[นิยายแปล] I'm Really Scared ชั้นกลัวแล้วจ้าคุณระบบจ๋า! - ตอนที่ 25 ไอเทม 2 ชิ้น

ภายในห้องพักคนไข้ หลังจากที่กวนชานแน่ใจว่าเสินติงฮัวได้หลับไปแล้ว เขาก็นอนหันข้างเล็กน้อยและเปิดหน้าต่างกระเป๋าระบบขึ้นมาอีกครั้ง

 

ไอเทมสองชิ้นที่เขาได้รับในการจำลองครั้งนี้ อันหนึ่งคือ [จี้สร้อยคอผึ้งงาน] และอีกอันคือ [แผ่นโลหะชำรุด]

 

【จี้สร้อยคอผึ้งงาน】เป็นเครื่องประดับที่ตำแหน่ง “ศีรษะ” และมีคุณสมบัติดังนี้

 

【จี้สร้อยคอผึ้งงาน】

 

【ผลลัพธ์: หลังจากสวมใส่แล้ว จะได้รับความสามารถ [สื่อสารกับสัตว์ (ฝูงผึ้ง)] 】

 

【คำอธิบาย: เครื่องประดับซึ่งทำจากแก้วที่บรรจุแมลงแปลกๆเอาไว้ภายใน มีพลังจำเพาะพิเศษตามความปรารถนาของใครบางคน และดูเหมือนว่าจะสามารถสื่อสารกับ “พรรคพวก” ได้ 】

 

“บุคคลปริศนาและพรรคพวกที่ว่านี่หมายถึงใครหว่า?”

 

มุมปากของกวนซานได้กระตุก เขาสงสัยว่าระบบจำลองนี้ไม่ใช่พวกคลั่งการระเบิดเท่านั้น แต่ยังเป็นผู้สันทัดการใบ้คำปริศนาอีกด้วย

 

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่ามันจะอธิบายไอเทมในทำนองไหน ตราบใดที่ไอเทมมีความสามารถที่เข้าใจง่ายและมีประโยชน์ ไอเทมเหล่านั้นก็ถือว่าเป็นไอเทมที่ดีแล้วสำหรับเขา

 

พอกวนซานคิดขึ้น รายละเอียดของความสามารถที่มีในจี้สร้อยคอนี้ก็ปรากฏขึ้นมาให้เห็น

 

【สื่อสารกับสัตว์ (ฝูงผึ้ง)】

 

【ผลลัพธ์: สามารถสื่อสารกับฝูงผึ้งในระยะ 300 เมตร และในขณะเดียวกันก็สามารถรับรู้ตำแหน่งของอีกฝ่ายได้ 】

 

【คำอธิบาย: การสื่อสารระหว่างสัตว์มักจะแปลกประหลาด รวดเร็ว และอันตรายกว่าเสมอ 】

 

กวนซานได้รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เพราะผลลัพธ์ของไอเทมนี้…

 

“ถึงจะไม่ได้อยู่ในฉากเกมจำลอง ก็สามารถใช้ประโยชน์ได้เหมือนกันนี่นา?”

 

“ถ้าหากสื่อสารกับฝูงผึ้งได้ ก็จะรู้เห็นสิ่งต่างๆมากมายที่ไม่อาจเห็นได้จากมุมมองของมนุษย์”

 

“และถ้าใช้ไอเทมนี้ควบคุมฝูงผึ้ง ชั้นก็จะสามารถรู้ล่วงหน้าเร็วกว่าศัตรูได้อยู่ก้าวหนึ่งเสมอ”

 

กวนซานในฐานะที่เป็นนักข่าวย่อมเข้าใจถึงความสำคัญของข้อมูลข่าวสาร

 

ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจทดสอบความสามารถนี้ทันที

 

หลังจากที่กวนซานสวมใส่ [จี้สร้อยคอผึ้งงาน] เขาก็รู้สึกตะครั่นตะครอที่คอเขา เมื่อเขามองลงมา ก็เห็นจี้แก้วที่ร้อยอยู่กับเชือกปรากฏขึ้นจากความว่างเปล่าตรงหน้าอกของเขา

 

เขาหยิบมันขึ้นมาด้วยความสงสัยและหมุนดูรอบๆก็ค้นพบว่ามันมีแมลงประหลาดถูกผนึกอยู่ข้างในนั้น อีกทั้งมันยังมีชีวิตอยู่ด้วย

 

ปีกอันโปร่งใสของมันยังสั่นอยู่เล็กน้อย บริเวณหนวด เท้า และส่วนหัวของมันก็มีขยับเป็นระยะซึ่งแสดงให้เห็นว่ามันยังไม่ตาย

 

มีสิ่งนึงที่น่าแปลกใจก็คือ หางของแมลงคล้ายแตนตัวนี้กลับไม่มีเข็มหางที่จับต้องได้ แต่กลับมีแสงสีขาวสว่างเป็นรูปร่างเข็มแทน

 

และในเวลาเดียวกัน กวนซานก็บังเกิดความรู้สึกแปลกพิเศษขึ้น

 

มันเหมือนกับมีวิธีสัมผัสรับรู้ใหม่ที่แผ่ออกมาจากประสาทสัมผัสทั้งห้าของเขา

 

เขาหลับตาลงอย่างไม่รู้ตัว แล้วก็รู้สึกว่าประสาทสัมผัสของเขาได้แผ่ออกไปยังด้านนอก และบังเกิดดวงแสงซึ่งได้ค่อยๆปรากฏขึ้นอย่างกระจัดกระจายในความมืด

 

อาจเป็นเพราะมันคือตอนกลางคืนฝูงผึ้งจึงไม่ค่อยได้ออกจากรังมากนัก

 

มีเพียงผึ้งโง่งมไม่กี่ตัวที่น่าจะกลับรังไม่ทันในช่วงฟ้ายังสว่าง

 

กวนซานตั้งสมาธิเพื่อรับรู้ความคิดของพวกมันแต่ละตัว

 

“นอน นอน นอน…zzZZZZ”

 

เจ้าตัวนี้นอนซะตรงนั้นเลย

 

“เก็บน้ำผึ้ง เก็บน้ำผึ้ง เก็บน้ำผึ้ง…..”

 

นี่ก็กำลังทำงานด้วยความขยันขันแข็ง ขยันเกินไปแล้วเฟ้ย!

 

“ช่วยด้วย ช่วยด้วย ช่วยด้วย…อ๊า!”

 

ตัวนี้แย่หน่อยที่ดันโดยแมลงอื่นจับกิน

 

“กลับบ้าน กลับบ้าน กลับบ้าน…”

 

ส่วนเจ้านี่กำลังหลงทางกลับบ้าน

 

กวนซานลืมตาและมุมปากของเขาได้กระตุกขึ้น

 

จริงอยู่ที่ฝูงผึ้งสามารถให้ข้อมูลได้ แต่ปัญหาก็คือสติปัญญาของแมลงไม่อาจทำให้สมองของพวกมันสามารถรับข้อมูลที่เขาต้องการ

 

ห้วงความคิดเหล่านี้เป็นความคิดรูปแบบสัญชาตญาณระดับต่ำของการออกหากิน และไม่มีข้อมูลใดที่มีประโยชน์เลย

 

น่าเสียดายที่ผลการทดสอบนั้นได้ออกมาอย่างไม่น่าพึงพอใจ

 

“ยังไงฝูงผึ้งก็ยังคงเป็นกลุ่มความคิดธรรมดา บางทีหากชั้นลองบงการฝูงผึ้งทั้งหมดแทน..…”

 

กวนซานรำพึงอยู่พักนึงและรู้สึกว่าเขาควรคิดแบบมุมมองของสัตว์จะเหมาะสมกว่า

 

เนื่องจากความคิดของเขาอาจส่งผลต่อฝูงผึ้งได้เช่นกัน ดังนั้นลองทดสอมไอเทมนี้อีกสักสองสามครั้งแล้วก็น่าจะหาวิธีควบคุมฝูงผึ้งได้

 

ไอเทมนี้จึงต้องเก็บไว้เป็นการชั่วคราวก่อน

 

และไอเทมอีกชิ้นหนึ่ง ก็คือไอเทมรูปแบบใหม่ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

 

【แผ่นโลหะชำรุด (ไอเทมสร้างฉากพิเศษ) 】

 

【ผลลัพธ์: หลังจากใช้ ระบบจำลองจะถูกบังคับให้เริ่มสร้างเกมในพื้นที่ปัจจุบันนั้นเพื่อจำลองฉากพิเศษ 】

 

【คำอธิบาย: แผ่นโลหะเก่าลวดลายงดงามซึ่งดูเหมือนได้ผ่านพ้นระยะเวลามายาวนานแล้ว ถึงมุมหนึ่งของมันได้ขาดหายไปแต่ก็ยังคงรักษาส่วนที่เหลือไว้ได้เป็นอย่างดี มีเพียงอักษร “B” และ “K” สองตัวได้สลักทิ้งไว้ให้เห็น ราวกับเพื่อสื่อถึงการกลับมาของใครคนนึง 】

 

กวนซานได้ขบคิดถึงผลลัพธ์ของไอเทมนี้และเริ่มเข้าใจบ้างแล้ว “มันคือไอเทมที่ใช้เปิดฉากจำลองได้…. “

 

เขาถึงกับพูดไม่ออก

 

สามารถเปิดการจำลองขึ้น มันย่อมหมายความว่าสามารถเก็บไอเทมและของรางวัลได้มากขึ้น แต่ก็แลกมาด้วยความน่าสะพรึงกลัวและภัยอันตรายซึ่งไม่อาจคาดคิดได้อีกมากมาย

 

หากระบบจำลองสามารถปิดการใช้งานอัตโนมัติได้ กวนซานก็ไม่อยากเข้าสู่ฉากจำลองอีกเลย

 

เพราะทุกครั้งที่เขาเข้าสู่เกม มันหมายความว่าชีวิตของเขาขาดความปลอดภัยไป อีกทั้งเขายังต้องต่อสู้กับบรรดามอนสเตอร์แปลกๆด้วย

 

“ใครมันจะอยากเริ่มการจำลองด้วยความต้องการของตนเองบ้างเล่า?”

 

กวนซานอดถอนหายใจเฮือกไม่ได้ “คนโง่ล่ะมั้ง? มีแต่คนโง่เท่านั้นที่จะใช้ไอเทมนี้ต่างหาก!”

 

แต่กวนซานก็ไม่อยากขายไอเทมที่สามารถสร้างฉากพิเศษนี้ให้กับร้านค้าระบบ

 

“ช่างมันเถอะเก็บเอาไว้ก่อนก็แล้วกัน เพราะยังไงซะ เงินในเกมก็มากพอใช้แล้ว และไม่มีไอเทมอื่นให้ซื้อหลังจากขายทิ้งไป”

 

ส่วน “ไฟฉายพลังนิวเคลียร์” ในร้านน่ะเหรอ?

 

ปล่อยมันทิ้งไว้แบบนั้นแหละ

 

กวนซานได้หลับตาลงจากนั้นดวงแสงก็สว่างขึ้นอีกครั้ง เขาพยายามลองแทรกแซงความนึกคิดของเหล่าผึ้งดู

 

เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วค่อยๆลองสื่อสารกับผึ้งที่ได้หลงทางทีละเล็กทีละน้อย และนำทางมันไปยังทางกลับบ้านที่ถูกต้อง

 

——

 

วันต่อมา

 

กวนซานได้ผ่านการอนุญาตให้กลับ เขาไม่ได้ไปที่ทำงานแต่จะกลับไปยังบ้านก่อน

 

ต้องบอกไว้ก่อนว่า ในฐานะที่เป็นนักข่าวหนังสือพิมพ์ ความจริงแล้วกวนซานไม่จำเป็นต้องอยู่ในสำนักงานทุกวันก็ได้ เขาจะเข้าไปเฉพาะเมื่อเขาจำเป็นต้องใช้คอมพิวเตอร์ในการร่างต้นฉบับเท่านั้น

 

ส่วนเวลาอื่นนอกเหนือจากนั้น เขาก็จะเดินเตร่ไปตามถนนเพื่อมองหาสิ่งที่เรียกว่า “ข้อมูลในพื้นที่” เพื่อใช้ทำข่าว

 

ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่ต้องนำช่างภาพตามมาด้วย

 

กวนซานได้ขึ้นรถเมล์ เขายืนจับห่วงรถพลางคิดในใจแก้เขิน

 

เพราะเขามีผู้ช่วยตัวน้อยเดินตามหลังเขา

 

เสินติงฮัวได้เดินตามเขามาอย่างกระชั้นชิด เธอขึ้นรถเมล์และเรียนรู้วิธียืนจับห่วงรถเมล์

 

แม้เสี่ยวเสินจะเป็นเพื่อนบ้านของกวนซาน แต่ฐานะครอบครัวของเธอมีอันจะกินมากกว่ากวนซานลิบลับ โดยปกติแล้วเธอไม่เคยขึ้นรถเมล์เลย เพราะเธอจะนั่งรถยนต์ส่วนตัวเมื่อต้องออกไปข้างนอก

 

สำหรับเสินติงฮัว นี่ค่อนข้างเป็นประสบการณ์ที่แปลกใหม่เหมือนกัน

 

“เอ..…”

 

เสินติงฮัวได้พยายามดิ้นรนยืนบนรถ ปลายนิ้วของเธอสามารถจับขอบห่วง แต่ถึงแม้เธอจะจับไว้ได้มันก็เป็นเรื่องลำบากมากอยู่ดี

 

กวนซานเหล่มองดูเธอ เสินติงฮัวนั้นมีส่วนสูงประมาณ 158 ซึ่งเอิ่ม….. คิดว่าเด็กมัธยมที่เขาเจอเมื่อคืนนี้น่าจะสูงกว่าเธออีกนะ

 

เสินติงฮัวพยายามอยู่หลายครั้ง และในที่สุดเธอก็เริ่มหงุดหงิดจากสาเหตุที่เธอยืนดีๆไม่ได้

 

เธอสังเกตเห็นรอยยิ้มของกวนชานและแค่นเสียงด้วยใบหน้าซึ่งแดงก่ำ

 

จากนั้นเธอก็ฮัมเพลง ยื่นมือออกมาจับชายเสื้อของกวนซานอย่างเงียบๆและยืนพิงตัวเขา

 

กวนซานไม่ได้กล่าวอะไร เขาแสร้งทำเป็นไม่รู้ว่าเขามีเครื่องประดับตัวน้อยนี้ห้อยอยู่

 

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา ทั้งสองก็ลงจากรถบริเวณไม่ไกลจากตัวบ้านของเสินติงฮัว

 

สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าเขา ก็คือคฤหาสน์เดี่ยวที่มีกำแพงลานบ้านล้อมรอบ