ย้อนเวลากลับมาเป็นเทพยุทธ์ - ตอนที่ 67

เมื่อเข้าไปในร้านพนันหยก ก็พบโต๊ะตัวยาวที่ด้านบนเต็มไปด้วยก้อนหินหลายขนาด ก้อนหินแต่ละก้อนมีลวดลายและพื้นผิวไม่เหมือนกันเพราะมาจากสถานที่ต่างกัน ทำให้ผู้เชี่ยวชาญพนันหยก ยากที่จะเลือกได้ว่าภายในก้อนหินเหล่านี้มีหยกอยู่ภายในหรือไม่

จิวโมไป๋มองไปตรงกลางห้อง มีกลุ่มคนกำลังโต้เถียงกันอย่างดุเดือด ฝั่งหนึ่งเป็นกลุ่มชายวัยกลางคนใส่เสื้อผ้าแพรโบราณราคาแพงท่าทางของพวกเขาเหมือนผู้เชี่ยวชาญ

อีกฝั่งเป็นชายหนุ่มอายุประมาณ 20 ปี เขาใส่เสื้อผ้าแฟชั่นทันสมัย ผ้าบนตัวเต็มไปด้วยลวดลายดอกไม้หลากสีสันจนแสบตา ถ้าคนใส่ไม่มีใบหนาหล่อเหลาละก็ คงถูกมองว่าเป็นคนบ้า… ท่าทางของชายหนุ่มเหมือนคุณชายร่ำรวยเจ้าสำราญ ด้านหลังของเขามีบอดี้การ์ดชุดสูทสีดำจำนวน 6 คนยืนคุมเชิงอยู่

ในตอนนี้ใบหน้าของชายหนุ่มแดงก่ำเต็มไปด้วยความโกรธ ด้านข้างมีบอดี้การ์ดกำลังจับแขนทั้งสองข้างของเขาเอาไว้ ไม่ให้เจ้านายหนุ่มของพวกเขาก่อเรื่อง

“นายน้อยใจเย็นๆก่อนครับ”บอดี้การ์ดวัยกลางคนด้านข้างจับแขนชายหนุ่มแน่น เมื่อเห็นว่านายน้อยของเขากำลังพุ่งเข้าไปมีเรื่องกับฝ่ายตรงข้าม

“บัดซบ! ฉันแค่ตัดหินพลาดไม่กี่ครั้ง กล้าพูดเหมือนกับฉันเหมือนเด็กอมมือได้ยังไง!”ชายหนุ่มอารมณ์เดือดเต็มที เขาร้องเสียงดังไม่พอใจ

“ฮ่าๆผมต้องขอโทษคุณชายเนี่ยฟูหานด้วย ที่ทางเราพูดอะไรไม่ดีออกไป แต่…ตาเมื่อครู่ คุณชายพนันว่าหยกก้อนนั้นมีหยกอยู่ภายใน 5 แสนเครดิต เชิญคุณชายจ่ายเงินมาก่อน เดี๋ยวตาหน้าเราค่อยมาคุยกันใหม่”ชายวัยกลางคนในชุดผ้าแพรสีน้ำเงินพูดขึ้นด้วยท่าทางสุภาพ แต่น้ำเสียงเจือไปด้วยคำดูถูก

“อาอี๋! จ่ายเงินไป คนอย่างฉันไม่มีทางโกงเพราะเศษเงินแค่นี้หรอก หึ! ถ้ากล้า ตาหน้าลงเงินไปเลย 1 ล้านเครดิต แล้วมาพนันกันว่าใครจะทายถูก!”เนี่ยฟูหานพูดท้าทายเสียงดังทั่วร้าน

อาอี๋บอดี้การ์ดวัยกลางคนที่จับแขนชายหนุ่มอยู่ปากระตุกขึ้นมาทันที เมื่อได้ยิน นายน้อยเสียเงินไป กว่า 5 ล้านเครดิตแล้ว ถ้าเสียมากกว่านี้อีกนายท่านต้องลงโทษอย่างแน่นอน

จิวโมไป๋เดินเข้ามาอยู่วงนอก ที่มีผู้คนมุ่งดูกันอย่างคึกคัก เมื่อเห็นใบหน้าของชายหนุ่มเขาก็ตกใจ ก่อนที่จะนิ่งเงียบใช้ความคิด

การพนันหยกเริ่มขึ้นอีกครั้ง เนี่ยฟูหานเลือกหินก้อนหนึ่งที่มีริ้วลายสีขาวสลับดำ

“ฉันเลือกก้อนนี้”เนี่ยฟูหานพูดเสียงดังชัดเจนท่าทางมั่นใจ ก่อนที่จะจ่ายเงิน เมื่อจ่ายเงินแล้วเขาก็หันมายักคิ้วให้ฝ่ายตรงข้าม

“เอาไง จะลงพนันอีกไหมว่าก้อนนี้ไม่มีหยก”

“ฮ่าๆ ตานี้ฉันลงพนันเอง 1 ล้านเครดิต หินก้อนนี้ไม่มีหยก”ชายวัยกลางคนผ้าแพรสีน้ำเงินรับพนัน

“ดี! ผู้เชี่ยวชาญหลิว จัดการเจ้าเด็กนั้นซะ”เสียงร้องเฮดังขึ้น ดูท่าแล้วผู้เชี่ยวชาญหลิวจะมีชื่อเสียงอย่างมาก

จิวโมไป๋มองการพนันหยกไปเรื่อยๆ ฝ่ายที่เสียเงินจะเป็นชายหนุ่มเสียส่วนใหญ่ ส่วนมากก้อนหินที่เขาเลือกมักจะไม่มีหยกอยู่ภายใน ถึงมีก็เป็นหยกคุณภาพต่ำ ทำให้เขาขาดทุนมากกว่าได้กำไร

ใบหน้าของเนี่ยฟูหานบิดเบี้ยวขึ้นทุกๆครั้งที่เสียเงิน

จิวโมไป๋อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิด เพราะหยกคุณภาพดีในร้านนี้ถูกเขาซื้อไปก่อนหน้าหมดแล้ว…

การพนันผ่านไปอีกหลายครั้ง ท่าทางของเนี่ยฟูหานไม่ยอมจากไปง่ายๆ แม้อาอี๋บอดี้การ์ดคนสนิทจะพยายามห้าม เขาก็ไม่สนใจ เขามุ่งมั่นที่จะเปิดก้อนหินให้ได้หยกคุณภาพสูงให้ได้ซักครั้ง

จนมาถึงหินก้อนหนึ่งที่มีขนาดใหญ่มากกว่าก้อนหินก้อนอื่น รอบนอกของมันมีเศษผลึกหินก้อนเล็กๆเกาะอยู่ ดูแล้วภายในของมันมีหยกอยู่แน่ๆ

แต่ราคาขายของมันมากกว่า 15 ล้านเครดิต ทำให้ไม่มีใครกล้าซื้อไปผ่า

“ฉันซื้อหินก้อนนี้!”เนี่ยฟูหานกัดฟันข่มใจเลือกหินที่แพงที่สุดในร้าน แม้เขาจะใช้เงินไปมากราวกับไม่เห็นค่าของมัน แต่เขาก็มีหัวคิดเหมือนกัน ว่าถ้าเขายังคงเล่นพนันหยกอยู่อย่างนี้ เงินของเขาต้องหมดแน่ๆ เขาจึงตัดสินใจเลือกหินหยกที่มีโอกาสได้มากที่สุด ถ้าพลาดตานี้อีกเขาก็จะเลิกเล่นพนันหยกแล้ว

“ก้อนนี้มีแร่หยกอยู่ด้านในแน่ มาพนันกันว่าหยกที่ได้จะมีคุณภาพแค่ไหน”เนี่ยฟูหานพูดขึ้นขณะปลายตามองทุกคน

กลุ่มชายวัยกลางคนทำท่าทางลังเล เหมือนไม่อยากจะลงพนัน

“ทำไม? ไม่กล้าแล้วเหรอ”เนี่ยฟูหานได้ทีพูดข่มเสียงดัง

จิวโมไป๋ลอบส่ายหัวเบาๆ เขามีประสบการณืชีวิตมากว่าร้อยปี เขาอ่านแววตาก็รู้ว่ากลุ่มคนพวกนี้ เป็นนักต้มตุ๋นดีๆนี่เอง หินที่ชายหนุ่มเลือก เขาดูแวบเดียวก็รู้ว่ามันถูกประดิษฐิ์ขึ้นมาให้เหมือนหินแร่หยก

เมื่อใช้จิตสัมผัสตรวจดู ภายในไม่มีหยกอยู่

ผู้เชี่ยวชาญหลิวเป็นคนแรกที่วางเดิมพันตามมาด้วยกลุ่มชายวัยกลางคนที่ลงเดิมพันว่าจะได้หยกคุณภาพต่ำจนถึงไม่มีแร่หยกอยู่ภายใน เนี่ยฟูหานพนันว่าหยกของเขามีคุณภาพดี เขาวางเงินเดิมพันมากกว่า 10 ล้านเครดิต

ในขณะที่เนี่ยฟูหานกำลังจะโอนเงินซื้อก้อนหิน

“หยุด!”

รอบร้านพลันเงียบลงและมองมาทางจิวโมไป๋เป็นตาเดียว

“หินก้อนนั้นมันดูแปลกๆ เหมือนไม่ได้เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ”จิวโมไป๋เดินมาที่หินก้อนนั้น ก่อนที่จะพูดเสียงเรียบไม่สนใจคนรอบข้าง

“เฮ้ น้องชาย รู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา ร้านของฉันมีประวัติมาอย่างยาวนาน ไม่เคยมีประวัติเสียหายมาก่อน”ชายร่างอ้วนเจ้าของร้านที่นั่งดูเหตุการณ์อยู่ห่างๆร้องโวยวายออกมาเสียงดัง

“งั้นเหรอ…แต่ทำใมชั้นหินก้อนนี้มันดูแปลกๆ ไม่เป็นธรรมชาติแบบนี้ ผู้เชี่ยวชาญที่อยู่ที่นี่ช่วยพูดอธิบายให้ความรู้หน่อยได้ไหมว่าทำไม”จิวโมไป๋ยิ้มเย็น หันไปสบตาผู้เชี่ยวชาญที่ยืนอยู่รอบๆ

เกิดความเงียบขึ้นครู่หนึ่ง ไม่มีใครพูดอะไรออกมา

“ฮ่าๆ น้องชายคงไม่รู้สินะ ว่าหินก้อนนี้พวกเราขุดมันมาจากเหมืองแร่หยกที่อยู่ในป่าสวรรค์โบราณ อย่างที่ทุกคนรู้กนดีว่าที่นั้น มีสภาพแวดล้อมที่แปลกประหลาด ทำให้เกิดแร่แปลกประหลาดมากมาย ชั้นของหินก้อนนี้มันจึงพิเศษกว่าก้อนอื่นๆ น้องชายจะเอาเรื่องชั้นหินมาพูดถึงความแตกต่างระหว่างของจริงและของปลอมไม่ได้หรอกนะ”ชายวัยกลางคนในชุดพนักงานร้านพูดอธิบายเสียงดัง ท่าทางจริงจังชักจูงให้ผู้คนเชื่อถือ

เห็นท่าทางของคนในร้าน จิวโมไป๋ยักไหล่ไม่พูดอะไรอีก เขาหันไปสบตาเนี่ยฟูหานที่ยืนอยู่ไม่ไกล

“ฉันพูดเท่าทีพูดได้แล้ว นายจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่”

เนี่ยฟูหานขมวดคิ้วครู่หนึ่งก่อนที่จะหัวเราะเสียงดัง

“ฮ่าๆ ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นของจริงหรือของปลอม แต่ฉันคุณชายเนี่ย ไม่ยอมถอยเพียงแค่นี้แน่”พูดจบเขาก็โอนเงินไปให้พนักงานทันที ท่าทางเด็ดขาดของเขาทำให้สายตาของคนในร้านสว่างวาบขึ้น

“เยี่ยม! กล้าหาญมาก”

โดยไม่เสียเวลานานก้อนหินถูกผ่าทันที และภายในไม่มีแร่หยกอยู่เลยแม้แต่น้อย

“บัดซบ!”ชายหนุ่มร้องเสียงดังอย่างไม่พอใจ เขากวาดตามองไปที่ทุกคนในร้าน ก่อนที่จะกัดฟันเดินกระแทกส้นเท้าออกจากร้านไปโดยไม่พูดอะไร เขาไม่แม้แต่เหลือบมองจิวโมไป๋เสียด้วยซ้ำ

จิวโมไป๋ถอนหายใจและลอบส่ายหัว

“หึหึ น้องชายดูเหมือนจะมีความรู้อยู่บ้างสินะ”ผู้เชี่ยวชาญหลิวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง เขาไม่มีท่าทีโกรธเคือง ที่จิวโมไป๋ขัดขวางพวกเขาเมื่อครู่เลยสักนิด

“ก็พอมีความรู้อยู่บ้าง”จิวโมไป๋ตอบก่อนที่ทำท่าจะเดินออกไป

“ฉันขอเตือนน้องชายสักหน่อยนะ จะช่วยใครก็ดูด้วยว่าคนๆนั้นสมควรช่วยหรือเปล่า”เจ้าของร้านพนันหยกพูดขึ้นตามหลัง

“ขอบคุณ”จิวโมไป๋พูดขอบคุณก่อนที่จะเดินออกจากร้าน

เขามองก้อนเมฆสีขาวที่ลอยบนฟ้าก่อนที่จะถอนหายใจ

โชคชะตาช่างเล่นตลกจริงๆ

เขาไม่คิดเลยว่าจะมาเจอคนน่าสงสารที่นี่

เนี่ยฟูหาน คุณชายเสเพลแห่งเมืองหลวง แม้ไม่ถูกจัดให้อยู่ในอันดับต้นๆ แต่เขาก็ติด 10 อันดับแรกคุณชายเสเพลของประเทศมังกร

เขาเป็นทายาทคนเล็กของ ตระกูลเนี่ยตระกูลชั้นสูง แม้ประวัติครอบครัวจะไม่อาจเทียบเท่าตระกูลโบราณได้ แต่ตระกูลเนี่ยก็ครอบครองตลาดอาหารกว่า 1 ใน 5 ของประเทศมังกร ทำให้ตระกูลเนี่ยร่ำรวยกว่าตระกูลโบราณระดับล่างๆบางตระกูล

ทำให้เนี่ยฟูหานสามารถทำอะไรก็ได้โดยไม่ต้องเกรงใจใคร แต่ก็ไม่สามารถก่อปัญหาจนทำให้ชื่อเสียงของตระกูลเสียหายได้ เนี่ยฟูหานใช้ชีวิตเสเพลไปวันๆ ไม่ช่วยกิจการครอบครัว แต่ก็ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน ถือว่าเป็นคนจากตระกูลชั้นสูง ที่ไม่สร้างปัญหาให้คนธรรมดา

เหมือนอย่างเมื่อครู่ ที่เขารู้ว่าถูกหลอกจนสูญเสียเงินไปจำนวนมาก แต่เขาก็แค่เดินออกจากร้านมา ไม่สร้างปัญหาอะไรอีก เขาจบเรื่องเพียงแค่นั้น ถ้าเป็นทายาทตระกูลชั้นสูงที่เย่อหยิ่งคนอื่น จะต้องมีเรื่องใหญ่ตามมาอย่างแน่นอน

ในตอนนี้เนี่ยฟูหานจะเป็นแค่คุณชายเสเพล ไม่มีอะไรน่าจดจำ แต่ใครจะคิดว่าเมื่อเกิดเหตุการณ์สังหารหมู่กลุ่มนักวิจัยของศูนย์วิจัยธรณีวิทยา จะทำให้เขาเปลี่ยนไปจนกลายเป็นอาชญากรอันดับ 1 ของโลก

เขาจะกลายเป็นตำนานความชั่วร้ายที่ถูกบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์…

จิวโมไป๋เคยอ่านประวัติทั้งหมดของอีกฝ่าย เมื่อตอนที่เขาได้เลื่อนขั้นไปอยู่ในตำแหน่งระดับสูงขององค์กรลับ จุดเริ่มต้นของตำนานเกิดจากความโกรธแค้นของคนเพียงแค่คนเดียว

เพราะการเสียชีวิตของลูกสาว ทำให้รัฐมนตรีของประเทศมังกร สอบสวนผู้เกี่ยวของกับเหตุการณ์ทั้งหมด และบังเอิญที่เนี่ยฟูหานกำลังตามจีบลูกสาวของรัฐมนตรีของประเทศ เขาตามมาที่หมู่บ้านใบไม้ร่วง และคอยป้วนเปี้ยนอยู่รอบๆ จนวันที่เกิดเหตุ เนี่ยฟูหานกลับมาที่หมู่บ้านใบไม้ร่วงเพราะเหตุผลบางอย่าง ทำให้เขารอดชีวิตมาได้อย่างโชคช่วย ทำให้เขารอดชีวิตมาได้

ในตอนหลังมีการสืบสวนเนี่ยฟูหานอย่างละเอียด ก็ไม่พบปัญหาอะไร เป็นเพียงความบังเอิญที่เขากลับมาทำธุระเท่านั้น ทำให้เขา่รอดชีวิตมาได้

แต่โชคร้ายที่ตระกูลของเขา ถูกรัฐมนตรีที่สูญเสียลูกสาว จนคลุ้มคลั่งไร้เหตุผล ลอบจัดการอย่างลับๆ จนทำให้ตระกูลเนี่ยพังพินาศ เนี่ยฟูหานโชคดีที่หนีออกนอกประเทศได้ แต่ครอบครัวของเขาเสียชีวิตทั้งหมด

เวลาผ่านไปเพียงไม่กี่ปี ใครจะคิดว่าคุณชายเสเพลที่ไม่ได้เรื่อง จะสร้างองค์กรมืดที่น่าสะพรึงกลัว เป็นองค์กรมืดที่โลดเหี้ยมอำมหิต พวกเขาสามารถสังหารใครก็ได้ แค่มีเงินมากพอที่จะจ่ายให้พวกเขา

ในวันหนึ่งที่ต้องถูกบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์ เนี่ยฟูหานได้พากองกำลังของตัวเองเข้ามาที่ประเทศมังกร และล่าสังหารโหดคนที่มีส่วนเกี่ยวข้อง กับเหตุการณ์ที่ทำให้ครอบครัวของเขาพินาศ

เป็นการสังหารหมู่ครั้งใหญ่ที่สุดของโลก มีผู้เสียชีวิต 5,641 คน

เหตุการณ์ในครั้งนั้น ทำให้เนี่ยฟูหานกลายเป็นอาชญากรอันดับ 1 ของโลก และองค์กรของเขาได้กลายเป็นองค์กรที่ชั่วร้ายที่สุดของโลก

องค์กรมีดโลหิต

และเนี่ยฟูหานก็เป็นศัตรูคนสำคัญของจี้หยางเฟย การต่อสู้ของพวกเขากินเวลาหลายสิบปี ก็ไม่มีใครสามารถเอาชนะกันได้…

การพบเจอกันครั้งนี้ถือเป็นโชคชะตาอย่างแท้จริง จิวโมไป๋จึงอดไม่ได้ที่จะช่วยอีกฝ่าย เพราะครอบครัวของพวกเขา ต้องพังพินาศด้วยเหตุผลไร้สาระของคนบ้าเพียงคนเดียวเหมือนกัน แม้เส้นทางที่พวกเขาเลือกเดินจะแตกต่างกันก็ตาม

จิวโมไป๋เดินออกจากร้านพนันก็มีบอดี้การ์ดชุดดำเดินเข้ามาขวางพร้อมส่งยิ้มให้อย่างสุภาพ

“ขอโทษที่รบกวน นายน้อยของพวกเรา ขอเชิญคุณไปรับประทานอาหารด้วยกัน ถ้าคุณว่างเชิญมากับพวกเราด้วยครับ”

จิวโมไป๋นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนที่จะพยักหน้ารับ เดินตามบอดี้การ์ดชุดดำไปที่ร้านอาหารสูง 6 ชั้น เขาขึ้นไปชั้น 6 ก็พบเนี่ยฟูหานกำลังกินอาหารไม่หยุดปาก ท่าทางของเขาเหมือนอัดอั้นอะไรบางอย่าง

“มามา น้องชายมานั่งตรงนี้”เมื่อเห็นจิวโมไป๋ เนี่ยฟูหานก็ร้องทักเสียงดังท่าทางของเขาดูเป็นมิตร ไม่มีมาดคุณชายจากตระกูลชั้นสูงเลยแม้แต่น้อย

จิวโมไป๋เดินไปนั่งตรงโต๊ะฝั่งตรงข้าม ทันทีที่เขานั่งก็มีอาหารเข้ามาเสริฟ แต่จิวโมไป๋ไม่แตะต้องอาหาร เขาเงยหน้าขึ้นมองสบตาเนี่ยหานฟู ก่อนที่จะพูดขึ้น

“คุณมีธุระอะไรกับผมหรือเปล่า”

เนี่ยฟูหานชะงักมือที่กำลังตักอาหาร เขาวางช้อนลงบนจาน

“เมื่อครู่ ขอบคุณน้องชายมากที่ช่วยเตือน”เนี่ยฟูหานพูดช้าๆ”แต่ฉันท้าพนันไปแล้ว ถ้าถอนตัวกลับในตอนนั้น มันจะเป็นการเสียหน้า ฉันเลยถอนตัวไม่ได้”

จิวโมไป๋พยักหน้า

“ที่ฉันเชิญน้องชายมาที่นี่ ก็เพราะว่าฉันเห็นน้องชายมีความสามารถในการจำแนกหยก น้องชายมองแค่แวบเดียวก็แยกออกว่าหินก้อนนั้นเป็นของปลอมได้แล้ว ดังนั้น…ฉันเลยอยากจะชวนน้องชายไปถล่มร้านพวกนั้นอีกครั้ง น้องชายสนใจจะร่วมมือกันไหม ฉันให้ส่วนแบ่งน้องชาย 30% โดยที่เงินทั้งหมดฉันจะเป็นคนจ่ายเอง”เนี่ยฟูหานยิ้มกว้างเต็มใบหน้า ดวงตาของเขาเป็นประกายเจิดจ้า

จิวโมไป๋นิ่งอึ้งไม่พูดอะไร จะให้เขาพูดอะไรได้ ในเมื่อตอนนี้หยกคุณภาพดีส่วนใหญ่ ถูกเขาซื้อไปหมดแล้ว เหตุผลที่อีกฝ่ายดวงซวยเสียพนัน ก็เพราะเขานี่แหละที่กว้านซื้อแร่หยกไปจนหมด

—

เป็นการพบกันของคนสองคนที่มีประสบการณ์ชีวิตที่น่าเศร้าคล้ายๆกัน แต่จุดจบของทั้งสองไม่เหมือนกัน