คณินบีบกระป๋องเบียร์ในมือจนดังเสียง “แคระ” ร่างยังคงพิงอยู่บนเก้าอี้ด้วยความขี้เกียจ “ทีแรกฉันคิดว่าแกเป็นคนมีหน้ามีตา เลยไม่อยากจะแสดงออกอย่างชัดเจน ดูท่าแล้วแกยังไม่เห็นแก่เกียรติที่ฉันให้สินะ”

ผู้อำนวยการตาเขียวบวมจนลืมไม่ขึ้น “ประธานคณิน จริงๆนะ ผมไม่รู้ว่าใครเป็นคนพูดจริงๆ ต้องเป็นคุณหนูรองตระกูลหทัยภักดี ตนนั้นเธอให้ผมบอกว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลหทัยภักดีไม่สามารถมีลูกได้ จริงๆการผ่าตัดครั้งนี้ผมไม่ได้เข้าร่วม ถึงแม้จะแท้ง แต่สามารถมีบุตรได้หรือไม่ ผมก็ไม่ได้ไปสนใจ….คุณหนูรองตระกูลหทัยภักดีเป็นคนใช้อำนาจขู่ผม!”

คณินถึงจะเงยหน้าขึ้นมองผู้อำนวยการที่ยืนไม่ตรง “ชมพูนุช?”

“ใช่ครับ!” ผู้อำนวยการเสียใจจวนตาย รู้ตั้งแต่แรกว่าจะมีปัญหากับคณิน เขาคงยอมเร่ร่อนไปทุกที่ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ต้องทำให้ชื่อเสียงป่นปี้แน่ๆ ใครจะไปรู้ว่าวันข้างหน้าจะมีจุดจบยังไง

ร่างกายของผู้อำนวยพรสั่นเทาจนควบคุมไม่อยู่ แล้วทรุดตัวคุกเข่าลงบนพื้นเลย พร้อมทั้งร้องไห้อ้อนวอน แล้วเปลี่ยนเป็นคุยกับชายที่หนุ่มกว่าเขายี่สิบปีด้วยคำพูดเคารพ “ท่านประธานคณิน! ผมเองที่ทำผิดต่อภรรยาของท่าน! ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย! ผมมีทั้งคนแก่และเด็กที่ต้องเลี้ยงดู! ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ!”

คณินค่อยๆเดินไปเดินมา ลมหายใจยังคงโศกเศร้าและโกรธ “หมอมีจิตมันสำนึก ผู้อำนวยการกลับลืมหน้าที่ของเขา ภรรยาของฉันได้รับความเสียหายโดยที่ไม่มีเค้ามาก่อน แกไม่สมควรได้เป็นคนที่ใส่ชุดกาวสีขาวเลย” นึกถึงตรงนี้ คณินก็รู้สึกเจ็บปวดในใจ หันไปมองกระป๋องที่ถูกเขาถีบไปไกลๆ แล้วพูดเองเออเองด้วยเสียงต่ำ “ช่วงนั้นที่ฉันอยู่อเมริกา ทีแรกก็นึกว่าเธอไม่สามารถมีบุตรก็ไม่เป็นไร ถ้าสามารถทำเด็กหลอดแก้วก็ทำ ไม่สามารถทำพวกเราจะไปรับเลี้ยงเด็ก แค่ปิดบังคนที่บ้านก็พอแล้ว ใครก็คงไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกแท้ๆของพวกเรา ฉันมีวิธีปิดบังเรื่องนี้ให้มิด…….ถึงแม้ตอนนั้นไม่เข้าใจว่าเธอมีความสำคัญในใจของฉันมากแค่ไหนกันแน่ แต่คิดว่ายังไงเธอก็ติดตามอยู่ข้างฉันมาหลายปีนี้……ฉันไม่สามารถเพราะว่าเธอไม่มีบุตรแล้วจะไม่เอาเธออีก ฉันก็มีหน้าที่ดูแลเธอจนแก่ ยังไงวันข้างหน้าพวกเราใช้ชีวิตถึงตอนแก่ เด็กจะมีหรือไม่มี ฉันตายไปก็คงไม่ได้เห็น”

คณินเดินบนบันได ก้าวเดินอย่างช้าๆ กลับมีเสียง “แท่ก…แท่ก” สะท้อนกลับในห้องใต้ดิน ผู้อำนวยการไม่กล้าพูดอะไร เห็นคณินใกล้เดินไปถึงสุดปลายของบันได เพิ่งจะรู้สึกโล่งอก ก็ได้ยินเสียงอันขี้เกียจของคณินดังขึ้น “ไหนๆก็ไม่ควรเป็นหมออีก มือนั้นก็อย่าเอาอีกเลย จะได้ไม่ต้องไปจับปากกาจ่ายยาไปมั่ว จับมีดผ่าตัดทำลายชีวิตของผู้ป่วยอีก”

ผู้อำนวยการถูกชายร่างกำยำสองคนล็อกไว้ คำพูดที่ตอบกลับคณินคือ “โอ๊ย!” เสียงกรีดร้องดังขึ้น แค่ได้ยินเสียงกระดูกหักและเสียงเส้นเอ็นถูกดึง มือนั้นไม่ใช่ว่าไม่สามารถจับสิ่งของได้อีก แต่ไม่สามารถจับมีดผ่าตัดได้ตลอดกาล ผู้อวยพรชักบนพื้น “โอ๊ย! คณิน! นายจะเอาชีวิตของฉันไปเหรอ?”