ป่ะป๊าจ๋า หนูมาแล้ว - ตอนที่ 149 : ฆ่าศัตรูตายหนึ่งพัน แต่ตัวเองเสียกำลังเจ็ดร้อย

จิงเฉินไม่ได้พูดอะไรขึ้น เพียงแค่หลับตาลงเหมือนเขาหลับไปแล้ว

ซินเหยานอนเอียงๆและมองไปที่จิงเฉิน ชื่นชมไปที่เบ้าหน้าและหุ่นอันหล่อเหลาและเพอร์เฟคนี้ของจิงเฉิน

ตอนเที่ยงทั้งสองก็ยังไม่ได้กลับไป เพียงแต่กินซูชิที่จิงเฉินตื่นเช้าขึ้นมาเตรียมเท่านั้น

ซินเหยาใช้มือข้างหนึ่งจับไปที่ซูชิหนึ่งชิ้น คำเดียวเข้าปาก ไม่เหลือภาพลักษณ์อะไรเลย

คุณสามารถที่จะร้องขอภาพลักษณ์จากคนที่ตะกละตะกลามอย่างเธอได้อย่างนั้นหรอ?

"คุณทำซูซิตอนไหน ทำไมฉันถึงไม่รู้?"

ถึงแม้จะใช้มือในการกินซูชิ แต่เขาก็กินด้วยท่วงท่าที่สง่างามเอามากๆ แตกต่างจากซินเหยาอย่างสิ้นเชิง ท่วงท่าการกินของเขามันน่ากินไม่ต่างจากซูชิเลย

ถ้าเทียบกับจิงเฉินหล่ะก็ ซินเหยก็น่าจะเป็นคนป่าไปเลย

จิงเฉินใช้ผ้าเช็ดปากของตัวเองเช็ดไปที่มือที่ไม่ได้มีคราบสกปรกอะไรอยู่เลยพร้อมพูดว่า : "ตอนที่คุณยังนอนขี้เกียจไม่อยากตื่นตอนเช้าไง"

เมื่อได้ยินจิงเฉินพูดเช่นนั้น ซินเหยาก็หน้าแดงขึ้นมาทันที

"หึ……" ซินเหยาแสดงสีหน้าออกมาอย่างอายๆและพูดอย่างหาญกล้ากลับไปว่า : "คุณไม่ได้เป็นคนบอกว่ามาที่นี่ก็เหมือนมาพักร้อนหรอคะ? ในเมื่อมาพักร้อน ทำไมจึงต้องตื่นเช้า? บ้าไปแล้วรึไง"

จิงเฉินมองไปที่ซินเหยาแว้บหนึ่ง ไม่ได้สนใจเธอ คงคิดว่าเธอกำลังโวยวายไร้เหตุผลอยู่สินะ

สีหน้าท่าทางแบบนี้ของเขามันยิ่งทำให้คนเกลียดจริงๆนะไอ้จิงเฉิน

กับข้าวเย็นมื้อนั้นแน่นอนว่าต้องเป็นปลาที่จิงเฉินตกมาเองกับมือ อาหารวันนี้ล้วนเกี่ยวกับปลาหมด

ซินเหยานำปลาที่ตัวใหญ่ที่สุดไปให้คุณยายเฟยและซูหยวน

กับข้าวมื้อดึกวันนี้มี ปลาราดซอสแดง ผัดพริกแกงหัวปลา ปลานึ่งมะนาว ซุปเต้าหู้ปลา และสุดท้ายยังมีปลาดิบหั่นสไลด์บางอีกด้วย

ซินเหยาซดไปที่น้ำซุปปลาอันขาวขุ่นหอมหวานนั้น และมองไปที่เนื้อปลาดิบบางสไลด์เหมือนแผ่นกระดาษที่วางอยู่

"ไม่ใช่คนป่าสักหน่อย ทำไมต้องกินปลาดิบด้วย น่าขยะแขยง" ซินเหยาซดไปที่น้ำซุปปลาอันโอชะพรางขยะแขยงเนื้อปลาดิบ

จิงเฉินไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่นำเนื้อปลาดิบใส่เข้าปากตัวเอง และเดินไปทางซินเหยา

ซินเหยาจับไว้ถ้วยของตัวเอง มองจิงเฉินอย่างระมัดระวัง เซ้นส์ของเธอบอกว่าต้องเกิดเรื่องอะไรที่ไม่ดีขึ้นแน่ เธอวางถ้วยตัวเองลง อยากจะออกห่างจิงเฉินสักหน่อย แต่ว่ามัน อาจจะ แบบว่า ไม่ทันแล้ว

"คุณออกไปอย่า……โอ้ยย,,,,," จิงเฉินโถมตัวเข้าหาซินเหยา มือข้างหนึ่งโอบไปที่เอวของเธอ อีกข้างจับคอเธอไว้ ไม่ให้เธอหันหน้าหนีและประกบปากของตัวเองลงไป ทำการเปิดช่องปากของซินเหยาออก ใช้ลิ้นที่ทำการบีบปลาดิบจนเละส่งผ่านไปให้ซินเหยาทางปาก

ซินเหยาเมื่อตั้งตัวได้ก็อยากจะคายเนื้อปากดิบเละๆที่จิงเฉินส่งให้เธอทางปากออกทันที แต่ว่าปากของเธอกลับโดนจิงเฉินปิดไปอย่างสนิท ไม่มีทางที่จะคายออกมาได้เลย อีกอย่างเขายังใช้ลิ้นของเขาระเรงไปในช่องปากของเธออีก ทำให้เธอต้องกลืนเนื้อปลาดิบพวกนั้นลงไป

เมื่อเนื้อปลาดิบได้ลงไปอยู่ในท้องของเธอแล้ว จิงเฉินก็ยังระเลงลิ้นต่อไปในปากของเธออยู่ เมื่อผ่านไปสักระยะถึงปล่อยออก

ปากของเธอตอนนี้มันเต็มไปด้วยกลิ่นของจิงเฉิน

"เอาหล่ะ ตอนนี้คุณกับผมก็เป็นคนป่ากันทั้งคู่แล้ว" จิงเฉินปล่อยปากออก และใช้ลิ้นเลียไปที่ริมฝีปากของตัวเอง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความได้ใจ

ซินเหยาบีบไปที่คอของตัวเองอย่างแรง และจ้องจิงเฉินด้วยสายตาที่แรงไม่ต่างจากแรงบีบของตัวเอง

จิงเฉินไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเลย กินข้าวของตัวเองต่ออย่างสบายใจเฉิ่ม

ซินเหยาตอนนี้หัวร้อนเอามาก อยากจะแก้แค้นเขายิ่งนัก เพราะงั้นเธอจึงคิดวิธี ขึ้นมาได้

เธอวิ่งไปในครัว เห็นกระเทียมที่ปลอกเสร็จแล้วอยู่4กลีบ เธอหลับตาลง เอากระเทียมทั้งหมดเข้าปากและเขี้ยวจนเละ มันเผ็ดเสียจนยิ่งกว่าอยู่ในนรก จากนั้นจึงหันหลังและวิ่งออกไป วิ่งไปถึงข้างๆจิงเฉิน โถมตัวลงไปบนตัวเขาและกอดคอของเขาอย่างแน่นพร้อมกับกัดไปที่ปากของเขา

แต่จิงเฉินไม่ได้จัดการง่ายแบบนั้นหน่ะสิ เขาปิดปากอย่างแน่น ไม่เปิดปากออกสักนิด ซินเหยาป้อนมันลงไปไม่ได้ แต่กลับกลายเป็นว่าความเผ็ดแสบของกระเทียมในปากเธอน้ันออกฤทธิ์รุนแรงมากทำให้น้ำตาเธอไหลออกมาเอง

เธอโกรธและจ้องไปที่จิงเฉินด้วยตาเขม้น แต่เห็นสายตาคู่นั้นของจิงเฉินที่มีควากวนโอ้ยบวกหัวเราะอยู่ข้างใน

ซินเหยาโดนจิงเฉินทำให้ควันออกหูแบบนี้ จึงยื่นกรงเล็บพิฆาตเธอออกมา

เมื่อย้อนคิดไปล่ะก็ ท้องของซินเหยาที่โดนกระทำไปมันกลับมาสะอาดใสแล้ว

ตอนนั้นเธอก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเธอ ความคิดในสมองแว๊บขึ้นมา จากนั้นจึงยื่นมือออกมาและจับไปที่น้องชายของจิงเฉิน ยังใช้แรงในมือบีบไปเล็กน้อย

จิงเฉินคิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะใช้แผนการนี้ ที่ตรงนั้นมันโดนจับไว้แน่นมาก จิงเฉินหายใจออกมาอย่างแรง

ตอนนั้นเธอยังจับสิ่งนั้นไว้อยู่ อยากจะกดไลก์ให้ไอเดียของตัวเองล้านไลก์ ในตอนที่จิงเฉินสติหลุดไป เธอจึงใช้ลิ้นเปิดช่องปากของจิงเฉินที่ขาดการป้องกันให้เปิดออก ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ชำนาญกับท่านี้สักเท่าไหร่ แต่เธอก็ชำนาญกับการจูบกับเขาเอามากอยู่ เธอเอากระเทียมที่เคี้ยวละเอียดในปากเธอส่งผ่านเข้าไปในปากของจิงเฉินได้สำเร็จ

เมื่อกระเทียมทั้งหมดได้เข้าไปอยู่ในปากของจิงเฉินแล้ว เธอจึงค่อยชักปากออกมา

ตอนนี้ลิ้นเธอเผ็ดเอามาก จึงแลบลิ้นออกมาเพื่อดับความเผ็ด

แต่ไหนแต่ไรเธอก็เป็นคนที่ชอบกินเผ็ดอยู่แล้ว แต่ความเผ็ดของกระเทียมแบบนี้มันเหมือนกับเผ็ดแสบไปถึงใจจริงๆ

จิงเฉินคายกระเทียมออกมาด้วยสีหน้าที่ไม่เปลี่ยน สายตาของเขามันดำทมิฬขึ้น มันดำเสียจนเหมือนหลุมดำที่สามารถจะดูดของทุกสิ่งอย่างเข้าไปได้จริงๆ

"ซูดซาด ซูดซาด……" ซินเหยาใช้มือพัดไปตรงปากที่เผ็ดแสบของเธอ และพูดว่า : "เผ็ดมาก เผ็ดมาก"

จิงเฉินเดินมา โอบไปที่เอวอันบางเล็กของเธอ จากนั้นอ้าปากขึ้นและระเรงลิ้นเข้าไปในปากของซินเหยาอีกครั้งอย่างดุเดือนเร่าร้อน ตอนแรกลิ้นของเธอมันก็เผ็ดเอามากอยู่แล้วนะ ลิ้นของจิงเฉินท้ังชื้นทั้งร้อน จึงทำให้ลิ้นของเธอมันยิ่งทรมานไปกันใหญ่

เธอยื่นมือออกมาและดันไปที่หน้าอกของจิงเฉิน แต่มันไม่สามารถดันออกได้จริงๆ

เป็นเพราะกระเทียมนั่น ทำให้จูบครั้งนี้ของพวกเขามันเร่าร้อนเผ็ดแสบเอามาก

เมื่อจูบนี้จบลง ซินเหยาก็สัมผัสได้ถึงริมฝีปากของเธอที่แดงช้ำ มิหนำซ้ำริมฝีปากล่างของเธอยังถลอกอีก ลิ้นก็รู้สึกชาไปหมด มันชาจนไม่มีความรู้สึกหลงเหลืออยู่เลย

ถึงแม้ว่าลิ้นจะชาแล้ว แต่กลิ่นของกระเทียมที่อยู่ในปากมันตีขึ้นจมูกเอามากๆ

"เหม็นมาก" ซินเหยายื่นมือออกและปิดปากของตัวเองไว้อย่างสนิท และมองไปที่จิงเฉิน

ถึงแม้ว่าทั้งปากของเธอจะเต็มไปด้วยกลิ่นกระเทียม แต่ปากของจิงเฉินก็ไม่ได้ต่างอะไรไปจากปากเธอเลย

ป๊ะป๋าที่สูงสง่าแบบนี้ แต่กลับมามีกลิ่นกระเทียมแบบนี้เหมือนกับเธอ เธอก็สมใจปรารถนาแล้ว จากนั้นเธอจึงหัวเราะออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ได้ใจ

จิงเฉินเมื่อเห็นซินเหยาหัวเราะยิ้มอย่างได้ใจนั้น อารมณ์ของเขาก็ดีขึ้นมาอย่างไม่มีอีโหน่อีเหน่ ถึงขั้นที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้จนหัวเราะยิ้มออกมากับซินเหยาเหมือนกัน ตอนนี้ทั้งสองเหมือนคนซื่อบื่อเจ๋อๆเอามาก มองหน้ากันและหัวเราะอยู่อย่างนั้นนานมากจริงๆ