ตอนที่ 33 【ไลฟ์สดคอลแลปส์】「สองคน รุรุฮารุ！」3

 

“ฟู๊ว”

 

เพียงแค่ยิงและรีโหลด

 

แม้ว่าผมจะคุ้นเคยกับการทำแบบนี้แล้ว แต่ก็ต้องใช้ประสาทสัมผัสอย่างมากในการเล็งระบุตำแหน่งศัตรูที่อยู่ห่างไกล

 

ที่ผมทำแบบนี้ เพราะง่ายกว่าในการประมวลผลทั้งหมดเข้าด้วยกัน แต่การหักโหมมากเกินไปก็จะเป็นอันตราย ถ้าทำต่อเนื่องไม่กี่นาทีก็เหมือนจะเป็นไข้จากการใช้สมองอย่างหนักออกมา

 

ม๊า ยังไงก็ง่ายกว่าต้องเข้าไปสู้ระยะประชิดตัวต่อตัวด้วยร่างกายนี้…….ยังไงก็เป็นเพียงสาวน้อยตัวเล็ก ๆ ล่ะน๊า

 

“…….ฮะ ฮารุจัง……..”

 

“? ครับ รุรุซัง”

 

…….ตอนนี้พอมาคิดดูแล้ว เหมือนผมจะลืมรุรุซังไปเสียสนิทเลย……..ขอโทษเน๊ะ

 

ว่าไปแล้ว นี่ก็ กำลังไลฟ์สดอยู่นี่เน๊ะ……..ลืมไปสนิทเลย

 

“หยุดสักเดี๋ยวจะดีกว่า……..ไหม?”

 

“แต่ยังเหลืออีกตั้ง 6 ตัวเลยนะครับ? อะ มี 2 ตัวเข้ามาในแนวยิง”

 

“ไม่เป็นไรหรอกนะ เน๊ะ?”

 

“อะ ครับ”

 

บางทีคงมองทะลุเห็นความเหนื่อยล้าของผมล่ะมั้ง รุรุซังเลยเข้ามาใกล้

 

【ในที่สุดรุรุจังก็สกัดกั้นไว้ได้】

【การสังหารหมู่ดำเนินต่อเนื่อง…….ราว ๆ 1 นาทีเลยน๊า……. 】

【ถ้ามีมอนสเตอร์อยู่ในจอ คงขึ้นโชว์「ไม่สามารถออกอากาศได้！」ไปแล้วน๊า…….. 】

【อ้า……. 】

【นั่นมันอาร๊ายก๊าน………. 】

 

【เลเวลจะยังไงก็ช่าง การล่ามอนสเตอร์หลายสิบตัวได้ใน 1 นาทีโดยไม่ขยับตัว】

【ปัญหาใหญ่ยิ่งกว่าคือไม่มีใครมองเห็นอะไรเลยด้วยน๊า…….】

【อ้า……….】

【คาดหวังว่าจะเป็นไลฟ์สด แต่ช่างน่าโศกเศร้าที่ถูกกำหนดให้มีแค่เสียง 】

【คุสะ】

 

【ก็แบบฮารุจัง แค่กำลังล่ามอนสเตอร์ในสถานที่ที่มืดและไกลเกินกว่าที่จะสามารถมองเห็นผ่านกล้องได้แค่นั้นเอง………… 】

【กะแล้วว่าต้องเป็นแบบไลฟ์สดตามปกติของฮารุจังล่ะหน่า…….. 】

 

【การไลฟ์สดอันเงียบงัน………เข้าใจแล้ว นี่เองสินะ…….. ！】

【แม้ว่าจะไม่มีอะไรโดดเด่น แต่ก็สามารถรู้สึกได้ว่าจะกลายเป็นผลงานชิ้นเอกที่ผู้คนที่เห็นรู้สึกอยากคว้าไปอยู่ในมือ】

 

【เป็นทิศทางที่สุดยอดมากเน๊ะ ไม่สิ เดาว่าเป็นแก่นแท้ตามธรรมชาติของฮารุจัง】

【ถึงจะขนาดนี้แล้วยังเป็นโปรเจกต์ของบริษัทอยู่รึเปล่าเนี่ย？สมเป็นบริษัทใหญ่】

【มะ ม๊า ก็อีกฝ่ายเป็นรุรุจังนิ…….. 】

【ฮารุจัง…….อย่างน้อยสกิลพื้น ๆ ………ห่างไกลจากสกิลพื้น ใช้เป็นข้อมูลอ้างอิงไม่ได้ด้วยซ้ำ……. 】

 

การไม่ต้องกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายดีเหลือเกิน

ไม่มีอะไรวิเศษไปมากกว่านี้แล้ว

 

เพราะแบบนั้น ก่อนที่ผมจะรู้ตัว ผมจึงรู้สึกเหมือนเหนี่ยวไกปืนไปโดยไม่ได้คิดอะไรเลย

ผมรู้สึกเหมือนว่ากำลังดึงรุรุซังเองอยู่เหมือนกัน

 

หรือว่าบางที…….ทำจนเสร็จแล้ว?

 

“อืม……..ฮารุจังสุดยอดมากเลย แต่ตอนนี้กำลังไลฟ์สดอยู่ ดังนั้น……เน๊ะ?”

 

“ทุกคนน่าจะเริ่มเบื่อกันแล้ว อะ แต่ว่า ถ้าเราทิ้งมอนสเตอร์พวกนั้นไว้ตามลำพัง จะไม่กลายเป็นปัญหาใหญ่ใช่ไหมครัง? รุรุซัง”

 

【ใจดี】

【ฮารุจังเป็นเด็กดี】

【แต่ในเลเวลระดับนี้ แม้แต่รูรุจังก็ยังทำได้อย่างไม่มีใครเทียบได้ใช่ไหม】

 

【รุรุจะงเองก็มีเลเวลที่ค่อนข้างน้อยเลยล่ะน๊า】

【ไม่มีอะไร ต้องรีบลงมือก่อนที่จะไม่มีเหลือ】

 

“เอมิจังมักจะบอกกับฉันเสมอเน๊ะ? แต่ว่าในระหว่างการไลฟ์สด พวกเราจำเป็นต้องสร้างความบันเทิงให้กับผู้ที่มารับชมให้มากที่สุด ดังนั้น…….เอ๊ะโตะ จากนี้ไปฉันจะเป็นคนดึงดูดมอนสเตอร์ แล้วให้ฮารุจังลงมือจัดการแบบนั้นเป็นยังไงล่ะ?”

 

ฟุมุ

 

พอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว ก็รู้สึกเหมือนอะไรขาดหายอย่างร้ายแรงเช่นกัน

ไม่สิ ไม่ใช่ว่ารู้สึกแบบนั้น แต่เดาว่าอาจจะแค่ไม่มีอะไร

 

เพราะว่าน่ารำคาญ……..จริง ๆ แล้ววันนี้ผมก็อยากจะอยู่เงียบ ๆ และไลฟ์สดไปคนเดียวจริง ๆ

 

ถึงจุดนี้…….หืม ควรทำยังไงดีน๊า จากนี้ไปนะ

คิดว่าเรื่องแบบนี้จะเพิ่มขึ้นถ้าได้อยู่กับพวกรุรุซังด้วยกัน……….

 

【ม๊า จริง ๆ แล้ว วิธีที่รุรุจังพูดมาก็เป็นวิธีที่ได้รับความนิยมมากกว่าเน๊ะ】

【แต่พวกตูข้าจะติดตามฮารุจังเอง】

【ปฐมกาล……. 】

【ตามที่คาด พวกปฐมกาล】

 

【จากสถานการณ์ปัจจุบัน นี่คือเหล่านักรบเหล็กที่ไล่ตามฮารุจังมานานหลายปี แม้ว่าจะไม่ได้ยินเสียงของฮารุจังเลยสักครั้งก็ตาม……… 】

 

“……..นั่นสินะครับ สำหรับตอนนี้ ขณะที่พวกเรายังคอลแลปส์กันอยู่ ผมจะตามที่รุรุซังบอกก็แล้วกันครับ แต่ถ้ายุ่งยากมากเกิน ผมจะหยุด”

 

“ขอบคุณ ………หรือว่าบางที ตอนนี้ก็ยังรำคาญอยู่เหรอ?”

 

“ครับ มากด้วย”

 

“ประมาณเท่าไหร่เหรอ?”

 

“จากตอนนี้ ผมอยากจะคลานเข้าไปในโพรงที่งดงามซึ่งมองเห็นได้จากที่นี่ และนอนสักราว ๆ 30 นาทีก็กำลังดีครับ”

 

【ซื่อสัตย์เกินไปแล้ว คุสะ】

【ตรงไปตรงมาเหลือเกิน แต่ความคิดที่อยากจะกลิ้งไปกลิ้งมาในดันเจี้ยนเนี่ยมันก็】

【ไม่มีที่สำหรับสาวน้อยธรรมดา ๆ เลยน๊า………….. 】

 

【ไม่หรอก ต่อให้ผู้ใหญ่ทั่วไปก็ไม่ทำกัน จริงไหม？】

【พูดอีกอย่างก็คือ แปลก……….เวลาแบบนี้ใช้อินเตอร์คอมสิ！？】

【กลายเป็นแผลใจของทุกคนไปแล้ว คุสะ】

 

【เรื่องนี้จะว่าไปแล้ว นั่นเป็นปฏิกิริยาของโลลิโกะจริง ๆ เลยน๊า】

【โชตะ…….. ？】

【ลูกพี่หญิงทำตามที่ใจชอบจังเลยน๊า】

【ทำม๊าย ทำไมจู่ ๆ ถึงได้อ่อนแอลงแบบนั้นกัน！ ต้องเร่าร้อนกว่านี้สิ！】

【คุสะ】

 

“กะ ก็…….นั่นสินะ แม้แต่ที่บ้านเองก็มักจะเอาแต่นอนอ่านหนังสือประจำเลยนิเน๊ะ………”

 

“ก็เป็นนิสัยตั้งแต่เกิดล่ะครับ”

 

“ถ้าปล่อยทิ้งไว้คนเดียวก็จะหมดเวลาทั้งวันไปกับเรื่องนั้นอย่างเดียวสิเน๊ะ ฮารุจังน่ะ……..”

 

“สำหรับผมก็เป็นแบบนั้นล่ะครับ แต่ยังไงทุกคนก็ชอบมารวมตัวกันรอบตัวผม แล้วเล่นสนุกจัดทรงผม กับติดสารพัดกิ๊บติดผมให้ผมอยู่แล้วนิครับ”

 

【¥2000】

【¥12000】

【ฉากกระหนุงกระหนิง ได้โปรดบรรยายสด แค่เสียงก็ยังดี】

【ขอแค่ได้เห็นมือของรุรุจังตอนที่ทำอย่างงั้นอย่างงี้ในตอนนั้นก็ยังดี………. 】

 

【ฮารุจังที่ถูกเล่นสนุกโดยเหล่าเด็กผู้หญิงที่อายุมากกว่า…….ได้กับข้าวแล้ว】

【รายงานไปแล้วนะโว๊ย】

【จะขอให้เปิดเผยข้อมูล】

【ได้โปรดปล่อกยกระผมไปเถิด】

【คุสะ】

 

 

◇

 

 

“……..ฮารุจัง พามาแล้วค๊า！”

 

หลังจากนั้นไม่นาน

 

「ฮารุจัง ช่วยอ่านคอมเมนต์ของเหล่าสมาชิกกับผู้ติดตามหน่อยได้ไหม？」ผมได้ยินเสียงวิ่งเข้ามาของรุรุซัง ขณะที่กำลังถูกบอกแบบนั้น

 

“…….ถึงจะแค่คิด แต่ไม่ว่าจะมองยังไง การมาพร้อมกับมอนสเตอร์เทรนก็ดูเป็นการกระทำที่ไม่เป็นมิตรเลยเน๊ะ”

 

【คุสะ】

【แน่นอน】

【ม๊า ไม่เพียงแค่ถูกเกลียด แต่ยังจะถูกฟ้องร้องทีหลังด้วยล่ะนะ เป็นเรื่องที่เรียกร้องไม่ได้ล่ะน๊า】

 

มอนสเตอร์เทรน

 

ในขณะที่กำลังวิ่งหนีจากมอนสเตอร์ที่ตัวเองสู้ไม่ไหว แต่สุดท้ายก็กลับลากไปปล่อยใส่คนอื่นแทน

 

ผมไม่คิดว่าส่วนใหญ่จะเป็นการทำลงไปโดยเจตนา แต่ก็เป็นการกระทำที่อันตราย ดังนั้นถ้าหากว่ามีใครจงใจทำ นั่นก็ดูเหมือนเป็นอาชญากรรมที่ร้ายแรงทีเดียว

 

【ถ้ามีใครตั้งใจทำจริง ก็รู้สึกถึงเจตนาฆ่าได้เลย……ม๊า คนส่วนใหญ่ที่ทำแบบนี้คือ พวกที่ฝืนข้ามเลเวลมากเกินไป ดังนั้นเลยถูกมองข้ามปล่อยให้ผ่านไปล่ะนะ】

【ทุกคนน่าจะเคยทำแบบนี้ อย่างน้อยหนึ่งครั้งตอนที่ยังเป็นมือใหม่อยู่ล่ะน๊า】

 

【ไม่หรอก ไม่ใช่ว่าใครก็ทำได้หรอก】

【เอ๊ะ】

【นาย เดาว่าขอโทษอีกฝ่ายที่ถูกยัดเยียดใช่ไหม？】

 

【รุรุจังไม่เคยทำเรื่องนี้มาก่อนด้วยซ้ำ แล้วถ้าหากพวกนายจริงจังกับหลักสูตรสำหรับมือใหม่ เรื่องพวกนี้ก็จะไม่เกิดขึ้นบ่อยขนาดนั้นหรอกน๊า………】

 

นอกเหนือจากเรื่องสไนเปอร์แล้ว รุรุซังมีประสบการณ์ในเรื่องไลฟ์สดและการพูดคุยมากกว่าอย่างท่วมท้น

 

อะไรก็เกิดขึ้นได้ แต่ตอนนี้ผมต้องรอคำสั่งของรุรุซังก่อน”

 

“รุรุซัง วิ่งได้เร็วมากเลยนะครับ”

 

“ฉันไม่มีปัญหาหรอก เพราะเจออะไรแบบนี้เป็นประจำอยู่แล้วเน๊ะ！”

 

【เศร้า】

【สู้ ๆ น๊า】

【รุรุจังเองก็พยายามอย่างเต็มที่แล้ว แต่ทำไม………. 】

【ไม่ว่าจะมองยังไงก็คำสาปซามะไงล่ะ】

 

【หยุดเลย นายจะทำยังไงถ้าโดนเล็งเป้ามาทางนี้เพราะคำพูดนั่น】

【คุสะ】

 

【ไลฟ์สดของเอมิจังกับรุรุจัง กลายมาเป็น「ตัวตนที่มีอยู่ แต่ไม่อาจเอ่ยนามได้」ไปซะแล้ว คุสะ】

 

ผม โดยพื้นฐานแล้วจะไม่เคลื่อนไหว

 

ไม่ใช่แค่ที่บ้าน แต่ทั้งในดันเจี้ยนก็เช่นกัน

เพราะว่าผมจำเป็นต้องซ่อนตัวอยู่ตลอดเวลาเน๊ะ

 

นั่นเป็นเหตุผลที่ผมได้รับค่าประสบการณ์จากการซ่อน และตรวจจับศัตรูจำนวนมากที่มากกว่าคนปกติทั่วไป แต่ในทางกลับกันค่าพลังกายพลังก็ต่ำสุด ๆ

 

ในเลเวลระดับ…………ที่สูงพอที่จะได้รับเครื่องหมาย★แต่ว่าแม้จะใช้พลังเวทมนตร์เข้ามาเสริม แต่ผมก็ยังวิ่งเร็วไม่ได้ หากฝืนก็สเตมิน่าก็จะหมด และล้มลงอย่างรวดเร็วล่ะมั้ง

 

ในแง่นั้น ผมจึงคิดว่ารุรุซังน่าทึ่งมาก

 

นอกจากนี้ กระโปรงที่กระพือวับ ๆ แวบ ๆ ………เข้าใจล่ะ กางเกงรัดรูปนี้เอง

อ้า ผมเดาว่านั่นคือเหตุผลที่ผมเองก็ถูกบังคับให้สวมไว้เหมือนกัน

 

【●REC】

【●REC】

 

【！？ ถึงในไลฟ์สดของรุรุจังจะถูกตั้งการ์ดไว้ แต่เมื่อกี้ก็เกือบจเห็นร่างของฮารุจังแล้ว！！】

【ฮ้า……ฮารุจัง ตัวเล็กเหลือเกิน………】

 

“เอ๊ะ〝！？ โกหก！？ …….อะ ที่ข้างล่างมีกางเกงรัดรูปที่เป็นกางเกงที่โชว์ได้อยู่ ดังนั้นปลอดภัยค๊า”

 

“รุรุซัง ผมคิดว่าอย่าพูดแบบนั้นจะดีกว่านะครับ”

 

“? ก็เรื่องจริงนิหน่า? ดูไหม?”

 

“ไม่ดูครับ”

 

【อ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา】

【ฮารุจังพูดแบบนั้นทำไม！！】

【รุรุจังที่วิ่งมาจนเหงื่อฉุ่มกำลังจะดึงโชว์แล้ว！！】

【บ้าเอ๊ย！】

 

“โฮร๊า เห็นไหม พวกเฮ็นไตซังที่รับรู้ความรู้สึกแบบนั้นได้ผุดกันขึ้นมาเต็มเลย พวกผู้ชายเป็นเฮ็นไตซังที่น่าเศร้า ดังนั้นช่วยระมัดระวังไว้ด้วยเน๊ะ?”

 

【ใช่แล้วววววว】

【โอ้ย นายเป็นคนพูดเรื่องพรรค์นั้นไม่ใช่รึไง】

【รู้สึกประทับใจกับระดับความเข้าใจของฮารุจังเลยล่ะ】

【และเธอก็พูดอย่างไม่แยแสด้วย………ฟู๊ว………. 】

 

【สายตาดูถูกของฮารุจัง……..ดีย์……… 】

【แน่ใจเลยว่าต้องเป็นสายตาดูถูก เชื่อได้เลย】

【มารักษาด้วยการดูไอคอนล้อเลียนของปฐมกาลกันเถอะ……… 】

 

【มิคาสุกิ เอมิ「＊＊＊＊＊＊＊＊＊＊＊＊＊＊」】

 

【เอมิโอก้าซัง！？】

【คุสะ】

【ยังโดนรุรุจัง……. 】

【เอมิจัง น่าจะยังรออยู่ที่ใกล้กับทางเข้า………. 】

 

อ้า หรือว่าเอมิซัง……….เธอ พยายามเขียนบางอย่างเพราะตอบสนองกับ「เฮ็นไตซัง」หรือเปล่า?

 

ขอโทษเน๊ะ ผมพูดโดยไม่ได้ตั้งใจ……เอาไว้ผมจะเรียกหาเธอตอนที่กลับไปแล้ว ดังนั้นได้โปรดอดทนไว้ก่อนนะครับ?

 

【ตอนนี้ไม่ใชเวลามาทำแบบนั้นสักหน่อยไหม】

【ฮารุจังมอนสเตอร์มาแล้ว！ มาแล้วนะ！】

 

【มอนสเตอร์ปรากฎตัวในไลฟ์สดของฮารุจัง………..เห็นตัวเล็กกี่ตัวน่ะ?】

【……..พูดไปแล้ว แค่ได้เห็นก็พอแล้วเน๊！？】

【คุสะ】

 

【ถึงจะเป็นไลฟ์สดดันเจี้ยน แต่แถมไม่เห็นมอนสเตอร์บนจอเลย…….. 】

【ก็แบบฮารุจังไงล่ะ……. 】

【มะ ม๊า ไลฟ์สดของอาชีพระยะไกล มันก็มีแนวโน้มว่าเป็นแบบนี้แหละ……. 】

 

“รุรุซัง ดีล่ะ ช่วยหลบไปทางไหนสักทางนะครับ”

 

“อืม！”

 

หากผมพูดว่าซ้ายหรือขวาในสถานการณ์แบบนี้ ก็คงโดนถามกลับว่า「จากมุมมองของทางไหนล่ะ！？」แล้วอุบัติเหตุก็คงเกิดขึ้นได้ง่าย ๆ ล่ะ

 

แม้ว่าผมจะอยู่กับรรุรุซังมาสักพักหนึ่งแล้วก็ตาม แต่นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเราดำดิ่งดันเจี้ยนด้วยกันแบบนี้

นั่นเป็นเหตุผลที่ผมกำหนดสไตล์ให้เข้าคู่กับรุรุซัง

 

“เอ๊”

 

ปัง

 

กิ๊ซซซซซ

 

【ยอดเยี่ยม】

【ตูข้า ไลฟ์สดี้อาจจะเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นการโจมตีตรง ๆ】

【แน่นอน】

【มอนสเตอร์เลเวลปกติ ระยะห่างปกติ ปกติ………..นี่แหละเรื่องปกติ】

 

“แต่ว่าสุดยอดเลยน๊า ฮารุจัง ขนาดเป้าเคลื่อนไหวอยู่ ยังยิงโดนจัง ๆ เลย！”

 

“เพราะว่าทั้งเลเวลของผม ทั้งเลเวลสกิล ทั้งหมดอยู่ในระดับสูงล่ะครับ”

 

“ถึงอย่างงั้นก็ยังน่าทึ่งมากเลยล๊ะ！”

 

ปังปัง

 

ในขณะที่มองรุรุซังกระโดดขึ้นลงหลบไปรอบ ๆ ผมก็จัดการฆ่ามอนสเตอร์ที่พุ่งเข้าหารุรุซังอย่างต่อเนื่องทีล่ะตัวทีล่ะตัว

 

“เพราะว่าครั้งนี้ผมใช้กระสุนแบบพิเศษที่ไม่ใช่กระสุนธรรมดาที่ใช้ประจำล่ะครับ เป็นกระสุนที่ขอแค่โดนเป้า ต่อให้เบี่ยงเบนออกไปเล็กน้อยก็ยังจะสร้างดาเมทเพิ่มเติมต่อพื้นที่โดยรอบได้ด้วยดินปืน”

 

“หื~ม?”

 

【…….หรือก็คือ ในทางกลับกันก็จะสร้างดาเมทอย่างรุนแรงหากโดนตรงจุดสินะ…….. ？】

【ปกติแล้วหากต้องรับมือกับมอนสเตอร์ที่กำลังเคลื่อนไหว ก็ไม่แปลกที่จะยิงพลาดสักสองสามนัดน๊า】

 

【กะ ก็เพราะเป็นฮารุจังไงล่ะ……. 】

【เป็นเป้าหมายที่เคลื่อนไหวแบบสุ่มด้วยนะ……… ？】

 

【ถึงอย่างงั้นก็เล็งได้อย่างเป็นธรรมชาติ】

【ผู้เชี่ยวชาญด้านปืนในทีมของข้ายังไม่เร็วได้ขนาดนี้เลยล่ะ？】

【ฮารุจังล่ะนะ】

【อย่าได้ถามหาความคิดธรรมดาจากฮารุจัง】

 

“โฮร่า ถ้าคุ้นเคยแล้วก็จะสามารถมองเห็นแกนของมอนสเตอร์ได้ชัดเจนเลยใช่ไหมล่ะครับ? ที่ระยะนี้ สิ่งที่ต้องทำก็มีแค่เล็งไปที่ตรงนั้น รุรุซังก็ทำแบบเดียวกันได้ถ้าได้ลองทำดูสักหน่อยแหละครับ”

 

“เอ๊ะ?”

 

“หืม?”

 

รุรุซังอ้าปากค้าง

 

อาเร๊ะ?

ถ้าเป็นระดับกลางก็น่าจะรู้ใช่ไหม?

 

“เอ๊ะ? ไม่สิ ที่หัวกับลำตัวของมอนสเตอร์…….จะเรืองแสงไงครับ?”

 

【เอ๊ะ？】

【เรืองแสง？】

【ไม่ ไม่เห็นรู้เลย】

【จะมีความสามารถแบบนั้นถ้าเลเวลสูง ๆ สินะ………？】

 

“……..เอ๊ะโต้……ดูเหมือนว่าทุกคนเองก็ไม่รู้เหมือนกัน………?”

 

“เอ๋ ไม่มีทางเป็นแบบนั่นสิครับ ผม เห็นมาระยะหนึ่งแล้ว ตั้งแต่ที่…….ก่อนหน้านี้แล้วนะครับ”

 

อันตราย อันตราย ผมเกือบจะพูดว่า「ตั้งแต่ที่ยังเป็นผู้ชาย」……….หืม?

 

“……………………………………”

 

………แน่นอนว่าสิ่งนี้ คิดอีกทีอาจจะเริ่มต้นตั้งแต่ตอนที่ผมกลายเป็นร่างนี้…….?

 

【『ฉันต้องการทราบข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับสิ่งที่เรียกว่าแกนกลาง』】

【『อาวุธที่ใช้เป็นแบบเดียวกันกับสิ่งนี้＜URL＞ใช่หรือไม่ ในกรณีนั้น การรีโหลดปกติจะต้องใช้เวลาอย่างน้อย 3.2 วินาที แต่สำหรับคุณใช้เวลาเพียง 1 วินาที』】

 

【『นอกจากนี้ เมื่อมองแวบแรก ดูเหมือนว่ามอนสเตอร์ที่เข้ามาใกล้จะตอบสนองคุณหลังจากที่มเข้ามาใกล้ในระยะประมาณ 3 เมตรเท่านั้น คุณมีสกิลปกปิดพิเศษใช่หรือไม่』】

(*『』คอมเมนต์ต่างประเทศ)

 

【เอมิโอเน่จัง รีบหยุดยั้งกองกำลังต่างชาติไว้เร็ว】

【ยังเป็นเรื่องน่าสนใจ เมื่อฮารุจังทำอะไรผิดปกติหมือนอย่างเคย】

【ถึงขนาดนี้แล้ว สตีมเมอร์………สังกัดบริษัทได้แล้วมั้ง？】

【กองกำลังต่างประเทศ ต่างจากไลฟ์สดปกติทั่วไป เห็นได้ชัดว่าคนพวกนี้ล้วนเป็นระดับสูงหมดเลยน๊า】

 

หืม ผมจำได้ว่าเคยคิดว่า「นี่เป็นเหมือนเกมเลยน๊า」แล้วในจังหวะนั้นก็กลายเป็นว่าสามารถทำได้ด้วยเหตุผลบางอย่างแหละ

 

“……..ฮารุจัง ฮารุจัง 『อย่าตอบไปมากกว่านี้』ล่ะ”

 

“? มีอะไรเหรอครับ?”

 

รุรุซังเข้ามาคุยกระซิบจนผมจั๊กจี้

 

【คิมาชิ*】

【ทาวเวอร์*】

【ผิดแล้ว！ นี่คือโอเน่โชตะต่างหาก！！】

【ลูกพี่หญิงใจเย็น ๆ 】

(*คิมาชิทาวเวอร์* คำพูดที่โอตาคุยูริพูดออกมาด้วยความตื่นเต้นเมื่อเห็นยูริ ดั่งเดิม นี่คือคำพูดของ ทามาโอะ เรียวซุย จาก “Strawberry Panic”)

 

“โฮร่า เพราะว่าเรื่องนี่อาจจะเกี่ยวกับ『ดาว』ของฮารุจังก็ได้”

 

“ดาว? ……..อ้า เข้าใจแล้วครับ”

 

การที่สามารถมองเห็นแกนกลางได้อาจจะเกี่ยวข้องกับร่างกายนี้……..ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

 

อืม ก่อนอื่นเก็บไว้เป็นความลับก่อน

 

【ฟู๊ว………. 】

【ได้เห็นของดีย์ ๆ แล้ว…….. 】

【เท่านี้ ตาแก่คนนี้ก็ไม่เหลือเศษความเสียใจในชีวิตแล้ว】

 

ยังไงก็ตามเมื่อผมเหลือบดูช่องคอมเมนต์อย่างรวดเร็ว ท้ายที่สุดแล้วก็เต็มไปด้วยเหล่าเฮ็นไตซัง

 

ผู้ชายเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าเศร้าจริงเน๊

 

 

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

ขอบคุณมากสำหรับการอ่านตอนที่ 33

 

งานนี้เดิมตั้งใจโพสต์หลายเรื่องพร้อมกัน จากนี้ไปจะโพสต์ประมาณ 3,000 ตัวอักษรวันละครั้ง

ฉันเริ่มเขียนเรื่องนี้เพราะต้องการอ่านเรื่องเด็ก TSไลฟ์สดในดันเจี้ยน（อิทธิพล）

 

“การไลฟ์สดในดันเจี้ยนควรจะได้รับความนิยมมากกว่านี้”

“อะไรก็ได้ อยากเห็นโลลิ TS”

 

หากคุณคิดเช่นนั้น เราจะยินดีอย่างยิ่งหากคุณสามารถเปลี่ยนการให้คะแนนด้านล่างจาก [☆☆☆☆☆] เป็น [★★★★★] และเปิดการแจ้งเตือนสำหรับบทล่าสุดโดยการบุ๊กมาร์ก ฉันยังขอขอบคุณความคิดเห็นที่สนับสนุนและติดตามของคุณ

https://ncode.syosetu.com/n1479ik/33/

 

 

 

 

แปลโลลิคลั่ง 2-3 ตอน ต่อ 1 โลลิเฮดช็อต

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ 

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

คุณCH****AI KIMN

คุณนิรนาม 

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

 

ขอบคุณงับ