บทที่ 2 ตอนที่ 15: ปรับเปลี่ยนบทเรียน

 

แน่นอนว่าค่ายฝึกนรกแห่งนี่ไม่ได้มีแค่เฉพาะการฝึกกล้ามเนื้อเท่านั้น

 

“ข้อศอก!”

 

เพี้ย!

 

“ฟริว!”

 

ชั้นกระโดดขึ้นกระโดดลงตามเสียงตะโกนของพี่สาวทูไลท์ ผู้ที่กำลังทำสีหน้าสลับไปมาระหว่างรอยยิ้มอันงดงามกับสีหน้าของจ่าปีศาจตามสถานการณ์

 

…แสงสว่างจากแว่นตาของเธอที่สว่างขึ้นเป็นครั้งคราวนั้นไม่ได้คิดไปเองแน่ๆ

 

หลังจากที่ชั้นเสร็จจากการเสริมสร้างร่างกายด้วยการฝึกกล้ามเนื้อในตอนเช้าแล้วนั้น มันก็ได้ถึงเวลาอาหารกลางวันพอดี

 

ทว่าช่วงเวลาอาหารกลางวันนี้ก็เท่ากับชั่วโมงเรียนมารยาทของชั้นด้วย

 

ต่อให้ชั้นปฏิเสธไป มันก็ไม่ได้มีการลงโทษใดๆ ไม่มีแม้แต่คำตำหนิเลยด้วยซ้ำ

 

ทว่า พวกเขาจะพูดชมชั้นค่อนข้างมากและสอนต่อด้วยการบังคับมือของชั้น

 

อย่างไรก็ตาม ถ้าชั้นทำพลาดเรื่องเดิมหลายต่อหลายครั้ง หรือถ้าเธอรู้สึกว่าชั้นไม่ตั้งใจละก็ เธอก็จะส่งเสียงออกมาพร้อมกับฟาดแส้ลงบนพื้น

 

นี่ชั้นตัวเด้งจากเสียงนั่นมากี่ครั้งแล้วนะ?

 

อะไรแบบนี้ควรได้รับอนุญาตด้วยหรอ? เมื่อชั้นมองไปที่ครอบครัวของชั้น พวกเขาก็กำลังมองมาที่ชั้นอย่างอบอุ่นพร้อมกับพูดประมาณว่า “อลิซทำได้ดีขึ้นเรื่อยๆแล้วสินะ” และ “ค่ะ เธอเป็นลูกสาวสุดพิเศษของเราจริงๆ” (ถึงท่านพ่อมักจะไม่อยู่เพราะไปทำงานก็เถอะ)

 

ทำไมละ?! ตอนแรกชั้นก็ตื่นตระหนกอยู่ภายในหัว แต่มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

 

ทุกคนเคยผ่านอะไรแบบนี้มากันหมดแล้ว…

 

เมื่อชั้นได้ยินเรื่องนั้น ชั้นก็อดไม่ได้ที่จะช็อกไปเลยละ

 

“เอาจริงดิ…?”

 

ทว่าเสียงพูดเบาๆของชั้นก็ไม่อาจรอดไปจากหูของพี่สาวทูไลท์ได้

 

“อลิซจัง? ชั้นก็ไม่รู้หรอกนะว่าคำนั้นมันหมายความว่าอะไร แต่ชั้นรู้สึกว่ามันเป็นคำพูดที่ต้องได้รับการปรับปรุงนะ ทำไมกันนะ?”

 

“ฮะ-ฮี้!!!!”

 

และนั่นก็คือเรื่องที่เกิดขึ้น

 

นั่นก็คือเหตุผลที่ตัวชั้นถูกสอนมารยาทบนโต๊ะอาหารแบบต่างๆ ทั้งการวางตัว, ท่าทาง, คำพูด, การเลือกหัวข้อสนทนา, และการมีสมาธิเพื่อไม่ให้มำอะไรผิดพลาด

 

อนึ่ง ชั้นได้ยินมาว่าการแสดงแส้ให้ลูกขุนนางเห็นแบบนี้นั้นไม่ใช่เรื่องปกติ

 

มันเป็น “สไตล์ของไฮเมอร์” เพียงคนเดียวเท่านั้น ไม่ปราณีแม้จะอยู่ต่อหน้าราชวงศ์ด้วยซ้ำ! มันเรียกว่า ‘หลักสูตรมารยาท☆ที่สมบูรณืแบบ (ฉบับหลักสูตรเร่งรัด)’

 

เหตุผลที่มันเป็น ‘ฉบับหลักสูตรเร่งรัด’ นั่นก็เพราะเหตุการณ์ของรูจทั้งหมดนั่นเอง ดังนั้นชั้นหวังว่าตัวรูจจะหมกไหม้ในนรกไปจนกว่าชั้นจะเรียนจบเลยนะ

 

……เอาละ เข้าสู่รอบที่ 2 โดยที่ไม่เต็มใจแล้วสินะ คิดว่า

 

“หนูไม่อยากจะอยู่ต่อหน้าราชวงศ์มากนักน่ะค่ะ… แต่ตราบใดที่หนูสามารถเป็นผู้ใช้เวทมนตร์ได้ หนูก็จะทำหน้าที่ขุนนางอย่างเต็มที่เลยค่ะ หนูขอแค่นั้นจริงๆค่ะ…”

 

ชั้นหลุดปากออกไปอย่างไม่ตั้งใจ ทว่านั่นก็ทำให้บทเรียนสปาร์ตันฉบับเร่งรัดสไตล์ไฮเมอร์นั้นเข้มข้นยิ่งขึ้นไปอีกซะงั้น

 

ตามที่เธอได้พูดเอาไว้ “เส้นทางแห่งเวทมนตร์นั้นไม่อาจบรรลุได้ถ้าขาดการฝึกฝนทั้งร่างกายและจิตใจ รวมถึงหนูเองก็ไม่สามารถอ่านหนังสือเวทมนตร์ที่มีค่าได้ นอกจากจะสนิทสนมกับคนใหญ่คนโตหน่ะนะ”

 

แม่งเอ้ย มันไม่มีหนังสือเวทมนตร์ขั้นสูงหรืออะไรประมาณนั้นขายอยู่ในเมืองเลย…! โลกนี้เป็นโลกแฟนตาซีไม่ใช่หรือไงกัน?!

 

ชั้นเสร็จสิ้นการทานมื้อเที่ยง (อันตราย) ไปพร้อมกับอดทนอดกลั้นที่จะไม่เอามือของชั้นทุบพื้น

 

อะไรแบบนี้ได้ดำเนินมาหลายวันแล้ว ทว่าในวันนี้…

 

ในที่สุดชั้นก็ได้เริ่มเรียนจริงๆจังๆหลังจากที่ชั้นถูกบอกว่า ‘จะสอนก็ต่อเมื่อชั้นสามารถนั่งโต๊ะอาหารเป็นเวลานานๆโดยที่ยังสำรวมท่าทางได้แล้ว!’

 

***

 

“…โลกได้เกือบจะติดอยู่ในความมืดมิดเป็นเวลานาน ทว่าความมืดก็ได้เกิดความปราถนาขึ้น ความปราถนาที่ไม่อยากจะอยู่อย่างโดดเดี่ยวและความปราถนาที่จะเปลี่ยนแปลง… และแล้วการเปลี่ยนแปลงก็ได้เกิดขึ้น ความเปลี่ยนแปลงนั้นก็คือแสงสว่าง…”

 

ชั้นอ่านตำนานที่ถูกเขียนเอาไว้ในหนังสือเรียนสำหรับมือใหม่โคตรๆอย่างระมัดระวัง หนังสือนั้นมีชื่อว่า “ตำนานแห่งเวทมนตร์” ที่ชั้นได้รับมาจากพี่สาวทูไลท์

 

อนึ่ง ตอนนั้นพี่สาวทูไลท์ได้พูดพึมพำออกมาว่า “เราจะเริ่มเรียนจากอะไรก่อนดีนะ?” ตัวชั้นก็เลยรีบตอบกลับไปว่า “เวทมนตร์ค่ะ ได้โปรดเถอะนะคะ!” ชั้นได้ขอร้องอ้อนวอนเธอและมันก็สำเร็จ

 

ชั้นอ่านออกเสียงมันอย่างซ้ำไปซ้ำมา เพื่อให้มั่นใจว่าตัวชั้นจะร่ายมันออกมาได้ต่อให้หลับตาอยู่ก็ตาม

 

“ตามที่หนูบอกว่าหนูชอบมันเลยนะ ความตั้งใจต่างกันจริงๆ… มันยอดเยี่ยมไปเลยละ อลิซ เอาละ ตอนนี้ลองอ่านบรรทัดแรกของหน้าถัดไปดูสิ”

 

ชั้นทำตามเสียงที่พี่สาวบอกแล้วเปิดหน้าถัดไป

 

“เวทมนตร์นั้นถูกแบ่งออกเป็นออริจิ้นสล็อตที่เป็นการดึงพลังจากสปิริตและเทพเจ้า กับ อนิม่าสล็อตที่เป็นการดึงพลังออกมาจากวิญญาณ”

 

โว้ว โว้ว โว้ว!

 

นี่แหล่ะ นี่แหล่ะ! มันต้องอย่างนี้สิ!

 

ชั้นใช้กล้ามเนื้อใบหน้าที่ไม่ค่อยมีของชั้นเพื่อหยุดไม่ให้ชั้นยิ้มออกมา เมื่อไม่กี่วันมานี้ชั้นเริ่มจะกลายเป็นคนเจ้าเล่ห์ซะแล้ว

 

“หนูรู้หรือปล่าวว่าออริจิ้นสล็อตกับอนิม่าสล็อตนั้นต่างกันยังไงหน่ะ อลิซ?”

 

“อืม……”

 

ชั้นเอามือจับแก้มของตัวเองแล้วก็ครุ่นคิด หืมมม

 

“ตอนที่ท่านพ่อกับท่านแม่ใช้เวทมนตร์ หนูคิดว่ามันมีบางครั้งที่พวกท่านร่ายเวทย์ออกมากับบางครั้งที่ไม่ได้ร่ายด้วยน่ะค่ะ…”

 

ขณะที่ชั้นพูดออกไปแบบนั้น แว่นตาของพี่สาวก็สว่างวาบขึ้น

 

“ใช่แล้ว ใช่แล้วละ อลิซ! อนิม่าสล็อตนั้นจะสามารถเกิดขึ้นได้เอง ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องร่ายหรือใช้อุปกรณ์ช่วยเหลือใดๆเลย กลับกันออริจิ้นสล็อตนั้นจำเป็นจะต้องได้รับการชี้นำหรือสวดภาวนาเพื่อที่จะยืมพลังของผู้ที่จะมาช่วยเหลือ ถึงมันจะมีประสิทธิภาพมากก็จริง แต่มันไม่ได้เหมาะกับการต่อสู้ส่วนตัวเสมอไปหรอกนะ”

 

สถานการณ์ไหนกันที่ขุนนางหญิงจะต้องเพชิญหน้ากับการต่อสู้ความเร็วสูงกัน…? ชั้นคิดแบบนั้น แต่ก็ไม่ได้พูดออกอะไรไปแล้วรีบจดโน๊ตทันที

 

“จะต้องใช้คำร่ายเฉพาะเจาะจงด้วยหรือปล่าวคะ?”

 

ชั้นถามเธอถึงสิ่งที่ชั้นสงสัยหลังจากได้เห็นท่านพ่อกับท่านแม่ใช้เวทมนตร์ แว่นตาของเธอสว่างจ้าขึ้นกว่าเดิมอีก มันแสบตานึดหน่อย

 

“หนูนี้ตาถึงจริงๆเลยนะ… ไม่หรอก มันไม่ได้จำเป็นขนาดนั้น! ทว่าผู้คนนั้นต่างได้เรียนคำร่ายที่แนะนำมาจากโรงเรียนแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ค่อยใช้คำร่ายอื่นๆกันหรอก มีเพียงผู้คนที่เป็นจอมเวทย์ระดับเชี่ยวชาญและนักวิจัยเวทมนตร์เท่านั้นที่ใช้… เหมือนกับชั้นยังไงละ”

 

“อะไรนะคะ? พี่สาวทูไลท์เป็นนักวิจัยยังงั้นหรอคะ?!”

 

โอ้ แหม่ ฟังดูเป็นอาชีพสุดแสนวิเศษที่ชั้นอาจจะทำเลย!!

 

“โอ๊ะ เอเลนอร์ไม่ได้บอกหนูงั้นหรอ? นอกจากชั้นจะทำหน้าที่ตรวจสอบดินแดนแล้ว ชั้นยังทำอะไรหลายๆอย่างด้วย เช่นเรียนเกี่ยวกับเวทมนตร์ หรือเรียนเกี่ยวกับโบราณสถาน… อืม ชั้นได้ทำอะไรหลายๆอย่างเป็นงานอดิเรกและเรื่องที่สนใจจะทำด้วยนะ รู้ไหม?”

 

“อะไรนะคะ… เอ๋?”

 

ชั้นตัวสั่น

 

“วิจัยเวทมนตร์กับโบราณสถานงั้นหรอคะ…?! มันเท่ทากเลยค่ะพีสาว! หนูเองก็อยากจะทำยังงั้นมั้ง!!”

 

ชั้นประทับใจจนถึงขนาดที่ลุกขึ้นแล้วกำมือของตัวเอง จากนั้นคุณทูไลท์เองก็ลุกขึ้นเช่นกัน ก่อนที่เธอจะรีบกำมือของชั้นเอาไว้

 

“หนูเองก็สนใจมันเหมือนกันงั้นหรอ! เด็กสาวแบบนี้หายากมากเลย— สุดยอดจริงๆ!… เอาละ มาเปลี่ยนบทเรียนเป็นสุดยอดบทเรียนเวทมนตร์แล้วมาศึกษามันให้ละเอียดยิบไปเลย!”

 

“ค่ะ หนูจะทำมัน! หนูจะตามคุณไปตลอดชีวิตเลยค่ะ!!!!”

 

ในท้ายที่สุด แว่นตาของพี่สาวก็สว่างจ้าซะจนมองตรงๆไม่ได้ ทว่า ตัวชั้นเองก็ตื่นเต้นเหมือนกันที่จะได้เปิดประตูสู่โลกแฟนตาซีอย่างเต็มตัวแล้ว ชั้นตื่นเต้นซะจนไม่รับรู้ถึงสัญญาณอันตรายที่เกิดขึ้นเลย…