นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ - ตอนที่ 20 เธอมีสิทธิอะไรมาเทียบกับลูกสาวฉัน?

เป็นครั้งแรกที่สือฮว่าได้เห็นฉากที่น่าตกใจเช่นนี้และยังเป็นครั้งแรกที่เขารู้ว่าผู้หญิงชั้นสูงใช้ชีวิตแบบไหนกันแน่

"การใช้มาส์กเย็นในฤดูร้อนจะสบายกว่า สือฮว่า ฉันเห็นว่าผิวของเธอนั้นดี ปกติเธฮใช้อะไร？"

นี่คือหัวข้อที่สาว ๆนั้นหนีไม่พ้น

สือฮว่าลูบที่หน้าตัวเอง ผิวของเธอดีมากตั้งแต่เด็กแม้ว่าเธอจะตากแดดหลายชั่วโมงผิดของเธฮก็จะไม่เปลี่ยนเป็นสีดำ

"ต้าเปา(ผลิตภัณฑ์อย่างหนึ่ง)มั่ง"

เธอพูดเบาๆและปิดประตูตู้เย็นให้ฮ่อฉินฉิน

ฮ่อฉินฉินผงะ ขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ "ฉันรู้ว่าเธอจน แต่ก็ไม่คิดว่าจะจนขนาดนี้"

สือฮว่ายิ้มและกำลังจะออกไป ชุดราตรีชึดหนึ่งก็ซุกอยู่ในอ้อมแขนของเธอ

" ฉันบอกเธอไว้ว่างานเลี้ยงครั้งนี้ยิ่งใหญ่มาก ถ้าหากไม่ใช่คุณปู่เรียกเธอมาร่วมงาน ขอเดาว่าแม่ก็คงจะไม่สนใจคุณ ดังนั้นเธอก็ควรจะใส่ให้มันดูดีหน่อย ดีกว่าถึงตอนนั้นแล้วถูกนินทา

สือฮว่าก้มมองลงไปและพบว่ามันคือกระโปรงผ้าโปร่งยาวสีเบจที่มีการปักลวดลายสามมิติอย่างวิจิตรงดงามตั้งแต่ไหล่ถึงเอว ดีไซน์เอวด้านหลังยื่นออกมาจากเอว ซึ่งเป็นกระโปรงที่สวยงมาก

"ขอบคุณ."

เธอรับมันและกลับไปที่ห้องของตัวเอง

เดิมทีคิดไว้ว่าพรุ่งนี้จะไปรายงานตัวที่ตี้เซิ่ง เพราะเรื่องนี้อาจต้องล่าช้าไปอีกวัน

ในคืนถัดมา สือฮว่าไปที่นั่นถึงรู้ว่าที่ฮ่อฉินฉินบอกว่ายิ่งใหญ่นั้นยิ่งใหญ่ยังไง

เสื้อผ้าที่มีกลิ่นหอมที่พันกันและทุกที่เต็มไปด้วยคำชมและคำทักทาย

เธอสวมชุดกระโปรงผ้าโปร่งที่ฮ่อฉินฉินมอบให้เธอแล้วแค่รวบผมง่ายๆและติดกิ๊บที่ชายชรามอบให้เธอ เมื่อแต่งตัวดังกล่าวก็เป็นที่สะดุดตาอย่างมาก

ปกตินั้นสือฮว่าไม่เคยแต่งหน้าและวันนี้เธอก็แค่ทาลิปสติกเพียงเล็กน้อย ซึ่งลิปสติกนี้ก้เป็นของฮ่อฉินฉินมอบให้เธอเพราะทนมองสภาพที่แย่นี้ไม่ลงจริงๆ

ไม่คาดคิดว่ามันเข้ากับผิวของเธอขนาดนี้ ในบรรดาผู้หญิงกลุ่มหนึ่งที่มีการแต่งหน้าจัดหนัก ลุคที่สง่างามของเธอดูมีเอกลักษณ์มาก

สิงเหมี่ยวมองเห็นสือฮว่าภายในแวบเดียว ใบหน้าของเธอแข็งขึ้นทันที

การได้รับคำเชิญในครั้งนี้นั้นยากมากกว่าที่เอจะได้มา เดิมทีเธอต้องการพาสือโม่มาพบปะสังคม แต่มาถึงก้กลับพบสือฮว่า

" นั่นคือสือฮว่าหรอ?!"

เมื่อสือโม่เห็นชุดของสือฮว่า ดวงตาที่อิจฉาของเขาก็แดงขึ้น

"แกเบาเสียงหน่อย!"

สิงเหมี่ยวหันหน้าไปกำชับเธอเบาๆ และมองไปรอบๆอย่างประหม่า

แม่ลูกทั้งสองนั้นหมือนลูกเป็ดขี้เหร่ในกลุ่มหงส์ขาวที่กลัวว่าตัวเงอจะขายหน้า

ตามสถานะของตระกูลสือในจิงตู พวกเขาไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมในงานเลี้ยงดังกล่าว แต่สิงเหมี่ยวนั้นอยู่เป็นที่ไปพัวพันกับคุณหญิงชนชั้นสูงคนสองคน ประจบเหมาะกับหนึ่งในคุณหญิงคนนั้นป่วย เธอจึงมีโอกาสนี้

"คืนนี้ฮ่อซือหนานจะปรากฏตัวที่นี่ เดี๋ยวเธอหาโอกาสไปพูดคุยกับเขาแล้วฝากความประทับใจไว้ให้ขา"

สิงเหมี่ยวกระซิบที่หูของสือโม่และเตือนเธอซ้ำๆว่าอย่าสร้างปัญหาที่นี่

สือโม่แบะปากและมองไปที่สือฮว่าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

สือฮว่าอยู่ในกลุ่มฝูงชนหลายคนกำลังกระซิบและพูดคุยเกี่ยวกับตัวตนของเธอเพราะรูปลักษณ์ที่งดงามของเธอ

เธอไม่คุ้นเคยกับบรรยากาศงานดังกล่าว สุดท้ายก้ไปหามุมมุมหนึ่งแล้วนั่งลง

จนตอนนี้เธอก็ยังไม่เข้าใจประเด็นหลักของงานเลี้ยงนี้คืออะไร จนกระทั่งเธอเห็นผู้หญิงแต่งตัวดีเดินไปมาในฝูงชน สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อยอย่างไม่ปกติ

บทสนทนาในอดีตก็แวบเข้ามาในความคิดของฉัน

"สือฮว่า เธอมีสิทธิอะไรมาเทียบกับลูกสาวของฉัน？ลูกสาวของฉันเกิดมาก็เป็นก้อนเมฆสีขาวบนท้องฟ้าและเธฮเป็นดินเลนที่ทับถม ชาตินี้เธอก็ได้แค่เงยหน้ามองขึ้นเธอ ได้ยินมาว่าแกไปเรียนบัลเล่ต์ด้วย เธอรู้จักบัลเล่ต์ไหม？เด็กที่มาจากบ้านยากจนอย่างเธฮ อย่ามาทำคำว่าบัลเล่ต์ขายหน้า"

"คุณหนิง ฉันไม่ได้เรียนบัลเล่ต์เพื่อเลียนแบบลูกสาวของคุณ ลูกสาวของคุณมีเกียรติ แต่ฉันก็เป็นเด็กมีแม่ ฉันหวังว่าคุณจะให้เกียรติเวลาพูดด้วย"

"ความเคารพก็ขึ้นอยู่กับว่าเป็นใคร เธอเลียนแบบลูกสาวของฉันทุกอย่างแล้วยังจะให้ฉันที่เป็นแม่คนมาเคารพเธฮ ฝันไปเถอะ!"

สือฮว่าก้มศีรษะลงแล้วจิบไวน์

คนชั้นสูงก็เหมือนผ้าที่สวยงาม ถ้าฉีกผ้านั้นออกก็จะเห็นตัวหนอนดิ้นอยู่ข้างใน

" นี่ไม่ใช่สือฮว่าเหรอ?"

หนิงหวางชิงเดินเข้ามาในชุดราตรีสีขาวบริสุทธิ์และมีหญิงสาวหลายคนในครอบครัวผู้ดีที่เดินตามมา

"สือฮว่า？ก็คือผู้หญิงที่คุณเพิ่งพูดถึงเมื่อกี้ว่า แต่งงานกับตระกูลฮ่อเหรอ？"

" สามีเธอไม่ใช่กำลังพักฟื้นเหรอ？ฉันได้ยินมาว่าครึ่งหนึ่งของเท้าของเขาได้ยกเข้าโลงศพแล้ว ช่างน่าสงสารจริงๆ ต้องเป็นแม่ม่ายตั้งแต่อายุยังน้อย"

"ผู้คนในปัจจุบันสามารถทำลายความเยาว์วัยด้วยชื่อชื่อเสียงจอมปลอม "

หญิงสาวที่อยู่ข้างๆหนิงหวางชิงต่อว่าสือฮว่าซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยทำท่าทีที่ไม่เต็มใจจะคลุกคลีกับเธอ

รอยยิ้มปรากฏขึ้นทั่วดวงตาของหนิงหวางชิงและเมื่อเธอเห็นการแต่งหน้าของสือฮว่า ความเกลียดชังที่หายไปนานก็ออกมาจากทุกรูขุมขนอีกครั้ง

บุคคลที่มีภูมิหลังที่ต่ำต้อยมีสิทธิอะไรในการเข้าร่วมงานเลี้ยงเช่นนี้? ซึ่งเป็นการลดระดับของงานเลี้ยงทั้งหมดลงชัดๆ

สายตาของเธอหยุดอยู่ที่กิ๊บของสือฮว่า นี่เป็นรุ่นลิมิเต็ดที่วางจำหน่ายในช่วงครึ่งปีแรก สือฮว่าจะมีปัญญาซื้อได้ยังไง

ยิ่งไปกว่านั้นบุคคลนี้ไม่ได้รับการต้อนรับในครอบครัวตระกูลฮ่อและฮ่อฉินฉินก็ยังรังเกียจเธออย่างมาก เป็นไปไม่ได้ที่จะมองสิ่งของให้กับเธอ

มุมปากของหนิงหวางชิงกระตุก เธอต้องการที่จะเหยียบสือฮว่าไว้ใต้เท้และตอนนี้เป็นโอกาสที่ดีที่สุด

"กิ๊บของฉันหายไปจากหอพักเมื่อไม่นานมานี้ ไม่คาดคิดว่ามันจะอยู่ที่เธอ สือฮว่า เธฮมันสแสร้งเก่งจริงๆหรือเป็นเพียงการปกปิดพฤติกรรมไร้ยางอายของเธอ？คืนให้ฉันตอนนี้ ฉันสามารถไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเธอได้ ไม่งั้นฉันบอกเจ้าของที่นี่ว่ามีขโมยเข้ามา"

เสียงของหนิงหวางชิงนั้นไม่เบาและทุกคนรอบข้างก็ได้ยินและทุกคนมองไปที่สือฮว่าในพริบตา

ไม่มีใครรู้จักตัวตนของสือฮว่า เมื่อได้ยินคำพูดของหนิงหวางชิง พวกเขาก็คิดว่านี้คือการฉวยโอกาศเข้ามา

ทุกปีจะมีคนเหล่านี้ฉวยโอกาศเข้ามาและต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อทำความรู้จักกับคนรวยรุ่นที่สอง

เมื่อมองดูสือฮว่าแล้วเอดูบริสุทธิ์และสวยงาม แต่ไม่คิดว่าจะเป็นขโมย!

สือฮว่าแตะกิ๊บของตัวเอง นี้เป็นของที่คุณปู่ฮ่อมอบให้เธอ

หนิงหยูที่กำลังสนทนากับคนอื่นๆนั้นก็ได้สังเกตเห็นวุ่นวายนี้แล้ว ในฐานะเจ้าบ้านเธอจึงต้องมาดู

เมื่อเธอเห็นสือฮว่า ดวงตาของเธอก็หดลงอย่างรวดเร็ว

"ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่?!"

งานแต่งงานที่จัดขึ้นโดยตระกูลฮ่อนั้นต่ำเกินไป ไม่มีข่าวมากนักในกลุ่มคนชั้นสูง ดังนั้นหนิงหยู่จึงไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่าง สือฮว่าและตระกูลฮ่อ

หนิงหวางชิงก็ไม่ได้บอกเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องเพียงเล็กน้อยที่โปร่งและตระกูลฮ่อคงจะไม่ออกหน้าแทนเธออย่างแน่นอน

"คุณป้าคะ"

หนิงหวางชิงเรียกหนิงหยู่ด้วยเสียงอ้อนพร้อกับใบหน้าที่ได้ใจเล็กน้อย

และสือฮว่าก็เข้าใจว่าที่แท้หนิงหวางชิงนั้นเป็นคนของฝั่งนั่น เธอดึงริมฝีปาก เวลาสี่ปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยสังเกตเลย

เธอรู้แค่ว่าหนิงหวางชิงอยู่ในครอบครัวที่ดีมาก แต่เธอไม่คาดคิดว่าเธอและคุณหญิงหนิงจะมีความสัมพันธ์เช่นนี้

หนิงหยูพยักหน้า ดวงตาแห่งความรังเกียจของเธอสบเข้ากับสือฮว่าอีกครั้ง" ฉันถามเธอ เธอมาทำอะไรที่นี่？เธอรู้ไหมว่านี้เป็นงานเลี้ยงอะไร？กระโปรงบนตัวเธอมาจากไหน？สือฮว่า สิ่งที่ฉันเคยบอกเธฮก่อนหน้านี้ เธอลืมไปแล้วหรอ？เธอต้องการให้ฉันกำจัดเธอจริงๆใช่ไหม？ "

อาการป่วยของคุณยายกลายเป็นเรื่องร้ายแรงเพราะผู้หญิงคนนี้และสือฮว่านั้นก็เกลียดเธอ

แต่มีนอกจากความเกลียดชัง ก็ทำอะไรไม่ได้

"คุณป้าคะ คุณเคยเจอสือฮว่ามาก่อนใช่ไหมคะ เธอเป็นเพื่อนร่วมห้องของหนู หนูก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเจอเธอที่นี่ เธอขโมยกิ๊บที่ฉันซื้อมาก่อนหน้านี้ด้วย"

หลังจากฟังเธอพูดจบ สายตาของหนิงหยู่ก็มองไปที่ศีรษะของสือฮว่า เมื่อเธอพบกิ๊บที่งดงามนี้ก็เอื้อมมือไปคว้ามันมาอย่างโกรธเคือง

สือฮว่าถอยหลังออกไปหนึ่งก้าว" คุณหญิงหนิง นี่เป็นกิ๊บของฉัน ถ้าพวกคุณจะขโมยกันแบบนี้ ฉันสามารถโทรแจ้งตำรวจได้"

หนิงหยู่หัวเราะอย่างโกรธ คำพูดของเด็กคนนี้ยังคงไร้เดียงสาขนาดนี้ เธอไม่รู้สถานะของตระกูลถังในจิงตูเลยหรอ?

คนที่มางานในคืนนี้เป็นคนดังในจิงตูทั้งหมด นี่คืองานเลี้ยงวันเกิดของคุณท่านถัง แม้ว่าตำรวจจะมาก็ต้องรออยู่ด้านนอก!

มีผู้คนจำนวนมากขึ้นที่ยื่นดูความตื่นเต้นอยู่รอบๆ หนิงหยู่รู้สึกว่าตัวเองนั้นไม่มีศักดิ์ศรีและเธอก็ไม่พอใจสือฮว่ามากยิ่งขึ้น

"หวางชิง มันก็เป็นแค่กิ๊บอันเดียว ถ้าเธอชอบ ก็ให้เธอไปเถอะ ของแบบนั้นไม่ใช่เรื่องฟุ่มเฟือยสำหรับหนู ทำไมต้องไปยุ่งกับผู้หญิงที่ไม่มีความละอายแบบนี้"

หนิงหวางชิงแบะปากอย่างไม่เต็มใจ

แต่ต่อหน้าหนิงหยู่ เธอต้องมีความประพฤติดี หนิงหยู่แต่งงานกับครอบครัวตระกูลถัง นี่คือความรุ่งโรจน์ของทั้งตระกูล

"คุณหญิงหนิง ฉันขอย้ำอีกครั้ง นี่เป็นกิ๊บของฉัน ญาติของฉันให้ฉันมา ฉันไม่ได้แย่งหรือขโมยมา"

คำพูดของสือฮว่าดังและฟังดูแล้วออร่าของเขาไม่ได้แพ้เลย

สิ่งที่หนิงหวางชิงเกลียดที่สุดคือออร่าบนตัวของสือฮว่า ถ้าอยู่กับเธอ ออร่าก็จะอ่อนลง นี่มันอะไร?

เธอสิที่เป็นผู้หญิงที่อยู่ในชนชั้นสูง! เธอถึงเป็นลูกคนรวยรุ่นสอง!

เธอไม่กล้ายอมรับว่าอยู่ต่อหน้าสือฮว่า เธอรู้สึกด้อยค่า

เมื่อเธอเห็นสือฮว่าครั้งแรก เธอก็ไม่ชอบสือฮว่า นิสัยของสือฮว่านั้นเย็นชา ราวกับว่าความวุ่นวายในโลกนั้นไม่สามารถรบกวนใจของเธอได้

เธอไม่เคยมีท่าทางที่หัวเสียเกินไป ไม่สนใจกับคำเยินยอในโลกนี้ ในสายตาของเธอมีเพียงทางใต้เท้าของเธอเท่านั้น

แต่ลักษณ์แบบนี้ก็เป็นสิ่งที่ผู้หญิงเกลียดที่สุด!

"ให้เธอ？ยษติอะไรของเธอที่สามารถให้ของที่แพงแบบนี้กับเธอได้？เธอคงไม่รู้ว่ากิ๊บบนหัวเอนั้นยี่ห้ออะไรอยู่ใช่ไหมสินะ？ สือฮว่า ของของฉันแม้ว่าจะโยนมันทิ้งไปก่สามารถให้เธอได้! "

ในคืนนี้หนิงหวางชิงได้ทำการกระทำที่ร้ายแรง เพื่อทำให้สือฮว่าอับอาย การปลอมตัวมานานสี่ปี ทำให้เธออยากจะระเบิดมัรออกมาตั้งนานแล้ว!

เธอก้าวไปข้างหน้าแล้วแย่งกิ๊บนั้นมากำไว้ที่ฝ่ามือของเธอ

เมื่อเห็นผมของสือฮว่าที่ถูกเขาดึงจนยุ่ง สายตาของเธอก็มีความสบายใจ พอแล้ว เธอชนะแล้ว

สือฮว่ามองไปที่ใบหน้าที่บิดเบี้ยวของหนิงหวางชิง ริมฝีปากของเธอกดแน่นขึ้น

"เธออยากจะทิ้งมันใช่ไหม？"

น้ำเสียงของเธอยังคงสงบและอ่อนโยน เหมือนกับว่าจะไม่ใช่เธอที่เสียเปรียบ

หนิงหวางชิงรู้สึกหงุดหงิดกับคำพูดเหล่านี้ จึงโยนกิ๊บของเธอลงกับพื้น

เพชรที่แตกหักบนกิ๊บกระเด็นไปภายใตแสงไฟและกระพริบอยู่ครั้งครั้งในทันที

หนิงหวางชิงไม่เคยลดความสำคัญแบบนี้มาก่อน แต่คำว่า "ปมด้อย" ที่สือฮว่าพูดในคืนนั้น กลับแฝงอยู่ในความคิดของเธอมาตลอด

ความลับที่เธอกลัวที่สุดถูกจับได้และเธอต้องล้างแค้นให้ได้!

คนรอบข้างยังคงกระซิบต่อไป มันไม่มีอะไรมากไปกว่าการขโมยของสือฮว่า

การดูถูกปรากฏขึ้นในดวงตาของหนิงหยู่ ที่สุดแล้วนี่เป็นสิ่งที่ไม่สามารถจะจบลงได้ แม้แต่เรื่องขโมยก็ยังทำออกมาไก้

"เรียกคนมา เชิญคุณคนนี้ออกไปแล้วจำหน้าเธอไว้ ต่อไปอย่าปล่อยให้เธอเข้ามาอีก!"

หนิงหยู่ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนด้วยการแต่งหน้าที่สวยงามและอารมณ์ที่สง่างาม ราวกับว่าสือฮว่าเป็นกองขยะ

แต่ทันทีที่เขาพูดจบก็มีเสียงดังขึ้นอยู่ไม่ไกล เสียงที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟและน่าเกรงขาม

"ฉันจะดูว่าใครกล้าปฏิบัติกับหลานสะใภ้ของฉันแบบนี้!"