นิทานอัศวินดํา - ตอนที่ 36
ค่ำคืนสิ้นสุดลงและรุ่งเช้าก็มาถึง
เรน่าตื่นแล้ว
เพราะมีคนนอนทับเธออยู่
คนข้างบนเป็นผู้ชายผมดำ
อัศวินดำคุโรกิ.
นั่นคือชื่อของเขา
แล้วพวกเขาก็รู้ว่าพวกเขาทั้งคู่เปลือยเปล่า
“ฟุเอะ คุโรกิ…อะไรนะ?”
เรน่าประหลาดใจและมีข้อสงสัย แต่ความทรงจำของเธอเมื่อคืนมีหมอกหนาและพร่ามัว
แต่ความทรงจำก็ค่อยๆกลับมา
(โกหก!? ไม่มีทาง!?)
เรน่าพยายามคิดว่ามันเป็นเรื่องโกหก แต่ความรู้สึกไม่สบายในร่างกายส่วนล่างของเธอทำให้เธอกลับมาสู่ความเป็นจริง
(ฉันเกิดมาเป็นเทพธิดาที่ไม่มีใครแตะต้องได้ เลยคิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับฉัน!?)
เรน่ามองไปที่คุโรกิด้านบน
คุโรกิกำลังนอนหลับอย่างมีความสุข
เมื่อเรน่าเห็นใบหน้าที่กำลังหลับไหลของเธอ เธอก็รู้สึกหงุดหงิดและเป็นที่รักไปพร้อมๆ กัน
(เขายังมีผลยาอยู่หรือเปล่า ไม่มันไม่ใช่… ความรู้สึกนี้จริงหรือเปล่า เพราะเหตุนี้… จึงต้องปลุกเขาให้เร็วกว่านั้น)
เรน่าเขย่าคุโรกิและตบแก้มเขา
“ตื่นได้แล้วคุโรกิ!!”
“ฟิว?”
คุโรกิตื่นขึ้นมาด้วยเสียงโง่ๆ
ดูเหมือนว่าความคิดของฉันจะช้าลงหลังจากตื่นนอน
จู่ๆ เรน่าก็ดึงใบหน้าของคุโรกิเข้ามาใกล้เธอ
“ว้าว มองตาฉันสิคุโรกิ!!”
“เอ๊ะ!? ใช่!?”
คุโรกิสับสน ทำตามที่เขาบอกและมองเข้าไปในดวงตาของเรน่า
มีดวงตาเป็นประกายสวยงาม
ดวงตาของเขาส่องแสง ดูเหมือนว่าแสงจะเข้าสู่ร่างกายของเขาผ่านทางดวงตาและเดินทางไปทั่วร่างกายของเขา
(เวทมนตร์แห่งการลืมเลือน…?)
ฉันบอกได้เลยว่าคุโรกิพยายามร่ายมนตร์ใส่ฉัน แต่ฉันก็อดใจไม่ไหว
“เซเซเซ้ยยย อีอีอีอีอีอีอีอีอีอี
เรน่ากรีดร้อง
คุโรกิไม่สามารถต้านทานและยอมรับมันได้
“ฟี้ยยยยยย อร๊ายยยยย ออกไป!!!”
คุโรกิได้ยินเสียงเรน่าร้องไห้และกำลังทำอะไรบางอย่าง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
◆ชิยูกิ ปราชญ์ผมดำ
ชิยูกิต้อนรับแขกที่ไม่ธรรมดาคนแรกในตอนเช้า
ข้างหน้าฉันคือคนที่มีปีก
เขาคือสิ่งที่คุณจะเรียกว่านางฟ้า
เป็นเรื่องยากที่เทวดาจะลงมายังโลก เขาเป็นแขกที่หายากจริงๆ
ชิยูกิยังคงหลับอยู่ตอนที่เธอถูกปลุกโดยนางฟ้าคนนี้
“ขอโทษที่มาเช้าเกินไปนะชิยูกิ”
น้ำเสียงของนางฟ้าไม่ได้ฟังดูเป็นการขอโทษมากนัก
เทวดาเป็นเผ่าพันธุ์ที่สวยงามและมีปีกที่สวยงาม แต่พวกมันสามารถเย่อหยิ่งและดูถูกมนุษย์ได้ ดังนั้นชิยูกิจึงไม่ชอบพวกมันเลย
“ก็ไม่เป็นไร…มีอะไรเหรอเนีย?”
จริงๆ แล้วชิยูกิยังคงง่วงอยู่ แต่เนื่องจากเป็นเรื่องฉุกเฉิน เธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องไปกับเขา
เนียร์เป็นนางฟ้าหญิงที่ทำหน้าที่เป็นกัปตันของนักรบนางฟ้าที่รับใช้เรน่า ฉันได้พบกับเขาครั้งหนึ่งในอดีต
นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเนียตั้งแต่นั้นมา
จู่ๆ เนียก็ปลุกฉันในขณะที่ฉันยังหลับอยู่
(นั่นคืออะไรบนโลกนี้?)
ฉันได้ยินเสียงผู้คนส่งเสียงดังรอบๆ คฤหาสน์นี้ ดูเหมือนว่าจะมีความโกลาหลเนื่องจากมีนางฟ้าลงมา
ชิยูกิอยากให้เขามีความสามารถในการกระทำการลับๆ แม้ว่าจะเป็นเพียงชั่วขณะหนึ่งก็ตาม
นี่มันเสียงดังมากจนฉันทนไม่ไหวแล้ว
“ดูเหมือนท่านเรน่าจะยังไม่มาที่นี่เหรอ?”
เนียถามเหมือนกำลังสอบปากคำฉัน
“เอ๊ะ ทำไมล่ะเรน่า”
“อันที่จริง ฉันไม่สามารถติดต่อกับท่านเรน่าได้ตั้งแต่เมื่อคืน เธอควรจะอยู่ที่นี่ แต่…”
เนียพูดด้วยปัญหา
“เรน่าเหรอ เธอไม่อยู่ที่นี่”
เมื่อชิยูกิตอบ ใบหน้าของเนียก็ซีดลง
“ฉันไม่ได้คาดหวังว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับท่านเรน่า…”
เนียกำลังตัวสั่น
(ดูเหมือนคุณกำลังจินตนาการถึงบางสิ่งที่แย่มาก คุณไม่ใช่เด็ก ดังนั้นคุณไม่คิดมากในคืนเดียวเหรอ?)
ชิยูกิอารมณ์ไม่ดีเพราะเธอตื่นแต่เช้า
“เราต้องตามหามันให้เร็วที่สุด!!!”
“เอ่อ…นี…”
ขณะที่ชิยูกิพยายามสงบสติอารมณ์ของเนียที่ตื่นตระหนก เธอก็รู้สึกถึงพลังเวทย์มนตร์อันแข็งแกร่งมาจากภายนอก
เมื่อฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง ฉันเห็นวัตถุที่ส่องแสงอยู่บนท้องฟ้าที่มีเมฆมาก
“นั่นท่านเรน่า!!”
เนียตะโกน และวัตถุเรืองแสงก็บินไปทางเอลิออส
“ว้าว! เราจะตามคุณเรน่าไป! ชิยูกิ! ฉันขอให้คุณจัดการที่เหลือ!!!”
หลังจากพูดอย่างนั้น เนียก็ออกไปนอกหน้าต่างและไล่ตามวัตถุแวววาวนั้น
“อะไรวะ?”
ชิยูกิถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังในห้องโดยเอียงศีรษะ
◆ดาร์คไนท์คุโรกิ
ค่ำคืนสิ้นสุดลงและรุ่งเช้าก็มาถึง
คุโรกิตื่นขึ้นมา
(หืม? มีอะไรบางอย่างเจ็บที่แก้มซ้ายของฉัน)
คุโรกิไม่ได้สังเกตเพราะไม่มีกระจก แต่แก้มซ้ายของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงคล้ายใบไม้ในฤดูใบไม้ร่วง
(จะว่าไปทำไมมานอนในที่แบบนี้ล่ะ ไม่มีประโยชน์ที่จะนอนท่าไม่ดีใช่ไหมล่ะ?)
คุโรกิกำลังนอนอยู่บนพื้น
และฉันพยายามนึกถึงสิ่งที่ฉันทำเมื่อคืนนี้
“อะไรนะ! เมื่อคืนคุณทำอะไรอยู่?”
ฉันจำไม่ได้ว่าเมื่อคืนฉันทำอะไรไป
“ใช่แล้ว จู่ๆ เรน่าก็จูบฉัน… จากนั้น… ฉันจำอะไรไม่ได้เลย…”
คุโรกิจำใบหน้าที่สวยงามของเรน่าที่จ้องมองเขาได้
ฉันจำเรื่องนั้นได้และประจบประแจง
(เธอได้รับยานอนหลับขณะจูบเธอหรือเปล่า? และเธอกำลังพยายามทำอะไรบางอย่างในขณะที่เธอหลับอยู่หรือเปล่า?)
คุโรกิพยายามจะจำแต่เขากลับจำอะไรไม่ได้เลย
(ฉันไม่เข้าใจจริงๆ แต่ฉันเอาหน้าของเรน่าออกไปจากหัวไม่ได้ เกิดอะไรขึ้นจริงๆ?)
คุโรกิสังเกตเห็นว่าเรน่าจากไปแล้ว
“ไม่รู้!! เกิดอะไรขึ้น!!!”
คุโรกิจับหัวแล้วกลิ้งไปบนพื้น
ขณะที่ฉันกำลังกลิ้งไปมา ก็มีบางอย่างกระทบร่างกายของฉัน
“ใช่?”
หากมองใกล้ ๆ จะเห็นขวดเล็ก ๆ นอนอยู่บนพื้น
“นี่คืออะไร?”
ขวดเปล่าและไม่มีอะไรอยู่ข้างใน ดูเหมือนทุกอย่างจะหกลงบนพื้น
(อาจเป็นของที่เรน่าทำหล่นไว้หรือเปล่า?)
ดูเหมือนมียาวิเศษอยู่ข้างใน แต่มันหกออกมาหมด และคุโรกิก็ไม่รู้ว่ามันคือยาชนิดไหน
(นี่อาจเป็นเบาะแสว่าเรน่าพยายามทำอะไร)
ฉันจะลองดูว่ามีอะไรอีกไหม
ดูห้องสิ.. มันสกปรกนิดหน่อย
“มันแย่มาก… ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่… ฉันต้องทำความสะอาดมัน…”
เมื่อคุโรกิสัมผัสผ้าปูที่นอนเพื่อทำความสะอาดด้วยเวทมนตร์ มีสองสิ่งที่หลุดออกมา
อันหนึ่งเป็นผ้าอะไรสักอย่าง
ดูเศษผ้าสิ.. พื้นที่มีขนาดเล็ก
มันทำให้ฉันนึกถึงบางสิ่งบางอย่าง
“เก็บเรื่องนี้ไว้เถอะ… ใช่แล้ว ทำอย่างนั้นกันเถอะ”
ด้วยเหตุผลบางอย่าง สัญชาตญาณของคุโรกิกำลังบอกเขาอย่างนั้น
อีกอันเป็นโลหะบางชนิด
คุโรกิหยิบมันขึ้นมา
เป็นเครื่องประดับที่มีอัญมณีสีดำอยู่ตรงกลาง
“นี่คือสร้อยคอเหรอ?”
คุโรกิคิดว่ามันอาจเป็นเบาะแส เขาจึงตัดสินใจเก็บสร้อยคอไว้เช่นกัน
YOU MAY ALSO LIKE
