[นิยายแปล] ฝ่าปริศนา ตะลุยโลกเบื้องหลัง - ตอนที่ 87 ไฟล์ 10 : คุณซันนุกิและคุณคาราเทก้า [6.1]

ฉันกับนัตสึมิหันกลับไปพร้อมกันเลย ฉันมองตรงไปที่ต้นไม้ต้นนั้นที่มีกิ่งๆ นึงถูกตัดออกไป มีร่างๆ นึงในชุดกิโมโนกำลังยืนอยู่ที่โคนต้นไม้ต้นนั้นด้วย

เป็นหญิงแก่ในชุดกิโมโนสวยงาม แต่ท่าทางที่เธอโค้งตัวอยู่กึ่งนึงนั่นน่ะดูผิดธรรมชาติสุดๆ เลย

มาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย? ไม่รู้สึกตัวเลย

 

“ใครน่ะ?”

 

นัตสึมิถามออกไป แล้วยายแก่คนนั้นก็ตอบกลับมา

 

“ฉันคือซันนุกิคันโนะ”

 

โทริโกะกับอาคาริวิ่งมารวมกับพวกเรา แล้วพวกเรา 4 คนมารวมกลุ่มกันที่มุมๆ นึงของสวน ยายแก่ที่เรียกตัวเองว่าซันนุกิคันโนะก็ยิ้มออกมา

 

“มาที่นี่เพื่ออะไร?”

 

นัตสึมิถามออกไปเชิงข่มขู่ด้วย

 

“เพราะฉันยังไม่ได้ไป”
“ฮะ?”
“ฉันยังไม่ได้ฟันมาเลย เพราะงั้นก็คงให้หนูไม่ได้หรอก”
“พูดเรื่องอะไรเนี่ย?”
“ทีนี้ ดูเหมือน ฉันต้องเอาไปด้วยสินะ”

 

ทันทีที่ยายแก่พูดจบ นัตสึมิก็โก่งตัว ร้องโอดครวญออกมาเลย

 

“คุณอิชิคาวะ?”

 

นัตสึมิเอามือทั้ง 2 ข้างปิดปากเอาไว้ แล้วฉันก็เห็นเหมือนเส้นด้ายสีแดงไหลรินออกมาตามร่องนิ้วของเธอ เลือดหยดตกลงกับพื้น แล้วก็มีอะไรสีขาวๆ ตกอยู่ตรงนั้นด้วย

มันคือ ฟัน

 

“อั๊ก… อะไรกันเนี่ย!?”

 

นัตสึมิกรี๊ดออกมา พร้อมกับเลือดที่ทะลักจากปากเลย

 

“หนึ่งซี่แล้ว”

 

ยายแก่พูดขึ้นมา รอยยิ้มยังอยู่บนหน้าไม่หายไปไหน

 

“นัตซึน!!”

 

อาคาริรีบวิ่งเข้ามาขวาง แล้วตั้งท่าคาราเต้ต่อเลย

 

“ทำอะไรกับนัตซึนน่ะ!? ยัยแก่!!”

 

เสียงตะโกนนั่นดังกว่าที่ฉันคิดว่าร่างเล็กๆ ของเธอจะร้องออกมาได้ทำเอาฉันกลัวไปแวบนึงเลย แต่ยายแก่นั่นก็ไม่สะดุ้งสะเทือนเลยซักนิด

 

“ฉันคือซันนุกิคันโนะ”

 

เธอพูดประโยคเดียวกับก่อนหน้านี้ซ้ำมาอย่างไร้อารมณ์ ไม่ต้องสงสัยเลย นี่ต้องเป็น [ปรากฏการณ์] จากโลกเบื้องหลังแน่ๆ

 

“อาคาริ ไม่นะ”

 

นัตสึมิพยายามจะหยุดเธอ มือก็ยังปิดปากของตัวเองเอาไว้อยู่ แต่อาคาริก็ไม่ได้หันกลับมาเลย

 

“ถอยไปก่อนนะ นัตซึน”

 

โทริโกะที่ยืนอยู่ข้างๆ ฉันล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าโท้ท แล้วพวกเราก็สบตากันพอดี เธอบอกให้ฉันรู้ว่าเธอสามารถชักปืนออกมาได้ตลอดเวลา แต่ฉันก็ส่ายหัวนิดๆ บอกไป ไม่ได้นะ โทริโกะ เรายังไม่เข้าใจสถานการณ์ตรงนี้เลย

ฉันใช้ตาขวาของตัวเองเพ่งมองเพื่อฝ่าม่านบดบังความเป็นจริงไป―เพื่อจะมองให้เห็นร่างจริงของซันนุกิคันโนะ

ภาพของยายแก่คนนั้นเบลอไป แล้วของอื่นที่มันต่างออกไปอย่างสิ้นเชิงก็โผล่มาให้เห็นแทน

ซากมัมมี่ลิงแห้งๆ 5 ซากพันกันอยู่ที่ใจกลางของของชิ้นนั้น แล้วก็มีฟันของมนุษย์จำนวนนับไม่ถ้วนวนอยู่รอบๆ ยังกับฝูงยุงเลย รูปร่างวิปลาสนั่นที่ห่างไกลจากของที่มนุษย์ทำขึ้นสุดๆ นั่นน่ะ ทำเอาฉันผงะไปเลย ปากของมัมมี่ขยับ แล้วเสียงของมนุษย์ก็ดังออกมาจากช่องว่างสีดำสนิทของร่างนั้น

 

 

“คุณคาราเทก้า ฉันขอได้มั้ย?”

 

ซันนุกิคันโนะที่ถูกเปลื้องร่างของยายแก่ออกไปก็พูดถามอาคาริ ซักพัก ฉันก็นึกขึ้นได้―[i]เจ้านั่นเพิ่งจะใช้ชื่อเล่นที่ฉันตั้งให้อาคารินี่นา![/i]

แต่อาคาริก็ไม่ได้โดนคำพูดนั้นทำให้เสียสมาธิไปเลย

 

“หุบปากไปเลย แกจะไม่ได้อะไรทั้งนั้นแหละ”

 

เธอพึมพำขึ้นมาอย่างเดือดดาล ก่อนจะเข้าประชิดตัวอีกฝ่ายไปเรื่อยๆ แต่เธอก็ยังไม่ได้ลงมืออะไร; ฉันมองออกเลยล่ะว่าเธอลังเลที่จะซัดนั่นแหละ ก็แน่ล่ะ มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ในสายตาของเธอ เธอเห็นเป็นแค่ยายแก่ตัวเล็กๆ คนนึงเท่านั้นเองนี่

ฟันที่ว่ายวนอยู่รอบซันนุกิคันโนะเปลี่ยนทิศทางการเคลื่อนที่เหมือนกับกำลังเล็งเป้า วงวนนั้นเข้าไปใกล้กับอาคาริ แล้วเธอก็ร้องออกมาเลย

 

“…โอ้ย”

 

ฟันอีกซี่ที่เลือดชุ่มโชกก็หลุดออกมาจากปากของอาคาริ

 

“สองซี่”

 

ซันนุกิคันโนะนับต่อ

 

“โซราโอะ ได้หรือยัง?”

 

โทริโกะถามขึ้นมาอย่างร้อนรน แต่ฉันก็เผลอตะโกนใส่เธอไป

 

“ไม่! ถอยไปก่อน! โทริโกะ!”
“เอ๊ะ? แค่ระว-…”
“ไม่ได้เด็ดขาด! แค่ฟังฉันก็พอ! อยู่เฉยๆ!”
“เฉยๆ?”
“โอเคมั้ย!?”
“อ- โอเค…”

 

ถึงเธอจะมองฉันแบบงงๆ ก็เถอะ แต่โทริโกะต้องตกใจกับความรุนแรงของฉันแหงๆ เพราะเธอผงะถอยหลังไปเลย

ก็จริงอยู่นะว่าปืนอาจจะใช้ได้ผล แต่พวกเราก็แค่ใช้มันไม่ได้เท่านั้นเอง มันยิ่งกว่างานช้างเลยนะถ้าเกิดเปิดฉากยิงในย่านชุมชนแบบนี้น่ะ อีกอย่าง… ถ้าเธอลั่นไกใส่ล่ะก็ ฝ่ายนั้นก็อาจจะเล็งเป้าหมายมาที่เธอก็ได้ ฉันไม่มีทางยอมให้ไอ้ตัวนั้นมันมาแตะฟันของโทริโกะอย่างเด็ดขาดเลย!

 

“อาคาริ! เจ้านั่นมันไม่ใช่มนุษย์นะ! ซัดมันให้น่วมได้เลย!”
“ม- ไม่ใช่เหรอคะรุ่นพี่!?”
“ไม่มีปัญหา! ถล่มให้ยับไปเลย! เธอพยายามจะเตะแมวนินจามาแล้วไม่ใช่เหรอ? นี่ก็เหมือนกัน! ถ้าเธอเตะแมวได้ ยายแก่ประหลาดนี่เธอก็เตะได้เหมือนกันนั่นแหละ!”
“พูดถึงฉันซะดูไม่ดีเลยนะคะรุ่นพี่! ก็เจ้าพวกนั้นมีมีดด้วยนี่คะ ฉันก็ต้องปกป้องตัวเองสิ แถม… เดี๋ยวก่อน เจ้านี่ก็มีอะไรด้วยงั้นเหรอคะ!? มันทำอะไรกับฉัน!? แล้วก็นัตซึนด้วย!?”
“เจ้านั่นดึงฟันของพวกเธอออกมาได้เร็วมากๆ น่ะสิ เร็วเข้า เดี๋ยวก็โดนมันเล่นงานอีกหรอก”
“จริงเหรอคะเนี่ย? แต่ว่า…”

 

ถึงฉันจะพูดกับเธอไปแบบนั้น แต่อาคาริก็ยังลังเลอยู่เลย

เอาล่ะ ถ้างั้น นี่มันเรื่องฉุกเฉินแล้วล่ะ… ขอโทษนะ ฉันขอใช้คาราเต้ของเธอหน่อยแล้วกัน

 

“โอเค อาคาริ ฟังฉันนะ เดี๋ยวฉันจะมองที่เธอแล้ว”
“รุ่นพี่?”
“เพราะฉันมองอยู่ เธอจะแข็งแกร่ง จะสัตว์ประหลาดหน้าไหน คาราเต้ของเธอก็ซัดมันได้หมดเลย”

 

ฉันใช้ตาขวาของฉันจ้องไปไม่ใช่แค่ซันนุกิคันโนะแล้ว แต่จ้องไปที่อาคาริด้วย

 

“ซัดมันให้ยับไปเลย คาราเทก้า”

 

ทันใดนั้น อาคาริก็หยุดกึก ก่อนจะเริ่มหัวเราะคิกคักออกมา ตลอดเวลาก่อนหน้านั้น ท่าทางของเธอไม่ได้เปิดช่องว่างเลยนะ แต่จู่ๆ เธอก็ผ่อนคลายลงมาซะเฉยๆ เธอโยกหัวไปทางซ้าย ทางขวา แล้วก็บิดคอของตัวเอง

 

“งึก ฮิฮิ อ่า จริงด้วย ฉันเก่งอยู่แล้วนี่นะ ฮิฮิ”
“อาคาริ…?”

 

นัตสึมิเรียกชื่อเธอออกไป น้ำเสียงหวาดระแวงสงสัยสุดๆ ไปเลย

 

“โทดนะ นัตซึน ใช้เวลานานไปหน่อย มันก็เลยดึงฟันของเธอออกมาเลย ฮิฮิ ฉันเองก็ด้วยนี่นะ ฮิฮิ”
“อาคาริ เป็นอะไรไปน่ะ?”
“ไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย ก็แค่โมโหเท่านั้นเอง มาทำร้ายนัตซึนแบบนี้ อย่ามาแค้นพวกเราเชียวล่ะ ยัยแก่ จบเรื่องนี้เมื่อไหร่ได้ใช้ฟันปลอมแน่”

 

อาคาริพูดไปด้วยเสียงข่มขู่ ก่อนจะถีบพื้นออกไปกระโดดถีบใส่ซันนุกิคันโนะแบบเต็มๆ อย่างสวยงาม ท่าสวยที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาเลยล่ะ อีกฝ่ายก็เซไปเลย ส่วนอาคาริก็กลับลงมายืนกับพื้น จากนั้นก็ถีบ 3 ระดับต่อเนื่องไปเลย

 

TN: เล่นยังงี้เลยเหรอ!?