[นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการＴＳหรอก - ตอนที่ 14 สาวดุ้นมีสิทธิ์พลิกกระดานกลับด้าน

ตอนที่ 14 สาวสวยมีสิทธิ์พลิกกระดานกลับด้าน

 

อาจจะกระทันหันไปหน่อย แต่ฉันจะขอเล่าสิ่งที่ฉันรู้เกี่ยวกับซากุระนิวะ รักกะให้ฟังก่อน

เธอเป็นตัวละครที่ปรากฎตัวในสตอรี่ออริฉบับเกมโซเชชียล(เกมมือถือ)ของ『ลูทราแห่งโลกกระจก』

 

แค่นั้นแหละ！

 

「ย๊ากกกก！？」

 

【ข่าวด่วน】รักกะซัง、แข็งแกร่งอย่างบ้าบอ　

 

ฉันหลีกเลี่ยงหอกด้วยพลังจากกำไลสีแดง แต่ถึงอย่างงั้นก็ไม่มีโอกาสโจมตีสวนเลย

คน ๆ นี้อย่างแย่ที่สุดก็อยู่ระดับเดียวกับโรคุฮาระซัง！？

 

「รุ่นพี่มิซุฮิっ、ช่วยซื้อเวลาให้ผมหน่อยได้ไหมครับจนกว่าผมจะไปเอาดาบสั้นกลับมาได้！」

 

「ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง」

 

ฉันหลบหลีกหอกที่แทงมา、แล้วกระโดดออกไปให้พ้นทางเพื่อให้รุ่นพี่มิซุฮิเข้ามาแทนที่

รุ่นพี่มิซุฮิสไลด์เข้ามาในช่วงว่าง、และยิงกระสุนไปที่ซากุระนิวะ รักกะโดยไม่ลังเลเลย

 

「อะฮ่าๆๆๆ、ทำแบบนี้ไม่ดีเลยー การโจมตีระดับนั้น รู้สึกได้เลยว่า มิซุฮิ มิโรคุ โทอา、ทั้งสามคนได้ดึงศักยภาพออกมาอย่างเต็มที่ในที่สุด」

 

กระสุนถูกหอกปัดออก

เปลวไฟและน้ำที่แต่เดิมไม่น่าจะต้านทานได้

ยังไงก็ตาม จากมุมมองของเธอ การปัดออกไปดูเหมือนเป็นเรื่องเล็กน้อย และเธอก็มองไปที่รุ่นพี่มิซุฮิแล้วยิ้ม

 

「หยุดทำตัวเหมือนลิงน่าขนลุกนั่นได้แล้ว」

 

「ใจร้ายจังน๊า ฉันตัวจริงแท้เลย โฮร่า วันที่มิซุฮิพิชิตดันเจี้ยนได้เป็นครั้งแรก จำได้ไหม？ วันนั้นฉันไม่คิดเลยว่ามิซุฮิจะดีใจมากจนร้องไห้ออกมาเลย ฉันตื่นตระหนกมากเลยน๊า」

 

「หุบปาก」

 

กระสุนเข้าไปขัดจังหวะคำพูด

 

「โอ๊ะโตะ」

 

ถึงอย่างงั้น、ซากุระนิวะ รักกะก็หลบกระสุนอย่างสนุกสนาน

ในขณะเดียวกัน ฉันก็สามารถดึงดาบสั้นออกจากเพดานได้สำเร็จ และก็เหวี่ยงจากด้านบนเข้าใส่ซากุระนิวะ รักกะทันที

 

การผสมผสานแบบด้นสดเพื่อให้เข้ากับจังหวะที่เกิดอาการฝืดของร่างกายชั่วคราวที่เกิดจากการหลบหลีก

เป็นการประสานกันอย่างลงตัวที่มุ่งหน้าไปยังซากุระนิวะ รักกะ

แต่ ยังไงก็ตาม

 

「ฮา ทำแบบนี้ไม่ดีเลย สำหรับฉัน、จะมาแพ้ให้กับอะไรแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ」

 

「นะ」

 

เธอหลบดาบสั้นได้ราวกับมองเห็นมัน、จากนั้นข้อมือของฉันก็ถูกคว้าไว้และก็ถูกโยนเข้าใส่กำแพง

ทำยังไงดี

 

「อั๊กっ！」

 

「เคย์！？」

 

「อย่ามองไปทางอื่นสิ ถ้าเธอยังชอบใส่ใจกับเพื่อนมากกว่าใคร ๆ สักวันเธอจะถูกหลอกแบบนี้」

 

「――ッ」

 

หอกถูกเหวี่ยงเข้าใส่รุ่นพี่มิซุฮิทันทีที่เธอหันมาให้ความสนใจกับฉัน

ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามหลบแล้ว แต่ก็ไม่เป็นผล ปืนที่ถืออยู่ในมือซ้ายถูกตวัดทิ้งไป

 

「ก่อนอื่นเลย อืม、ปืนไม่ใช่ความสามารถพิเศษของฉันด้วยสิ……คงจะปล่อยให้ใช้ต่อไปไม่ได้แล้วล่ะ」

 

เมื่อปืนหล่นลงพื้น、ซากุระนิวะ รักกะก็เตะมันออกไปและหัวเราะ

 

……คนนี้、ไม่แข็งแกร่งเกินไปเรอะ？

 

เธอมีความเข้าใจหรือค่อนข้างมีความรู้เกี่ยวกับรุ่นพี่มิซุฮิเป็นอย่างดี、จนสามารถอ่านดักทางการต่อสู้ได้อย่างสมบูรณ์แบบ

เลวร้ายยิ่งกว่าตอนโรคุฮาระซัง

 

ยิ่งไปกว่านั้น เจตนาฆ่ามีจริง

แม้จะสามารถคงอารมณ์และทักษะของตัวตนได้สมบูรณ์ แต่มีเพียงเจตนาฆ่าเท่านั้นที่ยังมีอยู่ในฐานะเจ้าแห่งดันเจี้ยน

 

ปกติแล้ว รุ่นพี่มิซุฮิคงไม่อยากจะสู้หรอก

 

ฉันบอกได้จากสีหน้าของรุ่นพี่มิซุฮิในช่วงเวลาที่ซากุระนิวะ รักกะถูกเลียนแบบขึ้นมา

 

「มิซุฮิ、โฮร่า อย่าทำให้ผิดหวังสิ ไม่งั้นจะถูกเสียบเอานะ？」

 

「คุっ」

 

รุ่นพี่มิซุฮิหลบอย่างสิ้นหวัง

เดาว่ารูปแบบการโจมตีนั้นเหมือนกับซากุระนิวะ รักกะตัวจริง

แม้ว่ารุ่นพี่มิซุฮิจะไม่มีการโจมตีขั้นเด็ดขาด แต่ก็ไม่มีวี่แววของการโดนโจมตีใด ๆ ที่จะทำให้เกิดการบาดเจ็บถึงชีวิตได้

 

แต่ว่า、หากเป็นเช่นนี้ต่อไปเธอจะแพ้แน่นอน

ระหว่างสัตว์ประหลาดที่เลียนแบบมนุษย์、กับมนุษย์ที่มีความแข็งแกร่งทางกายภาพจำกัด อย่างหลังย่อมเสียเปรียบโดยธรรมชาติ

 

ฉันเป็นเพียงคนเดียวที่เอาชนะสถานการณ์นี้ได้

　

……ไม่สิ、มีเพียงโซลเซียลา！

 

『■■■■■！！！！』

 

ไม่ใช่คุณ นั่งลง

เป็นร่างแต่งหญิงของฉันที่ถูกเรียกว่าโซลเซียลาต่างหาก！

 

『■？』

 

ยังไงดี、ฉันรู้สึกว่ากำลังโดนโกรธจัด ๆ อยู่เลย

 

แต่นั่นไม่สำคัญในตอนนี้！

 

ฉันดึงตัวเองออกจากผนังแล้วยืนขึ้น

จากนั้นก็วิ่งเข้าหาซากุระนิวะ รักกะ

 

「อุโอ้ออออออออ！！！」

 

「อาร๊าๆๆๆ、หมดหวังแล้วเหรอ？」

 

ซากุระนิวะ รักกะแทงหอกออกมาโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า

……ติดกับแล้วยัยโง่！

 

ฉันวางท้องใบดาบสั้นไว้ที่ปลายหอกที่แทงเข้ามา

ฉันพยายามไม่ให้ปลายหอกแทงทะลุร่างตัวเอง จนเหลือแค่แรงปะทะจากหอกเท่านั้นที่เข้ามาได้

 

「อุ、อุว๊ากกกกกกกー！」

 

「เคย์！？」

 

ฉันถูกแรงหอกซัดปลิวว่อนและกระแทกเข้ากับผนังห้องผ่าตัด

นอกจากนี้  ในตอนท้ายฉันก็กระโดดเสริมเข้าไปด้านหลังจนทะลุกำแพงห้องไปอีกประมาณสามชั้น แล้วถึงล้มคะมำลง

 

「ไม่เป็นไรใช่ไหม！？ ตอบฉันสิ！」

 

「ผม、แค่กๆๆ、มะ、ไม่เป็นไรครับ！」

 

ฉันตะโกนตอบเสียงดังให้กับเสียงกังวลที่มาจากอีกฝากของฝุ่นที่คลุ้งไปหมด

 

ไม่มีอะไรและไม่มีใครอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยฝุ่นและควัน

 

ไม่มีกล้องโดรนเช่นกัน โยชิ！

 

「รุ่นพี่、จะไปแล้วนะครับ……！」

 

ฉันยืนขึ้นด้วยความมุ่งมั่น――และถอดชุดเครื่องแบบออก

 

จากนั้นฉันก็นำสิ่งที่เก็บไว้ในที่พื้นที่ส่วนขยายของไดฟ์เกียร์

 

มันเป็นฟังก์ชั่นสำหรับจัดเก็บโบราณวัตถุศักดิ์สิทธิ์ที่เก็บได้จากดันเจี้ยน แต่ในความคิดของฉัน มันควรจะมีสิ่งที่เป็นประโยชน์กับฉันมากกว่า

 

ใช่แล้ว――อย่างสินค้าแต่งหญิงไงล่ะ！

 

「เอ๋ เอ๊โตะ、วิกผม หืม、ใส่อันนี้――」

 

ความปรารถนาของฉันที่จะเป็นสาวสวยนั้นไร้ขีดจำกัด และฉันก็แต่งหญิงเสร็จในเวลาไม่ถึงสิบวินาที

สุดท้ายก็สวมหน้ากากป้องกันแก๊สพิษไว้ที่ปาก

เพราะว่าฉันไม่ได้แต่งหน้า ฉันเลยอยากจะปกปิดไว้แม้จะเป็นเพียงปากก็ตาม ฉันต้องปกปิดให้หมดเน๊ะ 

 

『■■■■■』

 

 

ทันทีที่ฉันเปลี่ยนเสร็จ ข้อมูลก็สะท้อนเข้าสู่สมองของฉันโดยตรง

อ้าー、ค๊าค๊า เข้าใจแล้ว

 

 

「ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาว(โซลเซียลา)」

 

เคียวขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นจากกำไลสีแดง

เคียวอันเป็นเครื่องหมายการค้าของเธอ และชุดสไตล์โกธิคโลลิต้า

 

สมบูรณ์แบบ

 

「ซ้า、ไปกันเลยไหม」

 

ฉันบีบคออย่างสุดกำลัง เพื่อปรับให้เป็นเสียงของสาวน้อย

 

หลังจากนี้สิ่งที่ต้องทำคือพยายามทำให้ดีที่สุด

 

 

■

 

 

ข้อสันนิษฐาน、ว่าซากุระนิวะ รักกะตายแล้ว

 

นั่นเป็นสามัญสำนึกของ เทรุคามิ มิซุฮิ

เธอตายไปแล้ว

ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เห็นศพก็ตาม

 

แต่ยังไงก็ตาม ข้อมูลทั้งหมดชี้ไปที่การตายของเธอ

 

แล้ว ถ้าเป็นเช่นนั้น สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคืออะไร？

 

「เด็กผู้ชายคนนั้น、อ่อนแอกว่าที่ฉันคาดไว้จังเน๊ะ ไม่เหมาะกับมิซุฮิหรอกนะ」

 

「ไร้สาระ」

 

ฉันพยายามสกัดด้วยปืนหนึ่งกระบอกที่ยังอยู่ในมือ

แต่、มันถูกเบี่ยงไปอย่างง่ายดาย

อย่างที่เดาไว้

 

จากนั้น、ฉันก็รีบปิดระยะเข้าไปหาซากุระนิวะ รักกะ และยิงในระยะใกล้มาก โดยไม่สนใจข้อได้เปรียบของปืน

การยิงครั้งนี้น่าจะทำให้ประหลาดใจ แต่ซากุระนิวะ รักกะก็หลบได้ง่าย ๆ ด้วยการเอียงหัว

อย่างที่เดาไว้

 

「เจตนาฆ่าสูงเกินไปนะ ตรงไปตรงมาและอ่านง่าย จริง ๆ เลยนะ」

 

ขณะที่เธอพูด กระสุนที่ผ่านไปก็ระเบิดเป็นเปลวไฟขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างหลัง

การระเบิดจากด้านหลังเป็นการโจมตีเซอร์ไพรส์อย่างสมบูรณ์แบบ

 

ยังไงก็ตาม、ซากุระนิวะ รักกะเหวี่ยงหอกและแยกเปลวไฟออกจากกันไปโดยไม่หันกลับไปมอง

 

นี่ก็ยังอยู่ในการคาดเดา

 

อย่างที่เดาไว้、มิซุฮิมองไม่เห็นอนาคตใด ๆ ที่จะสามารถเอาชนะซากุระนิวะ รักกะได้เลย

 

「ลืมความสามารถของฉันไปแล้วเหรอ？」

 

「ควบคุมลมใช่ไหมล่ะ」

 

「ใช่ใช่ ดังนั้นแล้ว、ฉันสามารถสร้างเกราะลมแบบนี้ได้ และยังสามารถอำพรางปลายหอกได้อีกด้วย」

 

รู้อยู่แล้ว

เทรุคามิ มิซุฮิรู้ทุกอย่าง

แต่ก็ทำได้เพียงแค่รู้

 

「ดูเหมือนว่าเด็กผู้ชายคนนั้นจะยังมีชีวิตอยู่ ดังนั้นฉันควรไปฆ่าเขาก่อนดีไหม？」

 

「คิดว่าฉันจะปล่อยให้ไปรึไง？」

 

「เธอหยุดฉันไม่ได้หรอก นอกจากนี้ ดูเหมือนเธอจะไม่มีสมาธิเอาซะเลย เพราะมัวแต่ไปกังวลเกี่ยวกับเด็กคนนั้นนะ」

 

ซากุระนิวะ รักกะหัวเราะขณะที่หมุนหอก

รอยยิ้มเหมือนดวงอาทิตย์ เป็นรอยยิ้มที่ไม่ควรจะมีอยู่ในสถานที่แห่งการเข่นฆ่ากันแห่งนี้

 

「ม๊า、ลำดับการตายไม่สำคัญ ถ้าจะตายยังไงก็อย่ารีบตายเป็นคนแรกแล้วกันนะ」

 

「っ」

 

ตึก、และซากุระนิวะ รักกะก็ออกวิ่ง

ไม่สิ、เป็นเพียงแค่การก้าวเท้า 

 

ด้วยเพียงก้าวเดียว เธอก็ทะยานถึงความเร็วสูงสุด และแทงหอกออกมา เป้าหมายคือหัวของเทรุคามิ มิซุฮิ

 

（หลบ、สายเกินไปแล้ว ……ป้องกันก็เป็นไปไม่ได้เช่นกัน）

 

ฉันเข้าใจทุกอย่าง

เป็นความรู้สึกที่แย่มาก เหมือนดูหนังที่รู้อยู่แล้วว่าตอนจบมันแย่แค่ไหน

 

แม้ว่าฉันจะรู้ทุกอย่าง แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้เลย

ไม่มีสักคน、ที่จะมาใส่ใจ

 

ความเป็นจริงเหมือนฝันร้ายที่ทำให้คุณรู้สึกหมดหนทาง

 

「อะฮ่าๆๆๆ、จับได้แล้ว」

 

รอยยิ้มที่ไร้เดียงสาบนใบหน้าของเธอไม่ได้เปลี่ยนไปเลยตั้งแต่นั้นมา

อย่างไรก็ตาม มีเพียงเจตนาฆ่านั้นที่พุ่งตรงมาที่ฉัน

 

（จบแล้ว、สินะ）

 

เมื่อหอกนั้นมาถึง สุดท้าย มันจะเป็นจุดสิ้นสุดของทุกสิ่งสำหรับฉัน

 

ไม่、มิซุฮิสามารถจินตนาการได้อย่างง่ายดายว่าถ้าเธอตายที่นี่ นาตากิ เคย์จะกลายเป็นเหยื่อรายต่อไป และโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมก็จะล่มสลาย

 

มันจบแล้ว

ทั้งหมดเป็นเพราะของปลอมเพียงตัวเดียว

 

โศกนาฏกรรมดังกล่าวหลีกเลี่ยงไม่ได้

เรื่องราวที่สิ้นหวังเช่นนี้

 

ทำไมกัน、ทำไมกัน、ทำไมกัน――เรื่องพรรค์นี้มัน

 

（ไม่มีทางที่จะยอมรับได้ไม่ใช่รึไง！）

 

จิตวิญญาณการต่อสู้ยังไม่หายไป

มิซุฮิは、ชี้ปืนไปที่ตัวเองทันที

 

ตำแหน่งที่กระสุนเจาะทะลุตัวเธอนั้นจะเร็วกว่าที่หอกตะสามารถเข้าถึงได้

และเป็นตำแหน่งที่สามารถระเบิดตัวเอง และลากซากุระนิวะ รักกะไปด้วยกันได้

 

（นี่คือสิ่งที่ดีที่สุดที่ฉันสามารถทำได้แล้ว）

 

ฉันเข้าใจดีว่าตอนจบที่ทุกคนได้รับการช่วยเหลือนั้นไม่มี

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมนี่จึงเป็นก้าวเดียว และก้าวที่ดีที่สุดที่เหลือให้กับเทรุคามิ มิซุฮิ

 

「นี่คือความพ่ายแพ้ของฉันกับแก เจ้าของปลอม」

 

นิ้วของฉันอยู่บนไกปืน

นั่นคือตอนที่มีคนใสยกม่านปิดฉากเสี่ยงชีวิตที่กำลังจะเกิดขึ้น

 

「――ดูเหมือนว่ากำลังสนุกกันมากเลยเน๊ะ」

 

สายลมพัด

เหมือนคืนอันเงียบสงบ ไร้เสียงใด ๆ ทว่ากลับให้ความรู้สึกถึงการมีอยู่ เป็นสายลมแห่งความสันโดษที่ไม่สามารถถูกย้อมด้วยสิ่งอื่นใดได้

 

ทันใดนั้นเธอ、โซลก็ปรากฏตัวขึ้นระหว่าง มิซุฮิกับซากุระนิวะ รักกะ

 

ขอบจีบสีดำพลิ้วไหว ผมสีฟ้าเงินที่ปลิวไสวราวกับกำลังเริงระบำ

โซลตวัดปลายหอกที่มุ่งหน้าไปยังมิซุฮิด้วยเคียวสีดำ และเบี่ยงมันออกจากวิถี 

 

ปลายหอกพาดผ่านสูงขึ้นไปหนึ่งหัวของมิซุฮิ แล้วปะทะกับกำแพง

 

「……อาร๊าๆๆๆ、ผู้ท้าชิงรายใหม่？」

 

ซากุระนิวะ รักกะเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจเป็นครั้งแรกเมื่อวิถีหอกถูกเบี่ยงเบนไป

 

「จากนี้ไปมาเล่นกับฉันกันเถอะ」

 

「เห้ぇ、ดีจังเน๊ เธอ、ดูแข็งแกร่งล่ะ、เธอชื่ออะไร？」

 

เพื่อตอบคำถามของซากุระนิวะ รักกะ เด็กสาวใช้ปลายนิ้วลูบเคียวขณะตอบว่า

 

「――โซลเซียลา、นั่นคือชื่อของฉัน」

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ 

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณ คุณพันธวงศ์ กสิกรไทย X-2186 มาก ๆ ครับ

ขอบคุณ คุณธัชชัย เกียรตินาคินภัทร X-8262 มาก ๆ ครับ

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

โลลินีทนักแปล

แปลเรื่องนี้แล้วเหมือนค่อนๆโดนครอบง่ำเก็บไปฝันว่าโดนจับแต่งคอสเพลย์ที่เข้าใกล้กับการคอสเดรสไปเรื่อยๆ โชคดีตื่นก่อนเลยยังไม่โดนครอสเดรส ฮา ;D

 

โลลินีทนักแปลอันนี้บ่นๆไร้สาระ

ห้องส่วนตัว คำๆนี้ช่างไร้ความหมายเสียเหลือเกิน นึกอยากจะเข้ามาค้นอะไรก็เข้า นึกอยากจะเปิดประตูเมื่อไหร่ก็เปิด พอล็อกก็โดนด่า