SPH: บทที่ 294 น้ําตาของอัศวินศักดิ์สิทธิ์

 

เท่าของเย่หยู หนักเหมือนภูเขาลูกใหญ่ กดอยู่บนหน้าอกของเรเนสเตอร์

 

แรงกดดันหนักหน่วง ทําให้เรเนสเตอร์หายใจได้ลําบาก

 

เมื่อใบหน้าของเขาถูกกดลงบนพื้น ร่องรอยความอับยศอดสูก็แวบเข้ามาในดวงตาของเรเนสเตอร์

 

แม้ว่าเขาจะเกลียดเย่หยูเข้าไส้ แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะร้องขอชีวิตของเขา เมื่อตอนนี้ เขาอยู่ใต้ฝ่าเท่าขอ เย่หยู

 

” เย่หยู ฉันผิดไปแล้วจริงๆ!” ได้โปรด ปล่อยฉันไป! “

 

“ฉันเป็นอัศวินศักดิ์แห่งจันทรา ระดับเจ็ดของสํานักจันทราศักสิทธ์นะ!” “เฉินเยี่ยจะไม่มีทางปล่อยคุณไป ถ้าหากว่าคุณฆ่าฉัน!”

 

เย่หยูวางเน้นน้ําหนักของเท่าของเขาลงบนหน้าอกของเรเนสเตอร์ ทําให้เสียงดังกังวานแทบสะดุ้ง

 

“เดี๋ยวก่อน!”

 

ร่องรอยของความตื่นตระหนก พุ่งทะลุผ่านดวงตาของเรเนสเตอร์ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกเสียใจที่ข่มขู่เย่หย

 

เย่หยูเหยียบหน้าอกของเรเนสเตอร์ ก้มลงและจ้องมองเขาอย่างเย็นชา “คุณยังกล้าขู่ฉันอีกเหรอ! ดูเหมือนว่า คุณจะไม่กลัวตายจริงๆ! “

 

“คุณคิดว่า คุณสามารถเอาชีวิตรอดไปได้ เพราะคุณมีเฉินเยี่ย คอยหนุนหลังให้คุณ อยู่หรือ อย่าทําเป็นไร้เดียงสาหน่อยเลย! “

 

ดวงตาของเย่หยูส่องแสงเย็นๆ เขาพูดเป็นประโยคๆ ต่อเรเนสเตอร์ “ฉันจะบอกคุณว่า ไม่นานนับจากนี้ ฉันจะถล่มสํานักจันทราศักสิทธิ์ให้เรียบ และนําฮันเสียกลับมา!”

 

“ฮันเสวี่ย? ใช่ ยังมีเทพธิดาศักดิ์สิทธิ์ของคุณ!”

 

ร่องรอยของแสงแวววับ ในดวงตาของเรเนสเตอร์ และเขาก็พูดอย่างรวดเร็วว่า “ตราบใดที่คุณปล่อยให้ฉันไป ฉันจะเป็นผู้ช่วยของคุณในการพาเทพธิดาศักดิ์สิทธิ์กลับมา!”

 

เมื่อรู้สึกถึงแรงกดบนหน้าอกของเขาเบาลง เรเนสเตอร์รู้ว่าเขาทําสิ่งที่ถูกต้องแล้ว

 

“แม้ว่า เทพธิดาศักดิ์สิทธิ์ของคุณจะมีสถานะที่น่านับถือ เนื่องจากเธอเพิ่งไปถึง สํานักจันทราศักสิทธิ์ จะไม่สามารถ รับรู้สถานการณ์ภายในได้ ตราบใดที่มีความช่วยเหลือของฉัน คุณจะสามารถช่วยเธอออกมาได้ และสามารถต่อสู้และควบคุมสํานักจันทราศักสิทธิ์ได้อย่างสมบูรณ์แบบ! “

 

“โอ๋?” เย่หยูเปิดเผยหน้าตา ที่ขบคิดว่า “ฉันจะเชื่อคุณได้ หรือเปล่า?”

 

นี่เป็นโอกาสสุดท้ายสําหรับเรเนสเตอร์ เขาจะปล่อยให้มันหลุดลอยไปอย่างง่ายดาย ได้อย่างไร? เขารีบพูดกับเย่หยว่า “ไม่ต้องห่วง ฉันจะทําให้ดีที่สุด เพื่อช่วยคุณ!”

 

“ไดอาน่า เจ้าหญิงไดอาน่า สามารถเป็นพยานให้ฉันได้!”

 

เรเนสเตอร์แหงนคอของเขา และตะโกนไปที่ไดอาน่า “เจ้าหญิง! รีบเข้ามาช่วย ยืนยันที! รีบบอกเขาว่าผมจะช่วยเขา พาเทพธิดาศักดิ์สิทธิ์กลับมา”

 

ไดอาน่ามองดูเรเนสเตอร์ที่น่าสังเวชและดูน่ารังเกียจในสายตาของเธอ

 

ในฐานะที่เป็นอัศวินศักดิ์สิทธิ์ ระดับ 7 ของเมืองหิมะ เรเนสเตอร์ย่อมมีสถานะที่น่าเคารพนับถือ เขาออกตะลุยไปอย่างราบรื่นตลอดทาง และไม่เคยพ่ายแพ้

 

อย่างไรก็ตาม ใครจะคิดว่าอัศวินผู้สูงศักดิ์ผู้นี้เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง และไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตาของเขา จะทําตัวน่ารังเกียจเมื่อเผชิญหน้ากับสถานการณ์ความเป็นความตาย!

 

“เย่หยู รอก่อน!”

 

ไดอาน่าสูดหายใจลึก ๆ แม้ว่าเธอจะรังเกียจเรเนสเตอร์ในใจ แต่ในฐานะเจ้าหญิงแห่งเมืองหิมะ ไดอาน่าก็ไม่สามารถยืนดูเขาตายลงไปต่อหน้าต่อตา

 

“เรเนสเตอร์ต้องการที่จะฆ่าคุณ ดังนั้นมันถูกต้อง ที่คุณจะฆ่าเขา!”

 

หลังจากถูกกดลงไปที่พื้นโดยเย่หยู เรเนสเตอร์ก็ตกตะลึง เขาอดไม่ได้ที่จะสาปแช่งในใจของเขา “นี่เธอก่าลังพยายามช่วยฉันอยู่ใช่ไหม ทําไมอยากให้เย่หยูฆ่าฉัน!

 

เมื่อเห็นแววตาอันเยือกเย็นในดวงตาของเย่หยู ไดอาน่าก็รีบพูดว่า “แต่มีสิ่งหนึ่ง ที่เรเนสเตอร์พูดถูก”

 

เย่หยูมองดูที่ไดอาน่า โดยไม่พูดอะไรเลย

 

เมื่อเห็นว่าเย่หยูยังไม่ตัดสินใจสังหารเรเนสเตอร์ ไดอาน่าก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และพูดว่า “สํานักจันทราศักสิทธิ์นั้นทรงพลังมาก และผู้นําแต่ละคนก็อยู่ในความดูแลความสงบอยู่ ณ ตอนนี้ ฮันเสวียเป็นเทพธิดาศักดิ์สิทธิ์

 

และต้องกลับ เข้าสู่การควบคุมของสํานักจันทราศักสิทธิ์

 

แน่นอนว่ามันจะไปกระตุ้นความสงสัยของผู้นําเหล่านั้น หากทําอะไรที่ผิดปกติลงไป อย่างแน่นอน”

 

“ในฐานะหนึ่งในไม่กี่คนที่มีฐานะในสํานักจันทราศักสิทธิ์ เรเนสเตอร์ยังคงมีพละกําลัง และอํานาจ ด้วยความช่วยเหลือของเขา มันจะเป็นการเริ่มต้นที่ดีสําหรับฮันเสวีย!”

 

ภายใต้เท้าของเย่หยู ดวงตาของเรเนสเตอร์ นั้นเต็มไปด้วยแสงสว่างไสว จํานวนมาก และเขาก็พูดอย่างใจจดใจจ่อว่า “ถูกต้อง!” เจ้าหญิงพูดถูกต้อง! ฉันยังมีประโยชน์ อีกอย่าง! ฉันสามารถช่วยเหลือเทพธิดาศักดิ์สิทธิ์ได้! “

 

เปรียะ!

 

กระดูกหน้าอกของเรเนสเตอร์เกิดเสียงแตกร้าว และมันก็ทรุดตัวลงไปสองสามนิ้ว

 

เย่หยออกแรงที่ขาของเขา มองดูที่เรเนสเตอร์ และตะโกนอย่างเยือกเย็นว่า “ฉันปล่อยให้คุณพูดตั้งแต่เมื่อไร!”

 

ใบหน้าของเรเนสเตอร์หน้าซีด และหัวใจของเขาสั่นเทา เขาไม่กล้าพูดอะไรอีก

 

“เย่หย!”

 

เสียงตะโกนอันประหลาดใจดังขึ้น จากทางเข้าเครื่องบินของราชวงศ์เมืองหิมะ

 

ดวงตาของเย่หยูเปล่งประกายด้วยความประหลาดใจ เงยหน้าขึ้น และเห็นฮั่นเสวี่ย ยืนที่ประตูชุดสีขาวหิมะของเธอปลิวไสว ราวกับว่าเธอเป็นผู้สืบเชื้อสายของราชวงศ์ ราวกับเจ้าหญิง

 

“ฮันเสวี่ย!”

 

เย่หยูถอนเท้าออกจากหน้าอกของเรเนสเตอร์ แล้วเดินไปหาฮันเสวี่ยอย่างรวดเร็ว

 

ฮันเสวี่ยมองไปที่เย่หยที่กําลังใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว ด้วยน้ําตาที่เปล่งประกายในดวงตาของเธอ เธอกระโดดลงมาจากทางเข้าประตูห้องโดยสาร

 

สายลมที่พัดเบา ๆ ท่าให้กระโปรงยาวของฮั่นเสวี่ยพลิ้วไหว เหมือนนางฟ้าที่เหาะ ลงมาในโลกมนุษย์ เธอโยนตัวเอง เข้าสู่อ้อมกอดของเย่หยูด้วยรอยยิ้มที่สดใส

“

 

เย่หยู ฉันดีใจที่ได้ เจอนายอีกครั้ง!” ฮันเสวี่ยฝังหัวไว้ในอ้อมแขนของเย่หยู น้ําตาในดวงตาของเธอทําให้เสื้อผ้าของเย่หยูเปียกชื้น

 

เย่หยูกอดฮันเสวี่ย และโอบล้อมรอบตัวเธอ ก่อนที่จะวางเธอลงบนพื้น เขาลูบผมยาวของเธอด้วยความรัก และพูดด้วยรอยยิ้ม “ทําเหมือนจะไม่ได้เจอฉันอีกแล้ว ทําไมเธอยังร้องไห้อยู่อีกล่ะ”

 

ฮันเสวี่ยยื่นมือ เพื่อเช็ดน้ําตาที่หางตา มุมปากเธอ พึมพํา แล้วพูดว่า “พวกเขาห้ามฉัน และไม่ให้ฉันมาเจอ นาย ฉันกลัวว่า นายจะไม่เห็นฉัน ก่อนที่เราจะจากกัน!”

 

“เด็กโง่!” เย่หยูยกมือขึ้นเพื่อเช็ดน้ําตาบนใบหน้าของ ฮั่นเสวี่ย จากนั้นยิ้มเบา ๆ แล้วพูดว่า “ตราบใดที่ฉันต้องการพบเธอ ไม่มีใครหยุดฉันได้!”

 

“ถ้าไม่เชื่อฉัน ดูสิ!” เย่หยูส่งสัญญาณให้ฮันเสวี่ย เพื่อดูเรเนสเตอร์ที่นอนกองบนพื้น แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เขาไม่ใช่คนที่หยุดเธอ ก่อนหน้านี้เหรอ”

 

“ดูสิ ฉันเกือบทําให้เขาร้องไห้แล้ว!”

 

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ฮันเสวี่ยก็หัวเราะเยาะเย้ยเบา ๆ ว่า “คุณจะทําอย่างนั้น ได้ยังไง! เขาโตแล้ว คุณจะเอาชนะ จนทําให้เขาเสียน้ําตาได้อย่างไร “

 

“มันเป็นความจริง!”

 

เย่หยูหันหน้าของเขา และมองเรเนสเตอร์ ตะโกนเบา ๆ “เฮ้!” เร็วเข้า ร้องไห้ คุณเข้าใจไหม? “

 

เรเนสเตอร์เบิกตากว้าง มองไปที่เย่หยูโดยไม่อยากจะเชื่อ คุณกําลังดูถูกศักดิ์ศรีของอัศวิน! ฉัน เรเนสเตอร์ ออกัสตุส จะไม่มีวันร้องไห้

 

“อื้อ…”

 

เรเนสเตอร์ กาลังร้องไห้

 

“คริคริ …”ฮันเสวี่ยมองการแสดงออกของเรเนสเตอร์ และหัวเราะอย่างมีความสุข

 

“ไม่เป็นไร! อย่าทําให้เขาร้องไห้เลย ฉันไม่โกรธแล้ว!”

 

ฮั่นเสวี่ยจับแขนของเย่หยูและหัวเราะเบา ๆ

 

เย่หยูนำฮันเสวี่ย มาที่ด้านหน้าของเรเนสเตอร์ เขาก้มศีรษะลงเพื่อดูเรเนสเตอร์ เขายังคงร้องไห้ และเย่หยูแตะเบา ๆ

 

“เอาล่ะ รีบลุกขึ้น!”

 

“คุณจะไม่ฆ่าฉันเหรอ”

 

เมื่อเห็นว่าเย่หยไม่ได้แสดงปฏิกิริยาใด ๆ ใบหน้าของเรเนสเตอร์ก็เปิดเผยท่าทางประหลาดใจ ประคองร่างของเขาด้วยมือของตัวเอง เขารีบลุกขึ้นยืน

 

เย่หยูมองดูเรเนสเตอร์ และพูดด้วยน้ําเสียงลึก “คําสุดท้ายของคุณ คือช่วยฮั่นเสวี่ย!”

 

“ฮันเสวี่ยต้องการผู้ใต้บังคับบัญชาที่มีความสามารถ เพื่อไปยังสํานักจันทราศักสิทธิ์ คุณสามารถทําได้หรือไม่?”

 

ทันทีที่เขาได้ยิน เรเนสเตอร์ตบหน้าอกอย่างรวดเร็ว

 

“แค่ก แค่ก!” ฉันสามารถ! ฉันยินดีที่จะทํา! “

 

เย่หยุพยักหน้ามองเรเนสเตอร์ และรอยยิ้มที่แวบเข้ามาในดวงตาของเขา “แต่เพื่อความปลอดภัย ฉันยังต้อง มอบของเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้กับคุณ!”

 

ด้วยการพลิกมือของเขา มีน้ําแข็งประกายระยิบระยับ ปรากฎระหว่างนิ้วของเย่หยู

 

ทักษะ: สัญลักษณ์แห่งชีวิตและความตายที่แท้จริง!

 

หวิด!

 

ด้วยการสะบัดข้อมือของเขา ผลึกน้ําแข็งก็จมลงสู่ร่างของเรเนสเตอร์

 

“นี่คืออะไร?”

 

คําใบ้ของความตื่นตระหนก พุ่งผ่านดวงตาของเรเนสเตอร์ เขารู้สึกชัดเจนว่า นี้เป็นสิ่งที่น่ากลัวอย่างยิ่ง!

 

เย่หยุตบไหล่เรเนสเตอร์ แล้วพูดเบา ๆ ว่า “กลับไปดู8 เทพอสูรมังกรฟ้า แล้วคุณจะรู้”

 

“ถ้าคุณกล้าที่จะไม่เชื่อฟังคําสั่งของฮันเสวี่ย และท้าทายความปรารถนาของเธอ คุณจะรู้ว่าการปรารถนาให้ตัวเองตายนั้นหมายความว่าอย่างไร!”

 

“เชื่อฉันสิ คุณไม่อยากเห็นมันแน่ ๆ !”

 

หลังจากเย่หยูพูดจบแล้ว เขาก็หันกลับมาพร้อมกับรอยยิ้ม เผยให้เห็นร่องรอยแห่งความคาดหวังในสายตาของเขา “พูดตามตรง ฉันหวังจะได้เห็นว่าคุณสามารถต้านทานมันได้!

 

แม้ว่าเย่หยุจะพูดเช่นนั้นด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา แต่ก็เพียงพอที่จะทําให้ เรเนสเตอร์สะดุ้งจนถึงจุดที่เขาเกือบจะฉี่ราด

 

“ฉันไม่กล้า!” ฉันจะเชื่อฟังคําสั่งของเทพธิดา อย่างแน่วแน่! “