[นิยายแปล(WN)] ノブリス・オブリージュ เหตุใดโลลินีทเช่นเธอจึงถูกเรียกว่าโลลิศักดิ์สิทธิ์ - ตอนที่ 91 ตอนที่ 11 อารัมภบท

ตอนที่ 11 อารัมภบท

 

“ก่อนอื่น ให้ข้าได้อธิบายสถานการณ์อีกครั้ง”

 

“ขอความการุนาด้วยก่ะ”

 

เมื่อมารวมตัวกันที่ห้องโถงแล้ว พวกเราก็ขอให้คุณตาอธิบายสถานการณ์ปัจจุบัน

ฉันรู้ดีว่าสิ่งต่าง ๆ ได้เริ่มขึ้นแล้ว แต่ถ้าไม่รู้ว่าสถานการณ์เปลี่ยนแปลงไปมากขนาดไหนก็คงคุยกันไม่รู้เรื่อง การที่คุณตาซึ่งน่าจะกำลังเตรียมการตามสถานที่ต่าง ๆ ต้องรีบเดินทางมาถึงที่คฤหาสน์แบบนี้ แสดงว่าต้องเป็นสถานการณ์ที่เร่งด่วนมาก ๆ ดังนั้นในสถานการณ์เช่นนี้ การแบ่งปันและจัดระเบียบข้อมูลของสถานการณ์ปัจจุบันจึงมีความสำคัญมากกว่า การลงมือทำอะไรด้วยความรีบร้อนโดยไม่รู้อะไรเลยไม่ทำให้ได้เปรียบอะไรเลย

การที่พวกคุณกระโดดตามคุณตาขึ้นไปถึงห้องของฉัน เป็นเพราะพวกเขาเองก็ยังได้ยินข้อมูลรายละเอียดใด ๆ เลย ทุกคนรวมถึงฉันรอคำพูดของคุณตาอย่างเงียบ ๆ ด้วยท่าทางลึกลับ หลังจากดื่มน้ำจากถ้วยที่คาลเมียร์เทให้จนชุ่มคอ ในที่สุดคุณตาก็เริ่มพูด

 

“พูดสั้น ๆ คือ มีการแบ่งฝ่ายภายในของกลุ่มต่อต้าน”

 

“ข้างใน แตกแยก………”

 

“อ้า หลานจำเหตุการณ์ในตลาดเมื่อไม่กี่ปีก่อนได้ดีใช่ไหม”

 

“อืม”

 

คุณตาพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่างจากปกติที่เหมือนสายลมอ่อนโยน ละเว้นการเกริ่นนำ เป็นการแลกเปลี่ยนข้อมูลและการสนทนาที่จำเป็นเท่านั้น นี่อาจเป็นใบหน้าของคุณตาในยามที่มีฐานะเป็นผู้อำนวยการหน่วยข่าวกรองแห่งราชอาณาจักรรูเนเรีย แต่ในเวลาเดียวกันก็เป็นการแสดงให้เห็นว่าไม่มีเวลาเหลือแล้ว เพราะคุณตาไม่เคยแสดงท่าทางแบบนี้ให้ฉันเห็นมาก่อน

และคุณพ่อทวนคำพูดของคุณตาด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้างซึ่งแตกต่างจากที่ได้ยินมาโดยตลอด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความตึงเครียด หรือมีอารมณ์ตาม เหตุการณ์นั้นยังคงติดแน่นอยู่ในความทรงจำของฉัน การถึงนึกทำให้เกือบหลุดเสียงคร่ำครวญจากความช็อก หลังชำเลืองสายตามองพวกเราเหมือนถามว่าเข้าใจความหมายหรือไม่ คุณตาก็พูดถึงความเชื่อมโยง

 

“แต่แรกแล้ว ในคดีนั้นเป็นผลลัพธ์จากการอาละวาดของกลุ่มหัวรุนแรงบางส่วนมากกว่าจะเป็นแผนหลักของกลุ่มต่อต้าน ……..เรื่องนี้คงรู้อยู่แล้วสินะ?”

 

“…….อืม”

 

คุณตาดูเข้าใจดีจึงถามยืนยันกับฉันแค่คนเดียว นึกภาพไม่ออกว่าคุณพ่อจะไม่รู้รายละเอียดเกี่ยวกับกระบวนการสืนสวนหลังเหตุการณ์ ส่วนพวกเบลล์ซังเป็นคนของมาเรียน่าไอริสจึงไม่จำเป็นต้องถาม

ฉันไม่คิดว่านี้เป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมที่จะถาม แต่ฉันก็เข้าใจว่าอาจจะมีเบื้องหลังที่ต้องพูดคุยและสถานการณ์ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องของเบลล์ซัง การจู่โจมที่ตลาดนั้นดูเหมือนจะไม่ได้มีการวางแผนและดูก้าวร้าวเกินไป เมื่อพิจารณาถึงวิธีการที่กลุ่มต่อต้านใช้ที่ฉันได้รับรู้มาด้วยตัวเองในการประท้วงที่โรงเรียนเมื่อก่อนหน้านี้ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ความคิดของคนเดียวกันแน่นอน ความอ่อนแอของฉันเป็นที่รู้กันทั่วไป แต่ฉันก็ยังสามารถโน้มน้าวด้วยคำพูดตอนนี้ได้อย่างราบรื่น

และความจริงนี่เกี่ยวโยงกันจากเรื่องที่ว่ามีความแตกแยกภายใน นั่นคือสิ่งที่หมายถึง

 

“ครั้งนี้ก็เหมือนกัน”

 

“…..ถูกต้อง ตามแหล่งข่าวของข้า ดูเหมือนว่าพวกกลุ่มหัวรุนแรงในคดีนั้นได้ก่อการรัฐประหารต่อต้านฝ่ายหลัก ข้าไม่รู้ควรพูดเช่นนี้ไหม…….ผู้ที่ไว้ใจได้ บรรดาผู้ต่อต้านที่ดำเนินการอย่างระมัดระวังต่างถูกกำจัดหรือถูกควบคุมกันเป็นจำนวนมาก ดังนั้นจึงไม่ใช่พวกเขาที่ทำให้เกิดการจลาจลขึ้นมาอย่างกะทันหัน ดูเหมือนสัญญาณควันจะถูกจุดขึ้นในบางพื้นที่อิทธิพลยังคงแข็งแกร่ง แต่ในไม่ช้าก็จะกระจายไปทั่วราชอาณาจักรอย่างแน่นอน”

 

แม้ว่าการจลาจลจำนวนมากจะเกิดขึ้นเอง แต่ก็เป็นไปได้ว่าการจลาจลจะเกิดขึ้นภายในกลุ่มต่อต้านก่อนหน้านั้นด้วย ถึงจะคาดคะเนได้ แต่ก็ยากที่จะเชื่อว่ามีการแบ่งแยกกันจริง ๆ อันที่จริง ฉันไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลยจนกระทั่งคุณตาบอกว่าเกิดขึ้นแล้ว

 

“เข้า จ๊ายแล้ว…….”

 

“จริง ๆ เลย ยากที่จะหาพวกเขาเจอ”

 

แน่นอน โดยไม่คำนึงถึงความดีและความชั่วแล้ว การจลาจลภายในก่อนการต่อสู้ครั้งใหญ่ที่เดิมพันชะตากรรมขององค์กรนั้นดูไม่สมเหตุสมผลเลย ถึงฉันจะไม่เชี่ยวชาญเรื่องการจัดการองค์กรเป็นพิเศษ แต่โดยทั่วไปฉันก็คิดว่าไม่ได้เป็นการเคลื่อนไหวที่ดี

…..คุณตาเหมือนจะสงบสติอารมณ์ได้ในขณะพูดจนกลับมาเป็นน้ำเสียงที่คุ้นเคย แต่คำพูดสุดท้ายดูเหมือนจะกำลังตกที่นั่งลำบาก ก่อนปล่อยให้พวกเราครุ่นคิดข้อมูลที่ได้และรอให้สงบลงสักครู่ การเอาใจใส่เช่นนี้ทำให้รุดหน้าได้ง่ายขึ้น สมกับเป็นผู้อำนวยการหน่วยข่าวกรอง ไม่สิ บางทีอาจเป็นแค่ความใจดีของผู้อาวุโส

 

“เช่นนั้นท่านพ่อตา เมื่อคืนข้าได้ถามอริซบ้างแล้ว เท่าที่สามารถบอกได้ ดูเหมือนแผนการยังอยู่ในระหว่างขั้นเตรียมการ……..”

 

“…….เช่นนั้นรึน้อ”

 

ในที่สุดคุณพ่อที่ใช้ความคิดจนแน่นใจก็พูดขึ้นมา คุณตาก็ดูเหมือนจะยอมรับ 

ถูกต้อง การเตรียมการของพวกเรายังไม่เสร็จสิ้น ฉันไม่ได้คาดหวังว่าทุกอย่างจะพร้อมอย่างสมบูรณ์แบบ แต่ถึงอย่างงั้นเรื่องนี้ก็เร่งด่วนเกินไป ยังผ่านไปไม่ถึงหนึ่งเดือนนับจากวันที่พวกเราจับมือทำงานร่วมกัน ฉันไม่รู้ว่าการกระทำของกลุ่มต่อต้านมุ่งเป้ามาทางนี้หรือเปล่า แต่พูดได้เลยว่าเป็นโจมตีทีเผลอใส่พวกเรา”นักปฏิวัติ”อย่างสมบูรณ์แบบ ฉันพูดได้เลยว่าพวกเขาชิงลงมือในช่วงเวลาที่ดีที่สุด ยังไงก็ตาม

 

“เช่นนั้น ก็ไม่ทางเลือกอื่นนอกจากจะย้ายมาที่นี่ก่อนน้อ อย่างน้อยก็ก่อนที่「เพื่อนบ้าน」จะรู้ตัวและเริ่มเคลื่อนไหว”

 

“แต่ว่า………”

 

แต่ทว่า ใช่แล้ว ไม่ว่าจะพร้อมหรือไม่ก็ตาม หากเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเคลื่อนย้าย การรอดูสักระยะไม่ใช่ตัวเลือก ฉันคงต้องรีบส่งเสียงชูธงสตรีศักดิ์สิทธิ์ตั้งแต่ตอนนี้ ….แต่นั่นคือภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกที่เรากำลังเผชิญอยู่ ฉันยังไม่พร้อมสำหรับเรื่องนั้น ฉันควรทำยังไงดี เมื่อมองไปรอบ ๆ คุณตาดูรู้สึกมีความยุ่งยากใจอย่างมากอยู่

 

“มีตัวเลือกที่ดีรองลงมาอยู่ มีอยู่ แต่…….”

 

คุณหันมาสบตากับฉันเพียงชั่วพริบตา ถัดมาคือคุณพ่อ ทางเลือกในสถานการณ์นี้และความหมายของแนวสายตา 

――――เข้าใจแล้ว อันตราย จนยากที่จะพูด แต่ มีแต่ต้องทำเท่านั้น

 

“หนู จะไป”

 

“――――………อริซ”

 

เมื่อเห็นปฏิกิริยาที่ประหลาดใจและคร่ำครวญของคุณตา ฉันก็คิดว่าได้ให้คำตอบที่ถูกต้อง

ศูนย์กลางของราชอาณาจักร หรือก็คือเมืองหลวง แน่นอนว่าศูนย์กลางที่จะกำหนดแนวโน้มของการจลาจลหรือการปฏิวัติครั้งนี้ก็ย่อมต้องเป็นที่เมืองหลวงด้วยเช่นกัน ตัวอย่างเช่น หากมุ่งหน้าไปยังพื้นที่ที่มีกบฎอยู่ อย่างดีที่สุดก็แค่สามารถทำให้บริเวณนั้นสงบลงได้ เช่นเดียวกับการอยู่แต่ภายในมาเรียนา และการดำเนินการขนาดใหญ่ที่นี่ที่เป็นศูนย์กลางกลางเส้นทางเดินทางที่สั้นที่สุดระหว่างราชอาณาจักรกับจักรวรรดิจะทำให้สถานการณ์ปัจจุบันถูกเปิดเผยต่อจักรวรรดิในระยะเวลาที่สั้นเป็นอย่างมาก หรือคือเป็นมาตรการที่แย่ยิ่งกว่าการไม่ทำอะไรเลย

ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้ว ก็เหลือทางเลือกเดียวเท่านั้น พวกเราจะมุ่งหน้าตรงไปยังเมืองหลวงและทำให้การปฏิวัติประสบความสำเร็จโดยเร็วที่สุด ทำให้ประชาชนทั่วไปรับรู้ถึงความสำเร็จของการปฎิวัติโดยสตรีศักดิ์สิทธิ์ ด้วยวิธีนี้การจลาจลในแต่ละภูมิภาคจะคลี่คลายลงด้วยตัวเอง มาเข้ายึดครองแล้วบังคับการจลาจลซึ่งจัดเตรียมและตั้งใจจะทำเป็นขั้นเป็นตอนให้เกิดขึ้นตอนนี้กันเลยดีกว่า แน่นอนว่าผลตอบแทนมหาศาลย่อมมาพร้อมกับความเสี่ยงมหาศาล หากเจอเหตุการณ์กบฏระหว่างทางไปเมืองหลวง ฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หรือค่อนข้างจะเป็นเก้าในสิบที่จะเกิดเรื่อง

ยังไรก็ตาม ตราบใดที่ฉันไปถึงเมืองหลวงได้ ฉันมั่นใจในความสำเร็จค่อนข้างสูง เพราะมีทั้งลาบริกซ์ซังและลูน่า เป็นฐานของพวกเราถัดจากมาเรียน่า และจะไม่ถูกครอบงำโดยอิทธิพลของกลุ่มต่อต้านโดยง่าย นอกจากนี้ ฉันยังสามารถคืนดีกับประชาชนทั่วไปบางส่วนในช่วงเวลาการประท้วงที่โรงเรียน ฉันจึงอยากจะเชื่อว่าจะไม่มีการจลาจลครั้งใหญ่ในเมืองหลวง

 

“โต้ซามะ”

 

“………พ่อแน่ใจว่าลูกรู้ว่าอันตรายอยู่แล้ว แต่ถึงจะพูดไปก็จะไม่หยุดถูกไหม?”

 

“อืม”

 

“ถ้าอย่างงั้น คำตอบของพ่อก็คงเดิม อริซ ครั้งนี้พ่อจะอยู่เคียงข้างลูกเอง”

 

“……..อืม”

 

ความหมายในครั้งนี้ อาจจะเป็นคำพูดที่อยากพูดเมื่อครั้งฉันยังอายุราวสี่ขวบ ถึงฉันจะไม่สนใจ แต่คุณพ่อก็ยังเป็นห่วง แต่ถ้านั้นจะช่วยลบล้างความรู้สึกลึก ๆ ของคุณพ่อได้ ก็ไม่มีความจำเป็นต้องปฏิเสธความรู้สึกนั้น ที่ต้องทำมีเพียงแค่ขอบคุณและมอบคืนความรักให้ดีที่สุด ขณะแสร้งทำเป็นไม่สนใจคาลเมียร์ซังที่กำลังค่อย ๆ เช็ดแก้มของคุณพ่อที่ยืนหันหลัง ฉันก็มองย้อนกลับไปด้านหลัง เบลล์ซังกับมิร่าซังกำลังมองมาที่ฉัน

 

“เบลล์ มิร่า”

 

“ฮิเมะ”

 

“อริซซามะ”

 

พวกเราไม่จำเป็นต้องพูดอีกต่อไป

ความรู้สึกนั้นแบ่งปันกันเพียงแค่แลกเปลี่ยนสายตาและเรียกชื่อของกันและกัน

 

“จ้า…….”

 

….ถ้าอย่างงั้นที่เหลือคือวิธีการทำงาน ดูเป็นเรื่องยากที่จะให้ทุกคนออกไปจากที่นี่กันหมด มีคนที่ต้องอยู่เฝ้าระวังทั่วมาเรียน่าและจับตามองใกล้ชายแดนไม่ให้มีข้อมูลรั่วไหลไปสู่จักรวรรดิ แน่นอนว่าทุกคนรู้ดี และคนที่เหมาะสมก็เข้าใจ แต่ว่าจากคำพูดก่อนหน้านี้ เห็นได้ชัดว่าทุกคนมีความคิดต้องการที่จะติดตามฉันไปด้วย ไม่มีใครพูดอะไร ความเงียบเกิดขึ้นประมาณสิบนาที

 

“….ว่าแล้ว”

 

“ไม่ค่ะ ฮัททีเรียซามะ ถ้าเช่นไรได้โปรดปล่อยให้เป็นหน้าที่ดิฉัน…….ให้เป็นหน้าที่พวกดิฉันเถอะค่ะ”

 

และทันใดนั้น คาลเมียร์ซังก็เป็นผู้ขัดขวางคำพูดของคุณพ่อที่กำลังพูดออกมาด้วยท่าทางเจ็บปวด ….ไม่สิ เป็นพวกคาลเมียร์ซังและผู้ติดตามตระกูลแฟร์มีลทุกคน พวกสาว ๆ ที่มักทำงานเงียบ ๆ ไม่เด่นสะดุดตา และให้ความรู้สึกไม่มีตัวตน ต่างก้าวออกมาข้างหน้าอย่างมีพลัง ยืนยันการดำรงอยู่ของตน และยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสายตาที่เฉียบแหลม 

 

“พวกเจ้า…..”

 

“แม่ม ดิฉันขอฝากความไว้วางใจเรื่องอริซซามะไว้ด้วยนะคะ อริซซามะคือ「ความหวัง」สำหรับพวกเรา เช่นเดียวกับฮัททีเรียซามะอละแม็กพ็อดซามะ เช่นเดียวกับมิแรนด้าซังและแม่มเช่นกันค่ะ”

 

เมดสาวที่มีผมสีเขียวพูดในนามของเธอจนถึงกับทำให้เบลล์ซังพูดไม่ออก ดูเหมือนคาลเมียร์ซังจะไม่ใช่คนเดียวที่เรียกเบลล์ซังว่าแม่มแบบนั้น แน่นอนว่าพวกเธอไม่ใช่แค่ข้ารับใช้ แต่ยังเป็นสมาชิกของมาเรียน่า・ไอริสเช่นกัน ตอนนี้พวกเราอยู่ด้วยกันเป็นทั้งเพื่อน เป็นทั้งครอบครัวที่อยู่ด้วยกันมาอย่างยาวนานผ่านมาทั้งยามสุขและยามทุกข์ พวกเธอยืนอยู่ตรงนั้น รับมอบความรับผิดชอบ”บ้าน”หลังนี้ และผลักลงบนหลังของพวกเรา 

มิร่าซังกับคาลเมียร์ซังเผชิญหน้ากันด้วยทัศนวิสัยที่ค่อย ๆ พร่ามัวจากความอ่อนโยนและความอบอุ่น

 

“ตะ แต่ว่าคาลเมียร์！ เธอน่ะ……”

 

“ไม่เป็นไรหรอก ข้าแน่ใจว่าลาบริกซ์ซามะ…….อืออึ คุณพ่อต้องเข้าใจ ต้องขอบคุณอริซซามะที่ช่วยพลักหลังข้าในวันนั้น ข้าได้ถ่ายทอดความรู้สึกของตัวเองให้ได้รู้ และสามารถภาคภูมิใจได้ว่าตัวเองเป็นลูกสาวของคุณพ่อ หากข้าสามารถเป็นกำลังเล็ก ๆ ได้ด้วยการอยู่ปกป้องที่นี่ ครั้งนี้ข้าก็อยากเป็นคนที่ช่วยพลักอริซซามะกลับไปบ้าง ……….ขอบคุณนะ มิแรนด้า ข้าดีใจมากที่เธอได้เป็นอัศวินของอริซซามะ และได้เป็นเพื่อนคนแรกของเธอ”

 

“――――งี่เง่า อย่ามาพูดเหมือนคำอำลากันแบบนั้นสิยะ …..ข้าไม่ยอกให้เกิดโศกนาฏกรรมเลือดที่นี่หรอกนะ ทั้งฮิเมะและพวกข้าจะกลับมาอย่างมีชีวิตแน่นอน …….ข้าเองก็ขอบคุณเธอเหมือนกัน คาลเมียร์ ที่มาเป็นเพื่อนคนแรกของข้า”

 

…..ใช่แล้ว บางทีคาลเมียร์ซังอาจบอกกับลาบริกซ์ซังแล้วว่าจะไม่สามารถพบคุณพ่อได้อีกต่อไป แต่ถึงอย่างงั้นเธอก็เลือกที่จะออกคำสั่งอยู่ที่นี่ ไม่ใช่แค่คาลเมียร์ซังเท่านั้น ทุกคนล้วนมีคนสำคัญ อ้า ฉัน ทุกคน ความล้มเหลวเป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้ ไม่ว่ายังไงก็ตามฉันต้องแสดงให้เห็นถึงผลสำเร็จของการปฎิวัติ

 

“อ้า….. ไม่ไหว ๆ เป็นภาพที่ต่อมน้ำตาที่หย่อยยานของวัยชรายากจะต้านทาน”

 

ทุกคนยิ้มให้กับคุณตาที่พึมพำด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ความกลัดกลุ้มถูกกลืนหายไป และแทนที่ด้วยความกล้าหาญที่ล้นเหลือ ดวงตาอันทรงพลังของทุกคนผสานเข้าด้วยกันและพยักหน้าให้กัน แม้ในขณะที่ทำสิ่งนี้ สถานการณ์ก็ยังเคลื่อนไหวอยู่ทุกขณะ ในเมืองหลวงตอนนี้ลูน่า สเตลล่าซัง และลาบริกซ์ซังต่างกำลังดิ้นรนอยู่ ฉันเองก็ต้องรีบไป

 

“ต้องไป”

 

“อ้า …..ข้าขอฝากพวกเจ้าทุกคนด้วย”

 

“ค่ะ！”

 

“โปรดปล่อยให้เป็นหน้าที่ดิฉันเองค่ะ！”

 

พวกเราตอบสนองการให้กำลังใจของคาลเมียร์ซังที่อยู่ด้านหลังด้วยการยืนขึ้น พวกเราจะกลับมานั่งที่นี่ด้วยกันอีกครั้ง

จากนั้นพวกเราก็ไปที่ประตูหน้า และในขณะเดียวกัน ประตูก็เปิดออก ฉัน ไม่สิ พวกเรารู้สึกประหลาดใจ

 

ภายใต้ท้องฟ้าสีครามกว้างใหญ่ที่แผ่ออกไปทุกทิศทางนั่น――――

 

“…..โย้ว โจจัง”

 

“โฮ่ง！”

 

“โอโจซามะ”

 

“――――อาจารย์ อายาเมะ คลอริน่าซัง….. ！？”

 

ไม่ใช่แค่――――หนึ่งหรือสอง――――หรือสามคน แต่ข้างหลังของพวกเขาคือผู้คนจำนวนมาก เหล่าประชาชนชาวมาเรียน่ายืนเรียงรายกันอยู่ ทันทีที่พวกเขาสังเกตเห็นพวกเรา ก็ส่งเสียงดังออกมาทันที ชั่วขณะหนึ่งความคิดที่เลวร้ายที่สุดก็เข้าครอบงำ ไม่มีทาง หรือว่าพวกเขาจะก่อการจลาจลกัน ยังไงก็ตาม ความกังวลดังกล่าวจบลงด้วยการคิดไปเอง

 

“อริซซาม๊า~~！”

 

“ฮัททีเรียซามะ！”

 

“โปรดให้พวกเราได้ดูแลมาเรียน่าเองครับ！”

 

ทุกถ้อยคำปกคลุมไปด้วยความอบอุ่น

 

“ทำ ไม”

 

“ฮ่าๆๆๆ โจจัง แน่นอนอยู่แล้ว พวกข้าไม่ได้โง่หรอกนะ พวกเราเข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันดี …..ตรงนั้น การมาถึงของชายชราที่ดูจากเสื้อผ้าที่สวมใส่เหมือนคนใหญ่คนโตที่จู่ ๆ ก็พุ่งเข้าไปในคฤหาสน์ ถ้าคิดเรื่องของท่านลอร์ดกับโจจังที่ทำมาจนถึงตอนนี้ เป็นใครก็ต้องเข้าใจสิ่งที่โจจังพยายามจะทำ …….ยิ่งมีข่าวลือเรื่องสตรีศักดิ์สิทธิ์ที่เป็นห่วงประเทศและพยายามลงมือช่วยเหลือ หมายถึงโจจังใช่ไหมล่ะ?”

 

“เอ๊ะ อะ……”

 

แน่นอนว่านั่นก็อยู่ในแผนการเช่นกัน การเผยแพร่ข่าวลือดังกล่าวไปทั่วราชอาณาจักรล่วงหน้าเพื่อให้ผู้คนรับรู้ถึงการมีอยู่ของพวกเรา ดูเหมือนว่าจะได้รับการยอมรับอย่างราบรื่นในช่วงเวลาของการปฎิวัติ แน่นอนว่าข่าวลือก็มาถึงที่นี่เช่นกัน แต่แบบนี้

 

“………..ฮะ ฮ่าๆๆๆๆ！  บางทีข่าวลืออาจจะไม่จำเป็นเลยก็ได้”

 

“จี่ซามะ?”

 

“อริซ ฮัททีเรีย จงดูให้ดี ภาพที่พวกเจ้ากำลังเห็นอยู่นี่ คือ แสงสว่างที่พวกเจ้าได้ถักทอขึ้นมา และเป็นเป้าหมาย「ความสุข」ของพวกเราด้วย”

 

“……ทุกคน”

 

“อ้า……..”

 

หลากหลายเสียงที่ส่งมาถึงพวกเราไม่มีคำสาปแช่งหรือเยาะเย้ย ทุกคน ทุกคนสนับสนุนพวกเรา ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องของที่นี่ ของบ้านเกิด ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกข้า แล้วมุ่งไปข้างหน้าซะ

วันนี้ฉันเสียน้ำตาไปเท่าไหร่แล้ว ฉันจับคู่หูไว้แน่นและซ่อนใบหน้าเปอะน้ำตา อาจารย์….แฮงค์ล็อตเต้ซังพูดย้อนถึงเรื่องในอดีตระหว่างมองมาที่ฉัน

 

“……..จวบจนถึงทุกวันนี้ พวกขุนนางต่อให้พวกข้าพยายามหรือกรีดร้องแค่ไหนก็มีแต่จะมองมาอย่างดูถูก หรืออย่างดีที่สุดก็มองมาด้วยความเห็นอกเห็นใจ แต่โจจังกับท่านลอร์ดต่างออกไป ท่านลอร์ดดูแลพวกเราเป็นอย่างดี และเมื่อเร็ว ๆ นี้โจจังก็ได้เยี่ยมบ้านข้าโดยตรงและฟังเรื่องของพวกเรา”

 

“ไม่ นั่น……..”

 

“ได้โปรดอย่างถ่อมตนไปเลย ท่านลอร์ด ทุกคนรู้สึกขอบคุณท่านมาก ๆ ……ดังนั้น โจจัง จำได้ไหม ถึงวันที่โจจังมาตลาดเป็นครั้งแรก”

 

“”ครั้งแรก อาจารย์……..”

 

แน่นอนว่าฉันจำวันนั้นได้ดี ความประทับใจในเหตุการณ์นั้นรุนแรงเรื่องอื่น ๆ ในวันนั้นค่อย ๆ จางหายไป แต่ก็ยังเป็นวันที่ฉันได้สัมผัสกับโลกเป็นครั้งแรก เป็นอะไรที่สนุก เป็นอะไรที่น่าอัศจรรย์ ฉันจำได้แม่นขนาดนั้น แต่ทว่านั่นดูเหมือนจะไม่ใช่สิ่งที่แฮงค์ล็อตเต้ซังต้องการจะสื่อถึง มีอะไรอยู่อีก ฉันย้อนความทรงจำในวันนั้นโดยพยายามหลีกเลี่ยงความทรงบางอย่าง――――

 

“…..อะ”

 

“จำได้แล้วใช่ไหม ในตอนนั้นข้าได้โค้งคำนับให้ท่านขุนนางผู้มาด้วยความอยากรู้อยากเห็น แล้วโจจังก็ก้าวมาข้างหน้าและขอบคุณต่อหน้าพวกเรา ไม่ใช่การโค้งคำนับแบบส่ง ๆ แต่เป็นการย่อเขาโค้งคำนับอย่างจริงใจ เป็นครั้งแรกสำหรับข้าเลย โจจัง……….”

 

…..จำได้แล้ว วันนั้นฉันก็ทำอะไรแบบนั้นกับพวกเขาไปจริง ๆ ด้วยความรีบร้อนที่เห็นทุกคนโค้งคำนับตาม ๆ กันอย่างต่อเนื่องแล้วถอยกลับไป และมิร่าซังที่ปกติจะเป็นคนพูดแทนฉันก็นิ่งงัน แต่ถึงอย่างงั้นฉันแน่ใจว่าพวกเขาไม่ยอมเงยหน้าขึ้น

คลอริน่าซังรับช่วงต่อแทนแฮงค์ล็อตเต้ซังที่เริ่มมีน้ำตาคลอ

 

“――――และกล่าว「ขอบคุณ」 มอบคำพูดที่น่าเกรงขามเสียกระไร ทั้งยังกล่าวว่าที่มีชีวิตอยู่ได้ต้องขอบคุณพวกเรา”

 

“……ฟุๆๆๆ อริซซามะไม่ได้เปลี่ยนไปจากวันเก่า ๆ เลยนะคะ”

 

“ใช่ค่ะ น็อกซ์เบลซัง นั่นคือเหตุผลที่พวกเราหลงใหลในเสน่ห์ และหลังจากนั้นที่น็อกซ์เบลซังปกป้องโอโจซามะจากการถูกโจมตีด้วยลูกธนูอันบ้าคลั่ง โอโจซามะที่พยายามอย่างหนักเพื่อช่วยเหลือน็อกซ์เบลซังที่ล้มไปจมกองเลือด ………ในโลกที่ความรักได้จางหายไปแสงสีเงินอันล้ำค่านี้ เป็นดังเช่นสตรีศักดิ์สิทธิ์ของพวกเราค่ะ”

 

ฟุฟุน มิแรนด้าซังยืดอกแสดงความภูมิใจอยู่ข้าง ๆ ฉันรู้สึกไม่คู่ควรกับรอยยิ้มที่มอบให้นั่น แต่เมื่อหันหนีไปทางอื่น คุณพ่อ คุณตา และคาลเมียร์ซังต่างก็ยิ้มให้ฉันเหมือนกัน ฉันที่สูญเสียเส้นทางหลบหนีจึงกดแก้มที่เปลี่ยนเป็นสีแดงสดเนื่องจากความร้อนลงกัยคู่หูแน่น ก่อนที่อาการจะหายไปเมื่อมือของเบลล์ซังลูบผมของฉันเบา ๆ

 

“เพราะแบบนั้น ให้พวกเราได้คืนคำพูดนั้นในตอนนี้ด้วยเถอะ”

 

“……..อืม”

 

“――――ขอบคุณนะ โจจัง”

 

“ขอบพระคุณมากค่ะ โอโจซามะ”

 

“ขอบคุณ~~！”

 

“พวกเรารู้สึกขอบคุณจริง ๆ ครับ/ค่ะ ท่านสตรีศักดิ์สิทธิ์~~！”

 

…..ฉันหัวเราะ

ทุกคนต่างก็หัวเราะ

 

“สิ่งที่พวกเราทำได้มีน้อยนิด แต่ถึงกระนั้นพวกเราก็จะทำทุกอย่างที่ทำได้”

 

“อ้า ใช่แล้ว โจจัง พาอายาเมะไปด้วยสิ อาจมีอันตรายเกิดขึ้นได้ ในเวลานั้นเด็กนี้จะปกป้องโจจังด้วยชีวิตอย่างแน่นอน”

 

“โฮ่ง”

 

ฉันมองขึ้นไปหาคุณพ่อ ขณะอายาเมะส่ายหางเข้ามาถูไถแก้มกับฉัน ได้โปรด ได้โปรด บางทีคงเพราะถูกรบเร้าด้วยสายตา คุณพ่อจึงพยักหน้าทั้งที่ฝืนยิ้มอยู่

 

“เอ๊ะเฮะๆๆๆ ทำได้แล้วน๊า อายาเมะ”

 

“โฮ่ง”

 

กำลังเสริมที่ไม่คาดคิด พันธมิตรที่เชื่อถือได้ หากมีอายาเมะที่ตัวกำลังจะสูงเกินตัวฉันอยู่ด้วย แม้จะถูกโจมตีแต่อีกฝ่ายก็คงต้องลังเลไม่น้อย เพราะยังไงซะ หมาป่าสีทองก็เป็นสัตว์ร้ายในตำนานที่โดยปกติแล้วจะค่อนข้างน่ากลัว มีแค่ฉันกับอายาเมะเท่านั้นที่แตกต่างออกไป บทพิสูจน์คือ ชายหนุ่มหลายคนที่อยู่ด้านหลังแฮงค์ล็อตเต้ซังแสดงท่าทีหลาดกลัวออกมาเล็กน้อย

 

“……เอาล่ะ โจจัง ดูเหมือนเวลาจะไม่ค่อยมีแล้วสินะ”

 

“…..อืม”

 

“ยังไงก็ได้โปรดกลับมาอย่างปลอดภัยด้วยน่ะ”

 

“ดิฉันก็ขออธิษฐานจากก้นบึ้งของหัวใจค่ะ”

 

“อืม ทุกคน สัญญา！”

 

“อ้า สัญญา”

 

แฮงล็อตเต้ซังที่ยิ้มก็หัวเราะทันทีก่อนหันกลับไปมองทุกคน เฮ้ เปิดทางเร็วเข้า เขาตะโกนเพื่อเปิดทาง

ก่อนหน้าที่จะออกเดิน

 

“เบลล์”

 

“ค่ะ อริซซามะ”

 

“จับ มือ”

 

“แน่นอนค่ะ”

 

“มิร่าด้วย”

 

“ค่ะ ฮิเมะ”

 

ระหว่างที่หลายคนยืนมองส่ง ฉันก็ออกเดินผ่านคฤหาสน์ ฉันรู้สึกกังวล แต่ไม่รู้สึกกลัว

ทุกคนกำลังมองดูอยู่

 

“ไปดีมาดีนะครับ/ค่ะ！”

 

“ไปดีมาดีนะ โจจัง！”

 

“ขอองค์เนยูมุร์อวยพรให้แก่ทุกท่านค่ะ”

 

สวมเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งและทำงานหนักทุกวัน…..ถึงกระนั้น พวกเขามีชีวิตอยู่อย่างสิ้นหวังทั้งในปัจจุบันและอนาคต ยังคงหัวเราะ ฉันฝันถึงความสุขที่จะมาถึงในสักวันหนึ่ง

และมันเป็นภาพที่คุ้นเคยจากที่ไหนสักแห่ง――――