[นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการＴＳหรอก - ตอนที่ 36 หากเป็นสาวดุ้น อย่างน้อยก็สามารถพลิกส่วนหนึ่งของชะตากรรมได้

ตอนที่ 36 หากฉันเป็นสาวสวย อย่างน้อยฉันก็สามารถพลิกส่วนหนึ่งของชะตากรรมได้

 

ลมพัดแรงเป็นพิเศษ

พลังเวทมนตร์ในบรรยากาศถูกบิดเบือน จนสร้างกระแสวุ่นวายและกระแสวังวนโดยรอบ

 

การแทรกแซงธรรมชาติด้วยพลังเวทมนตร์

ดวงดาราชั่วร้ายที่ทำให้เรื่องนี้เป็นไปได้、กำลังส่องแสงเจิดจ้าเหนือพวกโทรัค

 

นามนั้นคือ โซลเซียลา

 

Ｓแร็งค์ ลำดับที่ 8 หนึ่งในผู้ครองตำแหน่งจุดสูงสุดของเมืองแห่งโรงเรียนแห่งนี้

ความสามารถนั้นคือ ความสามารถที่สามารถเข้าไปแทรกแซงเกี่ยวกับทุกสิ่งได้อย่างเด็ดขาด

 

「ดวงดาว、เฝ้ามองพวกคุณเสมอ」

 

ฝุ่นและเศษซากปลิวไปในอากาศตามสายลม

โทรัคถือลูทราตั้งท่าเตรียมพร้อมอีกครั้ง แม้จะแทบลืมตาไม่ขึ้น

 

ยังไงก็ตาม、โซลเซียลาดูเหมือนจะไม่สนใจการกระทำของเขา และมองตรงไปที่อูโรโบรอส

 

「……รูปลักษณ์เช่นนั้นไม่เหมาะกับคุณเสียเลย」

 

วงเวทย์เปล่งแสงแรงยิ่งขึ้น

 

ในเวลาเดียวกัน วงเวทย์ใหม่หลายวงถูกใช้งานขึ้นรอบตัวเธอ

วงเวทย์ที่มีการจัดเรียงตัวอักษรแปลก ๆ ซึ่งดูเหมือนกลุ่มดาวปรากฎขึ้นมา ทั้งหมดล้อมอูโรโบรอสไว้

 

「จงพันธนาการ」

 

ราวรอเวลาปฏิบัติตามคำพูดของโซลเซียลา、โซ่เงินมากมายถูกปลดปล่อยออกมาจากวงเวทย์

แต่ละเส้นเข้ารัดพัวพันอูโรโบรอสราวกับมีเจตจำนงของตนเอง และมัดร่างยักษ์ไว้ได้ภายในเวลาไม่ถึงวินาที

 

สัตว์ประหลาดที่อาละวาดมากขนาดนั้นถูกทำให้ไร้พลังโดยสิ้นเชิงด้วยมือของคนเพียงคนเดียว

 

「……ลูทรา、ผมต้องใช้กี่กระบวนท่าถึงจะเอาชนะเด็กคนนั้นได้」

 

『เป็นไปไม่ได้ ฉันได้คำนวณรูปแบบการต่อสู้ไปแล้ว 10,000 รูปแบบ แต่ทว่า ดีที่สุดก็แค่ 5 กระบวนท่า เกินกว่านั้น ไม่มีทางโจมตีได้อีก』

 

「เข้าใจแล้ว」

 

โทรัคเปลี่ยนความคิดเมื่อได้ยินคำพูดจากเด็กสาวที่กลายเป็นครึ่งหนึ่งของเขา

 

（สิ่งแรกที่ต้องทำคือล่าถอย นี่ไม่ใช่เวลาที่จะต่อสู้กับสัตว์ประหลาดอีกแล้ว）

 

สถานการณ์เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

 

จากนี้ไป มันไม่เกี่ยวกับการกำจัดสัตว์ประหลาดอีกต่อไป แต่เป็นการหลบหนีจากภัยพิบัติทางธรรมชาติ

 

「มิฮายะ、ดูเหมือนว่าผมรับมือได้ห้ากระบวนท่านะ ระหว่างนั้นช่วยมองหาช่องว่างแล้วล่าถอยกันเถอะ ได้พกประตูเสมือนที่เชื่อมต่อกับโรงเรียนมิคาเงะมาใช่ไหมเน๊ะ」

 

เดิมทีแล้ว、พวกเขามีจุดหมายที่จะช่วยรินกะ แล้วถอนตัวทันที

ประตูที่อนุญาตให้เคลื่อนย้ายโดยระบุพิกัด มีราคาแพงมากจึงมีเพียงหนึ่งเดียว

 

ตอนนี้โทรัคเลือกใช้อย่างไม่ลังเล

สัญชาตญาณของเขาบอกนั่นเป็นภัยคุกคามระดับนั้น 

 

「ฉันมีประตูอยู่หรอก ……แต่ว่า、ตอนนี้ยังไม่จำเป็นตัองใช้หรอก」

 

หลังจากพูดอย่างนั้น มิฮายะก็เดินออกไปยืนอยู่น้าโทรัคแล้วเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าเธอ

 

「โซลเซียลา、ไม่เจอกันสักพักแล้วเน๊ะ」

 

โทรัคตกใจเมื่อเห็นมิฮายะร้องเรียกอย่างเป็นมิตร

จากนั้น、โซลเซียลาก็จ้องมองมาที่มิฮายะ、ก่อนที่จะสลับมาที่ลูทราจนต้องถาม

 

「……รู้จักกันเหรอ？」

 

『ไม่รู้ ฉันไม่อยากจะรู้จักด้วยซ้ำ』

 

เห็นได้ชัดว่าลูทราอารมณ์ไม่ดี

ยังไงก็ตาม ราวกับขัดตั้งใจกับความประสงค์ของเธอ 、โซลเซียลาเคลื่อนตัวมายังตรงหน้าพวกโทรัค

 

「っ！？ ……ตอนไหนกัน」

 

ไม่มีการเคลื่อนไหวลวงหน้า ไม่มีเสียง และไม่มีลม

เธอเคลื่อนไหวเร็วมากจนดูราวกับโลกได้ลดระยะห่างเพื่อเธอ　

 

โซลเซียลา、ร่อนลงบนจุดนั้นเบา ๆ แล้วอ้าปากเอ่ยด้วยสีหน้าเย็นชา

 

「คุณดูสบายดีเน๊ะ、มิฮายะ」

 

「ใช่ ต้องขอบคุณคุณเน๊ะ ……ขอบคุณ  ฉันอยากจะพูดขอบคุณมาโดยตลอด」

 

「มิต้องใส่ใจ、ฉันหาได้สนใจเรื่องนั้น ทุกสิ่งราวถูกกำหนดโดยดวงดาว มิมีสิ่งใดที่ฉันสามารถทำได้ในความหมายที่แท้จริง」

 

โซลเซียลามีทัศนคติที่ดูเหมือนจะผลักไสเธอออก

ยังไงก็ตาม、มิฮายะรู้ว่านั่นคือความกรุณาของเธอ

 

มิฮายะเข้าใจดีว่ารอยยิ้มอันอ่อนโยนที่แสดงออกมาในคืนนั้นคือตัวตนที่แท้จริงของเธอ

 

「โซลเซียลา、ได้โปรดให้พวกเรายืมกำลังด้วยเถอะ เพื่อฆ่าสัตว์ประหลาดตัวนั้น」

 

โซลเซียลาส่ายหัวของเธออย่างเงียบ ๆ

 

「เด็กคนนั้นมิควรถูกสังหาร ฉันมาเพื่อเปลี่ยนเรื่องนั้น」

 

ข้างหลังขณะที่เธอตอบ อูโรโบรอสคำรามซ้ำแล้วซ้ำอีกขณะพยายามดิ้นให้หลุดออกจากโซ่

ไม่ว่าจะมองยังไร มันก็เป็นเป้าหมายที่ต้องฆ่า

 

ยังไงก็ตาม、มิฮายะที่ได้ยินอย่างงั้นก็ยังพูดอย่างใจเย็น

 

「……นั่น、องค์กรของคุณได้ตัดสินใจแบบนั้นอย่างงั้นเหรอ？」

 

「มิใช่ จนถึงที่สุดแล้วองค์กรก็สั่งให้กำจัดอูโรโบรอส นอกเหนือจากนั้นคือความประสงค์ของฉัน」

 

เมื่อพูดเช่นนั้น、โซลเซียลาก็สร้างวงเวทย์ขึ้นที่ด้านหน้าพวกโทรัค

 

โทรัคระแวงตื่นตัวขึ้น、แต่ครู่ต่อมาเขาก็เบิกตากว้างไปที่วงเวทย์ 

 

「……รินกะ？」

 

สิ่งที่ฉายบนวงเวทย์คือสัตว์ประหลาด

ทว่า、ที่ตรงกลางมีหญิงสาวที่คุ้นเคยอยู่คนหนึ่ง

 

เมื่อเห็นโทรัคกับมิฮายะแสดงความตกใจออกมา、โซลเซียลาก็เปิดปาก

 

「นั่นคืออูโรโบรอส เป็นการผสมผสานระหว่างดันเจี้ยนและมนุษย์ แก่นแท้ของมันคือการควบคุมการพังทลายของโลกและใช้เป็นอาวุธสำหรับมนุษยชาติ……แต่ยามนี้มิสำคัญแล้ว สิ่งที่สำคัญคือ」

 

「เรื่องที่กำลังจะบอกคือ รินกะถูกทำให้หลอมรวมกับอูโรโบรอส、อย่างงั้นสินะ」

 

โซลเซียลาพยักหน้าให้คำพูดของโทรัค

จากนั้น、เธอก็ชี้ไปที่ลูทราซึ่งโทรัคถืออยู่

 

「จากนี้ไป เราต้องการพลังของลูทรา ลำดับที่ 4 ซึ่งมีร่างกายได้สำเร็จ」

 

「ลูทรางั้นเรอะ？」

 

『โทรัค、ไม่เอาเด็ดขาด ทิ้งไปซะ มาคว่ำบาตรกันเถอะ』

 

โซลเซียลาพูดต่อโดยปล่อยลูทราซึ่งแสดงความรังเกียจออกมาอย่างสุดกำลัง

 

「ตอนนี้คุณมีชะตากรรมสองประการ」

 

ดวงตาที่เย็นชาเหมือนน้ำแข็งยิงทะลุผ่านโทรัค

การจ้องมองอันเฉียบคมที่ดูเหมือนจะสามารถมองลึกลงไปถึงส่วนลึกของหัวใจได้

 

「ประการแรก、จงมอบลูทรา และออกไปจากที่นี่เสีย หากทำเช่นนั้น เราจะเป็นผู้จัดการกับอูโรโบรอสนั้นในภายหลังเอง ฉันสัญญาด้วยว่าเด็กสาวที่ชื่อ รินกะจะปลอดภัย」

 

นั่นคือเส้นทางเห็นแก่ตัวที่มอบความรับผิดชอบทั้งหมดให้กับโซลเซียลา

เหนือสิ่งอื่นใดเลยคือ มันปลอดภัย แม้จะเป็นโชคชะตาที่ไม่เต็มใจจะยอมรับอย่างสิ้นหวัง

 

「อีกประการหนึ่งคือ การต่อสู้เคียงข้างฉันในฐานะผู้ครอบครองลูทรา ทว่าด้วยทักษะการใช้ดาบที่แย่ คุณอาจลงเอยด้วยการสังหารรินกะด้วยตนเอง คุณจะยอมเสี่ยงชีวิตของเด็กคนนั้นเพื่ออัตตาของตัวคุณเองหรือไม่」

 

นั่นคือวิถีแห่งอสูร ที่ซึ่งเขาจะต้องแบกรับทุกสิ่งด้วยตัวเอง

ไม่ว่าจะโศกนาฏกรรม โชคร้าย หรือความยากลำบากใด ๆ เขาต้องตัดผ่านมันทั้งหมดด้วยตัวเอง

ความแข็งแกร่งเป็นสิ่งจำเป็นมากกว่าสิ่งอื่นใด

 

และนั่นเป็นที่แน่นอน

 

「ถ้าอย่างงั้น、ผมจะขอเป็นผู้เหวี่ยงดาบในฐานะผู้ครอบครองลูทราเอง」

 

เหนือสิ่งอื่นใด มันเป็นโชคชะตาที่แสดงถึงความเป็นมนุษย์นามว่า โทรัค

 

「คุณพร้อมแล้วเช่นนั้นรึ？」

 

「แน่นอน ผมต้องการช่วยผู้คนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่ใช่เพราะผมทำได้ แต่เป็นเพราะผมต้องการที่จะทำ ผมอยากช่วยรินกะ และกลายเป็นเพื่อนที่แท้จริงในครั้งต่อไป นั่นคือเหตุผลที่ผมต่อสู้」

 

โทรัคกล่าวอย่างหนักแน่นขณะมองตรงไปที่โซลเซียลา

คนแรกที่พูดขึ้นคือ、โซลเซียลา

 

「……ฮ้า、ช่างเป็นคนดีเสียเหลือเกินเน๊ะ คุณน่ะ」

 

เธอยิ้มอย่างประหลาดใจ และมองไปที่มิฮายะ ก่อนถามว่า「เป็นเช่นนี้เสมอสินะ」

มิฮายะก็ตอบอย่างมีความสุขว่า「ใช่แล้ว วิเศษมากเลยใช่ไหมล่ะ」ราวกับเป็นเรื่องของตัวเอง

 

「เราเข้าใจแล้ว เช่นนั้น、จากนี้ไปฉันจะปฏิบัติต่อคุณในฐานะสหายร่วมรบซึ่งต่อสู้ในสนามรบเดียวกัน และฉันจะไม่ยอมทนต่อคำบ่นใดของคุณ」

 

หลังจากพูดแบบนั้น โซลเซียลาก็หันหลังให้กับพวกโทรัค และยกเคียวของเธอชี้ไปทางอูโรโบรอส

　

มิฮายะกับโทรัคมองหน้ากัน แล้วพยักหน้า ก่อนขึ้นไปยืนเคียงข้างเธอ 

 

「แล้ว ผมควรทำยังไงดี」

 

「จงใช้ลูทราตัดการเชื่อมต่อระหว่างอูโรโบรอสและรินกะซะ」

 

『ฉันคิดว่ามันสามารถทำได้ ตราบเท่าที่สามารถฟันโจมตีเข้าถึงโดนคอร์ได้โดยตรง』

 

ด้วยคำแนะนำของลูทรา、โทรัคตั้งเป้าหมายของตัวเอง

แทนที่จะเป็นการโจมตีระยะไกลเหมือนเมื่อกี้ คราวนี้จะเป็นการโจมตีที่ร่างหลักโดยตรงโดยพยายามเล็ดลอดผ่านหนวดไป

ความยากในการต่อสู้นั้นแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

ประสบการณ์การต่อสู้ของโทรัคบอกว่ามันเป็นไปไม่ได้

 

ทว่า、มีใครบางคนที่อยู่ใกล้ ๆ ที่สามารถล้มล้างความเป็นไปไม่ได้นั้นได้

 

「ฉันกับมิฮายะจะสร้างเส้นทางให้เอง เราจะจัดโต๊ะให้กับคุณ」

 

「นายควรรู้สึกเป็นเกียรติให้มาก ๆ เลยนะที่มีผู้หญิงสองคนช่วยส่งไปแบบนี้」

 

มิฮายะถือปืน、โซลเซียลาถือเคียว

เป็นฉากที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

 

เด็กสาวที่ถูกกล่าวขานว่าเป็นสัตว์ประหลาดที่ไม่มีใครรู้จักจะต่อสู้เคียงข้างพวกเขา

 

「ถ้าเช่นนั้น、มาเริ่มกันเลยเถิด」

 

ทันทีหลังจากคำพูดของโซลเซียลา、โซ่ที่มัดอูโรโบรอสก็ขาดออก

อูโรโบรอส ตอนนี้มีความคลุ่มคลั้งมากขึ้นกว่าเดิมและสร้างความหายนะให้กับพื้นที่

 

ในนั้น、เหตุผลของเด็กสาวไม่เหลืออยู่แล้ว

 

「……ผมจะช่วยคุณเอง」

 

โทรัคพูดอย่างงั้นด้วยความมุ่งมั่น

 

นี่จึงเป็นเริ่มต้นความร่วมมือที่แปลกประหลาด

 

 

■

 

 

โยชิ、โซ่ก็ขาดในเวลาที่เหมาะสมเช่นกันน๊า！

 

『ไม่ทำลายจะดีกว่าไหม……』

 

หนวกหูน๊า！

ในโลกไหนกัน、ที่บอสจะโดนเอาชนะได้ทั้งที่โดนพันธนาการอยู่น๊ะ

 

หรือให้พูดก็คือ、ต้องเอาชนะตามกฎสไตล์สาวสวยไงล๊า！

 

『ไม่ไหวกับผู้ครอบครองรายนี้เลย』

 

ฉันปล่อยไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวซึ่งแสดงความเสียใจออกมาด้วยเหตุผลบางอย่างไว้ก่อน、และเริ่มออกวิ่ง

ราวกับว่าฉันเป็นคนเดียวในวิดีโอความเร็วสองเท่า ฉันเป็นผู้นำไปข้างหน้าและตัดหนวดออกด้วยเคียว

 

ดูสิดูซี๊、สาวสวยควงเคียวอย่างงดงามไงล๊า！

น่าร๊ากเน๊！

 

『น่ารัก……？　รู้วัตถุประสงค์ของคำศัพท์นั้นใช่หรือไม่？』

 

นี่เป็นความคิดปกติของฉันใช่ไหมน๊า？

 

โดยพื้นฐานแล้ว ฉันใช้เคียวในลักษณะที่ทำให้ฉันโดดเด่นมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ในฐานะสาวสวย

แค่บังเอิญว่าเป็นการช่วยสนับสนุนโทรัคคุงกับมิฮายะจังไปด้วยในตัวเท่านั้นเอง

 

คงจะแย่มากถ้ากลุ่มของตัวละครหลักได้รับบาดเจ็บเน๊ะ

ฉันจะปกป้องคุณ สาวสวยคนนี้……ไม่สิ、ฉันเอง！

 

『นี่หลงลืมที่เราได้บอกว่าเปลี่ยนเพศไปแล้วรึไง？ ……ไม่สิ、เป็นเรื่องจริงหลังจากที่เราบอกแล้ว ปริมาณพลังเวทมนตร์ก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก』

 

เงียบน๊า、จากนี้ฉันที่เป็นสาวสวยจะได้ร่วมมือกับตัวละครหลักเพื่อช่วยสาวสวย！ถ้าไม่เข้าใจพฤติกรรมของสาวสวย คุณยังเป็นคู่หูของสาวสวยอยู่หรือเปล่าห๊า？

 

『สาวสวย、สาวสวย น่ารำคาญมากเลยย๊า！？ แล้วทำอะไร พูดอะไรมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วกัน ดวงดาว องค์กร ฉันไม่เห็นจะเข้าใจสักอย่าง』

 

แล้วคิดว่าฉันรู้รึไง！

 

『เอ๋……』

 

ถึงจะพูดแบบนี้ แต่ฉันก็อยากจะได้รับความเคารพในฐานะสาวสวยนะ！

และก็อยากจีบสาวสวยคนอื่นด้วย

ถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากจะพักผ่อนตั้งแต่เช้าจรดค่ำ

 

เพื่อจุดประสงค์นั้น ฉันจะช่วยรินกะจัง

ฉันจะช่วยคุณไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

 

ถึงแม้จะต้องทำลายงานต้นฉบับก็ตาม！

 

『เธอพูดอะไรแปลก ๆ อีกแล้ว……』

 

อากากิริ รินกะเป็นตัวละครหลักตัวแรกที่เสียชีวิตในผลงานต้นฉบับ

เธอปรากฏตัวตั้งแต่ต้นซีรีส์และได้รับความนิยมจากบุคลิกร่าเริง แต่ก็ถูกฆ่าตายเพื่อแสดงให้เห็นทิศทางของงาน

หลังจากนั้น ผู้อ่านรวมทั้งฉันก็ตกใจกับความจริงที่ว่าแม้แต่ตัวละครหลักก็ถูกฆ่าตายได้โดยไม่มีเหตุการณ์ล่วงหน้าใด ๆ

 

ฉันรักต้นฉบับ

โลกนี้จะต้องได้รับการช่วยเหลือโดยโทรัคคุง และเพื่อจุดประสงค์นั้น ควรหลีกเลี่ยงการแทรกแซงอย่างไม่ระมัดระวัง 

การตายของรินกะจังเองก็เป็นหนึ่งในปัจจัยที่ทำให้โทรัคคุงแข็งแกร่งขึ้นเช่นกัน

 

ตรงนี้ฉันควรจะทิ้งรินกะจังไปซะ

 

แต่ทว่า

 

เพราะกลายเป็นสาวสวย……。

สาวสวยจะยอมทำทุกอย่าง……。

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมสาวสวยที่เสียชีวิตในงานต้นฉบับก็ต้องได้รับการช่วยเหลือด้วยเน๊！

 

「โทรัค、เส้นทางเปิดแล้ว หลังจากนี้จะเป็นงานของคุณแล้ว」

 

「ไปเลย、โทรัค！」

 

「อา」

 

คู่หูสาวสวยฉันกับมิฮายะจัง、ช่วยกันทำลายหนวด、และสร้างเส้นทางที่นำไปสู่แกนกลางของอูโรโบรอส

 

ตอนนี้ฉันเริ่มกังวลมากขึ้น

เขาจะใช้ลูทราได้จริง ๆ ใช่ไหม？

 

『ไม่มีปัญหา หากเป็นลูทรา เธอสามารถตัดได้ทุกสิ่งที่เธอปรารถนาที่จะตัด แน่นอนว่ายกเว้นพวกเรา』

 

เป็นไปตามคาดจากสาวสวยลึกลับ！

แปลว่าฉันไม่มีปัญหาหากต้องสู้กับลูทรา！

งั้นลุยเลยยยยー！

 

『ลุยเลยยยยー！』

 

หากไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวยังพูดเหมือนกันก็ไม่ต้องกังวลล๊า！

 

ความกังวลของฉันปลิวหายไป、โทรัคคุงเตรียมลูทรา และพุ่งเข้าใส่อูโรโบรอส

 

พยายามเข้า โทรัคคุง……！

พูดตามตรง ฉันชอบสีหน้าสิ้นหวังของคุณในตอนที่คุณพบว่าสัตว์ประหลาดที่คุณพึ่งฆ่าไปคือ รินกะจังล่ะ แต่ฉันจะเตรียมสิ่งทดแทนไว้ในครั้งต่อไปแทนเน๊♥

โซลเซียลามาทำกันเน๊♥

 

『โอ๊ย、อย่าให้ฉันเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ได้ไหม？』

 

ลุยเลยยยยー！

 

『โอ๊ย！』

 

ฉันปล่อยไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวที่ค่อนข้างน่ารำคาญไว้ และลอยขึ้นไปในอากาศ

ถึงช้าแต่เริ่มลอยแล้ว

 

……แบบนี้、ฉันต้องเปลี่ยนกางเกงชั้นในเผื่อคนอื่นเห็นภายในกระโปรงของฉันแล้วสิน๊า

 

『ชุดชั้นในไม่ได้รวมอยู่ในชุดแต่งหญิง ดังนั้นฉันจึงทิ้งไว้แบบนั้น โปรดใช้ความระมัดระวังตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป』

 

ค๊า……ขอโทษด้วย ฉันไม่มีความตระหนักรู้ในตนเองมากพอในฐานะสาวสวย……

 

『มีเพียงเรื่องเช่นนี้เท่านั้นที่เธอไตร่ตรองอย่างจริงจัง……』

 

ในขณะที่ฉันกำลังคิดถึงกางเกงชั้นในที่เหมาะสมสำหรับโซลเซียลา ฉันก็เริ่มเตรียมตัวสำหรับการเคลื่อนไหวของสาวสวยลึกลับขั้นต่อไป

เอาให้ฉูดฉาดกันเลยー！

 

『อะ、จะยิงสิ่งนั้นจริง ๆ สิเน๊ะ ฉันไม่สนใจด้วยแล้ว』

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณ คุณนิรนามที่ฝากเข้ามาผ่านCDM มาก ๆ ครับ

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

ตอนนี้น่าจะมีไม้เท้าที่รู้สึกตัวเองคิดผิดอย่างแรง น่าจะยอมโดนขายไปซะแต่แรกอาจจะดีกว่า ฮา

 

แฟนอาร์ตสาวดุ้น โดย Razuna. หน้าตาน่าจะเข้ากับตอนช่วงนี้ดี

https://x.com/Razuna5/status/1803386122191643130