[นิยายแปล] ฝ่าปริศนา ตะลุยโลกเบื้องหลัง - ตอนที่ 132 ไฟล์ 14 : คำเชิญชวนไปเที่ยวบ่อน้ำพุร้อน [7.1]

พวกเราเดินลอดใต้ม่านสีแดงที่ยาวลงมาครึ่งนึงของช่องประตูเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุดที่ดูทั้งใหม่ทั้งสว่างจนดูโดดออกมาจากโรงแรมเก่าๆ นี่เลย ดูเหมือนที่นี่จะเพิ่งถูกปรับปรุงมาได้ไม่นานเลย พวกเราหนีบผ้าเช็ดตัวกับยูกาตะมาจากห้องของพวกเราเอาไว้ในแขน ก่อนจะมารวมตัวกันที่หน้าตู้ล็อกเกอร์ที่เปิดอยู่

พวกเราไม่ใช่คนกลุ่มเดียวที่อยู่ในห้องเปลี่ยนชุดนี่หรอก—ยังมีแขกคนอื่นๆ อีกหลายคนเลยบางคนก็เปิดประตูกระจกที่กั้นห้องนี้กับบ่อน้ำร้อนเข้าๆ ออกๆ อยู่เรื่อยๆ โทริโกะตกใจจนตาเบิกกว้างเลยที่เห็นผู้หญิงหลากหลายวัยเดินขวักไขว่กันเยอะขนาดนี้ แต่ละคนก็ไม่นุ่งอะไรเลยนอกจากผ้าเช็ดตัว

ฉันต้องทำอะไรซักอย่างแล้วสิ

 

“อย่าไปจ้องแบบนั้นสิ”
“ว้าย?”

 

ฉันกระซิบบอกเธอที่หูเบาๆ โทริโกะก็ตกใจจนกรี๊ดออกมานิดๆ จนฉันเกือบจะหลุดขำออกมาเลย นี่มันชักจะสนุกขึ้นๆ แล้วสิ ก่อนหน้านี้ก็มีหลายครั้งเลยนะที่ฉันคิดว่า ‘เรานี่โตมาจากสภาพแวดล้อมที่ต่างกันจริงๆ เนอะ?’ แต่นี่เป็นครั้งแรกเลยล่ะที่ฉันได้เห็นชัดขนาดนี้

 

“พวกเธอ 2 คนนี่ ถ้าไม่มีผู้ใหญ่คอยดูแลก็ยังไปอาบน้ำกันไม่ได้รึไงเนี่ย? ฉันล่ะเชื่อเลย ทำไมไม่ใส่ผ้าอ้อมมันซะทั้งชีวิตไปเลยล่ะ?”

 

คุณโคซากุระบ่นมาพร้อมกับหยอดเหรียญ 100 เยนเข้าไปในตู้ล็อกเกอร์

 

“เออ คุณโคซากุระคะ อันนั้นเดี๋ยวฉันจ่าย-…”
“แค่นี้ฉันจ่ายเองก็ได้หรอกน่า! อีกอย่าง ยังไงเดี๋ยวก็ได้เงินคืนอยู่แล้วด้วย”

 

ส่วนทางโทริโกะนี่ เธอยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าตู้ล็อกเกอร์ที่เปิดอยู่ ตัวแข็งทื่อไปแล้ว

 

“ไหวมั้ย โทริโกะ?”
“อือ”
“ถอดเสื้อผ้าไว้ตรงนี้นะ เอาไปแค่กุญแจ กระเป๋าใส่เครื่องอาบน้ำ แล้วก็ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กก็พอ”
“รู้แล้ว”

 

รู้แล้ว จริงมั้ยเนี่ย…?

ดูเหมือนถ้าฉันไม่ทำเป็นตัวอย่าง โทริโกะจะไม่ทำอะไรเลยสินะ ฉันก็เลยกลั้นใจ เริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก

ความจริง มาถึงจุดนี้แล้ว ความเขินความอายที่ฉันมีตอนแรกมันก็หายไปเยอะแล้วนะ พอเราเข้ามาในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ก็มีคนอื่นๆ ที่แก้ผ้าร่างเปล่าเปลือยกันเยอะแยะไปหมด แล้วถ้าฉันมาคิดอย่างใจเย็น ทั้งหมดที่พวกเราทำมันก็แค่มาอาบน้ำกันเท่านั้นเอง

แต่ ถึงยังงั้นก็เถอะ…

โอ้ย โทริโกะ

ทำไมเธอต้องมาจ้องฉันขนาดนี้ด้วยเนี่ย?

ฉันเมินสายตาที่จ้องเขม็งมาจากทางด้านข้าง ก่อนจะรีบๆ ถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก แล้วก็สูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะหันหน้าไปหาโทริโกะ

โทริโกะเบิกตาโพลง จ้องมาที่ร่างเปลือยเปล่าของฉัน โดยที่ยังไม่ถอดเสื้อผ้าออกจากตัวซักชิ้นเลย

ถอดๆ ซักทีเถอะน่า…

 

“โทริโกะ…”

 

พอฉันเรียกชื่อเธอ เธอก็กระพริบตาปริบๆ เหมือนกับเพิ่งตื่นจากความฝัน

 

“เดี๋ยวพวกเราล่วงหน้าไปก่อนนะ”
“อ- โอเค…”

 

คุณโคซากุระเองก็ถอดเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยเหมือนฉันเลย ฉันรู้สึกได้เลยว่าสายตาของโทริโกะมองตามพวกเราไปถึงที่พวกเราเปิดประตูกระจกหนักๆ ออก แล้วเข้าไปที่บ่อน้ำพุร้อน

กลิ่นกำมะถันยิ่งแรงขึ้น แล้วก็มีไอน้ำมาบังสายตาของฉันด้วย

ฉันราดน้ำร้อนใส่ตัวเอง นั่งที่เก้าอี้พลาสติกตัวนึงตรงจุดล้างตัว แล้วก็เอาแชมพูจากกระเป๋าออกมาล้างหน้า พอฉันล้างฟองออก ประตูห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก็เปิดออก โทริโกะที่ดูเหงาหงอยก็เดินเข้ามา พยายามปิดบังด้านหน้าของตัวเองด้วยผ้าเช็ดตัวของเธอเอาไว้

 

ถึงจะเตรียมใจเอาไว้แล้วก็เถอะ แต่ตอนนี้ จากที่ฉันเคยเห็นโทริโกะแก้ผ้าแบบนี้เป็นครั้งแรกนับจากที่นาฮะ ฉันก็รู้สึกหายใจไม่ออกเลย

ทำไมถึงได้… สวยขนาดนี้นะ? ดูดีไปซะทุกส่วนเลย ยังกับงานศิลปะแน่ะ งานศิลป์มีชีวิตและลมหายใจชัดๆ…

ในตอนที่ฉันจ้องเธออยู่อย่างชื่นชม คุณโคซากุระก็พึมพำขึ้นมา

 

“นี่อะไรเนี่ย บอตติเชลลีรึไง?”
“…เอ๊ะ อะไรนะคะ”
“ยัยนั่นดูเหมือนภาพวาดวีนัสในเปลือกหอยเลยไม่ใช่เหรอนั่นน่ะ?”

 

พอตามทัน ฉันก็หลุดหัวเราะออกมาเลย จริงด้วย—โทริโกะดูเหมือนภาพวาด [กำเนิดวีนัส] เลยล่ะตอนนี้; ตรงท่าทางที่เธอปิดบังตัวเอง แล้วก็ตรงสีหน้าสับสนนั่นด้วย

แถมพอหัวเราะแล้ว ความตึงเครียดที่เคยรู้สึกก่อนหน้านี้ก็หายไปด้วย

 

TN: The Birth of Venus หรือชื่อในภาษาอิตาลีอย่าง “Nascita di Venere” เป็นภาพวาดผลงานของซานโดร บอตติเชลลี จิตรกรสมัยเรอเนซองส์คนสำคัญชาวอิตาลี ปัจจุบันตั้งแสดงอยู่ที่หอศิลป์อุฟฟิซิ ในเมืองฟลอเร็นซ์ ประเทศอิตาลี

 

“โทริโกะ ทางนี้”

 

ตอนที่ฉันยกมือขึ้นเรียกเธอ เทพีวีนัสที่เพิ่งเกิดก็ดูสบายใจอย่างเห็นได้ชัดเลย

 

“ตอนนี้ต้องทำอะไรเหรอ?”
“พวกเราต้องล้างตัวก่อนจะลงแช่น้ำน่ะ”
“เอ๋? ทุกรอบเลยเหรอ?”
“ถ้าตัวไม่ได้สกปรกอะไรขนาดนั้น แค่เอาน้ำร้อนราดใส่ตัวก็พอ เธอเห็นตรงที่มีน้ำร้อนไหลผ่านที่หน้าประตูทางเข้าใช่มั้ย? ไปตักน้ำจากตรงนั้นมาถังนึง แล้วก็ล้างเหงื่อที่ตัวซะก่อนจะไปลงแช่นะ”

 

ฉันอธิบายเหมือนกับว่าเข้าใจเรื่องนี้หมดเลย เอาจริงๆ ฉันก็ไม่มั่นใจนะว่าตัวเองเข้าใจแล้ว เพราะแบบนั้นแหละ ฉันถึงได้ไปดู [มารยาทการแช่น้ำพุร้อน] ในเน็ตก่อนจะมาน่ะ…

 

“นี่ แล้วนี่ล่ะ?”

 

โทริโกะพูดเสียงเบา ก่อนจะเลิกมือซ้ายของเธอที่ถูกผ้าเช็ดตัวบังเอาไว้อยู่ออกมา

 

“…เออ”

 

ฉันมองไปที่มือซ้ายที่โปร่งแสงของโทริโกะ อ้าปากค้างอยู่แบบนั้น

 

“ขอโทษนะ ลืมไปเลย”
“ฉันก็เหมือนกัน ฉันคิดเรื่องอื่นๆ อยู่เยอะเลยน่ะ”

 

พวกเราหมกมุ่นกับเรื่องที่จะไปเที่ยวออนเซ็นกันทั้งคู่ จนลืมเรื่องที่ว่าพอเธอถอดถุงมือแล้ว มือซ้ายของโทริโกะจะเด่นขนาดไหนไปซะสนิท ก็จริงแหละว่าตาของฉันมันก็เด่นเหมือนกัน แต่ถ้ามองทะลุมือของโทริโกะได้ล่ะก็ มันจะเห็นได้ชัดแบบทันทีทันใดเลยล่ะว่าต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆ พวกเราชักจะชินชากับเรื่องที่มันเกิดขึ้นรอบตัวเราไปหน่อยแล้วแฮะ…

ฉันเหลือบมองดูรอบๆ ว่าคนอื่นๆ เขาทำอะไรกัน พวกเราอยู่ในจุดล้างตัวที่ก็มองอะไรไม่ค่อยเห็นอยู่แล้ว เพราะงั้นตอนนี้ พวกเราก็ยังไม่เป็นไรหรอก แต่ตอนที่เราลงแช่น้ำนี่ มันอาจจะมีปัญหาก็ได้ โทริโกะเป็นคนสวยด้วย นี่ไม่ใช่การพูดตามมุมมองส่วนตัวของฉันหรืออะไรนะ แต่หมายถึงว่า เธอจะดึงดูดความสนใจมาที่ตัวเธอเองน่ะสิ

 

“ถ้างั้น… เอาผ้าบังไว้จนกว่าจะไปแช่น้ำมั้ยล่ะ? ยังไงในน้ำมันก็เห็นอะไรไม่ชัดอยู่แล้ว เพราะงั้นก็คงไม่เป็นไรหรอก”

 

คุณโคซากุระเสนอทางออกให้ด้วยน้ำเสียงที่ดูอิหลักอิเหลื่อ สงสัยจะไม่ใช่แค่ฉันกับโทริโกะล่ะมั้งที่ลืมเรื่องปัญหาแปลกๆ นี่ไปเลยน่ะ

โทริโกะนั่งลงข้างๆ ฉัน ก่อนจะเริ่มล้างหัวเธอด้วยท่าทางอึกอัก

 

“รู้สึกแปลกๆ จังเลยนะ การมาอาบน้ำกับคนอื่นๆ แบบนี้น่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็ชินน่า”

 

ฉันบอกเธอไปเหมือนกับว่าตัวเองผ่านประสบการณ์มาโชกโชนแล้ว

พอตั้งสมาธิได้แล้วนี่ การอาบน้ำกับโทริโกะมันก็ง่ายจนน่าตกใจเลยล่ะ แค่เลี่ยงอย่าไปมองข้างๆ ตัวก็พอ แถมมาคิดดูแล้วนี่ ไม่ว่าจะมีเสื้อผ้าอยู่หรือเปลือยอยู่แบบนี้ ความสวยของโทริโกะก็ทำให้ฉันรู้สึกสับสนไปหมดได้ตลอดอยู่ดี แล้วฉันก็มองเธอตรงๆ ไม่ได้ด้วย ถ้างั้น ก็แค่ทำเหมือนอย่างทุกทีก็พอ

โทริโกะดูจะยังมีปัญหาสงบใจลงมาไม่ได้อยู่เลย ระหว่างล้างตัวก็ยังเหลือบมองมาที่ฉันอยู่ตลอดเลยด้วย

โอเคแหละ เดี๋ยวเธอก็ชิน…

ฉันใช้ฝักบัวล้างน้ำสบู่ออกจากตัว แล้วก็เดินตรงไปที่บ่อออนเซ็น ในเมื่อเรามากันตั้งไกลขนาดนี้ ฉันก็อยากจะมาแช่บ่อกลางแจ้งมากกว่าไปแช่ในห้องนะ พอพวกเราเปิดประตูออกไปข้างนอก ลมเย็นๆ ของฤดูใบไม้ร่วงก็พัดมาโอบรอบตัวเรา

 

“เย็นจัง!”

 

โทริโละร้องขึ้นมา

คุณโคซากุระ ฉัน แล้วก็โทริโกะ—เป็นลำดับแบบนี้ล่ะนะ—รีบวิ่งผ่านลานหินปู และลงไปแช่ในบ่อหินกลางแจ้ง

 

“““ฟิ่ว…”””

 

พวกเราถอนหายใจออกมาพร้อมกันทันทีที่น้ำร้อนในบ่อสัมผัสกับผิวเย็นๆ ของเรา

โทริโกะรวบม้วนผมของเธอตามอย่างที่คุณโคซากุระทำ ตอนที่ฉันนึกได้ว่าผมทรงนี้มันทำให้ฉันเห็นต้นคอของเธอที่แทบจะไม่เคยเห็นด้วยนี่นา โทริโกะก็หันมามองที่ฉันด้วย จนพวกเราสบตากัน ทำเอาฉันกลืนน้ำลายเอื๊อกเลย

 

“ฉันเอาผ้าลงมาจุ่มน้ำไม่ได้ใช่มั้ย?”

 

โทริโกะถามขึ้นมาอย่างเป็นกังวล ฉันเองก็สงบใจตัวเองลงก่อนจะตอบเธอไป

 

“ไม่ได้ นั่นมันข้อห้ามเลยล่ะ อย่าทำเด็ดขาด”
“ขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย…?”

 

พวกเราเอาหลังพิงกับหินที่ขอบบ่อ เหยียบขาของเราออกไป พวกเรา 3 คนทำแค่นั่งเหม่อๆ กันอยู่แบบนั้นกันซักพักนึง มองไปที่ขอบกำแพงรอบบ่อกลางแจ้ง เลยจากนั้นไป ฉันก็เห็นแนวเทือกเขาที่หุ้มไปด้วยใบไม้ของฤดูใบไม้ร่วง กับท้องฟ้าสีน้ำเงินที่เต็มไปด้วยก้อนเมฆบางๆ

ไม่นาน โทริโกะก็ถอนหายใจออกมา

 

“ฮ่า… ฉันอาจจะชินแล้วก็ได้นะ”
“ใช่มั้ยหล้า? บอกแล้วไง”
“แต่ มันก็ยังแปลกๆ อยู่ดีนะ ว่ามั้ย? ในชีวิตประจำวันตามปกติ ในบรรดาเวลาส่วนตัวทั้งหมดของพวกเรานี่ การอาบน้ำก็ยังเป็นกิจกรรมที่ส่วนตัวมากๆ อยู่ดีนะ ฉันไม่คิดว่าจะมีอะไรที่ส่วนตัวเท่ากับการอาบน้ำเลย นอกจากเข้าห้องน้ำกับนอน”
“ฉันเข้าใจเรื่องเข้าห้องน้ำนะ แต่ว่า นอนก็ด้วยเหรอ?”

 

ฉันถามออกไปแบบไม่ได้จะเอาคำตอบอะไรเป็นกิจจะลักษณะหรอก แต่ทั้งโทริโกะทั้งคุณโคซากุระก็หันมาจ้องฉันกันทั้งคู่ จนฉันทำอะไรไม่ถูกเลย

 

“น-… นี่ฉันพูดอะไรไม่ดีออกไปงั้นเหรอ?”

 

คุณโคซากุระเบือนหน้าออกไปโดยไม่พูดอะไรซักคำ ดูเหมือนโทริโกะเองก็หยุดตัวเองไม่ยอมพูดความเห็นอะไรเลยด้วย

อะไรเนี่ย…?

ฉันรู้สึกแปลกมากเลย ก่อนจะเขยิบก้นตัวเองขึ้นไปข้างหน้า จมตัวเองลงไปถึงระดับจมูก

ไม่รู้ด้วยแล้ว ตอนนี้ฉันหยุดพูดแค่นี้แล้วกัน

แล้วโทริโกะก็หันมาถามฉัน

 

“เธอไม่เป็นไรมาตั้งแต่แรกเลยเหรอ?”
“บุ๋ง บุ๋ง”
“เอ๊ะ?”
“บุ๋ง บุ๋ง บุ๋ง”
“จมน้ำแล้วหรือไงเนี่ย?”

 

แล้วฉันก็ยอมแพ้ ก่อนจะกลับขึ้นมาจากผิวน้ำ

 

“มัน… ก็ยังรู้สึกแปลกๆ อยู่ดีนะ ปกติ ถ้ามีใครไปแก้ผ้าต่อหน้าคนอื่นนี่ คนนั้นก็คงโดนตำรวจรวบไปแล้วใช่มั้ยล่ะ แต่ว่าพอเราอยู่ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ทุกๆ คนก็แค่ถอดเสื้อผ้าออก พวกเขาทำเหมือนกับว่าทุกอย่างมันก็เป็นเรื่องธรรมดาๆ ด้วย”
“เธอก็คิดยังงั้นเหมือนกันเหรอ?”
“บางที ทุกคนเขาก็อาจจะรู้การปฏิบัติตัวที่ถูกต้องในที่แบบนี้ก็ได้ แต่ว่า… ฉันจะรู้สึกแปลกแยกน่ะ พอเห็นว่าทุกคนรอบๆ ถอดเสื้อผ้าออกกันหมด ฉันก็เลยทึกทักเอาว่าถ้าฉันจะถอดเสื้อผ้าเหมือนกัน มันก็ไม่เป็นไรหรอก ก็แค่ทำตามๆ พวกเขาเท่านั้นเอง”
“ไม่มีใครเขาเข้าใจจริงๆ หรอก”

 

หลังจากที่ฉันอธิบาย คุณโคซากุระก็พูดต่อมาอย่างคลุมเครือ

 

“เป็นแบบนั้นเหรอคะ?”
“ก็ตามนั้นแหละ”

 

บ่อน้ำร้อนค่อยๆ ผ่อนคลายความตึงเครียดของทั้งร่างกายทั้งจิตใจได้อย่างช้าๆ เลยล่ะ ก้อนเมฆลอยไป นกพากันร้องจิบๆ ส่วนฉันก็นั่งฟังเสียงน้ำไหลตกลงมาไม่หยุดอยู่เรื่อยๆ ลมในฤดูใบไม้ร่วงพับมาโดนหน้าที่แดงของฉันนี่รู้สึกสุดยอดไปเลย

แล้วโทริโกะก็ถอนหายใจเป็นไอร้อน พลางปาดเหงื่อที่หน้าของตัวเธอเอง

 

“โซราโอะ…”
“หือ?”
“เราต้องแช่อยู่ในนี้นานแค่ไหนเหรอ?”
“เอ๊ะ? มันไม่ได้มีกฎอะไรหรอกนะ ก็แช่เท่าที่อยากนั่นแหละ…”

 

ฉันบอกก่อนจะหันไปมองข้างๆ แล้วก็ต้องลนลานเลยที่เห็นว่าหน้าของโทริโกะตอนนี้แดงเหมือนหมึกต้มไปแล้ว

 

“ป- เป็นอะไรมั้ยเนี่ย?”
“รู้สึกหัวมันวูบวาบหน่อยๆ น่ะ…”

 

เลือดของเธอสูบฉีด เปลี่ยนสีทั้งต้นคอทั้งใบหูเธอเป็นสีชมพู เพราะเดิมเธอก็ผิวขาวอยู่แล้วด้วย มันก็เลยยิ่งเด่นเข้าไปใหญ่เลย

 

 

“ออกมาเลย ออกมาเร็ว เดี๋ยวก็เป็นลมหรอก”
“อือ…”

 

โทริโกะพยุงตัวเองลุกขึ้นมานั่งบนหิน

 

“มีอ่างน้ำเย็นอยู่ข้างในสำหรับคนที่อบซาวน่าน่ะ ไปแช่ให้ตัวเย็นลงที่นั่นก่อนเถอะ”
“โอเค… เดี๋ยวกลับไปก่อนนะ”

 

ฉันมองตามโทริโกะที่ลุกขึ้นค่อยๆ เดินออกไปอย่างเป็นห่วง

 

“บางทีเธอน่าจะตามไปดูด้วยนะโซราโอะจัง?”
“ก็จริงนะคะ”

 

ตอนที่ฉันกำลังจะลุกขึ้นยืน โทริโกะก็กางฝ่ามือยื่นมาทางฉัน

 

“ไม่ต้องหรอก ฉันไม่เป็นไร ไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอก”
“แน่ใจนะ?”
“อือ ขอไปทำให้หัวเย็นลงซักหน่อยก่อน”
“อย่าฝืนตัวเองนะ ถ้าอยากจะกลับห้องก่อนก็ไปก่อนเราได้เลย”
“ได้ๆ”

 

ถึงก้าวเท้าของโทริโกะดูจะไม่มั่นคงเท่าไหร่ แต่เธอก็กลับเข้าไปข้างในจนได้ล่ะนะ

 

TN: เพราะโตมาในประเทศหนาวๆ ล่ะเนอะ พ่ายแพ้อย่างง่ายดายเลย

ขอแปะ Discord สำหรับแจ้งเตือนนิยาย กับมุมพูดคุยกันไว้ตรงนี้ด้วยนะครับ ใครสนใจก็แวะมาได้นะ ^^
https://discord.gg/Fm9NsqeH2r