[นิยายแปล] ～จ้าวนักสู้เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นนางร้าย ～ ลูน่าอยากรีไทร์แล้ว - ตอนที่ 24 - 001：นักบุญมาเรีย

ลูน่าจัง อายุ 12 ปี

001：นักบุญมาเรีย

　――โลกนี้ช่างโหดร้าย แต่ก็ค่อนข้างเลอะเทอะหากมองจากภายนอก

 

ฉากสุดท้ายที่จำได้คือฉากในชีวิตประจำวันคือการถือกองเอกสารในขณะที่คิดว่าจะได้พักค้างคืนที่บริษัทในตอนดึกและไม่ทันขบวนรถไฟขบวนสุดท้าย

 

แม้ว่าการมองเห็นของฉันจะวิงเวียนจนล้มนอนกับพื้น แต่ฉันก็ไม่เข้าใจเพราะว่ากำลังจะตายจากภาวะทำงานหนักเกินไป เพราะคิดแค่ว่าจะได้รับโอที

 

 

 

และครั้งต่อไปที่ลืมตาตื่นขึ้น ก็เป็นโลกที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เป็นโลกแฟนตาซียุคกลางของดาบและเวทมนตร์

 

ตอนนี้ฉันอายุ 7 ขวบ ฉันล้มลงในโถงทางเดินที่กำลังวิ่งและหลังจากเกิดเหตุการณ์นั้นก็ได้รับความทรงจำในชาติก่อน

 

 

 

「――โอเควันนี้ฉันเองก็น่ารักเหมือนเคยค่ะ เทเฮะ！」

 

 

 

วันนี้ฉันอายุครบสิบสองปีแล้ว

 

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วและอดีตหญิงวัยทำงานสามสิบต้นๆได้มาใช้ชีวิตในวัยเด็กอีกครั้ง

 

ผมสีฟ้าบางเบาและนุ่มนวล และสัมผัสของผิวที่เรียบเนียนช่างโดนใจยิ่งนัก

 

ดวงตาที่อ่อนวัยเล็กน้อย กล่าวได้ว่าใบหน้านั้นเด็กลง

 

ท้ายที่สุดแล้ว เด็กๆก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่แสนน่ารัก และฉันก็ชมตัวเอง

 

 

 

「ท่านพ่อ ยินดีต้อนรับค่า！」

 

 

 

「อ่าพ่อกลับมาแล้วมาเรีย」

 

 

 

ในบ้านหลังเล็กๆพ่อกอดและจูบแม่แล้วก็ทำเช่นเดียวกันกับฉัน

 

ครอบครัวใหม่ของฉันเป็นตระกูลขุนนาง

 

อย่างไรก็ตาม เป็นขุนนางยศบารอน ซึ่งอยู่ชั้นล่างสุดของปิรามิดขุนนาง

 

ตำแหน่งของขุนนางได้แก่ ดยุค มาร์ควิส เอิร์ล ไวเคานต์ และ บารอน

 

หากละเว้นตระกูลดยุคที่อยู่บนสุดใกล้เคียงกับราชวงศ์ซึ่งมีสายเลือดของราชวงศ์ ไม่ว่าขุนนางจะประสบความสำเร็จมากแค่ไหนก็ไม่มีวันไปถึงดยุคได้ อย่างมากสุดก็แค่มาร์ควิส

 

 

 

หากบารอนอยากจะเป็นมาร์ควิสก็ต้องสร้างผลงานที่ยิ่งใหญ่ระดับชาติซึ่งมันเป็นหัวข้อที่เป็นการพูดคุยกันครั้งแล้วครั้งเล่าบนโต๊ะอาหาร

 

 

 

พูดตรงๆตระกูลบารอนก็เหมือนพนักงานลูกจ้างที่ทำงานให้กับบริษัทที่มีชื่อเสียงและแม้ว่าจะยืมอำนาจของทางบริษัท ก็ไม่สามารถมีส่วนร่วมจะเข้าเป็นหุ้นส่วนบริษัท หนึ่งร้อยล้านเยนได้หรอก

 

 

 

ฉันคิดว่าชีวิตธรรมดาๆสามัญชนเหมาะกับฉันมากกว่าค่ะ

 

ความรับผิดชอบในฐานะผู้บริหารนั้นหนักหน่วง และหากพ่อได้รับการเลื่อนตำแหน่งท่านพ่อก็คงได้กลับบ้านน้อยลง

 

 

 

ผู้หญิงจะรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่เคียงข้างคนที่รัก

 

ในทางกลับกันก็จะไม่สามารถพบเจอกันได้บ่อยๆ ความวิตกกังวลจะเพิ่มมากขึ้นและทำให้ครอบครัวแตกแยก

 

รายละเอียดปลีกย่อยเหล่านั้นไม่ค่อยแตกต่างจากสังคมในญี่ปุ่นหรือที่นี่อัลฟิเลีย ซึ่งมีวัฒนธรรมของยุโรปยุคกลาง

 

 

 

ใช่ ที่นี่อาณาจักรอัลฟิเลีย

 

ฉันรู้ชื่อประเทศนี้ก่อนที่ฉันจะเกิดใหม่เป็นมาเรีย

 

เพราะมันเป็นชื่อเดียวกันที่ปรากฏขึ้นในเกมจีบสาวที่ฉันติดก่อนจะเสียชีวิต

 

 

 

ชื่อเรื่องของมันก็คือ “มังกรครามและจันทราสีแดง”

 

เกมแรกที่วางจำหน่ายหรือที่รู้จักกันในชื่อของ “ฟ้าคราม” เป็นเกมสำหรับคอนโซลประจำบ้าน

 

เกมดังกล่าวได้รับความนิยมอย่างมากซึ่งไม่สนใจเพศเลย แม้จะผ่านไปอีกสิบปีก็มีแพลนว่าจะปล่อยเกมซีรีส์นี้อีกทั้งหมดห้าภาค รวมถึงภาคต่อสองภาคและซีรีส์ใหม่ด้วย

 

 

 

ฟ้าครามเป็นเกมแนวO-net ที่ต้องเลือกช้อยต์ง่ายๆ เพื่อไปถึงฉากจบ แต่เมื่อพูดตัวเกมมันมีความเป็น RPG มากเกินไปที่จะเล่น และเนื้อเรื่องหลักก็หนักหน่วงจนเรียกได้ว่าเป็น DLC และเมื่อพูดถึง SLG  

ที่เหมือนกับการจำลองทางประวัติศาสตร์ที่รวมคนทั้งประเทศเข้าด้วยกันและจะรับเป็นผู้บัญชาการและทำการรบ แล้วสิ่งเหล่านั้นมันจำเป็นสำหรับเกมจีบสาวด้วยเหรอ ฉันล่ะอยากจะบ่นจริงๆ (SLG : Simulation Game RPG: Role Play Game DLC:Downloadable Content)

 

 

ดังนั้นหากสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับทั้งหมดนี้ให้ฉันอธบิายว่าทำไม

 

ฟ้าครามนั้นมีนางเอกชื่อ「มาเรีย」ใช่แล้วฉันนั่นเองมาเรีย

 

แม้ว่าตัวละครหลักจะต่างออกไปตามรูทที่เลือกเดิน แต่ก็มีข้อเท็จจริงเหมือนกันว่าฉันจะถูกเรียกไปในราชวงศ์ในฐานะ “นักบุญ” ที่ถนัดเวทย์ธาตุแสง ซึ่งเรียกได้ว่าหาได้ยากมาก แต่ในความเป็นจริง “นักบุญ” คนนี้เป็นนิสัยและความหมายตามธรรมชาตินั้นแตกต่างกันไปในแต่ละซีรีส์

 

 

 

ซึ่งหมายความว่ายังไงน่ะเหรอ

 

ในฟ้าครามมันคือบทบาทในฐานะฮีลเลอร์ หรือมากกว่านั้น หากถูกล้อมรอบไปด้วยเจ้าชายและไม่สามารถทำดาเมจต่อปีศาจได้ แต่หากมีนักบุญคนอื่นก็ต้องต่อสู้กันเองและผู้ชนะก็จะได้รับตำแหน่งนักบุญผู้ยิ่งใหญ่

 

หรือถ้าพยายามก่อให้เกิดหายนะทางธรรมชาติด้วยการมีเทพธิดามาสถิตย์ร่าง นั่นไม่ใช่มนุษย์แล้วใช่ไหมล่ะ? ในบางกรณีมันก็เป็นตัวตนแบบนั้นเลย

 

 

 

ไม่เอา ฉันอยากเป็นคนธรรมดา

 

ฉันมีความทรงจำของชาติก่อน และมีบางสิ่งเล็กๆน้อยๆ~แตกต่างจากคนอื่นๆ แต่ฉันไม่ใช่ตัวประหลาดที่จะแบกรับชะตากรรมของโลกนี้ได้หรอกนะค้าาา

 

 

 

นั่นหล่ะความเห็นของฉัน

 

เป้าหมายของดิฉันก็คือการเพิกเฉยต่อทางเลือกทั้งหมดและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขแบบคนธรรมดาสามัญ มีลูกแบบสาวๆทั่วไปและเลี้ยงดูลูกจนแก่เฒ่า เท่านั้นเองนะค้าาาาาาาาาาา

 

 

 

ไม่เอาอ่าาาาาาา ฉันไม่อยากพัวพันกับพวกตัวละครหลักทั้งหลายแหล่ ฉันไม่อยากมีฮาเร็ม ฉันไม่ใช่พวกจับปลาหลายมือนะค้าาาาาาาา

 

 

 

เพียงแค่เพราะฉันรู้เซ็ตติ้งของโลกใบนี้ไม่ได้หมายความว่าฉันจะต้องทำตาม

 

แม้ว่าฉันจะรู้ดีว่านั่นจะนำหายนะมาสู่โลกใบนี้  

 

 

 

ฉันหมายถึงสาวน้อยวัยบานสะพรั่ง แต่ฉันอดไม่ได้ที่จะมองโลกใบนี้เหมือน “เกม”

 

ฉันไม่อยากมีฮาเร็ม อยากเป็นสาวชาวบ้านธรรมดา ฉันได้แต่หวังว่าลูกสาวดยุคนั่น「กลับตัวกลับใจ」และรับฮาเร็มแทนฉันทีเถอะค่ะ！

 

 

 

สิ่งสำคัญทุกอย่างมันเหมือนกับเกมจีบสาวยังไงล่ะ

 

แต่ว่าก็ไม่ได้เหมือนกันแบบลอกมาขนาดนั้น

 

ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ รูทของเรื่องกำลังเดินไปทางไหน

 

หากดูจากภาพรวมของซีรีส์ มันค่อนข้างจะต่างออกไปอย่างสิ้นเชิงเลย แต่รากฐานโดยรวมนั้นเหมือนกัน

 

ถ้าโลกที่ฉันเกิดมาจาก SLG แทนที่จะเป็นฟ้าคราม ที่แค่เลือกผิดชีวิตเปลี่ยนล่ะก็

 

ฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้นเลยสักนิด

 

ฉันอยากจะใช้ชีวิตอย่างมั่นคง ปลอดภัย และเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ !

 

 

 

ขณะที่เงยหน้ามองใบหน้าของท่านแม่ที่ดูเหงาเล็กน้อยหลังจากท่านพ่อออกไปแล้ว ฉันก็ได้แต่กำหมัดแน่น

 

 

 

ในชีวิตก่อนหน้านี้ฉันรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากที่ไม่ได้ทดแทนบุญคุณของพวกท่าน และแม้จะไม่ได้แต่งงานในชาติที่แล้ว แต่ก็ไม่ได้ตอบแทนพวกท่านให้ดี มัวแต่ฝืนทำงานหนักจนตาย

 

คราวนี้ฉันจะขอปกป้องครอบครัวใหม่ที่แสนสุขนี่

 

ความรักนั้นเป็นรอง ฉันสาบานว่าจะใช้ชีวิตอย่างอ่อนน้อมถ่อมตนในฐานะสาวน้อยผู้เคร่งครัด

 

ไม่กี่วันต่อมาหลักจากที่สาบานกับตนเองอย่างแน่วแน่ ตอนนี้ฉันกำลังอยู่ในรถม้าค่ะ

 

หากเงยหน้าพยายามจะหนีความเป็นจริง ก็เห็นกวางบินอยู่บนท้องฟ้าสีครามสดใส

 

ทันทีที่ฉันปรารถนาจะใช้ชีวิตอย่างสามัญชน แฟล็คแห่งความวายป่วงก็มาทันที

 

 

 

『อันที่จริง มาเรียนายท่านของพ่ออยากจะเจอลูกในวันหยุดครั้งถัดไป พ่อกับแม่เองก็จะออกจากบ้าน ดูเหมือนพวกเขาจะจัดงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของลูกสาว ซึ่งเธอก็อายุพอๆกับมาเรียนี่แหละ และถ้าเข้ากันได้ดี ตระกูลของเราอาจจะสานสัมพันธ์กับพวกเขาได้ ดังนั้นช่วยมาด้วยกันหน่อยนะมาเรียลูกรัก』

 

 

 

เมื่อประมาณหนึ่งสัปดาห์ที่แล้วได้รับแจ้งมาแบบนี้ค่ะ

 

สตูว์ชิ้นเอกของท่านแม่ที่ฉันกินเป็นมื้อเย็นนั้นอร่อยสุดๆไปเลยค่ะ……。

 

ฉันนึกย้อนกลับไป

 

 

 

ที่ทำงานของพ่อฉันคือบ้านของลูกคุณหนูและพ่อนั้นทำงานในฐานะนักบัญชี

 

บางครั้งก็มีชื่อของนายท่านของท่านพ่อปรากฏขึ้นในบทสนทนามื้อค่ำ ดังนั้นคงจะให้ความสนใจกับทางนี้มาก

 

หัวใจของฉันเต้นแรงเมื่อได้ยินคำพูดต่อไปที่ออกมาจากปากท่านพ่อ

 

 

 

『เจ้านายของพ่อมีชื่อว่า จิลล์ เบลล์ ดิแซค ท่านเป็นมาร์ควิส ลูกสาวของเขามีชื่อว่าท่านลูน่า เท่าที่ได้ยินมาเธอเป็นสาวน้อยที่มีความคิดเหมือนกับผู้ใหญ่ดังนั้นอย่าปฏิบัติตัวหยาบคายต่อคุณหนูนะ』

 

 

 

หากพ่อแม่เป็นคนงี่เง่าก็คงอวดเบ่งลูกสาวให้คนรอบข้างได้เห็นซึ่งมันเป็นการใส่สีตีไข่มากเกินไป

 

ดังนั้นไม่ว่าพวกเขาจะบอกว่าสวยงดงามมากแค่ไหน ให้ตัดสินใจเชื่อเพียงครึ่งเดียก็พอ

 

 

 

ยิ่งไปกว่านั้นฉันมีลางสังหรณ์ถึงข้อความสำคัญที่ซ่อนอยู่

 

มาร์ควิสจิลล์? ว่ากันว่าลูกสาวของเขาคือลูน่า อ๊ะ ลูน่าจัง

 

　『ลูน่า・เบลล์・ดิแซค』เมื่อพูดถึงเรื่องนั้นเธอเป็นตัวละครหลักที่มีความสำคัญในเนื้อเรื่องด้วยนี่

 

เป็นชื่อของลูกสาวขุนนางที่นักบุญมาเรียได้ประจานเธอ

 

 

 

　――แน่นอน……..เธอคือคนที่กลับชาติมาเกิดเหมือนกัน และเธอคงอยากจะกำจัดฉันที่เป็นนางเอกก่อนเรื่องราวจะเริ่มขึ้น……。

 

 

 

ความวิตกกังวลวิ่งผ่านหัวใจของเธอ

 

แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าจะถอยได้

 

พ่อกับแม่กำลังตกอยู่ในอันตราย

 

 

 

ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี！！

 

 

 

ฉันเริ่มหมดแรงและคิดอย่างหัวหมุนในฐานะสาวออฟฟิศวัยสามสิบ