อดกลั้นความอยากแกล้งพิเรนๆป๊ะป๋าเอาไว้ ซินเหยาจึงได้จัดทรงผมให้จิงเฉินอย่างรวดเร็วและพูดว่า : "เสร็จแล้ว เราออกไปกันเถอะ"

เธอให้จิงเฉินขนดอกพวกนี้ไปที่โถงใหญ่ทั้งหมด และเธอก็ไปยืมรถมาหนึ่งคันและให้จิงเฉินรออยู่ที่โถง

อารมณ์วันนี้ของจิงเฉินไม่เลวเลย ผู้ที่หน้าไร้ซึ้งความรู้สึกเย็นชามาโดยตลอดแต่วันนี้กลับอารมณ์ดีกว่าปกติ ใบหน้าเขาเหมือนน้ำแข็งที่โดนแสงอาทิตย์อันแสนจะอบอุ่นละลายเข้าให้ เพิ่มความมีชีวิตชีวาให้เขาไปอีกหลายขุม

ซินเหยาเสียเงินไปประมาณ50หยวนในการไปยืมรถสามล้อมา

"โอเครล่ะ ขนดอกพวกนี้ใส่บนรถได้ วันนี้พวกเราจะขายดอกพวกนี้ให้เกลี้ยง" ซินเหยายืนอยู่ข้างรถสามล้อและอิงไปที่รถ พร้อมพูดกับจิงเฉินด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม

รอยยิ้มของเธอมันหวานปานน้ำผึ้งเดือนห้าจริงๆ มันสวยมากกว่าดอกที่ออกตอนฤดูใบไม้ผลิอีกด้วย

ตอนนี้จิงเฉินอยากจะพูดออกมาว่า เขาไม่ได้ต้องการเงินนี้เลย แต่มันก็ค้างไว้ที่ปากไม่พูดออกมา คิดซะว่ามาสัมผัสประสบการณ์การใช้ชีวิตนี้กับเธอดีกว่า

ทั้งสองวางดอกกุหลาบลงบนรถด้วยความระมัดระวัง และจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบ เพื่อที่จะไม่ทำให้ดอกช้ำหรือได้รับความเสียหายใดๆ

ดอกที่เหลืออยู่ซินเหยาก็เอามากอดไว้ที่อกของตัวเองอย่างระวังด้วยเหมือนกัน

เธอนั่งเอียงๆบนรถสามล้อ ส่วนจิงเฉินก็เป็นคนขับ

ถึงแม้ว่ารถสามล้อนี้จะดูLOWเอามาก แต่ใบหน้าที่หล่อเหลาของจิงเฉินก็เพิ่มความหรูหราให้รถทันที

คนบางคนถึงแม้จะขับBMW แต่ก็ให้ความรู้สึกที่เป็นได้แค่เศรษฐีใหม่ที่ผิดปกติเท่านั้น แต่บางคนที่ถึงแม้จะขับรถสามล้อ แต่ก็สามารถให้ความรู้สึกที่บอกว่าสามล้อนี้ต้องเป็นรุ่นอัลลิมิเต็ดแน่ๆ ไม่ต้องสงสัยไปจิงเฉินของเราเป็นอย่างที่2

ตอนที่รอไฟแดงอยู่นั้น จิงเฉินจะต้องวางสิ่งนี้ลงไม่ทำเป็นแน่ เธอจึงต้องปรับความเข้าใจของเขาก่อนและสำรวจไปรอบๆถึงจะสามารถทำให้จิงเฉินยอมทำตามได้ แต่ในความเป็นจริงนั้น จิงเฉินเข้าใจสถานการณ์นี้มากกว่าใครทั้งสิ้น

เป้าหมายที่แท้จริงของเขาคือการที่สามารถมาเที่ยวตลาดกลางคืนกับเธอ ที่ตรงนี้พอตกดึกก็จะเป็นที่ที่คึกคักมากที่สุดเลยทีเดียว

แผงที่กำลังวางอยู่นั้นส่วนใหญ่เช่ามาทั้งสิ้น ซินเหยาและจิงเฉินเพียงแค่อยากจะขายดอกในมือพวกเขาให้หมดไป เงินที่ขายดอกได้มาทั้งหมดยังไม่สามารถที่จะเช่าแพงขายได้เลยกระมัง เธอหาที่ที่ค่อยข้างจะไกลหน่อยและนำดอกพวกนั้นออกมาวาง

คนในตลาดนี้เดินไปเดินมามากมาย ไม่มีใครหรอกที่จะมาซื้อดอกไม้

ผ่านไปตั้งครึ่งชั่วโมง แค่ดอกเดียวก็ยังขายไม่ได้

เธอหยิบไว้ฟ็อกกี้ฉีดน้ำให้ดอกไม้ตลอด เพื่อที่จะไม่ให้มันเหี่ยวไป

"จิงเฉิน แบบนี้ไม่ได้นะ ถ้าเกิดว่าขายดอกพวกนี้ไม่ได้ ไม่ใช่แค่เสียดายเวลาพวกเรา แต่ยังเสียเงินค่าเช่ารถสามล้อไปฟรีๆนะ" ซินเหยาหันไปพูดกับจิงเฉินที่กำลังเงียบโดยตลอด

"ขายไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ผมไม่ได้ขันสนเงิน" จิงเฉินตอบกลับอย่างเบาๆ

ฉันมีเงิน ฉันเป็นคนรวย คำพูดพวกนี้มันหล่อเอามากจริงๆ

"งั้นก็ไม่สามารถที่จะเสียไปเปล่าๆแบบนี้" ซินเหยาลากตัวจิงเฉินมาและพูดต่อว่า : "ธุรกิจนี้คุณก็มีส่วน อย่ายืนเฉยๆอยู่แบบนั้นสิ"

"เงินให้เธอคนเดียวเลย ผมไม่เอา" จิงเฉินไม่ได้โต้แย้งอะไรปล่อยให้ซินเหยาลากเขามา

"ไม่ได้ ฉันเป็นคนเลวขนาดนั้นเลยหรอ? ฉันคิดวิธีออกละ วางใจเถอะ ถ้าธุรกิจนี้มันปัง ฉันไม่ให้คุณต้องเป็นฝ่ายเสียแน่" ซินเหยาให้สัญญาจิงเฉยด้วยสีหน้าที่จริงจังและพูดต่อว่า : "วางใจเถอะ อยู่กับฉันได้กินเนื้อแน่"

"งั้นคุณจะให้อะไรผม?" จิงเฉินถาม

ซินเหยาคลำไปที่จมูกของตัวเองและพูดว่า : "ฮืออ……เงินที่ขายได้แบ่งคุณ10%"

จิงเฉินมองดูซินเหยาและพูดว่า : "ผมคิดว่าผมเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จอย่างมาก แต่คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะประสบความสำเร็จมากกว่าผมเสียอีก"

"ฮะ….." ซินเหยาแสดงสีหน้าที่ไม่เข้าใจ

"เพราะนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จอย่างมากใจต้องดำมากตามไปด้วย" จิงเฉินตอบ

หึหึ กำลังด่าเธอทางอ้อมล่ะสิ

ขอแค่มีเงิน จะด่าแค่ไหนก็เชิญ

"ท่านประธานคะ ไม่มีใครหรอกคะที่ไม่ชอบมีเงินเยอะ นี่เป็นธุรกิจของเราสองคน คุณจะช่วยกันเรียกลูกค้าใช่ไหมคะ?" ซินเหยาเบิกตาใหญ่ขึ้น เพื่อที่จะเลียนแบบอ้อนแอ๊บแบ๊วเหมือนลูกสาวเธอ

จิงเฉินยิ้มมุมปากขึ้นและพูดว่า : "ได้"

คำว่า'เราสองคน'ของซินเหยาเมื่อกี้มันได้ไปจี้จุดในใจของจิงเฉินจริงๆ ทำให้จิงเฉินอารมณ์ดีขึ้นมามาก จะคุยเรื่องอะไรก็ง่ายไปหมด

หึหึ รอคำนี้มานานแล้วหล่ะ

ซินเหยาหัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะคิดดีนัก แล้วให้จิงเฉินเฝ้าไว้ที่นี่ อีก5นาทีเธอจะกลับมา

ที่จริงไม่ถึง5นาที แค่3นาทีเธอก็กลับมาแล้ว

ตอนที่กลับมายังพกไว้ถุงดำมาด้วย ไม่รู้ว่าข้างในใส่อะไรไว้

"หึหึ ท่านประธานคะ สิ่งที่ฉันจะทำต่อไปนี้ก็เพื่อธุรกิจของเรานะคะ คุณสัญญาแล้วว่าจะร่วมมือกับฉัน ไม่สามารถคืนคำได้นะคะ" ซินเหยามองไปที่ใบหน้าของจิงเฉินที่หล่อเหลาถึงขั้นอยากร้องไห้ พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะคิดดีนัก

พร็อบตอนนี้ก็พร้อมทุกอย่างแล้ว ภาพที่จะได้เห็นเป็นภาพที่ต้องทำให้ผู้หญิงหลายคนน้ำลายย้อยกลั้นไม่ไหวจริงๆ

"อืม" จิงเฉินรู้สึกถึงพลังงานที่ไม่ดีเข้า แต่ก็ไม่ได้คืนคำ

ซินเหยาลากมือของจิงเฉินวิ่งไปที่ที่แสงส่องไปไม่ถึง ใช้มือของเธอปิดไปที่ตาของจิงเฉิน ขนตาของเขายาวมากแต่ไม่ได้งอน ขนตาที่ยาวบวกกับการขยับตาเป็นจังหวะของจิงเฉินกระทบไปที่มือของซินเหยา และกระทบไปถึงใจที่กำลังเต้นรัวของซินเหยาด้วย

อดกลั้นไว้กับใจที่เต้นรัวผิดปกติของเธอ เธอจึงพูดขึ้นว่า : "หลับตา ถ้าฉันไม่บอกให้ลืมก็ห้ามลืม"

"อืม" จิงเฉินไม่ได้ปัดมือที่ทาบอยู่บนหน้าของตัวเองทิ้ง เพียงแค่ตอบรับออกมาเบาๆ

ซินเหยาอดไม่ได้ที่จะนำของที่เตรียมไว้ในถุงดำออกมา มันคือหูแมวที่น่ารักมากคู่หนึ่งและยังมีหางแมวอีกด้วย

หึหึ……

ซินเหยานำหูแมวและหางแมวที่น่ารักแบ๊วกรุบทั้งสองใส่ให้จิงเฉินหมด

คาดไม่ถึงจริงๆว่าผลลัพธ์จะออกมาดีขนาดนี้ ถึงแม้จะยังไม่ได้ลืมตา แต่ซินเหยาก็ถูกความน่ารักแบ๊วกรุบของป๊ะป๋ากระแทกเข้าให้อย่างจัง ต่อจากนี้ไปความน่ารักอ้อนแอ๊บแบ๊วของเข่อหลานที่อยู่ในใจของเธอคงต้องสละตำแหน่งให้ป๊ะป๋าแล้วหล่ะ

ป๊ะป๋า คุณเป็นปีศาจที่กร้าวใจมาก

ซินเหยาล้วงมือถือของเธอออกมา และถ่ายรูปจิงเฉิน เก็บไว้เป็นความทรงจำ

"เสร็จแล้ว ลืมตาได้" ซินเหยาเก็บมือถือไว้ในกระเป๋ากางเกงเช่นเดิม น้ำเสียงที่พูดออกมามีเสียงหัวเราะปนอยู่ด้วย

เมื่อจิงเฉินลืมตาขึ้น สายตาคู่นั้นของเขาที่ดูเย็นชา ยิ่งดูยิ่งเหมือนแมวต่างดาวที่กำลังทำหยิ่งเพราะเขินอยู่ ><

น่ารักเสียจนจะบ้าตายเอาให้ได้ น่ารักเวอร์ เธอโดนความน่ารักนี้ของป๊ะป๋ากระทบเข้าอย่างจังทำให้อ่อนระโรยอยากไปกองนอนที่พื้นจริงๆ