"นี่มันเป็นคนของฉัน อย่ามาคิดแทนเธอเลย" มือข้างหนึ่งของป๊ะป๋าที่กอดไปที่เอวของซินเหยาอยู่พูดประกาศศักดาออกมาอย่างดุดัน

พูดไปเรื่อยหน่า เธอไม่ได้เป็นของใครทั้งนั้น

"ซินเหยา คุณจะเลือกเขาหรือเลือกผม" มือข้างหนึ่งของซวี่เจ๋อจับไว้มือข้างหนึ่งของซินเหยา พูดด้วยน้ำเสียงที่ขอร้อง

แม่เจ้า ตัวเลือกมีแค่AกับBหรอ?

นี่มันเหมือนให้เลือกเเขวนคอตายกับโดดตึกตายยังไงยังงั้น

"คูณผู้หญิง คุณเป็นของผม คุณเป็นแม่ของลูกผมสองคนไปแล้วนะ คุณจะมาหักหลังแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด" จิงเฉินพูดด้วยน้ำเสียงที่เอาแต่ใจอีกตามเคย

"ซินเหยา เขามีคู่หมั่นแล้ว คุณอยากจะไปเป็นเมียน้อยเขาอย่างนั้นหรอ?" ซวี่เจ๋อพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นนุ่มนวลอีกตามเคย

"ถังซินเหยา ฉันเป็นคู่หมั่นของเยี่ยจิงเฉินต่างหาก เธอมันก็แค่แมวขโมยที่อยากจะขโมยความสุขของฉันไป เธอมันก็ไม่ต่างอะไรจากแม่ของเธอเลย" สีหน้าของลู่อันหลานตอนนี้เหมือนอยากจะเขมือบเธอเข้าไปทั้งตัว

“ลู่หงเทียนคนอย่างฉันไม่ได้มีลูกแบบแแก เอาเงินห้าแสนนี้ไป และไม่ต้องมาให้ฉันห็นหน้าอีก” หงเทียนพูด

“ซินเหยา ชีวิตแม่ทั้งชีวิตนี้ไม่ได้ต้องการอะไรมาก แม่แค่อยากเอาความสุขทั้งหมดของแม่ที่มีอยู่ให้ลูก แค่ลูกมีความสุขแม่ก็ดีใจ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น

…….

“แม่!……” ซินเหยาสดุ้งตื่นจากฝัน ตัวเธอตอนนี้เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

เมื่อคืนจิงเฉิน ซวี่จ๋อ หงเทียน อันหราน มาทำให้เธอหลับไม่ได้ทั้งคืนเลยนะ

เธอเหลือบมองไปดูนาฬิกา นี่เพิ่งจะหกโมงเช้า

ไหนๆก็ตื่นมาแล้ว เธอจึงไปอาบน้ำ พร้อมกับหยิบนมที่แช่เย็นมาดื่ม

กลิ่นโจ๊กหมูไข่เยี่ยวม้าที่เธอต้มหอมฟุ้งไปทั้งตึกคอนโด

เธอเหลือบดูนาฬิกาอีกครั้ง แล้วไปเรียกให้ลูกทั้งสองของเธอตื่นนอน

“หลานๆคะ ตื่นมากินข้าวเช้าไปโรงเรียนแล้วลูก” ซินเหยาดึงผ้าห่มของหลานๆออก และตีไปที่ก้นอันอ้วนท้วนของเธอ

กลิ่นหอมของอาหารลอยเข้าไปเตะจมูกเธอถึงในห้อง แต่เธอก็ยังไม่ลืมตา มีเพียงแต่จมูกที่สามารถรับรู้กลิ่นหอมหวนที่ส่งมาจากด้านนอก

เสียแรงไปเยอะเลยนะกว่าจะเรียกเข่อหลานตื่นจากบรรทม

อาหารเช้าโจ๊กหอมหวานที่สุดแสนจะเริสรส ข้างบนตกแต่งด้วยไข่เยี่ยวม้าน่ารับประทาน เป็นเช้าวันใหม่ที่สดใสจริงๆ

ลั่วหลิงกับเข่อหลานขมวดคิ้วและกล่ำกลืนดื่มนมที่ซินเหยาได้เตรียมไว้ให้

“หม่าม๊า หม่าม๊าเอาเงินอั่งเปาของพวกหนูไปใช้หมดแล้วใช่ไหมคะ?” เข่อหลานถาม

“แม่ไม่ได้ใช้นะ ทำไมหรอ?” ซินเหยาป้อนข้าวให้เธออยู่พรางตอบ

“งั้นหม่าม๊าา……ทำไม……เอาเงินนั้น……????……” เธอพูดกรุ่มๆภาษาที่เด็กน้อยเคียวอาหารอยู่ในปากแล้วพูดไม่ชัด

ซินเหยาแสดงสีหน้าว่าเธอไม่เข้าใจที่เข่อหลานพูด

จิตวิญญาณของคนเป็นแม่ที่สามารถฟังทุกคำของลูกออก ซินเหยายังห่างไกลนัก

ลั่วหลิงกลืนอาหารที่กำลังเคี้ยวอยู่ลงคอ และพูดแปลว่า “น้องพูดว่า ในเมื่อหม่าม๊าไม่ได้เอาเงินไปใช้ แล้วเอาอะไรมาทำข้าวเช้าให้พวกเราทาน"

ความจริงตั้งแต่ที่พวกลูกๆได้สามขวบ ซินเหยาก็แทบจะไม่ได้เข้าครัวอีกเลย

สีหน้าซินเหยาตอนนี้อยากจะหักลูกออกเป็นชิ้นๆ และเอามาโบยตูดจริงๆ

ที่ลูกพูดมา มันทำให้เธอรู้สึกลำไยจริงๆ

แต่จะว่าไปลูกๆไม่ใช่ไปโตที่ต่างประเทศหรอกหรอ?

“หม่ามี๊ไม่จำเป็นต้องเอาเงินของหนูๆไปใช้เพื่อมาทำมื้อเช้า” ซินเหยาแกล้งทำเป็นหน้าขรึมและถามเข่อหลานว่า "งั้นในตอนที่หนูกับพี่ยังเด็กอยู่ ใครเป็นคนทำอาหารเช้าให้หล่ะ?”

เพื่อแสดงให้ลูกเห็นว่าตัวเธอก็เป็นแม่ที่อดทนลำบากจึงถามออกมา

ภายหลังเธอแค่ถูกลูกทำให้ดูเป็นแม่มดใจร้ายเท่านั้น

นี่มันเจ็บปวดใจแต่ก็อบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก

“แต่หนูไม่ได้กินอาหารเช้าฝีมือหม่าม๊ามานานแล้วนะคะ” เข่อหลานพูดพรางกลืนอาหารในปากลงคอ

“อร่อยไหม?”

”อร่อยค่ะ”

“งั้นอีกหน่อยหม่าม๊าจะทำให้กินบ่อยๆเลยนะคะ” ซินเหยาพูด

ลั่วหลิงและเข่อหลาน : ห้าห้า

หัวเราะทำไม นี่ไม่เห็นความตั้งใจของคนเป็นแม่หรอ

……

ในตอนกลางคืน นัดของซินเหยากับซวี่เจ๋อก็มาถึง พวกเขานั่งอยู่ในภัตตาคารตะวันตกสุดหรู

แสงไฟในนั้นสลัวๆ มันให้ความรู้สึกที่เหมือนคู่รักมาออกเดตกันยังไงยังงั้น บวกกับภัตตาคารนี้ถ้าอยู่ในตลาดB ถือว่าเป็นร้านคู่รักที่ติดหนึ่งในสิบเลยล่ะ

ใบหน้าของซวี่เจ๋อที่เต็มไปด้วยความอิ่มเอมใจ บวกกับรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความหอมหวานปานน้ำผึ้งเดือนห้า

ข้าวมื้อนี้ ซินเหยากล้ำกลืนฝืนกินจริงๆ

เป็นเพราะวันนี้เธอจะมาปฏิเสธคนที่หล่อขนาดนี้ รวยขนาดนี้ อบอุ่นขนาดนี้อย่างเขาโดยเฉพาะ

ซินเหยามองไปที่หน้าของซวี่เจ๋อ คิดถึงเรื่องที่จิงฉิงพูดเมื่อวาน บวกกับเรื่องที่เธอฝันเมื่อคืน ทำให้เธอเหม่อลอยไปชั่วขณะ

“ซินเหยา ซินเหยา ” ฟางซวี่เจ๋อเรียกเธอเธอถึงจะมีสติกลับมาได้

เมื่อได้สติ เธอเอามือทัดหูเก็บผมที่ย้อยเฟื้อยเข้าไป ตั้งตัวให้มีสติอีกครั้ง และตอกลับซวี่เจ๋อว่า “คะ มีอะไรคะ”

“ผมถามว่าคุณอยากทานอะไรครับ” พร้อมยื่นเมนูให้เธออย่างอบอุ่นสุภาพ

เธอหยิบแก้วน้ำมะนาวบนโต๊ะมาดื่ม และตั้งสติสักพัก และพูดขึ้นว่า “คุณเป็นคนสั่งดีกว่าคะ ฉันไม่เคยมาที่นี้ คุณว่าอะไรอร่อยก็สั่งเลยค่ะ”

ซวี่เจ๋อสั่งสเต็กเนื้อมาสองที่ และสั่งของหวานมาอีกสองที่

“เมื่อกี้เธอคิดอะไรอยู่หรอ เห็นนิ่งไปนานเลย” ซวี่เจ๋อถาม

“เสียงสำลักน้ำของซินเหยา……..”

ซินเหยาที่กำลังเหลิกหลักกับเรื่องที่เธอจะปฏิเสธซวี่เจ๋อในวันนี้ แต่กลับกัน ความรู้สึกของซวี่เจ๋อตอนนี้รู้สึกเป็นห่วงเธอเอามาก

เธอเช็ดน้ำตาที่อยู่ข้างหางตาออก สายหัวไปมา และตอบซวี่เจ๋อว่า”ฉันไม่เป็นไร”

“ฉันก็แค่คิดเรื่องเรื่อยเปื่อยน่ะ”

“ตอนนี้ยังห่างงานนิทรรศการศิลปะที่จะจัดขึ้นอยู่มาก เธอก็อย่าหักโหมตัวเองเกินไปล่ะ”

“อ่อๆ……..”ซินเหยาตอบกลับแบบงงๆ

ตอนนี้เธอรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเอามาก เธอจะบอกซวี่เจ๋อยังไงล่ะ?

เป็นเพราะเรื่องระหว่างสายสัมพันธ์ครอบครัวของเขามันพูดยากมากจริงๆ

รสชาติของสเต็กมันดีมากจริงๆ น้ำซอสที่สุดแสนจะกลมกล่อมบวกกับเนื้อของตัวสเต็กที่สุกอย่างพอดี

มื้ออาหารที่ดีขนาดนี้ แต่เธอกลับรู้สึกว่ามันไม่เหมาะกับคนอย่างเธอเลย

ในระหว่างที่กำลังกินไปได้สักพัก เรื่องบรรเลงไวโอลินในนั้นก็ดังขึ้น

มีคนที่ใส่แจ็คเก็ตสีดำปรากฎตัวขึ้นพร้อมกับกำลังถือไว้ไวโอลินอยู่ในมือและเดินมาทางที่พวกเขานั่งกัน และมาหยุดอยู่ตรงหน้าของพวกเขา

พนักงานในนั้นเอาดอกกุหลาบสีแดงสดมาให้ฟางซวี่เจ๋อ

บรรยากาศในนี้ตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของความโรแมนติก นางเอกของวันนี้นอกเสียจากซินเหยาก็คงจะเป็นใครไปไม่ได้แล้วล่ะ

แต่ว่า……..