[นิยายแปล] เพื่อนน้องสาวที่เป็นแยงกี้ JK สุดสวยที่ไร้เดียงสาเกินกว่าที่จะดูแลตัวเองได้ - ตอนที่ 4: เกมทายขนาดหน้าอก

เมื่อผมกลับมาจากวิทยาลัยผมก็สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วก็เปิดประตูหน้าบ้าน

ตรงทางเข้าเต็มไปด้วยรองเท้าวางระเกะระกะ

ดูเหมือนว่ายัยพวกเพื่อนแยงกี้ของน้องสาวผมจะมาอยู่ที่บ้านผมอีกแล้ว

วันนี้เองก็เช่นเคยผมจัดรองเท้าของพวกหล่อนที่เรียงรายอยู่ก่อนที่ตัวเองจะขึ้นไปชั้นบน

เพื่อนของน้องสาวมาเล่นที่บ้านมันก็ไม่ผิดหรอกนะ ผมมีดีใจซะมากกว่าที่เธอมีเพื่อนเป็นตัวเป็นตนกับเขาได้สักทีผมถึงได้ไม่อยากที่จะไล่ตะเพิดพวกเธอออกจากบ้านเพียงเพราะแค่ทิ้งรองเท้าไว้เกลื่อนกลาดหรือเพราะส่งเสียงดัง

เอาจริงๆผมก็ไม่ค่อยแคร์สักเท่าไหร่นะแต่ว่า……

ผมพอผมล้างมือในห้องน้ำเสร้จและยืนอยู่ด้านหน้าประตูห้องของผม

อีกแล้วสินะ

ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ

หลังจากที่เช็คจนแน่ใจแล้วว่าออกซิเจนบริสุทธิ์ไหลเวียนไปยังทุกอนูเซลล์ในร่างกายแล้ว

ผมก็เปิดประตูเข้าไปอย่างแน่วแน่

 

*-แอ๊ด-* (เสียงเปิดประตู)

 

“อ๊ะ! พี่ชายยินดีต้อนรับกลับ”

 

พอผมเปิดประตูเข้าไปมานะก็เป็นคนพูดก่อนแล้วก็ค่อยๆยกมือขึ้นมา

จากนั้นทั้งรูนะจังและอาริสะจังก็พูดตามว่า

 

“ยินดีต้อนรับกลับค่า”

 

……ส่วนเอริกะจังที่กำลังอ่านมังงะอยู่ก็หยุดอ่านแล้วเหลือบมองมาที่ผมแปปนึงแล้วก็กลับไปอ่านมังงะของเธอต่อไปโดยที่ไม่พูดอะไร

 

“กลับมาแล้ว…….”

 

เมื่อไหร่ก็ตามที่ผมได้ยินใครพูดว่า “ยินดีต้อนรับกลับ” ผมก็ต้องตอบกลับด้วย

“กลับมาแล้ว” มันถือเป็นมารยาทสำหรับคนที่ต้อนรับเราและคำนี้มันก็ออกมาจากปากของผมโดยเป็นการโต้ตอบก่อนที่หัวผมจะทันได้คิดซะด้วยซ้ำ……….มันทำให้ผมกลืนคำพูดที่ผมควรจะพูดออกมาจริงๆเมื่อตอนที่ผมเปิดประตูเข้ามา

 

“แล้วก็นะ-”

 

แล้วมานะกับคนอื่นๆก็พากันสนทนากันต่อโดยไม่สนใจโลกภายนอก

มันคือกระแสที่ไหลไปอย่างธรรมชาติและบรรยากาศก็กำลังจะกลับไปเป็นเหมือนตอนก่อนที่ผมจะเปิดประตูเข้ามา

แต่แล้วผมก็ดึงสติกลับมาได้

 

“ไม่สิ ไหงพวกเธอถึงได้มานั่งชิลกันอยู่ในห้องของชั้นได้อย่างหน้าตาเฉยเลยล่ะเนี่ย?”

 

อันที่จริงผมควรจะพูดอย่างนี้ทันทีที่ผมเปิดประตูเข้ามาแล้วแต่ยังไงซะพอพวกหล่อนพูดว่า “ยินดีต้อนรับกลับ” ปุ๊บก็ทำผมเสียสมาธิไปครู่นึงเลย

จากนั้นมานะก็เดาะลิ้น

 

“ชิ คิดว่าพูดว่า ‘ยินดีต้อนรับกลับนะ’ แล้วจะยอมรับแต่โดยดีซะอีกแต่มันถ่วงเวลาไว้ได้ไม่กี่วินาทีเองสินะ”

 

สรุปคืออาชญากรรมที่วางแผนไว้ล่วงหน้าแล้วนี่เอง

สมแล้วที่เป็นน้องพี่หล่อนรู้จักผมดีเลยทีเดียว………..เดี๋ยวสิ นี่ไม่ใช่สถานการณ์ที่จะมาประทับใจสักหน่อย!

ผมก็กำลังจะพูดบ่นกับมานะ

 

“ก็ต้องแหงอยู่แล้วน่ะสิ! ทำชั้นสติหลุดไปแว่บนึงเลย แต่นี่มันห้องของชั้นนะ! แล้วชั้นก็ควรจะเป็นคนๆเดียวที่ควรจะอยู่ที่นี่สิ!”

 

ยัยพวกแยงกี้ที่ผมพยายามจะไล่ตะเพิดไปเมื่อวานนี้ก็กลับมาอย่างง่ายดาย

แล้วก็ไม่มีทางที่ผมจะหลับหูหลับตาปล่อยเรื่องนี้ผ่านไป

ในขณะที่ผมกำลังเคืองอยู่มานะก็ยักไหล่ของเธอ

 

“มันก็เป็นประสบการณ์ที่หายากโครตๆเลยไม่ใช่รึไง? ที่มี Jk ตั้ง 4 คนมาพูดว่า ‘ยินดีต้อนรับกลับนะ’ กับพี่น่ะ? ทำไมพี่ถึงไม่รู้สึกซาบซึ้งให้มันมากกว่านี้ล่ะ? ตั้ง 4 คนเลยนะ 4 คนเลย! ไม่ใช่ 1 หรือ 2 แต่มี JK 4 คนที่รายล้อมแล้วพูดว่า ‘ยินดีต้อนรับกลับ’ กับพี่ แล้วอีแบบนี้น่ะเป็นเซอร์วิสที่พี่ไม่มีทางจะได้รับเลยนอกจากไปใช้บริการคาเฟ่ JK ปลอมๆแถวๆย่านเครื่องใช้ไฟฟ้าย่านนึงน่ะ”

(TL NOTE : อันนี้อ้างอิงถึงอากิฮาบาระที่เป็นย่านขายเครื่องใช้ไฟฟ้าของญี่ปุ่น)

“อย่ายัดเยียดเซอร์วิสอะไรนั่นให้กันตามใจชอบเซ่! แล้วถ้าจะพูดถึงรายละเอียดเล็กๆน้อยๆลึกลงไปอีกล่ะก็ชั้นไม่ได้ถูกรายล้อมสักหน่อยแถมเอริกะจังก็ไม่ได้พูดต้อนรับกลับด้วยเพราะงั้นก็เลยมีแค่พวกหล่อน 3 คนเท่านั้น”

“หา? ไหงถึงไม่พูดล่ะเอริกะ? แล้วนี่พี่ชายอารมณ์เสียที่ไม่ได้ ‘ยินดีต้อนรับกลับ’ จากเอริกะอย่างงั้นเหรอ?”

 

แล้วมานะก็สะกิดเอริกะ

เอริกะจังเงยหน้าขึ้นมาจากมังงะของเธอแล้วมองมาที่ผมและเอียงหัวด้วยความสงสัย

 

“คุณพี่ชายอยากจะให้หนูพูดว่า ‘ยินดีต้อนรับกลับ’ ขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ปะ-เปล่า ก็ไม่ได้พูดแบบนั้น”

“งั้นก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ไม่ว่าหนูจะพูด ‘ยินดีต้อนรับกลับนะ’ หรือไม่พูดมันก็ไม่ได้สร้างความแตกต่างอะไรใช่ไหมล่ะ?”

 

พูดง่ายจังนะ

มันก็อาจจะจริงอย่างที่เธอว่าแต่……….วิธีการพูดของเธอมันทำให้รู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย

ราวกับว่าเอะใจได้ถึงอารมณ์มาคุแปลกๆที่เกิดขึ้นระหว่างเรา

มานะก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงร่าเริง

 

“เอาน่าๆ สำหรับตอนนี้พี่ชายก็มีอิสระที่จะทำเรื่องของตัวเองได้ล่ะนะแล้วก็ไม่ต้องมาห่วงพวกเราหรอกนะ!”

 

ไอ้ความเห็นที่ไม่น่าให้อภัยนั่นมันอะไร?

 

“นี่มันห้องชั้นแท้ๆแล้วทำไมมานะถึงต้องมาบอกว่าชั้นมีอิสระจะทำอะไรก็ได้ล่ะ?”

“แล้วนี่คิดจะไล่ตะเพิดพวกเราอีกแล้วเหรอ? สึคัจจิจะใจแคบเกินไปแล้ว! เพราะงี้แหละถึงหาแฟนไม่ได้สักทีน่ะ”

 

รูนะจังถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา

 

“ก็-บอก-แล้วไง! ว่าทำไมถึงไม่ไปเอะอะกันที่ห้องของมานะแทนไงเล่า?”

 “นี่สึคัจจิน่ะยังไม่เคยเห็นสภาพห้องของมานะใช่ไหม? เราอยู่สถานที่พรรค์นั้นไม่ได้หรอกนะ”

 

เพื่อนๆของเธอให้คำจำกัดความห้องของเธอว่า “สถานที่พรรค์นั้น” นี่ห้องของมานะมันรกขนาดนั้นเลยงั้นรึ?

เธอเคยเป็นคนละเอียดยิบแต่ตอนนี้กลายเป็นคนที่มีห้องรกไปซะได้…………

นี่ก็เป็นอีกหนึ่งผลกระทบจากการที่เปลี่ยนคลาสไปเป็นแยงกี้อย่างงั้นรึ?

ขณะที่ผมจ้องมานะอย่างกังวลใจ อาริสะจังก็ชี้ไปที่ห้องของมานะแล้วก็พูดว่า

 

“ก็มันมีแต่ตุ๊กตาสัตว์น่ารักๆเต็มไปหมดจนไม่มีแม้แต่ที่จะวางเท้าเลยและถ้าหนูเผลอทำน้ำผลไม้หรือขนมหกใส่เธอก็จะโกรธมากที่ตุ๊กตาสัวต์พวกนั้นสกปรกน่ะมันก็นุ่มนิ่มน่ารักดีอยู่หรอกนะแต่ก็ทำตัวผ่อนคลายไม่ได้เลยน่ะสิ”

“อะไรล่ะนั่นแล้วทำไมถึงไม่เก็บพวกตุ๊กตาจัดที่จัดทางหาที่ว่างให้มันเรียบร้อยซะล่ะ?”

 

ก็ถ้าห้องไม่รกแล้วก็สิ้นเรื่องไม่ใช่รึ?

ผมคิดอย่างงั้นแต่ด้วยเหตุผลบางอย่างทุกคนก็มองมาที่ผม

มีอะไรล่ะ? หรือว่าที่ห้องจะมีแต่ตุ๊กตาสัตว์จนไม่แม้แต่จะมีที่ว่างเหลือแล้วน่ะ?

 

“ยังไงก็เถอะ! พวกเราอยากจะมาเอะอะโวยวายกันในห้องนี้ยังไงล่ะ! แล้วเราก็ทำมาโดยตลอด! พี่จะมาขอให้เราไปตอนนี้ไม่ได้หรอกนะ!”

 

มานะพูดออกมาด้วยท่าทีสิ้นหวังสุดๆ

 

“ตอนที่เธอพากันมาเล่นกันที่นี่ชั้นก็เคยไม่อยู่มาก่อนล่ะนะแต่ตอนนี้อะไรๆมันก็เปลี่ยนไปแล้วตอนนี้ชั้นได้กลับบ้านไวแล้วเพราะงั้นเธอก็ต้องแก้ปัญหาเอาเอง”

“โธ่เว้ย…….ไอ้พี่ขี้งก!”

 “ไม่ได้ขี้งกเฟ้ย! มานะที่ไม่ยอมเก็บกวาดห้องของตัวเองนั่นแหละที่ขี้งกน่ะ!”

 

ในที่สุดศึกระหว่าง 2 พี่น้องก็ปะทุขึ้น

ในตอนที่ผมกับมานะกำลังฟัดกันอยู่ได้ครู่หนึ่งเอริกะจังก็เข้ามาเพื่อทำให้พวกเราสงบลง

 

“เอาล่ะๆ ใจเย็นก่อนนี่ไม่ใช่ปัญหาที่จะแก้ไขด้วยการที่พูดคุยไม่ใช่เหรอ?”

“ไม่ล่ะ มาคุยกันให้รู้เรื่องให้มันจบๆไปเลยดีกว่า…….”

 

เธอได้ล้มเลิกความคิดที่ว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้ไปแล้ว……….

เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะแก้ไขปัญหาผ่านการพูดคุยกันเลยสักนิด

 

“แล้วความคิดที่ดีกว่านี้ไหมล่ะ?”

 

มานะถามเอริกะจังแล้วเอริกะจังก็ตอบกลับ

 

“นั่นสินะ……….งั้นเอาเป็นผู้ที่ชนะเกมจะได้อยู่ในห้องนี้เป็นไงล่ะ?”

“ไม่ดิ ไหงงั้นล่ะ? แล้วทำไมเจ้าของห้องถึงจะต้องมาถูกไล่ออกจากห้องโดยขึ้นกับว่าใครชนะใครแพ้เนี่ย? อย่างน้อยเอาเป็นให้แชร์ห้องด้วยถ้าเธอชนะก็แล้วกัน”

“ก็ดีนะงั้นก็มาเริ่มกันเลยคุณพี่ชาย”

 

เอริกะจังยิ้มกว้างมาที่ผม

รู้สึกเหมือนตัวเองโดนจับมัดมือชกเลยแฮะ……

 

“อ่า ก็ได้เข้าใจแล้ว….ว่าแต่เราจะเล่นเกมอะไรกันดีล่ะ? เล่นเกมแก้โจทย์คณิตศาสตร์ ม.ต้น ไหมล่ะ?”

“หา??? จะโหดร้ายกันเกินไปหน่อยไหมนั่น”

 

ไอเดียเกมที่ผมเสนอถูกมานะปัดตกทันที

 

‘ฟุฟุฟุ’ จากนั้นเอริกะจังก็เริ่มหัวเราะออกมา

 

“งั้นหนูจะแนะนำเกมที่เจ๋งที่สุดก็แล้วกันค่ะมันมีชื่อเกมว่า ‘เกมทายขนาดหน้าอก!’”

“ครับ?……”

 

ชักสังหรณ์ใจไม่ดีซะแล้วสิและใบหน้าของผมก็แข็งทื่อ

 

“หนูจะขอให้คุณพี่ชายเดาขนาดหน้าอกของพวกเราทั้ง 4 คนโดยบอกเป็นตัวอักษรมาค่ะถ้าเกิดว่าคุณพี่ชายเดาขนาดของพวกเราทุกคนได้ ห้องๆนี้ก็จะเป็นของคุณพี่ชายอย่างเป็นทางการ”

“ไม่เอา นั่นก็อำมหิตเกินไปไหม”

 

นี่ที่เธอกำลังขอให้คนที่ไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องผู้หญิงเลยสักนิดทำอะไรน่ะ?

มันก็ไม่มีทางที่ผมจะมานั่งเดาขนาดหน้าอกของพวกเธอในขณะที่พวกเธอยังสวมเครื่องแบบอยู่อย่างงั้นได้หรอก ไม่สิ…ต่อให้พวกหล่อนจะยอมให้ผมได้เห็นเรือนร่างจริงๆของพวกเธอน่ะผมก็ไม่อาจที่จะเข้าใจได้อยู่ดี

 

“ก็ดีนะ! แต่มันจะไม่ยากเกินไปเหรอถ้าไม่มีคำใบ้ให้เลยน่ะ? ก็พี่ชายน่ะเป็นไอ้เวอร์จิ้นนี่นะ”

 

ยัยมานะได้ทีเอาใหญ่เลยนะ

 

“ก็ได้งั้นคำใบ้ก็คือหนูจะยอมให้คุณพี่ชายจับพวกมันก็ได้ค่ะ! จะจับหนูมากเท่าไหร่ก็ได้ตามที่คุณพี่ชายต้องการเลยและจะวัดหน้าอกของหนูก็ได้!”

 

เอริกะจังอนุญาตผมด้วยสีหน้าที่เชื่อมั่นในตัวเอง

เธอดูเหมือนว่าเธอพร้อมที่จะฆ่าผมให้ตายในทางสังคมเลยแฮะ

ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเกาหัว

 

“มันก็ต้องไม่มีทางที่ชั้นจะไปแตะเนื้อต้องตัวเธออยู่แล้วน่ะสิ………เธอจะเอาเกมนี้จริงดิ? รูนะจัง อาริสะจัง พวกเธอโอเคที่จะให้ชั้นเดาจริงๆเหรอ?”

 

เมื่อผมถามเพื่อขอคำยืนยันรูนะจังก็ยิ้มอย่างอาจหาญและพูดว่า

“ถ้าคิดว่าเดาถูก ก็เดามาเลยจ้า” ส่วนอาริสะจังก็พูดพร้อมยิ้มแฉ่งว่า

“ไม่ต้องกังวลไปหรอกถ้าพี่ชายเดาถูกหนูก็จะบอกตามตรงไปเลยว่าเดาถูกน่ะ”

 

ถ้างั้นมันก็ชัดเลยว่าวิธีเดียวที่จะเฉดหัวยัยพวกแยงกี้พวกนี้คือการชนะเกมนี่ซะ

 

ผมได้ยินมาอยู่ว่าขนาดหน้าอกของผู้หญิงญี่ปุ่นส่วนมากจะเป็นคัพ B,C แล้วก็ D และก็อย่าลืมที่โฮชิโนะบอกกับผมว่าขนาดของหน้าอกคือความแตกต่างระหว่างช่วงบนและช่วงล่างหรือก็คือถ้าช่วงล่างนั้นมันมีน้ำมีนวลน้อยกว่า

ตัวหน้าอกก็จะดูเล็กกว่าที่พวกผู้ชายจินตการไว้แถมพวกเธอทั้ง 4 คนก็หุ่นบางร่างเล็กกันเพราะงั้นขนาดหน้าอกที่แท้จริงของพวกเธอจะต้องใหญ่กว่าที่ผมกะด้วยสายตาเป็นแน่แท้

เนื่องจากผมไม่สามารถไปสัมผัสพวกมันตรงๆได้ ผมจึงไม่มีทางเลือกนอกจากจะต้องอนุมานเอาเอง

แต่ยังไงซะก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเดาให้หมดทุกคน

 

“มานะคัพ C”

“ห๋า!? แล้วไหงพี่ถึงได้รู้ได้ล่ะเนี่ย พี่ชายบ้าที่สุด!!”

 

พอผมพูดอย่างนั้นหน้าของมานะก็เปลี่ยนเป็นแดงแจ๋ดูเหมือนว่าผมจะถูกแฮะ

 

“อย่าบอกนะว่า……….พี่เช็คเสื้อผ้าของหนูน่ะ…….”

“ไม่ได้เช็คสักหน่อยก็เมื่อวันก่อนที่แม่ไปซื้อชุดชั้นในใหม่แล้วพอพวกเรากลับถึงบ้านเธอกับแม่ก็คุยกันเรื่องขนาดแล้วเธอก็เป็นคนพูดเองว่ามันใหญ่กว่าเดิมแล้วน่ะ”

“ก็อย่าฟังสิยะ!! อย่างน้อยๆก็ช่วยทำเป็นไม่ได้ยินซะเซ่!!!”

“ก็นั่นถึงเป็นเหตุผลที่ชั้นทำเป็นไม่ได้ยินมาจนถึงตอนนี้ไงล่ะ!”

 

อย่าลืมว่าคนที่ทำให้ต้องโพล่งออกมาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเธอเองนั่นแหละ

 

“มานะคัพ C ……..บ้าจริง! ทั้งที่คิดว่าเราน่าจะเป็นพวกเดียวกันแท้ๆ……”

 

รูนะจังก้มหน้าลงด้วยความหงุดหงิดดูจากอาการแล้วผมว่า……….

 

“ถ้าอย่างนั้นรูนะจังก็คัพ B”

“ม่ายยยยยย!! หนูไม่อยากที่จะเล็กที่สุดในหมู่เพื่อนน๊า!!!”

 

รูนะจังทรุดตัวลงเข่าเช็ดพื้นทั้งน้ำตา

ก็ถ้าเธอมีเรื่องที่เป็นปมด้อยที่ซับซ้อนแบบนี้ไหงถึงได้อนุญาตให้เราเล่นเกมนี้ล่ะครับ?

อันนี้ถามจริงจังเลยนะ

 

“ถ้างั้นแล้วหนูล่ะ?”

 

อาริสะจังเข้ามายืนต่อหน้าผมด้วยท่าทางใจเย็น

หน้าอกหน้าใจของเธอดูใหญ่กว่ามานะแต่ผมก็ไม่รู้ว่ามันใหญ่กว่าแค่ไหน

มันอาจจะเท่าๆกับมานะก็ได้เพราะงั้นอาจจะ C หรือไม่ก็ใหญ่กว่า…..

ไม่สิ เธอต้องมั่นใจในขนาดของตัวเองพอสมควรเลย ตัดสินจากท่าทางใจเย็นของเธอ

พูดอีกนัยก็คือเธอจะต้อง D หรือไม่ก็ใหญ่กว่ามานะ

 

“อยากจะลองจับดูไหมล่ะ?”

 

อาริสะจังจับหน้าอกตัวเองยกขึ้นมาและจากการเคลื่อนไหวนั้น

ผมก็ได้เห็นว่ามันมีขนาดที่กำลังพอดี

เคยได้ยินมาว่าปกติแล้วไซส์เบิ้มๆจะถือว่าเริ่มด้วยคัพ E งั้นก็หมายความว่า…….

ตัดสินใจล่ะ

 

“คัพ E?”

“ว้าว ถูกต้อง! เก่งจังเลยนะ!”

 

ก็ดีใจที่ชนะอยู่หรอกนะแต่ก็ยังงงๆอยู่มันคุ้มค่ารึเปล่านะ?

 

“เหลือหนูคนสุดท้าย”

 

และลาสบอสเอริกะจังก็มายืนอยู่ตรงหน้าผม

รู้สึกได้เลยว่าเอริกะจังใหญ่แน่นอนแต่ขนาดก็ยังเป็นปริศนา

ในขณะที่ผมครุ่นคิดจ้องไปที่เอริกะจังเธอก็ยิ้มให้ผม

 

“ก็ถ้าคุณพี่ชายไม่กล้าจะจับพวกมันดูล่ะก็ ทำไมไม่ให้หนูถอดออกแล้วโชว์ให้ดูแทนล่ะคะ?”

“ไม่เป็นไรขอบคุณ”

 

ผมรีบตอบทันทีเพื่อห้ามเธอ

ถึงแม้ว่าจะมีคำใบ้เพิ่มเติมแต่ก็ไม่มีข้อพิสูจน์ใดๆว่าผมเดาถูกเพราะงั้นแผนที่ดีที่สุดคือตอบโดยให้มีความเสี่ยงน้อยที่สุดละกัน

 

“F?”

 

ตอนที่ผมพูดแบบนั้นสีหน้าของมานะ รูนะจังและอาริสะจังก็เปลี่ยนไป

แล้วอาริสะก็เข้าไปคว้าแขนเอริกะจัง

 

“เอ๊ะ? เดี๋ยวนะเอริกะน่ะคัพ E ใช่ไหมล่ะ?”

“เอ่อ…..งั้นเหรอ? ไม่ใช่ว่า F หรอกเหรอ?”

“ไม่ๆๆ ไม่ว่าเธอจะว่ายังไงมันก็จะโตเร็วเกินไปหน่อยไหมล่ะนั่น! เธอน่ะคัพ E แน่ๆ! พวกเราน่ะเท่าๆกันใช่ไหมล่ะ!?”

“เอ๋…..? ตอนที่ชั้นไปซื้อชุดชั้นในมาใหม่ชั้นว่าชั้นก็ซื้อของไซส์ของคัพ F มานะ…..?”

“ตั้งใจสินะ! เธอตั้งใจซื้อมาสินะ!”

 

หลังจากพูดอย่างนั้นอาริสะจังก็เริ่มถอดเครื่องแบบของเอริกะจัง

 

“ดะ-เดี๋ยว! ทำอะไรเนี่ย!”

 

ผมเริ่มเลิ่กลั่กและอาริสะจังก็ตอบกลับ

 

“ก็ยืนยันขนาดของเธอไงคะ! หนูจะถอดเสื้อในของเธอออกแล้วเช็คขนาดที่มันเขียนไว้ตรงป้ายดู!”

“ไม่ได้สิเฮ้ย! อย่ามาทำอะไรแบบนั้นต่อหน้าตรูเซ่!!!”

 

ผมตื่นตระหนกและรีบชิ่งออกมาจากห้อง

ขณะที่ผมถอนหายใจออกมาตรงโถงทางเดินผมก็ได้ยินเสียงคร่ำครวญของยัยพวก Jk ที่อยู่ข้างในห้อง

 

“F จริงๆด้วย……….ตอบถูกหมดเลย…..”

 

ชัดเจนว่าผมชนะไอ้เกมทายขนาดหน้าอกนี่แล้ว

แต่ผมก็เป็นคนที่เดินออกมาจากห้องซะเอง

ผมยอมแพ้และมุ่งหน้าไปยังห้องนั่งเล่นอย่างเงียบๆเพื่อไม่ให้ตัวเองได้ยินพวกหล่อนพูดถึงหน่มน๊มในห้องของผมอีก

ผมไม่คิดว่าตัวเองจะกลับไปที่ห้องได้จนกว่ายัยพวกแยงกี้จะพากันกลับบ้านกันไปก่อน…..

ผมคิดอย่างนั้น……