[นิยายแปล]โซ่ผนึก "หัวใจ" สายใยผนึก "มังกร" - ตอนที่ 155 บทที่ 8 ตอนที่ 12

บทที่ 8 ตอนที่ 12

โนโซมุมองเห็นภาพนั้นด้วยดวงตาที่พร่ามัวราวกับหมอก

 

ลูกเห็บขนาดใหญ่ที่ตกลงจากฟากฟ้า กลืนกินเมืองเล็กๆบนพื้นดินและบดขยี้พวกเขา

 

มันเจาะทั้งหลังคา ทำลายกำแพง บ้านหลายพังทลาย และมีคนกรีดร้องไปทั่วทุกสารทิศ

 

พบเห็นได้ทั่วไป สำหรับตนตัวเล็กที่ไม่มีแรงพอจะเคลื่อนย้ายก็อาจจะเสียชีวิต ณ ตรงนั้น

 

สิ่งมีชีวิตที่เข้ามาปกป้องเมืองที่กำลังตกอยู่ในภาวะวกฤติอย่างสิ้นหวัง

 

ร่างกายปกคลุมไปด้วยเกล็ดสีดำสนิท เทียแมต มังกรดำเป็นหนึ่งในสายพันธุ์ที่ยืนหยัดเหนือสิ่งมีชีวิตที่มีร่างกายเนื้อหนังเป็นเกล็ด มีพลังมหาศาลซ่อนอยู่ภายในร่างของมัน

 

ตัวเธอนั้นปกคลุมไปด้วยพลังแห่งความมืดมิดที่ปลดปล่อยมาจากร่างและเริ่มปกป้องผู้คน

 

เมื่อประชาชนได้เห็นพระผู้ช่วยให้รอด พวกเขาก็ร้องด้วยความโล่งอก ชื่นชมยินดีและสรรเสริญ

 

อย่างไรก็ตาม ด้วยเหตุผลบางอย่าง การแสดงออกของมังกรดำดูไม่ดีนัก เธอคนเดียวแม้จะปกป้องได้แต่ไม่สามารถทำลายมันได้

 

เธอคือมังกรดำที่ไม่สามารถควบคุมน้ำและลมได้โดยตรง เธอไม่มีทางเลือกนอกจากทนจนกว่าอุกกาบาตจะหมดลง

 

เป็นการต่อสู้อันเด็ดเดี่ยว

 

เธอนั้นเป็นที่รังเกียจในบรรดาเผ่าพันธุ์ของเธอเอง นอกจากนี้ไม่มีสมาชิกมังกรคนไหนอยากจะช่วยประชากรในเขตชายแดนเช่นนี้ และเผ่ามังกรส่วนใหญ่ไม่มีความปรารถนาที่จะช่วยเหลือมนุษย์

 

ที่แย่ไปกว่านั้นคือ แหล่งกำเนิดของน้ำที่ปกคลุมท้องฟ้ามีความเข้มข้นมากยิ่งขึ้น

 

ลูกเห็บที่ตกลงมาค่อนข้างจะใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ และผลกระทบที่รุนแรงยิ่งขึ้นก็เริ่มกระทบกำบาเรียแห่งความมืด

 

พลังของเทียแมตก็ไม่มีที่สิ้นสุด หากแหล่งกำเนิดของน้ำที่ปกคลุมท้องฟ้าเกินพลังของเธอ มนุษย์ข้างล่างก็จะถูกสังหารจนหมด

 

เทียแมตใส่พลังเข้าไปในบาเรียมากขึ้น

 

มันคือการต่อสู้อันยาวนานไร้ซึ่งอนาคตและไม่รู้ว่าจะจบลงเมื่อไร

 

ลูกเห็บที่กระทบได้กัดกินหัวใจของเธอ เหมือนใบไม้อ่อนที่ถูกแมลงกัดกิน ปลุกเร้าความรู้สึกสิ้นหวังซับซ้อนในใจ

 

 

 

“ยังไงก็ตาม ฉัน……！”

 

 

 

แม้ว่าจะอับจนหนทาง แม้ว่าตัวเธอจะต้องแหลกสลาย แต่เธอก็ไม่อยากยอมแพ้

 

ใต้ดวงตาของเธอ มีคนมากมายมองดูเธอขณะสวดภาวนา

 

มนุษย์ที่เธออยากปกป้อง ผู้ที่สามารถเข้าใจความรู้สึกและความเจ็บปวดของผู้อื่นเพราะความอ่อนแอของตัวเอง

 

เธอมองขึ้นไปบนท้องฟ้า เผาไหม้ด้วยความรู้สึกผิดชอบและหน้าที่ เหนือสิ่งอื่นใดคือความรู้สึกรักใคร่อันแรงกล้า

 

 

 

“วิญญาณแห่งวารีเอ๋ย จงเปิดเผยร่างกายที่เยือกแข็งและแปรเปลี่ยนเป็นน้ำแห่งชีวิต”

 

 

 

ในขณะนั้น น้ำเสียงที่สง่างามและบริสุทธิ์ดังก้องอยู่ในอากาศ

 

ในชั่วพริบตา เมฆที่ปกคลุมท้องฟ้าก็แจ่มใส และดวงอาทิตย์ปรากฏขึ้น

 

จากนั้นเมื่อแสงแดดส่องลงมา มังกรสีเงินก็ปรากฏตัวขึ้น

 

 

 

「เท็ต ! เขามาแล้วนะ！」

 

 

 

「อืม พอจะได้ยินจากมิคาเอลมาอยู่ ดูเหมือนจะช่วยทำอะไรบางอย่างที่ยุ่งยากนะ」

 

 

 

เทียแมตกรีดร้องด้วยความดีใจเมื่อเห็นเพื่อนของเธอมาเยี่ยมถึงที่ ความรู้สึกสิ้นหวังในอกในมลายหายไปจนหมดสิ้น

 

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

 

「นี่ ! พ่อหนุ่มจะสับสนอะไรกันขนาดนั้นหะ！」

 

 

 

「อึก！」

 

 

 

เสียงดุของซอนเน่ดังก้องไปทั่วป่า

 

วันรุ่งขึ้นหลังจากได้เรียนเต้นรำก็กลับมาฝึกกับซอนเน่แต่เช้าตรู่

 

อย่างไรก็ตาม เมื่อคืนเขาฝันถึงเทียแมตและนึกถึงมัน จากนั้นก็ได้รับเสียงต่อว่าจากซอนเน่

 

ฉากที่แวบขึ้นมาในใจของโนโซมุก่อนหน้านี้คือฉากที่เห็นในความฝันเมื่อคืน

 

อาจมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับอดีตของเทียแมต

 

บางทีอาจเป็นเพราะว่าเขามีมิคาเอลอยู่จึงรู้สึกเหมือนกับได้สัมผัสอารมณ์โดยตรงของเทียแมต

 

 

 

「ทำตัวได้น่าผิดหวังจริงๆ เมื่อวานก็ให้พักไปแล้ว ยังไม่พออีกรึไง！」

 

 

 

「เอ่อ ขอโทษที」

 

 

 

โนโซมุกลับมาตั้งสมาธิและมุ่งความสนใจที่การฝึกฝน

 

นึกถึงความฝันที่เห็นเมื่อเช้านี้ ตอนนี้จำเป็นต้องมุ่งมั่นไปที่การฝึกทั้งหมด

 

 

 

「ฟู่ววววววววว……」

 

 

 

ผมหายใจเข้าช้าๆและปลดพันธนาการวิญญาณ

 

ในเวลาเดียว กระแสพลังงานก็ล้นออกมา โนโซมุรู้สึกถึงพลังที่โหมกระหน่ำภายในร่างกายของเขา และมุ่งความสนใจไปที่ภายในและภายนอกร่างกายพร้อมๆกัน

 

แหล่งกำเนิดพลังทั้งห้าสีหลุดออกมาจากส่วนลึกของจิตใจ

 

กระแสพลัง ยุ่งเหยิงราวกับสีที่กระจัดกระจาย และไร้ความปรานีราวกับพายุทอร์นาโด อาละวาดไปพร้อมกับความเกลียดชังของเทียแมตพยายามกลืนกินร่างของโนโซมุ

 

นอกจากนี้ วิญญาณที่อยู่รอบๆ ซึ่งได้รับผลกระทบจากพลังงานที่ล้นออกมา จู่ๆก็เริ่มส่งเสียงดังและพุ่งออกไปจากที่แห่งนั้น

 

ดวงตาของโนโซมุจ้องมองไปยังวิญญาณที่กำลังบินหนีไป

 

 

 

「ฮึบ……」

 

 

 

ซอนเน่ที่เห็นโนโซมุสัมผัสได้ถึงวิญญาณ จึงส่งเสียงที่น่าประทับใจออกมา

 

ในขณะเดียวกันโนโซมุพยายามจะควบคุมพลังของเทียแมต เหงื่อไหลออกมาตามร่างกายของเขา และผิวหนังเริ่มฉีกเป็นชิ้นๆ

 

ช่วงเวลาที่ถึงขีดจำกัดนั้นก็คือประมาณตอนนี้

 

แต่ว่าสำหรับโนโซมุในตอนนี้ถือว่ามีความคืบหน้าอย่างมาก จึงค่อนข้างพึงพอใจ

 

 

 

「ไอ้หนูพอแล้ว ค่อยๆสงบสติซะ……」

 

 

 

「แค่ก แค่ก！」

 

 

 

ทันใดนั้นโนโซมุก็ไอเป็นเลือด เขาพยายามก้าวข้ามขีดจำกัดในปัจจุบันและปล่อยพลังของเขาออก

 

พลังที่ปล่อยออกมาแบบสุ่มทำให้เกิดแผลบนร่างกายของโนโซมุ พ่นเลือดและหมุนวนไปรอบๆบริเวณ

 

ซอนเน่ที่ตื่นตระหนก รีบยกมือขึ้นและแสงสีขาวก็ถูกปล่อยมาเพื่อระงับพลังของเทียแมตที่รั่วไหลออกมา

 

 

 

「เฮ้ย ! ทำอะไรอยู่ ! หยุดมันเร็วเข้า！」

 

 

 

「อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก！」

 

 

 

โซ่ที่มองไม่เห็นเริ่มพันรอบร่างกายของโนโซมุ และพลังที่ไหลออกมาราวกับสายน้ำที่มืดมนก็ลดลง ในเวลาเดียวกัน โนโซมุก็ล้มลงคุกเข่าราวกับว่าเขากำลังทรุดตัวลงอย่างอ่อนแรง

 

 

 

「แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก……」

 

 

 

「ทำบ้าอะไรของแกหะ วางแผนที่จะตายรึไง！」

 

 

 

「ขอโทษ… คิดว่าจะลุยได้อีกสักพักหนึ่ง……」

 

 

 

「ไอ้โง่ ข้าเคยบอกไปแล้วนะทั้งเวทวิญญาณและการควบคุมพลังเหนือธรรมชาติไม่สามารถทำได้ในชั่วข้ามคืน หากเร่งรีบเกินไปและสูญเสียจุดยืน จะตายเอาได้นะ！」

 

 

 

ขณะที่รักษาบาดแผลของโนโซมุซึ่งดูเหมือนจะหายใจไม่ออก ซอนเน่ก็ขึ้นเสียงดุเขาที่ทำตัวประมาท

 

การกระทำเพียงครั้งเดียวอาจส่งผลต่อความตายและหากเขาตายเทียแมตจะฟื้นกลับมา

อาร์คาซัมจะจบลง ประเทศเพื่อนบ้านเองก็คงไม่รอด

 

โนโซมุดูเหมือนจะเข้าใจเรื่องนี้เป็นอย่างดี ในขณะที่เขายอมรับการรักษาของซอนเน่อย่างใจเย็นในขณะแสดงท่าทีขอโทษ

 

 

 

「เฮ้อ ดูเหมือนว่าตอนนี้จะสามารถสัมผัสวิญญาณได้แล้ว แล้วรู้สึกยังไงบ้างล่ะ？」

 

 

 

「ก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรหรอก……」

 

 

 

โนโซมุเองก็สามารถอธิบายได้เพียงแค่นี้

 

ความเกลียดชังและความขุ่นเคืองของเทียแมตซึ่งเธอรู้สึกมากขึ้นกว่าเดิมนั้นไม่มีที่สิ้นสุดราวกับหลุมลึกที่ไร้ก้นบึ้งและแหล่งที่มาที่เขารู้สึกได้ว่า ไม่สามารถควบคุมได้ดั่งเดิน

 

 

 

「อืม เรียกได้ว่าพลังนั้นคือความโกลาหล อย่างไรก็ตาม สิ่งต่างๆก็ดีขึ้นเล็กน้อย ดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงวิญญาณแล้ว」

 

 

 

「……ห๊ะ？」

 

 

 

「เคยพูดไปแล้ว จะควบคุมพลังต้องเข้าใจถึงที่มาของพลังและตัวเอง ในแง่นั้น ไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ไม่ผิดหรอก ต้องขอบคุณแม่สาวเอลฟ์คนนั้นมากๆล่ะ」

 

 

 

โนโซมุเบิกตากว้างเมื่อได้ยินเขาพูดถึงซีน่า

 

 

 

「ทำไมซีน่าถึงมาเกี่ยวข้องด้วย……」

 

 

 

「ไม่ได้ยินจากเธอเหรอที่ข้าให้เธอเอามิคาเอลไปให้เจ้า ตอนนั้นพอพูดถึงเจ้า ดูเหมือนเธอจะคิดอะไรบางอย่างอยู่」

 

 

 

ซอนเน่มองดูโนโซมุไม่สามารถซ่อนความประหลาดใจได้ พร้อมรอยยิ้มบนริมฝีปากว่า “ทำได้แล้ว”

 

ในทางกลับกันโนโซมุไม่ได้กังวลอะไร

 

สิ่งที่นึกถึงคือหญิงสาวที่เผยให้เห็นร่างเปลือยสีขาวบริสุทธิ์ของเธอภายใต้แสงจันทร์ ก่อนที่เขาจะรู้ตัว โนโซมุก็จ้องมองไปที่ซอนเน่ พยายามไม่แสดงความร้อนที่พุ่งออกมาจากส่วนลึกภายในร่างกายของเขา

 

 

 

「…………」

 

 

 

「อย่ามองด้วยสายตาน่าสงสัยแบบนั้นสิ มีความคิดเกี่ยวกับพิธีกรรมที่เธอทำเพื่อสามีสุดที่รักของเธอ แต่ไม่รู้หรอกนะว่าเธอทำถึงขั้นไหน」

 

 

 

องค์ประกอบเดียวที่ทำให้พันธสัญญาโลหิตเกิดขึ้นคือการผสมเลือดที่ไหลออกมา ดังนั้นแม้ว่าซอนเน่จะรู้ว่าซีน่าทำพันธสัญญาเลือดกับโนโซมุ แต่เขาไม่รู้เลยว่าพิธีกรรมมันหมายถึงอะไร

 

โนโซมุได้แต่สงสัยในรอยยิ้มกรุ่มกริ่มบนริมฝีปากของซอนเน่

 

 

 

「เอาจริงดิ？」

 

 

 

「เป็นเรื่องจริงสินะ ดูจากสีหน้าเจ้าที่แดงเหมือนหมึกต้นแล้ว ดูเหมือนจะได้ทำเรื่องน่าตื่นตาตื่นใจลงไปแล้วใช่ไหม?」

 

 

 

「อะไรกัน ตาแก่นี่！」

 

 

 

จู่ๆความอับอายของโนโซมุก็เกิดขึ้น และเขาก็อดไม่ได้ที่จะขึ้นเสียง

 

ด้วยรอยยิ้มชั่วร้ายบนใบหน้าของเขา ซอนเน่จึงใช้เทคนิคโบกมือปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

 

 

 

「โฮ่โฮ่โฮ่～～！」

 

 

 

「มังกรบ้ากามนี่ จำไว้เลยนะเว้ย！」

 

 

 

ด้วยท่าเยาะเย้ย ซอนเน่ใช้เวทเคลื่อนย้าย กระแสแสงที่พุ่งออกมาจากเท้าของเขาและพันรอบร่างโนโซมุ และพาเขาออกจากป่าของสถาบัน

 

เมื่อแสงจางลง โนโซมุก็ยืนอยู่ที่ชั้นใต้ดินของสถาบัน

 

ทันใดนั้น โนโซมุก็ถูกส่งไปยังห้องใต้ดินที่มีแสงสว่างสลัวและเขาก็หายใจเข้าลึกๆซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อพยายามสงบจิตใจที่กระวนกระวาย

 

 

 

「……หมอนี่มันเจ้าปัญหาจริงๆเลย」

 

 

 

ในที่สุดโนโซมุก็สงบลงและในขณะที่ถอนหายใจเขาก็ยกกระเป๋านักเรียนที่อยู่ใกล้ๆ

 

โนโซมุมองไปที่ฝ่ามือของเขาขณะที่เดินผ่านประตูด้านข้างเพื่อออกไปด้านนอก

 

มีแผลที่ปลายนิ้วของเขา เมื่อมองดูพันธสัญญาโลหิตที่ได้ทำกับซีน่า ก็มองย้อนกลับไปในการฝึกวันนี้

 

 

 

「ก้าวไปข้างหน้าอย่างมั่นคงงั้นเหรอ……」

 

 

 

ต้องขอบคุณซีน่า ทำให้เขาสัมผัสวิญญาณได้ เป็นผลให้สามารถเข้าถึงพลังของเทียแมตได้ละเอียดอ่อนมากขึ้น

 

เรียกได้ว่าเกินพอเพียงวันเดียว แต่เรื่องการควบคุมพลังยังไม่ได้สถิติใหม่ ทำให้โนโซมุรู้สึกหงุดหงิด

 

มีสะเก็ดสีแดงดำปิดแผลที่นิ้วชี้ สีของเลือดดำๆที่แข็งตัวทำให้นึกถึงดาบสั้นนี่ไอริสเคยถือ

 

ก่อนที่จะรู้ตัวเขาก็กำหมัดแน่น

 

 

 

「ยัง มีทางอีกยาวไกล……」

 

 

 

โนโซมุออกจากประตูด้านข้างและมุ่งหน้าไปยังห้องเรียนพร้อมกับขมวดคิ้วเมื่อถูกแสงแดดจ้าส่องลงมา ใกล้ถึงวันงานแล้ว

 

 

 

“一ผมจะก้าวไปข้างหน้า เพราะงั้นนี่คือความคืบหน้าที่ควรพอใจแล้ว”

 

 

 

โนโซมุตัดสินใจ สูดหายใจเข้าลึกๆบรรเทาความกังวลในอกของเขา และควายมือที่กำหมัดออก อย่างไรก็ตาม มีเลือดไหลออกมาจากแผลเป็นที่กำหมัด

 

ราวกับจะแสดงความคับข้องใจของเขา

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

 

ซอนเน่ส่งโนโซมุกลับมา ครุ่นคิดอย่างลึกซึ้งและนึกถึงการฝึกฝนที่เขาทำไว้ก่อนหน้านี้

 

 

 

「หึ ดูท่าจะลำบากเลยนะ……」

 

 

ทั้งที่เขาควรจะได้พักผ่อนและสงบสติอารมณ์ แต่กลับทำให้โนโซมุกังวลมากขึ้นไปอีก

 

จนถึงขณะนี้ โนโซมุไม่เคยปลดปล่อยพลังมากเกินขีดจำกัด

 

เขาเริ่มสงสัยว่ามันเป็นความผิดของเขารึเปล่าที่ปล่อยให้พวกสาวๆเป็นคนจัดการเรื่องนี้ แต่ไม่มีใครอื่นที่โนโซมุเปิดใจด้วยอีกแล้ว

 

 

 

「一ตอนนี้จะละสายตาจากเขาไม่ได้เด็ดขาด……」

 

 

 

ตอนนี้ไม่มีเวลามาผ่อนปรน ซอนเน่ต้องเฝ้าระวังการฝึกของโนโซมุโดยคำนึงถึงสิ่งนี้ ถึงเวลาที่จะต้องดำเนินการขั้นต่อไป

 

 

 

「ตอนนี้ถึงขีดจำกัดของข้าที่จะสอนเขาได้ อาจจำเป็นต้องบอกจิฮัดว่ามันมาถึงบทสรุปแล้ว……」

 

 

 

ขณะที่พึมพำเช่นนั้น ซอนเน่หันส้นเท้าและก้าวไปในส่วนลึกของป่า

 

จากแนวคิดที่ว่าต้องทำทุกอย่างที่ทำได้ เพื่อตรวจสอบทุกอย่างที่ทำลงไปแล้ว

 

จะบอกว่าแปลไปร้อนไป ร้อนจนไข้ขึ้น ~

 

สนับสนุนผู้แปลได้ที่ 097-005-6950 ภารดร บุญมา พร้อมเพย์//True Wallet