ข้าพเจ้าตกตะลึงเมื่อถูกพาไปที่ป่า ห่างจากอิชตาร์เพียงเล็กน้อย

 

ทำไมสิ่งนี้จึงเกิดขึ้น?

 

 

 

“เอาล่ะ ลอยด์! มาแสดงเวทสายสนับสนุนของคุณกันเถอะ!”

 

 

ยุยจ้องมาที่ฉันราวกับว่าเธอกำลังคาดหวังอะไรบางอย่าง  ดวงตาของเธอเปล่งประกายเจิดจ้า

 

ข้าจริง เธอคาดหวังอะไรจากฉัน

 

ในทางกลับกันดั๊กกัสและคนอื่นๆต่างมองมาที่ฉัน ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังสงสารฉัน

 

นี่มันเป็นปฏิกิริยาตามปกติ

 

 

 

“ไม่ แม้ว่าฉันจะถูกขอให้แสดงเวทให้ดูก็ตามแต่…”

 

 

 

สิ่งที่ฉันรู้ระหว่างทางที่มาที่นี่  ทำให้ฉันรู้ว่าสมาชิกทั้งหมดในตี้ของยุยนั้นเป็นนักผจญภัยแรงค์ S

 

ฉันไม่รู้ว่านักผจญภัยระดับนั้นแข็งแกร่งแค่ไหน แต่ระดับ S น่าจะเป็นอันดับที่สูงที่สุดในบรรดานักผจญภัย

 

เธอเป็นนักผจญภัยที่ยอดเยี่ยม

 

นอกจากนี้ ฉันเดาได้ว่าคนที่ชื่อคูรูมุก็เป็นนักผจญภัยแรงค์ S เช่นกัน

 

แรงค์ S …

 

 ตอนนี้ฉันจะต้องใช้เวทเสริมกำลังกับพวกเขาอย่างนั้นใช่มั้ย?

 

 

 

-ไม่เอาด้วยหรอก

 

ฉันไม่สามารถใช้เวทแบบคนๆนั้นได้หรอก ถ้าไม่พูดออกไปแบบนั้นก็คงไม่ถูกไล่ออกจากปาร์ตี้ผู้กล้า

 

ฉันไม่สามารถตอบสนองต่อความต้องการของยุยได้

 

อย่างไรก็ตาม มันเป็นไปได้ยากที่จะพูดสิ่งที่คิดออกมาในตอนนี้

 

 

 

“ฮา…”

 

 

 

ฉันสงสัยว่าทำไมมันถึงได้กลายเป็นแบบนี้

 

ความรู้สึกผิด รู้สึกเสียใจมันกำลังทำร้ายฉัน

 

อย่าประมาณแม้ว่าจะรู้ว่าคุณนั้นไม่สามารถทำตามสิ่งที่คนอื่นคาดหวังไว้ได้ก็ตาม

 

มันยากที่ฉันจะถามยุย

 

ฉันทำได้แค่กลืนน้ำลาย

 

 

 

“เอาละ……ตอนนี้คุณก็ร่ายเวทเสริมกำลังให้กับทุกคน! โอ้ เอาทุกคนพร้อมกันเลยนะ ห้ามร่ายให้ทีละคน ตัวเวทเสริมกำลังที่จะใช้คือ……เอาเป็นว่าเป็นอะไรก็ได้ นั่นแหละนะ เอาเป็นสิ่งที่ลอยด์ใช้เป็นก็พอ!”

 

 

 

“… ห๊ะ?”

 

 

 

เมื่อฉันได้ยินอย่างนั้นฉันก็แปลกใจและสับสนจนหลุดเปล่งเสียงแปลก ๆ

 

มันทำให้ฉันรู้สึกสับสนว่าทำไม

 

เพราะเหตุผลมันก็เป็นเพราะว่าคำขอของยุยนั้นมันง่ายเกินไป

 

สำหรับฉันการใช้เวทเสริมกำลังกับหลายๆคนนั้นมันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก

 

ทำเรื่องง่ายๆแบบนี้มันจะโอเคใช่ไหม?

 

ยุยกำลังมองหาอะไรอยู่กันแน่?

 

ฉันไม่เข้าใจ จึงหันไปมองดั๊กกัส

 

 

 

“เฮ้  มันไม่ใช่เรื่องที่จอมเวทย์ขาวธรรมดาทั่วๆไปจะทำอะไรแบบนี้……”

 

 

 

“ดูท่าทางเหล่านั่นสิ มันทำให้ฉันสับสน”

 

 

 

“ยุย … ยังไงก็รอให้คูรูมุกลับมาก่อนจะดีกว่า”

 

 

 

ทั้งสามมองมาที่ฉันด้วยความสงสาร

 

ราวกับว่าตัวของฉันมันดูน่าสงสาร

 

เมื่อเห็นเช่นนั้น ฉันก็ไม่เข้าใจสถานการณ์มากขึ้นไปอีก

 

 

 

“อืม ลอยด์ … คุณทำไม่ได้ใช่หรือเปล่า?”

 

ยุยมองมาที่ฉันด้วยความกังวล

 

 

“ไม่ ฉันทำได้…”

 

 

โอเค ถ้างั้นเรามาจัดเรียงสถานการณ์ในตอนนี้

 

ฉันกำลังสงสัยว่า ทำไมฉันจะต้องมาทดสอบความสามารถเพื่อที่จะเข้าร่วมปาร์ตี้ของนักผจญภัยแรงค์ S ด้วยล่ะ

 

มันเป็นเรื่องปกติที่จะขอเวทระดับที่ค่อนข้างยาก

 

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ยุยขอนั้นกลับเป็นเวทมนต์ที่แสนจะธรรมดา มันตรงกันข้ามกับสิ่งที่ฉันคาดหวังไว้

 

ถ้ามันเป็นการทดสอบที่ดูง่ายแบบนี้  จอมเวทย์ขาวส่วนใหญ่ก็น่าจะผ่านได้หรือไม่ใช่?

 

สำหรับฉันแล้วมันเป็นไปได้ที่จะทำ……

 

 

 

มันต้องไม่ใช่แบบนั้น

 

ยุยกับคนอื่นๆน่าจะกำลังมองหาอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น

 

 

 

“เฮ้ หยุดพยายามเถอะ  ถ้านายพูดแบบนั้น ยุยจะยิ่งคาดหวังอีกนะ”

 

 

 

ดั๊กกัซจ้องมองฉันอย่างกดดัน

 

 

 

“โอ้ ถ้าทำไม่ได้ ก็ควรพูดตรงๆ  มันอาจจะทำให้คุณลำบากใจมากกว่านี้”

 

“ฉันก็คิดอย่างนั้น”

 

 

ครอสผู้เป็นนักธนูในปาร์ตี้ของยุย และซิลิก้าผู้เป็นจอมเวทย์ของตี้ก็บอกเป็นเสียงเดียวกันกับพวกเขา 
(ครอส หรือ คุโรสุ // ใช้ชื่อไหนดี แต่ไม่มีใครบอกก็ใช้ชื่อครอสไปละกัน)

 

 

“โอเค…”

 

 

ถึงจะยังไม่แน่ใจ  แต่ฉันมั่นใจว่าคุณจะทำมันในไม่ช้า

 

ฉันที่ตีความได้แบบนั้น จึงได้ใช้เวทเก็บของและหยิบคทาที่มีความสูงพอๆกับฉันออกมา

 

เวทเก็บของ “พื้นที่จัดเก็บ”

 

เปิดใช้งานโดยไม่ต้องร่ายเวท

 

“เอ๊ะ!? เฮ้ นี่มันคืออะไร… “

 

 

 

“ผมจะร่ายเวทล่ะนะครับ”

 

 

 

ยุยอยู่ในอาการตื่นตาตื่นใจ  ฉันได้ร่ายเวทเสริมกำลังให้กับทั้ง 4 คน

 

เวทเสริมกำลังทั้งห้าอย่าง จำนวนเวทเสริมกำลังฉันสามารถร่ายได้ถึงหกอย่างให้หลายๆคนได้ในเวลาเดียวกัน เพียงแต่มันกินพลังมากเกินไป ดังนั้นฉันจะไม่ทำแบบนั้น

 

ก็แค่พยายาม มันเป็นความคิดที่น่าสนใจถ้าจะท้าทายขีดจำกัด

 

ถึงอย่างไงซะการทดสอบก็ไม่ผ่านอยู่ดี

 

ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาใช้พลังที่นี่

 

นั่นเป็นสิ่งที่ฉันได้เรียนรู้ในช่วงเวลาที่อยู่ที่นี่

 

 

 

“อืม……หนทางยังอีกยาวไกล”

 

 

 

มันหมายความว่าฉันยังอ่อนหัด

 

ในครั้งต่อไป  ไม่ว่าจะได้เข้าร่วมปาร์ตี้ไหนก็ตาม ฉันก็ยังคงเป็นตัวถ่วงอยู่ดี

 

ฉันจำเป็นจะต้องแข็งแกร่งให้มากขึ้นกว่านี้

 

ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น  ยุยได้เดินเข้ามาหาฉัน

 

 

 

“เฮ้ ลอยด์ … คุณเอาคทานั้นออกมาจากไหนกันนะ  มันดูเหมือนว่าจู่ๆ มันก็ปรากฏขึ้นจากที่ๆไม่มีอะไรเลย … “

 

 

 

ยุยถามด้วยดวงตากลมโต

 

 

 

“เออ… ฉันแค่ใช้เวทมนตร์เก็บของ…”

 

 

 

มันไม่ได้น่าแปลกใจขนาดนั้น

 

ยิ่งไปกว่านั้น ฉันอยากจะรีบออกไปจากที่นี่

 

มันรู้สึกกดดัน

 

 

 

“เป็นอย่างไรบ้าง? ฉันได้ใช้เวทเสริมกำลัง… “

 

 

 

“นี่คุณใช้เวทแล้วงั้นหรอ!? แต่ทำไมฉันถึงไม่……ฉันรู้สึกว่าตัวเองเบาๆ”

 

 

 

ขณะที่ยุยกำลังคิดอะไรบางอย่างพร้อมกับขยับร่างกาย

 

อาจเป็นไปได้ว่าเธอกำลังตรวจสอบชนิดของเวทเสริมกำลังที่ได้รับอยู่ก็เป็นได้

 

 

 

“อือ รอแป๊บนึงนะ”

 

 

 

ยุยพูดอย่างนั้นและหยิบดาบที่เอวออกมา และเหวี่ยงดาบไปยังต้นไม้ที่อยู่ใกล้ๆ

 

 

 

“กะ  โกหกน่า…”

 

 

 

จากนั้นต้นไม้ที่ถูกตัด ล้มลงดังตึง

 

เวทเสริมกำลังของฉันมันก็เป็นแบบนี้แหละ

 

ต้นไม้ควรจะตัดได้ง่าย

 

“นี่มัน……”

 

 

 

ยุยพึมพำขณะมองดาบของตัวเอง

 

 

 

“ผมได้ร่ายเวทเสริมกำลังให้กับทุกคน มีเอฟเฟกต์ 5 อย่าง คือ เวทเสริมกำลังทางกายภาพ, เวทเพิ่มพลังเวท, เวทลดคลูดาวน์การใช้เวทมนต์, เวทเพิ่มพลังป้องกันและเวทต้านทานสถานะผิดปกติ…… “

 

 

 

มันไม่ได้เป็นไปดั่งหวัง

เกรงว่าเมื่อเทียบกับคุรูมุเวทของฉันก็คงจะต่ำเกินไป  ฉันไม่กล้าจะพูดมันออกไปสักคำ

 

แน่นอนว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะได้เข้าร่วมปาร์ตี้  ฉันคงต้องขอโทษยุย  และฉันไม่คิดว่าฉันจะสามารถช่วยอะไรเธอได้

 

 

 

“ดูเหมือนว่า ผมจะไม่เหมาะกับปาร์ตี้นี้  ยุย ผมคงจะเป็นจอมเวทย์ขาวให้ตี้ของคุณไม่ได้  ผมมันไร้ความสามารถ อย่าได้คาดหวังกับผม……”

 

 

 

ผลการทดสอบไม่จำเป็นต้องพูดถึง

 

ฉันที่คิดอย่างนั้น ก็เก็บคทาและเตรียมจะเดินทางกลับเข้าเมือง

 

 

 

“อ๊ะ เดี๋ยวก่อน!”

 

 

 

ขณะที่กำลังจะเดินจากไปนั้น ยุยได้คว้าไหล่ของฉัน

 

บางทีคงจะโกรธที่ทำให้เธอผิดหวัง

 

 

 

“อา นั้นนะ ผมรู้ว่าสำหรับยุยแล้วมันใช้การไม่ได้ ผมทำให้ยุยผิดหวังสะแล้วล่ะ…… ”

 

 

 

“เน่ ลอยด์ คุณอยากจะร่วมปาร์ตี้กับพวกเราอย่างเป็นทางการไหม? ถ้าคุณโอเคนะ”

 

 

 

“……เอ๊ะ?”

 

 

 

ฉันไม่เข้าใจความหมายที่ยุยพูดออกมาอย่างกระทันหัน

 

ช่องทางสนับสนุน

วอลเลท  0824964967