[นิยายแปล] ～จ้าวนักสู้เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นนางร้าย ～ ลูน่าอยากรีไทร์แล้ว - ตอนที่ 41 - 018：การรบครั้งแรก④ โอเวอร์คิล

018：การรบครั้งแรก④ โอเวอร์คิล

หน่วยรบทางอากาศได้บินขึ้นสูงขึ้นไปประมาณร้อยเมตรบินอยู่เหนือกลุ่มฮอบก็อบลินสี่พันตัว

 

ฮอบก็อบลินที่มองขึ้นมาร้องคำรามราวกับเข้าใจผิดว่าพวกเราเห็นเหมือนนกแตกรัง

 

 

 

「ดูเหมือนว่าจะไม่มีหน่วยต่อต้านอากาศยาน」

 

 

 

โอไกที่อยู่ด้านหน้าประกาศ ลูน่าเองก็พยักหน้า

 

จากนั้นก็หยิบกระสุนขนาดใหญ่ออกมาจากกระเป๋า

 

 

 

「ทหารทุกนาย หยิบกระสุนลูกปรายขึ้นมา เตรียมพร้อม……！」

 

 

 

จากนั้นทหารทุกนายก็หยิบกระสุนลูกปรายออกมา และถือมันไว้ในตำแหน่งที่พร้อมยิง

 

 

 

ลูน่าอัดพลังปราณใส่กระสุนที่ถืออยู่ด้วยมือข้างหนึ่งและเธอก็ชกเข้าไปที่มัน

 

 

 

「ยิงงงงงงงงงงงงงงง！！！」

 

 

 

จากนั้นกระสุนที่โดนแรงกระแทกก็จุดประกายไฟและพุ่งลงสู่พื้นดิน

 

ทันทีที่กระสุนตกลงไปก็มีเสียงคำรามดังก้องและเปลวไฟได้ถูกจุดขึ้น ลูกตะกั่วนับไม่ถ้วนถูกยิงออกมาพุ่งเข้าใจปีศาจที่อยู่รอบๆจนแหลกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยจนเลือดซาดกระเซ็นไปทั่วสนามรบ

 

 

 

ตู้มมมมมมมมมมมมมมมม！！！

 

 

 

แรงระเบิดรุนแรงมากแม้แต่เหล่าทหารที่ยิงออกมายังตาถลน

 

ปีศาจนับร้อยตายด้วยการโจมตีครั้งเดียว

 

 

 

「ด้วยพลังขนาดนี้ พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมถึงถูกเรียกว่าไพ่ตาย」

 

 

 

โอไกตกใจเล็กน้อยขณะพูด

 

ลูน่าไอออกมาพร้อมกับสะบัดผมสีเงินของเธอที่เปื้อนเขม่าดินปืน

 

 

 

「ในอนาคตอันใกล้การต่อสู้จะเปลี่ยนไปอย่างมาก หากไม่สามารถปรับตัวได้ พวกมนุษย์พวกนั้นก็จะกลายเป็น “คนยุคเก่า” ไม่ว่าจะแต่งตัวดีหรือมีมารยาทมากแค่ไหน ก็ไม่มีทางหนีชะตากรรมของการต่อสู้ได้หรอก อย่างน้อยที่สุดความเมตตาที่จะมอบให้พวกเขาเหล่านั้นคือความตายที่ได้จากไปตามกาลเวลา」

 

 

 

เธอพูดพร้อมกับหยิบกระสุนลูกปรายนัดที่สองออกมา

 

โอไกที่ซึ่งเรียกได้ว่าตอนนี้ไม่มีหน้าที่ให้ทำอะไร

 

 

 

「พี่สาว ดูนั่นสิคะ！！」

 

 

 

ก่อนที่จะรู้ตัวอลิซ่าซึ่งอยู่ตำแหน่งตรงกันข้ามก็พูด

 

ไอ้งูเก้าหัวมันหันหน้ามาทางฉันพร้อมกับมองมาทางนี้พร้อมเสียงคำราม

 

 

 

「เห็นได้ชัดเลยนะว่าเจ้านั่นกำลังมองทางนี้เป็นภัยคุกคามร้ายแรง」

 

 

 

ลูน่าพูดเช่นนั้น

 

 

 

「ก็ดี คราวนี้มาทดสอบกระสุนเจาะเกราะกันดีกว่า」

 

 

 

ช่วงเวลานี้เธอกำลังมีความสุขอย่างแท้จริง

 

 

 

「ฉันจะไปทดสอบกระสุนเจาะเกราะกับเจ้านั่นสักหน่อย ฝากกระสุนลูกปรายให้พวกนายจัดการก็แล้วกัน」

 

 

 

เธอยิ้มในขณะที่หยิบกระสุนลูกปรายให้โอไก จากนั้นเธอหยิบกระสุนเจาะเกราะออกมา แล้วถือไว้บนมือ

 

 

 

「เข้าใจแล้วครับ」

 

 

 

เขาตอบสั้นๆจากนั้นก็ลากอลิซ่าที่ถาม「เอ๊ะ พี่สาว？！」ออกไป

 

 

 

「ไม่ต้องห่วงหรอก เอ่อกระผมหมายถึงพวกเราจะหยุดผู้บัญชาการที่มีสีหน้าแบบนั้นได้งั้นเหรอครับ ท่านอลิซ่า？」

 

 

 

เมื่อได้รับแจ้งจากชายคนนั้นอลิซ่าจ้องมองใบหน้าพี่สาวที่รักของเธอ

 

ใบหน้าของเธอกำลังมีรอยยิ้มอันแสนชั่วร้ายอยู่

 

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่งและจิตสังหารที่ทำให้คนรอบๆสั่นสะท้าน

 

 

 

「พี่สาว……」

 

 

 

อลิซ่ายักไหล่เล็กน้อย

 

ทันทีที่ได้พบกับเธอตอนอายุเจ็ดขวบฉันก็รู้สึกว่าอยากเป็นน้องสาวของเธอ

 

เพราะเจอกันตอนที่ถูกลักพาตัวอลิซ่าจึงมองเธอเหมือนกับเจ้าชายขี่ม้าขาว

 

แต่เธอรู้ดีว่านั่นไม่ใช่ตัวตนที่เธอจะเอื้อมมือไปถึง ราวกับมองกำแพงที่ไร้จุดหมาย

 

ฉันจะเอื้อมมือไปหาเธอคนนั้นได้ยังไง?

 

ฉันเกือบจะถูกบดขยี้ด้วยความหงุดหงิดและความคลั่ง แต่ฉันก็ยังคงไล่ตามเธอต่อไป

 

เพราะเธอนั้นเปล่งประกายมากเกินไป

 

เหมือนกับแมลงเม่าที่รุมเร้าแสงจากตะเกียงที่สว่างไสวท่ามกลางค่ำคืนอันมืดมิด

 

แม้ว่าจะรักมากแค่ไหน

 

อยากได้มากแค่ไหน

 

ความรู้สึกอันแสนเจ็บปวดก็เข้ามาทิ่มแทง อลิซ่าจึงทำได้แค่เชื่อ

 

 

 

「สงบจิตใจเอาไว้ ตั้งมั่นกับพลังปราณซะ」

 

 

 

ฉันพยายามดึงสติกลับมา

 

หากหันไปมองก็จะเห็นหน้าของเหล่าทหารที่เป็นห่วงสาวน้อยผมสีแดง

 

 

 

「รู้อยู่แล้วล่ะ」

 

 

 

ชายคนนั้นยิ้มออกมาเล็กน้อย「ถ้างั้นก็ดีแล้วล่ะครับ มาจัดการงานของเรากันดีกว่า」

 

 

 

 

　――ลูน่าถอยออกจากกองกำลังพิทักษ์นางฟ้าและพุ่งเข้าใส่ซิลล่าพร้อมกระสุนเจาะเกราะในมือเธอ

 

ฉันคิดว่าสาเหตุที่ถูกปกคลุมไปด้วยหมอกเพราะมันเป็นตัวตนที่ชอบความชุ่มชื้น

 

และปีศาจส่วนใหญ่ที่กระจัดกระจายไปทั่วโลกนั่นก็เพราะพลังอีเทอร์

 

 

 

（ก่อนอื่นจะยิงกระสุนเจาะเกราะออกไปเพื่อยืนยันประสิทธิภาพ！）

 

 

 

เธอเข้าไปหาศัตรูตรงหน้าโดยพยายามคิดจากมุมมองของศัตรู และหัวงูทั้งหมดก็พุ่งเข้ามาโจมตีลูน่า

 

 

 

「น่าเสียดายแต่ทางนี้ดีกว่า！」

 

 

 

จากนั้นก็อัดพลังปราณไว้ในมือข้างหนึ่ง

 

กระสุนเจาะเกราะเริ่มเปล่งประกายแสงจางๆ

 

หากกระแทกส่วนล่างด้วยมืออีกข้างหนึ่งจะเป็นการจุดระเบิดและมันจะติดไฟและระเบิดในเวลาต่อมา

 

ในเวลาเดียวกันที่ทัศนวิสัยถูกย้อมเป็นสีแดงกระสุนก็พุ่งทะลุลำตัวของงูยักษ์

 

 

 

ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมมมม！！！

 

 

 

เสียงคำรามนั่นไม่ใช่เสียงที่กระสุนกระทบร่างของซิลล่าแต่เป็นเสียงที่เจาะร่างขนาดใหญ่และตัดผ่านส่วนหนึ่งของป่าที่ทอดยาวในแนวทะแยงมุมทำให้เกิดหลุมขนาดใหญ่

 

ลำตัวของงูยักษ์นั่นถล่มลงมา และร่างกายของมันก็กลายเป็นฝุ่นโดยไม่ทันได้หลบหนี

 

 

 

เพียงแค่นัดเดียว

 

ด้วยกระสุนเพียงหนึ่งนัด ร่างขนาดใหญ่หลายสิบเมตรก็กลายเป็นชิ้นเนื้อ และเลือดของมันก็ย้อมไปทั่วทั้งป่า

 

 

 

「ไม่ว่าจะมีกี่หัวแต่หัวใจของแกมีแค่ดวงเเดียวใช่ไหมล่ะ？」

 

 

 

ลูน่ายิ้มเมื่อเธอเห็นหมอกที่พัดหายไปและยกมือขึ้นเหนือศีรษะ

 

 

 

「และก็รู้ดีกว่าการโจมตีแค่นี้มันฆ่าแกไม่ได้」

 

 

 

ไม่ว่าจะเป็นพืช สัตว์ หรือปีศาจ หากมันได้รับ “พลังอีเทอร์”ด้วยเงื่อนไขบางประการ จะทำให้มันมีชีวิตเหนือกาลเวลา

 

สิ่งมีชีวิตที่เข้าไปในขอบเขตของพระเจ้าไม่ได้ถูกฆ่าตายง่ายๆ

 

เป็นเรื่องธรรมดามากสำหรับตัวตนที่เข้าไปในดินแดนของพระเจ้า

 

 

 

แต่ว่าวิชาของฉันก็สร้างขึ้นมาเพื่อโค่นล้มเทพเจ้าเช่นกัน

 

เรียกได้ว่าการสังหารปีศาจที่เข้าดินแดนของพระเจ้าไปแล้วก็คืองานอย่างหนึ่งของฉัน

 

 

 

「มาดูกันว่าแกจะสามารถทนต่อระเบิดความร้อนสูงเป็นพิเศษได้กี่วินาที」

 

 

 

แน่นอนว่าร่างกายของซิลล่าที่ควรจะระเบิดเป็นฝุ่นเริ่มงอกขึ้นมาใหม่

 

มันจะกลับมาเป็นปกติในอีกหนึ่งชั่วโมง

 

ตำนานเล่าว่าต่อให้จะตัดหัวมันสักกี่ครั้งก็จะฟื้นขึ้นใหม่ได้ในทันที ดังนั้นแม้ว่าจะถูกทำลายไปแล้วมันก็สามารถคืนชีพได้

 

 

 

แต่ว่า สิ่งดังกล่าวก็ถูกคำนวณเอาไว้แล้ว และเธอที่ยิงกระสุนเจาะเกราะ

 

เป้าหมายคือลูน่าจะสร้างสถานการณ์ที่เธอไม่โดนโจมตีเป็นเวลาหลายนาที

 

 

 

　――วิชาสำนักมังกรซากุระ ตะวันลับฟ้า(落陽)

 

 

 

อนุภาคของแสงเริ่มรวมตัวกันบนฝ่ามือของลูน่าที่ยกขึ้นสู่สวรรค์

 

อนุภาคนั้นเริ่มขยายใหญ่มากขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นก้อนขนาดใหญ่

 

อนุภาคนั้นยังคงขยายต่อไปเรื่อยๆ

 

ในที่สุดมันก็กลายเป็นลูกบอลแสงขนาดใหญ่ซึ่งเหมือนดวงอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน

 

ลูกบอลนั้นยังไม่หยุดขยายตัว

 

อย่างไรก็ตามหลังจากมันเปล่งประกายมาถึงจุดหนึ่งก็มลายหายไปอย่างรวดเร็ว

 

แสงทั้งหมดหายไปและเกิดลูกบอลทรงกลมสีดำสนิทที่ใหญ่พอจะถือด้วยมือทั้งสองข้าง

 

เธอยิ้มออกมาและโยนลูกบอลสีดำที่ลอยอยู่บนฝ่ามือออกไป

 

 

 

「ขอแจ้งข่าวร้ายให้แกได้ทราบ นอกจากตัวตนที่เทียบเคียงเทพ ฉันยังเกลียดงูสุดๆไปเลย」

 

 

 

เธอยิ้มออกมาจากนั้นก็รีบบินหนีไปทันที

 

ก็เจอเข้ากับทหารระหว่างทาง

 

 

 

「สมาชิกหน่วยทุกนาย รีบบินด้วยความเร็วเต็มพิกัด！！！」

 

 

 

เสียงนั้นไปถึงหูพวกเขา หลังจากนั้นพวกเขาก็รีบบินตามลูน่าไปอย่างร้อนรน

 

 

 

หัวของงูที่ฟื้นคืนชีพครึ่งหนึ่งหันเขี้ยวพยายามจะทำลายลูกบอลสีดำที่ตกลงมา

 

แต่เพราะว่าสัมผัสได้ถึงพลังงานที่น่าสะพรึงกลัวมันจึงพยายามเอี้ยวตัวหลบ แต่ว่ามันไม่สามารถขยับตัวได้

 

มันสายเกินไปแล้ว

 

ทันใดนั้นลูกบอลสีดำก็เปล่งประกาย

 

ในช่วงนั้นเองลำตัวของซิลล่าที่อยู่ระหว่างการซ่อมแซม มวลแสงที่ถูกบีบอัดมากเกินไปทำปฏิกิริยานิวเคลียร์ฟิชชั่นภายในและระเบิดออกมาทันที

 

 

 

 

 

　――บะคู้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม！！！！！！

 

 

 

 

 

โลกถูกปกครองด้วยแสงสว่าง

 

คลื่นความร้อนหลายพันองศาพัดผ่านอากาศทำให้ร่างของซิลล่าหายไปในทันที

 

ต้นไม่รอบๆหักและพัดออกไปกลายเป็นคาร์บอนไดออกไซด์จากนั้นก็กลายเป็นฝุ่น

 

แรงดันระเบิดเผาผลาญพื้นที่รัศมีห้ากิโลเมตรและทำให้พื้นดินโล่งเตียน และคลื่นของระเบิดก็ถูกพัดไปทุกทิศทางจากจุดศูนย์กลาง

 

ณ ด้านบนของเมฆที่กลายเป็นรูปเห็ดจากปรากฏการณ์ระเบิดนิวเคลียร์มีแสงไฟฟ้าสีม่วง

 

กองทัพของเวลซัคที่เผชิญหน้ากับฉากตรงหน้า ขณะที่กำลังมองปรากฏการณ์ตรงหน้าวินาทีถัดมาพวกเขาก็ล้มกลิ้งไปกับพื้นพร้อมกับแสงจ้าที่แผดเผาดวงตา

 

 

 

นรกบนดินได้ปรากฏให้เห็น

 

หลังจากการระเบิดผ่านไป ก็ไม่มีสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าฮอบก็อบลินเหลืออยู่เลย และไม่มีมนุษย์คนไหนเคลื่อนไหวได้

 

มันไม่ใช่สิ่งที่เรียกว่าการต่อสู้เลย

 

ไม่มีทั้งความภาคภูมิใจ หรือ เกียรติยศ

 

มีเพียงนรกที่เกิดจากความภาคภูมิใจและได้พรากชีวิตจำนวนมากจากการเผาไหม้เท่านั้นที่แพร่กระจายไปทั่วพื้นที่โดยรอบ

 

 

 

「ยอดเลย……..! ยอดมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก！！！」

 

 

 

เหนือศพทั้งหลายมีเด็กสาวผมสีเงินกำลังหัวเราะอย่างสนุกสนาน

 

 

 

「อ่า เข้าใจแล้วล่ะ ชูร่ามันเป็นแบบนี้เองเหรอ?」

 

 

 

เขาพึมพำแต่ไม่มีใครสามารถตอบเขาได้