[นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการＴＳหรอก - ตอนที่ 32 มีสาวดุ้นอยู่ที่ปลายทางของอิสรภาพเสมอ

ตอนที่ 32 มีสาวสวยอยู่ที่ปลายทางของอิสรภาพเสมอ

 

อากากิริ(อากิริ) รินกะไม่รู้จักใบหน้าพ่อแม่ของเธอ

นั่นเป็นเพราะว่าเธอถูกเลี้ยงดูมาในสถาบันตั้งแต่ตอนที่เธอเกิด

 

『สนธยาสีเงิน(Silver Twilight)』เป็นหนึ่งในหลายองค์กรที่มีอยู่ในเมืองแห่งโรงเรียน、มันคือบ้านของเธอและที่เดียวที่เธอจะอยู่ได้

 

พ่อแม่ของเธอคือนักวิจัย และเพลงกล่อมเด็กของเธอเป็นเสียงอิเล็กทรอนิกส์

ทุกสิ่งทุกอย่างถูกสร้างขึ้นมา แต่นั่นคือสิ่งสำคัญทั้งหมดสำหรับเธอ

 

――รินกะเลือกทรยศต่อพวกเขาทั้งหมด

 

「ฮ้าっ、ฮ้าっ」

 

รินกะกำลังซ่อนตัวจากผู้ตามล่าที่กระจายตัวอยู่ทั่ว

สถานที่ที่เธอเข้าไปอย่างกะทันหันนั่น ดูเหมือนจะเป็นสถานที่สำหรับพนักงานอย่างเห็นได้ชัด และมีประตูหลายบานในโถงทางเดินที่มีแสงสลัว

 

เธอเดินผ่านเข้าไปโดยกลั้นหายใจ

และ、ในตอนนั้นเองรินกะก็สังเกตเห็นกล่องกระดาษแข็งที่วางอยู่หน้าพื้นที่จัดเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาด

 

ข้างในเป็นชุดที่มีกำหนดจะทิ้ง

 

「……พอดีเลยเน๊ะ」

 

รินกะสวมทันทีโดยไม่ลังเล

ใบหน้าของเธอถูกเปิดเผยไปแล้ว

จะดีกว่าถ้าเธอสามารถลดความเสี่ยงที่จะถูกพบตัวได้แม้จะเพียงน้อยนิดก็ตาม

 

「ดีล่ะ、นี่แน่ะ」

 

ไม่เป็นไรหรอก、ขณะคิดแบบนั้น คำถามก็ผุดขึ้นในใจของรินกะ

 

（ฉัน、ควรจะไปที่ไหนดี）

 

รินกะทรยศต่อองค์กร

นั่นเป็นเพราะเธอละทิ้งภารกิจที่ถูกมอบหมาย 

 

ภารกิจของรินกะ、คือการสังหารกาโต้ โทรัค ผู้ครอบครองดีมอนเกียร์、และจับตัวลูทรา

 

（สิ่งต่าง ๆ ดำเนินไปด้วยดีในช่วงแรกล่ะน๊าー）

 

ง่ายมากที่จะเข้าหาเขาในฐานะเพื่อน

เราได้ตรวจสอบบุคลิกภาพของเขาล่วงหน้าแล้ว

 

เขาเป็นคนดีจนถึงแก่น และมีหัวใจอันเที่ยงตรง

 

นั่นเป็นเหตุผลที่เธอรู้สึกทึ่งมาก

 

ทั้งเขาและคนรอบข้าง

 

「ไม่มีทางที่ฉันจะฆ่าเหล่าคนที่มีความสุขขนาดนี้ได้……」

 

รินกะยังไม่เคยฆ่าใครมาก่อนเลย

ภารกิจนี้ควรจะเป็นการทดสอบเพื่อทำให้รินกะกลายเป็นผลิตภัณฑ์สำเร็จรูปที่ครบถ้วน

 

ในกรณีนั้น การที่เธอละทิ้งภารกิจไปครึ่งทาง เธอก็คงไม่มีอะไรนอกจากความล้มเหลว

 

（พวกโทรัคคงรู้เรื่องแล้ว、และฉันก็ถูกตัดหางปล่อยวัดจากองค์กรแล้วเหมือนกัน……อ้าーไม่มีที่ให้ไปอีกแล้ว）

 

ทันทีที่คิดอย่างนั้น แรงที่ขาของเธอก็หมดลง

ดูเหมือนว่าขาของเธอซึ่งวิ่งมาตลอดเวลาหลังจากหลบหนีจากการลงโทษในห้องทดลองใต้ดินได้มาถึงขีดจำกัดแล้ว

 

เธอพยายามทำให้ตัวเองก้าวต่อไป แต่พลังงานนั้นก็หมดลงในที่สุด

เธอสูญเสียเหตุผลในการยืนหยัดไปแล้ว

 

（บางทีฉันควรจะเริ่มต้นใหม่กับโรงเรียนที่ไม่เป็นที่รู้จัก ……ไม่สิ、องค์กรจะต้องตามมาเจออย่างรวดเร็วแน่นอน）

 

สนทยาสีเงินเป็นองค์กรที่มีพลังอันยิ่งใหญ่แม้แต่ในเมืองแห่งโรงเรียน

นอกจากนี้ยังได้รับการยอมรับอย่างไม่เปิดเผยจากคณะกรรมการบริหารของ Apis และด้วยอำนาจนั้น มันจึงเป็นเรื่องง่ายที่จะกำจัดเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่หนีไป

 

「ฮ้า ชีวิตของฉันจะเป็นยังไงกันนะ」

 

รินกะประเมินอย่างเป็นกลางว่าจุดประสงค์ในชีวิตของตัวเองเป็นสิ่งที่ถูกยื่นให้อยู่เสมอ

ทุกสิ่งทุกอย่างก็เพื่อองค์กร และตัวเองคือเครื่องมือ

 

แม้แต่ตอนที่อยู่กับพวกโทรัค、ก็มีคู่มือให้แสดงเป็นสาวสดใสก็ต้องทำตาม

 

เธอไม่รู้ว่าอิสรภาพคืออะไร

 

「――ถึงเวลาเปลี่ยนกะแล้วนะคะ」

 

จู่ ๆ ก็มีเสียงเรียกจากด้านหลัง

ตอนแรกเธอนึกว่าเป็นผู้ไล่ล่า、แต่ว่าเธอสวมชุดมาสคอตอยู่

 

「……อะ、คุณคือ？」

 

ช่วงครู่หนึ่ง รินกะเดาว่าบางทีเธอคงเป็นพนักงานพาร์ทไทม์ที่สวนสนุกแห่งนี้ แต่ก็รีบปฏิเสธความคิดนั้น

รินกะถูกฝึกฝนมาตั้งแต่เด็ก

 

นั่นเป็นเหตุผลที่เธอเข้าใจจากวิธีที่ยืนทันที

 

（แข็งแกร่ง ต่อให้ฉันจะสู้แบบทิ้งชีวิตก็ไม่มีทางชนะได้เลย）

 

ต่อให้นั่นเป็นท่าทางตามธรรมชาติ แต่เธอก็ยังรู้สึกหวาดกลัวอยู่ดี

หากเป็นเช่นนั้น、ก็ต้องเป็นคนจากฝั่งนี้เช่นเดียวกันอย่างแน่นอน　

 

「ไม่ตกใจมากเกินไปหน่อยเหรอคะ ฉันแค่ส่งเสียงเรียกคุณเท่านั้นเอง」

 

หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเธอพูดแบบนั้นด้วยท่าทางตกใจ

เห็นได้ชัดว่า、ไม่ใช่คนที่มาไล่ล่ารินกะ

 

「……ฮ้า、อย่าทำให้ตกใจสิคะ」

 

ห้องทดลองแห่งนี้มีชื่อเสียงในโลกใต้ดิน

ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีสายลับถูกส่งมาจากองค์กรอื่น

 

ตอนแรกรินกะ、ก็เชื่อว่าหญิงสาวที่สวมชุดอยู่นี้เป็นสายลับ

ยังก็ตาม、คำพูดถัดมาของเธอก็ทำให้ความคิดนั้นถูกปฏิเสธ

 

「น่ากลัวใช่ไหมล่ะเน๊ะ」

 

「っ」

 

「ฉันเข้าใจความรู้สึกนั่นดี」

 

คำพูดเหล่านั้น、ราวกับเข้าใจสถานการณ์ของรินกะอย่างชัดเจน

เธอบางทีอาจจะไม่ใช่แค่สายลับธรรมดา

 

「คุณ……หรือว่าบางที」

 

「ใช่ ตอนแรกฉันก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน」

 

นั่นคือคำตอบของทุกสิ่ง

 

（สนทยาสีเงินไม่ให้อภัยผู้ทรยศ ถึงกระนั้น ในอดีตก็มีหลายคนที่สามารถหลบหนีออกจากองค์กรได้）

 

ไม่ว่าพวกเขาจะเบื่อหน่ายกับการทดลองที่ไร้มนุษยธรรมหรือแสวงหาอนาคตที่สดใสกว่า

แม้ว่าเหตุผลจะแตกต่างกันไป、แต่ก็เป็นความจริงที่บางคนหนีออกจากสนทยาสีเงินได้สำเร็จ

และนอกจากนี้、เธอก็รู้ด้วยว่าผู้หญิงเหล่านี้ไปรวมตัวกันและก่อตั้งองค์กรใหม่

 

（คน ๆ นี้、หากเธอเป็นสมาชิกที่อยู่ในองค์กรต่อต้าน『สนทยาสีเงิน』ที่ก่อตั้งขึ้นมาใหม่、ถ้าอย่างนั้นก็สมเหตุสมผลแล้วที่จะมาอยู่ที่นี่เน๊ะ ที่นี่、เป็นสถานที่ทดลองที่สำคัญสำหรับสนทยาสีเงิน）

 

การเคลื่อนไหวของผู้แข็งแกร่ง、และคำพูดที่รู้จักสนทยาสีเงิน

ไม่ต้องสงสัยเลย

เธอเป็นนักสำรวจที่หลบหนีจากสนทยาสีเงินได้ในอดีต

 

หากใช่ นั่นก็เป็นข้อพิสูจน์ว่าถ้าไม่แข็งแกร่งเท่ากับเธอ ก็จะไม่มีทางที่จะหลบหนีออกจากองค์กรได้เลย

รินกะไม่มีความแข็งแกร่งมากนัก

 

「……ถ้าอย่างนั้นคุณก็เข้าใจ ตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้แล้ว ถึงตอนนี้ฉันแค่อยากจะทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลังแล้ววิ่งหนีไป」

 

จะหนีไปไหน

เมื่อคิดถึงเรื่องนั้น、รินกะก็หัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง

ยังไงก็ตาม、ผู้หญิงตรงหน้าก็ไม่หัวเราะแม้แต่น้อย 

 

「แล้วคุณจะรอดงั้นเหรอ？」

 

คำถามที่ดูเหมือนจะสะท้อนเข้าไปในหัวใจของรินกะ

เธอรู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังมองเข้าไปในส่วนลึกของหัวใจตัวเอง และมันทำให้เธอโกรธมาก

 

「รอด？ฉันหลอกผู้คนมาเยอะมากพอแล้ว！？ไม่มีทางที่ฉันจะรอดได้เลย！」

 

เธอใช้ประโยชน์จากความใจดีของโทรัค

เหยียบย่ำความมีน้ำใจของมิฮายะ

ปฏิบัติต่อลูทราเหมือนเป็นเพียงเครื่องมือ

 

รินกะทรยศต่อผู้คนที่มอบสถานที่อันอบอุ่นให้กับเธอ

สถานที่ที่ควรจะเป็นของจริงกลับกลายเป็นสถานที่จอมปลอม

 

「แม้แต่คุณ 、ถ้าคุณเป็นเหมือนฉัน ทำไมคุณถึงมาที่นี่！สุดท้ายคุณไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องมาที่นี่เพราะคุณกลัว！」

 

นี่มันผิด、ในใจของเธอเข้าใจดี

เธอมาเพื่อทำลายสถานที่ทดลองของสนทยาสีเงิน หรืออย่างน้อยก็ขโมยข้อมูลออกไป

 

ถึงกระนั้น ด้านมืดในจิตใจของรินกะก็พยายามโน้มน้าวเธอ ว่าให้ยอมแพ้ และยอมจำนนต่อสนทยาสีเงินซะ

เธอแค่ต้องการคนที่ยอมแพ้ต่อองค์กรเช่นเดียวกับตัวเอง

เธอแค่อยากจะรู้สึกเหมือนว่าไม่ใช่แค่ตัวเองคนเดียวที่รู้สึกไร้ค่า 

　

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า ดูเหมือนจะเข้าใจความรู้สึกของรินกะ และกล่าวตักเตือน

 

「……ฉันมาเพราะนั่นคือหน้าที่ของฉัน」

 

หญิงสาวสงบมากขณะที่เธอใช้มือควบคุมรินกะที่เข้าไปใกล้

 

แม้แต่ปฏิสัมพันธ์แบบนี้ก็ทำให้รู้สึกเกลียด เพราะมันทำให้รู้สึกเหมือนว่าเธอคนนี้กำลังแสดงให้เห็นว่าพวกเราแตกต่างกันแค่ไหน

 

「สงบสติอารมณ์ลงหน่อยได้ไหม」

 

「……ขอโทษค่ะ ในสถานการณ์แบบนี้การโทษคุณไป ก็แก้ไขอะไรไม่ได้」

 

「นั่นสิเน๊ะ ฉันเองก็ช่วยแก้ให้ไม่ได้」

 

หญิงสาวยืนยันคำพูดของรินกะ

จากนั้นก็พูดต่อ

 

「อยู่ที่คุณจะตัดสินใจเอง」

 

นั่น、คือการปลดปล่อยเธอจากตัวตนที่ชื่อว่ารินกะ  นี่เป็นครั้งแรก

สำหรับรินกะที่ปฏิบัติตามคำสั่งขององค์กรราวกับเครื่องจักรมาตลอด จู่ ๆ อิสรภาพก็ปรากฏต่อหน้าต่อตาเธอ

 

「การตัดสินใจของฉัน……」

 

「ถูกต้อง」

 

หญิงสาวพยักหน้าและเริ่มพูดต่อ

เหมือนกับการชี้นำ、รินกะ

 

「ไม่ใช่สิ่งที่คุณควรทำ แต่เป็นสิ่งที่คุณต้องการจะทำ ฉันคิดว่ามันโอเคที่จะทำตามสิ่งที่คุณเชื่อ」

 

「……ฉันสงสัยว่าจะง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ」

 

จนถึงตอนนี้รินกะมีเหตุผลมาโดยตลอด

เหตุผลที่แน่นอนสำหรับทุกการกระทำ ทั้งหมดก็เพื่อประโยชน์ต่อองค์กร

 

แต่ตอนนี้มันแตกต่างออกไป

 

「ไม่เป็นไรหรอก โฮร่า、หลังจากนี้ก็แค่ทำตามหัวใจของคุณ」

　

หญิงสาวพูดอย่างงั้น แล้วดึงมือของรินกะ

เธอมองไม่เห็นสีหน้า เพราะกำลังสวมชุดมาสคอตอยู่

 

ทว่า、ดูเหมือนว่าเธอน่าจะยิ้มจากน้ำเสียงของเธอ

 

「ไม่เป็นไร โลกนี้ใจดีและสวยงามกว่าที่คุณจินตนาการไว้มาก」

 

เธอสงสัยว่าคำพูดเหล่านั้นอิงจากความเสียสละและความยากลำบากเพียงใด

รินกะที่ยังคงมีความผูกพันกับองค์กรนั้นไม่เข้าใจ

 

ยังไงก็ตาม、เธอรู้สึกเหมือนตัวแองเห็นคำตอบแล้ว แม้จะเพียงเล็กน้อย

 

「……ขอบคุณค่ะ ฉันคิดว่า บางทีตัวเองน่าจะเข้าใจสิ่งที่ต้องการทำขึ้นมาบ้างแล้ว」

 

「เป็นอย่างงั้นสินะ ดีแล้ว」

 

รินกะยืนอยู่หน้าประตูก่อนหันกลับมา

　

「ฉันขอถามชื่อคุณได้ไหมคะ」

 

เธอช่วยผลักฉันที่ไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าให้กลับมาเดินได้อีกก้าวหนึ่ง

แม้เราจะพบกันโดยบังเอิญ แต่เธอก็เสี่ยงตัวเองที่เข้ามาติดต่อกัน

 

ยังไงก็ตาม、หญิงสาวในชุดคอสตูมไม่ตอบ

ทว่า เธอแค่ยืนอยู่ตรงนั้น ราวกับกำลังจะบอกว่าบทบาทของเธอจบลงแล้ว

 

「……ขอโทษด้วยค่ะ เรื่องนั้นเน๊ะ อืม、ฉัน、จะพยายามให้ดีที่สุดค่ะ！」

 

「จ๊ะ ขอให้โชคดีเน๊ะ」

 

รินกะโค้งคำนับ

นั่นคือทั้งหมดที่เธอสามารถทำได้ในตอนนี้

 

จากนั้น、รินกะก็ก้าวออกไปข้างนอก

 

（พวกคนจากองค์กรที่ไล่ล่าฉันน่าจะกำลังมองหาในหมู่ลูกค้า แต่ถ้าเป็นในชุดนี้ล่ะก็พวกเขาต้องไม่สังเกตเห็นแน่ ๆ ถ้าเป็นกรณีนี้――）

 

รินกะเริ่มมุ่งหน้ากลับไปตามทางที่หนีมา

เป้าหมายคือสถานที่ทดลองใต้ดิน

 

ห้องด้านในสุด

 

ครั้งนี้、ไม่ใช่ในฐานะรินกะแห่งสนทยาสีเงิน

 

ไม่ใช่ทั้งการมอบตัว、ไม่ใช่ทั้งในฐานะลูกน้อง 

 

แต่เป็นในฐานะรินกะแห่งโรงเรียนมิคาเงะ、ที่เดินทางเข้าสู่สนามรบ

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ