[นิยายแปล] ～จ้าวนักสู้เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นนางร้าย ～ ลูน่าอยากรีไทร์แล้ว - ตอนที่ 011：กิลด์นักผจญภัย⑤（แก เป็นใคร……）

011：กิลด์นักผจญภัย⑤（แก เป็นใคร……）

――มีวิหารอยู่ที่ไหนแห่งหนึ่งในโลก

 

ไม่ใช่ที่อยู่อาศัยของพระภิกษุทำกิจนิมนต์

 

แต่ว่าที่นั่นมีรูปปั้นทางศาสนานับไม่ถ้วนที่กำลังผุพังและแตกสลาย เทียหลายแสนเล่มกระพริบจางๆภายในห้องของชูร่า

 

 

 

「ดาวดวงหนึ่งที่เคยร่วงหล่นจะกลับขึ้นสู่สวรรค์อีกครา」

 

 

 

รูปร่างของเขาสว่างไสวด้วยแสงเทียนที่ส่องประกายท่ามกลางความมืดมิด ขณะพึมพำกับตัวเอง

 

ชายชราที่นั่งสมาธิอยู่ก็ได้ลืมตาตื่นขึ้น

 

 

 

「ถ้างั้นถึงเวลาที่ต้องเคลื่อนไหว การสังหารพระเจ้าถือเป็นความชั่วร้ายอย่างแท้จริง มันเป็นสิ่งที่ไม่สามารถให้อภัยได้ ใครก็ตามที่คิดจะสังหารพระเจ้า มันผู้นั้นจักต้องโดนลงทัณฑ์」

 

 

 

คนที่พูดถัดมาคือชายที่มีร่างกายใหญ่โต

 

ร่างกลายที่มีกล้ามเนื้อสวมชุดของนักสู้และถือกระบองเหล็กไว้ในมือ

 

ลูกประคำที่แขวนคอทำจากลูกปัดที่แกะสลักจากไม้ และมันแทบไม่ใช่การแต่งกายที่เหมือนกับนับถือศาสนา

 

 

 

「แต่เวลานี้จักอยู่ในความวุ่นวาย ——–อืม! เอ่อ ฉันหมายถึง พวกเราต้องเป็นจูนิเบียวอีกนานแค่ไหน！」

 

 

 

อีกคนหนึ่งเป็นผู้หญิงผมสีเข้ม ตะโกนออกมา

 

ทั้งชายชราและชายร่างใหญ่มองหน้ากันพร้อมกับยิ้ม

 

 

 

ทั้งสามคนหันหน้าเข้าหากันในวิหารที่ทรุดโทรมและกำลังพังทลาย

 

จากนั้นหมาป่าดำตัวใหญ่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้

 

บางทีอาจจะรู้สึกได้ถึงการปรากฏตัวของเหยื่อ มันส่งเสียงคำรามออกมา ขณะนั้นก็อ้าปากเผยให้เห็นเขี้ยวใหญ่ๆพร้อมกับน้ำลายสอ

 

ทั้งสามคนเงยหน้าขึ้นมองสิ่งนี้และยิ้มอย่างอารมณ์ดี

 

 

 

「ไม่ว่ายังไงดวงดาราก็ยังคงส่องไสว ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ถึงคราวที่พวกเราจักเคลื่อนไหว หากไม่ทำก็คงได้ก่อเป็นเวรกรรม คำสัญญาที่มีให้ไว้มาเนิ่นนานจักไม่สำเร็จลงได้」

 

 

 

ชายชราบิดตัวไปมาพร้อมกับลุกขึ้นยืน

 

เขาหันเท้าไปหาหมาป่ายักษ์ที่กำลังใกล้เข้ามา แต่ชายร่างยักษ์ได้พุ่งเข้าไปพร้อมกับกระบองในมือ

 

 

 

「พวกเราที่เป็นบุตรแห่งดวงดาราจักไม่ตกต่ำร่วงหล่นสู่วิถีของปีศาจร้าย」

 

 

 

หมาป่ากระโจนเข้ามา

 

ชายคนนั้นยืนไม้กระบองเพื่อตอบโต้ และในไม่ช้าปลายไม้ก็ยื่นออกไปโดนระหว่างคิ้วของหมาป่า

 

 

 

「จงสลาย」

 

 

 

ในเวลาเดียวกันที่พูดเช่นนั้น ทั้งตัวของหมาป่าก็แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

 

กลื่นเลือดกระจายไปทั่ว

 

 

 

「จบแล้วสินะ」

 

 

 

「เยี่ยมมาก」

 

 

 

ชายชรากล่าวถาม และชายคนนั้นก็พยักหน้า

 

ผู้หญิงคนนั้นหันส้นเท้าและมลายหายไปในความมืดมิด

 

ขุนพลศักดิ์สิทธิ์แห่งสิบสองดารา(極星十二神将)

 

พวกเขาถูกเรียกว่าแบบนั้น

 

บรรดาผู้ที่ถูกมอบหมายให้ปกป้องพระเจ้าและลงทัณฑ์ความชั่วร้ายที่พยายามโค่นล้มพระองค์

 

ไม่มีทางหนีพ้น

 

ในขณะนั้นเองเมฆดำก็ลอยเหนือทวีป

 

 

 

 

 

◆　◆　◆

 

 

 

 

 

ตู้มมมมมมม ！！！

 

 

 

องค์กรที่หาเลี้ยงชีพด้วยการทำงานใต้ดินอย่างลักพาตัว

 

ทหารรับจ้างที่ถูกว่าจ้างจากคนขององค์กรนี้ “โอไก” มีร่างกายอันแสนงดงามและเขาใช้พลังทั้งหมดส่งไปที่กำปั้น

 

 

 

ตู้มมมมมมมมม！！！

 

 

 

อย่างไรก็ตามกำปั้นเพียวๆไม่พอที่จะโค่นล้มสาวน้อยตรงหน้าได้

 

ผมยาวของเธอที่เปล่งประกายสีเงินมันวาวพลิ้วไหว เส้นผมที่เหมือนกับหางของเธอ และหากเด็กสาวควงหมัดของเธอก็จะสามารถตอบโต้ฝั่งนี้ได้อย่างง่ายดาย

 

ฝั่งที่พ่ายแพ้ด้านการดวลหมัดคือฝั่งชายร่างสูงใหญ่

 

 

 

「หนอย！！」

 

 

 

「เฮ้อ มีร่างกายที่ฝึกมาดีแต่ใช้ได้สูญเปล่าจังนะ」

 

 

 

「หนวกหูเฟ้ย！！」

 

 

 

　ซู่มมมมมมมมม ！！

 

 

 

ในตอนแรกเขาคิดว่าสาวน้อยตรงหน้าไม่มีทางที่จะแลกหมัดกับเขาตรงๆหรอก

 

แต่ว่าคิดผิดมหันต์สาวน้อยตรงหน้ากับเผชิญหน้ากับเขา

 

สาวน้อยคนนั้นข้ามสามัญสำนึกด้านความต่างของร่างกายได้อย่างง่ายดาย

 

พวกเขาทั้งสองแลกหมัดกันหมัดต่อหมัด

 

ในแง่ของด้านร่างกายฝั่งนี้เหนือกว่าอย่างท่วมท้น

 

ในกรณีนั้นสาวน้อยตรงหน้าคงจะแหลกสลายในพริบตา

 

สามัญสำนึกนั้นใช้ไม่ได้ผลกับเธอ

 

แม้ว่าจะซัดสาวน้อยตรงหน้าอย่างสุดกำลัง แต่เขากลับเป็นฝ่ายที่ถูกต้อนซะเอง

 

ไม่อยากจะเชื่อเลย ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ

 

 

 

ไม่สิ หากเธอบอกว่าวิชามังกรซากุรเป็นของจริงล่ะก็

 

ชายคนนั้นคิดขณะกัดฟัน

 

ได้ยินมาว่าวิชามังกรซากุระเป็นวิชาที่คิดค้นเพื่อต่อกรกับพระเจ้า

 

ในกรณีนั้น ก็คือการฝึกฝนตัวเองให้ไปอยู่ในดินแดนของพระเจ้า

 

กล่าวอีกนัยหนึ่ง หากมีพลังไม่เทียบเท่าพระเจ้า จะไปโค่นเทพเจ้าลงได้ยังไง

 

 

 

（ก็พอจะจินตนาการได้ว่าสำนักหกหัตถ์ศักดิ์สิทธิ์เป็นยังไง แต่ว่านี่มัน……！！）

 

 

 

หัตถ์ศักดิสิทธิ์กลุ่มสำนักวิชาที่ก้าวข้ามเทคนิคการต่อสู้ทั่วไป

 

เขาเองก็ภูมิใจที่ได้เรียนวิชาสำนักกราโด้ จากอาจารย์ของเขาและได้เห็นความสมบูรณ์แบบด้วยมือของตัวเอง

 

อย่างไรก็ตาม สำนักเขาร่ำเรียนไม่ได้ถูกยกย่องว่าเป็นหัตถ์ศักดิ์สิทธิ์

 

ช่างเป็นเรื่องน่าเสียดาย

 

ดังนั้นตอนที่ได้ยินชื่อของวิชาสำนักมังกรซากุระ ก็คิดว่าจะเป็นแค่ของปลอม

 

หากสามารถเอาชนะสำนักวิชามังกรซากุระก็สามารถอ้างได้ว่าสำนักของเรานั้นเหมาะที่จะเป็นหัตถ์ศักดิ์สิทธิ์

 

แม่ว่าเธอจะเป็นสาวน้อยที่งดงามและเปราะบาง แต่จะดูถูกไม่ได้เลย

 

 

 

「โอร่าาาาาาาาาาาาาาาาาา！！！！」

 

 

 

　ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม！！

 

 

 

กำปั้นกระแทกลงไปอย่างแรงที่ศีรษะของสาวน้อย

 

เสียงกระแทกดังขึ้นและทำให้ก้อนหินถล่มลง

 

ทั้งๆที่โดนไปเต็มๆแบบนั้น

 

 

 

「……อ่าห้าาาาาาาาา เป็นหมัดที่ปวกเปียกจังเลยน้าาาาาาา」

 

 

 

สาวน้อยคนนั้นจับหมัดของเขาด้วยแขนข้างหนึ่งอย่างสบายๆ

 

พื้นใต้เท้าของเธอยุบและถล่มลง

 

เธอสะแยะยิ้มออกมาพร้อมกับจ้องเขา

 

 

 

ตัวเขาหนาวสั่นไปด้วยความกลัว

 

 

 

「หนอยแน่แก！！」

 

 

 

　――สำนักวิชากราโด้ มรณามลายสิ้น(練氣殴殺)！！T

 

 

 

เขาโจมตีต่อเนื่องด้วยความเร็วมหาศาล

 

แต่เธอก็รับมือได้อย่างง่ายดาย

 

 

 

「สัตว์ประหลาดชัดๆ！！」

 

 

 

「แหมๆ มาเรียกกันแบบนั้นฉันเขินตายเลยนะ」

 

 

 

เธอพูดด้วยใบหน้าเย็นชาและคราวนี้ก็ชูกำปั้นตอบกลับ

 

 

 

　――สำนักมังกรซากุระ ระเบิดพันมือ (爆勁千手)

 

 

 

　ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมม！！！

 

 

 

กำปั้นเล็กๆของเธอกระแทกและผลักกลับซึ่งใหญ่กว่าเป็นสิบเท่า

 

แรงผลักดันและความเร็วเหมือนกันแทบทุกประการแต่จำนวนมันมากกว่าสองเท่า

 

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือกำปั้นมากกว่าสิบสองหมัดเข้ามาต่อวินาที

 

รอยแตกและเสียงแตกกระจายดังไปรอบๆ

 

 

 

「บ้าเอ้ยยยยยยยย！？」

 

 

 

กำปั้นของเขาที่ถูกต้อนกลับด้วยเสียงดังสนั่น

 

กล้ามเนื้อบวมเต่งและกระดูกก็ผุดออกมาเผยให้เห็น

 

เขารู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่างและยิ่งไปกว่านั้นกำลังต่อสู้กับความกลัว

 

 

 

（กำปั้นของข้ากำลังแหลกสลาย ยัยนี่）

 

 

 

สัตว์ร้ายที่เขี้ยวถูกทำลายไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหนี

 

เขามีความตั้งใจที่จะสู้แต่สัญชาตญาณของเขากำลังปฏิเสธ

 

อย่างไรก็ตามหลังถอยไปสองสามก้าว ลำตัวของเขากำลังสั่นกลัวอย่างมาก

 

หากพลาดเพียงพริบตาเธอจะเข้าหาด้วยความรวดเร็วและเธอกำลังสู้โดยที่ไม่ได้หวังเอาชนะอย่างเดียว

 

 

 

「นั่นอะไรกันฟะ？！」

 

 

 

เขาพูดออกไปโดยไม่รู้ตัว

 

ลูน่ากระโดดถอยออกมาและยืนอยู่

 

ในที่สุดก็สามารถสร้างความเสียหายให้เธอได้แล้วเหรอ

 

เขารู้สึกเหมือนว่ากระแสไฟฟ้าสีม่วงวิ่งรอบเท้าเธอ

 

 

 

「ครั้งต่อไปเนี่ยแหละจะตัดสิน」

 

 

 

เธอที่ร่างกายถูกปกคลุมไปด้วยสายฟ้า พูดออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

 

ชายคนนั้นรู้สึกว่าขนลุกไปทั่วร่าง

 

เขาตั้งตัวโดยไม่ให้ตัวสั่น

 

สัญชาตญาณของเขาบอกว่าการเคลื่อนไหวครั้งต่อไปจะเป็นการเคลื่อไหวชี้เป็นชี้ตาย

 

 

 

「เอาล่ะ เข้ามาเลย」

 

 

 

　――สำนักวิชามังกรซากุระ อาภรณ์สายฟ้า(雷甲)！

 

 

 

　ฮ๊ากกกกกกกกกกกกกกก！！！

 

 

 

พื้นหินนั้นแตกกระจาย

 

พลังที่ดูเหมือนเวทมนตร์สายฟ้าพุ่งเข้ามา

 

เขายกแขนขึ้นโดยไม่รู้ตัวและพยายามต่อกรกับเธอตรงหน้า

 

ผลกระทบทำให้แรงกระแทกที่พุ่งเข้าหาทำให้กล้ามเนื้อของเขาแหลกสลาย

 

เลือดที่กระเซ็นออกมาระเหยก่อนจะตกลงสู่พื้น

 

พลังทำลายล้างมีมากอยู่อย่างท่วมท้น

 

เป็นเรื่องง่ายที่จะเห็นว่าไม่สามารถจะต่อกรกับเธอได้เลย

 

 

 

「อ๊ากกกกกกกกกกกกกก！！」

 

 

ขณะที่เขามองร่างกายตัวเองที่กำลังพังทลาย เขาก็หมดสติและปลิวไป