[นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการＴＳหรอก - ตอนที่ 7 ใบหน้าสาวดุ้นเป็นหนึ่งในปัจจัยที่ส่งเสริมพลังโน้มน้าวใจเป็นอย่างดี

ตอนที่ 7 ใบหน้าสาวสวยเป็นหนึ่งในปัจจัยที่ส่งเสริมพลังโน้มน้าวใจเป็นอย่างดี

 

「เป็นคุณเองเสียมากกว่า ที่มีใบหน้าที่ฉันมิเคยเห็นมาก่อนเลย หากฉันจำไม่ผิด นี่ควรจะเป็นดันเจี้ยนสำหรับผู้เริ่มต้นของโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมจริงหรือไม่」

 

เด็กสาวตอบด้วยเสียงอู้อี้

อดไม่ได้ที่จะหลงใหลโดยไม่รู้ตัว แต่หากมองเข้าไปใกล้ ๆ จะเห็นว่าเธอสวมหน้ากากที่ดูเฉยรอบปาก

 

ดูเหมือนหน้ากากป้องกันแก๊สพิษที่โชว์เอฟเฟคปล่อยแสงสีสดใสในบางจุดแม้กระทั่งตอนนี้จนเด่นสง่า

 

และ、ในตอนนั้นเองที่ครัมรู้สึกตัว

 

「อะชื่อโรงเรียน……」

 

：โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม？

：โดนกระจายไปทั่วแล้ว คุสะ 

：เฟกตอมอยู่ที่ไหนน่ะ

：อาー、รู้สึกเหมือนว่านั่นจะเป็นโรงเรียนที่เคยแข็งแกร่งมาก่อนอะไรทำนองนั้น

：โรงเรียนที่จบมาของแม่ฉันเอง คุสะ

　

ครัมยังคงพยายามพูดคุยต่อไป แม้ว่าในใจจะกรีดร้อง、เมื่อโดนค้นพบตำแหน่งอย่างกะทันหัน

 

「ฉะ、ฉันแค่ทำสิ่งที่เรียกว่าสำรวจดันเจี้ยนที่มีข่าวลือค่ะ……ทำสิ่งที่เรียกว่าไลฟ์สดค่ะ」

 

「ไลฟ์สด？」

 

เด็กสาวขมวดคิ้วราวกับไม่ชอบใจ

แย่แล้ว、ครัมรู้สึกโดยสัญชาตญาณว่านี่เป็นสิ่งที่ไม่ดี

เธอรีบปิดช่องแชทที่ฉายจากไดฟ์เกียร์ ย้ายโดรนติดกล้องถ่ายทอดสดไปยังตำแหน่งที่เด็กสาวไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยความตื่นตระหนก

และจงใจส่งเสียงดังราวกับว่าต้องให้สับสน

 

「กะ、ก่อนหน้านั้น！」

 

ครัมรีบเข้าไปใกล้ และตะโกนออกไปพยายามที่จะทำให้เธอเข้าใจผิดอย่างสิ้นหวัง

เด็กสาวมองมาอย่างเย็นชา ดูรำคาญอย่างแท้จริง

 

「ชั้น、ชั้นถูกไล่ล่าค๊า！ บางที、ชั้นคิดว่ามันคงเป็นส่วนหนึ่งในกลไกการป้องกันตัวของพื้นที่นี้ค๊าแต่ว่า……」

 

ขณะที่กำลังจะอธิบายรายละเอียดเพิ่มเติม เธอก็ได้ยินเสียงประตูถูกทำลายข้างหลัง

ดูเหมือนว่าสัตว์ประหลาดจะตามทันครัมในที่สุด

 

「ฮี่ぃっ！」

 

ต่างจากครัมที่ทำเสียงหวาดกลัว เด็กสาวมองสัตว์ประหลาดด้วยสีหน้าเย็นชา

 

「อะ、เจ้านั่นแหละที่กำลังไล่ตามฉันอยู่ค๊า！ โปรดระวังตัวด้วยนะค๊า！」

 

「เหรอ」

 

คำพูดแข็งทื่อ ราวกับว่าไม่สนใจ

เด็กสาวชี้นิ้ว และพูดราวกับว่าเป็นเรื่องธรรมดาว่ากำลังจะไปเผชิญกับสัตว์ประหลาด ที่แม้ว่าเธอจะใช้อาวุธทั้งหมดที่มีแล้วก็ยังไม่สามารถเอาชนะได้

 

「นั่น、คุณจะรังเกียจหรือไม่หากฉันจะลงมือสังหาร？」

 

「ฆะ、ฆ่าได้งั้นเหรอคะ！？ขนาดชั้นยังฟันแทบไม่ไหวเลย」

 

เด็กสาวไม่พยักหน้า

ยังไงก็ตาม、เธอก้าวไปข้างหน้าราวกับว่าจะปกป้องครัม และยื่นมือซ้ายไปด้านข้าง

 

ในตอนนั้นเองที่ครัมสังเกตเห็นบางอย่างติดอยู่ที่แขนของเด็กสาว

 

（ไดฟ์เกียร์สีแดง？แบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย）

 

มันสว่างเหมือนเลือด แต่ก็เป็นสีหมองคล้ำที่ดูดซับแสงได้เหมือนสนิม สร้อยข้อมือที่มีความแวววาวเล็กน้อยดูสะดุดตาอย่างลึกลับ

 

「ระดับแค่นี้ไม่มีปัญหาอะไรเป็นพิเศษหรอก」

 

ราวกับเป็นการตอบสนองต่อคำพูดของเด็กสาว เคียวขนาดมหึมาก็ปรากฏขึ้นจากสร้อยข้อมือ

 

「เคียว、สีดำ？」

 

เคียวยักษ์สีดำสนิทที่อาจใหญ่กว่าเด็กสาว

พื้นผิวของมันดูราวกับผิวของสิ่งมีชีวิต มีแสงสีแดงมองเห็นได้จากรอยแตกตรงนี้และตรงนั้นราวกับเส้นเลือด

 

ช่วงเวลาที่เคียวยักษ์ปรากฏขึ้น

สัตว์ประหลาดก็เริ่มวิ่ง ทว่าดูแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

 

ท่าทางของสัตว์ประหลาดดูเหมือนกำลังกลัวอะไรบางอย่าง、แต่ครัมก็ได้แต่กรีดร้องโดยไม่มีเวลาให้ถาม

 

「ฮี่っ、มันมาแล้ว！」

 

「ไม่มีปัญหา」

 

เธอตอบแบบกระชับ และเคลื่อนไหวอย่างซับซ้อนอย่างไม่น่าเชื่อ

 

เด็กสาวพริวไหวไปรอบ ๆ ราวกับกำลังเต้นรำ ขณะที่แขนถูกเหวี่ยงด้วยความเร็วเกินคาดเหนือยิ่งกว่าการโจมตีของครัม

 

「ราวกับการละเล่นของเด็กเลยเน๊ะ」

 

ขณะที่เธอพูด เด็กสาวก็เหวี่ยงเคียวยักษ์ด้วยแขนข้างเดียวได้อย่างง่ายดาย

แขนที่โจมตีเข้าหาเด็กสาวนั้นถูกตัดเป็นชิ้น ๆ ขณะที่หลบเลือดที่ไหลออกมา เธอก็ตัดขาซ้ายและขวาออกพร้อม ๆ กัน

 

ขาที่หลุดออกกระแทกพื้นส่งเสียงดัง เช่นเดียวกับตัวสัตว์ประหลาดที่เมื่อสูญเสียการทรงตัวก็ล้มลงกับพื้น

 

เด็กสาวสะบัดเลือดบนเคียวแล้วขยับออกรักษาระยะห่างเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับสัตว์ประหลาด

เมื่อเห็นแบบนั้น ครัมก็รีบพูดขึ้นทันที

 

「เจ้านั่น、มีความสามารถในการฟื้นฟูที่สุดยอดมากเลยค๊า！ไม่ว่าจะตัดออกไปสักเท่าไหร่ก็จะงอกกลับมาได้ตลอด！」

 

「เหรอ」

 

เดาว่าเธออาจจะรู้อยู่แล้ว

 

โดยไม่แปลกใจกับความสามารถในการฟื้นฟูอันน่าทึ่ง เด็กสาวปักปลายเคียวลงไปที่พื้น

 

ใบมีดคมเจาะลึกลงไปในพื้น

เธอเล็งสิ่งที่ดูเหมือนปากกระบอกปืนที่ปลายด้ามจับที่มีการตกแต่งที่บิดเบี้ยวจนดูเหมือนมีงูพันอยู่โดยรอบไปทางสัตว์ประหลาด

 

ในเวลาเดียวกัน ก็มีด้ามจับปรากฏขึ้นข้างมือของเด็กสาว

 

เด็กสาวคว้ามันแล้ววางนิ้วลงบนไกปืน

จากนั้นก็พูดด้วยเสียงราวกับว่ากำลังร้องเพลง

 

「――ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาว(โซลเซียลา)」

 

เคียวยักษ์ขยับราวกับเป็นการตอบสนอง

 

มีชีวิตอยู่

มันดูมีความเป็นสิ่งมีชีวิตมากเกินพอที่ทำให้คุณรู้สึกได้ ทว่าพลังเวทมนตร์อันทรงพลังกำลังมาบรรจบกันที่ปลายที่เล็งไปที่สัตว์ประหลาด

 

（การโจมตีแบบบรรจบของพลังเวทมนตร์！？ นั่นมันควรจะต้องใช้เวลาก่อนที่พลังเวทมนตร์มากมายนั่นจะมารวมกันได้ แต่นี่ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที？ อีกทั้งยังไม่ต้องสร้างโครงสร้างคอนเวอร์เจนซ์ก่อนด้วย）

 

ประสิทธิภาพและกระบวนการอยู่ในระดับที่แตกต่างจากการโจมตีแบบบรรจบที่ครัมคุ้นเคย

　

ทันใดนั้นครัมก็รู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังสั่นอยู๋

ไม่ใช่ความเหนื่อยหรือความวิตกกังวล

 

มันคือ มันเป็นความกลัวจากจิตวิญญาณต่อเด็กสาวตรงหน้า 

 

「――คุณมองเห็นแสงระยิบระยับแห่งดวงดาวไหม？」

 

เสียงของเด็กสาวช่างงดงาม

อย่างไรก็ตาม มันเหมือนกับเพชฌฆาตประกาศความตาย

 

เป็นดังคำถามที่สวยงามและโหดร้ายในเวลาเดียวกัน โซลก็ถูกปลดปล่อย

 

「อุว๊าっ」

 

คลื่นความร้อนและพลังเวทมนตร์นั้นแรงมากจนอดไม่ได้ที่จะร้องออกมา

ในใจกลางของโลกที่ปกคลุมด้วยแสงสีเงิน、เด็กสาวยังคงยิงต่อไปโดยไม่เปลี่ยนสีหน้าของเธอ

 

เวลาสามวินาที

แต่ว่า、ครัมมีความรู้สึกแปลก ๆ ราวกับว่าได้เห็นฉากนั้นเป็นเวลานานมาก

 

（ตอนนี้จะ……อะไรกัน？）

 

「ฟู๊ว」

 

ต่อหน้าครัมซึ่งเต็มไปด้วยคำถาม เด็กสาวก็ถอนหายใจเล็กน้อย

　

ในจังหวะนั้นเอง ครัมก็รีบพูดขึ้นทันที

เธอรู้สึกว่าหากช้ากว่านี้อีกหนึ่งวินาที เด็กสาวจะหายตัวไปราวกับกำลังไปที่ไหนสักแห่ง

 

「สะ、สุดยอด นั่นมันบ้าอะไรกัน？」

 

กล้องสำหรับไลฟ์สดยังคงไลฟ์อยู่

ครัมพูดต่อ โดยพยายามดึงข้อมูลจากเด็กสาวโดยที่พยายามไม่ให้เธอรู้ตัว

 

「คุณพูดว่าโซลเซียลาสินะ แต่นั่นคือชื่อของเคียวยักษ์นั่นเหรอคะ？ หรือต้องถามว่าคุณอยู่โรงเรียนไหนคะ！？ ไม่สิ ก่อนอื่นเลยแรงค์ของคุณคือ――」

 

「ไม่มีเหตุผลที่จะต้องตอบ」

 

เด็กสาวปัดทิ้งทั้งหมดด้วยสายตาเย็นชา

จากนั้น เธอก็โยนเคียวไปในความว่างเปล่า แล้วมันก็หายไป ก่อนที่จะเริ่มเดินไปอีกฟากหนึ่งของกำแพงที่พึ่งถูกทำลายไป

 

「ถ้าเช่นนั้น、ฉันขอตัวเพียงเท่านี้ คุณเองก็ควรรีบกลับได้แล้ว ที่นี่ไม่มีอะไรอีกต่อไปแล้ว」

 

คำที่ราวกับจะสื่อถึงบางสิ่งบางอย่างโดยนัย

　

ในทันที ครัมก็รู้โดยสัญชาตญาณว่ามันเป็นเรื่องเกี่ยวกับเดมอนเกียร์ และพยายามที่จะกลับเข้าไป แต่ก็หยุดตัวเองหลังพยายามที่จะก้าวออกไป

ไม่ ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องหยุด

 

「อา、เร๊ะ ขาชั้น、สั่น……」

 

เมื่อเข้าใจปรากฏการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดกับตัวเอง ก็เป็นเรื่องช่วยไม่ได้ที่จะตกอยู่ในสภาพเช่นนี้

ขณะที่พยายามสงบสติอารมณ์ เธอก็เปิดช่องแชทขึ้นมาอีกครั้งด้วยมือที่สั่นเทา และแน่นอนว่าหัวข้อก็เกี่ยวกับเด็กสาวคนนั้น

 

：ตอนนี้มันคืออะไร！？

：สุดยอด、แรงค์ไหนกัน

：Ｓแรงค์อยู่แล้วล่ะน๊า ลำดับที่แปดของเมืองแห่งโรงเรียน？

：แต่ไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับโซลเซียลาเลยน๊า

：เพียวริจังอยู่แรงค์Ｂหนึ่งก้าวก่อนＡ。ด้วยข้อมูลนี้ เธอสามารถเอาชนะมอนสเตอร์ที่เพียวริจังไม่สามารถเอาชนะได้ ได้อย่างง่ายดาย ในกรณีนี้คิดว่าＳก็น่าจะเหมาะสม 

：ใคร ๆ 、ก็เอาแต่บอกว่าＳกัน、แต่ว่าถ้าเป็นＳจริงก็ต้องมีประกาศจากคณะกรรมการบริหารทั่วไปของ APISสิ หรืออาจจะมีประกาศเร็ว ๆ นี้？ถึงจะดูเหมาะสมมากเลยก็เหอะ

：ถ้ามีผู้หญิงแบบนี้ ต่อให้จะเป็นโรงเรียนที่อ่อนแอแค่ไหนก็ต้องมีชื่อเสียงบ้างสิ

：หน้าตาก็ดีน๊า……ทำไลฟ์สดไหมน๊า

 

เพียวริจังยิ้มอย่างขมขื่นกับคอมเมนต์ที่รวดเร็วอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน แล้วก่อนที่จะรู้ตัว ร่างกายของเธอก็หยุดสั่นแล้ว

 

「ทุกคนค๊า、เมื่อกี้สุดยอดสุด ๆ ไปเลยเน๊ ชั้นโชคดีมากที่สามารถถ่ายอะไรแบบนั้นได้！เธอคือนักเรียนที่ชั้นไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน、หากคุณมีข้อมูลใด ๆ โปรดＤＭหาชั้นได้เสมอเน๊ー」

 

การที่เธอกลับมาพูดอะไรแบบนี้ได้ แสดงว่ากลับมาเป็นปกติแล้ว

 

「ซ้า、จากดีเราจะทำยังไงกันดีค๊า」

 

ครัมเป็นสตรีมเมอร์คนเดียวที่ยืนหยัดต่อสู้กับโรงเรียนคิโซ

ดังนั้นแล้ว ต่อให้ถูกเด็กสาวคนหนึ่งข่มขู่ ก็ไม่มีทางทำให้เธอยอมรับได้หรอก 

 

จะไล่ตามไปดีไหม ขณะที่กำลังคิดเรื่องนี้ เธอก็เห็นคอมเมนต์ที่ดึงดูดสายตาในกลุ่มแชทที่คุยกันยาวเกี่ยวกับสาวสวยลึกลับ

 

：ถ้าโดนรู้ที่อยู่แบบนี้แล้ว、เจ้าหน้าที่ฝ่ายบริหารจะไม่บุกมากันเหรอ？

 

「……อะ！」

 

เปลี่ยนแผน

ครัมเริ่มวิ่งด้วยความตื่นตระหนก

 

「เอ๊ะโตะ、ครั้งนี้ก็ขอจบลงเพียงเท่านี้นะค๊าー！ ยังไงก็ตามชั้นคิดว่าคราวนี้มีหลักฐานเป็รูปธรรมแล้วนะคะ、ชั้นคิดว่ามันจะช่วยทำลายโรงเรียนคิโซได้แน่นอนค๊า！ จ๊า、ชั้นจะขอวิ่งหนีจากเพชฌฆาตที่กำลังจะมาก่อนนะค๊า ซาโยนาร๊าー！」

 

ครัมในตอนนี้ไม่เหลืออาวุธแล้ว

ไม่มีทางที่เธอจะสามารถไลฟ์สดในสถานะนั้นได้

 

ครัมรีบวิ่งไปที่ทางออกโดยไม่มีเวลากังวลเกี่ยวกับคอมเมนต์

 

「เด็กคนนั้น、คราวหน้าที่เราได้พบกัน มาสัมภาษณ์หรืออะไรสักอย่างกันเถอะเน๊」

 

ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสุข ในขณะที่กำลังวางแผนสำหรับการไลฟ์สดครั้งต่อไป

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ 

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ