“เอาที่คุณว่าเลย ฉันกินได้หมดเลย ถังซินเหยาพูดกล่าวเบาๆ

ให้ตายเถอะ มาคุยเรื่องงานก่อนดีไหม?

ดูแล้วเขาปลอมตัวเพื่อที่จะชวนเขาไปกินข้าวหน่ะสิ?

ซาซิมิและซูชิมาเสิร์ฟอย่างรวดเร็ว

"รองประธานเยื่ย ไม่ทราบว่าคุณมีความคิดเห็นอะไร เกี่ยวกับการออกแบบภาพวาดของดิฉันมั้ยคะ? "

“ไม่ต้องรีบหรอกครับ กินข้าวกันก่อน.”

กินบ้าอะไรล่ะ เธอไม่ได้หิวเลย ,เธอแค่มาคุยเรื่องงาน

“ มาลองชิมซาซิมิที่นี่ดูสิครับ บินตรงมาจากากฮอกไกโดเลยนะ รสชาติสดมาก” เยี่ยจิงซิงใช้ตะเกียบคีบให้ถังซินเหยาด้วยชิ้นหนึ่งอย่างตั้งใจ

ถังซินเหยามองบน ปลาก็ไม่สุก เธอไม่ใช่คนป่าเถื่อน,นี่กินได้จริงเหรอ?

ถึงจะไม่สุกทั้งหมดก็เถอะ อย่างน้อยก็ให้มันเป็นมีเดียมแรร์หน่อยก็ยังดี เธอยอมแล้วจริงๆ

อ่า …… เธอไม่เหมาะกับการกินอาหารญี่ปุ่นเลยจริงๆ

"ฮ่า ๆๆ คุณไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้น,คุณก็กินเถอะ "ถังซินเหยาหยิบตะเกียบขึ้นมาและหยิบซาซิมิชิ้นหนึ่งไปให้เยื่ยจิงซิง

เยื่ยจิงซิงยอมแพ้แล้วจ้องไปที่ถังซินเหยา ยอมที่จะกินซาซิมิ

ถังซินเหยาถอนหายใจด้วยความโล่งอก รู้สึกหายเหนื่อย

“ คุณถังคุณเก่งมากเลย ผมได้เห็นการออกแบบทั้งหมดของคุณแล้ว สวยมากเลย "

ขอบคุณสำหรับคำชมของคุณนะคะ.

ถึงแม้ว่าจะชมก็เถอะ จับมือเธอแบบอ่อนโยนแล้ว กินเต้าหู้ของเธอแล้ว เธอก็ไม่มีความสุขเช่นกัน ให้ตายเถอะ!

"มือคุณนุ่มจังครับ มือกลแบบนี้ไม่แปลกใจเลยที่จะออกแบบเครื่องประดับสวยๆ แบบนี้ได้"

เธออยากจะเอามือออก แต่เธอ … เอามือออกไม่ได้

"ฮ่า ขอบคุณนะคะ. "

ให้ตายสิ ปล่อยมือฉันออกได้รึยัง? ผิวฉันถูกจนหลุดหมดแล้วเนี่ยะ

ถูอะไรนักหนาเนี้ยะ ถ้าชอบถูขนาดนี้ ไปเป็นพนักงานขัดตัวเลยไป.

"เพื่อให้เราได้ทำงานร่วมกันอย่างมีความสุขในข้างหน้า ผมขอแด่คุณหนึ่งแก้ว เยื่ยจิงซิงเทเหล้าให้ถังซินเหยา..

ดูท่าทางความดื้อรั้นของเยื่ยจิงซิงแล้ว ไม่ดื่มคงไม่ได้มั้ง?

"เอาล่ะ งั้นฉันขอฝากเนื้อฝากตัวกับรองประทานเยื่ยด้วยนะคะ " ถังซินเหยาดื่มเหล้าลงไปอย่างรวดเร็ว

"บริษัทของเราสามารถเชิญซินเหยานักออกแบบที่มีความสามารถแบบคุณได้ มันเป็นความโชคดีของเรา ผมขอแค่คุณอีกแก้ว "

ยินดีค่ะ เชิญดื่มค่ะ

"เพื่อที่นิทรรศการจิวเวลรี่ของเรากําลังดําเนินไปอย่างราบรื่น ผมแด่คุณอีกแก้ว"

ข้ออ้างนี้ มันแทนการผ่านของงานไม่ได้นะคะ ดื่มค่ะ.

"แก้วนี้ผมขอแด่คุณ ถือว่าเป็นการฉลองความสําเร็จของนิทรรศการจิวเวลรี่"

โอ้โห งานออกแบบจิวเวลรี่ยังไม่ได้ออกแบบเลย ก็ฉลองล่ะ?

นี่มั่นใจมากเกินไปปะเนี่ยะ?

"ผู้คนมากมาย ดื่มเพื่อการพบกันระหว่างพวกเรา นี่คือชะตากรรมระหว่างเรา "

มีอะไรที่ไร้สาระไปกว่านี้มั้ย? ทุกคนที่พบเจอกับเขาล้วนเป็นพรหมลิขิตทั้งนั้น แบบนี้พรหมลิขิตของเขาจะไม่ถูกเกินไปหรอ

“เพื่อมิตรภาพของระหว่างเรา ผมขอแค่คุณอีกแก้วหนึ่ง”

พวกเขามีมิตรภาพแล้วหรือยัง? เธอไม่รู้ด้วยซ้ำนี่มันดีจริงๆเหรอ?

สาเกสองแก้วนี้,คุณแก้วนึ่งผมแก้วนึ่ง เดียวก็หมดแล้ว

คุณทานไปก่อนก็ได้นะ เดียวผมขอไปห้องน้ำก่อน “เยื่ยจิงซิงพูด.

ถังซินเหยาพยักหน้าแบบไม่เปลี่ยนสีหน้า แล้วกล่าวว่า "ได้ค่ะ รีบไปรีบกลับนะคะ"

แม้ว่าถังซินเหยาจะคอแข็ง แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้จัดเมาเลย

แม้ว่าถังซินเหยาจะดูปกติดีภายนอก แต่ความจริงแล้วก็เริ่มรู้สึกมึนเล็กน้อยแล้ว แต่ก็ยังพอมีสติอยู่

เยี่ยจิงซิง ไอ้คนลามก,คนที่มีท่าทีว่าจะมอมเหล้าเธอจนเมานั้น ดูก็รู้ว่าไว้ใจไม่ได้

ไม่ได้การละ เธอไม่ควรมัวนั่งอยู่เฉยๆแล้ว เธอต้องทำอะไรสักอย่าง

เธอไม่เพียงแต่ต้องไม่เสียเปรียบ แต่เธอยังให้สั่งสอนไอ้คนลามกคนนี้ด้วย ให้มันรู้ซะบ้าง คนอย่างเจ้ซินเหยานั้นไม่ใช่จะมาเอาเปรียบกันได้ง่ายๆนะ

ฟางซวี่เจ๋อก็มาทานอาหารที่ร้านอาหารญี่ปุ่นนี้ พอเห็นถังซินเหยาก็เดินเข้าไปทักทาย

ตั้งใจว่าจะไปทักทายอยู่พอดี เพียงแต่ว่ายังลุกออกไปไม่ได้ เลยว่าจะเข้าไปทักทายตอนกำลังจะกลับ

เขาและถังซินเหยายุ่งมากในช่วงเวลานี้ ทั้งคู่เลยไม่ได้พบกัน

เพิ่งได้เห็นว่า ฟางซวี่เจ๋อมีความสุขเล็กๆในใจและมีรอยยิ้มเพิ่มขึ้น

“คุณช่วยไปเตรียมเหล้าที่ฤทธิ์แรงที่สุดให้ผมหน่อย ดีที่สุดคือทำให้คนเมาได้ “เยื่ยจิงซิงได้พูดกับพนังงานคนนึ่งในห้องน้ำ

เหล้าสาเกเมื่อครู่เป็นเหล้าที่แรงที่สุดแล้วครับ เป็นเหล้าที่ดีมาก “พนังงานตอบกลับ

”แต่เหล้าสาเกสองขวดที่เพิ่งดื่มไป เธอดื่มแล้วไม่เห็นจะเมาเลยสักนิด เหล้าของคุณมันผสมน้ำเข้าไปหรือเปล่า “ เยื่ยจิงซิงโกรธมาก

“เหล้าทางร้านของเราเป็นเหล้าที่อร่อยที่สุดแล้วครับ และส่งตรงมาจากญี่ปุ่นเลย อาจจะเพราะว่าคุณผู้หญิงทานนั้นคอแข็งก็ได้ครับ “

“ผมไม่สน ไปเปลี่ยนเหล้าที่ฤทธิ์แรงที่สุดและเข้มข้นที่สุดมาให้ผม ทำให้คนเมาให้ได้ “

“งั้นเดียวผมจะไปเอาเหล้าที่สะสมไว้ของทางร้านออกมาให้นะครับ”

“ คุณไม่ต้องห่วง ผมจะไม่ทําคุณเสียหาย หลังจากเรื่องมันจบไปแล้ว ” เยื่ยจิงซิงยิ้มอย่างชั่วร้าย

“ได้ หลังจากนี้ผมจะชี้ไปที่คุณเยื่ย”

หลังจากพูดจบ ทั้งสองคนก็แยกทางกัน

รอจนเสียงฝีเท้าของทั้งคนสองคนค่อยๆ ห่างออกไป ประตูห้องน้ำห้องสุดท้ายก็เปิดออก แล้วมีคนหน้าแปลกๆก็เดินออกมาจากห้องน้ำ

หึหึ……นึกคิดไม่ถึงเลยว่าคุณชายใหญ่ตระกูลเยี่ยจะทำงานเช่นนี้ด้วย นึกไม่ถึงเลยจริงๆ หน้าด้าน!

ซินเหยา ผมกลับมาแล้ว ” เยื่ยจิงซิงเปิดประตู

ถังซินเหยานอนคว่ําหน้าลงบนโต๊ะหลับไป ดวงตาของเธอปิดลงเล็กน้อย และริมฝีปากของเธอก็เปลือยเปล่า

ใบหน้าของเธอดูละเอียดอ่อน แก้มของเธอเป็นสีแดงบางๆ เธอดูสวยงามและเชื่อฟัง

"ซินเหยา เป็นยังไงบ้าง? ตื่นสิตื่น

ถังซินเหยาตบหน้าตัวเอง แล้วพึมพำว่า: "อืม … ฉันยังไม่เมาฉันยังดื่มได้

"มา ดื่มอีก " เธอพูดแบบเบา ๆ

เยื่ยจิ่งซิงเอื้อมมือไปตบหน้าถังซินเหยา และเรียกเธอว่า "ซินเหยา ตื่นสิ คุณเมามากแล้ว ผมจะไปส่งคุณ" ”

"ฉันไม่เมา ฉันยังดื่มได้อีก ดื่ม "ถังซินเหยากระซิบ

ดูเหมือนว่าจะเมาจริงๆ แต่มือของเยื่ยจิงซิงที่ตบแก้มของถังซินเหยาก็ค่อยๆเปลี่ยนไปอย่างช้าๆๆ

แก้มของถังซินเหยาขาวเนียน และเรียบเนียน เธอรู้สึกลื่นเหมือนหยกที่ทําให้เขาตกหลุมรัก

เขาหลงใหลและลูบไล้ใบหน้าของถังซินเหยา ด้วยใบหน้าที่ดูอ่อนโยน มืออีกข้างของเขาโอบรอบเอวที่บอบบางของถังซินเหยา และถอนหายใจออกมาด้วยความพึงพอใจ

เป็นของดีจริงๆ เขามองไม่ผิด

เขาโน้มตัวลงเพื่อจูบแก้มของถังซินเหยา ทำตามทิศทางของกระดูกคิ้วลงจนสุด

จูบจมูกอันสวยของถังซินเหยา เมื่อเขาต้องการจูบปากเชอร์รี่เล็ก ๆ ของถังซินเหยา ถังซินเหยาก็ลุกขึ้นนั่ง

โถเอ้ย…… ทนไม่ไหวแล้วนะ ไอ่คนเจ้าเล่ห์ วางแผนไม่ดีกับเธอจริงๆเลย

หึหึหึ ถ้างั้นก็อย่าหาว่าเธอถังซินเหยาไม่เตือน ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร

ถังซินเหยาตบหน้าเขาตบมือทั้งสองข้าง และต่อยจมูกของเยื่ยจิงซิง และเบ้าตาข้างขวาของเยิื่ยจิงซิง

"จะเอาเปรียบฉันงั้นหรอ? บอกเลยว่าฉันไม่……อึก……ไม่เมาเลยแม้แต่นิด" ถังซินเหยายืนขึ้นแบบโครงเครง แก้มแดงจ๋าแล้วพูดว่า : "ไม่สั่ง……สั่งสอน……นายสักหน่อย คงจะคิดว่าคนอย่างฉันจะรัง……รังแกได้ง่ายๆสินะ เดี๋ยวตีให้ตายเลยนิ"