ตอนที่ 42 ออกไปข้างนอก、สัญญาณขอความช่วยเหลือ

 

“ฮารุจังน่าร๊าก！”

 

“อย่างงั้นเหรอครับ”

 

“ต่อไป ตัวนี้”

 

“อย่างงั้นเหรอครับ”

 

“……..ฉันคิดว่าเหมาะกับตัวนี้มากกว่าค่ะ………”

 

“อย่างงั้นเหรอครับ”

 

เอมิซังหลังจากที่กลับมาจากการถูกเรียกตัวก็ดูเหมือนเปลือกที่ว่างเปล่า

 

ขนาดผมเข้าไปกอดเธอ แล้วเรียกว่า「โอเน่จัง」เธอก็ยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรมากนัก จนตอนที่ผมเหยียบเธอที่กำลังนอนอยู่นั่นแหละ เธอถึงกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

 

「ฮารุซัง……ได้โปรดอย่าทำตัวประมาทมากเกินไปนะคะ……」เป็นคำพูดที่จู่ ๆ ก็ให้ความรู้สึกที่ห่างเหิน

 

เธอโดนบอกให้เรียกเป็นกันเองก็ได้ ดังนั้นเลยเรียกโดยไม่มีซังต่อท้าย

ผมเดาว่าเพราะอย่างงั้นบางทีเธอคงจะโดนโกรธมากด้วยเหตุผลบางอย่าง

 

…….ผมรู้สึกผิดเหมือนกันที่ไปยัดเยียดจนเป็นส่วนหนึ่งทำให้เกิดเรื่องสะเพร่า ผมจึงบอกไปว่า「พรุ่งนี้、ไปซื้อเสื้อผ้าด้วยกันก็ได้นะครับ」และนี่คือผลลัพธ์

 

มะ ม๊า ผมแค่ต้องอดทนมากกว่าครั้งที่แล้วที่มาเฉย ๆ …………

 

แล้วพวกผม พื้นที่บริเวณหนึ่งของห้างสรรพสินค้าถูกปิดเพียงเพื่อเลือกเสื้อผ้า

 

…….ผมคิดว่าถ้าทำอะไรแบบนี้ คงจะโดนโกรธอีกครั้ง…..แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นไร เพราะเห็นได้ชัดว่าแบบนี้ดีสำหรับการเก็บความลับของผม

 

ผมก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจอะไรหากใบหน้าถูกเปิดเผย

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าผมอยากจะออกไปข้างนอกคนเดียว ผมก็ยังสามารถใช้สกิลปกปิดตัวตนเพื่อไม่ให้ใครเห็นได้อยู่

 

“ครับ ครับ…….ทางเรากำลังอยู่ในระหว่างการถ่ายทำอยู่ครับ”

 

“ทุกท่านจะสามารถเข้าภายในร้านได้ในอีกประมาณ 20 นาทีครับ……….”

 

กลุ่มเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของผมเองก็สวมชุดธรรมดาทำหน้าที่กั้นหน้าร้านเอาไว้

ดูเหมือนน่าจะได้รับอนุญาตจากทางร้านแล้ว……..แต่ก็อดสงสารคนที่มาชอปปิ้งกันตามปกติไม่ได้

 

“คิดว่าไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้มั้งครับ?”

 

“ค๊า…….ไม่ค่ะ อุมุ ถ้ามีแค่ฮารุซัง ไม่สิ ถ้ามีแค่ฮารุคนเดียวก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”

 

“เพราะพวกเราก็อยู่ที่นี่ด้วยเน๊………”

 

“ถ้ามาช้อปปิ้งกับสองสาวที่กำลังโด่งดังอยู่แล้ว นี่ก็เป็นวิธีเดียวล่ะค่ะ”

 

ทั้งสามคนยืนอยู่หน้าห้องเปลื่ยนชุดโดยมีเสื้อผ้าที่จะลองอยู่บนแขน

 

อืม……..นั่นสิเน๊ รุรุซังกับเอมิซังเองก็ปลอมตัวมาเหมือนกัน แต่ใครก็ตามที่รู้เรื่องการรวมตัวกันแบบนี้ก็จะรู้อยู่ดี……..แถมยังมีเด็กสาวคนหนึ่งที่น่าสงสัยด้วย

 

“เพื่อความแน่ใจ………..หากข้อมูลส่วนบุคคลของพวกเธอรั่วไหลออกไป จะถือว่าเป็นคดีอาญาตามเอกสารฉบับนี้……….”

 

ที่ระยะไกล เหล่าพนักงานของร้านกำลังถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในชุดดำรั้งตัวไว้ และพูดคุยกันโดยละเอียด

 

ก็นั่นสิเน๊ ตอนนี้มีโอกาสที่จะรั่วไหลจากคนของร้านที่มีค่อนข้างเยอะ

 

“ฮารุจังฮารุจัง ชุดพวกนี้ เป็นไง?”

 

“……..กระโปรงพลิ้ว ๆ ขยับลำบากครับ”

 

“แต่ฮารุจังก็ใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการนอนราบจริงไหม?”

 

“มุ ถึงที่พูดมาจะจริงก็เถอะครับ แต่ก็ไม่เกี่ยวกันเลยครับ”

 

สาวน้อยผมบลอนด์สวมเสื้อเชิ้ตที่มีลูกไม้ชั้นดีอยู่ด้านบน และมีสวมกระโปรงยาวอยู่ที่ท่อนล่าง

 

นั่นคือสภาพผมตอนนี้

 

เป็นเสื้อผ้าประเภทที่ดูเรียบง่าย แต่ก็ให้ความรู้สึกทันสมัยในแวบแรกที่เห็น

การเลือกชุดที่เข้ากันแบบนี้ ให้ความรู้สึกที่สมกับเป็นเด็กผู้หญิง

 

ในฐานะผู้ชายแล้ว ผมคิดว่าไม่ง่ายเลยที่จะใส่อะไรแบบนี้……….เสื้อผ้าเด็กผู้หญิงไม่กี่ชิ้นที่ผมมีนั้นเป็นเสื้อผ้าแบบเด็ก ๆ จากสาขาร้านค้าชื่อดังที่ขายของราคาถูก

 

นอกจากนี้ผมยังมีสร้อยคอที่คล้องอยู่ทั้งบนคอ และบนข้อมืออีกด้วย…….ผมใส่สายรัดข้อมือมา ดังนั้นผมจึงสวมสร้อยเพียงอันเดียวเท่านั้น มีอะไรหลาย ๆ อย่างหนีบติดผมของผมเอาไว้ รองเท้าก็เลือกแบบส้นหนา

 

ยังไงก็ตาม ร้านนี้นับเป็นร้านที่ดีทีเดียว……..นี่มีของราคาตั้งแต่ 1 แสนไล่จากบนลงล่าง………?

 

นั่นคืออะไรกัน จำนวนเงินที่คุณสามารถใช้กับเสื้อผ้าผู้ชายทุกฤดูกาลเป็นเวลาหลายปี………เสื้อผ้าผู้หญิงมีราคาแพง

 

ไม่สิ ไม่ใช่เลย

สิ่งของเกี่ยวกับผู้หญิง อุปกรณ์มีมากเกินไป บางประเภทก็มีขนาดเล็กเกินไป นั่นคือปัญหา

 

“แต่ฮารุจัง มัดผมแกละสองข้าง*ก็เหมาะมากเลยล๊า”

(*หากใครรู้ว่าชื่อทรงในไทยว่ายังไงบอกได้นะครับ ทรงทางขวาน่ะ

https://twitter.com/prn0112/status/1198133198858809345)

 

“อาเร๊ะ นี่ไม่ใช่……..ทรงหางม้าสินะครับ”

 

“นั่นสิเน๊ มัดผมซ้ายขวาแค่ส่วนหนึ่ง แล้วปล่อยส่วนที่เหลือไว้ แบบนี้เรียกว่าทวินไซต์อัพเปอร์เน๊”

 

“เพราะว่าผมเป็นผู้ชายเลยรู้สึกว่าเหมือนกันหมดเลยครับ”

 

จากที่ผมได้ยินพวกเธอคุยกันกัน…….ในตอนที่พูดถึงเรื่องแฟชั่น ดูเหมือนว่าผู้ชายกับผู้หญิงจะใช้ภาษาต่างกัน

 

สุดยอดเลยเน๊

 

ผมรู้จักแค่ผมทรงหางม้าแบบที่คุชิมะซังทำเท่านั้น

 

ยังไงก็ตามของเอมิซังเอง ผมก็สงสัยจังว่าทรงที่ปล่อยผมยาวจนถึงไหล่และบางครั้งก็มีส่วนที่ดูเหมือนถักเปียแบบนั้น เรียกว่าทรงอะไร

 

ที่ผมไม่ถาม เพราะเป็นข้อมูลที่ผมไม่จำเป็นต้องรู้

 

“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเองค๊า！ พวกฉันจะประสานงานให้เองค๊า！”

 

“อย่างงั้นสินะครับ เพราะว่าน่ารำคาญ ขอฝากด้วยนะครับ”

 

“……….ฮารุซัง แบบนั้นดีแล้วเหรอคะ………?”

 

“ครับ ผมไม่มีข้อโต้แย้งอะไร”

 

เอมิซังยังไม่กลับมาเป็นคนเดิมเลย แต่ดูเหมือนว่าตัวตนส่วนใหญ่ของเธอจะกลับมาตอนที่กำลังชอปปิ้ง กับแต่งตัวให้ผม

 

ก็ถือว่าคุ้มค่ากับการโดนจับเปลี่ยนชุดหลายรอบล่ะมั้ง?

 

“อาเร๊ะ? ทุกคน สายรัดข้อมือ? ไม่ใส่ไว้เหรอครับ?”

 

“เอ๊ะ ก็แบบวันนี้วันหยุดนิหน่า”

 

“ก็ถ้าสวมอุปกรณ์หลบหนีฉุกเฉินในเมือง ก็จะโดนบอกได้ทันทีว่าเป็นคนที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมดันเจี้ยนล่ะค่ะ”

 

“นั่นสินะครับ ทั้งสองคนก็เป็นคนมีชื่อเสียงด้วยสิ………แบบนั้นก็คงจะดีกว่า ยกเว้นว่าจะสวมเสื้อผ้าที่ไม่โชว์ข้อมือเน๊ะ”

 

“จิโฮะจังก็ไม่ใส่มาตั้งแต่แรกแล้วเน๊ะ！”

 

“ค่ะ เพราะฉันเป็นเจ้าหน้าที่ที่จะไปที่เกิดเหตุหลังจากได้รับการแจ้งเตือนมาแล้วค่ะ ข้อมูลจะส่งเข้าในสมาร์ทโฟนของฉันโดยตรง”

 

“อย่างงั้นเองสินะครับ”

 

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเธอสามคนถึงเลือกสร้อยข้อมือ และอะไรทำนองนั้นมาระยะหนึ่งแล้ว……..จุกจิกกันจังเน๊

 

ม๊า ผมเองก็ถูกบังคับให้สวมมันเหมือนกัน แต่เพราะข้อมือของผมบางมาก จึงมีของที่พอดีแค่ไม่กี่ชิ้น ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

 

“แต่ฮารุจัง ในที่สุดก็เป็นแฟชั่นแบบเด็กผู้หญิงก็ตื่นแล้วสิน๊า！？”

 

“อะ ไม่ครับ ………นั่นสินะครับ ผมแค่คิดว่าคงจะรู้สึกไม่ดีถ้าต้องให้พวกคุณซื้อให้ทุกครั้งแบบนี้”

 

จริง ๆ แล้วเป็นเพราะผมรู้สึกผิดที่ไปยัดเยียดความรับผิดชอบให้กับเอมิซังที่เป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง

 

แต่ในฐานะผู้ชายวัยทำงานแล้ว ผมจะไม่พูดออกไป

ถึงแม้จะเห็นใจ แต่ทางนี้ก็ยังมีอัตตาของผู้ชายอยู่ล่ะนะ

 

“เหลือเวลาอีกเพียง 20 นาทีเท่านั้น……..คิดถึงเวลาที่ต้องใช้ในการจ่ายเงินด้วยแล้ว น่าจะได้เวลาที่จะจำกัดตัวเลือกให้แคบลงได้แล้วค่ะ”

 

“ทั้งหมดเลยไม่ได้เหรอครับ?”

 

“เอ๋~ นั่นเป็นเงินจำนวนมากเลยน๊า…….อะ ใช่แล้ว เมเนเจอร์จังบอกว่าค่าใช้จ่ายเท่าไหรก็ได้ล่ะ”

 

“เพราะว่าครึ่งหนึ่งทางนี้เป็นคนออกให้ล่ะค่ะ เพราะว่าของส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับฮารุซัง”

 

อาหาร เสื้อผ้า และที่พักพิง

 

แน่นอนว่าค่าเสื้อผ้าในตอนนี้ก็รวมอยู่ในค่าใช้จ่าย ค่าอาหาร ข้าวกล่อง วัตถุดิบ ฯลฯ ก็น่าจะเป็นส่วนค่าใช้จ่าย และที่อยู่อาศัยก็คงเป็นหนึ่งในค่าใช้จ่ายเช่นกัน

 

……….อาเร๊ะ?

 

ผมยังขอให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยซื้อหนังสือและ………เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ให้ด้วย ดังนั้นหนังสือจึงเป็นค่าครองชีพเพียงอย่างเดียวของผมนะสิ?

 

เอ๊ะ?

 

นี่มันอะไรกัน ผม กำลังได้รับเรื่องสุดยอดในวัยเท่านี้อย่างงั้นเหรอ?

 

“ฮารุซั……..ฮารุ ต่อไปใส่ชุดนี้นะคะ”

 

“อะ ครับ……..ฟู่ฟ่องสุดยอดเลยนะครับ”

 

“อุมุ ทุกครั้งที่ริบบิ้นขยับ อารมณ์ของฉันก็เปลี่ยนไปด้วยล่ะค่ะ”

 

“จะใส่ก็ได้ครับ”

 

ที่นี่มีเพียงเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย และพนักงานของร้านที่ถูกสั่งปิดปากเท่านั้น

ต้องบอกว่ายังไงเอมิซังก็เป็นไอดอล ดังนั้นจึงจำเป็นต้องปกป้องภาพลักษณ์ของเธอไว้

 

“………อู๊ ชุดแบบนี้สวมยังไงกันครับ……….”

 

ยิ่งเสื้อผ้าของสาว ๆ มีการตกแต่งมากเท่าไร การสวมใส่ก็จะยิ่งยากขึ้นเท่านั้น

 

…….ถึงผมจะแต่งตัวแบบเด็กผู้หญิงก็จริง แต่ส่วนใหญ่ก็มักจะสวมแค่เสื้อเชิ้ตธรรมดา กระโปรงธรรมดา ถุงเท้า และรองเท้าผ้าใบเท่านั้นเอง

 

ม๊า ช่วยไม่ได้ ตอนนี้เป็นสาวน้อยแล้ว ผมคงต้องยอมแพ้แล้วกลายเป็นตุ๊กตาแต่งตัวล่ะ

 

หากทำให้ความปรารถนาที่อยากจะลูบไล้ของเด็กพวกนี้บรรเทาลงแม้เพียงเล็กน้อย ――

 

“！”

 

ตื๊อๆๆๆ สายรัดข้อมือกำลังสั่น

 

……..เอ๊ะ สัญญาณขอความช่วยเหลือฉุกเฉิน?

 

ตอนนี้?

 

ที่นี่?

 

 

◇

 

 

” …………………………………… “

 

“เน๊ เน๊ อันนี้เหมาะกับฮารุจังมากกว่าน๊า”

 

“แต่ถ้าใช้สีเก๋ ๆ ก็จะทำให้รู้สึกเหมือนเป็นผู้หญิงทันทีเลย……….”

 

“อะ อาโน๊ ฮารุซัง เคยบอกไว้ก่อนหน้านี้แล้วว่าต้องการเพียงชุดเสื้อเชิ้ตกับกางเกงธรรมดา…….”

 

สัญญาณขอความช่วยเหลือฉุกเฉิน

 

สามารถส่งออกมาได้โดยคนที่กำลังดำดิ่งอยู่ในดันเจี้ยนใกล้เคียงเป็นคนกดเอง หรือจะเป็นการส่งโดยอัตโนมัติ หากเขาหมดสติ หรืออัตราชีพจรไม่เสถียร

 

เมื่อผมมองเข้าไปในแผงจอแอลซีดีของสายรัดข้อมือที่มีลักษณะคล้ายสมาร์ทวอทช์ ดูเหมือนว่าจะเป็นดันเจี้ยนอยู่ห่างจากที่นี่ไม่ถึง 1 กิโลเมตร

 

อ้า ถ้าใกล้ขนาดนี้ ต่อให้ไม่ได้กำลังดำดิ่งอยู่ในที่เดียวกันก็ยังได้รับการแจ้งเตือนได้สินะ………โดยปกติแล้วจะต้องอยู่ในดันเจี้ยนเดียวกัน หรือดันเจี้ยนใกล้เคียง

 

แต่ ที่นี่คือในเมือง

 

ต่อให้ผมไม่ไปก็จะยังมีใครบางคน ――――――

 

” …………………………………… “

 

เหมือนก่อนหน้านี้นิดหน่อย

 

เด็กที่ชื่อรุรุซัง………..ถ้าตอนนั้นผมไปที่นั่นไม่ทัน บางที เธอคงตายไปแล้ว

 

ตอนนั้นผมอยู่ที่นั่น ดังนั้นจึงสามารถช่วยเหลือไว้ได้ทัน

 

เป็นเรื่องเกี่ยวกับเด็กผู้หญิงที่ดูเหมือนกำลังสนุกสนานอยู่อีกด้านหนึ่งของผ้าม่าน

 

แม้ว่าผมจะอยากไปช่วยเหลือก็ตาม แต่ก็ไม่ได้พกอุปกรณ์มาด้วย ประเด็นคือตอนนี้เป็นโหมดพักผ่อน

 

ผมมาที่นี่โดยรถยนต์ แต่ก็มีคนมากมายอยู่สองข้างทาง

 

ในเมื่อมีคนมากมายอยู่ที่นี่ ดังนั้นนอกจากผมแล้ว ก็น่าจะยังมีคนอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องกับดันเจี้ยนพักผ่อนอยู่ใกล้ ๆ

 

ผมแน่ใจว่าเพื่อนร่วมงานของคุชิมะซังในทีมกู้ภัยที่มีสำนักงานใหญ่อยู่ใกล้ ๆ จะรีบขับรถไปที่นั่น

 

นอกจากนี้ ดันเจี้ยนนั้น…….เมื่อดูข้อมูลบนสายรัดข้อมือแล้ว ดูเหมือนจะใหญ่พอสมควรมีถึง 80 ชั้น……ถึงอย่างงั้นนี่เป็นช่วงเวลากลางวันในวันหยุด ซึ่งต้องมีผู้คนกำลังดำดิ่งอยู่กันเป็นจำนวนมาก

 

ดังนั้นไม่เป็นไรหรอก

 

แม้ว่าผมจะไม่ไปก็ตาม ยังไงก็มีคนไป

 

“อ้า ฉันอยากออกไปข้างนอกกับฮารุจังที่สวมชุดนี้จัง”

 

“ถ้าเป็นสวนสาธารณะขนาดใหญ่ในเป็นวันธรรมดา……….”

 

” …………………………………… “

 

――ไม่สิ

 

ที่อีกด้านของกระจกคือ เด็กสาวผมสีทองที่มัดผมแกละสองข้าง สวมเสื้อเชิ้ตมีสไตล์ที่คลุมข้อมือ ข้อมือข้างหนึ่งของเธอสวมสร้อยข้อมือ สวมกระโปรงมีริบบิ้นและเข็มขัดติดอยู่ และสวมกางเกงรัดรูปที่เหมาะกับเธอพอดีไว้ข้างใน ดวงตาของเราสบกัน

 

――อืม

 

ในส่วนของบุคลิกภาพของผม แม้จะเป็นเพียงความกังวลอันไร้เหตุผลก็ตาม แต่ก็ไม่สามารถเพิกเฉยได้

 

เมื่อลองตั้งใจฟัง พวกเธอทั้ง 3 คนกำลังคุยกันอย่างสนุกสนานโดยที่รู้อยู่แล้วถึงความช้าในการเปลี่ยนเสื้อผ้าของผม

 

สกิลตรวจจับ

 

――ดูเหมือนว่าจะสามารถออกไปได้อย่างง่ายดายถ้าใช้บันไดฉุกเฉิน

 

สกิลปกปิดตัวตน

 

ถึงระดับที่ไม่ใครหาเจอ……….ผมสามารถล้มได้จากการที่มีคนมาชนผม นอกจากนี้ ในคราวนี้ผมอำพรางสีผม และดวงตาให้เป็นสีดำ

 

เท่านี้………อืม

 

ไม่ว่าคุณจะมองยังไง เธอก็ดูเหมือนหญิงสาวผมสีดำ ดวงตาสีเข้ม และมัดผมแกละ

 

“……….ทุกคน ขอโทษเน๊ะ?”

 

คงเป็นเรื่องใหญ่ถ้าผมบอกทุกคนที่นี่ และพวกเธอคงจะลังเลและพูดว่า「ควรจะทำยังไงกันดี」

 

จะให้วินาทีเหล่านั้นสูญเปล่าไม่ได้

แต่แรกแล้ว หากผมต้องการไปช่วยเหลือ ผมไปที่นั่นด้วยตัวคนเดียวจะเร็วกว่าด้วย

 

ดังนั้นผมจึง ――หนี อีกครั้ง

 

 

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

ขอบคุณมากสำหรับการอ่านตอนที่ 42

 

งานนี้เดิมตั้งใจโพสต์หลายเรื่องพร้อมกัน จากนี้ไปจะโพสต์ประมาณ 3,000 ตัวอักษรวันละครั้ง

ฉันเริ่มเขียนเรื่องนี้เพราะต้องการอ่านเรื่องเด็ก TSไลฟ์สดในดันเจี้ยน（อิทธิพล）

 

“การไลฟ์สดในดันเจี้ยนควรจะได้รับความนิยมมากกว่านี้”

“อะไรก็ได้ อยากเห็นโลลิ TS”

 

หากคุณคิดเช่นนั้น เราจะยินดีอย่างยิ่งหากคุณสามารถเปลี่ยนการให้คะแนนด้านล่างจาก [☆☆☆☆☆] เป็น [★★★★★] และเปิดการแจ้งเตือนสำหรับบทล่าสุดโดยการบุ๊กมาร์ก ฉันยังขอขอบคุณความคิดเห็นที่สนับสนุนและติดตามของคุณ

https://ncode.syosetu.com/n1479ik/42/

 

 

 

 

แปลโลลิคลั่ง 2-3 ตอน ต่อ 1 โลลิเฮดช็อต

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ 

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

ช่วงนี้น่าจะแปลช้าลงเรื่อยๆล่ะ ที่บ้านขายของแบบนึกอยากทำอะไรก็ทำ เห็นอะไรที่คิดว่าดีก็จะทำ แต่ไม่เพิ่มคนช่วยไม่เอาของสำเร็จรูป 
แล้วเล่นเปิดไลน์ใหม่เรื่อย ๆ ไปคนล่ะทางแบบไม่มีอะไรทำพร้อมกันได้เลย อุปกรณ์ก็น้อยต้องรอคิวใช้ ยิ่งนานไปใหญ่ 

เพราะอย่างงั้นถ้าช่วงไหนช้ามาก ๆ หรือหายยาวไม่บอก คนแปลก็ต้องขอโทษไว้ล่วงหน้าด้วย แต่จะพยายามแปลเรื่อย ๆ ทั้งโลลิคลั่ง ทั้งโลลิเฮดช็อต