“ตาเมธ”

คุณหญิงหันไปเอ็ดบุตรชาย ก่อนจะหันมาพูดกับหล่อนต่อ

“ถ้าหนูทรายเกิดไม่สบายไป ฉันจะทำยังไงล่ะ ใครจะดูแลฉันได้ดีเท่าหนูทราย”

เหตุผลของคุณหญิงเมธาวีทำให้ทรายทองไม่อาจจะปฏิเสธได้อีก หล่อนจำต้องยอมรับในโชคชะตาที่กลั่นแกล้งลงมา

“ทรายขอบคุณคุณหญิงมากค่ะ” หล่อนยกมือไหว้อย่างงดงาม

คุณหญิงเมธาวีมองหล่อนอย่างเอ็นดู ก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อนของตัวเอง

“คุณพี่จำที่เรานัดกันได้ไหมคะ เรื่องที่เราจะไปพักผ่อนที่หัวหินกันน่ะค่ะ”

“อ๋อ จำได้สิคะคุณน้อง นี่พี่ก็รอให้คุณน้องว่าง เราจะได้ไปนอนฟังเสียงคลื่นกัน”

“น้องว่างแล้วล่ะ อาทิตย์นี้ว่างยาวเหยียดเลย ยังไงเราไปกันนะคะ”

สองเพื่อนซี้วัยไล่เลี่ยกันคุยกันอย่างออกรสออกชาติอยู่นานอีกครึ่งชั่วโมงกว่า จึงได้แยกย้ายกันกลับบ้าน

หล่อนประคองคุณหญิงเมธาวีออกมาหน้าภัตตาคาร พยุงท่านขึ้นรถหรูเสร็จแล้วก็กำลังจะก้าวตามขึ้นไป แต่คำสั่งของท่านดังขึ้นเสียก่อน

“หนูทรายกลับกับตาเมธเถอะ”

“คือทราย…”

หล่อนตกใจแทบช็อก ไม่ใช่รังเกียจเมธวัฒน์ แต่กลัวเขาอึดอัดใจเพราะตัวเองมากกว่า

“ว่าไงตาเมธ แกสะดวกใจหรือเปล่า”

เมธวัฒน์ที่ยังคงยืนอยู่ข้างรถ เพราะเดินมาส่งมารดาปรายตามองหล่อน ก่อนที่เขาจะตอบรับออกมาเสียงห้วนๆ คล้ายกับไม่พอใจ ก็แน่ล่ะ เขาจะต้องไม่พอใจอยู่แล้ว ที่ต้องทนนั่งรถไปกับผู้หญิงน่ารำคาญเช่นหล่อน

ทรายทองก้มหน้าลงมองพื้นด้วยความวิตกกังวล หล่อนไม่ควรจะทำให้เขาลำบากใจเพราะตนเอง

“ถ้าเป็นคำสั่งของคุณแม่ ผมก็ไม่อาจขัดข้องได้ครับ”

คุณหญิงเมธาวีระบายยิ้กว้าง หันมามองหล่อน

“หนูทรายไปกับตาเมธนะ พอดีฉันมีแวะทำธุระก่อนกลับสองสามที่น่ะ”

“นี่เธอต้องการให้ฉันถูกตัดออกจากกองมรดกสินะ”

“เอ่อ…” หล่อนชะงัก และทำใจกล้าช้อนตาขึ้นสบประสานกับเขา “ทรายไม่เคยคิดแบบนั้นนะคะ”

“ถ้าเธอไม่คิด แล้วทำไมเธอถึงเลือกที่จะทำให้ฉันถูกคุณแม่เอ็ดตะโรล่ะ”

“ทราย…”

“ถ้าฉันปล่อยให้เธอกลับแท็กซี่ ฉันถูกด่าสามวันเจ็ดคืนแน่”

เหตุผลของเขามีแค่นี้เองหรือ หล่อนควรดีใจนะที่เขาไม่ผลักไส แต่… แต่กลับเจ็บปวดเหลือเกิน

“ทรายจะไม่เรียนคุณหญิงเรื่องนี้หรอกค่ะ คุณเมธสบายใจได้” หล่อนกัดฟันเปล่งเสียงเรียบออกไป “เอ่อ… ปล่อยแขนทรายเถอะนะคะ”

เขาไม่ปล่อย แถมยังกระชากร่างของหล่อนให้เข้ามาชิดมากยิ่งขึ้น กลิ่นไอจากเนื้อตัวใหญ่โตทำให้หล่อนวิงเวียนด้วยความเสน่หา

“เธอต้องกลับกับฉัน”

“แต่… คุณเมธคงไม่อยากเห็นหน้าทรายสักเท่าไหร่”

หล่อนพยายามขืนตัวออกห่าง แต่เขากระชากเข้าไปหาใหม่ด้วยแรงที่มีมากกว่า

“ใช่ ฉันไม่ต้องการเห็นหน้าเธอ แต่ก็ไม่อยากขัดคำสั่งของคุณแม่ จบนะทรายทอง”

แล้วหล่อนก็ถูกมือใหญ่ลากให้เดินไปยังรถคันโปรดราคาแพงระยับของเมธวัฒน์ เขาจับหล่อนยัดเข้าไปภายใน ก่อนจะก้าวขึ้นมานั่งหน้าพวงมาลัยรถ

“นั่งเงียบๆ ล่ะ เพราะแค่นั่งใกล้เธอฉันก็รำคาญจะแย่อยู่แล้ว”

คำร้ายๆ จากปากของเขาทำให้หล่อนน้ำตารื้น เจ็บแต่ต้องกักเก็บเอาไว้

ไม่ช้าเขาก็เคลื่อนรถออกจากลานจอดรถหน้าภัตตาคาร เสียงเตือนให้คาดเข็มขัดนิรภัยดังขึ้นเมื่อแล่นออกมาได้ไม่นาน

เขาหันหน้ามองหล่อน และหักพวงมาลัยรถเข้าข้างทาง

“เอ่อ…”

หล่อนกำลังจะคว้าเข็มขัดนิรภัยมาคาด แต่คงเป็นเพราะมือที่สั่นเทาทำให้ทำอะไรไม่ถนัด เขาจึงเอียงตัวเข้ามาใกล้ ใกล้แบบที่ปลายจมูกโด่งเป็นสันชนกับแก้มนวลของหล่อนเข้าเลยทีเดียว

หล่อนตกใจแต่ต้องสะกดกลั้นเสียงอุทานเอาไว้ ขณะมองเขาที่ทำหน้าตาเฉยเมยคล้ายกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น พอเขาคาดเข็มขัดให้หล่อนเสร็จก็ดึงตัวกลับไปที่เดิม รถแล่นออกจากริมถนน พร้อมกับความเงียบกริบ

ทรายทองนั่งกุมมือบนตักแน่น เหงื่อเม็ดเล็กๆ ไหลออกมาในฝ่ามือจนชุ่ม

ทำไม… ทำไมจะต้องรู้สึกตื่นเต้นขนาดนี้ ก็แค่… ความบังเอิญเท่านั้น

แม้จะพยายามบอกตัวเองแบบนั้น แต่หัวใจไม่รักดีไม่ยอมเชื่อฟังเลย มันสั่น มันไหว และก็เต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอกอยู่แล้ว