บันทึกการเดินทางของคุณแวมไพร์ล่ะ! - ตอนที่ 610 เข้าเกม SAO Link Start!

ใครสนใจทักมาเพจ ห่องสมุดคนรักนิยาย ได้นะครับ

SGS บทที่ 610 – เข้าเกม SAO Link Start!

วันต่อมา ณ เวลา 12.55 pm……

ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนก็ตามแต่ ในเวลานี้สื่อทุกอย่างทุกประเภทกำลังรายงานข่าวชิ้นเดียวกัน ซึ่งนั่นก็คือเกมแห่งยุคสมัยใหม่ SAO กำลังจะเปิดให้เข้าเล่นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าแล้ว!

Sword Art Online หรือ SAO เป็นเกมออนไลน์ที่เล่นผ่านระบบโลกเสมือนจริง (Virtual Reality) ซึ่งผู้เล่นจะต้องสวมใส่อุปกรณ์คล้ายหมวกกันน็อคที่เรียกว่า Nerve-Gear เพื่อเข้าเล่นเกม โดยอุปกรณ์นี้จะมีการแทรกแซงการทำงานของคลื่นสมอง และป้อนข้อมูลของโลกจำลองลงไป ทำให้ผู้เล่นรู้สึกเหมือนกับได้อยู่ในโลกของเกมนั้นจริง ๆ เรียกได้ว่าเป็นคอนเซ็ปใหม่ที่ดึงดูดความสนใจคนได้ทุกผู้ทุกวัย คุณสามารถได้ยินผู้คนพูดถึงSAOได้ในทุกที่

เวลาเปิดทำการของSAOก็คือ 13.00 pm หรือก็คือบ่ายโมงตรง อีกเพียงแค่ 5 นาทีเกมก็จะเปิดให้เข้าเล่นแล้ว!

เพลเยอร์หรือผู้เล่นทุกคนที่มี หมวกกันน็อค Nerve-Gear ต่างก็จดจ้องมองนาฬิกาอย่างใจจดใจจ่อ แน่นอนว่าในหมู่คนเหล่านั้นได้รวมถึงวู่หยานด้วย……

ณ ภายในบ้านร้างแห่งหนึ่งที่ไร้วีแววผู้อยู่อาศัย ภายในห้องที่เต็มไปด้วยเศษฝุ่นและเศษเฟอร์นิเจอร์ตามพื้น วู่หยานกำลังเอนหลังนั่งพิงกำแพงด้วยดวงตาที่ปิดสนิท

ถึงแม้ชายหนุ่มจะไม่มีหมวกเนิร์ฟเกียร์ แต่เขาก็มีช่องทางลัดเข้าเกมที่สงวนสิทธิ์ไว้ให้แค่เขาคนเดียวเท่านั้นอยู่……

เมื่อวาน วู่หยานได้ตระเวนหาสถานที่สำหรับพักพิงชั่วคราวตอนอยู่ในเกม เป็นเพราะเขาไม่อยากโดนคนอื่นหามเข้าโรงพยาบาลเหมือนผู้เล่นคนอื่น เขาจึงตัดพวก อพาร์ทเม้นท์ ห้องเช่า และ สถานที่ที่เต็มไปด้วยผู้คนทิ้งซะ

สุดท้ายบ้านร้างก็กลายเป็นคำตอบของเขา

ตามที่วู่หยานไปแอบฟังมา บ้านหลังนี้ได้ถูกปล่อยทิ้งร้างไม่มีคนมามากกว่า 5 ปีแล้ว และยิ่งหลังจากได้ฉายา ‘บ้านผีสิง’ ก็ยิ่งแทบจะไม่มีคนเข้ามา แล้วใครเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้กัน? คำตอบคือไม่มีใครรู้เลย

บ้านร้างชวนสยองขวัญและไม่น่าอยู่อย่างถึงที่สุดในสายคาคนอื่น แต่กลับกลายเป็นบ้านอันแสนเพอร์เฟคในสายตาวู่หยาน เพราะเขาได้คิดไว้แล้วว่าคงต้องติดในเกมนี้กว่า2ถึง3ปี……

SAO ถึงมันจะเป็นเกม แต่มันไม่ใช่เกมที่มีไว้ให้เล่น เพราะหลังจากเข้าเกมไปแล้วจะไม่สามารถ logout ออกเกมได้!

ทางเดียวที่เพลเยอร์จะหนีออกจากฝันร้ายนี้ได้ก็มีเพียงต้องเคลียร์เขาวงกตทั้ง 100 ชั้นให้หมด! และในเกมSAOมันไม่ใจดีให้คุณตายแล้วเกิดใหม่ได้หรอกนะ ถ้าเกิดเพลเยอร์ตายในเกมหมวกเนิร์ฟเกียร์ก็จะปล่อยคลื่นไมโครเวฟออกมาเผาสมองคุณจนตาย!

แน่นอนว่าทั้งหมดนี่มันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับวู่หยานเลย เพราะเขาไม่ได้สวมหมวกตอนเล่นอยู่แล้ว และถึงจะสวมนะต่อให้หมวกมันปล่อยคลื่นไมโครเวฟทั้งวันทั้งคืนก็ฆ่าเขาไม่ตาย เขาคือบุรุษที่ลิ้มรสชาติการตายมาหลายรูปแบบจนถึงพริกถึงขิง ไม่ใช่แค่เฉียดตายหรือทำแค่กระทบไหล่กับยมทูต แต่เขาได้โอบกอดความตายไว้จนตอนนี้เป็นเพื่อนสนิทกันแล้ว!

นอกจากนี้ ตัววู่หยานที่มีสกิล วิถียุทธ์อมตะ ติดเข้าเกมด้วย เขาก็สงสัยมากว่ามันต้องเป็นสถานการณ์บัดซบแบบไหนมันถึงจะเอาชีวิตเขาไปได้กัน?……..

‘เฝ้ามอง’ เวลานับถอยหลังจนถึง 12:59 pm วู่หยานก็เม้มปาก

“เห้อ นี่ตูจะไม่มีอะไรตกถึงท้องกว่า2-3ปีเลยเหรอเนี่ย ถึงสายเลือดแท้จะไม่จำเป็นต้องกินข้าวก็อยู่ได้ก็เถอะ แต่มันก็ยังหิวอยู่ดีนะ หวังว่าพอออกจากเกมตัวเราจะไม่โดนความหิวครอบงำจนสติแตก……..”

บ่นกับตัวเองไปแปปเดียว เวลาก็กลายเป็น 13:00 pm แล้ว!

แววตาวู่หยานกลายเป็นเย็นชา!

“ระบบ! เชื่อมต่อเข้าSAOได้!”

‘ปิ๊บ! ดำเนินการเชื่อมต่อ!’

วินาทีที่ระบบพูดจบ วิสัยทัศน์ของวู่หยานก็เปลี่ยนไป เขารู้สึกเหมือนมีคนดึงเขาเข้าไปในพื้นที่สุญญากาศ มีตัวเลขดิจิทัลและหน้าจอต่างๆ ปรากฏเข้ามาในวิสัยทัศน์ของเขา วู่หยานกด ‘ok’ รัวๆ จนในที่สุดวิสัยทัศน์ของเขาก็ถูกปกคลุมด้วยความมืดมิด

ถึงตอนนี้วู่หยานก็รู้สึกว่าตัวเองกลับมามีน้ำหนักอีกครั้ง ความมืดที่เห็นทำให้เขาพยายามเปิดเปลือกตาขึ้นตามสัญชาตญาณ……..

สถาปัตยกรรมที่มีโครงสร้างผสมผสานระหว่างยุโรปในยุคกลางและแฟนตาซีก็ปรากฏเข้ามาในสายตาเขา ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าที่ปราศจากมลพิษและมีต้นไม้อยู่ทั่วทุกที่ อากาศที่สูดเข้าไปมีความบริสุทธ์อย่างมาก และกระแสลมอ่อนๆอันเย็นสบายที่พัดเข้ามาคลอเคลียกับผิวกาย วู่หยานหรี่ตาลงรู้สึกสบายตัวมาก

รอบตัวเขามีแสงวูบวาบปรากฏขึ้นไม่หยุด ก่อนจะมีผู้คนหน้าใหม่โผล่ออกมาคนแล้วคนเล่า เพียงแค่พริบตาเดียวสถานที่แห่งนี้ก็เต็มไปด้วยทะเลแห่งผู้คนอัดแน่นเบียดเสียดกัน และแน่นอนยิ่งคนเยอะเสียงพูดคุยก็ต้องเยอะตาม!

“ที่นี่น่ะเหรอ sao?”

“เกมในโลกเสมือนจริง? แม่เจ้า นี่มันสัมผัสเหมือนของจริงเลย…….”

“ฮ่าๆๆ! เป็นทิวทัศน์ที่สวยอะไรแบบนี้! เป็นเกมที่ยอดเยี่ยมมาก!”

“รอก่อนเถอะ! ลูกพี่คนนี้จะพิชิตแกเองsao!”

เสียงตะโกนโหวกเหวกเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดังขึ้นจากรอบทิศทาง วู่หยานมองดูสีหน้าตื่นเต้นของคนพวกนี้เขาก็ได้แต่ถอนหายใจเงียบๆ

ช่างไม่รู้อะไรเอาซะเลยว่าตัวเองได้หลงเข้ามาในเกมแห่งความตายแล้ว ไอ้ใบหน้าตื่นเต้นนั่นน่ะหวังว่าจะรักษาเอาไว้ได้นะ…….

วู่หยานส่ายหน้าไปมากับตัวเอง ก่อนจะเริ่มก้าวเท้าเดินเข้าเมืองตรงหน้า……

มองดูตึกรามบ้านช่องที่เป็นแบบสไตล์ยุคเก่าที่ทำจากไม้และก้อนหิน ตามท้องถนนเต็มไปด้วยผู้คนวุ่นวายไปหมด

ที่นี่คือ ‘ไอน์แครด’ ชั้นที่ 1 เมืองแห่งการเริ่มต้น ข้างนอกเมืองมีทุ่งหญ้าล้อมรอบและมีหมู่บ้านเล็ก ๆ ประกอบกันเป็นส่วนนอกของชั้นนี้ นอกจากนี้นอกเมืองยังมีมอนสเตอร์ให้ฟาร์มเก็บเวลเก็บเงินได้ด้วย

“เร่เข้ามา! เร่เข้ามา! ตรงนี้มีดาบเลเวล 1 สำหรับมือใหม่ขาย! พลังโจมตีของดาบเล่มนี้จะสูงกว่าอาวุธเริ่มต้นที่ระบบกำหนดไว้ถึง 50%! ดาบชั้นยอดมีสนนราคาเพียงแค่ 2 เหรียญเท่านั้น! มีจำนวนจำกัดเพียง 3 เล่ม! เร่เข้ามา! รีบมาซื้อก่อนของจะหมดเร็วเข้า!”

“ตรงนี้มีโพชั่นฟื้นฟูทำเองค่า! 1 เหรียญต่อ 2 ขวดเท่านั้น! จะเอาไปใช้ตอนPKหรือตอนฟาร์มมอนเสตอร์ก็โอเค! ราคานี้มีครั้งเดียวเท่านั้น! หมดแล้วหมดเลยนะ!”

“เฮ้!ทางนี้กำลังรับสมัครคนไปฟาร์มเลเวล! มีใครอยากไปด้วยไหม!”

“กำลังมองหาคนให้เกาะค่ะ! มีใครอยากได้สาวน่ารักอย่างหนูไปเกาะไหมค่า! เฮ้! พี่ชายตรงนั้นน่ะ! สนใจปาร์ตี้กับหนูไหมค่ะ? หนูสัญญาว่าจะเป็นปริงที่ดี!”

ยิ่งฟังวู่หยานก็ยื่งเหงื่อไหลหยดติ๋งๆ เขาไม่คิดเลยว่าเกมนี้จะเต็มไปด้วยผู้เล่นสุดจะ….ไม่เหมือนใครแบบนี้…..

ถึงแม้จะเพิ่งเข้าเกมกัน แต่บางคนก็มีออกไปฆ่ามอนสเตอร์ข้างนอกแล้ว บางคนก็ไม่รู้ไปทำอีท่าไหนถึงสามารถหาไอเท็มมาตั้งแผงขายได้เร็วแบบนี้ เอาเป็นว่าความครื้นเครงที่เหมือนหลุดเข้ามาในตลาดนัดนี่มันช่างให้ความรู้สึกเหมือนโลกจริงไม่มีผิด

จากตรงนี้จะเห็นได้เลยว่าผู้สร้างเกมนี้ คายาบะ อากิฮิโกะ เป็นอัจฉริยะ เป็นผู้มีความสามารถของจริง ภายในโลกปกธรรมดาที่ไร้พลังวิเศษเหนือธรรมชาติใดๆ เขากลับสามารถสร้างเทคโนโลยี้ล้ำยุคแบบนี้ได้

มองซ้ายมองขวาบนแผงลอย วู่หยานก็ส่ายหน้าไปมา ก่อนจะมุ่งหน้าออกนอกเมือง

ไม่ผิด อาวุธที่ขายพวกนี้มันดีกว่าที่เกมให้มาในตอนแรก แต่ของระดับแค่นั้นไม่นานก็ล้าสมัยต้องเปลี่ยนแล้ว

ถึงแม้เขาจะไม่ปฏิว่าถ้ามีอาวุธค่าพลังโจมตีสูงจะฟาร์มเลเวลได้ง่ายกว่าเร็วกว่า แต่กับวู่หยานมันไม่จำเป็น

พลังโจมตีที่ขาดแคลนเขาสามารถเติมช่องว่างนั่นได้ด้วยทักษะ ด้วยสกิล วิถียุทธ์อมตะ ไม่ช้าก็เร็วเดียวเขาก็หาอาวุธเจ๋งๆที่ดรอปจากมอนได้เอง…….

ขยับมือกรีดอากาศเหมือนตอนจิ้มระบบข้างนอก หน้าจอเกมsaoก็โผล่มา วู่หยานมองตรวจสอบค่าสถานะตนเอง ทันใดนั้นเขาก็เหมือนเห็นสูตรคณิตศาสตร์แสนซับซ้อน วู่หยานปวดหัวตุ้บๆจนเกือบเดินสะดุดเท้าล้มกลางเมือง

มองตัวเลขและคำอธิบาย วู่หยานก็อดจะตบมุขไม่ได้ “เอ็งเป็นแค่เกมแท้ๆ มันจำเป็นต้องซับซ้อนขนาดนี้ไหม?”

ไม่รู้ว่าวันนี้ถอนหายใจไปกี่ครั้งแล้ว วู่หยานปิดหน้าจอเกมไป แล้วเดินออกนอกเมืองต่อ เริ่มต้นการผจญภัยในโลกแห่งเกม……

ใครสนใจทักมาเพจ ห่องสมุดคนรักนิยาย ได้นะครับ