“ค่ะ เมษาจะลองไปเจอดู เมษาขอตัวนะคะคุณเพื่อน” เมษาสินียิ้มให้กับหัวหน้าของเธอนิดหน่อยเพื่อให้คลายความลำบากใจ

เมษาสินีออกจากบริษัทเพื่อไปพบว่าที่ลูกค้าที่จะมาเซ็นสัญญาด้วย ระหว่างหญิงสาวได้แต่คิดว่าใครกัน? เขาเอาเธอมาตั้งเป็นเงื่อนไขเพราะเห็นว่าเธอเก่งเหมือนที่คุณเพื่อนว่าจริงหรือ? ร้อยพันคำถามผุดขึ้นมาในหัวของเธอ

สถานที่นัดพบคือร้านอาหารแห่งหนึ่ง เมษาสินีคิดว่าเป็นร้านอาหารทั่วๆไป แต่พอถึงที่นัดพบถึงได้รู้ว่าร้านนี้มันหรูหรามากดูดีกว่าที่เธอคิดไว้เยอะเลย ร้านนี้เป็นร้านอาหารชื่อดังอยู่ติดริมแม่น้ำ เธอมาถึงก่อนเวลานัดจึงเดินไปนั่งที่โต๊ะที่จองไว้ตามที่หัวหน้าของเธอบอกพลางมองเห็นวิวที่สวยงามของแม่น้ำผ่านกระจกของร้านรอ

ครืด~

ไม่นานนักเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเมษาสินีก็ถูกเลื่อนออก ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นไปมองผู้มาใหม่

“พี่สิระ!?” เธอเผลออุทานชื่อของชายหนุ่มด้วยความตกใจ

“เพราะพี่รู้ไงว่าน้องเมษาเป็นคนเก่ง แล้วพี่ก็อยากร่วมงานกับคนที่คุ้นเคยกันมากกว่าจะได้คุยกันรู้เรื่อง เพราะบริษัทเก่าที่พี่ร่วมงานด้วยเขาไม่ค่อยเข้าใจคอนเซ็ปต์ของพี่เท่าไรน่ะ” สิรวิชญ์บอกเหตุผลที่อยากร่วมงานกับเธอ และแน่นอนเขาไม่ได้บอก`เหตุผลพิเศษ`อีกหนึ่งอย่างที่ทำให้เลือกเธอออกไป

หลังจากทั้ง2คนพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นเรื่องงานกันพอประมาณแล้วจึงสั่งอาหารมากินกัน

“อาหารมาพอดีเลยค่ะ” เมษาสินีอยากหลุดไปจากตรงนี้ซะที เธอพูดคุยเรื่องงานและเลี่ยงที่จะพูดเรื่องส่วนตัวกับเขาเพราะยังอึดอัดที่จะอยู่ใกล้ๆเขา ไม่อยากอยู่ต่อหน้าคนที่เคยทำร้ายเธอนานๆ แต่ก็ต้องข่มใจและอดทนเพราะยังต้องร่วมงานกันอีก

“เมษาดื่มไวน์ได้ใช่ไหมครับ”

“คะ?” เธอสับสนไปชั่วขณะ

“ยินดีที่ได้ร่วมงานนะครับ” สิรวิชญ์ยื่นแก้วไวน์ให้เมษาสินี

หญิงสาวรับมาอย่างจำใจเพราะอยากรีบกลับบ้านไปให้เร็วที่สุด เธอดื่มไปทีละนิดๆจนหมดแก้ว ผ่านไปสักพักเมษาสินีก็รู้สึกเวียนหัวจึงขอตัวกลับบ้านก่อน สิรวิชญ์อาสาจะไปส่งเธอที่รถ แต่ยังไม่ทันจะถึงรถเธอก็เหมือนจะหลับลงตรงนั้น คงเป็นเพราะเธอห่างหายจากการดื่มแอลกอฮอลเป็นเวลานาน เธอไม่ได้อ่อนต่อโลกถึงขั้นดื่มแอลกอฮอลไม่เป็นเลย แต่ก็ไม่ได้ดื่มเก่งถึงขั้นคอแข็ง ตอนนี้เธอคิดว่าเธอคงเมาสติเลยเริ่มเลือนลางลง ก่อนที่เธอจะหมดสติเธอได้ยินเสียงตุ๊บ! อยู่ข้างหลังและเธอก็ล้มลงไปเเต่ก่อนที่จะถึงพื้นก็มีมือแกร่งของใครบางคนมารับเธอไว้ได้ทัน