ตอนที่ 25 TSของผมกับคำสาปของรุรุซัง (จริงจัง) เรื่องแปลกเลเวล 10★ของผม

 

“……เข้าใจล่ะ พูดง่าย ๆ คือไม่จำเป็นต้องเป็นน้ำพุอธิษฐานเท่านั้นสินะครับ”

 

“ก็อาจจะ ในโลกนี้มีเคสที่คล้ายกันนี้ประมาณสิบกว่าคดี แต่สิ่งหนึ่งที่เหมือนกันคือ『มีอะไรบางอย่างในดันเจี้ยนเป็นต้นเหตุ』 ทุกคนไม่มีอะไรผิดปกติเป็นพิเศษในดันเจี้ยน หลังจากที่ดำดิ่งตามปกติ แล้วกลับบ้าน………”

 

“น้ำพุอธิษฐาน……..ไม่เคยได้ยินมาเรื่องนี้มาก่อนเลย แต่จะคอยจับตาดูเผื่อไว้แล้วกัน”

 

รุรุซังกับผม

 

ค่อนข้างแปลก……โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ปรากฏการณ์ของการเปลี่ยนจากผู้ชายเป็นเด็กผู้หญิง คำสาปแห่งความโชคร้ายเหมือนอย่างที่ผมเจออยู่ทุกวันนี้ 

 

“นี่ ม๊า ไม่ปกติเลยสินะครับ”

 

“ของฉัน……ก็คือสิ่งที่เป็นอยู่………..”

 

อืม ขว้างออกไปแล้ว

 

ผมรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง…….รู้สึกเหมือนโดนกอดจากด้านหลังเหมือนเมื่อก่อน?

 

“สำหรับความโชคร้ายที่เห็นได้ชัดของรุรุ ทางฉันได้ตรวจสอบร่วมกับเอเจนซี่แล้วค่ะ และตั้งสมมติฐานบางอย่าง…….ถึงอย่างงั้น”

 

นอกจากผมแล้ว รุรุซังกับเอมิซังแสดงอาการช็อกเหมือนเด็กสาวมัธยมปลายทั่วไป

 

ก็สมควรที่จะเป็นอย่างงั้น

 

รุรุจังก้มหน้าลง เอมิซังและคุชิมะซังที่เงียบไปสักพักก็ลูบหัว และตบหลังของเธออย่างเงียบ ๆ

 

อะ ปฏิเสธไม่ต้องการจากผม

ก็แบบสงบลงแล้วเหรอ

 

……แต่ ได้โปรดอย่าปล่อยมือที่เชื่อมต่อกับรุรุซังเหรอ

 

“ฟุคายะซัง…….พ่อแม่ของเธอ”

 

“ค่ะ…….เมื่อไม่กี่ปีก่อน ทั้ง 2 คนได้รับบาดเจ็บสาหัสในสถานที่ที่ต่างกันค่ะ”

 

เอ๊ะ?

 

“แต่ทั้งโอก้าซามะทั้งโอโตซามะ ตอนนี้ต่างสบายดีสินะ”

 

“ค่ะ…….แต่เพราะฉันกลัวว่าจะเกิดขึ้นอีก ดังนั้นตอนนี้เลยมาอยู่กับเอมิจังไปก่อนค่ะ”

 

เห้ รุรุซังอาศัยอยู่ที่บ้านของเอมิซังอย่างงั้นเหรอ

 

……ถ้า OKกัน เอมิซังเป็นเพื่อนที่ดีกับรุรุซังจริง ๆ

 

“……พวกเราเอง ก็รู้เกี่ยวกับตัวตนแห่งโชคร้ายของรุรุค่ะ แต่ถึงแม้จะอยู่ด้วยกันมาระยะหนึ่งแล้วก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น บวกกับบุคลิกที่สดใสของรุรุ ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจว่าน่าจะเป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมสำหรับการไลฟ์สดในดันเจี้ยน จึงได้ชวนให้เธอเข้าร่วมปาร์ตี้ด้วยกัน ฉันรู้จากประสบการณ์ว่า ยิ่งมีคนรอบตัวเธอมากเท่าไร ความโชคร้ายเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น……อยู่ในระดับเหมือนการล้มในพื้นเรียบ”

 

“ทาบทามโดยบริษัทสินะ?”

 

“ค่ะ เป็นเวลา 2 ปีแล้วที่รุรุเข้าร่วม เธอไม่เคยได้รับบาดเจ็บสาหัสใด ๆ และได้รับการยอมรับในฐานะเอนเตอร์เทนเนอร์『ที่มีคาแรคตัวตนแห่งโชคร้าย』……เป็นแบบนั้น แต่………”

 

“รุรุซังก่อนหน้าที่ฉันจะได้รู้จัก……..นั่นสินะคะ คิดว่ารับรู้กันอยู่ในระดับประมาณ『เป็นคนที่ก่อให้เกิดเหตุต่าง ๆ บ่อยครั้ง และบางครั้งก็แพร่กระจายไปยังคนที่เขาร่วมงานด้วย』ทำนองนั้นค่ะ”

 

“แต่ วันก่อนฉันก็ทำให้ฮารุจังมีปัญหา วันนี้ก็ด้วย”

 

อ้า

 

“……หากเป็นไลฟ์สดนั่น เบื้องบนของพวกเราเองก็ด้วย เนื่องจากความน่าจะเป็นของกับดักพวกนั้นแปลกมากเกินไป ทางเราจึงให้เริ่มการสืบสวนอย่างเป็นความลับแล้ว เพื่อกำหนดระดับความยากของดันเจี้ยน และแก้ไขป้ายเลเวลซะใหม่……..”

 

“อะ มีอะไรแบบนั้นด้วยสินะค๊า”

 

“คุชิมะของทางนี้ก็เป็นคนหนึ่งในนั้นด้วย”

 

“มีอะไรแบบนั้นด้วยสินะค๊า……..จิโฮะจังก็ด้วยเหรอ！？”

 

จิโฮะจัง?

 

…….อะ คุชิมะซัง ชื่อว่าจิโฮะนินะ

 

เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันแล้วจริง ๆ สินะ

 

แต่มาบอกกันเอาแบบนี้เลยเหรอ?

มันเร็วมากจนผมเกือบจะพลาดไป

 

“……….ขอโทษด้วยนะคะ”

 

“เอ๊ะ?”

 

“ฉัน ที่ฉันไม่ได้บอกอะไรกับทุกคน…….”

 

คุชิมะซังลุกขึ้นยืน และหันมาโค้งก้มหัวให้กับพวกเรา

 

……….เด็กคนนี้ จริงจังมากเกินไปแล้ว

 

“มะ ไม่เป็นไรหรอก！ ก็แบบต้นเหตุก็เป็นฉันเอง！？”

 

“ใช่แล้ว คุชิมะซัง คุณเองก็เหยื่อของรุรุจริงไหม”

 

“เอมิจัง！？ไม่ได้เป็นความผิดของฉันสักหน่อย！？”

 

“ผมเองก็ไม่ได้กังวลอะไรเป็นพิเศษ ขอบคุณที่ช่วยใส่ใจรุรุซังครับ”

 

“ฮารุจังก็ด้วยเหรอ！？ ……มู๊ว！！”

 

โดยปกติแล้วคงเป็นปัญหาสำหรับผมหากเด็กที่สดใสแบบนี้เกิดหดหู่ขึ้นมา

 

เพราะแบบนั้น คงจะดีกว่าถ้ามีคนเข้ามารับช่วงต่อจากเอมิซังและทำให้ทุกอย่างสดใสต่อไป

 

 

◇

 

 

“ขณะนี้ ยังไม่พบวิธีการขจัดคำสาปได้ แต่ในขณะเดียวกัน ก็ยังไม่มีรายงานว่าอาการจะแย่ลง และยังไม่แพร่กระจายไปยังบริเวณโดยรอบ ―― อย่างน้อยก็ในตอนนี้”

 

“……..อย่างงั้นเหรอค่ะ โล่งอกไปที”

 

“จ๊า แล้ววิญญาณอาฆาตของรุรุซังที่ทำให้การไลฟ์สดของผมเผยแพร่สู่สาณารณะ และมีบางอย่างแปลก ๆ เกิดขึ้นนั่นล่ะครับ?”

 

“วิญญาณอาฆาต อะไร！？”

 

“ไม่ใช่เหรอ?”

 

“อ้า……ในคอมเมนต์ พูดถึงรุรุโฮมมิ่งกัน……..”

 

“ฟุๆๆๆ……………………………..ขอโทษด้วยค่ะ”

 

ดูเหมือนว่า「รุรุซังโฮมมิ่ง」จะจี้จุดของคุชิมะซัง เพราะโดยปกติแล้วเธอจะไม่ค่อยยิ้มเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ถึงกับกลั้นขำ

 

เข้าใจเลย เพราะบางครั้งก็มักมีเรื่องแปลก ๆ จี้จุดผมเหมือนกัน

ใบหน้าของคุชิมะซังที่ปกติจะสงบนิ่งกลายเป็นสีแดงสด

 

“แต่ว่า ทั้งโซยะซังและฟุคายะซังต่างก็ตกเป็นเป็นเหยื่อของปรากฎการณ์ประหลาดนี้เหมือนกัน ――ไม่รู้ว่าจะพูดแบบนี้ดีหรือเปล่า แต่ทั้งสองคนก็อยู่ในสถานการณ์เดียวกัน มีความเป็นไปได้สูงที่จะเกิดจากผลการประสานกันของพลังที่ครอบงำอยู่ เหมือนกับการทำงานร่วมกันระหว่างอาชีพกับคุณสมบัติของเวทมนตร์ภายในดันเจี้ยน”

 

“เอ๊ะ”

 

“……ทางเราก็ได้ดูไลฟ์สดเช่นกัน กรณีของฟุคายะซังเมื่อคราวก่อน และกรณีของโซยะซังในวันนี้ ความน่าจะเป็นที่จะเกิดขึ้นได้คือ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด”

 

“…….พวกเราเองก็คิดอย่างงั้นเหมือนกันค่ะ โดยปกติแล้วในวันหนึ่งจะเจอกับดักมากที่สุดก็แค่ 1 หรือ 2 ครั้งเท่านั้น หรือจะบอกว่าเป็นเรื่องปกติที่จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น…….อย่างมากที่สุดก็อาจจะแค่ล้มโดยไม่ได้ตั้งใจ หรือโดนมอนเตอร์เห็นโดยบังเอิญ”

 

อะ ใช่แล้วล่ะ

 

“โกฮอน……..ฉันเองก็คิดอย่างงั้นเหมือนกันค่ะ จากประสบการณ์ในฐานะสมาชิกทีมกู้ภัยแล้ว ก็จริงอยู่ว่าเคยได้รับการร้องขอให้ช่วยเหลือจากกับดักบันไดเหมือนกัน แต่……..ไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับมอนเฮ้าส์ หรือการอัญเชิญบอสมอนเตอร์จากที่นั่นมาก่อนเลยค่ะ”

 

รุรุซังหน้าซีดจริงจัง และมองมาที่ผม

 

“ฮะ……ฮารุจัง………”

 

“ก็บอกแล้วว่าไม่เป็นไร”

 

“แต่ว่า”

 

“ยังไงผมก็ไม่ได้บาดเจ็บอะไรด้วยซ้ำ เมเนเจอร์ซังเองก็บอกว่าจะรับผิดชอบค่ากระสุน และจนกว่าพลังเวทมนตร์ของผมจะฟื้นคืน ได้รับการติดต่อแล้วก็ไม่มีอะไรหรอก?”

 

“ชะ ใช่แล้วล่ะ！ ฮารุทั้งแข็งแกร่งทั้งน่ารักมาก！”

 

“มิคาสุกิซัง อดทันไว้ อดทนไว้……..”

 

เอาจริงเหรอ ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องแย่หรือไง ที่มาแสดงด้านเฮ็นไตซังต่อหน้าชายชรา กับตาลุงจอมเจ้ากี้เจ้าการคนนั้นน่ะ?

 

” ――ความแข็งแกร่งที่เห็นนั้น อาจจะมีบางส่วนที่เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ด้วยก็ได้”

 

“เห้?”

 

ประธานสมาคมดันเจี้ยนซัง และรักษาความปลอดภัยสาธารณะซังยังเกาะติดอยู่

 

…….ยังต้องอยู่ต่ออีกเหรอ?

 

ผมแค่อยากกลับบ้าน และไปงีบหลับแล้ว

 

“โซยะซัง ――ได้ใช้ไอเทมประเมินบ้างไหม?”

 

“เอ๊ะ อะ ครับ ผมไม่ได้ไปที่นั่นมาประมาณหนึ่งปีแล้ว”

 

คริสตัลประเมินผล

 

เป็นสินค้าดรอปจากดันเจี้ยน……ที่ว่ากันว่าซื้อขายกันในราคาที่ค่อนข้างสูงเลย

เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะทำความเข้าใจคร่าว ๆ เกี่ยวกับเลเวลและสกิลของตัวเอง

 

……สิ่งนี้สามารถพบได้แต่ในดันเจี้ยนเพียงเท่านั้น และดูเหมือนว่าจะไม่สามารถสร้างขึ้นได้ในทางวิทยาศาสตร์

 

สุดยอดเลยเน๊ ดันเจี้ยนน่ะ

 

“ตามข้อมูลที่สมาคมมอบมา…….ข้อมูลของโซยะซังเมื่อปีที่แล้ว ในตอนที่ยังคงเป็นชายหนุ่ม จากการแปลงค่าแล้ว เลเวลคือ 15 ตัวเลขเท่านี้ก็เพียงพอสำหรับการหาเลี้ยงชีพได้ในฐานะมืออาชีพระดับกลาง และติดอยู่ในท็อป 20% ของผู้ลงทะเบียนทั้งหมดภายในประเทศ”

 

“เอ๊ะ！？ฮารุจังแข็งแกร่งขนาดนั้นเลยเหรอ！？”

 

“……รุรุ 11  ส่วนฉัน 13 ……..”

 

“แม้แต่ในทีมกู้ภัยก็มีแค่ 10 เองค่ะ เป็นคนที่น่าทึ่งมากเลยนะคะ…….”

 

อาเร๊ะ สูงขนาดนั้นเลยเหรอ?

 

……..ม๊า ถ้าทำอะไรสักอย่างซ้ำ ๆ กันมาประมาณ 3 ปี ก็ต้องกลายเป็นระดับกลางได้แหละ

 

ยิ่งไปกว่านั้น ดูเหมือนว่าเรนเจอร์จะสะสมคะแนนค่าประสบการณ์ได้ง่ายขึ้นเมื่อใช้สกิลปกปิดตัวตน

ก็ทำจนเป็นเหมือนเป็นพาสซีฟไปเลยนิหน่า

 

“ใช่แล้ว วิธีทางในทุกวันนี้ หากมีพรสวรรค์ที่ขึ้นไปสู่เลเวล 10 ได้ส่วนใหญ่ก็จะทำเป็นงานประจำกัน พวกเรามั่นใจว่าเป็นเช่นนั้นแน่นอน………”

 

ผมก็ไม่รู้รายละเอียดเท่าไร แต่เห็นได้ชัดว่าผมเมื่อก่อนก็ค่อนข้างมีดีเหมือนกัน

 

ผมมีความสุขนิดหน่อยที่ของที่เป็นทั้งงานอดิเรกทั้งแหล่งกำไรหลักได้รับการชื่นชม

 

“การลงดันเจี้ยนเป็นงานอดิเรกไม่ได้มีไว้แค่โชว์อยู่แล้วครับ”

 

ก็แบบการอยู่ในดันเจี้ยนให้ความรู้สึกเหมือนกำลังเล่นเกม และสนุก

ประมาณเกมส์VRล่ะมั้ง?

 

ยังไงก็ตาม ก็เป็นเกมส์แห่งความตายเช่นกัน……..แต่ทุกวันนี้แทบไม่มีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นเลย หากไม่นับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นได้บ้าง ถือเป็นเกมที่เล่นได้ค่อนข้างปลอดภัยดีล่ะ

 

แล้วก็สนุกยิ่งขึ้น เมื่อคุณสามารถเล่นเกมเพื่อหาเลี้ยงชีพได้ด้วยเน๊

เวลาส่วนมากผมจะโซโล่ ทำให้ผมสามารถอยู่เงียบ ๆ ได้โดยไม่ต้องคุยกับใคร

 

“ในฐานะพนักงานออฟฟิศ คุณใช้เวลาลงดันเจี้ยนประมาณ 2 หรือ 3 ชั่วโมงทุกวันหลังเลิกงาน และประมาณ 6 ชั่วโมงในช่วงสุดสัปดาห์ นั้นก็ประมาณ 3 ปีแล้ว……..เตรียมตัวที่จะทำเป็นอาชีพพิเศษเต็มเวลาแล้วสินะ?”

 

“ไม่ครับ ยังไงดี ผมก็แค่รู้สึกสบายใจ ถ้าสามารถหาเงินในดันเจี้ยนได้เพียงพอ ก็ไม่จำเป็นต้องทำงานหนักขนาดนั้นด้วยครับ”

 

“……งะ งั้นเหรอ…….”

 

“ใช่ครับ แถมทั้งมืดและเงียบสงบ” 

 

ผมเห็นรักษาความปลอดภัยสาธารณะซัง หน้าแข็งค้างเหมือนตกตะลึงไปครู่หนึ่ง

 

ก็แบบมันรู้สึกดีมากเลยนิหน่า?

เป็นสถานที่ที่ทั้งชื้น ทั้งมืด และเงียบสงบ

 

เป็นที่ที่แบบเห็ดน่าจะเติบโตได้ดีเลยล่ะเน๊ะ

 

ที่ผมชอบที่สุดคือ เห็ดไมตาเกะ

แล้วก็ไม่ชอบเห็ดชิตาเกะ

 

“ถ้าอย่างงั้น ขอรบกวนด้――――！？”

 

――ตอนที่กำลังคิดว่าลูกบอลคริสตัลที่เหมือนเคยเห็นที่ไหนสักแห่งกำลังส่องแสง รักษาความปลอดภัยสาธารณะซังก็ปกปิดไว้ด้วยถังขยะที่อยู่ใกล้ ๆ

 

จากนั้นผมก็ได้เสียงคล้ายกระจกแตกจากข้างใน

 

……เขาสามารถทำอะไรมากมายได้ในทันทีเลยน๊า…….สมกับที่เป็นโปร

 

“…….ก็เป็นอย่างที่คาดไว้ แต่…….”

 

“ไม่มีข้อสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย”

 

ประธานซังกับรักษาความปลอดภัยซังหยักหน้าให้กัน

 

“โซยะ ฮารุมิซัง”

 

“ครับ?”

 

“คุณ――อยู่เหนือขีดจำกัดของมนุษยชาติไปแล้ว”

 

“ฮ้า อย่างงั้นเหรอครับ”

 

“……..ดูคุณไม่แปลกใจเลยน่ะ?”

 

“ไม่ครับ แค่ไม่รู้สึกจริง ๆ”

 

อะ ประธานซังเองก็ทำหน้าเหมือน「เด็กนี่มันอะไรกัน……น่ากลัว…… 」

 

หยาบคายจัง ผมอุตส่าห์เป็นสาวน้อยน่ารักขนาดนี้

 

 

◇

 

 

“――10★ นั่นคือเลเวลของโซยะซัง”

 

“สิบ ดาว?”

 

“นี่เป็นผลจากการใช้ไอเทมประเมินที่ได้รับมาจากดันเจี้ยนระดับสูง ความหมายของดาวพวกนี้คือ…….เป็นข้อพิสูจน์ว่าคุณได้ทะลุขีดจำกัดของตัวเองไปแล้ว”

 

“โห๊”

 

“อุกู๊ว……”

 

“มิคาสุกิซัง อดทนไว้…….. ！”

 

เหมือนกับเกมอะไรสักอย่าง

 

นั่นคือความประทับใจแรกของผม

 

“เหมือนกับระบบเกมเลย ทำลายขีดจำกัดอะไรแบบนั้น”

 

“รุ รุรุ……”

 

“ไม่มีปัญหาหรอก จริง ๆ แล้วก็คล้ายกับระบบเกมมาก……..ทั้งเลเวลก็ดี ทั้งสกิลก็ดี แม้แต่ตัวดันเจี้ยนเองก็ด้วย”

 

เป็นเพราะว่ามันเหมือนกับเกมมาก จนมนุษย์สามารถคุ้นเคยกับดันเจี้ยนที่ปรากฎขึ้นมาได้ทันที

 

ถึงจะเป็นระบบเกมโหมดฮาร์ดที่คุณสามารถตายได้ในการโจมตีเพียงครั้งเดียวก็ตาม นอกจากนี้ยังเป็นเรื่องปกติของ「นุรุเกม*」ที่มีอุปกรณ์หลบหนีฉุกเฉินอยู่ด้วย ดังนั้นคุณจะยังสบายดีตราบใดที่ไม่มีอะไรผิดพลาดมากเกินกว่าปกติ

(*เกมง่าย สั้น ไร้ความน่าจดจำ)

 

“หรือพูดอีกอย่างก็คือ ทางเรากำลังจะบอกว่า ในขณะนี้โซยะซังอยู่ในกลุ่มเลเวลระดับสูงแล้ว”

 

“โห๊”

 

“ฟุกู๊ว………”

 

“มิคาสุกิซัง………”

 

คุชิมะซังกำลังห้ามปรามหัวใจของเฮ็นไตซังที่ตอบสนองต่อเสียงของผม

 

มีอะไรที่จั๊กจี้หัวใจขนาดนั้นเลยเหรอ?

ผมคิดว่าเสียงของตัวเองก็น่ารักอยู่หรอก แต่แค่นั้นเลยเหรอ…….?

 

“ด้วยเหตุผลเหล่านี้ ทางเราจะให้การสนับสนุนที่จำเป็นแก่โซยะซังและฟุคายะซังในอนาคต เช่นเดียวกับการตรวจสอบร่างกายเป็นระยะเพื่อทำความเข้าใจปรากฎการณ์เหล่านี้――การตรวจสุขภาพระดับสมบูรณ์จะเสร็จภายในครึ่งวัน――และ ทางเราต้องการให้ความคุ้มครองพิเศษในกรณีฉุกเฉินด้วย”

 

“ก็ดีนะครับ”

 

“ฮารุจังไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ！？”

 

“ก็แบบ นั่นเป็นหนทางเดียวที่ทำได้จริงไหม พวกผมถูกครอบงำโดยสิ่งที่ไม่รู้จักที่เกี่ยวข้องกับดันเจี้ยนจริงไหม?”

 

“นั่นก็จริง แต่……..”

 

ยังไงดีรักษาความปลอดภัยสาธารณะซังดูหน้าหมองคล้ำ…….เพราะคิดว่าพวกผมบ่นมากเกินไปเหรอ?

เขาต้องเข้าใจว่าผมเป็นผู้ชายวัยทำงานเน๊ะ?

 

“แล้วก็รุรุซังก็ต้องการที่จะทำลายคำสาปใช่ไหมล่ะ”

 

“อะ อืม…….ก่อนที่จะทำให้ฮารุจังมีปัญหาอีกครั้ง……..”

 

“ผมอยากจะกลับไปเป็นคนที่ผมเคยเป็นเมื่อก่อนโดยเร็วที่สุด”

 

“แบบนั่นก็เสียเปล่าสิ ฮารุตัน！！！”

 

“……ฮารุ ตัน?”

 

“……อะ”

 

“เอมิจัง……….”

 

“มิคาสุกิซัง………..”

 

 

“อะอา”

 

อาจเป็นเพราะหลงใหลในเรือนร่างของสาวน้อยนี้มากเกินไป เฮ็นไตซังจึงโพร่ง「ฮารุตัน」ออกมาอย่างสุดเสียง

 

อะอา

 

ถึงแม้ว่าจะสามารถซ่อนไว้ได้……….

 

 

◇

 

 

โซยะ ฮารุมิ ――「ฮารุจัง」、ฟุคายะ รุรุ、มิคาสุกิ เอมิ และคุชิมะ จิโฮะ ออกไปจากห้องแล้ว

 

……ชายสูงวัยคนหนึ่งกำลังบิดตัวไปมาด้วยความปวดร้าว

 

“น่ารักจังเลย……น่ารักจังเลยยยยยย……. ！”

 

“ประธาน ผมรู้สึกเหมือนกำลังเป็นโรคความดันโลหิตสูง！”

 

“เป็นสาวน้อยผมบลอนด์สวยแก้มป่องที่ตัวกระจิ๋วอะไรขนาดนี้！”

 

“ขนาดผ่านมาตั้งหนึ่งปีแล้ว แต่ในเธอกลับยังดูเหมือนเป็นผู้ชายอยู่เลย และเข่าก็อ้าออกจากกันมากจนเกือบเห็นแต่ไม่เห็น………การ์ดจะหลวมเกินไปแล้ว ว่าไปแล้วเธอยังสวมชุดวันพีชแบบทั่วไปด้วยเน๊ะ……….”

 

“ตาแก่คนนี้ ตัดสินใจแล้ว！ จะขอปกป้องฮารุตันอย่างแน่นอน！”

 

“ดังนั้นต้องอดทนไว้…….ยังไงก็ตาม เนื่องจากนี่เป็น『เป้าหมายคุ้มครองที่หายากซึ่งเกี่ยวข้องกับปรากฏการณ์ภายในดันเจี้ยน』ผมจะสั่งให้เตรียมความปลอดภัยให้มากกว่าพวกรัฐมนตรีที่ไม่สำคัญซึ่งถูกแทนที่ทุกปีพวกนั้นเอง ต้องสำหรับสองคนกับรุรุจั……กับฟุคายะซัง น่าจะผ่านได้ไม่ยาก”

 

“อะ ดวงตาของเอมิจังเหมือนกับพวกเราเลย”

 

“……..ต้องการเพิ่มเข้าปฐมกาลไหมครับ?”

 

“การมีคนวงในนั้นสะดวกในหลาย ๆ ด้าน และเธอน่าจะเข้ากันได้ดีกับกลุ่มผู้หญิงและแม่โชตะคอนนั้น ติดต่อ”

 

“ทราบ”

 

 

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

ขอบคุณมากสำหรับการอ่านตอนที่ 25

 

งานนี้เดิมตั้งใจโพสต์หลายเรื่องพร้อมกัน จากนี้ไปจะโพสต์ประมาณ 3,000 ตัวอักษรวันละครั้ง

ฉันเริ่มเขียนเรื่องนี้เพราะต้องการอ่านเรื่องเด็ก TSไลฟ์สดในดันเจี้ยน（อิทธิพล）

 

“การไลฟ์สดในดันเจี้ยนควรจะได้รับความนิยมมากกว่านี้”

“อะไรก็ได้ อยากเห็นโลลิ TS”

 

หากคุณคิดเช่นนั้น เราจะยินดีอย่างยิ่งหากคุณสามารถเปลี่ยนการให้คะแนนด้านล่างจาก [☆☆☆☆☆] เป็น [★★★★★] และเปิดการแจ้งเตือนสำหรับบทล่าสุดโดยการบุ๊กมาร์ก ฉันยังขอขอบคุณความคิดเห็นที่สนับสนุนและติดตามของคุณ

https://ncode.syosetu.com/n1479ik/25/

 

 

 

 

แปลโลลิคลั่ง 2-3 ตอน ต่อ 1 โลลิเฮดช็อต

 

 

 

 

 

หากตอนนี้อ่านยากโปรดทำใจ เจอพูดพร้อมกันหลายคนแล้วไม่มีเปรยว่าใครเป็นคนพูด ก็จะแปลเพี้ยนๆหน่อย