[นิยายแปล] ～จ้าวนักสู้เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นนางร้าย ～ ลูน่าอยากรีไทร์แล้ว - ตอนที่ 31 - 008：ซ้อมรบ①

008：ซ้อมรบ①

ในตอนแรกลูน่าวางแผนจะใช้กองกำลังพิทักษ์นางฟ้าเป็นหน่วยรบอากาศเพื่อตอบโต้การรุกรานของปีศาจในอนาคต แต่ว่ามันมีอยู่ในหนังสือแห่งคำทำนายของเกมจีบสาว ว่าจะมีกองทัพปีศาจหนึ่งหมื่นตัวบุกเข้าตระกูลของมาร์ควิส (TN: ขอเรียกแบบเหมารวมไปเลยล่ะกัน)

 

 

ส่งผลให้ลาทอสพังทลายและหายไปจากประวัติศาสตร์ และตระกูลมาร์ควิสก็ตายกันหมด สูญเสียทรัพย์สินส่วนใหญ่และอำนาจทางการเมืองจนหมดสิ้น

 

 

 

ในหนังสือแห่งคำทำนาย ลูน่าปรากฏตัวขึ้นในเนื้อเรื่องเป็นนางร้ายที่จะทำลายความสัมพันธ์ของตัวละครหลัก มาเรียและเจ้าชาย แต่ตอนนี้เหตุการณ์นั้นได้ถูกแก้ไขแล้ว

 

ลูน่าในตอนนี้ต้องการเงินจำนวนมหาศาลและอำนาจทางการทหารเพื่อแก้ไขกับปัญหาที่จะเผชิญนับจากนี้ไป และด้วยเหตุนี้เธอยังต้องพึ่งบารมีของเจ้าชายด้วย

 

ดังนั้นเธอจึงพยายามมาเรียที่จะมาแย่งเจ้าชายไปจากเธอ

 

เพราะเธอจะเปิดโปงแผนร้ายทั้งหมดของลูน่าและโดนประณามโดยเหล่าเจ้าชายซึ่งหลงรักมาเรีย

 

 

 

　……กลับไปที่เรื่องหลัก

 

ตอนนี้ทั้งมาเรียและลูน่าอายุ สิบสอง ปี แล้ว หมายความว่าไม่ปีนี้ก็ปีหน้า หากปัจจัยหลายอย่างที่รวมไปกำหนดการณ์อาจถูกเลื่อนออกไป แต่ไม่ทราบแหล่งที่มาของการระบาด แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์ผิดปกติ มาร์ควิสของลาทอสจะโดนกองทัพปีศาจนับหมื่นเข้าทำลายจนสิ้นซาก

 

 

 

จากนั้นพอคิดถึงวิธีฝ่าฟันเหตุการณ์นรกแตกก็คือการใช้พลังปราณกำจัดพวกมันทั้งหมด

 

มีวิชาที่สามารถเผาศัตรูในรัศมีสิบกิโลเมตรเป็นฝุ่นด้วยแรงดันระเบิดอุณหภูมิที่สูงเป็นพิเศษ ซึ่งมันเทียบเท่ากับเวทย์ต้องห้าม

 

 

 

แต่มีข้อบกพร่องร้ายแรงสำหรับสิ่งนี้

 

ซึ่งมันจะสร้างเปลวไฟที่ร่วงหล่นมาจากฟากฟ้า นั่นคือต้องบินไปเหนือพันเมตรเหนือกลุ่มศัตรูและรักษาพลังปราณ และจะไม่สามารถขยับได้เป็นเวลาสามนาที นอกจากนี้ยังต้องอพยพผู้คนไปยังสถานที่ๆสามารถทนแรงระเบิดได้  

 

 

 

อธิบายแบบง่ายๆ

 

เป็นไปไม่ได้ที่จะลงมือด้วยตัวคนเดียว

 

 

 

ดังนั้นก็เลยคิดว่าจะทำยังไง และก็ได้ไอเดีย

 

มนุษย์ที่จะพาลูน่าไปเหนือน่านฟ้าของศัตรูนับหมื่น และ ปกป้องเธอเป็นเวลาสามนาทีที่เธอรวบรวมพลังปราณ และยังสนับสนุนลูน่าที่เหนื่อยล้าจากการปลดปล่อยพลังจำนวนมาก

 

เพราะแบบนั้นฉันก็เลยคิดจะสร้างกองกำลังขึ้นมา

 

 

 

กองกำลังพิทักษ์นางฟ้าเป็นกลุ่มทหารที่จะช่วยให้ปฏิบัติการนี้เสร็จสมบูรณ์

 

หากมีศัตรูมากเกินไปพวกเขาจะช่วยเก็บกวาด แต่นั่นไม่สำคัญเท่าไหร่นัก

 

 

 

สิ่งที่เราต้องทำคือสร้างกำลังรบที่สามารถถล่มฝ่ายตรงข้ามอยู่ฝ่ายเดียว ต่อให้ศัตรูอาจจะมีกองกำลังทางอากาศเหมือนกัน

 

 

 

 

 

「――เอาล่ะ เหตุผลในวันนี้ทุกคนจะต้องฝึกให้ได้ตามเป้าหมาย」

 

 

 

หนึ่งวันหลังจากฝึกบินสมาชิกของกองกำลังพิทักษ์นางฟ้าได้มารวมกันอีกครั้งที่สนามฝึกเพื่อฟังคำสั่งของลูน่าที่เป็นหัวหน้า

 

 

 

「พวกเราฝึกใช้พลังปราณเพื่อสำหรับใช้การโจมตีระยะไกลมาได้สักพักแล้ว แต่ว่า ไม่ว่าจะพยายามสักแค่ไหนมันก็มีระยะเพียงสิบเมตร ไม่เหมาะสำหรับการโจมตีในขณะบินอยู่บนอากาศ」

 

 

 

ทุกคนต่างตั้งใจฟัง

 

พวกเขาต่างมีสีหน้าดี้ด้าแม้ว่าจะได้ยินคำพูดแสนหลุดโลกของเธอ

 

เอ่อ นี่พวกแกได้ฟังเรื่องที่ฉันพูดบ้างไหมเนี่ย?

 

ลูน่าพูดต่อขณะที่คิด

 

 

 

「ดังนั้นพวกเราอาจจะต้องใช้ลูกตะกั่วตอนที่บินก็ได้นะ」

 

 

 

จากนั้นเธอก็ถือลูกตะกั่วไว้ในมือ

 

 

 

「หากใช้นิ้วขว้างมันอย่างสุดแรงคงยิงได้ไกลประมาณร้อยเมตรและถ้าคุ้นเคยก็สามารถยิงอย่างต่อเนื่องได้ กล่าวอีกนัยหนึ่งว่าแม้มันจะทำให้ความคล่องตัวในการบินลดลงแต่ให้เคลื่อนไหวอย่างง่ายๆและเน้นไปที่การทำลายล้างฝ่ายตรงข้ามจะดีกว่านะ อืม ฟังเฉยๆคงจะน่าเบื่อเพราะงั้นฉันจะสาธิตให้ดู」

 

 

 

ลูน่าสั่งให้พวกเขาหยิบหุ่นไล่กาหุ้มเกราะมาไว้ปลายทางของระยะบิน

 

เมื่อเตรียมพร้อมเธอก็ดีดลูกตะกั่วด้วยนิ้วหัวแม่มือ

 

 

 

บูมมมมมมมมมมมม เกิดเสียงดังๆขึ้นมา

 

ส่วนหัวของเกราะแตกกระจายอย่างสิ้นเชิง

 

 

 

「เอาล่ะและนี่คือการยิงแบบต่อเนื่อง」(TN:นี่เธอสร้างปืนกลด้วยมือของตัวเองยังงั้นเรอะ)

 

 

 

　ปิ้วๆๆๆๆๆๆ！！

 

 

 

ชุดเกราะพรุนเป็นรังผึ้ง  และชิ้นส่วนเหล็กและเศษไม้กระจัดกระจายไปทั่วลานฝึก

 

กองทัพทั้งหมดต่างสั่นสะท้าน

 

 

 

「นี่คือเทคนิคที่เรียกว่า “กระสุนนิ้วโป้ง” ซึ่งหากไม่มีกระสุนก็ให้ใช้พลังปราณสร้างมันขึ้นมา และมันจะถูกเรียกว่า “กระสุนพลังปราณ” แต่ว่าช่างเหอะ มีอะไรก็ใช้ๆไปก่อนโอเค?」

 

 

 

ลูน่าพึมพำออกมาอย่างไร้เดียงสา จากนั้นก็จ้องมองทุกคนและพูด

 

 

 

「กระสุนนิ้วโป้งเป็นวิธีการโจมตีระยะไกลที่มีประสิทธิภาพมากสำหรับโจมตีใส่มนุษย์หรือปีศาจตัวเล็กๆ แต่ถ้าอยากจัดการกับปีศาจขนาดใหญ่ให้ใช้เจ้านี่ซะ」

 

 

 

หลังจากเธอพูดเช่นนั้นก็หยิบก้อนโลหะทรงกระบอกที่อยู่ด้านหลังและชูให้ทุกคนได้เห็น

 

 

 

「ในที่สุดลูกกระสุนปืนใหญ่ ลูกแรกเสร็จสมบูรณ์แล้ว ซึ่งเราจะเรียกมันว่ากระสุนเจาะเกราะ และพลังเจาะทะลวงสูงของมันเพราะปลายลูกกระสุนถูกทำให้เป็นเกลียว กระสุนขนาดใหญ่แบบนี้คงใช้มือข้างหนึ่งยกขึ้นมาและเราจะใช้มืออีกข้างหนึ่งในการต่อยลูกกระสุนเพื่อเป็นการยิงมันออกไป แต่ว่าเกราะมือเวอร์ชั่นสองจะถูกแจกจ่ายให้ในภายหลัง มันจะถูกสร้างเพื่อลดภาระของกำปั้นที่ไม่ต้องรับแรงกระแทกมากจนเกินไป อย่าได้คิดยิงกระสุนเจาะเกราะโดยไม่มีถุงมือเด็ดขาด」

 

 

 

ฉันพยายามจะพูดติดตลก

 

อย่างไรก็ตาม ทุกคนเองก็หัวเราะแห้งๆ

 

กระสุนที่มีเปลือกขนาดใหญ่พอจะแทนช่วงล่างของฉันได้ทั้งตัว และหากตัดสินจากพลังทำลายล้างจากลูกตะกั่วก่อนหน้านี้ที่ทำให้หุ่นไล่กากลายเป็นฝุ่นได้

 

 

 

「เอาล่ะ วันนี้พวกเราจะฝึกยิงปืน เพราะเราเป็นหน่วยรบทางอากาศ นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเราจะเน้นการโจมตีจากระยะไกล ไม่ใช่บินเข้าไปต่อยฝ่ายตรงข้าม แน่นอนว่าการยิงกับเป้าหมายที่อยู่เฉยๆไม่ช่วยฝึกพวกนายได้มากนัก ดังนั้น จะมุ่งเน้นการฝึกต่อสู้ด้วยการบินต่ำโดยพวกเราจะผจญภัยไปในป่าใกล้เคียงนี้ คิดยังไงล่ะ วันนี้จะได้ซ้อมรบจริงวันแรก ดีใจจนน้ำตาแตกเลยล่ะสิ？」

 

 

 

「「「ครับ ท่านจักรพรรดินีแห่งท้องนภา！！」」」

 

 

 

ทหารพูดออกมาด้วยความกระตือรือร้น

 

สำหรับลูน่าแล้วเธอมีความสุขที่ทหารของเธออารมณ์ดี แต่เธอค่อนข้างกังวลกับการที่ถูกเรียกว่า「จักรพรรดินีแห่งท้องนภา」

 

แต่ว่าเก็บมาคิดให้ปวดหัวเปล่า เพราะงั้นลืมๆไปเถอะ

 

 

 

「โอ้งั้นก็ดี………เตรียมพร้อมสำหรับการออกรบเต็มรูปแบบซะ！！」

 

 

 

จากนั้นเธอก็สั่ง

 

เหล่าทหารทุกคนได้กล่องหนังขนาดเล็กและเข็ดขัดคาดเอว ซึ่งบรรจุลูกตะกั่วไว้ ห้าสิบ ลูก

 

เสื้อผ้านั้นเป็นแบบเคลื่อนไหวง่าย ต่อให้สกปรกหรือเสียหายก็ไม่เป็นไร

 

ฉันมอบถุงมือหนังให้พวกเราเพราะอาจจะได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยจากการยิงด้วยมือเปล่า

 

 

 

「ตอนนี้ถึงเวลาออกเดินทางแล้ว บินขึ้นไปบนท้องฟ้ากันเลย！！」

 

 

 

「สมาชิกทุกคนเปิดใช้พลังปราณทั่วร่าง！！」

 

 

 

「หน่วยแรกนำไปเลย ส่วน “จักรพรรดินีแห่งท้องนภา” จะอยู่กลางขบวนรบ！」

 

 

 

　โอไกออกคำสั่งเช่นนั้นและถามกับลูน่าว่าโอเคไหม เธอก็ตอบ「อืม」

 

เห็นได้ชัดว่าทุกคนกำลังหาแบบการบินด้วยตัวเอง ช่างเป็นการคำนวณที่คาดไม่ถึง แต่ก็ถือว่าได้ฝึกการวางแผนไปในตัว

 

 

 

ดังนั้นกองกำลังพิทักษ์นางฟ้าทั้งสามสิบคนบินสูงจากสนามฝึกสองร้อยเมตรและเริ่มเดินทัพไปข้างหน้า

 

 

 

แม้ว่าความเร็วจะค่อนข้างช้า แต่มันก็คงที่ด้วยความเร็ว ร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมง และเนื่องจากพวกเราไม่มีสิ่งกีดขวางพวกเราจึงบินตรงไปยังจุดหมาย

 

เป้าหมายคือป่าเล็กๆทางฝั่งตะวันออกของลาทอส ดังนั้นจึงต้องเดินต่ออีก สิบห้า นาที