บทที่ 462 เต่าดำแก่ จะมีเจตนาไม่ดีอะไรได้

เมื่อเห็นเจ้าผู้คุมกฎเจินอวี้ที่ทำหน้าเย้าหยอกแล้ว พวกหวังเสินซวีมีสีหน้าจริงจัง

คนนี้สร้างแรงกดดันให้พวกเขามากเกินไป ไม่อาจต้านทานได้เลย

ต่อให้สามคนร่วมมือกันก็ไม่มีทางสู้กับเจ้าผู้คุมกฎเจินอวี้ได้

มิหนำซ้ำ ยังมีผู้แข็งแกร่งวิญญาณร้ายจ้องตาเป็นมันอีก ประกอบกับห้วงอากาศที่นี่ถูกตัดขาด หวังเสินซวีคิดว่าความสามารถในการเอาตัวรอดใช้ไม่ได้ผลแล้ว

“ครั้งนี้ยุ่งแล้ว!”

หวังเสินซวีเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขากำลังมองไปรอบๆ พยายามหาทางหนี

ไป๋ตี้กับเยวี่ยอวิ๋นเต๋อก็ร้อนใจเช่นกัน พวกเขาเคยลองแล้ว แต่ฉีกห้วงอากาศไม่ได้

“คราวนี้ตายแน่! นี่ข้าจะเข้าตำราวีรบุรุษมักตายไวอย่างนั้นรึ!”

เยวี่ยอวิ๋นเต๋อร้องทุกข์ คิดว่าไม่มีทางหนีแน่

ไป๋ตี้เอ่ย “เจ้าหนูจะกลัวอะไร ข้างนอกมีกำลังเสริมราชวงศ์เซียนตั้งเยอะ พวกเขาต้องรู้ถึงสถานการณ์ที่นี่และมาช่วยแน่นอน ถึงตอนนั้น คนที่ตายจะเป็นลูกวิญญาณร้ายพวกนี้!”

พวกเขาเคลื่อนไหวครั้งนี้ก็มีผู้แข็งแกร่งสนับสนุนเช่นกัน

ที่นี่เกิดเรื่องราวใหญ่โตเช่นนี้ คนพวกนั้นในโลกภายนอกไม่มีทางมองไม่เห็น เมื่อกำลังเสริมราชวงศ์เซียนมาถึง ใครจะปิดล้อมใครก็ยังไม่แน่!

ถึงอย่างไรในกำลังเสริมพวกนี้ก็มีผู้แข็งแกร่งระดับมหาอริยะหลายคน!

….

เจ้าผู้คุมกฎเจินอวี้ยิ้มเยาะ “ข้าคาดไว้ก่อนแล้วว่าราชวงศ์เซียนต้าฮวงจะมาก่อเรื่อง เลยไม่ได้เอามาแค่ถาดล่ามโลก แต่ยังวางแท่นบวงสรวงอริยะไว้ด้วย หากพวกมันเข้ามา ข้าจะให้พวกมันได้สัมผัสความร้ายกาจของแท่นบวงสรวงอริยะ!”

แท่นบวงสรวงอริยะ เป็นอาวุธชั่วร้ายสูงสุดที่ลัทธิวิญญาณร้ายใช้วิชาชั่วร้ายหลอมขึ้น

ใช้การเซ่นไหว้โลหิตฝืนก้าวข้ามปราการขอบฟ้า เหนี่ยวนำวิญญาณร้ายสูงสุดต่างแดนมาเยือน

เป็นอย่างที่คิดไว้ มีแท่นบวงสรวงโบราณลอยขึ้นมาข้างหลังเจ้าผู้คุมกฎเจินอวี้

แท่นบวงสรวงเป็นสีดำทมิฬทุกส่วน ด้านบนวางลายชั่วร้ายโบราณที่ทำให้คนหวาดกลัวไว้ วนเวียนตัดสลับกัน กลิ่นอายพลังมืดทึมและเฉียบคม ทั้งยังน่ากลัว

ตรงกลางเป็นสระโลหิตแดงก่ำ กลิ่นคาวเลือดแสบจมูก ไหลหลากเป็นสายน้ำ ทำให้คนหนาวสั่น

ในนั้นยังมีศพกำลังหลอมละลายเรื่อยๆ หายไปในนั้น

นั่นคือโลหิตของผู้บำเพ็ญห้าดินแดน ถูกปล่อยแห้ง ศพวางบนแท่นบวงสรวง กลายเป็นสารอาหาร

บนแท่นบวงสรวงมีถ้ำแสงมิติที่มีประกายแสงโลหิตวนเวียน ในนั้นยังแผ่กลิ่นอายพลังน่าสะพรึงออกมา เหมือนมีวิญญาณร้ายสูงสุดกำลังดูดซับสารอาหาร กำลังจะมาเยือน

เจ้าผู้คุมกฎเจินอวี้เผยแววตาดุร้าย จ้องพวกหวังเสินซวีสามคนตาเขม็งพลางหัวเราะเยาะ

“พวกเจ้าจะเป็นสารอาหารแท่นบวงสรวงอริยะ ถวายให้แก่ท่านวิญญาณศักดิ์สิทธิ์! ถึงตอนนั้น ราชวงศ์เซียนต้าฮวงมากันเท่าไรก็ตายกันเท่านั้น! ที่นี่คือที่ฝังร่างพวกเจ้าและช่วยท่านวิญญาณศักดิ์สิทธิ์มาเยือนโลกหล้า!”

เจ้าผู้คุมกฎเจินอวี้เตรียมการมาก่อนแล้ว วางยอดค่ายกลเซ่นไหว้โลหิตที่นี่ เตรียมจะเซ่นไหว้ผู้รุกรานทุกคน

ยิ่งมีสารอาหารเซ่นไหว้โลหิตมากเท่าไร ศักยภาพของวิญญาณร้ายที่มาเยือนจะยิ่งแกร่งมากเท่านั้น!

เจ้าผู้คุมกฎเจินอวี้เซ่นไหว้ผู้อริยะไปสิบกว่าคน รวมกับพวกหวังเสินซวี ก็จะให้วิญญาณร้ายเหนือกว่าระดับเซียนมาเยือนได้

ถึงตอนนั้นก็ไม่ต้องเกรงกลัวกำลังเสริมของราชวงศ์เซียนต้าฮวงเลย

……

สามคนหน้าเปลี่ยนสีไป พวกเขารู้สึกได้ว่าในแท่นบวงสรวงแผ่กลิ่นอายพลังที่น่าสะพรึงยิ่งออกมา

นั่นคือผู้แข็งแกร่งสูงสุดของเผ่าวิญญาณร้ายต่างแดน แม้จะไม่ได้มาเยือน แต่กลิ่นอายพลังกลับน่ากลัวอย่างยิ่ง ทำให้คนหนาวสั่น

ดูท่าลัทธิวิญญาณร้ายคงจะเตรียมการมาอย่างเต็มที่เพื่อรับมือกับพวกเขา

เจ้าผู้คุมกฎเจินอวี้ยิ้มเยาะ “พวกเจ้ายอมให้จับเสียดีๆ เถอะ บางทีข้าอาจจะอารมณ์ดี ให้พวกเจ้าตายสบายหน่อย!”

เขากุมชัยชนะไว้แล้ว มั่นใจว่าสังหารพวกหวังเสินซวีได้แน่นอน ถึงอย่างไรมิติก็ถูกผนึก ด้วยพลังของพวกหวังเสินซวีไม่อาจต่อต้านเขาได้เลย

“กับอีแค่ลูกวิญญาณร้าย กล้าดูถูกข้ารึ เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะกัดหัวสุนัขเจ้าขาดในทีเดียว”

ไป๋ตี้แผดเสียงคำราม หดคอเต่าจะงับอากาศ

ถึงอย่างไรมันก็เป็นสัตว์ประหลาดโบราณที่อยู่มาหมื่นปี จะไปกลัวเจ้าผู้คุมกฎเจินอวี้ได้อย่างไร

ในเมื่อหนีไม่ได้ เช่นนั้นก็สู้จนตัวตายดีกว่า

ต่อให้ตาย พวกเขาก็ต้องทำให้เผ่าวิญญาณร้ายพลังปราณเดิมบาดเจ็บหนัก

เยวี่ยอวิ๋นเต๋อตะโกนเสียงดังเช่นกัน “หากพวกเจ้ากล้าเข้ามา ข้าจะระเบิดตัวเองสังหารเจ้า!”

เมื่อเอ่ยจบ เขาก็เรียกของประหลาดหายากออกมากองใหญ่

มีอาวุธอริยะสูงสุดที่เอ่อล้นไปด้วยพลัง มียอดอาวุธที่เสียหายแต่กลับแผ่คลื่นพลังน่ากลัว และยังมียันต์ต่างๆ อีกมากมาย…

สมบัติมากมายขนาดนี้ออกมาพร้อมกัน กลิ่นอายพลังมหาศาลยากจะปัดป้อง แสงเทพสว่างจ้า ส่องสะท้อนฟ้าดิน

ไป๋ตี้เห็นดังนั้นก็เบิกตาโต

มันกลืนน้ำลายก่อนจะทำเสียงขึ้นจมูก “เจ้าอ้วนนี่ ไม่อยากเชื่อว่าจะแอบซ่อนสมบัติมากมายขนาดนี้ไว้ลับหลังข้า”

ไป๋ตี้พบว่าในนี้มีสมบัติมากมายที่มีกลิ่นอายพลังคุ้นมาก

สมบัติส่วนใหญ่จะเป็นตอนที่พวกเขาไปล่าสมบัติด้วยกันและเยวี่ยอวิ๋นเต๋อแอบซ่อนไว้

เยวี่ยอวิ๋นเต๋อทำหน้าเก้อเขิน ก่อนพูดปากแข็ง “นี่เป็นสมบัติของข้า สืบทอดมาจากบรรพบุรุษ! อีกอย่าง ข้าก็เอาออกมาหมดแล้วไม่ใช่รึ”

เมื่อเอ่ยถึงตรงนี้ เยวี่ยอวิ๋นเต๋อมีสีหน้าปวดใจ

นี่เป็นสมบัติที่เขาสั่งสมมาหลายปี วันนี้ต้องทำลายลงที่นี่

ซวยเกินไปแล้ว!

……

เจ้าผู้คุมกฎเจินอวี้พูดเหยียดหยาม “พวกดื้อด้าน เก่งจริงเจ้าก็จุดระเบิดสิ”

เจ้าผู้คุมกฎเจินอวี้เป็นเจ้าผู้คุมกฎลัทธิวิญญาณร้าย จึงมีศักยภาพแข็งแกร่งมาก

ต่อให้เยวี่ยอวิ๋นเต๋อจุดชนวนอาวุธสมบัติวิเศษพวกนี้ ก็ไม่ได้คุกคามกับเขามากนัก ในทางตรงข้ามจะได้ประหยัดแรงด้วย

ที่นี่ถูกปิดผนึกไว้นานแล้ว พลังงานของคนที่ตายไปก็ยังถูกแท่นบวงสรวงอริยะดูดไปได้

เยวี่ยอวิ๋นเต๋อกระทืบเท้าด้วยความโกรธ ก่อนด่าทอเสียงดัง “อะไรกัน เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้ารึ”

เมื่อเอ่ยจบ เขาก็กระตุ้นพลังฤทธิ์ ให้สมบัติวิเศษยิงแสงเทพสว่างจ้า กลิ่นอายพลังเหมือนคลื่นยักษ์ล้นฟ้า ปะทุขึ้นทั้งหมด!

พลังน่าสะพรึงหมุนม้วนออกไป ปกคลุมฟ้าดิน เหมือนจะระเบิดอานุภาพไร้ที่สิ้นสุด

เขามีเป้าหมายชัดเจนมาก หากวันนี้ออกไปไม่ได้จริงๆ ก็จะจุดชนวนระเบิดของพวกนี้ ตายไปพร้อมกับวิญญาณร้ายพวกนี้

หวังเสินซวีเห็นดังนั้นก็ใจฝ่อขึ้นมา

หากจุดชนวนสมบัติมากมายขนาดนี้ ถึงไม่รู้ว่าจะระเบิดเจ้าผู้คุมกฎเจินอวี้ตายหรือไม่ แต่พวกเขาต้องตายแน่นอน

พลังนี้น่าสะพรึงยิ่งนัก ระเบิดสังหารมหาอริยะได้ทั้งหมด!

แต่เจ้าผู้คุมกฎเจินอวี้มีศักยภาพแข็งแกร่ง และยังมีอาวุธเซียนสูงสุดคุ้มกัน การจะสังหารเขาคงไม่ง่ายขนาดนั้น

หวังเสินซวีรีบพูด “สหายเยวี่ยใจเย็น แซ่หวังหาทางออกเจอแล้ว”

ที่นี่ถูกผนึกด้วยอาวุธเซียนสูงสุดถาดล่ามโลก คนธรรมดาไม่อาจเปิดได้ แต่หวังเสินซวีมีกายศักดิ์สิทธิ์ท้องนภา เข้าใกล้กับวิชามิติ

ดังนั้น เขาจึงหาจุดที่เปราะบางที่สุดของปราการมิติพบ ลองทำลายดูได้ เพียงแต่ว่าเขาต้องจ่ายไปอย่างมหาศาล

“มารดาเถอะ เหตุใดเจ้าไม่รีบบอก สมบัติของข้าเชียวนะ!”

เยวี่ยอวิ๋นเต๋อมีสีหน้าอึ้งงัน จากนั้นก็เผยความปวดใจ

รู้แต่แรกว่าไม่ต้องตาย ข้าจะเรียกสมบัติมากขนาดนี้ออกมาเพื่ออะไรกัน มีสมบัติชิ้นใดไม่มีค่าเท่าเมือง ล้ำค่าอย่างยิ่งบ้าง

นี่คือสมบัติทั้งหมดของเขา ตอนนี้ปลุกขึ้นมาทั้งหมด ไม่อาจเก็บได้แล้ว

เยวี่ยอวิ๋นเต๋อมุมปากกระตุกด้วยความปวดใจ ร้องทุกข์ไม่หยุด

ไป๋ตี้ด้านข้างก็ร้อนใจดังไฟรนก้นเช่นกัน “มีหนทางก็รีบใช้หน่อยเถอะ ถ้าช้ากว่านี้เราสามคนได้ตายจริงๆ แน่!”

บอกว่าตายไปพร้อมกัน นั้นคือพูดไร้สาระ!

หากมีทางหนี ใครจะอยากตายที่นี่บ้าง

มีเพียงรอดไปได้ถึงจะสังหารวิญญาณร้ายได้มากกว่าเดิม

…..

หวังเสินซวีกัดฟัน “มารดาเถอะ ก็แค่อายุขัยเก้าส่วนเองไม่ใช่รึ สู้ ข้าจะตัดอายุมาทำลายเจ้า!”

พลังในกายเขาพลันรวมเข้าด้วยกัน เปล่งแสงเทพไม่มีที่สิ้นสุด

พลังแห่งมิติกระเพื่อมไม่หยุด น่าสะพรึงสุดขีด รวมเป็นดาบแห่งมิติใหญ่ยักษ์ยิ่งกลางอากาศ!

ขณะเดียวกัน เส้นผมหวังเสินซวีเป็นสีขาวหิมะ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น กลิ่นอายชีวิตพลันลดลงถึงขีดสุด

ตัดอายุขัยครั้งเดียวเก้าส่วน แม้แต่หวังเสินซวียังต้านไม่ไหว อ่อนกำลังลงมาก แต่ดีที่มีประสิทธิผลชัดเจนมากเช่นกัน

ดาบแห่งมิติใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ พลังก็น่ากลัวขึ้น ทำให้มิติรอบตัวพังทลายลง

เจ้าผู้คุมกฎเจินอวี้เผยแววตาตกใจเสี้ยวหนึ่ง เขารู้สึกได้ว่าดาบแห่งมิตินี้น่ากลัวเพียงใด

ต่อให้เป็นเขาก็อาจจะอยู่รอดปลอดภัยไม่ได้

เจ้าผู้คุมกฎเจินอวี้เผยสีหน้าหวาดกลัว จึงตัดสินใจว่าจะสังหารหวังเสินซวีให้สิ้นซาก

เจ้าหนูนี่บ้าเกินไปแล้ว มีโอกาสสูงที่จะเป็นภัยแฝงร้ายแรง บางทีเขาอาจจะหนีไปจริงๆ ก็ได้

“ฆ่า!”

เจ้าผู้คุมกฎเจินอวี้คำรามเสียงดัง สั่งให้กองทัพวิญญาณร้ายบุกโจมตี

ทันใดนั้น วิญญาณร้ายมากมายพากันบุกเข้าไป กลิ่นอายพลังลุกลามฟ้าดิน สั่นสะเทือนท้องฟ้าจักรวาล

วิญญาณร้ายแต่ละตัวมีใบหน้าเหี้ยมโหด ปลุกหนามกระดูกดำทมิฬแทงใส่ทุกคน

เยวี่ยอวิ๋นเต๋อทำเสียงขึ้นจมูกทีหนึ่ง “ถึงอย่างไรก็ปลุกมาแล้ว จะสิ้นเปลืองไม่ได้! ดูอาวุธสังหารสุดยอดของข้า!”

เขาโยนสมบัติวิเศษส่วนหนึ่งใส่กลุ่มวิญญาณร้าย ก่อนจุดชนวนระเบิด

หากจุดชนวนสมบัติวิเศษพวกนั้นทั้งหมด พวกเขาก็จะตายไปด้วย

หลังรู้ว่ามีทางรอด เยวี่ยอวิ๋นเต๋อจะตายไปพร้อมกับพวกเขาได้หรือ

…..

บึ้ม!

เกิดเสียงระเบิดดังสนั่น ประกายไฟส่องฟ้า!

พลังเทพไม่มีสิ้นสุดหมุนม้วนออกมา อานุภาพสั่นสะเทือนฟ้าดิน

ในกลุ่มวิญญาณร้ายพลันถูกระเบิดเป็นกลุ่มใหญ่ วิญญาณร้ายผู้สูงศักดิ์สวรรค์สิบกว่าตัวที่อยู่หน้าสุดถูกฉีกเป็นชิ้นๆ ไม่ทันได้ส่งเสียงร้องด้วยซ้ำ

แม้แต่วิญญาณร้ายระดับอริยะยังต้านไม่ไหว บาดเจ็บล้มตายน่าเวทนา ถูกสังหารไปสิบกว่าตัวในพริบตา

วิญญาณร้ายระดับอริยะแท้หลายคนบาดเจ็บสาหัสในทันที กระอักเลือดและถอยไป

ทันใดนั้น กองทัพวิญญาณร้ายเกิดความวุ่นวาย ถูกประกายไฟไร้พรมแดนปกคลุม

เยวี่ยอวิ๋นเต๋อทำหน้าลำพองใจ “ข้าใช่คนที่ลูกวิญญาณร้ายพวกเจ้าจะดูถูกได้หรือ”

เขาออกไพ่ตายทั้งหมด อานุภาพน่ากลัวสุดขีด พลันทำให้กองทัพวิญญาณร้ายบาดเจ็บหนัก

ตอนนี้เองเจ้าผู้คุมกฎเจินอวี้ออกมือ เขาแผ่พลังชั่วร้ายน่ากลัวทั้งตัว กลายเป็นหมอกชั่วร้ายเต็มฟ้า ปกคลุมวิญญาณร้ายทั้งหมดไว้

ขณะเดียวกัน วิญญาณร้ายระดับอริยะคนอื่นพากันออกมือ เสริมความแกร่งของค่ายกล ทำให้อานุภาพของระเบิดลดลงอย่างรวดเร็ว

ความเสียหายของกองทัพวิญญาณร้ายลดน้อยลงทันที เริ่มกลับมาสงบนิ่งทีละนิด

เมื่อเห็นดังนั้น เยวี่ยอวิ๋นเต๋อหน้าเปลี่ยนสีไปเล็กน้อย “สหายหวัง เจ้าเสร็จแล้วหรือไม่ ถ้ายังไม่เสร็จ ข้าจะตายแล้วนะ!”

สมบัติพวกนี้ต้านไว้ได้ไม่นานเท่าไร หากใช้ไปจนหมด กองทัพวิญญาณร้ายจะพุ่งเข้ามา

วิญญาณร้ายระดับอริยะมากมายขนาดนี้ ผนวกกับมีเจ้าผู้คุมกฎเจินอวี้ ใครจะไปต้านไหวกัน!

เยวี่ยอวิ๋นเต๋อสีหน้าร้อนใจ ได้แต่โยนสมบัติออกไปขวางเรื่องๆ พยายามยื้อเวลาอย่างสุดความสามารถ

….

“เสร็จแล้ว เปิดให้ข้า!”

หวังเสินซวีหน้าซีดขาว พลันเรียกดาบแห่งมิติออกมา ฟันใส่ม่านแสงมิติอย่างแรง

ตึง!

ฟ้าดินโคลงเคลง สั่นสะเทือนท้องนภา!

ปราการมิติที่วางโดยถาดล่ามโลกอาวุธเซียนสูงสุด ในที่สุดก็เกิดรอยแยกขึ้นภายใต้การออกมืออย่างเต็มที่ของหวังเสินซวี

เมื่อเห็นดังนั้น สามคนมีสีหน้าดีใจใหญ่

เยวี่ยอวิ๋นเต๋อเอ่ย “เปิดแล้วๆ ตอนนี้รอดแล้ว!”

ไป๋ตี้ “เจ้าหนู เจ้ายังมีประโยชน์อยู่บ้าง มาเป็นสัตว์เลี้ยงมนุษย์ข้าเถอะ ข้าจะถ่ายทอดวิชาสูงสุดให้เอง”

หวังเสินซวีเอ่ย “ขืนยังพูดมากข้าจะโยนเจ้าไว้ที่นี่”

เยวี่ยอวิ๋นเต๋อ “อย่าปากมาก ถ้ายังไม่ไปจะไปไม่ได้แล้วนะ!”

เมื่อเห็นสองคนทะเลาะกันในเวลานี้ เยวี่ยอวิ๋นเต๋อสีหน้าเต็มไปด้วยความจนปัญญา

แต่ดีที่หวังเสินซวีไม่ได้ทะเลาะต่อ เขาจะสำแดงวิชาลับส่งสองคนไปพร้อมกัน

…..

ทว่าตอนนี้เอง พลันมีร่างเงาหนึ่งก้าวออกมาจากรอยแยกมิติ ประจันหน้ากับพวกหวังเสินซวีพอดี

เมื่อเห็นคนนี้ หวังเสินซวีอึ้งค้างอยู่กับที่ ลืมสำแดงวิชาลับไปเลย

“เจ้าหนูมัวทำอะไรอยู่ เหตุใดยังไม่ไปอีก”

เยวี่ยอวิ๋นเต๋อกับไป๋ตี้เร่งรัด ตอนที่พวกเขาหันกลับมาก็อึ้งค้างไปเช่นกัน ดวงตาเหม่อลอย

“สะ…สหายเสิ่นรึ เจ้าเป็นคนหรือไม่”

หวังเสินซวีตัวสั่น มีสีหน้าตื่นตะลึง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

เพราะคนที่ปรากฏตรงหน้าพวกเขาก็คือเสิ่นเทียน

…..

หลังจากออกจากโลกเล็กกระดานหมากฟ้าขุ่น เสิ่นเทียนก็ท่องอยู่ในมิติไร้พรมแดน

มิติที่ราชาเซียนฟ้าขุ่นสร้างขึ้นไม่มั่นคง เสิ่นเทียนเองก็ไม่รู้ว่าตนถูกเคลื่อนย้ายไปที่ใด

เขาท่องไปในมิติเรื่อยๆ จู่ๆ ก็พบว่ามิติถูกผนึกไว้

เสิ่นเทียนคิดจะฉีกมิติออกไป แต่ทันใดนั้นก็พบรอยแยกปรากฏ ดังนั้นเขาจึงขี้เกียจเสียเวลา เลยก้าวออกมาจากรอยแยกเลย

ใครจะไปคิดว่าพอออกมาจะพบกับหวังเสินซวีที่ผมหงอกทั้งศีรษะ อ่อนแรงจนใกล้ตาย

เมื่อเจอสหายเก่า เสิ่นเทียนจึงตั้งใจจะทักทาย

เมื่อได้ฟังคำพูดของหวังเสินซวี เสิ่นเทียนพลันหน้าดำมืด

อะไรกัน!

ข้าปิดด่านบำเพ็ญไปร้อยแปดสิบปีเองไม่ใช่รึ

เหตุใดถึงกลายเป็นผีไปแล้วล่ะ

เจ้านี่กำลังแช่งให้ข้าตายอยู่รึ

จากนั้นไป๋ตี้กับเยวี่ยอวิ๋นเต๋อก็ร้องเสียงดังออกมาพร้อมกัน “ผีหลอก!”

พวกเขาต้องตกใจแน่ เพราะเสิ่นเทียนหายไปนานมาก โดยเฉพาะหายไปในโลกสะพานเชื่อมฟ้า

แม้พวกเขาจะได้ฟังจากปากสือเทียนจื่อมาว่าเสิ่นเทียนเข้าไปในกระดานหมากฟ้าขุ่น แต่ไม่ปรากฏตัวมาร้อยแปดสิบปี จะไปมีชีวิตรอดได้อย่างไร

ไม่มีใครเคยอยู่ในโลกสะพานเกินร้อยปี ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลยนับตั้งแต่อดีตกาลมา

ดังนั้น การพบเสิ่นเทียนที่นี่ พวกเขาต้องตกใจกรีดร้องอยู่แล้ว

“ต้องเป็นวิชามายาวิญญาณร้ายแน่ คิดจะหลอกพวกเรา!”

หวังเสินซวีร้องเสียงดัง เขามั่นใจว่านี่เป็นภาพมายา จึงออกมือจะทำลาย

เขาเรียกดาบแห่งมิติออกมาปาใส่เสิ่นเทียน

“สหายหวัง ใจเย็นๆ!”

เสิ่นเทียนหมดคำจะพูด จึงตบดาบแห่งมิติทีเดียวแตกกระจาย

“บ้าจริง เจ้านี่โหด พวกเรารุมมัน!”

หวังเสินซวีพลันตกใจใหญ่ เรียกสหาย จะร่วมมือกับไป๋ตี้และเยวี่ยอวิ๋นเต๋อ

เสิ่นเทียนหมดหนทาง เหมือนจะอธิบายไม่ได้แล้ว

เขาขี้เกียจพูดมากเลย ยิงเถากลืนกินเซียนออกมา เถากลืนกินเซียนกลายเป็นมังกรเล็กมัดหวังเสินซวีไว้

หวังเสินซวีพลันถูกมัดขยับตัวไม่ได้ เบิกตาโตมาก

ไป๋ตี้กับเยวี่ยอวิ๋นเต๋อเห็นดังนั้นก็มีสีหน้าตกใจใหญ่ คิดจะออกมือช่วย

แต่ตอนนี้เอง หวังเสินซวีทำหน้าดีใจ พูดเสียงดัง “เป็นสหายเสิ่น ใช่เจ้าจริงๆ ด้วย!”

ความรู้สึกถูกมัดที่คุ้นเคยเช่นนี้ ไม่ผิดแน่!

“เจ้าหนูเสิ่น/ศิษย์น้อง เจ้ายังไม่ตายจริงๆ รึ”

ไป๋ตี้กับเยวี่ยอวิ๋นเต๋อได้ยินดังนั้นก็หยุดมือ นัยน์ตาฉายแววดีใจ

โลกข้างนอกเล่าลือกันมานานว่าเสิ่นเทียนตายแล้ว แม้พวกเขาจะไม่อยากเชื่อ แต่ก็ต้องยอมรับ ถึงอย่างไรเสิ่นเทียนก็ไม่ได้ปรากฏตัวมานานเกินไป ทำให้คนเกิดความสงสัย

เสิ่นเทียนเอ่ย “ข้าแค่ปิดด่านบำเพ็ญนานเกินไปเท่านั้น ตื่นมาก็ผ่านไปร้อยแปดสิบปีแล้ว!”

เสิ่นเทียนดีใจมากเช่นกัน ไม่นึกเลยว่าพอออกมาจะเจอกับสหายเก่า

เดิมทีเยวี่ยอวิ๋นเต๋อยังคิดจะคุยเรื่องในอดีต ทันใดนั้นก็ตั้งสติกลับมาได้ “ศิษย์น้องเดี๋ยวค่อยว่ากันนะ ที่นี่อันตราย พวกเรารีบไปกันเถอะ สหายหวัง รีบส่งพวกเราออกไป!”

นี่ไม่ใช่ที่ที่มาคุยเรื่องในอดีต ข้างหลังยังมีกองทัพวิญญาณร้ายบุกเข้ามาอยู่ ขืนอยู่ต่อไปได้ตายแน่!

หวังเสินซวีได้ยินดังนั้นก็หน้าแข็งทื่อ “ข้า ข้าทำไม่ได้! ด้วยพลังของข้าตอนนี้ พาไปได้แค่สองคนเท่านั้น”

เมื่อครู่เขาตัดสินใจแล้วว่าก่อนเผาอายุขัยน่าจะพาสองคนหนีไปไกลหมื่นลี้ได้ แต่เสิ่นเทียนพลันปรากฏตัวขึ้น ทำให้หวังเสินซวีกดดันขึ้นมาก

ถึงอย่างไรก็เพิ่งตัดอายุขัยไปเก้าส่วน ร่างกายเขาอ่อนแรงมาก ไม่มีอายุขัยให้ยืนหยัดอีกแล้ว หากพาไปอีกคน เขาก็อาจจะสิ้นชีพลงได้

“นั่นเท่ากับว่าต้องมีคนหนึ่งตายแน่นอนรึ”

ไป๋ตี้กับเยวี่ยอวิ๋นเต๋อดวงตาเหม่อลอย ทำอะไรไม่ถูกแล้ว

ตอนนี้ถูกลิขิตไว้ว่ามีคนหนึ่งที่ไปไม่ได้

กองทัพวิญญาณร้ายข้างหลังจะบุกเข้ามาแล้ว อยู่ที่นี่ต้องตายแน่นอน

หวังเสินซวีทำหน้าปวดไข่ ไม่รู้ว่าตอนนี้จะพาใครไปดี

สหายเสิ่นกว่าจะออกมาก็ใช่ง่ายๆ จะต้องให้มีชีวิตรอดออกไป

ส่วนไป๋ตี้กับเยวี่ยอวิ๋นเต๋อก็ไม่เลวเช่นกัน มีประโยชน์กับห้าดินแดนมาก

แต่เทียบกับสหายเสิ่นแล้วยังห่างกันมาก

เรื่องราวมาถึงตอนนี้ จะต้องมีคนสละชีพตนเอง

เมื่อคิดได้ดังนั้น หวังเสินซวีก็มองไป๋ตี้กับเยวี่ยอวิ๋นเต๋อ “พวกเจ้าสองคนหารือกันว่าใครจะสละตัวเองเพื่อคุณธรรม ใครจะอยู่”

ช่วยไม่ได้ เขากับเสิ่นเทียนต้องออกไป เช่นนั้นก็ทำได้แค่เลือกหนึ่งคนระหว่างไป๋ตี้กับเยวี่ยอวิ๋นเต๋อ

เยวี่ยอวิ๋นเต๋อกับไป๋ตี้ได้ยินดังนั้นถึงกับมุมปากกระตุกรัว

สละชีพเพื่อคุณธรรมกับผีสิ อยู่ที่นี่มีแต่ตายแน่นอน!

สองคนจะร้องไห้ ร้องโอดครวญไม่หยุด

“เจ้าหนูเสิ่น/ศิษย์น้อง เจ้ามาตอนไหนไม่มานะ ดันมาเอาตอนนี้ มาโผล่เอาที่นี่รึ”

แม้สองคนจะดีใจที่เห็นเสิ่นเทียนรอดออกมาได้ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาดีใจ อยู่ที่นี่มีแต่ตาย!

…..

พอได้ยินคำพูดของสามคน เสิ่นเทียนก็ขมวดคิ้วมุ่น เขายังไม่เข้าใจเลยว่าสามคนนี้พูดอะไรอยู่ แปลกมาก

แต่จากนั้นเขาก็ตั้งสติกลับมาได้

มิน่าสามคนถึงลนลานขนาดนี้ แม้แต่หวังเสินซวียังเกือบตัดชีวิตหมดเพื่อหนีไป

ที่แท้ข้างหลังพวกเขาก็มีกองทัพวิญญาณร้ายกำลังพุ่งเข้ามา ผู้นำคือเจ้าผู้คุมกฎเจินอวี้ เขาบุกนำหน้ามา กลิ่นอายพลังน่ากลัวอย่างยิ่ง

ข้างหลังเขายังมีผู้อาวุโสระดับเจ้าอริยะหลายคน อริยะแท้สิบกว่าคนและวิญญาณร้ายระดับผู้สูงศักดิ์สวรรค์อีกกลุ่ม

ผู้แข็งแกร่งวิญญาณร้ายมากขนาดนี้บุกมาพร้อมกัน อานุภาพน่าสะพรึงที่สุด เหมือนจะพลิกกลับฟ้าดิน

เมื่อเห็นผู้แข็งแกร่งวิญญาณร้ายมากขนาดนี้ เสิ่นเทียนไม่สนใจเลย แค่แปลกใจเล็กน้อย

วิญญาณร้ายปรากฏมามากขนาดนี้ ดูท่ามหาเคราะห์ภัยห้าดินแดนคงมาถึงแล้ว

ไม่รู้ว่าข้าพลาดอะไรไปหรือไม่

…..

และตอนนี้เอง ไป๋ตี้กับเยวี่ยอวิ๋นเต๋อกำลังว้าวุ่นใจ

พวกเขารู้ว่าเสิ่นเทียนมีพรสวรรค์สุดยอด หากรอดไปได้ จะมีประโยชน์กว่าพวกเขามาก

ตอนนี้มหาเคราะห์ภัยมาเยือน ไม่มีใครอยู่รอดปลอดภัยได้ มีเพียงโอรสสวรรค์สุดยอดเท่านั้นถึงจะช่วยโลกนี้ไว้ได้

เมื่อคิดได้ดังนั้น ไป๋ตี้ก็ถอนหายใจ “ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็ให้ข้าอยู่เถอะ! ข้ามีชีวิตมาหมื่นกว่าปีแล้ว อยู่มาพอแล้ว พวกเจ้าสามคนไปเถอะ”

เยวี่ยอวิ๋นเต๋อได้ยินเช่นนั้นก็ตัวสั่น เหมือนถูกความเร่าร้อนนี้อาบย้อม “พวกเจ้าไปเถอะ! ต่อให้ข้าหนีไปได้ ก็คงอยู่รอดได้ไม่นานเท่าไป๋ตี้ ข้าไปไม่คุ้มค่า ให้เจ้าเต่าดำแก่ไปเถอะ!”

เยวี่ยอวิ๋นเต๋อดวงตาลุกวาว พูดอย่างมีคุณธรรมสูงส่งและน่าเกรงขาม

หายนะมาเยือนแล้ว ข้าจะขายผ้าเอาหน้ารอดอีกได้อย่างไร อย่างมากก็สู้ตายกับพวกลูกวิญญาณร้ายพวกนี้!

ไป๋ตี้อึ้งไปเล็กน้อย เหมือนไม่คาดคิดว่าเยวี่ยอวิ๋นเต๋อจะพูดเช่นนี้

เขาขบคิดก่อนจะพูดอย่างจนใจ “อย่ามาพูดมากกับข้า ตามการแบ่งรุ่นแล้วเจ้าต้องเรียกข้าว่าบรรพจารย์ ข้าขอสั่งให้เจ้าไป”

แม้ไป๋ตี้จะพูดเช่นนี้ แต่ในใจมีความคิดอื่น

หากเจ้าอ้วนนี่ผลักกลับมาอีก เขาก็จะถือโอกาสรับไว้

ถ้าเช่นนั้น ข้าก็จะเป็นคนใจกว้าง!

อืม เต่าดำแก่จะไปมีเจตนาไม่ดีอะไรได้

ถึงอย่างไรก็มีชีวิตรอดได้ ใครจะอยากตายกัน

ให้เสิ่นเทียนรอดนั่นช่วยไม่ได้อยู่แล้ว เพราะเจ้านี่มีผลต่อภาพรวมมากกว่าพวกเขา

แต่เยวี่ยอวิ๋นเต๋อ แค่กๆ~

เหมือนว่ามีเขาหรือขาดเขาไปก็ส่งผลไม่มากกระมัง!

…..

แต่ไป๋ตี้ไม่นึกเลยว่าเยวี่ยอวิ๋นเต๋อจะมีความคิดเหมือนกับเขา

เมื่อได้ฟังคำพูดของไป๋ตี้ เยวี่ยอวิ๋นเต๋อก็พูดด้วยความเคารพ “ขอรับ! ตามคำสั่งท่านบรรพจารย์! ในเมื่อท่านบรรพจารย์เอ่ยเช่นนี้ ข้าก็ต้องรับฟัง!

ท่านจากไปอย่างสงบเถอะ! ปีหน้า ข้าจะจุดธูปเซ่นไหว้ให้ท่าน!”

ไป๋ตี้งุนงง

ไม่กระมัง!

ไม่กระมัง!

ไม่กระมัง!

เจ้าอ้วนบ้านี่ เหตุใดถึงไม่ออกไพ่ตามหลัก

ตามหลักแล้วเรื่องเช่นนี้ ไม่ควรจะให้เจ้าผลักมาให้ข้าผลักไป ซ้ำไปมาสองสามรอบก่อนรึ

ปรากฏว่าเจ้าอ้วนบ้านี่เล่นครั้งเดียวก็ไม่เล่นแล้วรึ

สารเลว!

สารเลวจริงๆ เลย

บ้าจริง พวกมนุษย์ไม่มีดีเลยสักคน!

………………….