[นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการＴＳหรอก - ตอนที่ 20 สาวดุ้นได้รับสองสิ่งจากพระเจ้า

ตอนที่ 20 สาวสวยได้รับสองสิ่งจากพระเจ้า

 

องค์ประกอบที่ไม่ได้ถูกพรรณนาถึงขนาดนั้นงานต้นฉบับก็คือ การไลฟ์สดดันเจี้ยน

ในตอนแรก มันถูกรวมไว้เป็นหนึ่งในองค์ประกอบของซีรีส์บนนาโรว์ แต่ในที่สุดเมื่อได้รับการตีพิมพ์แล้ว เรื่องราวก็เปลี่ยนไปเป็นเข้าสู่การต่อสู้ความสามารถอันแสนทรหด และไม่เคยปรากฏเรื่องราวการไลฟ์สดให้เห็นอีกเลย

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม ฉัน57’ไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับการไลฟ์สดหรือสตีมเมอร์มากนัก

 

「โฮร่า、ทั้งสองคนช่วยเข้ามาใกล้ ๆ หน่อยสิค๊า！ช่วยชูสองนิ้วให้กล้องหน่อย！」

 

พอพูดแบบนั้น、เพียวริจังก็เข้ามาเอาแขนโอบไหล่กันอย่างเป็นมิตร

โทอาจังมีท่าทีสับสนอย่างหนักกับการปรากฎตัวของคนที่ตรงข้ามอย่างสิ้นเชิง

 

「โฮร่า、สึกิมิยะ โทอาซังเองก็พีช！」

 

「？？？？ ……อิ、อิเอ๋ー？」

 

「กรี๊ดーน่าร๊ากー！」

 

เห็นด้วยー！

 

「……แล้ว、คุณต้องการอะไรจากพวกเรากันล่ะ？」

 

「มาทำข้อตกลงกันเถอะ」

 

เพียวริจังพูดอย่างชัดเจนต่อหน้าโดรนคาเมร่า

ดูเหมือนความคิดเห็นของผู้ชมจะไหลอยู่ในหน้าต่างที่ลอยอยู่ใกล้เธอ แต่จากตรงนี้ ข้อความกลับด้านและไม่สามารถมองเห็นได้

 

อะ、มีแค่『คุสะ』ที่เข้าใจได้

 

「ยังมีอีกหลายสิ่งที่ฉันอยากรู้เกี่ยวกับพวกเธอ、โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมอยู่ล๊า นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าในครั้งนี้ฉันอยากจะขอสัมภาษณ์พวกเธออย่างเป็นทางการ เป็นค่าตอบแทน-――」

 

กบปรากฎขึ้นรอบ ๆ เพียวริจัง

ฝูงใหญ่ที่ทำให้ยอมแพ้ที่จะนับตั้งแต่ต้น

 

ตอนนี้ฉันรู้แค่ว่าพวกมันทั้งหมดเป็นระเบิดพลังสูง ฉันเข้าใจสิ่งที่เธอพยายามจะพูด

 

「ฉันจะช่วยคุณกำจัดความรำคาญตรงนั้นให้ ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังใช้ชื่อของโรงเรียนคิโซในการทำเรื่องเลวร้ายอยู่……ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเน๊ะ」

 

「……จะแจ้งให้ประธานสภานักเรียนของทางเราทราบเกี่ยวกับการสัมภาษณ์」

 

「อืมอืม、การเจรจาได้ข้อสรุปแล้ว！เรียน ท่านผู้ชม、การออกอากาศครั้งต่อไปจะจัดขึ้นที่โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมค๊า！」

 

เพียวริจังระโดดขึ้นลงขณะหัวเราะ

เปลวไฟพาดผ่านตรงหน้าเธอ

 

「……ชิ๊、หลบได้เรอะ」

 

หากมองดูจะเห็นว่าเปลวเพลิงที่ปล่อยออกมาจากตัวเขากำลังถูกโยนไปมาเหมือนลูกบอล

แข็งแกร่งขนาดนั้นเลยเหรอ？มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ？

 

「ใบหน้าที่ดูคุ้นเคยนั่น ผู้หลบหนีที่ถูกไล่ล่าโดยคณะกรรมการวินัยและเจ้าหน้าที่ฝ่ายบริหารของโรงเรียนคิโซไม่ใช่เรอะ ก็ดีเลยมาบดขยี้แกไปพร้อมกันแค่นี้ก็ได้รับรางวัลเพิ่มแล้ว！」

 

จำไม่ได้รึไงว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้

พึ่งถูกระเบิดไปไม่ใช่รึไง

 

เมื่อเห็นนักเรียนคนนั้นประกาศอย่างกระตือรือร้นว่าเขาจะเอาชนะพวกเรา และผู้ติดตาม Ａ และ Ｂ ก็ติดตามเขา ฉันก็ถอนหายใจในใจ

อืมー、ฉันเดาว่าต้องเอาชนะให้ได้สักครั้ง

 

「เพียวริจังซัง、ขอความกรุณาแบบเมื่อ――หืม？」

 

「……ฮา」

 

เมื่อฉันมองไปที่เพียวริจังเพื่อขอความช่วยเหลือ ก็เห็นเธอจ้องมองนักเรียนพวกนั้นอย่างเย็นชา

ฉันยังได้ยินเธอแดะลิ้นด้วย สงสัยจังว่าความสว่างไสวจากเมื่อกี้หายไปไหนแล้ว

 

ยังไงก็ตาม เมื่อเธอสังเกตเห็นการจ้องมองของฉัน ทันใดนั้นการแสดงออกของเธอก็เปลี่ยนไปทันที และเธอก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

 

「อืมอืม、มาทำให้ดีที่สุดกันเถอะ！ จ๊า、เพื่อบดขยี้คนเลวทรามเหล่านั้นอย่างรวดเร็ว――เรามาดวลกันไหม」

 

「ดวล？」

 

「พะ、พวกเรา？」

 

การดวลจะใช้เมื่อมีผู้คนจำนวนน้อยต่อสู้กันเพื่อสิทธิ์ในการพิชิตดันเจี้ยน

ทว่าหากนี่เป็นการต่อสู้ระหว่างคนตั้งแต่ห้าคนขึ้นไป มันจะกลายเป็นสงครามระหว่างโรงเรียน

 

「สามต่อสาม ดันเจี้ยนสำหรับการดวลคือเมืองแฟนทอม ผลตัดสินคือหากฝั่งใดฝั่งหนึ่งยอมรับความพ่ายแพ้ หรือทุกคนเสียชีวิต……ตกลงไหม」

 

สิ่งที่เพียวริจังพูดออกมาอย่างไม่ติดขัดนั้น เป็นกฎมาตรฐานที่สุดสำหรับการดวล

 

การต่อสู้สังหารหลอกเกิดขึ้นในดันเจี้ยนเทียมที่มีรัศมี 50 เมตรซึ่งมีลักษณะคล้ายกับส่วนหนึ่งของเมือง

คุณสมบัติที่ใหญ่ที่สุดคือ สภาพทุกอย่างจะกลับสู่ปกติหลังจากการดวลสิ้นสุดลง

 

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ความตายในการดวลต่อสู้ไม่ได้หมายถึงจุดจบ

 

ในยุคแห่งดันเจี้ยนสมัยใหม่ ความตายไม่ใช่สิ่งที่ต้องหลีกเลี่ยงอีกต่อไป

สิ่งที่เราควรกลัวคือจุดจบนิรันดร์ที่รอเราอยู่หลังความตาย และความตายขั้นต้นนั้นเป็นเพียงปัจจัยที่กำหนดความพ่ายแพ้ของการดวลเท่านั้น

 

「พวกข้าก็ไม่ว่าอะไรเหมือนกัน การดวลนี่หมายความว่าใช้คอร์ดันเจี้ยนของเธอ ผู้หลบหนี」

 

「แน่นอน นั่น、ค่อนข้างแพงเลยนิเน๊」

 

ดันเจี้ยนที่ใช้สำหรับการดวลนั้นถูกกำหนดโดยกฎของคณะกรรมการ APIS

ห้ามดวลในดันเจี้ยนอื่นนอกเหนือจากที่กำหนด และหากว่าคุณทำเช่นนั้น เมื่อตายมันก็จะกลายเป็นการยากที่จะฟื้นคืนชีพ

 

และดันเจี้ยนคอร์นี้ก็มีราคาแพง

แม้แต่สินค้าขนาดเล็กและราคาถูกก็ยังมีราคาสูงถึง 10 ล้านเยน

　

โดยพื้นฐานแล้ว มันจะแจกให้กับนักเรียนที่มีบทบาทในการค้นหาดันเจี้ยน……แต่ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นเจ้าของมันเป็นการส่วนตัว

สตรีมเมอร์มีเงินเน๊ะ

 

「ถ้าอย่างนั้นเรามาเปิดดันเจี้ยนกันเถอะー！」

 

เพียวริจัง、ขว้างกล่องกลลูกบาศก์ลงพื้น

จากนั้นพื้นที่รอบตัวฉันก็บิดเบี้ยว และในชั่วพริบตาต่อมาที่แค่กระพริบตา ฉันก็กำลังยืนอยู่ในเมืองอีกแห่งหนึ่ง

 

อยู่กลางถนนใหญ่

พวกเขาและพวกฉันกำลังยืนอยู่ตรงข้ามทางแยก

 

ใต้ท้องฟ้าสีคราม ไฟดวลสตาร์ตที่ติดตั้งเหมือนสัญญาณไฟจราจรที่สี่แยกจะกระพริบทีละดวงจากด้านซ้าย

 

ในช่วงเวลานั้นเพียวริจังมองมาที่เราแล้วพูดว่า

 

「การดวลครั้งนี้ถือเป็นการหงายไพ่ในมือของฉัน ดังนั้นแล้วเรามาจบเรื่องนี้กันอย่างรวดเร็วกันเถอะ ฉันจะทำให้คู่ต่อสู้สับสนด้วยการระเบิด เธอมองหาโอกาสที่จะฟันใครสักคนด้วยดาบสั้นนั่น และสุดท้ายนี้ สึกิมิยะ โทอาซัง ได้โปรดเถอะ คุณสามารถทำอะไรได้ด้วยอาวุธของคุณใช่ไหม？」

 

「……ได้」

 

「อะ、เอ๊ะโตะ、ฉันจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุด」

 

โทอาจังถือปืนใหญ่ที่สูงกว่าเธอ

เดิมทีมันควรจะวางไว้บนไหล่ของหุ่นยนต์ยักษ์ แต่มันเป็นอาวุธที่ไม่เหมาะสมอย่างยิ่ง ราวกับว่าฝืสติดด้ามจับกับมัน　

 

ฉันเคยเห็นแต่บีมที่โจมตียับยั้งโรคุฮาระซัง แต่ฉันสงสัยว่าจริง ๆ แล้วมันจะมีพลังขนาดไหน

 

……ว่าไปแล้ว、นักเรียนที่ชื่อเพียวริฟิเคชั่นจังคนนี้รู้เรื่องของเรามากเกินไป

 

มีเหตุผลอะไรที่ทำให้ต้องแอบสืบเรื่องของพวกเราด้วย

 

ยังไงก็ตาม ไม่มีเวลาให้ฉันจะถามอะไรแบบนั้นได้ ไฟกะพริบสีแดงสุดท้าย

ในเวลาเดียวกัน เสียงออดก็ดังขึ้นภายในดันเจี้ยน

 

「ฉันจะชนะภายในสิบวินาทีค๊าー」

 

เป็นเสียงที่เอ้อระเหย

เพียวริจังวิ่งออกไป พร้อมทั้งยังคงไลฟ์สดตามปกติไปด้วย

 

ฝูงกบตามไป

ฉันวิ่งตามไปข้างหลังอย่างใกล้ชิด

 

「ไม่คิดเลยว่าแกจะวิ่งมาอยู่ตรงหน้าข้าเองแบบนี้！」

 

「มาจังลุย」

 

เพียวริจังพูดอย่างเฉยเมย โดยไม่ตอบสนองต่อคำพูดอันแข็งกร้าวของอีกฝ่าย

และจากนั้น、ฝูงกบก็เคลื่อนไหวเป็นคลื่นจากด้านหลังของเพียวริจัง

 

มันล้อมรอบฝ่ายตรงข้ามทั้งสามอย่างรวดเร็วและระเบิด

 

「กรี๊ดดดっ！」

 

「ยูคุงมันอันตราย！」

 

「ตาย ตาย ตาย！？」

 

เพียวริจังชี้เข้าไปที่วังวนแห่งการระเบิดที่คุณสามารถได้ยินเสียงกรีดร้องของนักสำรวจที่โกรธแค้น ทำท่าให้ฉันกระโดดเข้าไป

เอาจริงดิ？

 

「ไม่เป็นไรหรอกค๊า มาจังทำร้ายแค่ศัตรูเท่านั้น」

 

「จะเชื่อคำพูดพวกนั้นแล้วกันเน๊ะ」

 

ด้วยความอุ่นใจที่ถึงตายก็ยังฟื้นคืนชีพได้ ฉันก็กระโดดเข้าสู่การระเบิดพร้อมกับเตรียมพร้อมดาบสั้น

แล้วเปลวไฟระเบิดก็หลีกเลี่ยงฉันสร้างเป็นถนน

 

「สุดยอดっ」

 

ฉันวิ่งผ่านพวกมันเข้ไปและกระโดดออกไปอยู่ต่อหน้าทั้งสามคนที่โดนระเบิด

 

「ッ！？ ไอ้นี่――」

 

คนหนึ่งสังเกตเห็น แต่มันก็สายเกินไปแล้ว

ฉันฟันชำระล้างพวกเขาทีละคน ทำให้ทั้งสามคนเป็นอัมพาตโดยสิ้นเชิง

 

เกือบจะในเวลาเดียวกัน เปลวไฟก็หายไปและทัศนวิสัยก็กว้างขึ้น

พวกเขาทั้งสามล้มลงแทบเท้าของฉัน

 

……ในกรณีนี้ ฉันคิดว่ามันจะดีกว่าถ้าฉันจัดการกับการโจมตีครั้งสุดท้าย

 

ในตอนที่ฉันเตรียมดาบสั้นพร้อมคิดแบบนั้น

 

กบก็กระโดดมาที่เท้าของฉัน

 

「ッ！？」

 

ความเร็วของความคิดที่เพิ่มขึ้นจากกำไลสีแดงสั่งการให้ร่างกายหลบทันที

เกือบจะในเวลาเดียวกันเมื่อฉันเพิ่มพลังเวทมนตร์ให้กับความสามารถทางกายภาพของฉันในฐานะนักสำรวจและกระโดดออกไป กบตัวนั้นก็ระเบิด

 

「อ๊าっ！？ ขอโทษค๊า ไม่เป็นไรใช่ไหมค๊า！？」

 

「……っซู่ ไม่เป็นไร」

 

เพียวริจังรีบวิ่งเข้ามาหาฉันที่กลิ้งออกมา และช่วยปัดฝุ่นออกจากชุดนักเรียนของฉัน

 

「……เป็นชุด、ที่ใหญ่มากจริง ๆ เลยเน๊ー」

 

「เอ๊ะ？」

 

ตอนนี้、มาพูดอะไรกันเนี่ย？ ม๊า、ก็ใหญ่จริงล่ะนะ 

 

「ถ้าอย่างนั้น การโจมตีปิดฉากฝากด้วยนะค๊าー！」

 

ก่อนที่ฉันจะได้ถามคำถาม เพียวริจังก็ยกมือของเธอขึ้น

 

โทอาจังเข้าใจว่าเป็นสัญญาณและพยักหน้า、เล็งปากกระบอกปืนใหญ่ไปที่นักเรียนที่เป็นอัมพาตทั้งสามคน

ตัวจักรกลเริ่มมีแสงมาบรรจบกัน

 

แสงส่องสว่างจากรอบ ๆ โทอาจัง และทุกสิ่งก็ถูกดูดซับเข้าสู่อาวุธ

เมื่อเห็นแบบนั้น、เพียวริจังก็พูดขึ้น

 

「นั่นคือการโจมตีแบบบรรจบดั้งเดิมล่ะ」

 

เอ๊ะ、โทอาจังสามารถยิงโจมตีแบบบรรจบได้！？

 

แม้แต่ในต้นฉบับก็ยังมีคนยิงได้มีจำนวนจำกัด！？

บางทีเฟกตอมอาจจะมีแต่สัตว์ประหลาด？　

นี่แบบนี้ รุ่นพี่มิโรคุก็ต้องมีความโดดเด่นไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง……。

 

「มันจะดูดซับพลังเวทมนตร์จากอากาศผ่านผู้ใช้ในคราวเดียว จัดเรียงมันใหม่และแปลงเป็นพลังเวทมนตร์ที่ใช้งานได้โดยใช้การคำนวณของไดฟ์เกียร์ การโจมตีที่ผสานทุกอย่างในกระสุนนัดเดียว และยิงออกไป นั่นคือการโจมตีแบบบรรจบ」

 

กระบวนการดำเนินไปตรงตามที่เพียวริจังพูด

 

วงกลมเวทมนตร์หลายวงปรากฏขึ้นรอบ ๆ โทอาจัง และเริ่มหมุนเหมือนเกียร์

ปืนใหญ่ของโทอาจังซึ่งที่ให้ความรู้สึกเย็นของเหล็กน่าประทับใจ กำลังคำรามไปทุกที่ และปากกระบอกปืนก็เต็มไปด้วยแสง

ภาพของโทอาจังที่ยืนอยู่กับปืนใหญ่ท่ามกลางแสงนั้น ช่างเป็นเด็กสาวที่สวยมาก และเป็นข้อมูลอ้างอิงที่ดี

 

ในที่สุดโทอาจังก็หายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูด

 

「ยิง」

 

คลื่นกระแทกทำให้เกิดลมกรรโชก

แสงสีทองที่พุ่งไปข้างหน้า ทำลายยางมะตอยและทำให้หน้าต่างของอาคารที่อยู่ใกล้เคียงแตกเป็นเสี่ยง

 

มันกลืนนักเรียนทั้งภายในเวลาไม่ถึงวินาที

 

อัศจรรย์

นั่นคือทั้งหมดที่ฉันสามารถพูดได้

 

ทุกงครั้ง ฉันไม่รู้เพราะฉันอยู่มุมมองคนยิงกระสุนอยู่เสมอ แต่ฉันสงสัยว่ามันจะทรงพลังขนาดนี้หรือเปล่า

 

ไม่สิ มันอาจจะเกินพลังของไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวที่ฉันเคยยิงมาด้วยซ้ำ

 

「นี่นะเหรอ……การโจมตีแบบบรรจบ」

 

「มันน่าทึ่งมากเลยจริง ๆ เน๊ー คำตอบของหนึ่งในเทคนิคที่แข็งแกร่งที่สุดของมนุษยชาติที่สืบทอดมาจากยุครุ่งอรุณแห่งการสำรวจ ในแง่ของพลังเพียงอย่างเดียว มันเป็นการโจมตีด้วยพลังเวทมนตร์ซึ่งแม้แต่ในยุคปัจจุบันก็ไม่สามารถเอาชนะได้ ……มันน่าทึ่งใช่ไหมล่ะ？」

 

「อ้า、ใช่」

 

ฉันตอบอย่างตะลึง

 

เหนือหัวของฉัน เสียงกริ่งที่บ่งบอกถึงการสิ้นสุดการดวลดังขึ้นพร้อมกับท้องฟ้าสีครามอันน่ารื่นรมย์

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ 

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณ MR KRITTAPAS กรุงไทย X-8453มาก ๆ ครับ

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

spoil

ตอนต่อไปเตรียมสูดกาวตราสาวดุ้นแบบพิเศษตัดไข่ด๊าย ฮา