นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ - ตอนที่ 4 นี่คือการตัดสินใจของสามีฉัน?

คนหนึ่งเข้ามาทักทายทันทีอย่างรีบร้อน "นายน้อย ทานข้าวมาหรือยังครับ?"

"ยัง" ฮ่อฉวนสือกวาดสายตามองห้องทานอาหารที่ว่างเปล่า แล้วพูดเสียงเรียบและวางเสื้อคลุมไว้บนมือของคนรับใช้ข้างๆ

นัยน์ตาของเขาอบอุ่น แต่ถ้ามองดีๆล่ะก็ จะเจอความเฉยเมยที่ซ่อนอยู่ในนั้น

ไม่รอให้คนรับใช้พูด ฮ่อฉวนสือก็ใช้ขายาวๆก้าวเดินขึ้นชั้นบน

"ไม่ต้องเตรียมแล้ว"

กลับเข้ามาในห้อง ทันทีที่ฮ่อฉวนสือนั่งลง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"ฉวนสือ หลานกลับบ้านหรือยัง?"

คุณปู่ตรวจสอบได้ตรงเวลา น้ำเสียงของเขาแทบรอไม่ไหว

ฮ่อฉวนสือยกมือขึ้นและเปิดคอมพิวเตอร์ที่ด้านข้าง

"ครับ"

ต้องสอนทุกอย่างจริงๆ คุณปู่กระแอมไอก่อนพูด "เข้ากันให้ดีกับสือฮว่าแล้วก็รีบคลอดเหลนให้ปู่ล่ะ"

ฮ่อฉวนสือชะงักมือที่อยู่บนแป้นพิมพ์ พูดด้วยสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง "คุณปู่ การดำเนินงานของตี้เซิ่งกำลังเพิ่มสูงขึ้น ตอนนี้ไม่มีอะไรมากวนใจผมได้ ผมฟังการจัดเตรียมของปู่ที่ให้แต่งงาน แต่เรื่องหลังจากนั้น ผมหวังว่าผมจะทำตามแผนของผมได้ ปู่รักษาตัว รีบพักเถอะครับ"

ก่อนที่อีกฝ่ายจะตอบ เขาก็วางสายโทรศัพท์ไป

"นายน้อย ของที่ต้องการมาแล้วครับ"

คนรับใช้ที่ประตูเคาะประตูสองครั้งก่อนพูดด้วยความเคารพ

ฮ่อฉวนสือลุกขึ้นหยิบเอกสารที่อีกฝ่ายส่งมาก่อนโบกมือให้คนกลับไปแล้วเดินไปยังห้องที่สือฮว่าอยู่

ประตูปิดตัวลงแต่ไม่ได้ปิด เขาขมวดคิ้วและผลักเปิดเข้าไป

ห้องใหญ่มาก มองแวบแรกกลับไม่มีใคร ได้ยินเสียงน้ำจากห้องน้ำผ่านหมอกหนาบนกระจกฝ้า ก็รู้ได้ว่าเข้าไปได้สักพักแล้ว

เขาปิดประตูก่อนเดินไปที่หน้าต่างยาวเต็มตัวขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างๆ

ครึ่งชั่วโมงต่อมายังคงไม่มีการเคลื่อนไหว ฮ่อฉวนสือขมวดคิ้วเล็กน้อย ความอดทนของเขาได้หายไป

เขาหันหลังกลับและกำลังออกไป แต่ประตูห้องน้ำกลับเปิดออก สือฮว่าเช็ดผมพร้อมกับเดินออกมาโดยทั้งตัวยังอบอวลไปด้วยหยดน้ำ

สายตาสบกัน คนหนึ่งแปลกๆ คนหนึ่งประหลาดใจ

พอเห็นฮ่อฉวนสือ สือฮว่าก็ตกตะลึงและลืมแม้แต่ขยับมือ

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นใบหน้าเขา แต่เมื่อเทียบกับแวบนั้นในระยะใกล้ๆนี้ ก็เห็นใบหน้าสะอาดหล่อเหลาได้ชัดเจนยิ่งขึ้น ทั้งแพรวพราวยิ่งกว่าแสงไฟที่ส่องประกายมา

เป็นผู้ชายที่เห็นวันนี้ เขามาโผล่ในห้องได้ยังไง?

สือฮว่าไม่รู้จักตัวตนของคนตรงหน้า เห็นออร่าที่แผ่ออกมาจากตัวเขาและรวมกับการที่เข้าออกได้อย่างอิสระ ก็ไม่น่าใช่คนตัวเล็กๆของบ้านตระกูลฮ่อ

"มีอะไรถึงมาหาฉันเหรอคะ?"

ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร เธอเลยพูดอย่างสงวนตัวมาก

ฮ่อฉวนสือเห็นความตกใจ ความสับสนและความสงสัยที่กระพริบอยู่ในนัยน์ตาของเธอ ในที่สุดก็กลับเข้าสู่ความเงียบ

แต่ทำทีเป็นสงบได้ รูม่านตาก็ใสเหมือนกวางเผยให้เห็นความสดใสที่วัยนี้ควรมี

ฮ่อฉวนสือมองเธอด้วยสายตาราบเรียบ นัยน์ตาของเขาสว่างขึ้นมาก

"เซ็นชื่อตรงนี้"

เขาชี้ไปที่เอกสารสีขาวที่วางอยู่บนโต๊ะข้างๆ ที่มีปากกาวางอยู่บนกระดาษ

สือฮว่ารู้สึกแปลกๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรเลยเดินไปดูสัญญา

สัญญาที่เป็นสูตรสำเร็จ สัญญาการแต่งงานระหว่างเธอกับฮ่อฉวนสืออย่างสมบูรณ์นี่เป็นเพียงการทำธุรกรรม

เขียนไว้อย่างชัดเจนว่าจะหย่าร้างเมื่อระยะเวลาสองปีสิ้นสุดลง

ในช่วงสองปีนี้ เธอสามารถจะมีเงินให้ใช้อย่างไม่กำหนดและสามารถรับผลประโยชน์ทั้งหมดของสถานะนี้ได้ แต่หลักฐานก็คือเธอซื่อสัตย์ไม่ทำผิดกฎหมายและเชื่อฟัง

นี่คือสิ่งที่สือฮว่าเข้าใจและเป็นสิ่งที่เธอคาดไม่ถึงที่สุด

เมื่อเทียบกับท่าทางของคุณผู้หญิงถาง ฮ่อฉวนสือยินดีที่จะปล่อยเธอไปคงจะดีใจแทยไม่ทัน

ด้วยสัญญานี้ เธอก็ไม่มีความกังวลอื่นๆอีก

สำหรับการมีอยู่ของสถานะและเงื่อนไขการชดเชยที่แนบมากับสัญญานั้นไม่สำคัญ เธอตกลงว่าจะแต่งงานเข้าบ้านตระกูลฮ่อแต่ไม่คิดว่าจะก้าวขึ้นสู่ท้องฟ้าหรือได้อะไรจากที่นี่

หลังจากออกจากบ้านตระกูลฮ่อ สือฮว่าก็ยังคงเป็นสือฮว่า

แค่สองปีเท่านั้น กัดฟันทนไปก็ผ่านไปได้แล้ว

แต่สัญญาสำคัญขนาดนี้ เป็นสิ่งที่ฮ่อฉวนสือหมายถึงจริงๆเหรอ?

สือฮว่ารู้สึกว่าเธอสับสนนิดหน่อย เธอกะพริบตาและหันไปมองคนที่พูดเพียงคำเดียวหลังจากเข้าประตูมาอย่างระมัดระวังแล้วตรวจสอบอีกครั้ง

"คุณคะ นี่คือการตัดสินใจของสามีฉันใช่ไหมคะ?"