเอ๊ย!! ต้องไปเก็บสมุนไพร์ในป่าเพิ่มอีกแล้ว
“อีกอย่างนะแกรน เธอเองก็เหมือนจะเจอปัญหาแล้วละจ๊ะ”
“อ๋อเรื่องของ ฮาลกับเนียร์เหรอครับ ผมรู้แล้วละ เพราะผมกับคุณแบล็คเองก็บอกให้พวกนั้นว่าวันนี้ผมจะไม่กลับไปเชิญสนุกให้เต็มที่เลย”
“เหรอจ๊ะ? แล้วแบบนี้เธอเองจะไม่แย่เหรอจ๊ะ ท่าเกิดปัญหาตี้ล่มขึ้นมานะ”
ปัญหาตี้ล่มนั้นเป็นปัญหาที่เกิดบ่อยมาก ส่วนใหญ่นักผจญภัคเองก็มีปัญาตี้ล่มหลายอย่าง กรณีที่เกิดบ่อยๆ ก็คือผู้หญิงในตี้คนหนึ่งเกิดท้องขึ้นกับสมาชิกอีกคนหนึ่งที่เป็นตัวหลักของตี้ จนทั้งคู่ต้องถอนตัวกลับบ้านและทิ้งให้สมาชิกที่เหลือผจญภัคกันมามาแยกตัวออกไปทีละคนจนตี้ล่มไป ท่าในกรณีผมคงถูกทิ้งไว้คนเดียวละมั้ง
“ก็นะครับ เจ้าพวกนั้นก็เก่งพอสมควรแหละครับ และผมเชื่อว่าพวกนั้นสามารถพัฒนาได้เรื่อยๆ แต่ว่าพวกนั้นนะเหมาะกับการกับชีวิตครอบครัวมากกว่า ไม่ต้องมาเสี่ยงกับงานอันตรายแบบนี้หรอกครับ”
“แกรน..”
ไอ้พวกนั้นมันมีความรักกันลึกซึ้งแล้ว อีแบบนี้ท่าเกิดมีใครเกิดพลาดขึ้นมาอีกคนคงอยู่ไม่ได้แน่ๆ เรื่องเศร้าแบบนั้นก็เกิดขึ้นอยู่บ่อยๆในตี้ของคนอื่นเพราะงั้นผมไม่อยากเห็นเกิดขึ้นในตี้ของผมหรอกนะ
เพราะอย่างงั้นแหละผมถึงต้องทำยังไงละ!!!
“ตอนนี้ผมกำลังเศร้าเพราะงั้นช่วยปลอบผมหน่อยนะคร้าบบบ!!”
“ว้ายยย!!!”
ผมพุ่งเอาหน้าไปซุกหน้าอกใหญ่ๆนั้นทันที อ่า~ อย่างที่คิดเลยหนุ่มชะมัดนี้มันไม่ใช่ระดับธรรมดาแล้วนี้มันนุ่มระดับหมอนชั้นดีชัดๆ ความเศร้าของผมเองก็รู้สึกว่ามันค่อยๆละลายหายไปเรื่อยๆ
“ทำอะไรเมียตูฟะ!! ไอ้เด็กหน้าบาก!!”
“แอ้ก!!”
ผมถูกเขกหัวจากด้านหลังจนจมไปที่ร่องทันที!! หะ..หายใจไม่ออกโว้ย!!! แม้จะรู้สึกดีก็เถอะ!!! แต่ท่าปล่อยไว้นานกว่านี้ตายแหงๆ
“แกรนอย่าตีหน้าอกสิ..เดี๋ยวมันจะไหลออกมานะ”
“อ่วยอ่วยยยยย!!!”(ช่วยด้วย)
ผมดิ้นทุล้นทุลายใต้ความนุ่มนิ่มนี้ และผมเองก็กำลังจะหมดสติเพราะหายใจไม่ออกแล้วด้วย!! ผมไม่ได้อยากจะตายคาอกในต่างโลกซักหน่อย!!!
“เลิกจับนมเมียชาวบ้านได้แล้วโว้ย!!”
สุดท้ายผมก็ถูกช่วยเหลือจากตาลุงกล้าม เขาชื่อดาลเป็นสามีของคุณเชลลี่นั้นเอง
เขาเป็นคนที่มีหน้าตาที่ดุดันมากสมเป็นลูกผู้ชาย ถึงตอนแรกผมจะมีความคิดเกี่ยวกับเขาในแง่ลบอย่าง ไปฉุดคุณเชลลี่มาเป็นเมียแต่เหมือนจะไม่ใชเพราะเขาค่อนข้างรักกันมาก และด้วยเสียงดังๆของเขาทำให้สมองผมสะเทือนทุกครั้งที่เจอเขาตอนที่เมาค้างเสมอ
“ไงลุงไม่ได้เจอกันนานนะ”
“ไม่ได้เจอกันนานบ้านแป๊ะเอ็งดิ!! นี้คือคำพูดของคนที่มาจับนมเมียชาวบ้านรึไง ห๊า!!”
“ไม่เอาน่าลุงก็แค่นึดหน่อยเอง..อ๊ะจริงด้วยเมื่อคืนผมกับลุงก็เจอกันร้านนั้นนี้น่า!! คงจะใช้คำว่าไม่ได้เจอกันนานไม่ได้สินะ ฮ่าๆ”
“เฮ้ย!! ไหนเอ็งบอกจะไม่พูดเรื่องนั้นไงฟะ!!”
“อ๊ะ จริงด้วยนี้หว่า? เผลอหลุดปากไปจนได้ โทษทีนะลุง”
“แก!! ไอ้เด็กเฮงซวย!! ฉันจะเอาเลือดหัวแกออกเดี๋ยวนี้แหละ!!”
ลุงกำหมัดท่อนด้วยท่อนแขนและหมัดขนาดใหญ่ของลุงที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นๆ ผมรับประกันเลยว่าท่าโดนไปหน้ามันได้ยุบแหงๆ แต่ว่าผมไม่กลัวหรอก ทำไมนะเหรอ?
หมับ!!
ก่อนที่หมัดจะประทับมาที่หน้าผมมันก็ถูกหยุดไว้ก่อนโดยคุณเชลลี่
“แหมๆ เมื่อคืนคุณไปร้านแบบไหนกันเอ๋ย~ ช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหมคะ ที่รัก?”
แม้คุณเชลลี่จะอยู่ในใบหน้ายิ้มแย้มตามปกติของเธอเสมอ แต่ท่าเป็นเรื่องสามีตัวป่วนของเธอละ เธอเองก็จะน่ากลัวสุดๆเลยละ แม้จะยิ้มก็เถอะ
“ใจเย็นๆนะ ที่รัก เรื่องนี้ผมอธิบายด้ายยยยยยยยยยย!!”
ก่อนที่ลุงจะได้พูดจบลุงก็โดนโยนออกไปนอกร้านแล้ว เคยได้ยินว่าทั้งสองคนเคยเป็นอดีตนักผจญภัคแร๊งAมาก่อนนี้คงจะจริงแหะ เล่นโยนลุงออกไปง่ายๆด้วยมือเดียวเลย สมแล้วที่เป็นเจ้าของโรงแรมที่แข็งแกร่งสุดในเมืองในหลายๆความหมาย
“เดี๋ยวนมจะมาเสริฟอีกสักพักนะจ๊ะ ตอนนี้ช่วยนั้งกินอาหารเช้ารอไปก่อนละกันนะ ท่าต้องการเพิ่มก็เรียกเอมี่ที่อยู่ในห้องครัวได้เลยนะจ๊ะ”
“ครับผม..ช่วยเบามือหน่อยนะครับคุณเชลลี่”
“เรื่องนั้นคงไม่ได้หรอกจ๊ะ”
คุณเชลลี่ก็เดินออกไปจากนอกโรงแรม โชคดีนะลุงเดี๋ยวทางนี้จะไว้อาลัยลุงให้เองไม่ต้องห่วงขอให้ไปสู่ภพภูมิที่ดีละกัน
ผมมองจากหน้าต่างตอนนี้ลุงกำลังถูกขึ้นคล่อมโดยคุณเชลลี่ โดยที่คุณเชลลี่นั้นรัวหมัดแล้วถามซ้ำไปซ้ำมาว่า’บอกมาซะ บอกมาซะ’โดยไม่เปิดโอกาศให้ลุงได้พูดเลยสักนึด ช่างเป็นผู้ชายที่โชคดีและน่าสกสารจริงๆ
ชาวบ้านที่เดินผ่านไปมาเองก็ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่เพราะมันเป็นเรื่องปกติของผัวเมียคู่นี้
นี้ก็เป็นชีวิตปกติของผมที่เหมือนกับทุกวันแม้จะดูเหมือนวนลูปแต่มันก็เต็มไปด้วยความคึกคักมันเลยดูไม่น่าเบื่อละนะ