"ไม่เป็นไรครับ เด็กสองคนนี้มัน……" เฟิงสิงหยุดไปสักพักและพูดต่อว่า : "มีพรสวรรค์ด้านการพูดมากกว่า"

"คุณเฉินคะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ"

"คุณถังอยู่ไหนอ่ะครับ แถวนี้ผมมีคอนโดอยู่ที่หนึ่ง สามห้องนอนสองห้องรับแขก โลเคชั่นก็ดี ห่างจากโรงเรียนไม่ไกลมากด้วย คุณถังสนใจรึปล่าวครับ?"

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันก็มีบ้านอยู่แถวนี้เหมือนกัน ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะ" รอยยิ้มบนใบหน้าของซินเหยาเร่ิมจะหายไป มันถูกแทนที่ด้วยความลำคาญ

เธอจูงมือของลั่วหลิงและเข่อหลานอ้อมรถและตัวของเฟิงสิงไป แสดงให้เห็นว่าไม่อยากจะผัวพันอะไรด้วย

"คุณถังครับ ผมไม่อยากอ้อมค้อมอะไรกับคุณ ผมชอบคุณจริงๆ เสนอราคาสิครับ" เฟิงสิงคว้ามือของซินเหยาไว้ และมองไปที่ซินเหยาอย่างไม่ละสายตา

"พันล้าน คุณให้ได้รึปล่าว"

ตอนนั้นที่เธอจัดการฟาดกับสมบัติของฟางอี้เฉิงกับลูกชายตระกูลเยี่ยสองคนนั้น ไอ้แก่คนนี้ยังไม่ทันจะก่อร้างสร้างตัวอะไรมั้ง ตอนนี้ทำมาเป็นอวดต่อหน้าเธอ น่าขันยิ่งนัก

ทรัพย์สินทั้งหมดของเธอรวมมาคงยังจะมากกว่าไอ้แก่นี้อีกกระมัง

"คุณเชื่อผมเถอะว่าเกิดเป็นผู้หญิงถ้าไม่ลองเรื่องแบบนี้คงอยู่ในสังคมปัจจุบันไม่ได้หรอก" เฟิงสิงพูดด้วยสีหน้าที่ซีดขึ้นกว่าเดิม

นี่มันอะไรกัน?

สีหน้าของลูกน้อยของเธอสองคนเมื่อได้ยินก็ชาเหมือนกัน​ โดนเฉพาะลั่วหลิง ดวงตาคู่นั้นมันยิ่งดำลึกลับขึ้นไปอีก เม้มปากขึ้นเล็กน้อย ใช้สายตาที่เย็นชามองไปที่ไอ้แก่บ้ากามนี้ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

เขาเป็นคนไม่ชอบพูดอยู่แล้ว ค่อนข้างจะเป็นคนที่introvert

คำบางคำเขาไม่ได้พูดออกมาอยู่แล้ว ใช้การกระทำที่เห็นผลมาแสดงให้เห็นเสียมากกว่า

ซินเหยาตอนนี้รู้สึกไม่ไหวจริงๆ เธอปล่อยมือลูกน้อยทั้งสองของเธอและเอาพวกเขาไปหลบอยู่ข้างหลัง

เธอโชว์ลักยิ้มของเธอออกมาแต่รอยยิ้มนั้นมันช่างเย็นชาจริงๆ และพูดข้ึนว่า : "ใครบอกว่าฉันไม่กล้าลองคะ ก็คุณเฉินอยากเลี้ยงดูฉันและบอกให้ฉันเสนอราคา ถ้าคุณให้พันล้านกับฉันได้ ฉันก็จะย้ายเข้าคอนโดคุณทันทีเลยค่ะ"

นี่มันเป็นการฉีกหน้าอย่างสะใจ ในใจของซินเหยาก็ใช่จะรู้สึกดีนัก นี่มันเป็นใครหาเรื่องใครก่อนกันแน่ โอกาสสุดแสนพิเศษแบบนี้ที่ได้มารับลูกด้วยตัวเองก็ไม่ได้มีมาบ่อยๆ แต่ทำไมถึงต้องมาเจอกับไอ้ตาแก่โรคจิตแบบนี้ด้วย

"ในสายตาผมเขาเป็นสิ่งที่มีค่าที่ไม่มีราคาที่อาจจะประเมินได้ ถึงแม้จะพันล้าน สำหรับผมมันก็คุ้มแล้ว" มือข้างหนึ่งที่โผล่มาจากข้างหลังโอบไปที่ไหล่ของซินเหยา พร้อมกับใช้แรงหน่อยในการนำมือของเฟิงสิงออกไปจากมือของซินเหยา บนใบหน้าที่แสดงออกมาแสดงให้เห็นถึงความอบอุ่นแต่สายตานั้นกลับมีความเย็นชาซ่อนอยู่ : "ดูเหมือนว่าสายตาของคุณเฉินจะไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่นะครับ มีตาแต่หามีแววไม่"

แม่เจ้า คำพูดนี้มันช่างทำให้ผู้หญิงเข่าทรุดได้จริงๆ

คุณเทพบุตรมีพรสวรรค์ด้านคำพูดรักหวานมากเลยนะคะ ฟังแล้วอบอุ่นจริงๆ

ซวี่เจ๋อถึงแม้จะเป็นคนที่อบอุ่นไม่ค่อยมีเรื่องกับใครสักเท่าไหร่ แต่อย่าลืมไปว่าเขาก็เป็นนักธุรกิจ ยังมีแสงออร่าของความแบดในการพูดผสมอยู่ในสายเลือด ถึงแม้หน้าตาจะดูนิ่งๆ แต่มันก็ทำให้คนสัมผัสได้ถึงความเกรงกลัว มันหล่อมากจริงๆนะคุณเธอ

"คนอย่างคุณนี่นะ……" ตอนแรกเฟิงสิงอยากจะถากถางซวี่เจ๋อยู่หรอก แต่คนอย่างเขาอย่าว่าแต่พันล้านเลย ล้านหนึ่งยังไม่มีเลยกระมัง

แต่หลักจากที่เห็นรถของซวี่เจ๋อรุ่นอัลลิมิเต็ดที่จอดอยู่ นั่นมันเป็นรถที่มีเพียงยี่สิบคันบนโลก ถึงมีเงินแค่ไหนบางครั้งก็ไม่อาจจะได้มันมา เสื้อผ้าที่เขาใส่บนตัวถึงแม้จะไม่ใช้แบรนด์ แต่ดูวัสดุเนื้อผ้าแล้วไม่ธรรมดาทีแล้ว คงไม่ใช่เสื้อผ้าข้างทาง

สรุปคือบนตัวของซวี่เจ๋อเต็มไปด้วยออร่าความรวย

เฟิงสิงยิ้มตอบกลับแบบหน้าเจื่อนไปว่า : "ฮ่าๆ ขอโทษด้วยนะครับคุณถัง เมื่อกี้ผมแค่ล้อเล่นกับคุณ อย่าถือสาเลยนะครับ"

"หึหึ" ซินเหยาหัวเราะขึ้น แต่ภายในใจไม่ได้หัวเราะเลย และพูดขึ้นว่า : "ท่านประธานเฉินมีอารมณ์ขันจริงๆนะคะ แต่ว่าไม่ใช่กับทุกคนที่จะมีอารมณ์ขันมาเล่นด้วย หวังว่าคุณเฉินจะคิดได้และเล่นกับตัวเองไปก่อนนะคะ ไม่ต้องมาเล่นไปเรื่อยกับคนอื่นแบบนี้"

เฟิงสิงผงกหัวรับและเดินจากไป

"ซินเหยา คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?" ซวี่เจ๋อมองไปที่รถที่ขับจากไปของเฟิงสิงและหันกลับมาถามซินเหยาด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง

ซินเหยาลูบไปในจุดที่ตัวเองโดนไอ้แก่นั่นบีบ และส่ายหัวตอบกลับว่า : "ไม่เป็นไรค่ะ แต่ขอบคุณคุณเมื่อกี้มากเลยนะคะ ไม่งั้นฉันคงไม่รู้จะเอาตัวรอดจากไอ้แก่บ้ากามนี้อย่างไงแล้ว ใช่สิ แล้วคุณมาอยู่นี่ได้ไงคะ"

ซวี่เจ๋อรู้สึกเหลิกหลักเล็กน้อยแล้วตอบว่า : "แค่บังเอิญผ่านมาพอดีน่ะครับ"

ปกติที่ที่ซวี่เจ๋ออยู่ห่างจากนี่ร้อยแปดพันโล แต่ยังกล้าบอกว่าผ่านมาพอดีนี่นะ

ซินเหยาไม่ได้พูดอะไร และไม่ได้เปิดเผยว่าเธอรู้ว่าเขาโกหก เดี๋ยวมันจะทำใหสถานการณ์มันดูอึดอัดไป

ซินเหยานิ่งคิดสักพัก และได้ปลีกตัวของตัวเองออกมาจากอ้อมกอดอันอบอุ่นของซวี่เจ๋อ ใบหน้าดูนิ่งๆไป มันอบอุ่นมากจริงๆ

กลิ่นอันหอมละมุนที่หายจากอกของตัวเอง ซวี่เจ๋อกระตุกขึ้น และขมวดคิ้วเล็กน้อย ในใจมีความผิดหวังเสียใจอยู่เล็กน้อย แต่ความรู้สึกพกวนี้มันก็ถูกปกปิดโดยใบหน้าอันอบอุ่นของเขาไว้ได้ ซวี่เจ๋อนำมือของตัวเองสอดไปที่กระเป๋ากางเกง และยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย พร้อมถามซินเหยาว่า : "เมื่อกี้โดนแต๊ะอั๋งอะไรหรือป่าว?"

"ก็ไม่เท่าไหร่นะ" ซินเหยาพูด

ถ้าหากว่าไอ้แก่บ้ากามนั่นกล้าจะแต๊ะอั๋งเธอนะ ถ้าสาบานว่าไข่ของมันคงอยู่ไม่สุขแน่

"ให้บทเรียนกับมันหน่อยไหม ผมช่วยคุณแก้แค้น?" ซวี่เจ๋อพูด ซวี่เจ๋อรู้สึกอยากจะเอื้อมมือไปลูบหัวของซินเหยาทันที แต่ว่าพอยื่นมือออกมา ก็เก็บเข้าไปเหมือนเดิม

"แก้แค้นยังไง?" ซินเหยารู้สึกสนใจขึ้นมา

หาเมียที่รวยแต่แก่และทุเรศไปเลี้ยงดูเฟิงสิงงั้นหรอ? หรือหาผู้ชายสักคนมาอมนกเขาให้มันงั้นหรอ?

"ช่วงนี้ตลาดธุรกิจค่อนข้างผันผวน คุณเฉินไม่ใช่นักธุรกิจที่เก่งหรือมองอนาคตอะไรได้" ซวี่เจ๋อพูด

ซินเหยา : ……

นี่จะทำให้ 'บริษัทเฟิงสิง' ล้มลงงั้นหรอ

หึหึ เธอคิดมาตลอดเลยว่าซวี่เจ๋อมีนิสัยที่โอดอ่อน เป็นคนรวยที่นิสัยดี

แต่วันนี้ค้นพบแล้วว่าเขาก็มีความแบดบอยความแมนเอามากของผู้ชายเหมือนกัน ซินเหยาก็รู้สึกเข่าทรุดแล้ว

"ไม่ต้องแล้วแหละ นี่มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันเล็กน้อยเท่านั้น" ซินเหยาหัวเราะปฏิเสธซวี่เจ๋อไป เธอไม่อยากจะติดหนี้บุญคุณอะไรซวี่เจ๋ออีกแล้ว

"ให้ผมส่งคุณกลับนะ" ซวี่เจ๋อพูด

ครั้งนี้ซินเหยาไม่ได้ปฏิเสธ เพราะเมื่อกี้ซวี่เจ๋อเพิ่งช่วยเธอไปหมาดๆ

ในส่วนของลั่วหลิงไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่จำป้ายรถทะเบียนของเฟิงสิงอย่างแม่นยำไว้

หึ! คนที่กล้าจะมารังแกหม่ามี๊ของเขาต้องได้รับบทเรียนกลับไปบ้าง คงไม่ปล่อยไปง่ายๆแบบนี้แน่!