บันทึกการเดินทางของคุณแวมไพร์ล่ะ! - ตอนที่ 87 ระบบ! ฉันเลือกนาย!!

ตลอดทางพวกวู่หยานทั้งห้าคนต่างก็เจอกับฝูงแมงมุมโจมตีถึงสิบครั้ง แถมยังเลเวล40อัพทุกตัวเลยด้วย!

 

นี่ทำให้วู่หยานแอบสาปแช่งพวกทีมล่าสมบัติในใจที่ไม่ยอมจัดการให้เรียบร้อย…….

 

เมื่อพวกเขาเห็นพวกแมงมุมแต่ล่ะครั้ง วู่หยาน มิโคโตะกับอิคารอส ทำแค่ปาดาบกับมิสไซล์เข้าไปบึ้มพวกมัน ก่อนที่จะมันได้โอกาศเข้ามาใกล้พวกเขา

 

วู่หยานก็แอบคิดนะว่าถ้าไม่ใช่เพราะพวกมันกะเทาะออกมาจากหินไวเกินไป เขาคงบึ้มพวกมันคาก้อนหินไปแล้ว……

 

แน่นอนว่ามันมีประโยชน์อยู่ด้วย เอาแค่ท่านประธาน ตอนนี้เธอเลเวลอัพถึง49แล้ว! เป็นแรงค์5ขึ้นสูงสุด!

 

จริงๆมันก็ไม่ได้แปลกอะไร ถึงแม้วู่หยานจะไม่รู้ว่าทางทีมล่าสมบัติจะฆ่าแมงมุมไปกี่ตัว แต่กลุ่มเขาเรียกได้ว่าฆ่าไปจนนับไม่หวาดไม่ไหว!

 

ด้วยแมงมุมศิลายักษ์เลเวล40จำนวนมากพวกนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะค่าEXPที่ต้องใช้ในการยกระดับแรงค์มันมากสุดๆ บางทีตอนนี้ฮินางิคุคงเลเวลอัพเป็น50ไปแล้ว เธอไม่เหมือนวู่หยานที่พึ่งการ์ดในการฝืนยกระดับเลเวล

 

แน่นอนว่าเขาเองก็เลเวลอัพด้วยเหมือนกัน ถึงแม้ด้วยเลเวลที่ต่างกันของเขากับพวกแมงมุมมันจะทำให้ได้ค่าEXPน้อยแต่มันก็ทดแทนได้ด้วยจำนวน! ตอนนี้วู่หยานเลเวล55แล้ว!!

 

แต่นี่เองก็ทำให้วู่หยานอารมณ์พลุ่งพล่านเหมือนกัน

 

ทั้งๆที่อีกฝ่ายเลเวลอัพเป็นว่าเล่น แต่ตนกลับเพิ่มแค่ห้าเลเวล ดูเหมือนว่าค่าEXPที่แรงค์5กับ6ใช้จะต่างกันมากจริงๆ นี่ทำให้วู่หยานอยากร้องไห้

 

ถ้าวู่หยานยัยอยากร้องไห้ แล้วมิโคโตะล่ะ? ตอนนี้พี่สาวเรลกันกำลังคิดอยากหาตึกสูงๆสักแห่งแล้วกระโดดเอาหัวโหม่งพื้นตายไปให้รู้แล้วรู้รอดจริงๆ เธอแค่เลเวลเดียวก็ยังไม่เพิ่มเลย…….

 

เดินต่อไปอีกสักพัก พวกวู่หยานก็พบว่าบนพื้นไม่มีศพแล้ว!

 

“ที่นี่ไม่มีศพคนตายเลย…..” ถึงแม้ฮินางิคุจะต่างจากเมื่อก่อนแล้ว แต่ถึงยังงั้นเวลาเจอศพเธอก็ยังรู้สึกอดรู้สึกอึดอัดไม่ได้อยู่ดี

 

“ไม่มีศพ ก็หมายความว่าไม่มีใครตาย หรือก็คือ ข้างหน้านี้ไม่มีพวกแมงมุมศิลาแล้ว?” มิโคโตะเอามือม้วนผมตรงหน้าผากตัวเอง แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

 

มองสองสาวที่ทำหน้ามีความสุขเมื่อไม่เห็นใครตาย วู่หยานก็ยิ้มในใจ ยังใจดีเหมือนเดิมเลยนะ ฮินางิคุ มิโคโตะ…..

 

ขณะที่วู่หยานเตรียมจะอ้าปากพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าเสื้อตนเองกำลังโดนดึงอยู่ เมื่อหันไปมองก็เจออิคารอสที่ชี้นิ้วไปด้านหน้า

 

“มาสเตอร์ ข้างหน้าตรวจพบสัญญาณสิ่งมีชีวิตจำนวนมหาศาล ผลจาการคำนวณพบว่าเป็นกลุ่มคนก่อนหน้านี้ที่พาพร้อมพวกเรา!”

 

ได้ยินอิคารอสพูด พวกวู่หยานก็ตกใจ

 

“ในที่สุดพวกเราก็ตามมาทันจนได้……” ฮินางิคุพูด

 

ณ ตอนนี้อิคารอสก็เอ่ยอีกว่า “มาสเตอร์ สิ่งมีชีวิตจำนวนมหาศาลกำลังเผชิญหน้ากับกลุ่มคนก่อนหน้านี้ค่ะ….”

 

“ห๊ะ? ยังมีพวกอื่นอีกเหรอ? หรือว่าจะเป็น…..แมงมุมศิลา ใช่รึเปล่าอิคารอส?” วู่หยานหันไปถามอิคารอส

 

อิคารอสหันไปมองทิศทางที่เธอชี้ ก่อนจะหันกลับมาส่ายหน้า จากนั้นก็พยักหน้า

 

“ออร่าตรงกัน แต่เทียบกับตัวที่ทำลายไปก่อนหน้านี้ถือว่าแข็งแกร่งกว่า!”

 

ได้ยินอิคารอสพูด พวกวู่หยานก็หันมามองหน้ากันก่อนจะพูดว่า “ออร่าตรงกันก็คงหมายถึงเป็นพวกแมงมุมศิลาจริงๆ แต่ไอ้ที่ว่าแข็งแกร่งกว่า…..ดูเหมือนเทียบกับก่อนหน้านี้แล้วมันจะยุ่งยากกว่าเดิมเยอะเลยแฮะ”

 

“หยาน เราควรไปช่วยมั้ย?” ฮินางิคุเอ่ยขึ้นทันที ในเมื่อมันแข็งแกร่งกว่าแมงมุมศิลายักษ์ก่อนหน้านี้ งั้นถ้าสู้พร้อมๆกันกับกลุ่มคนข้างหน้าก็คงจะสบายมากกว่าเดิม เธอไม่อยากมาคอยเก็บกวาดแมงมุมที่เหลือรอดอีกแล้ว แถมก่อนหน้านี้เธอก็ไม่มีโอกาศได้ลงมือเลยด้วย

 

พอแมงมุมเข้ามาในสายตาก็แทบจะโดน วู่หยาน มิโคโตะ กับอิคารอส ฆ่าตายทันที แล้วท่านประธานที่ไม่มีท่าโจมตีระยะไกลจะไปช่วยอะไรได้ล่ะ? เธอมีแต่วิชาดาบ ดังนั้นฮินางิคุจึงทำได้แต่ยืนคอยรับEXPที่พวกเขาหามาได้……..

 

ถึงแม้จะอยู่เฉยๆตนเองก็เลเวลอัพ แต่นี่ก็ไม่ได้ทำให้ฮินางิคุรู้สึกดีเลยสักนิด

 

มิโคโตะกำลังตื่นเต้นจนตัวสั่น แมงมุมที่แข็งแกร่งกว่าเดิม ก็หมายถึงค่าEXPที่มากกว่าเดิม! เธอไม่ใช่แม่ชีที่จะยิ้มรับเมื่อเห็นฮินางิคุกับวู่หยานเลเวลอัพเอาเป็นว่าเล่นหรอกนะ! มีแค่ตัวเธอคนเดียวที่ยังเลเวล69เท่าเดิมอยู่เลย!

 

ด้วยเหตุนี้ การที่เห็น เห็นฮินางิคุกับวู่หยานเลเวลอัพ จึงเป็นเหตุให้มิโคโตะเริ่มกังวล

 

วู่หยานมองด้านหน้า แล้วหันมามองอิคารอส จากนั้นหันไปมอง ฮินางิคุกับมิโคโตะ ก่อนจะก้มหน้าครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “เราลองไปดูก่อน แล้วจะเอาไงค่อยว่ากันอีกที!”

 

“แค่ดูเฉยๆ? ไม่ช่วยงั้นเหรอ?” ได้ยินวู่หยาน มิโคโตะก็ถอนหายใจอย่างผิดหวัง

 

“มันจะดีเหรอ? ถึงยังไงพวกเราก็มาพร้อมกันนะ…..” ฮินางิคุเดินมาข้างๆวู่หยาน แล้วพูดขึ้นด้วยความลังเลกับความคิดวู่หยาน

 

ถ้าเกิดไปแล้วยืนดูอยู่เฉยๆ ผู้คนทีมล่าสมบัติคงไม่ยอมแน่ พวกเขาต้องลากพวกเธอไปสู้กับศัตรูแน่นอน ถึงแม้พวกวู่หยาจะไม่กลัว เพราะทางฝั่งนี้เองก็มี มิโคโตะแรงค์7ระดับสุดยอด และ อิคารอสแรงค์8ระดับสูง

 

แต่ถึงแม้จะไม่มีปัญหาใหญ่ แต่ปัญหาเล็กมีตามมาเป็นพรวนแน่ พวกเขาอาจจะใช้เสียงข้างมากบีบบังคับพวกเธอไปเป็นเหยื่อล่อมอนสเตอร์ก็เป็นไปได้

 

ความหมายที่ฮินางิคุต้องการจะสื่อ แน่นอนว่าวู่หยานเข้าใจ แต่ถึงยังงั้นเขาก็ไม่คิดจะไปช่วยสู้อย่างคนตาบอดแน่นอน

 

ทีมใหญ่ข้างหน้า ประกอบไปด้วยทีมเล็กอีกมากมาย แน่นอนว่าพวกเขาย่อมไม่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน บางทีอาจจะหวังให้กลุ่มแรกๆออกไปตายก่อน เพื่อที่จะให้กลุ่มตัวเองเป็นฝ่ายได้สมบัติไป

 

แล้วแบบนี้ ถ้าวู่หยานกับสาวเดินโท้งๆเข้าไปตรงๆย่อมต้องโดนอีกฝ่ายหมายหัวไว้แน่ และยังเป็นไปได้ที่พวกเขาจะโดนลากลงพายุนรกที่กำลังจะก่อตัวขึ้นในอีกไม่นานนี้ด้วย

 

“ก็อย่างที่ฉันพูดไป เราจะปรับเปลี่ยนแผนไปตามสถานการณ์…..” วู่หยานตบมือบอกข้อสรุป เขาคิดว่าตนเองคอยสังเกตุการณ์ไปก่อนน่าจะดีกว่า

 

“แล้วเราจะทำยังไง ถ้าพวกเขาคิดลากเราเข้าไปสู้ด้วย?” มิโคโตะยกมือกอดอก ทำหน้าครุ่นคิด

 

ได้ยินคำพูดมิโคโตะ วู่หยานก็ฉีกยิ้มทันที “งั้น ถ้าเราไม่ให้พวกเขาเจอตัว ก็คงไม่มีปัญหาอะไรใช่มั้ยล่ะ?”

 

“ไม่ให้เจอตัว?” ฮินางิคุกับมิโคโตะอึ้งไป

 

“ทางหินนี่มันเป็นเส้นตรง แล้วฉันก็เชื่อว่าข้างหน้าก็เป็นเหมือนกัน มันไม่มีที่ให้เราซ่อนตัวเลยนะ และถึงแม้มันจะมีให้ซ่อนจริงๆ อีกฝ่ายก็มีแรค์7อยู่ตั้งหลายคน มันจะไม่สังเกตุเห็นพวกเราเลยรึไง?”

 

มองดูสีหน้าสองสาว วู่หยานก็ยิ้มแล้วแอ่นหน้าอกขึ้น พูดว่า “ลืมอะไรไปรึเปล่าเอ่ย? ทางเรามีระบบนะอะไรก็ย่อมเป็นไปได้! ก่อนหน้านี้ฉันก็ได้เตรียมไอเท็มๆว้หลายอย่าง และหนึ่งในนั้นก็เหมาะที่จะใช้กับสถานการณ์ในตอนนี้ด้วย!”

 

“โอ้?” ได้ยินคำพูดเขา นัยน์ตาฮินางิคุกับมิโคโตะก็เปล่งประกาย ระบบมันเป็นอะไรที่ลึกลับมากพวกเธอเข้าใจดี และไอเท็มในระบบมันก็มากจนพวกเธอมึนหัว แถมมันยังมีความสามารถแปลกๆไม่ธรรมดาที่สามารถทำให้พวกเธออึ้งได้อยู่เต็มไปหมด

 

วู่หยานไม่ได้ปล่อยให้พวกเธอเดานาน หยิบเอาเสื้อคลุมออกมาจากแหวนมิติ แล้วยกมันขึ้นมาต่อหน้าสองสาว

 

“หือ มันคืออะไรอ่ะ?” ฮินางิคุกับมิโคโตะพร้อมใจกันยื่นฝ่ามือขาวนวลของตนไปลูบเสื้อคลุม ก่อนจะเอ่ยถามวู่หยาน

 

“เธอก็ใช้ระบบตรวจสอบได้ไม่ใช่รึไง? ลองดูสิ เดียวก็รู้เองแหละ……” ยกเสื้อคลุมผืนใหญ่ขึ้น แล้วพูดด้วยท่าทางคนที่เหนือกว่า

 

สองสาวมองหน้าวู่หยานด้วยสายตาเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ก่อนจะเปิดฟังก์ชั่นตรวจสอบของระบบ

 

เสื้อคลุมไร้นัยน์ตา : สามารถ ลบออร่าทุกอย่าง ภายใต้สิ่งที่มันปกคลุม ; 3,000แต้มไอเท็ม

 

“หรือก็คือ เจ้านี่สามารถทำให้เราล่องหนได้?” มิโคโตะพูดสีหน้าสนุก เธอค่อนข้างสนใจเลยว่ามันจะทำงานยังไง

 

“จะว่าแบบนั้นก็ได้……” ถึงแม้จะไม่ใช่แต่ก็ใกล้เคียง วู่หยานเองก็ขี้เกียจเปลืองน้ำลายอธิบาย เลยปล่อยให้เธอเข้าใจไปแบบนั้น

 

“ฮิ ฮิ น่าสนใจจัง!” มิโคโตะพูดพร้อมกับหัวเราะคิกคักไป ทำเอาวู่หยานพูดไม่ออก

 

นี่สำหรับท่านประธานแล้ว ทำได้แค่ดึงดูความสนใจ? ไม่คิดจะอึ้งสักหน่อยเลยเหรอ……..