[นิยายแปล] ～จ้าวนักสู้เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นนางร้าย ～ ลูน่าอยากรีไทร์แล้ว - ตอนที่ 71 - 048：งานเปิดตัวแห่งความร้าวฉาน⑫ บรรยากาศกวนใจ

048：งานเปิดตัวแห่งความร้าวฉาน⑫ บรรยากาศกวนใจ

 

　――ในโอกาสงานเปิดตัวครั้งนี้ดยุคเวลซัค แกรนด์ ไม่ใช่แขกรับเชิญแต่เป็นเครือญาติ

 

พวกเขามาที่นี่ก็เพื่อแสดงว่า เขาคือผู้อยู่เบื้องหลังอำนาจของซาราเอล่าและลูน่า นั่นคือ หากมีดยุคคนใดกล้าทำตัวหยาบช้าต่อลูน่าเพราะคิดว่าลูน่าเป็นแค่มาร์ควิส นั่นก็หมายถึงการเป็นปรปักษ์ต่อดยุคเวลซัคด้วย

 

นอกจากนี้ด้วยความจริงที่ว่าแกรนด์จงรักภักดีต่อลูน่าเป็นการส่วนตัว จึงง่ายกว่าในการเคลื่อนไหวฝั่งเครือญาติมากกว่าเป็นแขกในงานนี้

 

อย่างไรก็ตามมีเพียงแค่ข้าราชบริพารของแกรนด์ที่รู้จักลูน่าดี

 

ซึ่งไม่มีใครคิดจะกล้ามีเรื่องกับลูกสาวของแกรนด์ซาราเอล่าและหลานของเขาลูน่า

 

เพราะจากมุมมองของแกรนด์ตอนนี้มันไม่มีอะไรไปมากกว่าพวกกบฏที่รับใช้นายสองคนในเวลาเดียวกันสำหรับตัวแกรนด์

 

แน่นอนว่าแกรนด์เองก็ปฏิบัติต่อลูน่าเหมือนหลานสาวที่น่ารักของเขา แต่ลูน่ารู้สึกว่าคนอื่นๆจะไม่มองเป็นเช่นนั้น

 

 

 

ฉันเลยใช้โอกาสนี้ถามแกรนด์

 

 

 

「เอ่อลอร์ดแกรนด์ไม่มีทายาทหรือลูกชายอะไรทำนองนั้นเหรอ？」

 

 

 

แม้ว่าการต่อสู้กับพวกปีศาจครั้งล่าสุด ลูน่าก็ไม่เคยพบกับลูกชายหรือทายาทของตระกูลเวลซัคเลยและไม่เห็นมางานนี้ด้วย

 

หากไม่มีทายาทไว้สืบทอดตระกูลดยุคได้หายไปจริงๆแน่

 

แต่ว่าการเสียตระกูลดยุคซึ่งมีสัมพันธ์ทางสายเลือดกับราชวงศ์ และตำแหน่งที่คอยหยุดการรุกรานของประเทศเพื่อนบ้าน จะเป็นผลกระทบครั้งใหญ่ต่ออาณาจักรนี้

 

หากคิดตามสามัญสำนึก ถ้าไม่มีลูกชายไว้สืบทอดตระกูล ก็มีบ้างที่พวกขุนนางจะรับบุตรบุญธรรมมาเป็นผู้สืบทอด

 

 

 

「เอาหูมานี่สิ……」

 

 

 

จากนั้นคำตอบของดยุคนั้นช่างตรงไปตรงมา

 

 

 

「ก็ลูกที่หายไปคนนั้นหนีออกจากบ้านเมื่อสิบปีที่แล้วและไม่เคยกลับมาอีกเลย」

 

 

 

เห็นได้ชัดว่าลูกชายของแกรนด์และในขณะเเดียวกันก็เป็นพี่ชายของซาราเอล่า เป็นชายที่รับมือยาก

 

ดังนั้นเมื่อซาราเอล่าที่เป็นน้องสาวมีหลานสาวเป็นลูน่าซึ่งแต่งงานกับมาร์ควิสดิแซคอายุครบสองขวบ ก็แอบหนีไปเป็นนักผจญภัยไม่กลับมาอีกเลย

 

 

 

ตอนนี้คงกำลังออกเดินทางไปรอบโลกเพราะมันเหมือนกับนักผจญภัยที่ไม่ใช่นักผจญภัยจริงๆ แต่ถ้าคิดว่าใช้ชีวิตโดยไม่ต้องการเงินได้ก็อีกเรื่อง แต่ถ้าอยากจะเดินทางไปรอบโลกมันก็ต้องใช้ชีวิตอย่างประหยัดเลยหล่ะ

 

ไม่งั้นก็คงไปล้มหายตายจากที่ไหนสักแห่ง

 

กล่าวอีกนัยหนึ่งการไม่ยอมรับผิดชอบเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งก็หมายความว่าตระกูลกำลังวิกฤต และต้องแสวงหาตัวเขาแทบเป็นแทบตายเพื่อให้มาสืบทอดตระกูล แต่ถ้าแบบนั้นมันก็สุดโต่งเกินไป เพราะมันไม่รุ่งก็ร่วงเท่านั้น

 

นั่นคือหลักการง่ายๆล่ะของเหล่านักผจญภัย

 

 

 

「ตอนนี้ ข้าวางแผนเอาไว้วางเจ้าลูกชายโง่นั่นไม่เคยมีจริงๆด้วยซ้ำ และตอนนี้คิดถึงแต่งานเปิดตัวของท่านให้สำเร็จก่อน」

 

 

 

「นั่นสินะ」

 

 

 

เธอพยักหน้าให้ดยุค เหลือบมองไปที่ห้องโถงประตูที่เปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง

 

 

 

ในแง่หนึ่งมันเป็นสถานที่ๆชนชั้นสูงแออัดอยู่

 

ชุดที่สวมใส่ไม่มีอะไรนอกจากชุดที่เต็มไปด้วยความหรูหราและงดงามเป็นเกราะป้องกัน

 

จากนั้นฉันก็ก้าวไปข้างหน้า

 

หากได้แสดงโอกาสให้พวกไฮยีน่าได้กลิ่นเลือดและเนื้อ ก็คงไม่พ้นจะกลายเป็นเหยื่อมันเป็นแน่แท้

 

 

 

ขุนนางคิดว่าพวกสามัญชนไม่มีอะไรไปมากกว่าทาส และแม้แต่ขุนนางตระกูลอื่นก็ไม่มีอะไรนอกจากเหยื่อที่จะคอยเติมเต็มท้องอันว่างเปล่า ถ้าปล่อยให้เดินไปตามเกม พวกมันก็ไม่ต่างจากโจรที่จ้องจะขโมย พวกมันก็แค่หุ้มร่างกายด้วยสิ่งที่เรียกมารยาททางสังคม

 

ทำให้พวกมันตระหนักถึงตัวตนของมันเองและต้องยอมจำนนต่ออำนาจที่มากล้น

 

ตอนนี้ลูน่าตระหนักได้ว่านี่มันคืองานเปิดตัวที่จัดขึ้นโดยชนชั้นสูงที่อยู่ในคราบมาเฟีย

 

 

 

 

 

「――ก่อนอื่นต้องขอแสดงความขอบคุณทุกท่านที่ตอบรับคำเชิญของดิฉัน ดิฉัน ลูน่า เบลล์ ดิแซค จากตระกูลมาร์ควิสดิแซคค่ะ」

 

 

 

เมื่อพวกเราเช็คแล้วว่าแขกมากันพร้อม ฉันก็ออกจากทางเข้าและเดินผ่านห้องโถงที่ปูพรมแดงพร้อมกับท่านแม่ อลิซ่า  คุณมิน่า และ ดยุคแกรนด์ที่อยู่ข้างหลังและไปขึ้นแท่น

 

จิลล์พ่อของฉันกำลังรออยู่ในชุดทักซิโด้ และฉันก็ขึ้นไปบนแท่นและหันหลังกลับเพื่อรับการทักทายของเหล่าแขก

 

ชุดเดรสสีขาวผมสีเงินมันวาวที่เรียบร้อยและงดงาม แขกที่เข้าร่วมต่างกล่าวขานชมว่าเหมือนเทพธิดาที่ลงมาจากสรวงสวรรค์ที่เห็นความสวยของลูน่าจนแทบลืมหายใจ

 

 

 

「――พวกเราต้องขอขอบคุณที่ให้พวกเราได้ยืมห้องโถงของปราสาทออกัสต์ในงานเปิดตัวครั้งนี้ เพราะงั้นดิฉันขอใช้โอกาสนี้ในการแสดงความขอบคุณ」

 

 

 

ขณะที่เธอพูดเธอยกจีบกระโปรงขึ้นและย่อตัวลง

 

ในตอนท้ายก็จะเห็นได้ว่าองค์ราชา อัลดาโต้ ลูเทีย ฟอน อัลฟิเลีย ยืนอยู่กับครอบครัวของเขา

 

 

 

งานเลี้ยงเป็นแบบยืนทาน

 

ตอนแรกก็จะจัดเป็นโต๊ะจีนอยู่หรอกแต่ว่าเนื่องจากแขกเยอะเกินไปจนทำให้ไม่สามารถจัดได้ ก็เลยเปลี่ยนมาเป็นงานเลี้ยงแบบยืนทานแทน เพื่อไม่ให้ภาระของเหล่าบริกรมากเกินไปด้วย

 

ดังนั้นแม้ว่าต่อจะให้เป็นราชซงส์ ก็สามารถเข้าร่วมได้แต่ไม่มีที่นั่งให้หรอกนะ

 

　แน่นอนว่ามีม้านั่งชิดขอบกำแพงอยู่และถ้าอยากนั่งก็จะจัดเตรียมเก้าอี้เป็นรายบุคคลให้ แต่ถ้าองค์ราชานั่งในขณะที่แขกทุกคนนั้นยืนอยู่คงเป็นขี้ปากเหล่าขุนนางว่า「เห้ย พวกเราอยู่เหนือราชาวะ」ไม่ก็「ราชาเดี๋ยวนี้ต่ำเตี้ยจนต้องนั่งเลยเหรอวะ」ประมาณนั้นแหละ

 

นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าพวกเขาต้องยืนเหมือนคนอื่นๆโดยไม่มีสิทธิ์บ่น

 

 

 

เอาล่ะ ถ้าการยืนมันยาก ก็หยั่งรากนั่งแม่งเลยสิ กล้าไหมล่ะ?

 

ไม่ไหวก็อย่าฝืน ทำตัวให้สบายเข้าไว้น่า

 

 

 

นั่นแหละนะ มาตราการตอบโต้ราชวงศ์หมายเลขหนึ่ง  “ห้ามนั่ง”

 

แต่ว่าทางฝั่งนั้นก็ไม่ได้ไหวติ่งอะไรกับการยืน ในทางตรงกันข้ามมองมาทางนี้ด้วยความอยากรู้อยากเห็นอีกต่างหาก ราวกับกำลังชื่นชมรูปลักษณ์อันงดงามของลูน่า

 

 

 

（กึด……）

 

 

 

เธอยิ้มในขณะที่ส่งเสียงไม่พอใจเล็กน้อย

 

 

 

「――สำหรับดิฉันแล้วดิฉันไม่ใช่คนที่ชอบพูดชักแม่น้ำทั้งห้าสักเท่าไหร่ เพราะงั้นฉันขอจบการพูดแบบสั้นๆ ขอให้ทุกคนสนุกกับงานค่ะ」

 

 

 

หลังจากจบการกล่าวทักทายที่สั้นผิดปกติสำหรับงานเปิดตัวเธอโค้งคำนับและเดินลงมาทันที

 

ตามธรรมเนียมปกติแล้วหลังการกล่าวเปิดงานจะตามมาด้วยเสียงปรบมือดังกึกก้อง แต่ขุนนางก็ได้แต่สับสนเพราะคิดว่าเธอน่าจะร่ายยาวมากกว่านี้ ทำให้ทุกคนพลาดจังหวะปรบมือไปซะสนิท

 

จากนั้นลอร์ดแกรนด์ก็เริ่มปรบมือเป็นคนแรก คนอื่นๆก็เริ่มตามน้ำไปจนกระทั่งดังไปทั่วห้อง

 

 

 

เพราะพวกเรามีวงจรความคิดไม่เหมือนกันยังไงล่ะ

 

โดยธรรมชาติแล้วพวกขุนนางนั้นติดหรูอยู่สบาย ใช้คำพูดจิกกัดทิ่มแทงกัน เน้นแต่น้ำเนื้อนิดหน่อย แต่ตรงกันข้ามกับลูน่าที่เน้นเนื้อไม่เอาน้ำไม่อยากใช้คำพูดให้มันมากและจบการกระทำให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

 

ความแตกต่างของจิตสำนึกของขุนนางที่ยึดติดกับความหรูหราและคำยกยอปอปั้นกับลูน่าที่เน้นประสิทธิภาพ ในคำพูดสั้นๆแต่ได้ใจความ เนื่องจากสถานที่ก็แออัดอยู่แล้วจะพูดเยอะให้คนร้อนกันทั้งห้องโถงไปเพื่ออะไร

 

เธอไม่สนใจหรอกว่าราชวงศ์จะชมชอบหรือรังเกียจเธอมากแค่ไหน แต่คนอื่นอาจจะไม่ได้มองแบบนั้นก็ได้

 

บางทีอาจจะมีคนกล่าวขอบคุณด้วยซ้ำที่ฉันไม่พูดเยอะเกินไปเพราะสถานที่มันแออัด บางคนก็อาจจะคิดเข้าข้างว่าฉันเกรงใจที่ปล่อยให้ราชวงศ์ยืนนานเลยพูดกล่าวสั้นๆแค่นั้นพอ ปล่อยให้พวกเขาจินตนาการต่างๆนาๆไปจะดีกว่า

 

 

 

ก็สำหรับขุนนางที่คิดบวกก็เอาไปร้อยคะแนน

 

เมื่อมองแวบแรกการตอบสนองของทางราชวงศ์เองก็ตกใจไม่แพ้กัน แต่ลูน่ารู้สึกว่ามันน่าจะมีอุบายที่ยุ่งยากหลายอย่างมากกว่านี้เป็นแน่แท้

 

อาจจะกล่าวได้ว่ามีความคิดที่ว่า “จะไม่กล่าวขอบคุณกับความมีน้ำใจของคนที่ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่อย่างงั้นเหรอ”

 

นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันจะสื่อและฉันไม่คิดจะขอบคุณให้กับพวกให้การช่วยเหลือโดยหวังสิ่งตอบแทน

 

 

 

จากนั้นเองวงออเคสตราก็เริ่มเล่นดนตรีงานเลี้ยงได้เริ่มขึ้นแล้ว

 

ผู้คนต่างเพลิดเพลินไปกับอาหารและดื่มด่ำกับอาหารแสนอร่อยและเหล้าชั้นเยี่ยม

 

ในเวลาที่เหมาะสมท่วงทำนองได้เปลี่ยนไป และแล้วก็ถึงเวลาแห่งการเต้นรำ

 

 

 

「คุณผู้หญิง ไม่ทราบจะช่วยเต้นกับผมสักหนึ่งบทเพลงได้ไหมครับ？」

 

 

 

คนแรกที่ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเจ้าชายอาเบลได้มาชวนฉัน

 

　เขามีผมสีทองใบหน้าขี้หลี ที่มาเสนอตัวให้ลูน่าซึ่งเธอก็ตอบกลับว่า「ด้วยความยินดี」

 

 

ตรงกันข้ามกับท่าทางอันเงียบสงบเขาดุดันในการเต้นรำอย่างมาก

 

ถัดมาคือคาอินน้องชายของเขา

 

ชายหนุ่มที่มีผมสีขี้เถ้าและใบหน้าหยาบกร้านค่อนข้างเกร็งในการเต้นรำ เพราะเป็นห่วงผู้หญิงที่เป็นเหมือนวัตถุเปราะบางราวกับแตกหักได้ง่ายๆ

 

ไม่รู้ว่าเป็นแค่ฉันรึเปล่า แต่อย่างน้อยถ้าปฏิบัติแบบนั้นกับผู้หญิงทุกคนในอนาคต นายเองก็เป็นได้นะ “พ่อหนุ่มหน้ามน”

 

ลูน่าคิดว่าถ้าหมอนี่ได้เป็นราชาก็คงไม่มีปัญหาด้านครอบครัวหนักหรอก ดูกลัวเมียด้วยซ้ำ

 

 

 

หลังจากเต้นกับเจ้าชายทั้งสอง คู่ต่อมาที่มาเต้นรำคือดาร์ซิส

 

　ชายหนุ่มผมแดงแกมส้มกำลังเต้นรำกับคริสทีนหวานใจของเขาและเมื่อเต้นเสร็จคู่รักของเขาก็กระซิบอะไรบางอย่าง「เอ๊ะ จริงเหรอไม่รู้เลย」จากนั้นก็เดินมาหาลูน่าด้วยท่าทางหยิ่งผยอง ซึ่งดูจะรังเกียจเป็นอย่างมาก แต่ก็ช่วยไม่ได้

 

 

 

「อย่ามาขัดแข้งขัดขากันล่ะ」

 

「อาระ นั่นคือวิธีการพูดกับสาวน้อยเหรอคะ ก็ได้ค่ะต่อให้คุณจะล้มหน้าแหกกลางงานเลี้ยงฉันก็ไม่ยื่นมือช่วยสักนิดเดียว และก็ถ้าคุณหน้าแหกไม่ใช่แค่คุณ แต่คริสทีนเองก็ต้องอับอายนะคะ」

 

「ไม่เป็นไรหรอกยัยนี่」

 

 

 

ลูน่ากระซิบและดาร์ซิสก็มองมาทางนี้ด้วยความโกรธ

 

จากนั้นลูน่าก็แกล้งเขาเล็กน้อย

 

 

 

「อึก !? แกกกก！」

 

「เอ๊ะ แม้แต่การเต้นรำแบบง่ายๆเช่นนี้ก็ยังทำพลาดแบบนี้จะมีหน้าไปเต้นกับคู่หมั้นอย่างคริสทีนได้เหรอคะ？」

 

「หนอย ยัยนี่！！」

 

 

 

เด็กชายคนนั้นมองมาทางนี้ด้วยความโกรธ แต่ก็ยังคงเต้นรำตามจังหวะต่อไปเพื่อไม่ให้ขายขี้หน้า

 

เมื่อการเต้นรำจบลงเขาหอบหายใจอย่างรุนแรง

 

 

 

「หนอยย จำเอาไว้เถอะยัยบ้า……..แฮ่ก …..แฮ่ก……」

 

 

 

「อาระ ถ้าแค้นฝั่งหุ่นขนาดนั้นล่ะก็ไว้จะมาแก้ตัวใหม่ที่บ้านฉันก็ได้นะ แต่ต้องพาคริสทีนมาด้วย และฉันจะช่วยสอนให้รู้ซึ้งเองค่ะ」

 

 

 

「ใครจะไปหาคนอย่างแกกัน……」

 

 

 

「จะให้คำแนะนำนะคะ ผู้หญิงน่ะชอบผู้ชายที่แข็งแกร่ง ไม่ใช่แค่ทั้งด้านการบู๊ แม้แต่ความโรแมนติกก็ด้วย ถ้าแข็งแกร่งกว่านี้สักสิบเท่า คริสทีนจะมองเพียงแค่นายเท่านั้นแน่นอนเลยล่ะ」

 

 

 

「……เอ๊ะ จริงงั้นเหรอ？」

 

 

 

โอ๊ะ อารมณ์เปลี่ยนอย่างรวดเร็วเลยนะ

 

หมอนี่มันหลงคริสทีนจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วสินะ ถือเป็นเรื่องที่ดี

 

น่าสนใจมาก เพราะงั้นฉันจะคอยซัพพอร์ตให้ความรักของนายไปได้อย่างราบรื่น

 

 

 

「ถ้าทำตามคำแนะนำของฉัน นายจะแข็งแกร่งยิ่งกว่าตอนนี้เป็นสิบเท่า ไม่สิ ร้อยเท่าเลยล่ะ」

 

 

 

「โอเค เข้าใจแล้ว ถ้างั้นครั้งต่อไปขอคำแนะนำด้วย！」

 

 

 

ช่างเป็นคนที่งี่เง่าจริงๆ

 

ในขณะเดียวกันพวกผู้ชายนี่มันโง่ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ลูน่ารู้สึกผิดบาปหน่อยๆ