ป่ะป๊าจ๋า หนูมาแล้ว - ตอนที่ 117 ฉันมีร่อง คุณมีรึปล่าว?

จิงเฉินยิ้มหัวเราะออกมาแล้ว แต่ซินเหยานี่สิยังหน้าบึ้งตึงอยู่

หัวเราะบ้าอะไร ไม่เข้าใจว่าป๊ะป๋าเส้นตื้นหรืออะไรกันแน่

ถ้าเกิดว่ารอบข้างของคุณมีคนที่เส้นตื้น โปรดรักษาพวกเขาไว้ดีๆล่ะกัน

"ก็ไม่ได้ใหญ่อะไร" จิงเฉินมองกวาดไปที่หน้าอกของซินเหยาและพูดขึ้น

แม่เจ้า นี่ป๊ะป๋าคุณกำลังดูถูกเธออยู่หรอ?

'ก็ไม่ได้ใหญ่อะไร' คำนี้มันหมายความว่าอะไรกัน เธอไม่ต้องบีบอะไรก็เห็นเป็นร่องแล้วนะ

ถ้าเกิดว่าเธอฉลาดน้อยกว่านี้หน่อยล่ะก็ คนอื่นคงน่าจะพูดเธอว่าอกใหญ่แต่ไม่มีสมองมั้ง นี่ไม่ใช่เป็นการด่านะ เพียงแค่กำลังพูดความจริง

ประเด็นไม่ได้อยู่ที่ไม่มีสมอง แต่มันอยู่ที่หน้าอกใหญ่ต่างหาก

เพราะงั้นที่ป๊ะป๋าพูดเธอว่า 'ก็ไม่ได้ใหญ่อะไร' สายตามีปัญหาหรืออะไรกัน?

"หึ……" ซินเหยาเพียงแค่ถอนหายใจออกมาแบบไม่พอใจเบาๆและพูดขึ้นว่า "ฉันมีร่อง คุณมีรึปล่าว?"

ซินเหยามองไปที่จิงเฉินด้วยความไม่ยอมและคิดอยู่ในใจว่า พูดคนอื่นว่าหน้าอกเล็ก ตัวเองหน้าอกใหญ่มากหรือไง?

"มีไม่มีคุณรู้สึกไม่ได้หรอ?" จิงเฉินในใจคิดไม่ดีและทับไปที่หน้าอกอันนุ่มของซินเหยาแรงกว่าเดิม

ถุย……ป๊ะป๋า ไอ้อันธพาล

อีกอย่างหัวข้อเรื่องที่พวกเขากำลังถกกันอยู่นั้นเหมือนจะรู้สึกหลงประเด็นออกไปเยอะอยู่นะ

ซินเหยาโดนการกระทำที่อันธพาลของจิงเฉินเล่นงานเข้าอย่างมากจนหน้าแดงไปหมด อยากจะบีบน้องชายของเขาจริงๆ

"ท่านประธานคะ ท่านกำลังรอแผนออกแบบฉันอยู่ ตอนนี้ฉันจะรีบไปทำให้ใหม่ค่ะ จะได้หรือป่าวคะ?" เพื่อหลีกเลี่ยงเนื้อหาที่กำลังจะออกทะเลไปเรื่องอื่น เธอจึงลากกลับเข้าเรื่องนี้ หัวข้อที่พวกเขาพูดไปเมื่อกี้มันดูโหดร้ายล่อแหลมไปสักหน่อย

"คุณคิดว่าที่ผมรวยขึ้นมากะทันหันดูผิดปกติงั้นหรอ?" สีหน้าของจิงเฉินจากดีๆกลายเป็นบึ้งตึง และพูดว่า : "คุณคิดว่าผมตั้งใจแกล้งคุณ ไม่เคารพคุณงั้นหรอ?"

ใช่ เธอคิดแบบนี้แหละ ทำไมหรอ? (ปากไม่ตรงกับใจ)

"ไม่ใช่นะคะ ฉันไม่ได้หมายถึงแบบนี้นะคะ" ซินเหยาส่ายหัวและพูดปฏิเสธไป

"แต่ว่าเห็นอยู่ชัดๆว่าเมื่อกี้คุณพูดแบบนี้" จิงเฉินหรี่ตาเล็กลง

"ไม่ใช่จริงๆนะคะ" เธอปฏิเสธอย่างสุดฤทธิ์ คนโง่เท่านั้นแหละถึงจะยอมรับ

"งั้นความหมายของคุณคือคิดว่าผมเข้าใจคุณผิดงั้นหรอ?" จิงเฉินโถมทับไปที่ร่างของซินเหยาหนักขึ้นและถามเธอ

"ไม่ใช่ค่ะ คุณเป็นคนพูดเองต่างหาก" ที่แท้ก็เป็นคุณที่เข้าใจเธอผิดตลอดแหละ

หึ…..แน่นอนว่าครั้งนี้ไม่นับว่าเป็นการเข้าใจผิด

"งั้นคุณหมายความว่าไง?" จิงเฉินถาม

ซินเหยา : ……

เธอคิดว่าเธอน่าจะไม่สามารถจะเล่นสนุกกับป๊ะป๋าได้อีกต่อไปแล้ว

"ฉัน……ฉัน……." ซินเหยากำลังเตรียมจะอธิบาย แต่รู้สึกเจ็บที่ริมฝีปากกะทันหันจึงทำให้เธอพูดไม่ออก

ทันใดนั้นจิงเฉินก็ก้มหัวลงไปกัดที่ริมฝีปากเธออย่างเหี้ยมเกรียม ความเจ็บเมื่อกี้ของเธอมันก็ได้รับผลกระทบโดยน้ำเลือดค่อยๆไหลซิบออกมา น้ำในตาก็ไม่ต่างอะไรกัน ตอนนี้ในปากของเธอได้รสชาติเหมือนกลิ่นสนิม แม่เจ้า เลือดออกจริงด้วย

เกิดเป็นผู้หญิงนี่มันน่าสงสารจริงๆ นอกเสียจากการที่ต้องเสียเลือดหนึ่งสัปดาห์ติดแล้ว ยังจะต้องมารอรับชะตากรรมการเสียเลือดที่คาดไม่ถึงแบบนี้อีกด้วย

จิงเฉินระเรงอยู่บนริมฝีปากสีอมชมพูของซินเหยาอยู่นาน ทำให้ดวงตาทั้งสองข้างของเธอตอนนี้แดงก่ำไปหมด เลือดก็ซิบๆไหลออกมาด้วย

จิงเฉินปล่อยริมฝีปากออกจากของซินเหยา ตอนนี้ริมฝีปากของทั้งสองต่างมีกลิ่นเลือดผสมอยู่และมีกลิ่นของความซาดิสต์และเซ็กซี่ปนอยู่ด้วย

"นี่เป็นการลงโทษสำหรับการพูดมั่วของเธอ ถ้าครั้งหน้ายังกล้าจะพูดอีก อย่าคิดว่าจะรอดไปง่ายๆแบบนี้แน่" จิงเฉินแลบลิ้นออกและเลียไปที่คราบเลือดสีแดงที่ติดบนริมฝีปากของตัวเอง

การกระทำนี้ไม่รู้ว่าลามกหรือเซ็กซี่ แต่มันมีความอันตรายแน่ๆ

ซินเหยาตอนนี้เจ็บริมฝีปากไปหมด ไอ้บ้าจิงเฉิน ไอ้หมาป่าโรคจิตยังกล้ามาพูดอีกหรอว่าเธอเป็นคนแต๊ะอั๊ง?

อีกอย่างน้ำเสียงของจิงเฉินที่พูดออกมาเมื่อกี้เหมือนอยากให้เธอขอบคุณซาบซึ้งในจูบเขายังไงยังงั้น

ตอนนี้เธอรู้สึกอยากใช้ฝ่ามืออรหัรต์ตบไปที่หน้าจิงเฉินเข้าให้อย่างจังมาก ตบให้กระเด็นติดไปที่กำแพงเลย และอย่าหวังว่าชาตินี้จะได้ออกมาจากกำแพงอีก

ทน……ได้แค่ทน

ใครบอกให้เธอไม่รวยเท่าจิงเฉินเองหล่ะ บนโลกที่ดูว่ากระเป๋าใครหนักกว่ากันในการใช้ชีวิตนี้มันช่างลำบากจริงๆ

"โอเครค่ะ ถ้าท่านประธานไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อนนะคะ" ซินเหยาปากยิ้มแต่ใจไม่ยิ้มพร้อมพูดขึ้น และปิดประตูกำลังเตรียมจะเดินออกไป

"อย่าไปสนิทสนมกับผู้ชายคนอื่นล่ะ" จิงเฉินพูดขึ้นตอนซินเหยากำลังปิดประตู

ที่จริงพูดออกมายาวเป็นหางว่าวขนานนี้ ประเด็นอยู่ที่ประโยคนี้ประโยคเดียวสินะ

เพียงแต่ซินเหยารู้สึกว่าประโยคนี้ที่จิงเฉินพูดออกมาแค่พูดลอยๆเท่านั้น เธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากเพียงใด

แผนออกแบบนำเสนอโดนจิงเฉินปัดตก เธอต้องเตรียมตัวทำใหม่แล้ว

อย่ามาเล่นตลกเลย เรื่องพวกนี้มีแต่พวกปัญญานิ่มถึงจะเล่นกัน

ถ้าเกิดว่าจิงเฉินได้ดูแผนออกแบบของเธอแล้วบอกว่าไม่ผ่านเธอจะไม่ว่าสักคำ แต่นี่คือยังไม่ทันที่จะเปิดดูสักหน้าก็ปัดตกแล้ว มันใช่เรื่องไหม?

เพราะงั้นซินเหยาจึงตัดสินใจเอาแผนออกแบบที่เธอทำไว้เมื่อวานนำมาใช้อีกครั้ง

ตอนกลางคืนหลังเลิกงาน เธอได้เจอกับซือชิงเข้าที่หน้าบริษัท แต่ว่าสามารถบอกได้ว่าเป็นซือชิงเองแหละที่ตั้งใจมารอเธอ

เขาหอบดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ที่บานสะพรั่งและสวยมาก

"ซินเหยา" ซือชิงเห็นเธอจากที่ไกลๆและเดินเข้าไปหาเธอ

"Hi……ซือชิง" สายตาของซินเหยามองต่ำไปที่ดอกไม้ในมือของซือชิงที่กำลังหอบอยู่และหัวเราะพูดว่า : "ดอกนี่ให้แฟนคุณใช่ไหมล้า? คืนนี้มีเดตกับเธอหรอ?"

ซือชิงยื่นอยู่ในจุดที่แสงอาทิตย์ที่ใกล้ลับฟ้าสามารถสาดมาถึง บวกกับสายตาที่อบอุ่นของเขา มันเพิ่มให้เขาดูเป็นคนที่อบอุ่นเอามากตอนนี้

"ใช่" ซือชิงพงกหัวรับ

"ฮั่นแน่ งั้นฉันไม่รบกวนล่ะนะ ขอตัวก่อนเลยละกัน ขอให้คุณและแฟนคุณมีความสุขมากๆในค่ำคืนนี้นะ" ซินเหยาโบกมือลาซือชิงและพูดขึ้น

ทันใดนั้น ซือชิงก็รั้งเธอไว้ข้างหน้า และพูดกับเธอว่า : "ซินเหยา ดอกพวกนี้ผมนำมาให้คุณเอง"

ซินเหยา : ……

หึหึ นี่คุณกำลังล้อเล่นกับเธออยู่หรอ?

"ดอกช่อนี้ผมซื้อมาให้คุณเป็นพิเศษเลย ผมหวังว่าคุณสามารถที่จะเป็นแฟนผมได้" ซือชิงมองดูซินเหยาด้วยแววตาที่โชกโชน

เธอรู้สึกว่าสถานการณ์แบบนี้มันคุ้นมาก แต่ว่ารอบที่แล้วสติอาจจะหลุดไปหน่อย

"เออออ……" ซินเหยาก้าวไปข้างหลังสองก้าวเพื่อเพิ่มระยะห่างระหว่างเขาสองคนพร้อมพูดว่า : "ซือชิง อย่ามาล้อเล่นกันน่า นี่มันก็เดือน10แล้ว เราผ่าน April Fools' Day มานานแล้วนะ"

เธอรู้สึกว่าตั้งแต่เธอกลับมาจากต่างประเทศเธอก็เนื้อหอมไม่เบาทีเดียว

ไม่ว่าจะเป็นซวี่เจ๋อ หรือว่าจะเป็นซือชิง แบบนี้จะทำให้เธอไม่รู้สึกเนื้อหอมได้ไง

เมื่อคืนที่ออกไปกินมื้อดึกกับซือชิง ตอนแรกคิดว่าถ้าเธอแสดงกิริยาไม่สำรวม เหมือนผู้ชายออกมาแบบนั้นซือชิงจะรู้สึกไม่ชอบและจะไม่มายุ่งกับเธออีก แต่กลับกันเลย วันนี้เขาทำไมมาสารภาพรักกับเธอแล้วล่ะ?